κυκλο-φ-οριακα 1015, 29 Μαΐου 2020

Μια εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις, δυο εικόνες αντιστοιχούν σε μια απελπισία. Απελπισία για την κατάντια ετούτου του κάποτε ένδοξου τόπου. Που πάντοτε είχε δημοκρατικές πλειοψηφίες και δημοκρατικές μειοψηφίες στα όργανα εξουσίας. Που πάντοτε είχε, επίσης, διαφορετικές απόψεις και τρόπους έκφρασης, ομάδες και κινήματα διαμαρτυρίας – αυτό είναι μια υγιής κοινωνία. Στον Βόλο του σήμερα, λυπάμαι που το λέω αγαπητοί μου συμπολίτες, δεν είμαστε μια υγιής κοινωνία. Απλούστατα, διότι δεν υπάρχει το θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα της διαφωνίας – κι ας επικαλούνται διαρκώς αυτή τη έρμη τη Δημοκρατία αυτοί που συστηματικά την βιάζουν.

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τέτοιος αισχρός δημόσιος λόγος, με φρασεολογία χειρότερη κι από γηπεδικής εξέδρας, Και ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόση μουγκαμάρα της «σιωπηλής πλειοψηφίας» στην κάποτε δημοκρατική μας πόλη.

Η οδός Καραμπατζάκη, το Νερό στις Σταγιάτες, το εργοστάσιο των Σκουπιδιών. Μέρες τώρα παλεύουν τα κυκλο-φ-οριακά να ολοκληρωθούν χωρίς να προδώσουν τις Αρχές τους, που τις τηρούν εδώ και 30 χρόνια, χωρίς να αλλάξουν επίπεδο, χωρίς να υποκύψουν στην σαγήνη του δημοτικού κοντυλοφόρου – δεν φαντάζεστε πόσο εύκολο είναι να γράψει κάποιος κείμενα όπως οι ανακοινώσεις της δημοτικής αρχής, ούτε καν λίγο ταλέντο δεν χρειάζεται, όλα είναι κλισεδάκια και εξυπναδίκίστικες κοινοτοπίες, για τις οποίες, μάλιστα, πληρώνουμε κιόλας οι Δημότες!

Μέρες τώρα γράφονται και σβήνονται (ευτυχώς υπάρχουν οι υπολογιστές…), ξαναγράφονται και αναδιατυπώνονται και δεν μπορούν να καταλήξουν, τα κυκλο-φ-οριακα. Γιατί το καζάνι βράζει, κι όσο υπάρχει βρασμός το καταστάλαγμα είναι θολό – πρέπει να ξελαμπικάρει σιγά-σιγά, σταγόνα-σταγόνα.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, «απόψε είναι βαριά η δόλια μου η καρδιά…». Ας αρκεστούμε σε δυο φωτογραφίες από την καταστροφή της Περιοχής Ήπιας Κυκλοφορίας στην παρόχθια του χειμάρρου Κραυσίδωνα οδό Καραμπατζάκη στον ενιαίο, σήμερα, Δήμο Βόλου. Στα μπάζα και η πινακίδα της Ήπιας Κυκλοφορίας, που ήταν σ’ αυτή τη θέση από το 1994…

Θα τα ξαναπούμε, να είστε καλά. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Παρασκευή 29.05.2020, αρ.φύλλου 37.129)

κυκλο-φ-οριακα 1014, 20 Μαΐου 2020

τα ...καλά του κορωνοϊού, Πλατεία Αναύρου, απογευματάκι

Και πάλι εδώ, η στήλη παρούσα. Και επί των επάλξεων, καθότι δεν κατατάσσει τον εαυτό της ούτε στους συνωμοσιολόγους (όντως υπάρχουν πολλοί τέτοιοι…), ούτε στους εγκάθετους (από ποιον και γιατί;), ούτε και στους μπαχαλάκηδες (έχουμε κι άλλους χαρακτηρισμούς…), αλλά στους Ενεργούς Πολίτες τα τελευταία τουλάχιστον 37 χρόνια ως «γέννημα-θρέμμα» αυτής της όμορφης πόλης,. Επί των επάλξεων, λοιπόν, στις πολεμίστρες των κάστρων, των κάστρων που πολιορκούνται από παντού και από μεγάλους συνασπισμούς δυνάμεων.

Πολιορκείται το μυαλό μου, συμπολίτες. Ολοκληρωμένη Εγκατάσταση Διαχείρισης Αποβλήτων (ΟΕΔΑ) Βόλου ονοματίζεται το εργοστάσιο παραγωγής SRF σε ένα ολοσέλιδο άρθρο ολοφάνερα γραμμένο από άλλους (αλήθεια, ξέρει κανείς ποιος ή τι υπάρχει πίσω από αυτή την «επένδυση» των 40τόσων εκατομμυρίων;) που ξεκινάει με επιστημονικοφανείς απόψεις και καταλήγει με τον γνωστό λεξιλογικό πλούτο του γνωστού κονδυλοφόρου. Όλα ωραία και στο βάθος κήπος. Και ο καρκίνος μέσα μας.

Κι εκείνο που με στενοχώρησε ακόμη περισσότερο, συμπολίτες, είναι το να ακούω τον εξαίρετο Γιατρό-Χειρουργό και Άνθρωπο, που έχει χρόνια ολόκληρα ζήσει τα προβλήματα του καρκίνου στο Νοσοκομείο της πόλης μας, να τραυλίζει ως βουλευτής δικαιολογίες στο ραδιόφωνο υπερασπιζόμενος την κατασκευή αυτού του εργοστασίου. Το λέω με κάθε ειλικρίνεια: λυπήθηκα. Κι αν ο ίδιος διαβάσει αυτές τις γραμμές είμαι βέβαιος ότι θα κατανοήσει την λύπη μου.

Το επόμενο είναι η τροπολογία «…για προσωρινούς ποδηλατοδρόμους και πεζοδρόμους», η οποία, όπως δήλωσε ο άριστος υπουργός κ.Χατζηδάκης «…ακολουθεί το παράδειγμα πολλών ευρωπαϊκών πόλεων και είναι ένα ακόμη όπλο ενάντια στη διασπορά του κορωνοϊού. Έτσι περιορίζουμε τον συγχρωτισμό κατά τις μετακινήσεις. Ταυτόχρονα όμως ενθαρρύνουμε το ποδήλατο που είναι το πιο φιλικό στο περιβάλλον μέσο μετακίνησης ... Οι πόλεις μας έχουν ανάγκη από περισσότερο ελεύθερο χώρο για πεζούς και ποδηλάτες». Σπουδαία ακούγονται αυτά. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι θα δίνεται η δυνατότητα στους Δήμους με απόφαση της Επιτροπής Ποιότητας Ζωής α) να δημιουργούνται προσωρινοί διάδρομοι κίνησης πεζών β) να δημιουργούνται προσωρινοί ποδηλατόδρομοι γ) να γίνεται προσωρινός χαρακτηρισμός ως πεζοδρόμων τοπικών οδών με αυξημένη κίνηση πεζών και συγκεντρωμένες χρήσεις εστίασης προκειμένου να εξασφαλίζεται ο απαραίτητος χώρος για την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων και για την ασφαλή κίνηση των πεζών, συμπεριλαμβανομένων των ΑμεΑ και των εμποδιζόμενων ατόμων και δ) να δημιουργούνται «περιοχές ήπιας κυκλοφορίας» σε τοπικές οδούς ή σε περιοχές κατοικίας. Αυτά τα ακόμη πιο σπουδαία και … προσωρινά. Εκπονείται και οδηγός εφαρμογής, μεταξύ άλλων «…για την δημιουργία προσωρινών επεκτάσεων πεζοδρομίων για ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων…» και λοιπά. Θα περιμένω το οδηγό για να μάθω κι εγώ πώς γίνεται η προσωρινή επέκταση πεζοδρομίου μέσα στον κυκλοφορούμενο χώρο μιας οδού, να καταλάβω τι είναι και πού ορίζεται ένας προσωρινός ποδηλατόδρομος, πώς θα εξασφαλίζεται η ασφαλής κίνηση των πεζών, συμπεριλαμβανομένων των ΑμεΑ και των εμποδιζόμενων ατόμων. Κι ύστερα θα περιμένω εναγωνίως την εφαρμογή. Διότι ναι μεν μπορώ να δεχτώ ότι οι προθέσεις των συναδέλφων Δ.Οικονόμου και Ε.Μπακογιάννη του Υπουργείου (που έχω την τύχη να τους γνωρίζω προσωπικά) είναι οι πιο αγαθές, η εφαρμογή όμως θα δείξει υπέρ ποίων, τελικά, θα λειτουργήσει: των πολιτών ή των τραπεζοκαθισμάτων;

Κωνσταντίνου και Ελένης αύριο. Χρόνια πολλά σε όλες και όλους, κόσμος και ντουνιάς! Γιορτή και για την πιο επιτυχημένη σειρά αυτοτελών επεισοδίων της ελληνικής τηλεόρασης: το «Κωνσταντίνου και Ελένης» με τον Χάρη Ρώμα-Κωνσταντίνο Κατακουζηνό και την Ελένη Ράντου-Ελένη Βλαχάκη στους βασικούς ρόλους και μια πλειάδα ηθοποιών στα 68 επεισόδια στις σεζόν 1998-99 (33) και 1999-2000 (35). Από το 2000 μέχρι σήμερα τα επεισόδια αυτά παίζονται καθημερινά! Τα έχουμε μάθει οικογενειακώς άπαντες απ’ έξω, παρ’ όλ’ αυτά συνεχίζουμε να τα βλέπουμε και σας τα συνιστούμε ανεπιφύλακτα, για ένα ευχάριστο μεσημεράκι – συνήθως προβάλλονται κατά τις δύο το μεσημέρι, και δεν είναι στον ΣΚΑΪ. Ο οποίος ΣΚΑΪ, παρεμπιπτόντως, απτόητος συνεχίζει το τούρκικο σήριαλ…

Άντε με το καλό, λοιπόν. Άνοιξαν και οι παραλίες, οι εκκλησίες και τα σχολεία, επιταχύνεται η εστίαση, με τον τουρισμό δεν έχω καταλάβει ακόμη τι πρόκειται. Θα το μάθουμε κι αυτό. Γεια σας.

Η φωτογραφία αποτυπώνει τα …καλά του κορωνοϊού, αρχές Μαΐου, απογευματάκι.
(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 20.05.2020, αρ.φύλλου 37.121)

κυκλο-φ-οριακα 1013, 13 Μαΐου 2020

Δημαρχείο Βόλου 11.05.2020

«Κι όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό / σ’ έρημο τόπο ζει και βασιλεύει / κάστρο φυλάει ερημικό / έχει το φόβο φυλαχτό / όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό» από το «Μεγάλο μας Τσίρκο», από τον θίασο Καρέζη-Καζάκου, με πρεμιέρα 22.06.1973 (μέσα στη χούντα…), σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου – μάλιστα, αυτουνού, τον οποίο ειρωνεύτηκαν οι δύο ανύπαρκτοι υπουργοί προπαγάνδας και «πολιτισμού» και τους έκραξε μέχρι και η υπερσυντηρητική ΕΣΤΙΑ!

Στην προκείμενη περίπτωση το ερημικό κάστρο είναι το Δημαρχείο του Βόλου, είναι γνωστό ποιος φοβάται (τρέμει…) ν’ ακούει τη φωνή του λαού (συνήθως μιλάει μόνος του…), και επιστρατεύει διμοιρία ΜΑΤ να τον προστατεύει. Τελείως απαράδεκτη εικόνα, απόγευμα Δευτέρας 11 Μαΐου 2020, ολόκληρη η τοπική ηγεσία της Αστυνομίας και διμοιρία ΜΑΤ με πλήρη εξοπλισμό, μέχρι αντιασφυξιογόνες μάσκες – τουτέστιν έτοιμη για ρίψη δακρυγόνων, να φυλάνε τις πύλες των ανακτόρων μπας και κάνουν έφοδο οι επικίνδυνοι Πολίτες. Ντροπή μεγάλη, που είναι σίγουρο πως η Ιστορία την καταγράφει, μαζί με άλλες παρόμοιες τα τελευταία, δυστυχώς, χρόνια. Επειδή παρ’ όλο που η μνήμη των Βολιωτών είναι αποδειγμένα ασθενής και τα αντανακλαστικά εξασθενούν ομοίως, είναι βέβαιο ότι καμία προηγούμενη δημοκρατικά εκλεγμένη Δημοτική Αρχή δεν απαγόρεψε την είσοδο των Πολιτών στο Σπίτι τους, το Δημαρχείο. Ντροπή! και δεν είναι, δυστυχώς, η μόνη…

Η μέσα ντροπή των αποφάσεων, βέβαια, είναι μεγαλύτερη. Αναρωτιέμαι συχνά τι πρέπει να γίνεται για να πεισθούν κάποιοι που παίρνουν αποφάσεις (decision makers τους λένε οι αγγλοσάξονες) ότι παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις. Τι μπορεί να πείσει τον επικίνδυνο κύριο Τραmp ότι ο κορωνοϊός είναι επικίνδυνος ή ότι η κλιματική αλλαγή είναι ακόμη πιο επικίνδυνη. Παρόμοιες συμπεριφορές βιώνουμε και στην πόλη μας, με βάση και το εκλογικό αποτέλεσμα. Υπάρχει αλαζονεία, το πρώτο από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα – θυμίζω τα υπόλοιπα κατά σειρά: ζηλοφθονία, οργή, οκνηρία, απληστία, λαιμαργία και λαγνεία.

Δημοτικό Συμβούλιο Νέας Ιωνίας 31.01.1992

Σε πλήρη αντίθεση με την πρώτη φωτογραφία, η δεύτερη. Απαθανάτισε μία από τις καλύτερες και δημοκρατικότερες διαδικασίες που συνέβησαν σ’ αυτό το Πολεοδομικό Συγκρότημα: 31 Ιανουαρίου 1992, συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νέας Ιωνίας μαζί με τους συντελεστές της μελέτης «Το Όνειρο του Κραυσίδωνα» – μιας μελέτης που οδήγησε 2 χρόνια αργότερα, το 1994 με χρηματοδότηση από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα LIFE, στην κατασκευή και λειτουργία μέχρι σήμερα της Περιοχής Πειθαρχημένης Κυκλοφορίας της οδού Καραμπατζάκη.

Άλλα χρόνια, άλλα ήθη, χρόνια όπου ο άνθρωπος έμπαινε σε προτεραιότητα, ήθη δημοκρατίας και συναδέλφωσης. Αλλά αυτοί που διοικούν σήμερα την πόλη κι αυτοί που τους συμβουλεύουν (πολύ περισσότερο…) δεν ζούσαν τότε εδώ… Στις 19 Μαΐου 2020, μετά από δύο αναβολές, εκδικάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσφυγή κατά των καταστροφικών σχεδίων της Δημοτικής Αρχής. Κάτι ανάλογο υποθέτω ότι θα γίνει και με την προχθεσινή απόφαση κεκλεισμένων των θυρών και των στομάτων για την καύση των απορριμμάτων.

Δύο ακόμη «θεματάκια» για σήμερα, τώρα που επέρχεται, σταδιακά, η νέα κανονικότητα.

Μία παρενέργεια, ας πούμε, του κορωνοϊού είναι τα σκουπίδια στους δημόσιους χώρους. Φίλος μου έστειλε φωτογραφίες από τον κυματοθραύστη (αναρτημένες στο ιστολόγιο), όπου αποτυπωνόταν ένας ενιαίος σκουπιδότοπος. Πάνε κι οι καμπάνιες για τα πλαστικά μιας χρήσης, τα καλαμάκια, την ανακύκλωση γενικώς. Η αδήριτη ανάγκη των νεοελλήνων για καφέ, νερό ή άλλο ποτό και πάσης φύσεως εδέσματα σε «τέικ αγουέι» διαδικασίες (αγγλιστί take away=πάρε μακριά) είναι βέβαιο ότι καταρρακώνει όλα τα μοντέλα διαχείρισης απορριμμάτων.

Το δεύτερο έχει μια σχέση με το πρώτο. Λέω για την συζητούμενη ΠΝΠ περί λειτουργίας καταστημάτων εστίασης αποκλειστικά σε υπαίθριους χώρους, με την οποία θα παρέχεται η δυνατότητα μέχρι και διπλασιασμού του αριθμού των τραπεζοκαθισμάτων, μέχρι και πεζοδρόμησης οδών (τι άλλο θ’ ακούσω, Παναγία μου!) προκειμένου να μπορέσουν να αναπτυχθούν αυτά τα «επαρκή» τραπεζοκαθίσματα. Και στην πόλη που ζούμε, όπου η τοιούτου είδους ασυδοσία «εξ ορισμού» κυριαρχεί αλλά και στηρίζει (…), προσπαθώ να φαντασθώ, μαντάμ, τι μετ’ εμποδίων διαδρομές θα κάνουμε, κι όχι μόνο στους πεζοδρόμους.

Αυτά θα τα ξαναπούμε. Να μην επαναπαύεστε και να μην πλένετε τα χέρια σας «σχολαστικά» αποποιούμενοι πάσης ευθύνης. Γεια σας.

Η πρώτη φωτογραφία είναι στο Δημαρχείο 11.05.2020 και η δεύτερη στο ΔΣ Νέας Ιωνίας 31.01.1992.
(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 13.05.2020, αρ.φύλλου 37.115)

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1012, 6 Μαΐου 2020

το «γνωστό» πλοίο-φάντασμα ανάμεσα στις Μορφές του Φιλόλαου

Καλημέρα και πάλι! Τα (ελπίζουμε) τελευταία κυκλο-φ-κορωνοϊκα είναι εδώ. Καθώς η κυκλοφορία αποκαθίσταται μέρα με τη μέρα μπορούν να επανέλθουν τα κυκλο-φ-οριακα από την επόμενη φορά. Ας δούμε πώς θα δουλέψει η «νέα καθημερινότητα» (νέος όρος, επεξεργασμένος, προφανώς λόγω των δυσκολιών της νέας κανονικότητας).

Έκλεισε το 13033 αφού δέχτηκε πάνω από 100 εκατομμύρια μηνύματα sms (και για να μαθαίνετε, μαζί μ’ εμένα, sms είναι συντομογραφία του short message service που σημαίνει «υπηρεσία σύντομου μηνύματος»). Ανάμεσα σ’ αυτά τα μιλιούνια κανένα δεν προήλθε από εμένα και τα λοιπά μέλη της οικογένειας. Ούτε ένα. Εκτυπώσαμε σε πρόχειρες σελίδες δυο-τρεις βεβαιώσεις μετακίνησης, τις είχαμε μαζί μας, μία και μοναδική φορά ελέγχθηκε η σύζυγος στην παραλία, συμπλήρωσε μια ημερομηνία κι έβαλε μια υπογραφή. Θα κρατήσω τα χαρτιά στα αρχεία μου, ως αναμνηστικά της καραντίνας του 2020. Εύχομαι και ελπίζω αυτά τα 100 εκ. sms να πεταχτούν, να σβηστούν, να εξαφανιστούν, αλλά αντιλαμβάνεστε ότι είναι μεγάλος πειρασμός και το να διατηρηθούν «σε μιαν ακρούλα» τόσα προσωπικά δεδομένα…

Όμως με τη μάσκα ακόμη δεν έχω καταλάβει τι γίνεται. Και μου έκανε τεράστια εντύπωση το ότι μετά από 42 μέρες αυστηρού «μένουμε σπίτι» την τελευταία ακριβώς μέρα έσκασε νέο τηλεοπτικό σποτ με θέμα πώς να κατασκευάσουμε οίκαδε προστατευτικές μάσκες! Αν αυτό, φίλοι αναγνώστες, δεν λέγεται «στάχτη στα μάτια», λόγω της ιστορίας με τις λαρισαίικες και τις ξανθιώτικες μάσκες, τότε δεν ξέρω πώς να το ονομάσω. Αν η κατασκευή μασκών στο σπίτι από την κάθε καλή νοικοκυρά είναι μια τόσο εύκολη υπόθεση γιατί δεν προωθήθηκε το θέμα με την κυρία Σταυροπούλου από την πρώτη μέρα της καραντίνας να ‘χουν και οι ράπτριες όλον τον καιρό να προετοιμαστούν και να κατασκευάσουν. Αλλά τι λέω; Δεν μπορούσε να γίνει αυτό διότι ούτε ο εκλεκτός κύριος Τσιόδρας δεν συμφωνούσε με τον εαυτό του για την χρήση της μάσκας – και μη προς κακοφανισμό κανενός, καλός και άξιος επιστήμονας και μπράβο του, αλλά στο θέμα μάσκα μου τα έκανε μούσκεμα.

Τέλος πάντων, αν έχω καταλάβει σωστά μόνο στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι απαραίτητες οι μάσκες. Παντού αλλού ισχύει η λεγόμενη ισχυρή σύσταση.

Επιτράπηκε και το ερασιτεχνικό ψάρεμα. Έχω έναν καλό φίλο από τα χρόνια των σπουδών στην Γερμανία, Χημικό Μηχανικό και μανιώδη ψαρά, με σπίτι στην παραθαλάσσια Ερέτρεια, με βάρκα 4,65 μ. κι όλον τον εξοπλισμό, ο οποίος κόντεψε να πάθει κατάθλιψη, χωρίς πλάκα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και τον άκουγα βαθιά στεναχωρημένο που δεν μπορούσε να πιάσει τα αγαπημένα του ψαράκια. Δευτέρα απόγευμα ήταν ένας άλλος άνθρωπος, ήταν ο Γρηγόρης που ξέρω εδώ και σχεδόν 50 χρόνια. Εύχομαι καλή ψαριά σε όλους τους Γρηγόρηδες της θαλασσινής Ελλάδας.

Με ένα ολοσέλιδο άρθρο στην «Θεσσαλία» της Κυριακής μιλήσαμε για την ανάγκη ύπαρξης πολλών ελεύθερων δημόσιων χώρων στις πόλεις και ιδιαίτερα στην δική μας, μια ανάγκη που εναργέστατα διαπιστώθηκε στις ημέρες της καραντίνας. Μιλήσαμε, ο Καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Θάνος Βλαστός, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Παντελής Σκάγιαννης, ο Μηχανικός κ. Στάθης Χαλαστάρας και ο υπογράφων, που ασχολήθηκε βασικά με το θέμα της Ήπιας Κυκλοφορίας – μιας τεχνολογίας για την διαχείριση της κυκλοφορίας, την οποία η στήλη πρώτη σύστησε και πρώτη εφάρμοσε στο Πολεοδομικό Συγκρότημα Βόλου. Ο κ. Βλαστός είναι ο άνθρωπος που σε όλη του την καθηγητική ζωή μιλά για το ποδήλατο, τους ήπιους τρόπους μετακίνησης και την βιώσιμη αστική κινητικότητα, ο κ. Σκάγιαννης είναι καθηγητής στους Χωροτάκτες και ασχολείται με τις υποδομές στις πόλεις και τους χώρους πρασίνου, ο κ. Χαλαστάρας εδώ και 30 χρόνια μετέχει ενεργά σε ό,τι καλό προσπαθούν οι πολίτες να κάνουν σε τούτη την πόλη, και η στήλη τα ίδια αυτά 30 χρόνια προσπαθεί να πείσει ότι «στην πόλη ζουν άνθρωποι, όχι αυτοκίνητα». Αν σας διέφυγε, βρίσκεται εδώ https://e-thessalia.gr/quot-soste-ton-volo-quot-chreiazetai-prasino-kai-eleytheroys-choroys/

«Αγάπης Αγώνας Άγονος»; που θα ‘λεγε κι ο Σαίξπηρ (Love’s Labour’s Lost}. Όχι ακριβώς, αλλά περίπου. Και το χειρότερο είναι πως ό,τι μας συμβαίνει τελευταία συναρτάται με ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συνεντεύξεις απείρου κάλους και με ξεκατινιάσματα μέσω του ειδικού προς τούτο Τύπου – τι ζούμε σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο Παναγία μου! Ποιος κακός μάγος μας καταράστηκε!;

Αυτά. Και σ’ άλλα με υγεία. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 06.05.2020, αρ.φύλλου 37.109)