κυκλο-φ-οριακα 1237, 28 Μαΐου 2025

 

Πάει κι ο Μάης, παιδιά, τον χάνουμε οσονούπω, Ιούνιος εν όψει, Καλοκαιράκι παναπεί.

Τα νερά πεντα(ή μάλλον εξα)κάθαρα, είπε η ΔΕΥΑΜΒ (κι όποιος θέλει την πιστεύει…), οι σημαίες κυματίζουν ήδη, λίγο ακόμα να ζεστάνει ο καιρός και …βουρ! όπως κάθε χρόνο. Αυτό με τις γαλάζιες σημαίες ξεκίνησε με τις καλύτερες των προθέσεων το 1987 από την Γαλλία με διαχειριστή το Ίδρυμα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (Foundation for Environmental Education – FEE, με έδρα στην Δανία και συμμετοχή 82 χωρών) και στην Ελλάδα ήρθε το 1992, με διαχειριστή την Ελληνική Εταιρεία Προστασίας της Φύσης – ΕΕΠΦ. Σήμερα σε όλον τον κόσμο στο πρόγραμμα συμμετέχουν περισσότερες από 4.500 παραλίες και φέτος στην Ελλάδα απονεμήθηκαν συνολικά 657 σημαίες (2^η παγκοσμίως). Από αυτές τις γαλάζιες σημαίες 18 ανήκουν στην Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας (σκέτο!) και 17 στην Π.Ε. Σποράδων (σας το έχω πει από καιρό, οι Σποράδες είναι χωριστό κομμάτι, με τις ποικίλες πολιτικές βλακείες δεν είναι, πλέον, Μαγνησία). Στην Π.Ε. Μαγνησίας, που λέτε, είναι 12 παραλίες του Δήμου Βόλου και 6 παραλίες του Αλμυρού. Καμία του Δήμου Νοτίου Πηλίου, καμία του Δήμου Ζαγοράς-Μουρεσίου, καμία του Δήμου Ρήγα Φεραίου. Ο λόγος είναι ότι αυτοί οι Δήμοι δεν κάνουν την σχετική αίτηση, τουτέστιν δεν ενδιαφέρονται να έχουν γαλάζιες σημαίες στις υπέροχες παραλίες τους, είτε στον Παγασητικό, είτε στο Αιγαίο – θυμάμαι έναν παλιό Δήμαρχο, που στην αρχή είχε και μετά διέκοψε, όταν τον ρώτησα γιατί να μου απαντά «βλακείες, δε τα χρειαζόμαστ’ εμείς αυτά τα στολίδια…», προφανώς εννοώντας ότι ήταν «δύσκολο» να τηρούνται οι προδιαγραφές που απαιτούνται. Κι όχι στη θάλασσα, στη στεριά είναι τα «δύσκολα»: καμπίνες, ντους, φαρμακεία, ΑμεΑ – μία από τις τελευταίες εργασίες μου στον Δήμο Βόλου, το καλοκαίρι του 2013, ήταν να προσδιορίσω στις παραλίες του Δήμου, που είχαν βραβευτεί με γαλάζια σημαία, θέσεις στάθμευσης για οχήματα ΑμεΑ και διαδρόμους πρόσβασης στην κάθε παραλία (μέχρι εκεί, από εκεί και πέρα το πώς θα μπει και θα βγει το άτομο στην θάλασσα ήταν στην ευθύνη των μηχανολόγων, τελικά τοποθετήθηκε μόνο μία τέτοια διάταξη, στον Άναυρο). Έκανα το καθήκον μου, τοποθετήθηκαν οι ανάλογες πινακίδες, τον Δεκέμβριο 2013 απεχώρησα από την ενεργό δράση, ούτε στην παραλία των Αμφανών, ούτε στην Αμαρυλλίδα αλλά ούτε και στην Κριθαριά έχω πάει έκτοτε. Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου, που πηγαίνω συχνά, εμφανίστηκε κάποια στιγμή ένα όχημα που θα μπορούσε να μεταφέρει ένα ΑμεΑ μέσα στη θάλασσα αφού θα διέτρεχε την αμμώδη παραλία πάνω σε έναν ειδικό πολυεστερικό διάδρομο.

Α! ναι! Και μην μπερδεύεστε, οι ναυαγοσώστες, που υπάρχουν πλέον στις περισσότερες παραλίες μας και οπωσδήποτε σε όλες του Αιγαίου, δεν έχουν να κάνουν με τις γαλάζιες σημαίες αλλά οφείλονται στην Ελληνική Νομοθεσία περί πολυσύχναστων παραλιών, σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα 71/2020 (ΦΕΚ 166/Α/13-8-2020). Αυτό το ΠΔ καθορίζει πώς και ποιος αποφασίζει αν μία παραλία είναι «πολυσύχναστη», ποια προσόντα πρέπει να έχει ένας εκπαιδευμένος αδειούχος ναυαγοσώστης (μεταξύ των οποίων και άδεια οδήγησης ταχυπλόου σκάφους…) και ποια η σχετική αρμοδιότητα των οικείων Δήμων. Αν έχω καταλάβει σωστά, οι Δήμοι προκηρύσσουν διαγωνισμό στον οποίο παίρνουν μέρος εταιρείες που διαθέτουν άτομα ναυαγοσώστες και όλα τα απαιτούμενα μέσα για μία διάσωση, με συμβάσεις εκτελούν το έργο και αμείβονται αναλόγως. Αχρείαστα να είναι τα παιδιά, αλλά στις παραλίες του Αιγαίου έχουν πολλές φορές αποδείξει την χρησιμότητά τους. Και είναι καθήκον όλων μας να υπακούμε στις εντολές τους και να μην μπαίνουμε στην φουρτουνιασμένη θάλασσα όταν εκείνοι εκτιμούν ότι υπάρχει κίνδυνος.

Αυτά περί παραλιών και θαλασσών – αυτό μου θύμισε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών, το όραμα του Ελευθερίου Βενιζέλου, που υλοποιήθηκε με την ταπείνωση της Οθωμανικής Τουρκίας με την Συνθήκη των Σεβρών (28 Ιουλίου 1920) και διήρκεσε μέχρι τον θρίαμβο της Κεμαλικής Τουρκίας με την συνθήκη της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923).

Στη στεριά (όπου, ως γνωστόν, δεν ζει το ψάρι…) θέλω να ασχοληθώ λίγο με το θέμα των λατομείων. Αφορμή αποτελεί η συχνή μετάβασή μου στην περιοχή του Αλμυρού μέσω του παραδρόμου (service road στα ελληνικά…) Βελεστίνου-Αερινού, προκειμένου να μην πληρώνω το παντελώς αδικαιολόγητο χαράτσι-διόδιο στον κόμβο του Αυτοκινητοδρόμου. Μια χαρά δρόμος, περιποιημένος, φρεσκο-ασφαλτοστρωμένος, μέσα σε χωράφια και μαντριά και πίσω από το φοβερό και τρομερό υπερασφαλές Safe-Secure Parking αποκλειστικά για φορτηγά αυτοκίνητα κοντά στον κόμβο του Αερινού, σε χώρο για τον οποίο εγώ ήξερα ότι υπήρχαν προβλήματα με την Αρχαιολογική Υπηρεσία, φαίνεται πως λύθηκαν! Επιστρέφοντας, που λέτε, από την ίδια διαδρομή και όντας σε ένα σχετικό ύψωμα βλέπεις φάτσα απέναντι τα λατομεία κοντά στο Βελεστίνο, στις πλαγιές του βουνού. Ψάχνοντας (ο ζητών καλώς ευρήσει) βρήκα τον ακόμα πιο φοβερό και τρομερό Νόμο 4512/2018, ο οποίος έχει τον γενικό τίτλο «Ρυθμίσεις για την εφαρμογή των Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων του Προγράμματος Οικονομικής Προσαρμογής και άλλες διατάξεις», στο Α’ Μέρος έχει την Σύσταση του Ν.Π.Δ.Δ. «Εθνικό Κτηματολόγιο» στο Β’ Μέρος έχει «Έρευνα και Εκμετάλλευση Λατομικών Ορυκτών και άλλες διατάξεις», στο Γ’ Μέρος έχει «Χρηματιστήριο ενέργειας» κι από εκεί και μετά χάνει η μάνα το παιδί κι ο άνθρωπος τον μπούσουλα, συνολικά διαθέτει 406 άρθρα με άπειρες παραγράφους, που ρυθμίζουν (;) ό,τι δεν μπορούμε να φανταστούμε! Μέσα, λοιπόν, σ’ αυτό το χάος υπάρχει όντως άρθρο 50 – Προστασία και Αποκατάσταση περιβάλλοντος Λατομείου. Όπου παράγραφος 1. «Οι εκμεταλλευτές των λατομείων οφείλουν να αποκαταστήσουν τους λατομικούς χώρους στους οποίους δραστηριοποιούνται σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στην εγκεκριμένη για το σκοπό αυτό μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων (ΜΠΕ) και τους περιβαλλοντικούς όρους (ΑΕΠΟ) του εκάστοτε έργου» και παρακάτω ποινές και λοιπά επακόλουθα από την μη συμμόρφωση. Άρα, για να έχω εγώ (αν υποτεθεί…) δικαίωμα διαμαρτυρίας πρέπει να ξέρω την ΜΠΕ και την ΑΕΠΟ εκάστου έργου, τουτέστιν πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το. Και αρμοδία υπηρεσία ορίζεται η Αποκεντρωμένη Διοίκηση, αυτό κάτι λέει, θα κάνω μια επίσκεψη και τα ξαναλέμε, συν-Άνθρωποι. Πάντα με την διακαή αγάπη μου, γεια σας.

Στην φωτογραφία, ο ναυαγοσωστικός πύργος στο Παπά Νερό, 2023, φωτο (ΧΣ).

δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 28.05.2025, αρ.φύλλου 4412)

κυκλο-φ-οριακα 1070, 4 Αυγούστου 2021

 

4^η Αυγούστου, Καλημέρα συμπολίτες! Επέτειοι που χάνονται μέσα στην ομίχλη του χρόνου; Όχι βέβαια. Η φασιστική δικτατορία που επιβλήθηκε στις 4 Αυγούστου 1936 από τον Ιωάννη Μεταξά αποτελεί μία ακόμη μαύρη σελίδα στην πολυτάραχη ελληνική μας ιστορία για την οποία κάποιοι, ακόμα και σήμερα, αισθάνονται υπερήφανοι και έτοιμοι να γίνουν με πρώτη ευκαιρία μιμητές. Βεβαίως είναι μεγάλη επιτυχία της Δημοκρατίας μας η φυλάκιση της Χρυσής Αυγής (φυλάκιση ναι, εξουδετέρωση όχι) όμως υπάρχουν ακόμη πολλά παλληκάρια που έχουν ως πρότυπο τον Μεταξά και την ΕΟΝ του, και τολμούν να καταλαμβάνουν (βρωμίζουν, για την ακρίβεια) έδρανα του Κοινοβουλίου, εκπροσωπώντας ανάλογο αριθμό ομοϊδεατών ψηφοφόρων – χρειαζόμαστε Προσοχή, Γνώση και Μνήμη.

Περίοδος καύσωνα. Από πρωθυπουργικά χείλη «ο χειρότερος καύσωνας από το 1987» – κάποιοι την είπαν πάλι τη γνωστή κακία περί οικογενειακής γκαντεμιάς… Αλλά η δική μας προσοχή στρέφεται στην επιβάρυνση του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας αυτές τις μέρες που τα κλιματιστικά μηχανήματα, μεγάλα και μικρά, λειτουργούν στο φουλ. Είδα ότι ξαναλειτούργησε χθες η λιγνιτική μονάδα Μεγαλόπολη 3 στην Πελοπόννησο για να συνεισφέρει στην κάλυψη της ζήτησης. Και απορώ συμπολίτες μου, απορώ. Την επόμενη φορά, στον επόμενο καύσωνα, που θα έρθει οπωσδήποτε, πώς θα αντιμετωπιστεί όλη αυτή η ζήτηση χωρίς τις μεγάλες λιγνιτικές μονάδες; Πώς; Με πόσες εκατοντάδες χιλιάδες ανεμογεννήτριες στις κορυφογραμμές της Ελλάδας ή/και εκατοντάδες χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα φωτοβολταϊκές πλάκες σε όλους ανεξαιρέτως τους κάμπους; Ή μήπως το σχέδιο προβλέπει να κάνουμε πλούσιες την Αλβανία και την Βουλγαρία με το πυρηνικό Κοζλοντούι δια της εισαγωγής ηλεκτρικού ρεύματος; Ή θα καταργηθεί ο εγχώριος λιγνίτης και θα παράγεται ηλεκτρικό ρεύμα από εισαγόμενο πετρέλαιο ή/και φυσικό αέριο, όπως ήδη διαφημίζεται από ιδιώτες παρόχους – και είναι αυτά όλα εκτός από ενεργειακά και περιβαλλοντικά προτιμητέα; Δεν ξέρω, ψάχνω και σαφείς απαντήσεις δεν βρίσκω. Τεχνοκράτες βρίσκω, μαγεμένους από το ζεστό χρήμα που υπόσχεται αυτή η «πράσινη ανάπτυξη», εταιρείες μεγάλες βρίσκω που όλο και λιγοστεύουν (συγκέντρωση κεφαλαίων το λένε αυτό) και μια επενδυτο-λαγνεία χωρίς αρχή και τέλος – κι αυτό όχι μόνο στην Ελλάδα, πανευρωπαϊκά, τουλάχιστον. Πού θα καταλήξει αυτό;

Περίοδος Ολυμπιακών Αγώνων. Όλοι ανεξαιρέτως και ανεξαρτήτως και ανυπερθέτως υπερήφανοι πανηγυριστές των ολυμπιακών μεταλλίων, οι «αναλυτές» με την μπάζα, μίζα, ντόπα σιωπηλοί, θα ξανακάνουν αισθητή την παρουσία τους πλησιάζοντας στο Παρίσι του 2024.

Περίοδος τσουχτρών στον Παγασητικό μας κόλπο. Φυσιολογικό φαινόμενο, λόγω και της άπνοιας, το χαρακτηρίζουν οι επιστήμονες, ιδιαίτερα έντονο και τρομακτικό λένε οι κάτοικοι-παραθεριστές. Παράλληλα στον τοπικό μας τύπο διάβασα πως ανασύρθηκαν νεκρές δύο θαλάσσιες χελώνες caretta caretta, μία στο λιμάνι και μία στα Πλατανίδια. Τα πανάρχαια αυτά ζώα πεθαίνουν κατά κανόνα χτυπημένα από ανθρώπινα εργαλεία της θάλασσας, δίχτυα, καμάκια-ψαροντούφεκα, προπέλες – την ιστορία τους στην Ελλάδα, που ξεκινάει το 1977 στις παραλίες ωοτοκίας της Ζακύνθου, την ξέρω «από πρώτο χέρι», που λένε. Εκείνο που δεν ήξερα και το έμαθα αυτές τις μέρες είναι ότι οι θαλάσσιες χελώνες έχουν τις μέδουσες για λιχουδιά (!), συμβάλλοντας έτσι με τον τρόπο τους στην ισορροπία του οικοσυστήματος.

Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου δεν υπάρχουν επικίνδυνες μέδουσες, μόνο μερικές ακίνδυνες σαλούφες. Υπάρχει ήδη πολύς κόσμος και δεν υπάρχει Ναυαγοσώστης. Για πρώτη φορά εδώ και κάμποσα χρόνια δεν υπάρχει Ναυαγοσώστης. Κι όχι μόνο στον Αη Γιάννη, ρώτησα κι έμαθα ότι σε καμία παραλία του Ανατολικού Πηλίου δεν ευδοκιμεί το είδος. Ποιος έχει την ευθύνη γι’ αυτό; Ποιος θα είναι υπεύθυνος αν χαθεί πάλι καμιά ζωή, όπως πολλές φορές έχει συμβεί, ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν; Ακούω από πολλές μεριές διάφορες γνωστές δικαιολογίες, η Κυβέρνηση, ο Δήμος, οι εργολάβοι, τα λεφτά, και οι επαγγελματίες των παραλιακών οικισμών πανευτυχείς «μετά την πανδημία», σιγά μην κάτσουν να σκάσουν για αλλότριες έγνοιες τύπου «ναυαγοσώστης». Μόνο προσευχές μπορώ, πλέον, να κάνω.

Ρεζίλι έχουμε γίνει πάλι με τα αλισβερίσια του Άρχοντα της πόλης με τον Άρχοντα εαυτό του ιδιοκτήτη της ποδοσφαιρικής ομάδας από την Πύδνα που έχει ονομάσει ΝΠΣ Βόλος, σχετικά με το γελοίο ενοίκιο και τα λοιπά ευτράπελα περί το Πανθεσσαλικό Στάδιο. Μου τηλεφωνούν από μέρη εκτός Μονακό και με ρωτάνε πώς είναι κάτι τέτοιο δυνατόν «…μα εγώ δεν έχω τι να πω, σφυρίζω στον αγέρα…», όπως λέει και η Γιοβάννα στο ωραίο τραγουδάκι του Μάνου Χατζιδάκι από το μακρινό 1959. Αν δεν είναι ούτε η Αποκεντρωμένη Διοίκηση ούτε η Δικαιοσύνη αρμόδια εγώ κι εσείς τι μπορούμε να περιμένουμε;

Εκεί στο parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος κάτι φαίνεται να βαδίζει προς την ολοκλήρωση και κάτι φαίνεται να αλλάζει ριζικά στα κυκλοφοριακά δεδομένα της πόλης, θα περιμένουμε λίγο ακόμη και θα τα πούμε μετά. Και στο μεταξύ πολλά αλλάζουν και στην άλλη άκρη της πόλης, στην συνοικία των Παλαιών. Δεν έχουμε ακόμη πλήρη εικόνα (ποιος να μας την δώσει;…) το έργο προχωρεί. Όπως προχωρεί και η αντικατάσταση των σωλήνων ύδρευσης στον ανατολικό τομέα, με πολλή σκόνη και πολλές περιπορείες κατακαλοκαιριάτικα.

Πάει, ζαβλακώθκαμαν απ’ ντ’ ζέστα. Γεια σας.

Στις φωτογραφίες μια caretta caretta και το σήμα του Συλλόγου για την προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 04.08.2021, αρ.φύλλου 37.485)