κυκλο-φ-οριακα 1077, 27 Οκτωβρίου 2021

 

το 5ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου παρελαύνει, 1965

Να ‘μαστε πάλι εδώ, καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες! Μια μέρα μετά τον Αη Δημήτρη (ευχές σε όλους και όλες) και μια μέρα πριν από … τα γενέθλια του αείμνηστου πατέρα μας Αντώνη, 28 Οκτωβρίου 1906, 34 χρόνια πριν το 1940 – πέρυσι τέτοιες μέρες, στα κυκλο-φ-οριακά 1032, ανήμερα 28.10.2020, δημοσίευσα μια φωτογραφία κι έγραψα δυο λόγια γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος υπολοχαγός, ως ένας απ’ τους πάρα πολλούς αφανείς ήρωες αυτής της χώρας. Μνήμη, Τιμή και Δόξα.

Και κάθε τέτοιες μέρες ακούω μέσα μου τη φωνή του Μάνου Κατράκη στο Πρώτο Ανάγνωσμα από το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο Η Πορεία προς το μέτωπο «Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο…». Αξιώθηκα να αναγνώσω-απαγγείλω κι εγώ αυτό και τα υπόλοιπα δύο αναγνώσματα που περιλαμβάνονται στο μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη έργο, στην αλησμόνητη εκείνη συναυλία της Βολιώτικης Χορωδίας και της Χορωδίας Αταλάντης στο Πνευματικό Κέντρο της Ι.Μ.Δημητριάδος, στις 15 Ιουνίου 2014.

Και διηγώντας τα να κλαις… (η φράση προέρχεται από τον «Ύμνον εις την ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, είναι η κατάληξη της 5^ης στροφής, που λέει «Δυστυχής! Παρηγορία / μόνη σου έμενε να λες / περασμένα μεγαλεία / και διηγώντας τα να κλαις). Και ζώντας το παρόν να ολοφύρεσαι, συμπληρώνω εγώ…

Μετά από εκείνη την συναυλία η Βολιώτικη Χορωδία προσκλήθηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και εκτέλεσε τμήμα του «Άξιον Εστί» στην ετήσια επετειακή εκδήλωση για την 28^η Οκτωβρίου 2014, στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κορδάτος», τιμή μας και καμάρι μας. Σήμερα μαθαίνω, διαβάζω, ακούω ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχει δική του Χορωδία, υπό τη διεύθυνση ενός πολύ άξιου, νέου σε ηλικία, Μαέστρου και Συνθέτη, που είναι γέννημα-θρέμμα της πόλης μας, ομοίως τιμή μας και καμάρι μας. Αλλά δεν μαθαίνω, διαβάζω, ακούω ότι το Πανεπιστήμιό μας εκτιμάει όσο θα έπρεπε την ύπαρξη αυτής της Χορωδίας, τρίτης αν δεν κάνω λάθος, σε σημασία πανεπιστημιακής χορωδίας, μετά από την «Γιάννης Μάντακας» του Αριστοτελείου και εκείνη του Πανεπιστημίου Πατρών. Ως γνήσιος υπέρμαχος τής από πάσης απόψεως χορωδιακής «κουλτούρας» περιμένω (και επιμένω…) καλύτερη μεταχείριση από το αγαπητό μου Πανεπιστήμιο απέναντι στην Χορωδία του.

Στα προηγούμενα κυκλο-φ-οριακά μιλούσα θετικά για το Μόναχο και τους Γερμανούς και είχα υποσχεθεί πως σήμερα θα συνέχιζα με τα αρνητικά τους στοιχεία – διότι, εκτός των άλλων, καλός και παμπάλαιος φίλος με επέπληξε στο φατσοβιβλίο ότι εκθειάζω τους «ολετήρες των λαών, είτε με τα τανκς, είτε με τις μπανκς» (έξυπνο, δεν το είχα σκεφτεί…). Νομίζω ότι είναι ιεροσυλία να αναφερθώ σήμερα στην Γερμανία, μέρα που ‘ναι. Να έχουμε υγεία, χρόνο θα βρούμε, δεν θα τους αφήσουμε έτσι, αλλά ένα πράγμα μπορώ να το πω από τώρα: στην μεγάλη και πολύ αξιόλογη Pinakothek der Moderne Πινακοθήκη μοντέρνας τέχνης και design του Μονάχου είδαμε πολλά έργα τέχνης, προέλευσης τόσο πριν όσο και μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είδαμε μόνον έναν (1) πίνακα, ένα τρίπτυχο για την ακρίβεια, που απεικονίζει, και μάλιστα με άγριο τρόπο, τον ναζισμό και τα βασανιστήρια, είναι του Ιρλανδού ζωγράφου Francis Bacon (Φράνσις Μπέικον) (1909-1992). Από τους πολλούς γερμανούς καλλιτέχνες που φιλοξενούνται ούτε ένας δεν «σχολιάζει» αυτό το πολύ κοντινό εγκληματικό παρελθόν, ούτε καν ο περίφημος Josef Beuys (Γιόζεφ Μπόις) (1921-1986). Είναι βέβαιο ότι κάτι σημαίνει αυτό, κι εγώ λέω πως σημαίνει ότι αυτός ο λαός δεν έχει, όπως θα έπρεπε, διαγράψει από την συλλογική του μνήμη τον ναζισμό και τα επακόλουθά του.

Πέρυσι παρέλαση δεν έγινε, λόγω κορωνοϊού, φέτος θα γίνει, είπαν «οι ειδικοί». Παρ’ όλο που ο κορωνοϊός δείχνει ότι «καλά κρατεί», παρ’ όλο που τα ποσοστά εμβολιασμού σέρνονται. Αλλά τώρα ιδού! Τα μονοκλωνικά αντισώματα είναι εδώ και θα μας σώσουν!! Τι ξευτίλα είναι αυτή αγαπητοί αναγνώστες. Κόσμος και λαός, σοβαροί επιστήμονες, από την αρχή τούτης της πανδημίας ζητούσαν και παρακαλούσαν να εφαρμοστούν οι θεραπείες με τα μονοκλωνικά αντισώματα – ακόμα και τα κυκλο-φ-οριακά ασχολήθηκαν επανειλημμένα με το θέμα. Το ιερατείο της «επιστημονικής» κονόμας απέρριπτε μετά βδελυγμίας πάσαν σκέψιν και κατακεραύνωνε ως αμαθείς και επικινδύνους δια την ασφάλειαν του Έθνους και των οικονομικών του αποθεμάτων όσους απετόλμουν να ομιλήσουν γι’ αυτά τα μιαρά κατασκευάσματα. Και ξαφνικά, όταν πλέον έχουμε 16.000 νεκρούς, όταν έχουν παμπλουτίσει Pfizer, Moderna, AstraZeneka και όλα τα παπαγαλάκια τους ανά την υφήλιο, βγαίνει «η επιτροπή» και εισηγείται την ευρεία χορήγηση μονοκλωνικών αντισωμάτων στα αρχικά στάδια της νόσου και με πλήρη κάλυψη του κόστους από τον ΕΟΠΥΥ, παρακαλώ. Βεβαίως οι «αρμόδιοι» φρόντισαν με νόμο-αίσχος να έχουν (κι αυτοί…) το ακαταδίωκτο, αλλιώς θεωρώ ότι πολλοί συγγενείς θανόντων θα μπορούσαν κάλλιστα να τους μηνύσουν για παράβαση καθήκοντος, ίσως και για ανθρωποκτονία, μαζί με Υπουργούς, Υφυπουργούς και γιατί όχι; και Πρωθυπουργό.

Για την ημέρα ψάξτε κι ακούστε το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη (1941) σε μελοποίηση του Νότη Μαυρουδή (1968). Εγώ το πρωτο-άκουσα όντας μαθητής στο 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου – χούντα μεν, ιδιοφυείς δάσκαλοι δε… Γεια σας.

Στην φωτογραφία το 5^ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου παρελαύνει, 1965.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 27.10.2021, αρ.φύλλου 37.557)

κυκλο-φ-οριακα 1076, 21 Οκτωβρίου 2021

ένας κεντρικός πεζόδρομος στο Μόναχο

Φίλοι μου αγαπημένοι, γεια σας και χαρά σας! κατά πως προσφωνούσε τους ακροατές των ραδιοφωνικών εκπομπών του ο Γιώργος Οικονομίδης. Υποχρεωτική αποχή της στήλης την προηγούμενη εβδομάδα, λόγω δικαιολογημένης απουσίας. Και μάλιστα εις την Εσπερίαν, τουτέστιν εις τας Ευρώπας, και για την ακρίβεια στην Γερμανία. Στο Μόναχο – εκεί που… «στο σταθμό του Μονάχου / με πέταξε, άχου! (θρύλος αυτό το «άχου!»…) / η μαύρη μοίρα μου / μάνα κακομοίρα μου» κατά πως τραγούδησε ο Στράτος Διονυσίου την μουσική και τους στίχους του Άκη Πάνου το 1972, χρονιά στην οποία ξεκινούσε και για μένα η περιπέτεια της ξενιτειάς, χωρίς, βέβαια, κάποια «μαύρη μοίρα» να μ’ έχει «πετάξει» οπουδήποτε. Απλώς, κάθε που πηγαίνω στο Μόναχο και βλέπω τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό (Hauptbahnhof, χαουπτμπάνχοφ, στα γερμανικά) αυτό το τραγούδι μού ξυπνάει μνήμες, από τα προβλήματα του ξενιτεμού των Ελλήνων στην Αυστράλια, στο Αμέρικα, στα ορυχεία του Βελγίου, στις φάμπρικες της Γερμανίας – δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ αυτές τις σκέψεις, και δεν μπορώ να κατανοήσω την στάση πολλών συν-Ελλήνων απέναντι στους διάφορους «οικονομικούς μετανάστες», σύμφωνα με την νέα, καθωσπρέπει, ονομασία, των ανέκαθεν γκασταρμπάιτερ ή αυτών που ξενυχτούσαν στο «τουριστικό αξιοθέατο» Ellis Island της Νέας Υόρκης.

Για εμάς, ως οικογένεια, το Μόναχο είναι χαρά, το γνωρίσαμε το 2008 και συνεχίζουμε να ανακαλύπτουμε γειτονιές και στοιχεία καινούργια, μέσα σ’ αυτό το τεράστιο πάρκο που διασχίζεται από μερικούς πολυσύχναστους και χιλιάδες ήσυχους δρόμους. Όπου διαρκώς το καλό γίνεται καλύτερο, τα απανωτά εργοτάξια και οι δεκάδες πανύψηλοι γερανοί χαρακτηρίζουν αφ’ ενός την ευμάρεια και αφ’ ετέρου την κατασκευαστική «μανία» του γερμανικού λαού – έχω παλαιότερα «δηλώσει» ότι αν κάποιος θέλει να καταστρέψει την Γερμανία δεν χρειάζεται να κάνει πόλεμο. Αρκεί μόνο να απαγορέψει κάθε είδους κατασκευαστική δραστηριότητα. Αυτός ο λαός θα πεθάνει, θα σβήσει, θα εξαφανιστεί. Και πάμε σε μερικά βασικά στοιχεία της γερμανικής καθημερινότητας, που παραμένουν σταθερά και αμετακίνητα εδώ και πολλές δεκαετίες:

α) η εγκατάσταση του ατομικού λέβητα-καυστήρα φυσικού αερίου, του σχεδόν μοναδικού καύσιμου για αστική χρήση, βρίσκεται μέσα στο σπίτι, μέσα στο διαμέρισμα, πουθενά δεν συναντά κανείς αυτή την ελληνική καρικατούρα με τους καυστήρες στα μπαλκόνια – δεν έχω καταλάβει ποιος και γιατί την εμπνεύστηκε, την επέβαλε και την διαιωνίζει, αγνοώντας επιδεικτικά αυτό που συμβαίνει στην «πολιτισμένη» Ευρώπη ή, κατ’ άλλους, στους κουτόφραγκους.

β) οι κάδοι απορριμμάτων ανήκουν σε κάθε σπίτι, πολυκατοικία, κατάστημα, κάθε είδους κτήριο, και βρίσκονται μέσα στον χώρο της ατομικής ιδιοκτησίας, δεν υπάρχει τίποτε απολύτως στις γωνίες των δρόμων ή όπου αλλού. Οι κάδοι βγαίνουν στο πεζοδρόμιο μπροστά σε κάθε κτήριο την ημέρα που θα περάσει το αρμόδιο απορριμματοφόρο με ευθύνη των ενοίκων, του διαχειριστή ή και των δημοτικών υπαλλήλων, κατά περίπτωση. Βεβαίως υπάρχουν κάδοι διαχωρισμού υλικών, υπάρχει διαχωρισμός και μέσα σε κάθε διαμέρισμα. Και σε επιλεγμένα σημεία, σε πλατείες κυρίως, υπάρχουν μεγάλοι μεταλλικοί κάδοι διαχωρισμού, που συλλέγονται από ιδιωτική εταιρεία. Αυτά είναι τα λεγόμενα «πράσινα σημεία», που τόσο πανηγυρίστηκαν πριν από κάποιους μήνες από την ελληνική μας κυβέρνηση και δεν γνωρίζω αυτή τη στιγμή πού και πώς βρίσκονται – αν εννοείται ως πράσινο σημείο εκείνη η σούπερ κατασκευή με τά 4 χρωματιστά καδάκια στον Άναυρο να μου το πουν, να γελάσει το χειλάκι μου. Όσο για τους πράσινους και μπλε κάδους στους δρόμους, ζωή να ‘χουν να χαίρονται, φαίνεται ότι ποτέ δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψουν διότι, απλούστατα, η κοινωνία μας δεν θα δεχτεί ποτέ, ακόμη κι αν αλλάξουν όλοι οι κτηριοδομικοί κανονισμοί (που κανείς δεν δείχνει τέτοια πρόθεση), να έχει σκουπίδια μέσα στο σπίτι…

γ) το χαρτί τουαλέτας πέφτει μέσα στην λεκάνη της τουαλέτας μετά την χρησιμοποίησή του, πουθενά δεν συναντά κανείς τις γνωστές ευγενικές παροτρύνσεις «μην πετάτε χαρτιά στην τουαλέτα» στα ελληνικά και στις διάφορες τουριστικές γλώσσες, πουθενά δεν συμβαίνει αυτό με τα ξεχειλισμένα συμπαθητικά παντός είδους καλαθάκια, που συναντάμε σχεδόν σε κάθε κοινόχρηστη τουαλέτα.

δ) οι αστικές μετακινήσεις γίνονται με μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ), άπειρα ποδήλατα και χιλιάδες ηλεκτρικά πατίνια, είτε ενοικιαζόμενα είτε ιδιόκτητα. Τα ΜΜΜ λεωφορεία, επιφανειακά τραμ, υπόγεια τρένα και προαστιακός σιδηρόδρομος, σε αγαστή συνεργασία, καλύπτουν κάθε σπιθαμή γης, είναι πεντα- με εξα-κάθαρα, ομοιόχρωμα, και σου δίνουν την εντύπωση ότι τέθηκαν σε κυκλοφορία χθες! – παρ’ ημίν, ξέρετε να μου πείτε τι χρώμα έχουν τα αστικά μας λεωφορεία; Τα υπεραστικά;

Τα υπόλοιπα είναι …απλώς γερμανικά. Οδοστρώματα, ποδηλατόδρομοι (τώρα στον ίδιο χώρο και πολύ επικίνδυνοι πατινόδρομοι), σηματοδότες για τυφλούς, πολλά «μαλακά» και, κυρίως, υδροπερατά χαλικόστρωτα αντί για τα «σκληρά» και αδιαπέραστα πλακόστρωτα, τελείως ελεύθερα πεζοδρόμια με απλή ασφαλτόστρωση (δεν υπάρχει καλύτερη επιφάνεια για περπάτημα από την άσφαλτο), πραγματική ήπια κυκλοφορία (όχι Karampatzaki style…) με λιθόστρωτα και ελεγχόμενη στάθμευση ανά γειτονιά, αψεγάδιαστες προσόψεις κτηρίων, πινακοθήκες και το μοναδικό στο είδος του «Γερμανικό Μουσείο» (Deutsches Museum), ο ποταμός Ίζαρ (Isar) στον οποίο κάποιοι τολμηροί κάνουν σέρφινγκ (ελληνιστί κυματοδρομία), καφενεία και μπυραρίες παντού, πάρκα και φυτά παντού, η καταναλωτική κοινωνία στα πάνω της.

Αυτά τα θετικά. Αλλά ας μην νομίζει κανείς ότι δεν υπάρχουν και αρνητικά, θα τα πούμε την επόμενη φορά. Και όσοι/όσες έχετε λογαριασμό στο φατσοβιβλίο και θέλετε μπορείτε να δείτε πολλές φωτογραφίες μετά σχολίων στον δικό μου «Μπάμπης Sky». Εδώ μόνο μια άποψη του κεντρικού πεζοδρόμου του Μονάχου. Να είμαστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 21.10.2021, αρ.φύλλου 37.552)

κυκλο-φ-οριακα 1075, 6 Οκτωβρίου 2021

 

συμμαθητές στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου, Αύγουστος 1970

Καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες. Με ένα ποίημα θα ξεκινήσω σήμερα. Ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη (1925-2005) που μελοποιήθηκε το 1975 από τον συνομήλικό του Μίκη Θεοδωράκη (1925-2021) στις «Μπαλάντες»:

Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει / θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά

και θα ‘ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου / παλιέ μου φίλε.

Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις / μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου
κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη, πικραμένη σου μνήμη.
Κάποιο τρένο, τη νύχτα, σφυρίζοντας, / ή ένα πλοίο, μακρινό κι απροσδόκητο
θα σε φέρει μαζί με τη νιότη μας / και τα όνειρά μας.

Κι ίσως τίποτα, αλήθεια, δεν ξέχασες / μα ο γυρισμός πάντα αξίζει περισσότερο
από κάθε μου αγάπη κι αγάπη σου / παλιέ μου φίλε.

Συμπληρώθηκε ακριβώς ένας χρόνος από τον θάνατο του παλιού φίλου της νιότης μας Κώστα Καρανικολού, και είναι σίγουρο πως τίποτε, αλήθεια, δεν ξέχασα, μα γυρισμός δεν υπάρχει. Μένει μόνο η ώριμη, πικραμένη μου μνήμη…

Συνεχίζει να λειτουργεί το καλό parking στην οδό Φιλελλήνων. Αλλά συνεχίζει να λειτουργεί χωρίς άδεια! 252 θέσεις στάθμευσης σε 13 ορόφους χωρίς άδεια λειτουργίας από τις 15 Σεπτεμβρίου, συμπολίτες, το καταλαβαίνετε επί τέλους; Και καμία Αρχή δεν ενεργοποιείται. Κι αυτός ο καλός ο άνθρωπος, ο δημιουργός του Μονακό, μόνο να βρίζει ξέρει, τους πάντες και τα πάντα – εσείς έχετε ως τώρα γλιτώσει; Δεν ξέρω πια τι είναι αυτό που ζούμε, κάθε μέρα μια αντιδικία, μια βία, μια απαξίωση, ένα πράμα πρωτόγνωρο, «…κι η πόλη νεκρή…» όπως λέει στο ποίημα «Δρόμοι παλιοί» πάλι ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Κι αυτό το καινούργιο με το Δικαστικό Μέγαρο τι είναι πάλι; Όπως αντιλαμβάνεστε, μετά τις γνωστές πια ύβρεις για τους ανθρώπους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σχετικά με το οικόπεδο στην οδό Παρασκευοπούλου, ο σωτήρας της πόλης μας ανέκρουσε πρύμναν (χωρίς, βέβαια, να ψελλίσει την παραμικρή συγγνώμη…) και συμπαρασύροντας (ποιος ποιον είναι ένα θέμα…) τον Κύριο Βουλευτή, εστράφη προς την οδό Ύδρας, Να με συγχωρείτε, ξέρετε ποιο ακριβώς είναι το «καινούργιο» οικόπεδο «στην Ύδρας», που όλοι μιλάνε γι’ αυτό λες και είναι η (όντως πασίγνωστη) Πλατεία Ελευθερίας; Είναι το Οικοδομικό Τετράγωνο (Ο.Τ.) 1274 στην Νεάπολη, που περιβάλλεται από τις οδούς Ύδρας, Τσαμαδού, Κοδριγκτώνος και Ανώνυμη (συνέχεια της οδού Στουρνάρα), ώστε να διαχωριστεί από το Ο.Τ. 1274α, που φτάνει μέχρι την οδό Νεαπόλεως και περιλαμβάνει το 4^ο Γυμνάσιο/Λύκειο Βόλου. Προς την μεριά της οδού Αθηνών, στο Ο.Τ. 1274β, στεγάζονται οι σχολές του ΟΑΕΔ. Στο ίδιο το Ο.Τ. 1274 είναι σήμερα το Τμήμα Ελέγχου Υλικών και Ποιότητας Δ.Ε. Θεσσαλίας, παλαιότερα γνωστό ως Εργαστήριο Δημοσίων Έργων. Ακριβώς απέναντι, επί της οδού Ύδρας, είναι το εργοστάσιο ειδικών δομικών και βιομηχανικών υλικών Τσαντίλης Α.Ε. και ξεκινάει η οδός Κορωνιού, στην γωνία της οποίας με την οδό Νέγρη βρίσκεται η Διεύθυνση Μεταφορών και Επικοινωνιών (άδειες κυκλοφορίας και οδήγησης παντός είδους οχημάτων, μεταβιβάσεις, αδειοδότηση πρατηρίων καυσίμων και σταθμών αυτοκινήτων κλπ.). Ελπίζω τώρα να κατατοπιστήκατε. Για το αν σας αρέσει για Δικαστήριο, δεν πρόκειται να σας ρωτήσει κανείς. Εγώ όμως, αφού μπορώ, θα το πω: «…εμένα δε μ’ αρέσει…» όπως έλεγε κάποτε κι ο ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής. Θα επανέλθουμε αναλυτικότερα επί του θέματος, μέχρι τότε θα έχουμε ακούσει μερικές ύβρεις ακόμη, είναι βέβαιο αυτό, και το Δικαστικό Μέγαρο θα παραμένει όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό.

Πάμε τώρα σε κάτι άλλο, όχι λιγότερο σημαντικό, όσο κι αν έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως: ούτε λίγο, ούτε πολύ, πρόκειται για τα περιττώματα των συμπαθών σκυλιών, τα οποία, λόγω της αβελτηρίας των ιδιοκτητών τους, βρίσκονται διάσπαρτα σε πεζοδρόμια, πάρκα και παρκάκια, σε χώρους αναψυχής, ακόμα και μέσα σε παιδικές χαρές, να σας χαρώ! Μία εντελώς απαράδεκτη κατάσταση, που πέραν των γνωστών επακόλουθων μπορεί μέχρι και σε εξάπλωση μολυσματικών ασθενειών να οδηγήσει. Και καθώς το κουβεντιάζαμε το θέμα με έναν παιδικό φίλο, άριστο ερευνητή των τοπικών μας δρώμενων, έμαθα την ακόλουθη ιστορία (γηράσκω αει διδασκόμενος…), που αξίζει να σας την μεταφέρω: κατ’ αρχήν τα περιττώματα των σκυλιών στο Πήλιο και κατ’ επέκταση στην περιοχή μας ονομάζονται «σκ’λιόσκατα», το γράφει και ο Κώστας Λιάπης στο λεξικό του «Το Γλωσσικό Ιδίωμα του Πηλίου» (Ώρες, 1996). Αυτά, λοιπόν, τα περιττώματα ήταν χρήσιμο υλικό, γνωστό και ως «σαμάς», για την επεξεργασία των δερμάτων στα πολλά βυρσοδεψία της Μακρυνίτσας/Κουκουράβας, δεν ξέρω σε ποιο στάδιο επεξεργασίας, πάντως ήταν. Κατόπιν αυτού υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι στον Βόλο οι οποίοι γύριζαν με έναν κουβά, μια μασιά κι ένα φαράσι και μάζευαν τα περιττώματα, τα οποία πουλούσαν στα βυρσοδεψία (ταμπάκικα). Οι άνθρωποι αυτοί ονομάζονταν «σκ’λιοσκατάδες», ήταν φτωχοί και «παρακατιανοί» και περιέρχονταν τους δρόμους με σκυμμένο κεφάλι. Επίσης, εξ αυτού του ίδιου λόγου, ο Κώστας Λιάπης γράφει ότι σκ’λιοσκατάδες αποκαλούσαν οι υπόλοιποι πηλιορείτες τους κατοίκους της Μακρυνίτσας/Κουκουράβας. Έτσι έχει η ιστορία κι αν τότε θεωρούνταν «παρακατιανό» το να συλλέγει κανείς περιττώματα σήμερα, και ορθώς, είναι απαραίτητο στις πόλεις που ζούμε.

Εξαντλήθηκε πάλι ο χωροχρόνος μας. Και έμεινε το χρέος του «κυκλοφοριακού ζητήματος». Καλή συνέχεια, γεια σας.

Στην φωτογραφία ο «οριστικά απών» φίλος με μαύρο μπλουζάκι. Άπαντες οι υπόλοιποι παρόντες. Εγώ με κοντό παντελόνι. 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου, Αύγουστος 1970.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 06.10.2021, αρ.φύλλου 37.539)