κυκλο-φ-οριακα 1057, 21 Απριλίου 2021

 

Περιοδικό "Ο Ταχυδρόμος" 13 Μαρτίου 1975 Σπύρος Ορνεράκης

21 Απριλίου, 54 χρόνια μετά τα τανκς, καλημέρα συμπολίτες. Να μην αφήσουμε αφενός την λήθη και αφετέρου την καθημερινότητα να απωθήσουν αυτή τη μαύρη επέτειο. Διότι, όπως είπε και ο Δημόκριτος «Λήθη των ιδίων κακών θρασύτητα γεννά», τουτέστιν «όποιος ξεχνά τα δικά του σφάλματα αποθρασύνεται» - και είναι πολλοί, στις μέρες μας, οι αποθρασυμμένοι, συμπολίτες. Πολλοί και …διάχυτοι. Λίγοι είναι στις φυλακές, ένας από αυτούς δεν καλύπτεται πλέον από τις παρόλες του αρχηγού του, αγανάκτησε φαίνεται, και έκανε καινούργιο κόμμα ονόματι «Έλληνες για την πατρίδα».

Για την σημερινή μας φωτογραφία επιλέξαμε το εξώφυλλο του περιοδικού «Ο Ταχυδρόμος» από 13 Μαρτίου 1975, μέσα στις απόκριες (το Πάσχα ήταν 4 Μαΐου 1975), στο οποίο ένας από τους καλύτερους Έλληνες σκιτσογράφους, ο Σπύρος Ορνεράκης (1942, Χανιά), ζωγράφισε το Μπαλ Μασκέ «ο Κορυδαλλός» με τους πρωτεργάτες της Χούντας ντυμένους με «ανάλογες» στολές. Στις φυλακές Κορυδαλλού κατέληξαν όσοι καταδικάστηκαν στην Δίκη που κράτησε από 28 Ιουλίου έως 23 Αυγούστου 1975 (διότι αρκετοί «συνεργάτες» τη γλίτωσαν λόγω του νομικίστικου χαρακτηρισμού του αδικήματος της εσχάτης προδοσίας ως «στιγμιαίο» και όχι ως «συνεχές» επί μία επταετία…) και αφού ο τότε Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής μετέτρεψε τις εις θάνατον ποινές σε ισόβια. Για την Ιστορία «Ο Ταχυδρόμος» εκδιδόταν από τις 17 Απριλίου 1954 μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 1993, για 4 δεκαετίες, κάθε εβδομάδα.

Έχουμε υποχρέωση να μην ξεχάσουμε όσοι ζήσαμε εκείνη την περίοδο. Κι έχουμε ακόμη μεγαλύτερη υποχρέωση να την κάνουμε γνωστή στις επόμενες γενιές, σ’ αυτές που σήμερα χάνονται στα βάθη του διαδικτύου και των «κοινωνικών μέσων» επικοινωνίας, στα παιδιά που ξυπνούν και κοιμούνται σ’ ένα περιβάλλον webex, zoom, msteams, skype κι ο Θεός βοηθός. Και τα βρίζουμε κι από πάνω όταν το βράδυ πηγαίνουν στα πεζούλια του πάρκου για έναν καφέ ή «στην Τάκη Οικονομάκη» για ένα ποτό. Το είδα αυτοπροσώπως, μεγαλο-παρουσιαστής πρωινάδικου σε μεγάλο κανάλι να ειρωνεύεται «τι είναι επιτέλους αυτή η Τάκη Οικονομάκη, η Ταιμς Σκουέαρ είναι;» (Times Square, η μυθιστορηματική «πλατεία» στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, ένα στενόμακρο πράμα ανάμεσα σε ουρανοξύστες, με πλήρη κυκλοφορία οχημάτων, που μόνο πλατεία όπως την καταλαβαίνουμε εμείς οι ιθαγενείς δεν είναι) καθώς ντόπιος μικρο-παρουσιαστής διεκτραγωδούσε την απαράδεκτη νυχτερινή ζωή των νέων στον όμορφο Βόλο, η οποία, όπως στη συνέχεια είπε, «ανάγκασε τον Δήμαρχο Βόλου να στείλει επιστολή στον Πρωθυπουργό και να ζητήσει να ανοίξει η εστίαση». Τέτοια πρωτοτυπία, αλλά αν ακούω καλά, αυτό δεν είναι πλέον πάγιο αίτημα όλων των φορέων ανά το Πανελλήνιον;

Να μην ξεχάσουμε, λοιπόν. Να μην ξεχάσουμε, πρωτίστως, πόσο σημαντικές είναι οι ατομικές ελευθερίες, πολύ πάνω και πέρα από τις «ανάγκες ασφαλείας» και τις πολυχρησιμοποιούμενες τον τελευταίο καιρό «ατομικές ευθύνες», που καταλήγουν, τελικά και αναπόφευκτα, στην επίκληση των αστυνομικών μέτρων…

Βεβαίως η στήλη αισθάνεται, δια μίαν εισέτι φοράν, ικανοποίησιν (βλ. κυκλο-φ-οριακα αρ. 1055, πριν από δύο εβδομάδες), καθώς απεδείχθη ότι η πολυσυζητημένη Επιτροπή Λοιμωξιολόγων (για την ακρίβεια και για την Ιστορία: Επιτροπή Αντιμετώπισης Εκτάκτων Συμβάντων Δημόσιας Υγείας από Λοιμογόνους Παράγοντες) και δομή έχει και γραμματεία έχει και πρακτικά των συνεδριάσεών κρατάει. Μερικά από αυτά, τα οποία η Κυβέρνηση αρνείται να δώσει στη Βουλή, διέρρευσαν στην εφημερίδα «Δημοκρατία» την περασμένη Κυριακή και περιέχουν πράγματι πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με το κρίσιμο ερώτημα ποιος δουλεύει ποιον.

Στην πόλη παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τα ενδιαφέροντα έργα που κατασκευάζονται. Το με απόσταση περισσότερο ενδιαφέρον (αμάν! πλεονασμός!) είναι αυτό για τα δύο νέα κτήρια του Πανεπιστημίου μας, στα οικόπεδα της Μηχανικής Καλλιέργειας και των ψυγείων «Πήλιον», πίσω ή δίπλα (όπως το δει κανείς) από το Υπεραστικό ΚΤΕΛ. Κτήρια 2 και 3^ων ορόφων, με υπόγειους χώρους στάθμευσης και δύσκολη θεμελίωση μέσα σε σαθρό έδαφος, το οποίο απαιτεί πασσάλους και στεγανές λεκάνες – ένα σπουδαίο έργο υποδομής για τα Τμήματα της Πολυτεχνικής Σχολής, που εκτελείται από Βολιώτικη κατασκευαστική εταιρεία. Η Πολυτεχνική Σχολή και γενικότερα το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στον Βόλο ολοκληρώνεται σταδιακά, ανάλογα με τα κεφάλαια που μπορούν να εξασφαλιστούν, και κάποιοι ανεγκέφαλοι ανησυχούν μήπως «καταντήσει ο Βόλος πανεπιστημιούπολη»! Τι ζούμε, Παναγία μου;

Το δεύτερο είναι ο κυκλικός κόμβος που διαμορφώνεται στην δυτική είσοδο της πόλης, στον Κραυσίδωνα. Σημείο νευραλγικό για ολόκληρο το Πολεοδομικό Συγκρότημα, με ιδιαίτερη κυκλοφοριακή φόρτιση. Ειλικρινά εύχομαι να λειτουργήσει χωρίς προβλήματα.

Το τρίτο είναι αυτό που γίνεται στην οδό Αριστοτέλους Ζάχου, τον ανατολικό παρόχθιο του ίδιου Κραυσίδωνα. Εξ αρχής δεν συμφωνώ με την μετατροπή των παρόχθιων οδών του χειμάρρου σε συνδετήριες οδούς ταχείας προσπέλασης από τον Περιφερειακό στην Ε.Ο αρ. 6 και τούμπαλιν, και μετά την καταστροφή της δυτικής παρόχθιας οδού Καραμπατζάκη ούτε θέλω να ξέρω τι γίνεται εκεί πέρα. Ντιπ καταντίπ.

Περισσότερα την άλλη φορά, αγαπητοί μου. Διατηρούμε σωματική, πνευματική και ψυχική υγεία και βαδίζουμε εν ειρήνη προς τα πεπρωμένα της Φυλής μας. Και δεν ξεχνάμε τίποτε! Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 21.04.2021, αρ.φύλλου 37.400. παρ' όλο που προστέθηκε ένα έτος η εφημερίδα συνεχίζει να δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα το "123 χρόνια") 

κυκλο-φ-οριακα 1056, 15 Απριλίου 2021

 

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες. «Απόψε είναι βαριά η δόλια μου καρδιά…» που λέει κι ο Γιώργος Μητσάκης, ένα πλάκωμα υπάρχει, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Κι αυτό παρά το ότι ο πρώτος εμβολιασμός μας ήτο επιτυχής και πλέον δυνάμεθα να αισιοδοξούμε ότι θα επανέλθουμε στην κανονικότητα, την επονομαζόμενη «μετά την πανδημία», ένα σενάριο που ήδη φαίνεται δυστοπικό – αυτή η λέξη, η δυστοπία (dystopia) από τις ελληνικές ρίζες δυσ-τόπος, κακός τόπος, είναι ένα ακόμη αντιδάνειο από τα νέο-λατινικά, καθώς δημιουργήθηκε ως αντώνυμο της λέξης ουτοπία (utopia) από τις ελληνικές ρίζες ου-τόπος, όχι-τόπος, ανύπαρκτος τόπος. Η «Oυτοπία» (Utopia) εμφανίστηκε ως λέξη για πρώτη φορά το 1516 ως τίτλος σε ένα βιβλίο ενός Άγγλου φιλοσόφου, ονόματι Τόμας Μορ (Thomas More) που ήθελε να περιγράψει έναν ιδανικό τόπο ανθρώπινης συμβίωσης: ένα απομακρυσμένο, «ανύπαρκτο» νησί με τέλειο πολιτικό και νομικό σύστημα. Η πρώτη δημόσια χρήση της λέξης δυστοπία συνέβη πάλι στην Αγγλία το 1868. Και τελικά οι «δυστοπική κοινωνία» περιγράφηκε κατά βάση στα μυθιστορήματα του Άλντους Χάξλεϋ «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» (1932), του Τζωρτζ Όργουελ «1984» (1949) και του Ραίη Μπράντμπερυ «Φαρενάιτ 451» (1953). Και είναι γεγονός ότι πολλά από τα στοιχεία εκείνων των τριών μεγάλων οραματιστών μπορεί να συναντήσει κανείς στην σημερινή και, πολύ περισσότερο, στην αυριανή, «μετα…» κοινωνία.

Δυστοπία, λοιπόν. Για παράδειγμα, περπατάω στην πόλη και βλέπω σε πολλά σημεία κάγκελα. Τα κάγκελα των «παιδικών χαρών». Που προφυλάσσουν, δήθεν, τα παιδιά από τις πάσης φύσεως επιβουλές, αλλά ταυτόχρονα τα διδάσκουν ότι στη ζωή υπάρχουν κάγκελα, κάγκελα παντού, «…και τα μυαλά στα κάγκελα», που έλεγε κι ο αείμνηστος Τζιμάκος, ο Πανούσης. Δεν ξέρω πώς διαμορφώνεται ο ψυχισμός των νέων ανθρώπων που μεγαλώνουν μέσα σ’ αυτές τις «ασφαλείς» εγκαταστάσεις παιχνιδιού (;) – ένα σύνθημα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας είναι «η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από την ελευθερία», εξ ου και τα εκατομμύρια, πλέον, των βιντεοσκοπικών μηχανημάτων παρακολούθησης, σε συνδυασμό με τις παντοειδείς καταπατήσεις στοιχειωδών ανθρώπινων ελευθεριών. Αυτά βέβαια είναι άλλων επιστημόνων αντικείμενα, εγώ απλώς έχω μεγαλώσει τρία παιδιά ευτυχώς σε τόπους χωρίς κάγκελα.

Και χωρίς υποχρεωτικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές για «εκπαίδευση εκ του μακρόθεν» – αυτό το συνθετικό «τηλε-» είναι επίσης ένα αντιδάνειο στις λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα, λέξεις που έχουν δημιουργηθεί όλες «έξω από ‘δω», όπως π.χ. η τηλεδιάσκεψη, που είναι μετάφραση της λέξης teleconference, η τηλεκπαίδευση από την tele-education. Αυτό κι αν είναι δυστοπική λειτουργία, απλώς στις μέρες μας δεν υπάρχουν τόσο φωτεινά μυαλά όσο των τριών παραπάνω μεγάλων συγγραφέων για να «οραματιστούν» την λειτουργία αυτών των παιδιών το 2060. Κάπου εδώ μπαίνει και το «επερχόμενο» 5G, που «θα αλλάξει τη ζωή μας».

Αλλά ο κόσμος δεν ξέρει να διαβάζει ποιήματα. Και οι ποιητές μάς άφησαν εδώ και χρόνια χρόνους.

Την περασμένη Κυριακή πραγματοποιήσαμε διαδημοτική μετακίνηση με κωδικό 6 (στο χαρτί, εννοείται, σ’ αυτή την «βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης», που έχει την καλοσύνη η εφημερίδα μας να δημοσιεύει κάθε μέρα, εμείς οικογενειακώς δεν έχουμε στείλει ούτε ένα sms). Πήγαμε στον Αη Γιάννη μέσω Χανίων-Κισσού. Είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε το βουνό να ξυπνάει από τον λήθαργο του χειμώνα. Το φρέσκο πράσινο στα νέα βλαστάρια, τα χαμομήλια στα λιβαδάκια, τα χελιδόνια που έχουν, για μία ακόμη φορά, επιστρέψει. Επισημαίνουμε τις πάρα πολλές κάμπιες στα φυτεμένα στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ένα-ένα πεύκα (μεγάλα τώρα) αριστερά ανεβαίνοντας, πριν τα Χάνια. Πρέπει να επιληφθεί το Δασαρχείο, αυτό (πρέπει να) ξέρει. Επισημαίνουμε επίσης την συνεχιζόμενη καταστροφή των τοιχίων αντιστήριξης στον δρόμο Χάνια-Κισσός, ένα θέμα που είναι γνωστό στην Περιφέρεια αλλά δεν βλέπουμε να εξευρίσκεται το προς αποκατάστασιν απαιτούμενον κονδύλιον. Κι ύστερα, το Αιγαίο! Ακύμαντο, απέραντο, απαστράπτον. Με μια τεράστια, πεντακάθαρη αμμουδιά, την γνωστή αμμουδιά του Αιγαίου, όπου η άμμος δεν κολλάει επάνω σου. Με την υποδομή του λιμανιού (κυματοθραύστες, πλάκες μπετόν, κρηπιδώματα, δέστρες) έτοιμη, ο φωτισμός λείπει ακόμη – επιτέλους θα υπάρχει σωστό λιμανάκι φέτος, μετά το 2009. Αλλά με νέα κατολίσθηση στο ψηλό πρανές πάνω από τον ακόμη χωματόδρομο προς το λιμάνι. Και λέω «ακόμη χωματόδρομο», γιατί σ’ εκείνη την ανακοίνωση της κας. Υφυπουργού μας από 18.02.2021 σαφώς αναφερόταν ότι στο πλαίσιο του έργου θα ασφαλτοστρωθεί και ο δρόμος, δεν ξέρω που βρίσκεται πρακτικά το θέμα. Όμως η κατολίσθηση είναι πρόβλημα. Οι σαθροί σχιστολιθικοί βράχοι καταρρέουν συνεχώς και θα γίνει καμιά μεγάλη ζημιά κάποιαν ώρα κι ύστερα όλοι θα τρέχουν…

Όπως τρέχουν (άσχετο…) τώρα να καταλάβουν, εισαγγελείς και δικηγόροι, πώς και γιατί ένας άνθρωπος που έχρηζε ψυχιατρικής παρακολούθησης σε κλειστή δομή κυκλοφορούσε ελεύθερος και σκότωσε δύο δύστυχα παιδιά. Και σας ερωτώ: αυτό δεν είναι ένα «ειδεχθές έγκλημα»; Μόνο η δολοφονία του επίσης δύστυχου Γιώργου Καραϊβάζ είναι «ειδεχθές έγκλημα», το οποίο κινητοποιεί από Υπουργό ΠροΠο μέχρι Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;

Αχ! τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε, αδελφοί. Να είστε καλά και να αισιοδοξείτε για καλύτερα. Γεια σας. 

Στην φωτογραφία της Κυρίας Ηλέκτρας Μανουσάκη (με την άδειά σας, Κυρία…) ο Αη Γιάννης από το ανακαινισμένο λιμανάκι.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 15.04.2021, αρ.φύλλου 37.395. παρ' όλο που προστέθηκε ένα έτος η εφημερίδα συνεχίζει να δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα το "123 χρόνια") 

κυκλο-φ-οριακα 1055, 7 Απριλίου 2021

 

Καλημέρα συμπολίτες. Εδώ και πάλι, στα μετερίζια της πληροφόρησης, δικής σας αλλά και δικής μας. Διότι μη νομίζετε ότι είναι άντε-άντε, παίρνουμε έναν υπολογιστή και πληκτρολογούμε ό,τι να ‘ναι, αν θέλουμε να έχει κάποια αξία και κάποια σοβαρότητα αυτό το γραφτό πρέπει οι πληροφορίες που περιέχει να έχουν ελεγχθεί επαρκώς. Μικρό παράδειγμα το θέμα του Εθνικού μας Ύμνου, όπου διατυπώσαμε την «αυθαίρετη» άποψη ότι «ταιριάζει μια στιβαρή Χορωδία, κατά προτίμηση αμιγώς ανδρική». Μέχρι και για «σεξισμό» κατηγορηθήκαμε. Αλλά ψάχνοντας πέσαμε πάνω σε κάποιες δηλώσεις της κυρίας Αναστασίας Σιώψη, που είναι πρόεδρος του Τμήματος Μουσικών Σπουδών της Σχολής Μουσικής και Οπτικοακουστικών Τεχνών του Ιουνίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα, που λένε ότι «Τα 24 μέτρα της μουσικής του Εθνικού Ύμνου είναι μία μόνο από τις διαδοχικές μελοποιήσεις του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Σολωμού από τον Νικόλαο Μάντζαρο, όλες για τετράφωνη ανδρική χορωδία και πιάνο». Η πρώτη έγινε το 1828 και είναι αυτή η απλή, μονοφωνική, που όλοι ξέρουμε. Και η τελευταία «πολυφωνική» μελοποίηση, πάντα για τετράφωνη ανδρική χορωδία και πιάνο, απασχόλησε τον Μάντζαρο από το 1831 ως το 1865. Για όσους/όσες αρέσκονται στο καλό χορωδιακό τραγούδι, φέτος ανήμερα της 25^ης μεταδόθηκε διαδικτυακά αυτή η πολυφωνική μελοποίηση από το ΜΕΙΖΟΝ ensemble, βρίσκεται εδώ https://www.youtube.com/watch?v=c94UuBck6No

Αυτά τα ολίγα περί του Εθνικού Ύμνου. Και κάθε φορά αναρωτιέμαι πόσα θέματα ακόμη δεν γνωρίζω, πόσα δεν θα προλάβω να μάθω – βεβαίως αναγνωρίζω ότι υπάρχουν κάποιοι συν-Άνθρωποι, συν-Έλληνες, που γνωρίζουν τα πάντα όλα, το εκτιμώ ιδιαιτέρως. Παραδείγματος χάριν η Επιτροπή των Επιδημιολόγων-Λοιμωξιολόγων, η οποία, για να έχουμε το καλό ρώτημα, δεν θα έπρεπε, λέω, να κοινοποιεί επισήμως μέσω μιας γραμματείας, ενός επικεφαλής, ενός οργάνου, τέλος πάντων, την τελική της εισήγηση προς την Κυβέρνηση, για να ξέρουμε ποιος δουλεύει ποιον;

Όμως από σήμερα θα έχουμε self tests, ελληνιστί διαγνωστικούς αυτοελέγχους. Δεκάδες οι απορίες, σχεδόν καμία δεν έχει απαντηθεί, κι εγώ, με την άδειά σας, έχω κι άλλη μία, που δεν ακούω καν να διατυπώνεται ως απορία: 10 εκατ. τέτοια την εβδομάδα, ή όσα θα είναι, τέλος πάντων, πού θα απορρίπτονται μετά την χρήση; Τι είδους απορρίμματα είναι αυτά; Τι μπορεί να προκληθεί αν όλα αυτά φτάσουν, λογικά, μέσω των πράσινων κάδων στις χωματερές των Δήμων; Κι αν, κατά λάθος ή εξ επίτηδες, αντί για τους πράσινους απορριφθούν στους μπλε κάδους; Έχει, άραγε, κανείς ασχοληθεί μ’ αυτό το ζήτημα;

Τα οποία αυτοδιαγνωστικά θα είναι, λέει, υποχρεωτικά για τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς.

Διάβασα και το προεκλογικό (;;) κείμενο για τον Βόλο «μετά την πανδημία», σαφώς γραμμένο από τον ίδιο πληρωμένο κοντυλοφόρο, στο ίδιο στυλ, με τα πολλά «εγώ» και τους πολλούς ανοίκειους χαρακτηρισμούς. Βεβαίως και με τα έργα, κανείς δεν τα αμφισβητεί τα έργα, δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, είναι εδώ, τα ζούμε. Κάποτε γινόταν επίσημα, ανά διετία, απολογισμός της Δημοτικής Αρχής, τώρα δεν ξέρω αν ισχύει αυτό. Και ως περίπου μανιακός αρχειοφύλαξ εγώ έχω κρατημένο έναν σωρό από τέτοιους απολογισμούς, θα συμπεριλάβω κι αυτόν.

Το γεγονός είναι ότι διανύουμε μια πολύ καλή χρηματοδοτική περίοδο για τον Βόλο, αλλά και για την Ελλάδα ολόκληρη, το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ΕΣΠΑ «τρέχει» μαζί και με άλλα ειδικότερα προγράμματα (δείτε και τις συνεχείς ανακοινώσεις των εκατομμυρίων που υπογράφει ο Κύριος Περιφερειάρχης), ο Δήμος Βόλου διαθέτει μια πολύ άξια ομάδα υπηρεσιακών στελεχών, που έρχεται, φυσικά, από το παρελθόν, και ξέρει να προγραμματίζει και να διεκδικεί, η δύναμη πίεσης προς την κυβέρνηση είναι επίσης γεγονός πως έχει αυξηθεί, λόγω των γνωστών συμπαθειών, τα επικοινωνιακά παιχνίδια παίζονται στο έπακρο και με επιτυχία, όλα αυτά οδηγούν ξεκάθαρα, πλέον, σε μία αίσθηση παντοδυναμίας. Μια αίσθηση που επιτρέπει, από την άλλη μεριά, να αποσιωπούνται κάποια πολύ σοβαρά θέματα όπως η καύση των απορριμμάτων, οι δυσκολίες στην λειτουργία του βιολογικού καθαρισμού, οι υδροδοτικές πηγές και ανάγκες, η διαμάχη με την ΕΡΓΗΛ, η βιώσιμη κινητικότητα στην πόλη, η (εκδικητική;) αδυναμία επισκευής του Εθνικού Σταδίου.

Πάντως γενικά λεφτά υπάρχουν! Ή κάνω λάθος; Και οι αποταμιεύσεις έχουν αυξηθεί. Και επιδόματα διαρκώς ανακοινώνονται. Και 200.000 νέες θέσεις εργασίας προγραμματίζονται. Και πολυκατοικίες καινούργιες ανεγείρονται ενταύθα και πολλές παλιές μονοκατοικίες ανακαινίζονται και ξαναγίνονται πανέμορφες, η καμπύλη φαίνεται να τραβάει σιγά-σιγά την ανηφόρα. Η οικοδομική δραστηριότητα συντηρεί και αναπτύσσει περί τα 100 επαγγέλματα, δεν είναι ούτε αστείο ούτε υπερβολή – ευχής έργον είναι να πάρει μπρος η πραγματική ανάπτυξη για τους πραγματικούς ανθρώπους, μετά, φυσικά, από τις δύο και μοναδικές επενδύσεις στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και στο μετρό της Θεσσαλονίκης, που είναι και οι δύο ακινητοποιημένες…

Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ’ εγώ την φύσι λίγο.

Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού / λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· όλα /

ωραία και μεγάλα φωτισμένα   (Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

Αυτά, που λέτε. Να είμαστε καλά για να μπορούμε να αγαπάμε τα ωραία και τα μεγάλα. Γεια σας.

Το σύνθημα στον τοίχο είναι (κι αυτό!) μια αλληγορία έρωτα. Ή μήπως αμορφωσιάς;

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 07.04.2021, αρ.φύλλου 37.388. παρ' όλο που προστέθηκε ένα έτος η εφημερίδα συνεχίζει να δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα το "123 χρόνια")