Καλή είναι και η ζέστη. Χρήσιμη, όταν είναι στην ώρα της, όπως είναι και το κρύο. Κι ακούω πολλούς να λένε «ναι βρε παιδί μου, να κάνει ζέστη, αλλά όχι τόσο πολύ» μάλιστα, έτσι που κακομαθαίνετε, καλοί μου άνθρωποι, με τα κλιματιστικά μόλις πιάνει η πρώτη ζεστούλα και με την τηλεόραση να εκδίδει διαρκώς δελτία καύσωνα (μίνι, μάξι, παραλίγο, σχεδόν, καύσωνας οπωσδήποτε…) βέβαιο είναι το «ουφ!, τι ζέστη είναι αυτή!...». Ψυχραιμία κι ένα μπανάκι στην ευλογημένη θάλασσά μας είναι ότι χρειάζεται, είναι αυτό που κάναμε ΟΛΟΙ μας τότε που ακόμη ζούσαμε μέσα στο περιβάλλον κι όχι για το περιβάλλον δήθεν. Διότι αν συλλογιζόμασταν τι απίθανη σπατάλη ενέργειας και πόσο απίθανη αύξηση της γενικής θερμοκρασίας των πόλεων προκαλεί αυτή η απίθανα υπερβολική χρήση των κλιματιστικών και πόσο χειροτερεύει έτσι ο φαύλος κύκλος του περιβάλλοντος, δεν θα ενδιαφερόμασταν, ταυτόχρονα και υποκριτικά, να κλείνουμε την τηλεόρασή μας επειδή, λέει, καταναλώνει ρεύμα όταν είναι «σταντ μπάι» (stand by = σε θέση αναμονής).
Στις θάλασσες, λοιπόν, μια βδομάδα μας έμεινε ακόμη απ’ τον Ιούλιο. Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου, για παράδειγμα, εκεί όπου υπάρχει και ποδηλατόδρομος, με κόκκινη άσφαλτο και κορύνες, τον οποίο όλοι οι παριστάμενοι, ντόπιοι και ξένοι, κάνουν ότι περνάει απ’ το χέρι τους για να τον καταργήσουν «τοις πράγμασιν», που λένε και οι δικηγόροι. Μέσα εκεί, σ’ αυτή τη στενή κόκκινη λωρίδα είναι ο τόπος για να βάλουν τα μηχανάκια τους, τις διαφημιστικές ταμπέλες, τις γλάστρες τους, τα αυτοκίνητά τους – κάτω από να! κάτι πινακίδες Ρ-40 «Απαγόρευση στάθμευσης και στάσης» ουρά τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ανύπαρκτος ο ποδηλατόδρομος, parking ολόκληρος ο Αη Γιάννης. Συζητούσα το περασμένο Σάββατο με τρία αγοράκια του Δημοτικού, που προσπαθούσαν, όπως κι εγώ, να χρησιμοποιήσουν τα ποδήλατά τους. Και ήταν πολύ αγανακτισμένα, σας διαβεβαιώνω, η νεώτατη γενιά προσπαθεί να μας πει κάποια πράγματα κι εμείς κάνουμε πως δεν ακούμε – φίλε Γιώργο, Δήμαρχε, εσύ μας ακούς; Είναι κρίμα, για πάρα πολλούς λόγους, τους οποίους ξέρω ότι καταλαβαίνεις, να έχει ο Αη Γιάννης αυτή την εικόνα, ειδικά φέτος, πρώτο χρόνο της θητείας σου. Κι αν η Αστυνομία δεν βοηθάει στείλε καναδυό δημοτικούς υπαλλήλους, το ξέρω ότι είναι δύσκολα τα πράγματα, το ξέρουν και οι άλλοι και το εκμεταλλεύονται, προσθέτοντας και το «βαρύ» επιχείρημα της κρίσης…
Είναι κι ένα μαγαζί εκεί, μέσα στη μέση του δρόμου, δεν υπάρχει νέος επισκέπτης που να μην στέκεται και να μην σχολιάζει αυτή την πανελλήνια ίσως;; πρωτοτυπία. Όμως σσσσσσστ, μη μιλάς, είσαι εχθρός του τόπου. Βλέπε, άκου, σώπα λοιπόν.
Ξανά στην πόλη. Με τους φίλους μου τους ταξιτζήδες σε απεργιακή κινητοποίηση λόγω απελευθέρωσης του επαγγέλματος. Μια απελευθέρωση που εμείς ειλικρινά δεν την καταλαβαίνουμε. Διότι από τη μια είναι απολύτως γεγονός ότι έχουμε τα περισσότερα ΤΑΞΙ σε σχέση με τον πληθυσμό μας, ίσως και σε παγκόσμιο επίπεδο, κι από την άλλη όσοι επιθυμείτε ελάτε να πάρετε ένα ακόμη ΤΑΞΙ να σας βρίσκεται. Κάτι τρελό συμβαίνει εδώ. Ή μάλλον κάτι Ευρωπαϊκό. Όπου εκεί, που οι αστικές συγκοινωνίες είναι σωστά αναπτυγμένες, τα ΤΑΞΙ δεν λογίζονται ως μέσον μαζικής μεταφοράς, εκτελούν ειδικές διαδρομές, εξυπηρετούν ειδικές ομάδες πληθυσμού, είναι περιορισμένα σε αριθμό και λογικά κι ωραία η πρόσβαση στο επάγγελμα καλά κάνει κι είναι ελεύθερη. Εδώ δεν είναι έτσι τα πράγματα, εδώ τα ΤΑΞΙ αντικαθιστούν σε πάρα πολλές περιπτώσεις τις αδύναμες και ανοργάνωτες, ακόμη και ανύπαρκτες αστικές συγκοινωνίες. Και επειδή είναι έτσι και το ανέκαθεν ελληνικό Κράτος το έχει αποδεχτεί αυτό, έχει δώσει ανέκαθεν πολύ «κλειστά» επαγγελματικά προνόμια, τα οποία οδήγησαν, βέβαια, στην τεράστια στρέβλωση – διότι περί τέτοιας πρόκειται, δεν υπάρχει αμφιβολία – της Άδειας ΤΑΞΙ-Χρυσορυχείου. Αυτό ναι, αυτό πρέπει να αλλάξει. Και θα μπορούσε να αλλάξει, κατά την ταπεινή μας γνώμη, αν υπήρχε σήμερα μία καταληκτική ημερομηνία (που θα τηρούνταν, όμως, χωρίς παρατάσεις κι άλλες παρόμοιες ελληνικές κομπινούλες…) όπου θα έληγαν αυτοδικαίως όλες οι άδειες, μετά από πέντε, ας πούμε, χρόνια, ώστε να προλάβουν να «αποσβεστούν» τα όσα χρήματα έχουν πληρωθεί γι’ αυτές. Κι από ‘κει και μετά ν’ αρχίσει η απελευθέρωση, με «κλειστό» και απολύτως καθορισμένο και ελεγχόμενο αριθμό ΤΑΞΙ ανά περιοχή, χωρίς κοινωνικά, ρουσφετολογικά και άλλα κριτήρια, με καθαρά επαγγελματικούς όρους και συνθήκες, μπας και μπορέσει κάποτε κι αυτή η «αγορά» να βρει το σωστό δρόμο της. Αλλά δεν το βλέπουμε. Και δεν πρόκειται να το δούμε όσο κάθε Υπουργός, μέσα στην ίδια Κυβέρνηση, μπορεί να κάνει «το δικό του» για λογαριασμό όλων ημών.
Επιστροφή στην δική μας θάλασσα. Στη φωτογραφία το γεφυράκι στο κορδόνι υπό κατασκευή, μαζί με το γλυπτό της Εθνικής Αντίστασης, Απρίλιος 1996. Αναφορά στην μαρίνα που κανείς σ’ αυτή την πόλη δεν θέλει να γίνει σ’ αυτό το σημείο. Καλό μπάνιο, γεια σας.
(δημοσιεύτηκε Σα. 23.07.2010)
Μπάμπη το βλέπω γραμμένο και αλλού και το έχω απορία. Γιατί οι κορίνες με "υ" και όχι με "ι";
ΑπάντησηΔιαγραφή