κυκλο-φ-οριακα 1219, 11 Δεκεμβρίου 2024

Καλημέρα, 14 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα (όπως σταθερά τα τελευταία χρόνια μας υπενθυμίζει η γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση). Γιόρτασαν και οι Βαρβάρες, Σάββες, Νικολήδες, γιόρτασαν και οι Αννούλες, αύριο οι Σπύροι, πολλές οι γιορτές, πολλά και τα γεγονότα, εθνικά και παγκόσμια – υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι ο Κόσμος πάει απ’ το κακό στο χειρότερο, εκτός, φυσικά, από την μία και μοναδική Ελλάδα, που πάει συνεχώς και μόνο απ’ το καλό στο καλύτερο. Τώρα μάλιστα που προφυλάκισε τον Νίκο Ρωμανό και τον Αστυνομικό της Βουλής (που έτσι και είχε προσληφθεί μετά το 2019 ντιπ χαμπάρι δεν θα παίρναμε τι έκανε…) και υπάρχει απόλυτη ασφάλεια, μπορεί ανενόχλητη (η Ελλάδα, εννοείται) να βαδίσει προς τα ένδοξα πεπρωμένα της – Λένγκω, Λένγκω Λένγκω / μου σπαράζεις την καρδιά / Λένγκω, Λένγκω Λένγκω / μου πληγώνεις τη χαρά (Γιάννης Μαρκόπουλος 1939-2023, τραγούδι του 1975).

Στον Βόλο όλα καλά. Μας τραγούδησε ο κύριος Αργυρός (αν ισχύουν αυτά που διαβάζω έλαβε 12.000 € για οχτώ (8) τραγούδια, ήτοι 1.500 € το τραγούδι), αφιλοκερδώς, κατά δήλωση της ίδιας, μάς άναψε τα φώτα η κυρία Καινούργιου, όλα καλά. Έκανε το show του πάλι επί σκηνής ο Άρχοντας, «χαστούκισε» τους κακούς ηχολήπτες, είπε ένα (ακόμη…) απαράδεκτο, έντονα σεξιστικό «ανέκδοτο» και χειροκροτήθηκε αναλόγως, και στο τέλος, για να μας ευχαριστήσει, μας κέρασε ένα νεράκι, που ήταν λιγάκι θολό βρε αδερφέ, αλλά δε βαριέσαι, αυτός και η παρεούλα του να ‘ναι καλά κι εμείς όπως-όπως. Περάσαμε υπέροχα…

Στην Λαμία βρέθηκα κατ’ επανάληψη τον τελευταίο καιρό, λόγω στράτευσης του Ορέστη μας στο Κέντρο Εκπαίδευσης Υλικού Πολέμου (ΚΕΥΠ). Και τι να σας πω, ρε παιδιά, εντυπωσιάστηκα, δεν το περίμενα: γεμάτη κυκλικούς κόμβους είναι η Λαμία, μόνο για να φτάσω στο Στρατόπεδο, που είναι παραδίπλα στο κτήριο της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας περνάω πέντε-έξι μεγάλους, ευρύχωρους κυκλικούς κόμβους. Δεν εξηγείται αλλιώς, μας αντέγραψαν οι Λαμιώτες. Τι όχι; Μα εγώ νόμιζα ότι μόνο εμείς εδώ, με την σύμπραξη του ενός και μόνου σοφού καθηγητού, είχαμε τέτοιους κόμβους, γι’ αυτό και εξακολουθούμε να τους πανηγυρίζουμε δεόντως.

Και μίαν ημέραν των ημερών πήγαμε από την Λαμία στην Καρδίτσα, χρησιμοποιώντας τον Αυτοκινητόδρομο Κεντρικής Ελλάδος, Α3 κατά την ορθή αρίθμηση των ελληνικών οδικών αξόνων (μονοί αριθμοί, κάθετοι άξονες: Α1 Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Εύζωνοι (Βόρεια Μακεδονία), Α3 Λαμία-Καρδίτσα-Τρίκαλα-Καλαμπάκα-Γρεβενά (Α2 Εγνατία Οδός), Α5 Ιονία Οδός Τσακώνα (Α7 Κεντρικής Πελοποννήσου)-Πύργος-Πάτρα-Ρίο-Αντίρριο-Μεσολόγγι-Άρτα-Ιωάννινα-Κακαβιά (Αλβανία), Α7 Κεντρικής Πελοποννήσου Κόρινθος-Τρίπολη-Μεγαλόπολη-Τσακώνα-Καλαμάτα – ζυγοί αριθμοί, οριζόντιοι άξονες Α2 Εγνατία Οδός Ηγουμενίτσα-Θεσσαλονίκη-Αλεξανδρούπολη-Κήποι (Τουρκία), Α6 Αττική Οδός Ελευσίνα-Αθήνα-Μαρκόπουλο-Λαύριο, Α8 Ολυμπία Οδός Ελευσίνα (Α6 Αττική Οδός)-Κόρινθος-Πάτρα, Α90 Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης (ΒΟΑΚ) Καστέλι-Χανιά-Ρέθυμνο-Ηράκλειο-Αγ.Νικόλαος-Σητεία).

Στους οριζόντιους άξονες από το Νο 2 «πηδάμε» στο Νο 6, λείπει το Νο 4, το οποίο είναι δεσμευμένο για τον περιβόητο Οδικό Άξονα Ηγουμενίτσα-Βόλος, προμελέτη σκοπιμότητος του οποίου υπάρχει (και την έχω στην επιστημονική βιβλιοθήκη μου) από τον Ιούλιο 1983. Στην συνέχεια το μόνο που έγινε είναι η αναβάθμιση σε Οδό Ταχείας Κυκλοφορίας του δρόμου Λάρισα-Τρίκαλα (με ελλείψεις), τίποτε άλλο. Πολύ αργότερα κυκλοφόρησε η φήμη (διότι τελικώς περί φήμης επρόκειτο) ότι θα υπάρξει σύνδεση αυτοκινητοδρόμου του Βόλου με τον Α3 της Κεντρικής Ελλάδος μέσω Φαρσάλων η Μακρυχωρίου ή κάτι τέτοιο. Τελικώς-τελικώς το μόνο που έχει να περιμένει ο Βόλος από σοβαρά οδικά έργα είναι η δημιουργία του Αυτοκινητοδρόμου Α12 Βόλος-Βελεστίνο, που χρειάζεται κατά βάσιν δύο (2) απλούς ανισόπεδους κόμβους.

Και η ολοκλήρωση του Περιφερειακού Δρόμου, πρώτα ο Θεός.

Για να επανέλθουμε, ο Α3 είναι ένας πολύ ωραίος Αυτοκινητόδρομος, έχει κι αυτός, όπως όλοι, πλέον, την σήραγγά του 3 χιλιομέτρων στη Όθρυ, στην περιοχή της Ξυνιάδας, κι από εκεί και πέρα μια καλή χάραξη μέσα σε βουνό και κάμπο, πλήρη εξοπλισμό, πολλά parking με αξιοπρεπείς τουαλέτες και γενικά είναι ένας δρόμος που χαίρεσαι να ταξιδεύεις. Θα το ξαναπώ: η Ελλάδα έχει αυτή τη στιγμή τους καλύτερους, από πάσης απόψεως, αυτοκινητοδρόμους της Ευρώπης.

Την προηγούμενη Τετάρτη έγραφα για την επικινδυνότητα της οδήγησης, βράδυ με βροχή, στον δρόμο Βόλου-Αγριάς χωρίς κατά μήκος διαγραμμίσεις. Σάββατο πρωί πήγαμε στον Αη Γιάννη του Αιγαίου, μέσω Χανίων και Κισσού. Είχε μια ομίχλη! Να την κόβεις με το μαχαίρι. Να μην βλέπεις στα 3 μέτρα, ή, σωστότερα, να τα βλέπεις όλα άσπρα, δικέ μου! Αλλά ευτυχώς υπάρχει κίτρινη διαγράμμιση με διπλή συνεχή γραμμή στον άξονα του δρόμου, που μας καθοδηγούσε με ακρίβεια και ασφάλεια. Πήγαμε κι ήρθαμε (η ομίχλη επέμενε κι ας ήταν μεσημεριανή η επιστροφή) και δεν πάθαμε τίποτε, μέσα σ’ ένα μαγευτικό ορεινό χειμερινό περιβάλλον με τη βοήθεια ενός πολύ απλού μέσου: μιας κίτρινης, ανακλαστικής γραμμής, που μας κράταγε ασφαλείς μέσα στον δρόμο.

Ώσπου φτάσαμε στην Πορταριά, χωρίς ομίχλη, αλλά με μια φοβερή και τρομερή διάβαση πεζών στο ύψος της πλατείας. Όπου οι άσχετοι που διαγράμμισαν κίτρινη αυτή την διάβαση τράβηξαν και δύο παχιές κίτρινες γραμμές τάχαμου «stop lines» κάθετα στον δρόμο (την Εθνική Οδό αρ. 34, επισημαίνω) και στις δυο κατευθύνσεις κυκλοφορίας και στις δυο πλευρές της διάβασης. Πέρα-πέρα, για «σιγουριά» και «μεγαλύτερη ασφάλεια» βρε αδερφέ! Λέω απλώς ότι η βλακεία δεν παλεύεται, συνάνθρωποι… Σας αγαπώ διακαώς, γεια σας και χαρά σας.

Στην φωτογραφία η θαλασσινή Αργώ από τον αείμνηστο Μιχάλη Πόρναλη το 2008 και «ένθετη» η στεριανή Αργώ από εμένα το 2020…

 (δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 11.12.2024, αρ.φύλλου 4306)

κυκλο-φ-οριακα 1065, 30 Ιουνίου 2021

 

...μετά το "πάσο ελευθερίας"

Τέλος και ο έκτος μήνας Ιούνιος, Καλημέρα φίλες και φίλοι! Θα τελειώσει και το ένδοξο 21 και δεν θα το καταλάβουμε. Το ζητούμενο είναι αν θα τελειώσει μαζί κι αυτή η μάστιγα της CoViD. Νέες μεταλλάξεις του ιού και των εμβολίων, νέες διαταγές, πολλές οι ελπίδες του καλοκαιριού, αρκετές οι επιφυλάξεις του φθινοπώρου, απλώς συνεχίζουμε να υπάρχουμε και να ελπίζουμε – τι άλλο, άραγε, μπορούμε να κάνουμε; Πάντως, δε λέω, εκεί στα επικοινωνιακά επιτελεία της κυβέρνησης του κυρίου Κυριάκου – ό Θεός να του δίνει χρόνια, σαν τον μπαμπά του – υπάρχουν πράγματι άριστα αστέρια. Πώς το σκέφτηκαν, τα άτιμα τα χαρβαρντόπαιδα να γίνουν χουβαρντόπαιδα και να μοιράσουν 150ευρα σε 940.000 νέες και νέους, που χωρίς κανένα αίσθημα ατομικής ή/και κοινωνικής ευθύνης όχι μόνο δεν πάνε να εμβολιαστούν, αλλά κρατούν, ανάθεμά τους, χαμηλά και τα ποσοστά του κόμματος; Κι αυτό το ονόμασαν στα Χαρβαρντιανά «freedom pass» ήτοι στα ελληνικά «πάσο ελευθερίας». Το παίρνεις κι ελεύθερα πετάς, όπως έλεγε και η γνωστή πρωταγωνίστρια Πέγκυ Καρά στο ανυπέρβλητο «Κωνσταντίνου και Ελένης» του Ant1. Απανταχού της οικουμένης γελούν, όσοι μπορούν ακόμη να γελούν, με την «πρωτοτυπία» της Ελλάδας – λέγεται δε ότι γελούν περισσότερο κι από το ποδοσφαιρικό φιάσκο της μεγάλης και σημαντικής Γαλλίας, που αποκλείστηκε από την μικράν και ασήμαντον Ελβετίαν…

Αλλά γελούν-δε γελούν οι άλλοι, τα λεφτά θα φύγουν και θα παίξουν τους ρόλους για τους οποίους προορίζονται; ή θα δούμε τι θα γίνει, τέλος πάντων, εδώ θα είμαστε.

Αυτός ο Ιούνιος σήμανε για μένα το τέλος μιας ακόμη πολύ ευχάριστης περιόδου της ζωής μου. Η ζωή περνά και χάνεται… έγραφα και την προηγούμενη φορά, το επαναλαμβάνω για να το «χωνέψω» κι εγώ ο ίδιος. Όταν το ατομικό μικρο-συμφέρον μπαίνει πάνω από το συλλογικό τότε η δική μου συμμετοχή δεν έχει νόημα. Κίνησε, λοιπόν, η βαρκούλα πάλι, απ’ το όμορφο περ’γιάλι και τα νερά τα γαλανά τη χαιρετούν που ξεκινά... Ευχαριστώ όλες και όλους, εντός και, κυρίως, εκτός, για τις πάμπολλες όμορφες συνεργασίες, νιώθω ευγνωμοσύνη και ελπίζω κανείς και καμία να μην αισθάνεται αδικημένος/-η από εμένα. Και καλήν αντάμωση σε νέα μετερίζια, που οπωσδήποτε θα βρεθούν, καθώς ο αγώνας σταματάει μόνο όταν σφυρίξει ο μεγάλος διαιτητής τη λήξη.

Σε πρωινή εκπομπή του ραδιο ΕΝΑ ρωτήθηκα σχετικά με τον καινούργιο κυκλικό κόμβο στην νευραλγική δυτική είσοδο της πόλης, που προέκυψε ιδιαίτερα λουλουδάτος αλλά ίσως λιγάκι στενός, καθότι κάποια μακριά οχήματα φαίνεται κάπως να δυσκολεύονται στην στροφή. Είπα και για την κατάργηση της σηματοδοτούμενης διασταύρωσης Λαρίσης-Νεαπόλεως, που αποκόπτει την πρόσβαση στην συνοικία της Νεάπολης τόσο από το Κέντρο μέσω της Λεωφόρου Λαμπράκη, όσο και από την Νέα Ιωνία/Αγίους Αναργύρους μέσω Καραμπατζάκη-Αλαμάνας. Είπα επ’ αυτού ότι αν προ-υπήρχε μια σοβαρή Κυκλοφοριακή Μελέτη, ένα Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας (ΣΒΑΚ) – σαν αυτό που σέρνεται εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια κι αποτέλεσμα δεν βγάζει, μάλλον διότι απαιτεί δια νόμου διαβούλευση, κι αυτό το φρούτο δεν ευδοκιμεί στα μέρη μας – αν υπήρχε κάτι τέτοιο και αν μέσα σε όλα εισηγούνταν απαραιτήτως και για σοβαρούς κυκλοφοριακούς λόγους την καταστροφή της οδού Καραμπατζάκη – κάτι που βεβαίως δεν έγινε και απεναντίας όλα έγιναν άρον-άρον, ωσάν να ήταν αυτό και μόνον αυτό το πρόβλημα του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Βόλου – τότε ίσως να ήταν πιο ορθο-λογικό να γίνει κάθοδος η Ζάχου και άνοδος η Αλαμάνας-Καραμπατζάκη, αυτό θα διευκόλυνε και την λειτουργία του κυκλικού κόμβου. Ταύτα μου έλεγε κι ένας καλός φίλος Μηχανικός.

Και βέβαια ξανα-είπα περί της επικινδυνότητας στις διελεύσεις πεζών και ποδηλατών. Κι επειδή προκοπή δεν γίνεται με τους (και τις, μη το ξεχνάμε) μάγκες οδηγούς κάνω σήμερα, από τούτη την στήλη, πρόταση σοβαρή και απόλυτα υλοποιήσιμη: σε όλες τις διαβάσεις πεζών στους κυκλικούς κόμβους να τοποθετηθούν ιδιαίτερες πινακίδες μεταβλητών μηνυμάτων (ηλεκτρονικές) με κύριο μήνυμα «ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΠΕΖΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ». Στις διαβάσεις όπου (κατόπιν μετρήσεων, και όχι «με το μάτι»…) αναμένονται ισχυρότερα ρεύματα πεζών (π.χ. κόμβος Δημαρχείου) να συνοδευτούν αυτές οι πινακίδες από κάμερες ασφαλείας – νομίζω ότι μία κάμερα σε ψηλόν ιστό μπορεί να επιβλέπει πολλές διαβάσεις, ας το βρουν οι αρμόδιοι τεχνικοί αυτό. Αυτό. Με το χέρι στην καρδιά, και μακάρι να εισακουστούμε.

Επί του αυτού περίπου θέματος, άλλος καλός φίλος, με θητεία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μου επεσήμανε τον σηματοδοτούμενο κόμβο Ελύτη-Περιφερειακός , στον δρόμο για την Άλλη Μεριά, όπου δεν υπάρχουν φυλασσόμενες (με Σταμάτη-Γρηγόρη εννοείται) διαβάσεις πεζών. Και στο σημείο λειτουργούν όχι ένα, αλλά δύο υπερ-καταστήματα τροφίμων, τα parking των οποίων ίσως και να μην είναι επαρκή ή (το πιθανότερο…) ίσως να ισχύει ο γνωστός ωχαδερφισμός των ιδίων ως άνω συναδέλφων οδηγών, πάντως ο δρόμος είναι γενικώς παρκαρισμένος. Άρα οι πεζοί βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο, αλλά κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται γι’ αυτό. Πόσο δύσκολη είναι πια μια προσθήκη δυο φαναριών για πεζούς και μια τροποποίηση του προγράμματος σηματοδότησης. Και μάλιστα από το Τμήμα Σηματοδότησης του Δήμου Βόλου, που το έχει η στήλη τόσες και τόσες φορές επαινέσει. Τίποτε δεν είναι, παιχνιδάκι είναι, και απορώ γιατί δεν γίνεται.

Αυτά συμπολίτες. Κι έχω και καμιά πενηνταριά απορίες, την επόμενη φορά θα εγκαινιάσουμε ειδική «στήλη μέσα στη στήλη» (πώς λένε αυτοί που ξέρουνε shop in shop…) με τίτλο «απορίας άξιον». Γεια σας

Το σκίτσο του αδερφού Δημήτρη δεν χρειάζεται περισσότερες επεξηγήσεις.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 30.06.2021, αρ.φύλλου 37.455) 

κυκλο-φ-οριακα 1025, 11 Σεπτεμβρίου 2020

 

Καλημέρα συμπολίτες και με το καλό να ξεκινήσουν τα Σχολεία από Δευτέρα. Αντιλαμβάνομαι ότι, είτε ως παππουδογιαγιάδες είτε ως μπαμπαδομαμάδες, μια αγωνία σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί αυτή η ιστορία την έχετε. Κι εγώ την έχω, κι ας μην ανήκω, αυτή την περίοδο, σε καμία από αυτές τις πληθυσμιακές ομάδες – και τα τρία παιδιά μου, για διαφορετικούς λόγους το καθένα, έκαναν έλεγχο για CoViD-19 και είναι μια χαρά, καλύτερα από όλους ο φοιτητής μας, που δίνει εξετάσεις από το σπίτι μας, μέσω διαδικτύου…

Όμως τα Σχολεία, ναι! είναι ένα θέμα. Με πάμπολλες πτυχές, τις περισσότερες από τις οποίες, όταν τα Σχολεία λειτουργούσαν «κανονικά», είτε δεν τις γνωρίζαμε είτε δεν τις ανα-γνωρίζαμε ως σημαντικές εμείς οι γονείς – για παράδειγμα, τον αριθμό των παιδιών μέσα στην τάξη, τρία παιδιά, τρία Σχολεία, δώδεκα χρόνια, ποτέ δεν έμαθα πόσο ήταν το σύνολο των συμμαθητών/συμμαθητριών στο κάθε τμήμα. Απαραίτητη για όλους τους μεγάλους πρέπει να γίνει η ψυχραιμία, η νηφάλια αντιμετώπιση. Για τα παιδιά δεν έχω καμία ανησυχία – αυτά που λένε διάφοροι τηλεοπτικοί σοφοί «πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδιά…», σιγά τον τραχανά, τα σύγχρονα παιδιά γεννιούνται εκπαιδευμένα, εδώ κάνουν φύλλο και φτερό την σούπερ τεχνολογία των κινητών τηλεφώνων και υπολογιστών, στο πρόβλημα «πώς φοράμε/ξε-φοράμε τη μάσκα» θα κολλήσουν;

Και λέγοντας για Σχολεία, φέτος συμπληρώνουμε εμείς πενήντα πέντε (55) χρόνια από την αποφοίτησή μας από το 5^ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου. Ο κατάλογος της 6^ης τάξης περιλαμβάνει 33 παιδιά, 11 αγόρια και 22 κορίτσια (σύμπτωση ε!, ακριβώς 1/3 αγόρια, 2/3 κορίτσια). Έχουμε μόνο δύο (2) οριστικές απουσίες, έχουμε έναν στην Ουάσινγκτων, και οι υπόλοιποι/-ες 30 είμαστε κατά 80% στον Βόλο και κατά 20% στην Αθήνα και την Κρήτη. Εδώ είναι και η δασκάλα μας, η Κυρία Δέσποινα Σιάπα, που μας ανέλαβε πρωτάκια το 1959, στις παράγκες κατά μήκος της οδού Φιλίππου Ιωάννου, στην αυλή του 4^ου Δημοτικού. Μια τόσο σημαντική επέτειος δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Και είπαμε να την γιορτάσουμε με μια ασφαλή Συνάντηση το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2020 στο εστιατόριο «Σαρρής», στις 20:00 η ώρα, γιατί στις δώδεκα παρά κάτι ο κορωνοϊός θα μας εκδιώξει…

Το θέμα της προηγούμενης εβδομάδας με τις διαβάσεις των πεζών βρήκε ανταπόκριση, μιμητές δεν ξέρω αν βρήκε. Εκείνες τις μέρες έγινε στην Λάρισα ένα άσχημο δυστύχημα με παράσυρση δύο πεζών παιδιών από αυτοκίνητο, την ώρα που διέσχιζαν έναν δρόμο. Το τραγικό είναι ότι ένας οδηγός σταμάτησε για να περάσουν τα παιδιά κι ήρθε από δίπλα ένας δεύτερος που δεν σταμάτησε! Κι ένας φίλος εδώ, στον Βόλο, διαμαρτύρεται έντονα για την συμπεριφορά των οδηγών στην διάβαση στο Γκρην Παρκ (στροφή Ιάσονος με Δημητριάδος) όπου πράγματι κανείς δεν σταματά. Εδώ και χρόνια η γνώμη μου για το σημείο είναι ότι χρειάζεται πλήρης σηματοδότηση, ιδίως τώρα που, καθώς φαίνεται, θα λειτουργήσει και το parking στο πάλαι ποτέ Τετράγωνο. Παλαιότερα υπήρχαν φανάρια τα οποία αφαιρέθηκαν κατ’ απαίτηση της Τροχαίας, χωρίς ποτέ να έχω καταλάβει τους λόγους – καιρός να επανέλθουν.

Ο καλός φίλος, συνάδελφος και συγγραφέας Βάιος Κουτριτζές επισημαίνει την επικινδυνότητα μιας δεξιάς στροφής στην θέση «Βαθιά Σπηλιά», στον δρόμο μεταξύ Χόρτου και Μηλίνας, όπου υπάρχει γκρεμός δεξιά που φτάνει ως τη θάλασσα, και ζητά την «μεσολάβησή» μου μπας και τοποθετηθεί αρμοδίως μια μπάρα ασφαλείας στο σημείο. Προσυπογράφω. Και μάλιστα τώρα είναι ευκαιρία, πρέπει να βρίσκεται το ειδικό μηχάνημα στην περιοχή μας, και πρέπει να υπάρχει και κάποιο περίσσευμα σε μπάρες ασφαλείας μετά τις τόσες που τοποθετήθηκαν στο οδικό τμήμα μέχρι την Πορταριά προκειμένου να είναι ασφαλές το ράλυ «Ανάβαση Πορταριάς» το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Και βέβαια είναι δεκάδες τα σημεία στους δρόμους της Μαγνησίας που χρειάζονται μπάρες ασφαλείας.

Αλλά εδώ και τώρα μας τέλειωσε ο χρόνος, την άλλη φορά συνέχεια. Γεια σας.

Στην φωτογραφία η 6^η Τάξη του 5^ου Δ.Σ. Βόλου, 1965, στα σκαλιά του 4^ου Δ.Σ.Βόλου.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Παρασκευή 11.09.2020, αρ.φύλλου 37.217)

κυκλο-φ-οριακα 969, 8 Μαΐου 2019

φωτογραφία της Η.Μ.

Μία Πρωτομαγιάτικη καλημέρα με μία εβδομάδα καθυστέρηση, συμπολίτες! Κι ένα «Χριστός Ανέστη», που κρατάει μέχρι την Ανάληψη, έχουμε καιρό ακόμη. Για τις εκλογές, πάλι, λιγόστεψε ο καιρός, οριστικοποιήθηκαν οι υποψηφιότητες σε Δήμους, Περιφέρειες και Ευρωβουλή, με το καλό να προσέλθουμε στις κάλπες για να αναδείξουμε, όπως πάντα, τους αρίστους εκπροσώπους μας. Το λέω και το εννοώ, συμπολίτες. Διότι αν δεν πιστεύουμε ότι αυτοί που τιμούμε με την ψήφο μας είναι οι άριστοι για να μας εκπροσωπήσουν δεν έχουμε καταλάβει την έννοια της Δημοκρατίας και απλώς την παπαγαλίζουμε για να περνάει η ώρα…

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, σήμερα το βράδυ, ώρα 19:00 στο Πνευματικό Κέντρο της Ι.Μ.Δημητριάδος (Κ.Καρτάλη-Ανθ.Γαζή) ο Σύλλογος Τριτέκνων Ν.Μαγνησίας «Η Αργώ» συνδιοργανώνει με την Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας μια ωραία εκδήλωση με ομιλίες, βραβεύσεις κλπ. με γενικό τίτλο «Ο θεσμός της οικογένειας, ο ρόλος της μητέρας, οι υποχρεώσεις της Πολιτείας και οι Τρίτεκνοι». Την εκδήλωση θα επενδύσει μουσικά η Βολιώτικη Χορωδία με ένα κατάλληλο για την περίσταση πρόγραμμα τραγουδιών, υπό την διεύθυνση της Στάσας Τζάλλα και με πιανίστα την Εύη Κανελλοπούλου. Ελάτε να τιμήσετε με την παρουσία σας την Ελληνίδα Μητέρα και την Τρίτεκνη Οικογένεια και να ευφρανθεί η ψυχή σας με τις μελωδίες της Βολιώτικης Χορωδίας.

Φρεσκοβαμμένες διαβάσεις πεζών διαπιστώνω και μακάρι να μην είναι έτσι μόνο τώρα, προεκλογικά. Και με την ευκαιρία να τονίσω για μία ακόμη φορά την σημασία των αφύλακτων διαβάσεων για πεζούς, των διαβάσεων, δηλαδή, που δεν ασφαλίζονται με την λειτουργία φωτεινών σηματοδοτών. Εκεί χρειάζεται η απόλυτη προσοχή τόσο των πεζών, που πρέπει να είναι συγκεντρωμένοι σ’ αυτό που κάνουν, όσο και, κυρίως, των οδηγών που οφείλουν να παραχωρούν προτεραιότητα στους πεζούς. Πολλά παράπονα ακούω από πεζούς που αδυνατούν να διασχίσουν την οδό Δημητριάδος στην περιοχή του κόμβου του Δημαρχείου, καθώς δεν υπάρχουν πλέον διαβάσεις φυλασσόμενες από τον Σταμάτη και τον Γρηγόρη. Αυτή είναι μία από τις «παρενέργειες» των κυκλικών κόμβων, που δίνουν σαφή προτεραιότητα στα οχήματα έναντι πεζών, ποδηλάτων, ευάλωτων χρηστών και ΑμεΑ. Δεν υπάρχει άλλη λύση πέρα από την συμμόρφωση των οδηγών στον ΚΟΚ, που επιτάσσει παραχώρηση προτεραιότητας. Βεβαίως ζούμε στην Ελλάδα, όπου ο ένας οδηγώντας «…με 50 χλμ/ώρα…» κατάφερε να τουμπάρει το αυτοκίνητο στην Αργοναυτών, ο άλλος κόντεψε να σκοτωθεί μέσα στην Ιάσονος (τα πιο πρόσφατα λέω…) και γενικά η οδική ασφάλεια είναι το τελευταίο που απασχολεί το εν γένει κοινωνικό σύνολο. Αν αυτό στοιχειωδώς δεν αλλάξει στον Βόλο πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα θρηνήσουμε κι άλλα θύματα.

Πέρασα κανα-δυο φορές κι από την «πρώτη» (και μοναδική και ιστορική και ανεπανάληπτη…) «ασφαλή διαδρομή ΑμεΑ». Είναι να γελάς. Ή μάλλον να κλαις. Α, ναι! Και μια συμπλήρωση στην προηγούμενη αναφορά μας στα συντριβάνια του Βόλου. Στην Πλατεία της Καλλιθέας (ψηλά στην οδό Ιωλκού) το εκεί κάποτε υπάρχον είναι σήμερα επίσης κήπος και στην Ευαγγελίστρια απλώς δεν λειτουργεί. Όπως είπαμε, έχουμε «κάτι» με τα συντριβάνια σε τούτη την πόλη. Και με τις γραμμές του Τραίνου του Πηλίου δεν έμαθα τι έγινε, μήπως μάθατε εσείς;

Και μέσα σ’ όλη αυτή την αναμπουμπούλα, αγαπητοί μου αναγνώστες, ήρθε και με βρήκε ένα βιβλίο. Μάλιστα, ένα βιβλίο, που με καθήλωσε από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα και μου δίδαξε Ιστορία. Έχει τον τίτλο «Και εγώ ήμουν στο Γκαίρλιτς» και είναι το Στρατιωτικό Ημερολόγιο 1913-1919 του δεκανέα Νικολάου Μαργαριτούλη, κατοίκου Βόλου με καταγωγή από τον Προφήτη Ηλία του Άνω Βόλου, επιμελημένο και υπέροχα παρουσιασμένο από τον τ. Αναπληρωτή Καθηγητή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Δημήτριο Μπενέκο. Η Ιστορία 7.000 Ελλήνων στρατιωτών «φιλοξενούμενων» του Κάιζερ της Γερμανίας κατά τον 1^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ένα στρατόπεδο στον βορρά της Γερμανίας, στην πόλη Γκαίρλιτς, αποτελεί ένα ξεχωριστό και εν πολλοίς σκοτεινό και άγνωστο κεφάλαιο της Ελληνικής μας Ιστορίας. Κι αυτό το βιβλίο έρχεται, 100 χρόνια μετά, να ρίξει φως. Θα πούμε περισσότερα την επόμενη φορά. 

Ως τότε, γεια σας και χαρά σας.

(δημοσιεύτηκε στην 121χρονη καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 08.05.2019, αρ.φύλλου 36.810)