Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1186. 13 Μαρτίου 2024

 

Κάθε που πλησιάζει η Καθαροδευτέρα αναπολώ τους χαρταετούς που οδήγησα στους ουρανούς παρέα με ολόκληρη την Οικογένεια, καθώς αυτή εξελισσόταν. Τα καλύτερα πετάγματα – ψηλά, πολύ ψηλά, «στα καντήλια» – τα πετύχαμε στο Λιμάνι, τότε που αφ’ ενός ο Προβλήτας 2 ήταν ακόμα υπό κατασκευή και αφ’ ετέρου δεν είχε καταλάβει τα πάντα και τους πάντες αυτή η εμμονή με την ασφάλεια. Τότε το κατασκευασμένο τμήμα του Προβλήτα ήταν φωλιά για γλάρους κι εμείς τους κυνηγούσαμε με τ’ αυτοκίνητο, μέχρι να σταματήσουμε και ν’ αρχίσουμε να αμολάμε καλούμπα – τότε οι γλάροι, ξαφνιασμένοι από το άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο (ufo), συναγωνίζονταν σε ύψος και όχι σπάνια παρενοχλούσαν τον περήφανο χαρταετό. Τα παιδιά πανηγύριζαν και όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι. Ύστερα οι γλάροι άλλαξαν γειτονιά, κάγκελα και αστυνόμοι «προστατεύουν» τους Προβλήτες, οι τουρίστες των κρουαζιεροπλοίων αποβιβάζονται «με απόλυτη ασφάλεια» δίπλα από τα παλιοσίδερα διότι ο Κεντρικός Προβλήτας είναι μη-ασφαλής. Ο χαρταετός παρέμεινε, ανενεργός εδώ και χρόνια, στο υπόγειο του σπιτιού μας κι έπεσε κι αυτός θύμα της συμμορίας Δανιήλ-Ηλία, τον Σεπτέμβριο του 2023.

«ΠαΣοΚ, ωραία χρόνια» που λέει η γιαγιά Μαριλού στην πολύ επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ1 «Η Τούρτα της Μαμάς». Στα τέλη του 20ου αιώνα οι περισσότερες καταστάσεις ήταν πιο απλές, πιο ανθρώπινες, παρά τα πολύπλευρα κοσμοϊστορικά γεγονότα που τον σημάδεψαν εκείνον τον αιώνα – τώρα ζούμε υπό την απειλή της τεχνητής νοημοσύνης (artificial intelligence, εν συντομία ΑΙ – πώς λέμε άιιιι χάσου…) η οποία θα αντικαταστήσει την προ πολλού απωλεσθείσα φυσική νοημοσύνη.

Βεβαίως με την αμέριστη συμπαράσταση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η ίδρυση των οποίων υψηλοφρόνως υπερψηφίστηκε αποκλειστικά και μόνον από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, τα τέκνα των οποίων ανεξαιρέτως φοιτούν σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια παντός είδους και επιπέδου. Και αναρωτιέμαι, εγώ ο τάλας: α) όλοι οι υπόλοιποι βουλευτές, κατά συγκυρίαν λιγότεροι από τους παντοδύναμους, από κακία και μίσος δεν υπερψήφισαν την καινοτόμο ίδρυση; β) τι ακριβώς συμβαίνει με το άρθρο 16 παρ. 5 του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδος, στο οποίο ρητά αναφέρεται ότι: «5. Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους…». Αυτό είναι το επαίσχυντο «κρατικό μονοπώλειο στην παιδεία», που αίφνης ανακαλύφθηκε από τους παντοδύναμους φωστήρες, αλλά που ρητά (ρητότερα (sic!) δεν γίνεται) καθορίζεται στο ισχύον (;) Σύνταγμα της Ελλάδος και έπρεπε να καταργηθεί, όπως, άλλωστε, και όλα τα υπόλοιπα μονοπώλεια όπως του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, του ΟΠΑΠ, των Αεροδρομίων, των Δρόμων και των Διοδίων και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος – το επόμενο, να μου το θυμηθείτε, θα είναι η κατάργηση του επίσης κατάπτυστου «κρατικού μονοπωλείου στην υγεία», ήδη ο αρμόδιος υπουργός και σχολιαστής του ΣΚΑΪ κάνει την προεργασία.

Τι έγινε, λοιπόν, με το Σύνταγμα; Όσο κι αν ασχολήθηκα δεν μπόρεσα να καταλάβω με ποιά κομπίνα το παρακάμψανε. Εκείνο που σαφέστατα μπόρεσα να καταλάβω είναι ότι τις άδειες τις έχουν έτοιμες από χθες και πιθανότατα να έχει μπει και κατιτίς σε τίποτε λογαριασμούς…

«Ένα μικρό-μικρό ποδήλατο / κι ένα μικρό-μικρό παιδί / είδαν το πρόβλημα το άλυτο / και κάναν βόλτα στη ζωή» τραγουδάει από το 2008 σε δικούς της στίχους και μουσική η Ελένη Βιτάλη.

Κι εμείς είπαμε να πάμε μια ακόμη βόλτα στο Βουνό μας, να φτάσουμε στον αγαπημένο μας Αη Γιάννη. Φτάσαμε πρώτα στα Χάνια, κι εκεί άρχισαν τα θαύματα. Η Βρυσούλα απέναντι στον Λούκουλο, που με τόση αγάπη και τόσο κόστος ανακαινίσαμε στην μνήμη του Αδερφού μας Γιάννη Αθ. Κολέτσου (1959-2022) ως Παλαιοί Πρόσκοποι του 58ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Βόλου, δεν λειτουργεί, δεν έχει νερό, δεν είναι συνδεμένη σε κάποιο δίκτυο. Κάτι περίεργο συμβαίνει και προσπαθούμε να μάθουμε τι είναι, γιατί νερό υπάρχει στο σημείο, η Βρυσούλα δεν έχει! Και σ’ αυτή τη Βρυσούλα, που είναι, πλέον, εξ ολοκλήρου πετρόκτιστη, έχουμε ενσωματώσει μία μαρμάρινη πλάκα που γράφει «είθε η βρυσούλα τούτη εδώ / στων Κένταυρων τα χώματα / να σου προσφέρει γιατρικό / τα δροσερά της νάματα». Τα δροσερά νάματα, που πάντα διέθετε απλόχερα σε κατασκηνωτές, επισκέπτες, ορειβάτες, περιπατητές και επωχούμενους αυτή η Βρύση – και τώρα δεν διαθέτει κι είναι μεγάλο κρίμα.

Ανεβαίνοντας τις Αγριόλευκες να! η υπό κατασκευήν «παράκαμψη του Χιονοδρομικού Κέντρου». Κατά την γνώμη μας το πιο άχρηστο έργο που έγινε ποτέ όχι μόνο στην Μαγνησία, σ’ ολόκληρη την Θεσσαλία τουλάχιστον. Απίστευτα κομμένα δέντρα και πεταμένα λεφτά. Σε ένα δίκτυο Εθνικής Οδού και Επαρχιακών Οδών που υποφέρει τα πάνδεινα και απαιτεί διαρκή συντήρηση για να μπορεί να εξυπηρετεί στοιχειωδώς όλους τους οικισμούς του Πηλίου, αυτός ο δρόμος δεν εξυπηρετεί τίποτε απολύτως πέρα από κανα-δυο-τρεις εγωισμούς. Θεωρώ επιβεβλημένο να εξεταστεί άμεσα το όλο θέμα από την καινούργια Περιφερειακή Αρχή και το άχρηστο έργο να σταματήσει τώρα – τα δέντρα θα ξαναφυτρώσουν, τα λεφτά, εφ’ όσον υπάρχει δεσμευμένη πίστωση και μετά την εκκαθάριση του εργολάβου, να διατεθούν στον Πλατανιά, στην Μηλίνα, στην Πάλτση, στο Χορευτό, ενδεικτικά, είναι τεράστιες οι πραγματικές ανάγκες για να «παίζουν» κάποιοι λίγοι με τις ζωές των πολλών…

Και στον Αη Γιάννη, ομοίως. Οι ντόπιοι μάς είπαν ότι κάποιοι εργολάβοι που πάλευαν να ξαναστήσουν τον κατεστραμμένο περιφερειακό δρόμο δίπλα στο ρέμα της Μαυρούτσας τα μάζεψαν κι έφυγαν διότι δεν πληρώθηκαν! Και οι άνθρωποι αγωνιούν για το Πάσχα και το Καλοκαίρι. Είναι τεράστιες οι ανάγκες σας λέω, κι είχα την ευκαιρία να τις δω «με τα μάτια μου», μέχρι κάτω στο Τρίκερι. Για το φοβερό και τρομερό μάστερπλαν (master plan) της ολλανδέζικης HVA θα πούμε την άλλη φορά.

Σας ασπάζομαι περιδεώς, Μπάμπης. Γεια σας.

Στην φωτογραφία η Βρυσούλα μας στα Χάνια.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 13.03.2024, αρ.φύλλου 4131)

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1185, 6 Μαρτίου 2024

 

Καλημέρα και ας μην ξεχνάμε την σοφή ελληνική παροιμία (από τότε που ο σοφός ελληνικός λαός είχε κι άλλες ασχολίες πέραν των σόσιαλ μίντια…) «Σαν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρας σ’ εκείνο το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα» – τουτέστιν πρέπει να βρέξει, είναι απαραίτητο για τις αγροτικές καλλιέργιες. Το χιόνι μάλλον πρέπει να το ξεχάσουμε για φέτος, το νερό-νεράκι θα πούμε το καλοκαίρι με τις μεγάλες ζέστες, μου φαίνεται. Κι αν βρέξει, συμπολίτες, αυτό δεν θα είναι «κακοκαιρία», ευλογία Θεού θα είναι, το Αστεροσκοπείο ανακοίνωσε ότι ο φετινός χειμώνας ήταν ο πιο ζεστός από καταβολής των καταγεγραμμένων μετεωρολογικών στοιχείων στην χώρα μας.

Ταξίδευα πάλι τις προάλλες στον θεσσαλικό κάμπο, να φτάσω στην αγαπημένη μου Καρδίτσα κι από εκεί – άκουσον, άκουσον! – να πάω στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Και σ’ όλη τη διαδρομή άκουγα «καμπάνα» το Δημοτικό Ραδιόφωνο Λάρισας στους 93,6 μεγακύκλους των FM. Με κυρίεψε, πάλι, η γνωστή «τοπικιστική» απογοήτευση. Είχαμε κι εμείς, είχε και ο Βόλος Δημοτικό Ραδιόφωνο (κάποια στιγμή, για πολύ λίγο, είχε και δημοτική τηλεόραση), ένα Ραδιόφωνο με άξιους συντελεστές και μια ποικιλία εκπομπών, που κάλυπταν ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων. Με το ΦΕΚ 207 Β/1/11-02-2008 συστάθηκε η Δημοτική Επιχείρηση Ειδικού Σκοπού με την επωνυμία «Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου» και με το ΦΕΚ 1830 Β/4/11-06-2012 λύθηκε η Δημοτική Επιχείρηση. Ο Σταθμός λειτουργούσε από το 1992 (από τους πρώτους…) και σταμάτησε να επέμπει στις 3 Σεπτεμβρίου 2012, αφού δεν κατάφερε να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες των μνημονίων, του Καλλικράτη, και των εκπληκτικών και διαρκώς αντιφατικών νόμων για την Αυτοδιοίκηση – τώρα υπάρχει ακόμη μία ανστάτωση με την κατάργηση όλων των νομικών προσώπων, κάποτε οι Δήμοι πανηγύριζαν επειδή μπορούσαν να αξιοποιούν τις δυνατότητες των νομικών προσώπων δημοσίου ή και ιδιωτικού δικαίου στην απόκτηση και διαχείριση πρόσθετων πόρων, τώρα δεν υπάρχει τίποτε και όλα εξαρτώνται από τις «κοληγιές» με την κυβέρνηση και την κατανομή των πιστώσεων.

Πάει, που λέτε, το Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου. Όμως σε άλλες πόλεις κατάφερε να επιβιώσει ο θεσμός, σωστότερα, κατάφεραν οι διοικούντες τους Δήμους, τότε και τώρα, να τα διατηρήσουν σε λειτουργία: Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Ιωάννινα, Ξάνθη, Τρίπολη, Κατερίνη, Λαύριο, Πολύγυρος, Αλεξανδρούπολη, Ηράκλειο Αττικής, Πειραιάς, Αθήνα, Ηλιούπολη, Άρτα, Ορεστιάδα, Κως, Κάρπαθος, Λέρος, Καστελόριζο, Σύρος, Πρέβεζα. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλα εγώ αυτά βρήκα στο διαδίκτυο. Κι εγώ να ακούω τη Λάρισα και να στεναχωριέμαι για ένα ακόμη αγαθό που στερείται ο ταλαίπωρος Βόλος.

Ο οποίος Βόλος τεράστια προβλήματα αντιμετωπίζει, συμπολίτες. 50.000 € πρόστιμο ο Πρόεδρός και Άρχοντάς μας, 20.000 € πρόστιμο η προς μεταβίβασιν ομάδα ΝΠΣ Βόλος και ένας βαθμός στο παιχνίδι χαμένος – ποιος νοιάζεται για τον βαθμό, τα λεφτά πού θα βρεθούν μας νοιάζει, ο άνθρωπος είναι πτωχός, πού θα βρει 50 χιλιάρικα, εκτός αν του τα δανείσει-χαρίσει η ομάδα, αυτή πρέπει να έχει λεφτά, τόσα παιχνίδια…

Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Ας ελπίσουμε ότι ο Βόλος θα στερηθεί την ξενόφερτη-φυτευτή τρίτη ομάδα;

Και κάτι ακόμη πρωτοποριακό που είχε και δεν έχει πλέον ο Βόλος, κάτι που ίσως πολλοί/-ές από εσάς δεν γνωρίζουν: στα κυκλο-φ-οριακα 174, στις 17.11.1995 έγραφα επί λέξει: «Με την αναφορά στην ΤΕΟΚΑΡ μου ήρθε στο νου και το νέο αυτόματο μηχανικό γκαράζ που εγκαταστάθηκε στα υπόγεια του κτιρίου που ανεγείρει ο κ.Νάκος στην διασταύρωση Ογλ και Δημάρχου Κονταράτου (πρώην Ορφέως). Πρόκειται πράγματι για ένα τεχνολογικό επίτευγμα, που κοσμεί την πόλη μας (η επισήμανση είναι τωρινή!). Θα προσπαθήσω την επόμενη Παρασκευή να έχω και κάποιο σκίτσο και να σας ξηγήσω όσο γίνεται την λειτουργία ενός τέτοιου μηχανικού γκαράζ». Όσοι ακόμη θυμούνται σ’ αυτή την πόλη θα αναγνώρισαν «μαγικές» λέξεις, όπως ΤΕΟΚΑΡ και Νάκος, Θανάσης Νάκος, ο Βουλευτής από το 1993 και Υφυπουργός με τους πολλούς φίλους, Πολιτικός Μηχανικός, κατασκευαστής οικοδομών κατά τα λοιπά, που «έφυγε» πολύ νωρίς, το 2013. Η ΤΕΟΚΑΡ, πάλι, μία από τις διαχρονικά καλύτερες ελληνικές βιομηχανίες, κατασκεύαζε στην Α’ ΒΙ.ΠΕ. Βόλου τα αυτοκίνητα NISSAN, από τον Φεβρουάριο1980 μέχρι τον Απρίλιο 1995, ύστερα «έφυγε» κι αυτή από τον Βόλο, αφήνοντας περίπου 450 εργαζόμενους χωρίς δουλειά.

Το καλοκαίρι του 1994, κατόπιν διαγωνισμού, η ΤΕΟΚΑΡ ανέλαβε την πλήρη λειτουργία του Συστήματος Ελεγχόμενης Στάθμευσης (ΣΕΣ) για λογαριασμό του Δήμου Βόλου. Ταυτόχρονα, σε συνεργασία με εξειδικευμένες γιαπωνέζικες εταιρείες, ανέπτυξε μηχανικά συστήματα στάθμευσης για κτήρια, τα οποία άρχισαν να λειτουργούν σε υπόγεια parking της Αθήνας και της Θεσσαλινίκης. Στα συστήματα αυτά η στάθμευση γίνεται με τη βοήθεια κινούμενων μεταφορικών διατάξεων, με μεγάλη εξοικονόμηση χώρων, καθώς τα οχήματα μπορούν να αποθηκευτούν το ένα πάνω από το άλλο. Ο Θανάσης Νάκος αποφάσισε να εγκαταστήσει ένα τέτοιο στο υπόγειο του κτηρίου που ανήγειρε εκείνη την περίοδο στην διασταύρωση Ογλ και Δημάρχου Κονταράτου, όλη η είσοδος και η έξοδος των οχημάτων πραγματοποιούνταν στο «δωματιάκι» που βρίσκεται (ακόμα…) στην γωνία. Σωστή επένδυση, τεχνολογική πρόοδος, κυκλοφοριακή αριστεία, βολιώτικη πρωτοπορία. Τελείωσε κι αυτό, δεν λειτουργεί πλέον.

Η Ιστορία υπάρχει για να διδάσκει. Σ’ αυτή την πόλη δεν υπάρχει Ιστορία, κι εγώ φλυαρώ…

Παρακαλούνται οι Δημοτικοί Σύμβουλοι της μείζονος μειοψηφίας να ενδιαφερθούν, τώρα που η οδός Ερμού «αναπλάθεται», για τους μεγάλους μαρμαρόλιθους, που κρατάνε από Δήμαρχο Νικόλαο Γεωργιάδη (1830-1915) και τοποθετήθηκαν στην (αρχική) πεζοδρόμηση της οδού το 1986, με Δήμαρχο Μιχάλη Κουντούρη και υπεύθυνη Αρχιτέκτονα Ήβη Αγγελοπούλου.

Σας ασπάζομαι μεγαλοπρεπώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία δυστυχώς η πινακίδα αναγγελίας του Βόλου στον Σωρό.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 06.03.2024, αρ.φύλλου 4126)

Τετάρτη 28 Φεβρουαρίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1184, 28 Φεβρουαρίου 2024

 

Καλημέρα απανταχού αναγνώστες. «Φάγαμε» κιόλας τα δύο δωδέκατα του σωτηρίου έτους 2024 (βεβαίως το αν ο παρών ενιαυτός θα αποβεί σωτήριος και κατά ποίαν έννοιαν, μένει να αποδειχτεί).

Μαύρη μέρα σήμερα, μαύρη επέτειος, ένας χρόνος μετά από το έγκλημα του Σιδηροδρόμου στα Τέμπη, νύχτα 28 Φεβρουαρίου 2023, που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 57 νέους ανθρώπους. Ένας χρόνος μετά από εκείνη την απίστευτη, πραγματικά, νύχτα, στην οποία οι Ελληνικοί Σιδηρόδρομοι κατάφεραν το αδιανόητο για τον 21ο αιώνα των τραίνων, μια μετωπική σύγκρουση. Τη στιγμή που στην Κίνα τα σύγχρονα τραίνα αναπτύσσουν ταχύτητες 350 χλμ/ω κινούμενα με απόλυτη ασφάλεια πάνω σε μαγνητικά πεδία, στην Ελλάδα δεν καταφέρνουμε να έχουμε ούτε καν πλήρη ηλεκτροκίνηση στο δίκτυο. Αλλά καταφέρνουμε να παραβλέπουμε ή να συσκοτίζουμε ό,τι επιβαρυντικό μπορεί να υπάρχει για την πάρτη μας: τι έγινε με την περιβόητη, πλέον, σύμβαση 771, ουδείς γνωρίζει, πώς και ποιος έδωσε εντολή να «μπαζωθούν» τα συντρίμμια των τραίνων, μόνο Κύριος οίδεν, τι μετέφερε το εμπορικό τραίνο δεν βρέθηκε πουθενά καταγραμμένο, δηλαδή ένα τραίνο χ σ’ έναν σταθμό ψ φορτώνει ένα εμπόρευμα ω, που κανείς δεν ξέρει ή δεν βλέπει τι είναι, και αναχωρεί προς κατάκτησιν του μέλλοντός του – νομίζω ότι ούτε στην Ινδία, με τα υπερφορτωμένα τραίνα, που τα βλέπουμε στα tiktok εμείς οι «δυτικοί» και χασκογελάμε, συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Να μην ξεχάσουμε τα 57 παιδιά και τον συμπολίτη μας Γεράσιμο που ζει , έναν χρόνο τώρα, σε κώμα. Υπενθύμιση θα έχουμε κι από τα 57+1 τεράστια καρφιά καρφωμένα στον κάμπο της τραγωδίας και στο κορμί της Ελλάδας, έργο του εικαστικού Γιώργου Κόφτη.

Και με την θλιβερή αυτή ευκαιρία ας αναρωτηθούμε και τι συμβαίνει ή τι πρόκειται να συμβεί με τα σιδηροδρομικά πράγματα του Βόλου – να θυμίσω ότι ο Βόλος απέκτησε τραίνο το 1884 και ακριβώς 140 χρόνια μετά, σήμερα, όλα είναι κατεστραμμένα. Είναι μια πόλη, δυστυχώς, σε παρακμή, μια πόλη που είτε αθέλητα, είτε ηθελημένα (βλέπε Άρχοντας και περί αυτόν ανθρωπάρια) κάνει ό,τι μπορεί για να διαγράψει το όμορφο παρελθόν της. Κι αν πας να αναζητήσεις ευθύνες, βρίσκεσαι αυτομάτως στον κυκεώνα μιας περίπου Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής (βοήθειά μας…).

Από την άλλη πλευρά οι Οδικές Μεταφορές βρίσκονται σε διαρκή άνθιση και οι επενδύσεις είναι συνεχείς, θα τα πούμε κάποιαν άλλη φορά αυτά. Όμως μέσα στην πόλη «όποιον δρόμο και να πάρω / στο σώμα σου απάνω / περπατώ…» τραγουδάει η Δήμητρα Γαλάνη (1987, Μ.Τόκας, Α.Νεοφυτίδης) κι εγώ το παραλλάσσω σε «όποιον δρόμο και να πάρω, σε λακκούβες διαρκώς παραπατώ» και δεν υπερβάλλω, συμπολίτες. Χάλια μαύρα. Πάρτε τις μακριές οριζόντιες, την οδό Γαλλίας, την οδό Κωνσταντά, την οδό Μαγνήτων (η οδός Γαζή έχει εν μέρει επισκευαστεί, λόγω δικτύου ύδρευσης) και όποια κάθετη θέλετε (πλην των αρτηριών, βεβαίως, εκεί είναι βιτρίνα, και μάλιστα προεκλογική, χρήσιμη μεν, τροφή για προβατάκια δε). Στους περισσότερους δρόμους τα οδοστρώματα είναι τραγικά, έχουν να δουν άσφαλτο ποιος ξέρει από πότε. Και ενδιαμέσως, όπως είναι φυσικό, σκάφτηκαν και ξανα-σκάφτηκαν και διαβρώθηκαν και υποχώρησαν και ξανα-μπαλώθηκαν (ρίξε, ρε αδερφέ, δυο τσουβαλάκια ψυχρή άσφαλτο, πάτα το και λίγο, έτοιμο…), είναι και οι τρύπες από τις μπετόβεργες με τα κουρέλια (τα λέγαμε την προηγούμενη φορά), τι να σου κάνει και η άσφαλτος, άσφαλτη (sic) δεν μπορεί να παραμένει…

Διαμαρτύρονταν τις προάλλες σε μια συζήτηση πολύ καλοί φίλοι για τον «ποδηλατόδρομο» στην οδό Κασσαβέτη. Και πρότειναν ως λύση το ανέβασμα της λωρίδας ποδηλάτου στο πεζοδρόμιο, το οποίο έχει πλάτος 6-7 μέτρα. Αναγκάστηκα να τους στεναχωρήσω, ενημερώνοντάς τους ότι στο σχέδιο των αμφίδρομων ποδηλατοδρόμων του 2008 στην οδό Κασσαβέτη προβλεπόταν ποδηλατόδρομος στο πεζοδρόμιο. Το οποίον, μόλις το πήραν μυρωδιά οι παρόδιοι κάτοικοι, ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών με «βαριά» επιχειρήματα, του τύπου κινδυνεύει η ζωή μας και των παιδιών μας, δεν θα τολμούμε να ανοίξουμε την πόρτα μας, σίφουνας θα περνάνε οι αισχροί και άκρως επικίνδυνοι ποδηλάτες, κορναρίσματα, φωνές, αβίωτη η γειτονιά μας – στην πραγματικότητα ήταν προφανές ότι θα ενοχλούνταν κάπως τα παρτεράκια, τα οποία, ως γνωστόν τοις πάσιν, απαγορεύονται να υπάρχουν στα πεζοδρόμια, αλλά… Και, ως ήτο φυσικόν, ενώπιον της λαϊκής αγανακτήσεως η Δημοτική Αρχή, τρομοκρατηθείσα, «έκανε πίσω» (εμού διαφωνούντος, αλλά δε βαριέσαι…) και στην Κασσαβέτη δεν έγινε τίποτε! Λέτε να γίνει τώρα; Α! και κάτι ακόμα μου είπαν οι καλοί φίλοι. Υπάρχουν ποδηλάτες, που στον μονόδρομο ποδηλατόδρομο (με κατεύθυνση προς την παραλία) πηγαίνουν ανάποδα, ήτοι «ανεβαίνουν» την Κασσαβέτη. Παρέπεμψα αρμοδίως στους δημιουργούς και τους αστυνόμους αυτού του κυκλοφοριακού θαύματος, δεν εξέφρασα άποψη.

«Όλα αλλάξαν στην Ελλάδα / όλα τ’ άλλαξε ο καιρός / και δεν άλλαξαν μονάχα / το κοπάδι κι ο βοσκός». Η διαπίστωση αυτή υπάρχει στην βωβή ελληνική ταινία του 1929, «Αστέρω». Το 1929, λοιπόν, είχαν όλα αλλάξει εκτός από το κοπάδι και τον βοσκό του. Ε! και σήμερα το ίδιο συμβαίνει «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν…» αλλά το κοπάδι παραμένει κοπάδι κι ο βοσκός παραμένει βοσκός…

Θα τελειώσουμε με μια συγκινητικά γενναιόδωρη προσφορά ενός μεγάλου καταστήματος προς τους πελάτες του. Διαβάστε και μαγευτείτε: προσφέρει την απόλαυση του δωρεάν parking διάρκειας 1 ώρας στους πελάτες που κάνουν αγορές άνω των 99 €! (το θαυμαστικό περιλαμβάνεται στη διαφήμιση, τονίζει το μέγεθος της προσφοράς…). 1 ώρα στα ακριβότερα parking του Βόλου κοστίζει 2,00-2,50 €, το καλό κατάστημα, που λέτε, με αγορές άνω των 99 €, προσφέρει την απόλαυση των 2,00-2,50 € (λιγότερο από έναν καφέ στην παραλία). Άφωνος στέκω μπροστά σε μια τέτοια προσφορά, μπροστά σε τόση γαλαντομία.

Εύχομαι να είστε όλες και όλοι καλά μέχρι την επόμενη Τετάρτη. Γεια σας.

Στην φωτογραφία τα Καρφιά στα Τέμπη, του Γιώργου Κόφτη.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 28.02.2024, αρ.φύλλου 4121)

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1183, 21 Φεβρουαρίου 2024

 

«Τι να πω κι τι να μολοήσω πιδάκιμ’» έλεγε η καλή μου η Μουρεσώτ’σα γιαγιά. 13 αδέρφια, 7 αγόρια, 6 κορίτσια, τα περισσότερα στην Αίγυπτο, από τους άντρες ένας μόνο γύρισε και πέθανε στην Ελλάδα κι ένας σκοτώθηκε στη μάχη του Ουτς-Σεράι, στην καταστροφική Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922.

Τι να πω κι εγώ και τι να ομολογήσω συμπολίτες. Πηγαίνω συνοδός της συζύγου στο Αίγιο και με το που με βλέπουν οι Αιγιώτες μ’ αρχίζουν στο δούλεμα «τι δημαρχάρα είναι αυτή που έχετε», «μπράβο σας που το ψηφίσατε τέτοιο παλληκάρι», «κρίμα όμως που είναι φτωχός ο φουκαράς, κάντε κάτι να τον βοηθήσετε» και πάει λέγοντας. Κι αυτά πριν από την ρατσιστική επίθεση στον Έλληνα Αντρέα Τετέι της Κηφισιάς, ποιος ξέρει τι θα μου σούρνανε αν πήγαινα τώρα. Πώς αντέχεται, συμπολίτες, τέτοια κατάντια; Πώς κατάφεραν με το 28% των ψηφοφόρων να βγάζουν δήμαρχο; Πώς ανέχεται η ίδια η Νέα Δημοκρατία, που κατά τα άλλα επαίρεται ότι ψηφίζει προοδευτικούς νόμους και φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, να θρέφει στον κόρφο της ένα τέτοιο…

Δεν ξέρω, και δεν αστειεύομαι, συμπολίτες, αρχίζω να αποκρύπτω την καταγωγή μου, για την οποία εβδομήντα τώρα χρόνια ήμουν υπερήφανος. Στην Αλόννησο ήμουν τις προάλλες, ένα κουλούρι πήγα να πάρω, ο φούρναρης μου είπε « τα κουλούρια Θεσσαλονίκης τελειώσανε», εγώ του είπα γελώντας «γιατί «Θεσσαλονίκης», εμείς στον Βόλο σκέτα «κουλούρια» τα λέμε» κι άρχισε η πλάκα «α! απ’ τον Βόλο είσαι; να τον χαίρεστε τον δήμαρχό σας» κλπ. κλπ. το γνωστό τροπάριο. Στην Αλόννησο!

Ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή, εν άλλοις λόγοις, ήτοι ενώ πανελληνίως (και παγκοσμίως, βεβαίως-βεβαίως) καράβια χάνονται, στον Βόλο βαρκούλες αρμενίζουν και οι προσδοκίες όλο και μειώνονται – δεν ξέρω, ειλικρινά, πόσα παιδιά θα θελήσουν να παραμείνουν και να φτιάξουν την ζωή τους σ’ αυτή την πόλη, που δεν καταφέρνει να έχει ούτε έναν κινηματογράφο. Ή μάλλον όχι, κινηματογράφο έχει, ανθρώπους να τον λειτουργήσουν δεν έχει. Το «Αχίλλειον», που με κόπο καταφέραμε το 1990 να μην γίνει ξενοδοχείο και να παραμείνει κινηματοθέατρο στην ιδιοκτησία του Δήμου Βόλου (στην ανάλογη περίπτωση το «Λυρικόν» έγινε σουπερμάκετ και η παραδίπλα «Νίκη» ταλαιπωρείται ακόμη), το «Αχίλλειον» δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κινηματογραφική λέσχη (κάποτε είχαμε και τέτοια…) έστω μια-δυο φορές την εβδομάδα; Δεν μπορεί να το λειτουργήσει η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, τώρα μάλιστα που ενσωματώθηκε στην δομή του κυρίως Δήμου και το αξιόλογο υπηρεσιακό δυναμικό του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ; Ποιος/-α είναι αρμόδιος/-α;

Και αναλογίζομαι κάτι εποχές με μόνιμη Συμφωνική Ορχήστρα και Συμεών Κόγκαν, με Δημήτρη Μαραγκόπουλο και Θάνο Μικρούτσικο και Δήμητρα Γαλάνη και Μουσικό Θέατρο, με Λυρική Σκηνή και Λυδία Κονιόρδου και Θέμη Μουμουλίδη και Σπύρο Μαβίδη (δεν απαξιώνω, σε καμία περίπτωση, τον Δημήτρη Πιατά, αδημονώ για τα έργα του, αιτιολογημένα δεν συμμετείχα στην φιέστα της 14ης Δεκεμβρίου 2023 στο μισοέτοιμο Θέατρο) – μήπως όλα αυτά ηχούν «κινέζικα» στην σημερινή εποχή, όπου τα πάντα όλα καθορίζονται ποδοσφαιρικά και διατρέχονται από βία;

Στο τραγούδι «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» (1979) ο Διονύσης Σαββόπουλος, για να περιγράψει την πράξη του Νίκου Κοεμτζή, γράφει «Με τόση βία, που είναι αδύνατο να πω τι έγινε εκεί κάτου / το δράμα όλο συντελέστηκε, θαρρώ, στον χώρο του αοράτου» – σύμπτωση ή μοίρα, το έγκλημα έγινε στις 25 Φεβρουαρίου 1973, εμένα τώρα μου ήρθε και το ‘γραψα…

Βία, συμπολίτες. Παντού, πλέον, και συνεχώς. Και η ρημαδο-τηλεόραση επιμένει συστηματικά στις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ώρες ολόκληρες διάφοροι/-ες κουφιοκεφαλάκηδες, που μια τάξη στην προσωπική ζωή τους αδυνατούν να βάλουν, προβάλλουν βία, εγκλήματα και χολυγουντιανά σκουπίδια γεμάτα με ακόμη περισσότερη βία. Κι ύστερα απορεί «η εκπαιδευτική κοινότητα» πώς αυξάνεται η βία μεταξύ των μαθητών…

Ή των φοιτητών. Των φοιτητών που βρίσκονται ξανά σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αυτή τη φορά ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα οποία μόνο στην «έξυπνη» Ελλάδα βαφτίστηκαν «μη κρατικά» και «μη κερδοσκοπικά»! Δηλώνω «κάθετα αντίθετος» σ’ αυτές τις αμερικανικού τύπου ονειρώξεις των ημετέρων κεφαλαιούχων, οι οποίοι δεν ξέρουν πού να τοποθετήσουν τα λεφτά που αρμέγουν από τις ψυχές μας. Τρεις απορίες έχω: α) με το κακόμοιρο το Σύνταγμα (όχι την πλατεία, το άλλο…) τι σκοπεύουν να κάνουν; β) με τι αλχημείες μπορεί ένας τέτοιος οργανισμός να είναι «μη κερδοσκοπικός»; και γ) το Χάρβαρντ, ως «κλασικό» ιδιωτικό πανεπιστήμιο, πληρώνεται προκειμένου να επιτρέπει στον κύριο Μπακογιάννη (τέως Δήμαρχο Αθηναίων) να διδάσκει; αυτό θα συμβαίνει και στα ενταύθα ιδρύματα; Κάθε απάντηση δεκτή.

Και λέγοντας για Αίγιο, μια πόλη που επισκέπτομαι εδώ και 5 χρόνια από μια φορά, είχε ένα παράρτημα του ΤΕΙ Πάτρας με δύο Σχολές, Φυσικοθεραπείας και Οπτικής και Οπτομετρίας, μια χαρά χρήσιμες σπουδές, που οδηγούν σε μια χαρά χρήσιμα επαγγέλματα. Πλήθος παιδιών, όμορφες πινελιές στην εικόνα της πόλης (καληώρα σαν της δικής μας, για όσους/-ες περπατούν με τα μάτια ανοιχτά…), μεγάλη ένεση στην οικονομική ζωή μιας μικρής επαρχιακής πόλης, που κάποτε ήταν κάτι (το βλέπει κανείς έντονα στα κουφάρια των βιομηχανικών κτηρίων και στην σιδηροδρομική υποδομή) και σήμερα δεν έχει από πού να κρατηθεί. Φέτος, ερημιά. Τίποτε. Πέρασα τυχαία έξω από το επίσης βιομηχανικό, ανακαινισμένο κάποτε, κτήριο του ΤΕΙ και είδα σπασμένα τζάμια και ερήμωση. Ρώτησα κι έμαθα ότι οι Σχολές μεταφέρθηκαν στην Πάτρα, το ΤΕΙ έκλεισε, τα νιάτα έφυγαν, το Αίγιο έχει ερημώσει, ο Δήμαρχος προσπαθεί να το φέρει πίσω – είπα «μην ανησυχείτε, θα φέρει ο Πιερρακάκης την CVC να σας φτιάξει ιατρική σχολή, άλλωστε η CVC είναι μία καθαρά μη κερδοσκοπική επιχείρηση, όλα θα γίνουν τέλεια, η Παναγία η Τρυπητή βοήθειά σας».

Σας ασπάζομαι επισταμένως, γεια χαρά.

Στην φωτογραφία η ως άνω Αιγιώτισσα Παναγία Τρυπητή.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 21.02.2024, αρ.φύλλου 4116)

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1182, 14 Φεβρουαρίου 2024

 

Καλημέρα Φίλοι και Συμπολίτες. Αν δεν μου το ‘λεγε κατά τύχη η Μαρία (γέλαγ’ η Μαρία, η Μαρία…, που λέει και το τραγούδι του Λ.Παπαδόπουλου και Μ.Πλέσσα) ούτε που θα ‘ξερα ότι σήμερα, 14 Φεβρουαρίου, εορτάζει ο περιβόητος Άγιος Βαλεντίνος. Βεβαίως και αναλόγως, παραπάνω από το 99% του Ελληνικού Λαού, με τα 4.000 χρόνια Ιστορίας, δεν γνωρίζει ότι στις 9 Φεβρουαρίου εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, εις ανάμνησιν του θανάτου του Διονυσίου Σολωμού στις 9 Φεβρουαρίου 1857.

Της Ελληνικής μας Γλώσσας, αγαπητές και αγαπητοί, που προσφάτως δέχεται μία ακόμη βάρβαρη επίθεση από τους ίδιους τους, υποτίθεται, περί τας τέχνας ενδιαφερόμενους Έλληνες: πρόκειται για την κατάργηση της απλούστατης Γενικής Πτώσης στα κύρια ονόματα: … τραγούδι των Λευτέρης Παπαδόπουλος και Μίμης Πλέσσας, κείμενο του Γρηγόριος Ξενόπουλος, ποιητική συλλογή της Κική Δημουλά. Έτσι, «στα ίσα», που λέγανε και οι (κάποτε) μάγκες, έτσι μας γουστάρει, το ρίχνουμε στα μέσα μαζικής δικτύωσης και στα ιntερνέτια γενικώς, και σκασίλα μας. Επειδή αυτή η πάμφτωχη γλώσσα, η κοινή αγγλοαμερικανική, που τα έρμα τα Ελληνόπουλα κάνουν και δέκα χρόνια να την «μάθουν», δεν έχει γενική πτώση στα κύρια ονόματα (και γενικότερα δεν έχει, βολεύεται μ’ εκείνο το ‘s…) βουρ οι δικοί μας οι φωστήρες, να την καταργήσουμε κι εμείς. Να το πω δουλοπρέπεια; λίγο είναι. Να το πω βλακεία; πολύ είναι, διότι για να υπάρχει βλακεία πρέπει να υπάρχει εγκέφαλος

Και το ντιπκαταντιπ χειρότερο είναι που όλη αυτή η «ιντελιγέντσια των μέσων» αύριο-μεθαύριο θα βγει μετά πάθους ασιγάστου και οργής υπερμέτρου να διεκδικεί τα μάρμαρα του Παρθενώνα από τους κλέφτες. Είμεθα έθνος ανάδελφον!

Και περνώντας ακροποδητί από τους μάγκες, στο μυαλό μου ήρθε το ιστορικό άσμα «Αν είσαι μάγκας όπως λες / με γεια σου και χαρά σου / μα να προσέχεις μάγκα μου / τη συμπεριφορά σου», με την Μαίρη Λίντα να απευθύνεται στον Θανάση Βέγγο και στο 3ο ρεφραίν, με σεκόντο τον ίδιο τον Μανώλη Χιώτη, λέει «Κι ασ’ τη σκληράδα μάγκα μου / σκληρός μην είσαι τόσο / και συμμαζέψου ρε σκληρέ / να μη σε μαλακώσω». Λαϊκή ποίηση του Αλέκου Σακελλάριου.

Την σήμερον ημέραν έχουμε γεμίσει με σκληρούς. Εδώ, εκεί, δίπλα, παντού σκληροί τύποι – και κανείς δεν προσπαθεί να τους μαλακώσει. Ψήφισμα για τα χάλια της Ελλάδας στον τομέα του δικαίου και της δημόσιας διοίκησης έβγαλε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (το οποίο σε λίγους μήνες θα μας το παρουσιάσουν ως τον Μέγα Ναό της απανταχού Δημοκρατίας…) και οι σκληροί κυβερνητικοί παράγοντες επικαλέστηκαν ως υπαίτιους του ψηφίσματος ζηλόφθονες αριστερόστροφους εχθρούς της ελληνικής πατρίδας, στην οποία τα πάντα βαίνει καλώς (και τα παιδία παίζει…).

Κι άλλοι σκληροί, πολύ σκληροί. Αυτοί που τιμώρησαν την οπαδική βία στο ποδόσφαιρο κλείνοντας τα γήπεδα κι αφήνοντας κάτι τύπους σαν τον Άρχοντα να αποκαλούν «μαϊμού» έναν Έλληνα παίκτη ποδοσφαιρικής ομάδας με σκούρο δέρμα.

Σκληρός, πολύ σκληρός κι εδώ, σ’ εμάς, ο Άρχοντας του Μονακό, που μοιράζει αβέρτα χαστούκια και χυδαιότητες. Ο Θεός να μας φυλάει.

Κατά τα λοιπά, κανένα σοβαρό έργο δεν εκτελείται σε τούτη την πόλη. Ακόμα και τα μικρά, τα επιφανειακά εργάκια σέρνονται και δεν λένε να τελειώσουν, βλέπε Πλατεία Πανεπιστημίου, οδός Γαμβέτα (έχουν αγανακτήσει οι παρόδιοι…), Πλατεία Γερμανικών, οδός Μεταμορφώσεως – τζάμπα και βερεσέ, πεταμένα λεφτά, απείρως πιο απαραίτητη η συντήρηση του κτηρίου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο και επιτέλους η λειτουργία του ασανσέρ, καθώς και η ανακατασκευή (;) του διπλανού κτηρίου, εκεί που στεγαζόταν η Πολυφωνική Χορωδία Δήμου Βόλου, η οποία ξεσπιτώθηκε, το πολύτιμο αρχειακό υλικό της μεταφέρθηκε στα υπόγεια του Δημοτικού Ωδείου και καταστράφηκε στην πλημμύρα του Σεπτέμβρη… Και οι τόσο διαφημισμένες ασφαλτοστρώσεις στην πόλη αν θυμάστε «θα επιστρέψετε από διακοπές σε έναν αλλιώτικο Βόλο» – καλές και απαραίτητες στις αρτηρίες, με τις γνωστές δυσκολίες στα φρεάτια της αποχέτευσης, αλλά το υπόλοιπο οδικό δίκτυο υποφέρει, γεμάτο λακούβες και μπαλώματα

Για τα χωριά δεν έχω καθόλου εικόνα και παρακαλώ όποιον/-α έχει, να με ενημερώσει καταλλήλως.

Με τα δέντρα που διαρκώς κόβονται στον Κραυσίδωνα δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Ποιος δίνει άδειες κοπής; Με ποια κριτήρια; Με βάση ποια τεκμηριωμένη, επιστημονική άποψη; Ποιος απέδειξε ότι τα δέντρα ευθύνονται για τις υπερχειλίσεις των χειμάρρων; Τι απεφάνθησαν επ’ αυτού οι Ολλανδοί; Οι οποίοι παρουσιάστηκαν αρμοδίως ως οι των πάντων γνώστες και θεράποντες αμέσως μετά τις πλημμυρικές καταστροφές, σε μία ακόμη επικοινωνιακή παράσταση, κι ακόμα μελετούν την υπόθεση της πλημμυρισμένης Κάρλας, η οποία διοχετεύει διαρκώς στον Παγασητικό εκατοντάδες χιλιάδες κυβικά μέτρα μολυσμένων υδάτων. Και οι ημέτεροι αρμόδιοι «ό,τι θυμούνται χαίρονται», κάθε μέρα και μια άλλη «πρόταση» ακούω, κι ο μόνος τους καημός είναι να μην φύγει από την Μαγνησία η Αεροπορία Στρατού. Για να ξαναγυρίσουμε στα δέντρα, κανείς δεν σκέφτεται ότι αν αποψιλωθούν οι κοίτες των ρεμάτων-χειμάρρων-ποταμών τίποτε, πλέον, δεν θα συγκρατεί τα πρανή των όχθεων κι όσα τοιχία ή συρματοκιβώτια κι αν φτιάξουμε πάντα θα υπάρχει κίνδυνος παράσυρσης, διάβρωσης, υποσκαφής κλπ.; Εκτός, φυσικά, του ότι αυτά τα υπέροχα φυσικά οικοσυστήματα μετατρέπονται σε κρανίου τόπους, με εν πολλοίς απρόβλεπτες συνέπειες για ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον της περιοχής.

Ο πανικός είναι σε κάθε περίπτωση χείριστος σύμβουλος.

Σας ασπάζομαι αμφοτεροβαρώς μέσα από το οχηματαγωγό SPORADES STAR – η τεχνολογία να ‘ν καλά. Γεια σας.

Στην φωτογραφία μυγδαλιές στην πλημμυρισμένη Κάρλα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 14.02.2024, αρ.φύλλου 4111)

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1181, 7 Φεβρουαρίου 3024

 

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Η στήλη βρίσκεται στας Αθήνας, για πολύ καλόν λόγο – το γράφω, γιατί δυστυχώς όλο στο κακό πάει ο νους, ολονών μας. Με έναν λαμπρό καιρό, όχι απόλυτα φυσιολογικό για την εποχή αλλά πολύ ταιριαστό για τις εξορμήσεις μας καιρό – φημολογείται ότι πρόκειται για τις φετινές αλκυονίδες ημέρες.

Η πρώτη μας επαφή με την αθηναϊκή πραγματικότητα ήρθε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος – το οποίο, ως γνωστόν, αγοράστηκε πρόσφατα από ένα Καναδικό «φαντ» (fund) και αμέσως διαφημίζεται τηλεοπτικώς για αύξηση κεφαλαίου και παρόμοια χρηματιστηριακά «παιχνίδια». Πήγα με το δικό μου αυτοκίνητο να παραλάβω τρεις ανθρώπους. Μια χαρά Αττική Οδός (ευτυχώς που είχαμε Ολυμπιακούς Αγώνες…) πανεύκολα στο αεροδρόμιο, κατεύθυνση «Αφίξεις», όλα σωστά. Όμως μπροστά μας μπάρα κατεβασμένη, με κόκκινο συνεχές φως, stop. Παρακείμενο μηχάνημα εκδίδει καρτάκι, η μπάρα πρασινίζει και σηκώνεται  μπαίνω σε έναν επιμήκη χώρο όπου κινούνται και σταθμεύουν οχήματα, παραλαμβάνουν πεζούς που βγαίνουν με βαλίτσες από τις εξόδους του αερολιμένα, «ωραία», λέω, «στο σωστό μέρος ήρθα», αρκετό χρόνο έχω, μια χαρά θα τους υποδεχτώ τους ανθρώπους. Ύστερα κοίταξα το καρτάκι, το οποίο γράφει ακριβώς τα εξής: 0-10 min δωρεάν μέχρι 2 φορές την ημέρα, 10-20 min 5 €, >20 min 1 € /min, >60 min γερανός!! Να μην σας τα πολυλογώ, βγαίνοντας πλήρωσα 29 €. Μάλιστα, 29 €!! Σας το γράφω για να το έχετε υπόψη σας αν και όταν πάτε να παραλάβετε αφίξεις  στο Ελ.Βενιζέλος, να ρυθμίσετε αναλόγως τον χρόνο παραμονής σας σ’ αυτόν τον χώρο μπροστά στις εξόδους, που είναι πολύ εξυπηρετικός αλλά και πανάκριβος.

Σε πλήρη αντιδιαστολή, στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), στο ίσως καλύτερα οργανωμένο κτήριο στάθμευσης σε ολόκληρη την Ελλάδα, η στάθμευση μάς κόστισε 3 € για περίπου 2 ώρες. Αυτό το Κέντρο, αγαπητοί, είναι από το 2016 που εγκαινιάστηκε ένα πραγματικό στολίδι για την Αθήνα και την Ελλάδα. Μπαίνεις και αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού, μακριά από την βρώμικη και βουερή Αθήνα, κάπου που σε κάνει να ξανα-αισθάνεσαι άνθρωπος. Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή είναι βέβαια δύο κορυφαίοι θεσμοί Πολιτισμού που στεγάζονται στο Κέντρο, αλλά ο Πολιτισμός δεν τελειώνει εκεί, ολόκληρος ο δομημένος και ο αδόμητος περιβάλλων χώρος παράγει και εμπνέει Πολιτισμό. Κυριακή ήμασταν εκεί και ήταν μεγάλο το πλήθος των επισκεπτών, στην μέγιστη πλειοψηφία οικογένειες με μικρά παιδιά, που έτρεχαν ελεύθερα παντού, απολαμβάνοντας την λιακάδα και χαζεύοντας τους «χορευτές» πίδακες στην λίμνη.

Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην Πρωτεύουσα.

Και κόσμος παντού, πολύς κόσμος. Σάββατο πρωί μια βόλτα από το Παναθηναϊκό Στάδιο (το και Καλλιμάρμαρο αποκαλούμενο) μέσω Ζαππείου στους τσολιάδες του Άγνωστου Στρατιώτη κι από εκεί στην Μητρόπολη και (ως λογική κατάληξη) Μοναστηράκι-Πλάκα-Θησείο. Η Αρχαία Αγορά, η Στοά του Αττάλου, απέναντι οι λόφοι και το Αστεροσκοπείο και πιο ψηλά απ’ όλα η Ακρόπολη, αστραφτερή μέσα στο αιώνιο αττικό φως. Μαγεία.

Κατεβαίνοντας την οδό Αδριανού ήρθε η ελληνική πραγματικότητα να μας συναντήσει. Σε ένα σημείο όπου υπάρχουν κάποιες υπό ανασκαφήν αρχαιότητες ο χώρος απομονώνεται με το γνωστό πορτοκαλί πλαστικό κουρέλι στηριγμένο με το γνωστό σύρμα πάνω στις γνωστές μπετόβεργες, καρφωμένες στις πλάκες του πεζοδρόμου! Το βλέπουν αυτό το θέαμα οι μαγεμένοι από τα υπόλοιπα τουρίστες και απορούν, τι ν’ τούτο; Ποιος καρφώνει μπετόβεργες στην επιφάνεια των δρόμων ή/και των πεζοδρομίων, αδιακρίτως; Ποιος; τι θα πει ποιος; Ο κάθε μάστορας, ο κάθε εργολάβος ή εργολαβίσκος, όπου υπάρχει εργοτάξιο, μικρό ή μεγαλύτερο, οι μπετόβεργες και το πορτοκαλί κουρέλι είναι τα κυρίαρχα στοιχεία – και αν δεν με πιστεύετε ή δεν έχετε ακόμη εντοπίσει την ασχήμια, κάντε μια βόλτα στην πόλη, όλο και κάτι θα υπάρχει. Και δεν είναι, συμπολίτες, μόνο η ασχήμια, προκαλείται και ζημιά, για την οποία, φυσικά, ουδείς ενδιαφέρεται. Για να σταθούν (καρφωθούν) οι μπετόβεργες γίνονται με βαρύ δράπανο βαθιές τρύπες στην άσφαλτο ή στα πλάκες ή στους κυβόλιθους. Κι όταν κάποτε οι μπετόβεργες αφαιρούνται, οι τρύπες παραμένουν! Στις τρύπες μπαίνει νερό που διαβρώνει, το νερό παγώνει, οι λακκούβες δεν είναι μακριά…

Αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες; Μόνο κάτι γκρινιάρηδες σαν κι εμένα, όλο και λιγότεροι…

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα εργοτάξια των σταθμών της νέας Γραμμής 4 του Μετρό, που υπολογίζεται να ολοκληρωθούν το 2029 – μια αρχιτεκτονική ομάδα στην οποία συμμετέχουν έγκριτοι Βολιώτες Μηχανικοί έχει ήδη βραβευτεί για την πρόταση διαμόρφωσης του Σταθμού Ακαδημίας. 15 συνολικά θα είναι οι καινούργιοι Σταθμοί: Άλσος Βεΐκου, Γαλάτσι, Ελικώνος, Κυψέλη, Δικαστήρια, Αλεξάνδρας, Εξάρχεια, Ακαδημία, Κολωνάκι, Ευαγγελισμός, Καισαριανή, Πανεπιστημιούπολη, Ιλίσια, Ζωγράφου, Γουδή. Να είμαστε καλά να το ζήσουμε κι αυτό το σοβαρό συγκοινωνιακό έργο, όπως και της Θεσσαλονίκης, που φημολογείται ότι θα λειτουργήσει τον φετινό Νοέμβριο.

Με το τραίνο, πάλι, δεν ξέρω τι γίνεται και δεν μπορώ, πλέον, να καταλάβω ποιος «φορέας» είναι υπεύθυνος για τι.

Τελειώνουμε εδώ, αυτό το κείμενο γράφτηκε στην Αθήνα. Να μας χαίρεστε παραμεθαύριο τους Χαραλάμπηδες και την επομένη τους Βλάσηδες, μαζί με ολόκληρον τον Άγιο Βλάση! Να είστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 07.02.2024, αρ.φύλλου 4106)


Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1180, 31 Ιανουαρίου 2024

 

Τελευταία ημέρα του Γενάρη, Καλημέρα συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Κι έρχεται ο Φλεβάρης με τις 29 ημέρες, καθότι το έτος 2024 δίσεκτον, τουτέστιν έχον 366 ημέρας, εξ ου και «δισ-εκτον». Βεβαίως, όπως όλοι γνωρίζουμε, «ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει» οπότε όσο κι αν αγωνίζονται οι παντοειδείς μετεωρολόγοι να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους διαφημίζοντας «παν-τουρκικούς χιονιάδες» και «καιρούς φωτοβολίδες» – απίθανα πράγματα, σε μια Ελλάδα, επαναλαμβάνω, που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται και τρέχει πανικόβλητη πίσω από κάθε καραγκιοζάκι, είτε της πολιτικής, είτε του θεάματος-ακροάματος, είτε της τηλεόρασης. Και παράγει κατά συρροήν βουτυρόπαιδα, που με το πρώτο πασπάλι χιονιού κλείνονται στο σπίτι αντί να παίζουν χιονοπόλεμο στις αυλές των σχολείων…

Διαβάζω κατά καιρούς στις φιλο-κυβερνητικές ιστοσελίδες κάποιες καταθέσεις μαρτύρων (κατά κανόνα άσχετων με το συγκεκριμένο δυστύχημα) στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για το έγκλημα των Τεμπών. Οι οποίες καταθέσεις σαφέστατα ρίχνουν όλη την ευθύνη της σύγκρουσης στον Σταθμάρχη και στον Μηχανοδηγό. Στο διάστημα 23.01-20.02.2024 θα κληθούν να καταθέσουν 24 μάρτυρες, μεταξύ των οποίων μία και μοναδική χαροκαμένη μάνα και ένας και μοναδικός επιζών. Όλοι οι υπόλοιποι, πλην του κ. Σπίρτζη, είναι με άμεσο ή έμμεσο τρόπο σημερινοί ή χθεσινοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι ή φιλο-κυβερνητικά διοικητικά στελέχη. Είμαι απολύτως βέβαιος ότι τελικοί υπεύθυνοι θα είναι οι δύο προαναφερθέντες και ο κ. Σπίρτζης, που έκανε το έγκλημα να είναι Υπουργός στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ θα είμαστε, να διαβάζουμε, να βλέπουμε και να χαιρόμαστε την όμορφη χώρα μας.

Η οποία χώρα μας, αφ’ ετέρου, κατάφερε μετά από χρόνια γραφειοκρατικών αγώνων μεταξύ των υπηρεσιών της να παραχωρήσει το Πάρκο Βασιλέως Γεωργίου Α’, κατά κόσμον Πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου (η Αγία Ελένη απουσίαζε κατά την ονοματοδοσία…) για δεύτερη φορά (τονιίω, 2η φορά!) στον Δήμο Βόλου. Άξιον και Δίκαιον. Κι εκεί που περιχαρής διάβαζα τα της παραχωρήσεως τσακ! έρχεται η κεραμίδα, ακούστε Χριστιανοί. Το φοβερό και τρομερό «Υπερταμείο» ή ΤΑΙΠΕΔ, που διαφεντεύει όλη την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου κατ’ επιταγήν των Μνημονίων – τα οποία Μνημόνια η Κυβέρνησή μας τα έχει στείλει στον εξαποδώ και οι επενδυτικές βαθμίδες τραβούν την ανηφόρα αλλά αυτοί οι επαίσχυντοι οργανισμοί υποδούλωσης παραμένουν σε λειτουργία – παραχωρεί στον Δήμο Βόλου 25.000 τ.μ. χόρτα, δέντρα, δρομάκια και κρατάει για την πάρτη του 185 τ.μ. όπου υπάρχει η καφετέρια!! Δεν πίστευα στα μάτια μου, τέτοιο «τρολλάρισμα». στον Άρχοντά μας δεν το φανταζόμουνα. Ρε παιδιά, έλεος πια, ανάλγητο αυτό το «Υπερταμείο». Ο άνθρωπος στην καφετέρια ήθελε να βάλει πόδι και χέρι, τα χορτάρια τι να τα κάνει, πάρκα και αηδίες…

Ακόμα γελάω. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση, αλλά γέλασα μέχρι δακρύων – άτιμη κενωνία!

Αλλά δεν είναι καθόλου για γέλια το αίτημα παραχώρησης του συνόλου της χερσαίας ζώνης του Λιμένος στον Δήμο Βόλου. Το αίτημα είναι πολύ παλιό, έχει επαναδιατυπωθεί επισήμως από το Δημοτικό Συμβούλιο (κι εγώ συνέβαλα πολύ σ’ αυτό…) τον Φεβρουάριο 2010 (πωπω! 14 χρόνια πίσω…), επί Μονακό δεν ξέρω λεπτομέρειες (ποιος ξέρει;…) αλλά κατά καιρούς ακούω κάτι κραυγές, μακάρι να βρεθεί κάποια άκρη κύριοι και κυρία Βουλευτές του Νομού.

Τις προάλλες βρέθηκα επωχούμενος στο Νότιο Πήλιο. Πέντε (5) μήνες μετά τις πλημμύρες του Σεπτεμβρίου η κατάσταση παραμένει απελπιστική. Στον Πλατανιά το γερμένο σπίτι πάνω στο βουλιαγμένο λεωφορείο μαυρίζει την ψυχή. Παρακεί τα στοιβαγμένα αυτοκίνητα που ανασύρθηκαν από τον βυθό τρομάζουν (βλέπε και την σημερινή μας φωτογραφία). Στην Μηλίνα οι ρίζες των θεόρατων δέντρων, ένα κουβάρι στην ακροθαλασσιά, μαζί με την γεφυρούλα που πήρε το ποτάμι και κατάφεραν να ανελκύσουν επιτείνουν τις εικόνες της πλαγιάς που έχει φύγει και των χειμάρρων που δεν έχουν, πλέον, κοίτη αλλά ένα μεγάλο, πετροσπαρμένο ίσιωμα. Κι όλη την ώρα σκεφτόμουνα «ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει…» και τι θα γίνουν αυτοί κι άλλοι πολλοί τόποι στην γειτονιά μας, που έχουν κρεμάσει μεγάλο κομμάτι της ύπαρξής τους στον τουρισμό. Θα προλάβουν;

Στην πόλη υπάρχει η επέλαση των τροχονόμων. Για την ακρίβεια, μία ακόμη επέλαση. Οι καινούργιοι κάτοικοι, μεταξύ των οποίων ο Άρχοντας, πιθανώς και ο νέος Κύριος Διοικητής, δεν έχουν ζήσει τις καταστάσεις του παρελθόντος που έχουμε ζήσει οι παλιοί Βολιώτες. Κι έχουμε ζήσει πολλές τέτοιες επελάσεις, με τις οποίες ούτε το πρόβλημα λυνόταν, ούτε οι συμπολίτες αλλά ούτε και οι καταστηματάρχες ήταν ευχαριστημένοι. Μόνο μερικά λεφτά προστίμων έμπαιναν στα κρατικά ταμεία, αν, βεβαίως, δεν διαγράφονταν αρμοδίως. Έτσι όλοι ήταν δυσαρεστημένοι, ακόμη και οι Αστυνόμοι που έβλεπαν το μάταιον των προσπαθειών τους (τότε είχα πολλές κυκλοφοριακού χαρακτήρα επαφές μαζί τους, και όχι μόνο λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων). Γι’ αυτό μπήκαν οι κορύνες στους άξονες των αρτηριών και με το τσακ!, ως δια (τεχνικής) μαγείας, που λένε, όλα τα προβλήματα λύθηκαν. Ακόμη και τα λεωφορεία, χωρίς πράσινα άλογα, κινούνταν πολύ πιο γρήγορα. Μόνο μερικοί, εκ φύσεως γκρινιάρηδες και εκ θέσεως αντιπολιτευόμενοι αντιτάχθηκαν. Αλλά οι κορύνες έμειναν στην θέση τους επί επτά (7) χρόνια! Διότι οι Βολιώτες τις ήθελαν. Ύστερα ήρθε ο Άρχων του Μονακό (ο Μονεγάσκος, λέει ένας καλός φίλος) και τα πήρε όλα σβάρνα.

Αλλά τώρα σφίξαν τα πράγματα. Κι αναγκάζεται να κάνει αυτό που όλοι ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα έχει αποτέλεσμα. Εκείνο που επίσης δεν ξέρει τι να το κάνει είναι σίγουρα το Τραινάκι του Πηλίου…

Στις 28 Ιανουαρίου 2000 έγιναν τα εγκαίνια του μετρό της Αθήνας με πάρα πολύ κόσμο στα δωρεάν δρομολόγια των συρμών. Το μετρό της Θεσσαλονίκης το περιμένουμε, επιτέλους, τον Νοέμβριο 2024.

Σας ασπάζομαι απεριφράστως. Γεια σας και Χαρά σας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 31.01.2024, αρ.φύλλου 4101)


Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1179, 24 Ιανουαρίου 2024

 


«Πᾶσαν την βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν», που σημαίνει «ας απωθήσουμε μακριά μας κάθε βιωτική μέριμνα, κάθε γήινη σκέψη και φροντίδα» προκειμένου να υποδεχθούμε τον Βασιλέα των Όλων, λέει ο Ύμνος. Καλημέρα συμπολίτες και συμπολίτισσες, την πασίγνωστη φράση από τον Χερουβικό Ύμνο την ξανάκουσα την Κυριακή στον Άγιο Νικόλαο και κατά έναν περίεργο τρόπο το μυαλό μου πήρε κάποιους περίεργους δρόμους (μυαλό είναι αυτό, ό,τι θέλει κάνει, και μη προς κακοφανισμόν ουδενός…)

Ο 30χρονος, η 49χρονη, ο 50χρονος, ο 40χρονος, η 12χρονη, ο 19χρονος, έχει κουραστεί το μυαλό μου να προσπαθεί να ξεκαθαρίσει ποιος σκότωσε ποιον, ποια πήδησε από το μπαλκόνι, ποιος φυλακίστηκε, ποιος περιορίστηκε στο σπίτι του, ποιος ή ποια αναζητείται, τίνος το πτώμα βρέθηκε πού, ποιανού η δίκη αναθεωρείται – ένας καταιγισμός άχρηστων πληροφοριών, που σήμερα είναι «πολύ σημαντικές» και εκφωνούνται τηλεοπτικώς με το δέον συγκλονισμένο ύφος και αύριο εξαφανίζονται από την «επικαιρότητα» για να αντικατασταθούν από άλλες, το ίδιο άχρηστες. Ο στόχος σαφής, αποπροσανατολισμός της τηλεοπτικής κοινής γνώμης από τα σοβαρά ζητήματα της ελληνικής πραγματικότητας, «…αποθώμεθα…», με πρώτο και χειρότερο τον πληθωρισμό, που πλησιάζει το 20%, και κατ’ ακολουθίαν τις απαράδεκτα υψηλές τιμές όλων των καταναλωτικών αγαθών. Οι οποίες τιμές δημιουργούν ένα εκρηκτικό μίγμα μαζί με την ασύδοτη κερδοσκοπία των μεγαλοκαρχαριών που λυμαίνονται τα πάντα στα θέματα της ενέργειας, της επικοινωνίας, των μεταφορών. Κι εμείς απασχολούμαστε πανηγυρίζοντας για τις αυτονόητες «επιτυχίες» τού για 5η φορά Υπουργού ΠροΠο.

Τόσο πολύς και τόσο καλά οργανωμένος τηλε-αποπροσανατολισμός δεν έχει υπάρξει ποτέ πριν σ’ αυτή την έρμη χώρα, που είναι ξεκάθαρο, πλέον, ότι δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Απλώς «απωθεί».

Στην πόλη, εκτός από το parking που δόθηκε σε λειτουργία χωρίς να έχει παραληφθεί επισήμως, ως όφειλε, από τον Δήμο Βόλου (τώρα, κατόπιν εορτής, συγκροτήθηκε Επιτροπή Παραλαβής), υπάρχει και το υπό ανακαίνιση Δημοτικό Θέατρο «Βαγγέλης Παπαθανασίου» το οποίο επίσης δεν έχει παραληφθεί – τώρα διαβάζω ότι προκηρύσσεται ή προκηρύχθηκε η προμήθεια-εγκατάσταση του ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού της σκηνής. Κι όμως, στις εορτές των εγκαινίων, στην συναυλία για τον Βαγγέλη, στην Άλκηστη Πρωτοψάλτη και στο Μαύρο Κύμα χιλιάδες ήταν οι θεατές που κάθισαν στα καινούργια καθίσματα. Αναρωτιέμαι, δεν υπάρχει θέμα νομιμότητας για τον κατά δήλωση του ιδίου του Άρχοντος «πιο νομοταγή Έλληνα πολίτη» ή φταίνε πάλι οι Υπηρεσίες; Οι οποίες Υπηρεσίες ενοχοποιήθηκαν και πάλι πρόσφατα, μετά την παραίτηση του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Μουλά και την παράνομη σύγκληση του Δ.Σ. από τον Αντιδήμαρχο Καθαριότητας – επί του θέματος «Αντιδήμαρχοι» οφείλω μία διόρθωση: είναι μεν 15 στο σύνολο, αλλά οι 12 είναι έμμισθοι και οι 3 άμισθοι, έτσι λέει η επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Βόλου, στην οποία κάποτε έμπαινα και έβρισκα ένα εξαιρετικό αρχείο με παλιές αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου και τώρα δεν υπάρχει τίποτε.

Φοβάμαι ότι και γι’ αυτή την έλλειψη οι Υπηρεσίες είναι υπεύθυνες, ποιος να ρωτήσει τον Άρχοντα;. Και αναρωτιέμαι τι ακριβώς κάνει ο κ. Γενικός Γραμματέας του Δήμου και ένας σωρός από άλλους παρατρεχάμενους και παρακοιμώμενους – έχω μια εντύπωση ότι μόνο η Νομική Υπηρεσία παράγει «έργο»…

Ύστερα πήγα στον πεζόδρομο της οδού Μεταμορφώσεως – ξέρετε, κάτω από τον Ι.Ν.Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, μπρος από Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, Κέντρο Τέχνης Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, Δημοτικό Ωδείο και μερικά μαγαζιά – και βρήκα ακόμη ένα εργοτάξιο, παρόμοιο με εκείνο της Πλατείας Πανεπιστημίου που δεν λέει να τελειώσει. Τουτέστιν ξηλώνονται οι υπάρχουσες επιφάνειες, πλάκες, μάρμαρα, τουβλάκια και τοποθετούνται καινούργιες επιφάνειες, πλάκες, μάρμαρα, τουβλάκια. Τουτέστιν σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ρώτησα και παρόδιους καταστηματάρχες να μου πουν την γνώμη τους και μου είπαν ότι μια χαρά ήταν ο πεζόδρομος, καμία ανάγκη ανακατασκευής δεν είχε, μερικά σπασμένα μαρμαράκια είχε, που θα μπορούσαν κάλλιστα να αντικατασταθούν. Ίσως, λέω, να υπήρχαν τίποτε ανεξόφλητα γραμμάτια ή τίποτε δωρεές προς ποδοσφαιρικές ομάδες (…) που έπρεπε να αντισταθμιστούν, λέω τώρα. Κι εκείνη η οδός Γαμβέτα, ακόμη ένα γιοφύρι της Άρτας.

Και για να μην ξεχνιόμαστε ή/και μπερδευόμαστε, όλα αυτά τα έργα ήπιας κυκλοφορίας στο κέντρο της πόλης προβλέπονται με αποφάσεις από τις αρχές του 2000 και υλοποιούνται σταδιακά. Τότε να δείτε (και να ακούσετε…) αντιδράσεις που υπήρχαν από πολίτες και ομάδες επειδή καταργούσαμε παρόδιες θέσεις στάθμευσης. Τότε η πόλη είχε υγεία, γιατί και η αντίδραση σύμπτωμα υγείας είναι, το σημερινό κουτσομπολιό στα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» δεν είναι, συμπολίτες. Κι αυτή την  «ήπια κυκλοφορία», που στην αρχή ήταν «πειθαρχημένη κυκλοφορία», εγώ την έφερα σ’ αυτή την πόλη, εγώ αυτοπροσώπως, κατ’ εφαρμογήν της γερμανικής Verkehrsberuhigung, που την είχα σπουδάσει στην Καρλσρούη. Και πάλι πολλοί χαμογελούσαν συγκαταβατικά, τότε, στα 1985-86. Από τότε δεκάδες είναι οι εφαρμογές, με πρώτη και κυριολεκτικά καλύτερη (παράδειγμα σε πανελλήνιο επίπεδο), την οδό Καραμπατζάκη, που μια ακατανόητη και αδικαιολόγητη βία κατέστρεψε.

Όπως ανόητη και αδικαιολόγητη ήταν η αφαίρεση των κορυνών από τους άξονες των αρτηριών (τώρα βάφουμε πρασινάδες και βάζουμε κορδελίτσες…) και η καταστροφή των ποδηλατοδρόμων (τώρα σπαταλάμε «μάτια γάτας» και χρωματάκια…).

Αλλά η μέριμνα περί τον βίον είναι απαραίτητη, είναι εδώ, συμπολίτες. Και ναι μεν, αλλά!

Σας αγαπώ υψηλοφρόνως, γεια σας!

Στην φωτογραφία κάδοι απορριμμάτων στην Βυζίτσα (τα χρώματα στο ιστολόγιό μου «κυκλο-φ-οριακα»)

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 24.01.2024, αρ.φύλλου 4096)

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2024

κυκλο-φ-οριακα 1178, 17 Ιανουαρίου 2024

 

Το σπίτι γέμισε τριζόνια / χτυπούν σαν άρρυθμα ρολόγια / λαχανιασμένα. Και τα χρόνια / που ζούμε σαν αυτά χτυπούν / καθώς οι δίκαιοι σιωπούν / σαν να μην είχαν τι να πουν (Τριζόνια, Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’, Πρετόρια, 16 Γενάρη 1942) Καλημέρα και πάλι, απανταχού αναγνώστες και αναγνώστριες, φίλες και φίλοι. Και σήμερα οι δίκαιοι σιωπούν – αλλά και το ερώτημα ποιοι είναι οι δίκαιοι στα άρρυθμα χρόνια που κι εμείς ζούμε παραμένει, εν πολλοίς, αναπάντητο.

Χρόνια πολλά στους Αντώνηδες και τις Αντωνίες – «όπου Αντώνης και μάλαμα» συνήθιζε να λέει ο πατέρας μου Αντώνης Σκυργιάννης!! Και αύριο στους Θανάσηδες και τις Αθανασίες – «ποιος Θανάσης;», που έλεγε και ο πολυαγαπημένος μας κινηματογραφικός Θανάσης Βέγγος, ακόμα μας μαγεύει το παίξιμό του. Και, παρεμπιπτόντως, είναι ο μόνος σκηνοθέτης, ηθοποιός, άνθρωπος του θεάματος, που διέσωσε στον κινηματογράφο σκηνές με τα Αναστενάρια του Λαγκαδά, σ’ εκείνο το μοναδικής εφευρετικότητας έργο τού 1967 «Τρελλός, παλαβός και Βέγγος» (αυτός, πάλι, έρμος ο τρελλός, η τρελλή, η τρέλλα, ξέρει κανείς πότε έχασαν το δεύτερο «λ» τους; ).

Οι δίκαιοι σιωπούν. Έφτασε στην Δικαιοσύνη και το θέμα του parking Φιλελλήνων, ο ανάδοχος, ο οποίος ουδέποτε αναδέχτηκε το έργο, κατέθεσε μήνυση. Στην Δικαιοσύνη όπου βρίσκεται και το θέμα της εκλογιμότητας, το θέμα του Πανθεσσαλικού Σταδίου, το θέμα των καμένων από «φαναράκι ευχών» ιστίων, το θέμα των ομοφοβικών σχολίων κατά του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα των προσβλητικών σχολίων κατά της προϊσταμένης της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων, το θέμα των νερών των Σταγιατών, το θέμα της καταστροφής της οδού Καραμπατζάκη, το θέμα των αυθαιρεσιών ενάντια στο Τραίνο του Πηλίου κι άλλα πολλά πολλών πολιτών, σε προσωπικό επίπεδο. Κανένα νέο υπάρχει; Όσο για το θέμα του parking, έχω μια αίσθηση ότι πάει να γίνει (σε μικρότερη κλίμακα, φυσικά) ό,τι και για το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών: καμία πολιτική ευθύνη, μόνο υπηρεσιακές…

Και λέγοντας «σιδηροδρομικό», ο νους πετάχτηκε στον Κραυσίδωνα και την σιδηροδρομική γέφυρα στην οδό Παπαδιαμάντη. Που είναι χαμηλή και προκαλεί προβλήματα όταν το ποτάμι κατεβάζει νερό, με αποκορύφωμα, για την ώρα, τα πλημμυρικά φαινόμενα του Σεπτέμβρη. Είναι ένα σημείο που δεν μπορεί να βελτιωθεί – μια απόπειρα βελτίωσης με τοπική εκβάθυνση της κοίτης όχι μόνο απέτυχε να λύσει το πρόβλημα, αλλά δημιούργησε νέο, καθώς δημιουργεί λιμνάζοντα νερά. Άρα; Άρα, κατά την γνώμη μας, δύο λύσεις είναι εφικτές:

α) Μεταφορά του Σιδηροδρομικού Σταθμού στην περιοχή του Νέου Δέλτα με ταυτόχρονη μετατροπή του σημερινού Σταθμού, με όλη την μνημειακή κτηριακή και σύγχρονη σιδηροδρομική υποδομή του σε ένα επισκέψιμο Σιδηροδρομικό Πάρκο-Χώρο Αναψυχής, με Μουσείο και λοιπά. Με αυτή την λύση η γέφυρα καταργείται και απεγκαθίσταται. Όμως αφ’ ενός το κόστος της μετακίνησης του Σταθμού είναι πολύ υψηλό και φοβάμαι ότι ουδείς θα το αναλάβει και αφ’ ετέρου θα χρειαστεί ένας σοβαρός Φορέας π.χ. σαν το ΠΙΟΠ-Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, που λειτουργεί το Μουσείο Τσαλαπάτα, για να εγγυηθεί την λειτουργία του Σιδηροδρομικού Πάρκου.

β) Μετασκευή της γέφυρας σε ανοιγόμενη, όπως είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια η μεγάλη οδική γέφυρα της Χαλκίδας. Με αυτή την κατασκευή σε περίπτωση ανάγκης λόγω κινδύνου πλημμύρας η γέφυρα θα χωρίζεται στα δύο και τα δύο κομμάτια της θα ανυψώνονται ένα στην πλευρά της οδού Ζάχου και ένα στην πλευρά της οδού Αλαμάνας, ώστε να μην επηρεάζουν την υδραυλική ικανότητα του χειμάρρου. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα της «συρταρωτής» γέφυρας, όπως είναι σήμερα, μετά από πολλές διαφοροποιήσεις, από τον καιρό των Ενετών ακόμη, η γέφυρα του Ευρίπου, στην Χαλκίδα. Οι λύσεις αυτές είναι τεχνικά εφικτές και εξαιρετικά φθηνότερες. Ο Σταθμός παραμένει σε πλήρη λειτουργία, με το εργοστάσιο και λοιπά, στην θέση του. Βεβαίως η σιδηροδρομική λειτουργία διακόπτεται, αλλά νομίζω ότι όταν συμβαίνουν τέτοιας έντασης καιρικά φαινόμενα ούτως ή άλλως υπάρχει μερική παύση λειτουργίας των τραίνων. Άλλωστε τέτοια φαινόμενα (ελπίζουμε ότι…) δεν συμβαίνουν κάθε μέρα.

Άλλη λύση εγώ, όσο κι αν το σκέφτηκα, δεν βρήκα. Ξέρω ότι κάποιοι χαμογελάνε συγκαταβατικά (το καημένο το παιδί, την ψώνισε…) χρόνια ολόκληρα έρχομαι αντιμέτωπος με αυτό το χαμόγελο, και τα αποτελέσματα είναι αυτά που όλοι ξέρουμε σε τούτη την έρμη πόλη – μια χαρά περνάμε, και πάντα φταίνε οι άλλοι που κάνουν λάθη, ποτέ εμείς, οι αλάθητοι του κόσμου τούτου.

Και με την ευκαιρία, είχε αρχίσει προ-Ντάνιελ έργο για ευθυγραμμίσεις και ηλεκτροκίνηση της γραμμής Βόλου-Λάρισας, τι απέγινε, άραγε, μετά-Ντάνιελ; Και επίσης (πώς έρχονται όλα στη σειρά…) 16 Ιανουαρίου 1972 συνέβη το πρώτο στη σειρά σιδηροδρομικό δυστύχημα με μετωπική σύγκρουση του Εξπρές «Ακρόπολις» με μια εμπορική αμαξοστοιχία μεταξύ Δοξαρά και Ορφανών, 21 νεκροί. 51 χρόνια αργότερα η δεύτερη μετωπική, 57 επισήμως οι νεκροί.

Χώρος και χρόνος τελείωσαν με τον Σιδηρόδρομο, τον οποίο εμείς οι Έλληνες δεν τον έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση, προτιμάμε την ρόδα – άλλωστε πάντα «τσάντα, ρόδα και κοπάνα» ήταν τα ιδανικά μας…

Περίσσεψαν πολλά θεματάκια, υγεία να έχουμε ως την επόμενη φορά. Σας αγαπώ ανιδιοτελώς, γεια σας!

Στην φωτογραφία του Γιώργου Νάθενα το πολυβασανισμένο Τραινάκι του Πηλίου μπροστά στα «τσαρδάκια» της Αγριάς (τα οποία «τσαρδάκια» τώρα θυμήθηκαν να απαιτήσουν την απομάκρυνσή του…

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 17.01.2024, αρ.φύλλου 4091)