κυκλο-φ-οριακα 911 20 Δεκεμβρίου 2017

... μαλλιά-κουβάρια

Καλημέρα και φτάσαμε, συμπολίτες. Στα Χριστούγεννα εννοώ, γιατί κάπου αλλού δεν βλέπω σύντομα να φτάνουμε. Όμως σήμερα, μέρες που ‘ναι, η στήλη δεν θα «γκρινιάξει» για τίποτε. Ούτε για το κοινωνικό μέρισμα, που μοιράστηκε αλλά δεν έπρεπε να μοιραστεί, ούτε για το επίδομα των 400 ευρώ σε άνεργους νέους που επίσης δεν έπρεπε να δοθεί διότι είναι προεκλογική ελεημοσύνη, ούτε για το στρατόπεδο Γεωργούλα που δεν ξέρω ποιος «έξυπνος» έβγαλε στον αέρα μία ακόμη ψεύτικη είδηση (στα νεοελληνικά fake news), ούτε για τον Δήμο που ευελπιστεί (;) να γίνει δανειοαγοραστής (στα νεοελληνικά ο σύνθετος όρος funds-γύπες), ούτε για τον Ολυμπιακό μας που έμεινε, γιορτιάτικα, ακέφαλος (ή, εν πάση περιπτώσει, ολιγοτεροκέφαλος), αλλά ούτε και για τους τηλεφωνικούς ψηφοφόρους του τρίτου ημιτελικού γύρου του τηλεοπτικού υπερθεάματος «Ελλάδα έχεις ταλέντο» (αλήθεια, πώς τους ξέφυγε τέτοιος ελληνικός τίτλος;), που έστειλαν στον τελικό γύρο κάτι μπάζα κι άφησαν εκτός εκείνον τον απίθανο τύπο με την κρυστάλλινη σφαίρα!

Διότι αυτές είναι, αγαπητοί μου, μέρες αγάπης και μέρες επί γης ειρήνης, ασχέτως αν μαίνονται ένας σωρός πόλεμοι, που δημιουργούν έναν σωρό πρόσφυγες, που η καλή μαμά-Ευρώπη καθημερινά φροντίζει να τους φορτώνει στην Ελλαδίτσα, της οποίας Ελλαδίτσας αυτή η κυβέρνηση δεν είναι ικανή να τους διαχειριστεί και θα έρθει η επόμενη κυβέρνηση που ήταν προηγούμενη και θα τα κάνει όλα πολύ ωραία και θα ζούμε πολύ καλύτερα, τι καλύτερα; μέσα στη χλιδή θα μας έχει κι εμάς και τους πρόσφυγες, γενικώς, ούτε φόρους ούτε εφόρους, ούτε Μόριες και τέτοιες μωρίες, τίποτε, είναι μέρες αγάπης σας λέω και στα συνέδρια μ’ αρέσει που όλοι φεύγουν αγκαλιασμένοι και δείχνουν τι ωραία ότι αγαπιούνται και αγαπάνε κι εμάς.

κυκλο-φ-οριακα 910 13 Δεκεμβρίου 2017

Καλημέρα συμπολίτες. Με λιακάδες πορευόμαστε προς την φάτνη. Είναι και κάποιοι τύποι, καταστροφολάγνοι, που κάθε μέρα μιλούν για επερχόμενο βαρύτατο χειμώνα. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που χαίρονται όταν υπάρχει ανασφάλεια και ψυχολογική πίεση στους συνανθρώπους τους. Ο άλλος μου έλεγε ότι διάβασε στο διαδίκτυο πως η αμερικάνικη εταιρεία διαστήματος, η περιβόητη ΝΑSA, είχε βγάλει φιρμάνι για 30 υπό το μηδέν στην Ελλάδα από το τέλος του Νοέμβρη μέχρι τον Μάρτη, ναι, μάλιστα, ειδικώς στην Ελλάδα ένας απέραντος πάγος – του σύστησα να ξαπλώσει και να βάλει ο ίδιος λίγο πάγο στο κεφάλι, μπας και συνέλθει.

Όμως είναι τρομερό πράγμα αυτή η υπερ-, και κατά κανόνα, παρα-πληροφόρηση που υπάρχει στις μέρες μας. Και γίνεται ακόμη πιο τρομερό για τις γενιές που έρχονται, για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, που θα είναι, φοβάμαι πολύ, απολύτως έρμαια των διαδικτυακών διαθέσεων του κάθε ανεγκέφαλου (στην καλύτερη περίπτωση) ή επικίνδυνου παρανοϊκού.

Έγραψα «παρανοϊκού» και, τελείως τυχαία, το μυαλό μου πήδησε στον αξιότιμο πρόεδρο κύριο Τραmp, που αιφνιδίως αποφάσισε να βάλει μία ακόμη φωτιά στην πολύπαθη Μέση Ανατολή, αναγνωρίζοντας, λέει, την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ κι όχι πια το από το 1948 Τελ Αβίβ. Προκαλώντας, κατά πάσα πιθανότητα μια τρίτη παλαιστινιακή ιντιφάντα. Ιιντιφάντα (انتفاضة ), αραβική λέξη, κυριολεκτικά «τίναγμα», κατ’ επέκταση «εξέγερση», «αντίσταση» - η πρώτη 1987-1993, η δεύτερη 2000-2005, χιλιάδες οι εκατέρωθεν νεκροί, και οι Παλαιστίνιοι ακόμη δίχως κράτος (τόσο η αραβική γραφή όσο και οι λοιπές πληροφορίες κατατάσσονται στα ευεργετικά αποτελέσματα του διαδικτύου, το οποίο, όπως πολλάκις έχουμε εμείς εδώ επισημάνει, είναι ταυτοχρόνως κόλαση και παράδεισος).

Πορευόμαστε, λοιπόν, προς την φάτνη. Και, ως γνωστόν, αυτή η πορεία είναι διανθισμένη, διακοσμημένη, όπως θέλετε πέστε το, με φωτάκια και λαμπιόνια, προκειμένου να μην χάνουμε το στίγμα, τον δρόμο. Και επειδή, ως γνωστόν, σε τούτη την πόλη εμείς όλοι πολύ συχνά τον χάνουμε τον δρόμο μας, χρειαζόμαστε πολλά φωτάκια και λαμπιόνια τέτοιες μέρες. Για να μην χάνουμε τον δρόμο προς την φάτνη. Και να, λοιπόν, η οδός Δημητριάδος, φωτισμένη με ένα γλυκό κίτρινο φως, περίπου σαν το φως το ήλιου. Το ίδιο και η οδός Κ.Καρτάλη, όπως την έχουμε κρατήσει στην ευχετήρια κάρτα μας για το 2015, όπου ελπίζαμε ότι ή ελπίδα έρχεται, αν θυμάστε, που λέει ο λόγος (η αρχική φωτογραφία κάπου έχει κρυφτεί και δεν την βρίσκω).

οδός Δημητριάδος

οδός Κ.Καρτάλη

Αυτό το μπλε το σημερινό δεν το μπορώ βρε παιδιά. Μου είναι ξένο, είναι έξω από την περί φωτός αντίληψή μου. Θα μου πείτε «γούστα είν’ αυτά», και δεν θα διαφωνήσω, γούστα είναι, ούτως ή άλλως η αισθητική των λαών αλλάζει συν τω χρόνω, αλλά τούτο το βαθύ μπλε που μας έχει κατακυριεύσει τα τελευταία χρόνια δεν μου «κάθεται» με τίποτε, συμπολίτες, στον δρόμο για την φάτνη.

Γι αυτό φέτος είπα να σας ευχηθώ για τα Χριστούγεννα και το Νέο Έτος με μια φωτογραφία από τις «Μορφές» ή τα «Πέτρινα Δέντρα» του λαρισαίου γλύπτη Φιλόλαου Τλούπα, που από το 1986 (επί Δημαρχίας Κουντούρη) στέκονται καταντικρύ του Παγασητικού στην Πλατεία του Αναύρου.

Που λούζονται στο φως της λιακάδας το πρωί κι αγναντεύουν τα ιστία στον ορίζοντα και το βράδυ εκπέμπουν το φως του αλλοτινού πολιτισμού αυτής της όμορφης πόλης.

Να είμαστε καλά και θα ξανανταμώσουμε σίγουρα. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 13.12.2017)

ευχές 2018

...με πέτρινα δεντράκια "μορφές" του γλύπτη Φιλόλαου 

κι ένα πανάκι στον ορίζοντα, 

καλοτάξιδες ας είναι οι φετινές οικογενειακές ευχές μας...

κυκλο-φ-οριακα 909 6 Δεκεμβρίου 2017

ο Άγιος Νικόλαος, των ναυτικών ο προστάτης

Τ’ Αη Νικόλα, βοήθειά μας. Σωρό τραγούδια, όλα αφιερωμένα εξαιρετικά. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι σχετικό και στο ρεπερτόριο της κυρίας Παπαρίζου ή του κυρίου (πον)Σταν που μας επισκέφτηκαν με το αζημίωτο τις προάλλες, εμείς κατά κακή (ή μήπως καλή;;) μας τύχη απουσιάζαμε στην Πελοπόννησο και στην Αθήνα. Και συνέπεσε την ώρα που στον μπλε ουρανό του Βόλου πετούσαν αερόστατα, καρδιές και έλκηθρα, εμείς να επισκεπτόμαστε στο Μέγαρο Μουσικής την έκθεση «Van Gogh alive», τουτέστιν «ζωντανός Βαν Γκογκ», υπό τους ήχους κλασικής μουσικής – μια ιδιαίτερη εμπειρία, στην οποία με την χρήση ειδικών προγραμμάτων ηλεκτρονικού υπολογιστή και 40 ψηφιακών βιντεοπροβολέων «ζωντανεύουν» σε μεγάλες οθόνες όλοι οι πίνακες του μεγάλου Ολλανδού ζωγράφου, που έζησε μόνο 37 χρόνια, από το 1853 ως το 1890. Όλοι οι πίνακες με όλες τους τις ζωγραφικές και χρωματικές λεπτομέρειες, μια πανδαισία.

Αυτά συνέβαιναν το βράδυ της Παρασκευής 1 Δεκεμβρίου 2017. Πάντως από χριστουγεννιάτικο διάκοσμο, η Αθήνα χάλια! Χάλια, τελείως, ένα μεταλλικό δέντρο στο Σύνταγμα, μισοστημένο και κακορίζικο και έτερον ουδέν. Ακούσαμε και το σχόλιο «εμ! αφού ο Δήμαρχος (Γιώργος Καμίνης) έτρεχε να γίνει αρχηγός της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, πού να προλάβει;!». Το ακούσαμε και δεν είπαμε τίποτε, τι θα μπορούσαμε, δηλαδή να πούμε, ε!, σας ερωτώ.

κυκλο-φ-οριακα 908 29 Νοεμβρίου 2017

ήπια κυκλοφορία

Είμεθα υπεράνω. Γενικώς, υπεράνω. Ποιο Συμβούλιο Επικρατείας, ποια Αποκεντρωμένη Διοίκηση, τι είναι όλα αυτά, άραγε; Εμείς είμεθα υπεράνω όλων. Μπορεί να μην έχουμε μελέτη, μπορεί να μην έχουμε χρηματοδότηση, έχουμε όμως δημοτικό εργολάβο που έχει τσάπες και σφυριά και κομπρεσέρ και μπορούμε εύκολα να καταστρέψουμε, αφού, για τα μάτια του κόσμου, πάρουμε μόνοι μας και μια αποφασούλα, έτσι για να μας βρίσκεται.

Είναι μεγάλο λάθος, συμπολίτες, αυτή η μετά μανίας επιδιωκόμενη αλλαγή στον κυκλοφοριακό χαρακτήρα της οδού Καραμπατζάκη. Δεν έχει τίποτε απολύτως να προσφέρει στην αντιμετώπιση των ουσιαστικά ανύπαρκτων κυκλοφοριακών προβλημάτων της περιοχής μας. Με απλά ελληνικά, δεν θα λύσει κανένα κυκλοφοριακό πρόβλημα, ενώ θα δημιουργήσει μια σειρά από προβλήματα ποιότητας ζωής όλων όσων ζούμε σ’ αυτό το Πολεοδομικό Συγκρότημα.

Τα μόνα πραγματικά κυκλοφοριακά προβλήματα αυτή τη στιγμή υπάρχουν στις αρτηρίες της πόλης, που οφείλονται στην πάγια αδυναμία ελέγχου της παράνομης στάθμευσης και στην κατάργηση των «δωρεάν τροχονόμων», όπως ευφυώς χαρακτηρίστηκαν κάποτε οι κορύνες.

Είναι επίσης παραπλάνηση η λεγόμενη «ήπια κυκλοφορία» που ευαγγελίζονται άνθρωποι που δεν έχουν πάρει χαμπάρι τίποτε από όσα επί τριάντα (30) συναπτά έτη τους λέμε σ’ αυτή την πόλη, ούτε διαβάζουν νόμους και διατάγματα σχετικά, ούτε την επιστήμη θεραπεύουν. Είπαμε, είναι υπεράνω. Υπεράνω των πάντων όλων. Θυμάμαι και κάποιον Νομάρχη, αρκετά χρόνια πριν, που υποστήριζε παρομοίως την «ήπια κυκλοφορία» και εννοούσε μια πινακίδα ορίου ταχύτητας …!! Ούτε είναι απολύτως ήπια κυκλοφορία οι κυβόλιθοι και τα καγκελάκια στο κέντρο της πόλης – κι αυτό μια παρεξήγηση είναι που προέκυψε όταν κατασκευάζονταν αυτοί οι δρόμοι που δεν μπορούσαν να γίνουν αμιγώς πεζόδρομοι αλλά και δεν θέλαμε να έχουν παρόδια στάθμευση. Και σ’ αυτούς τους δρόμους μπλέξαμε, στην συνέχεια, με την έννοια «πεζοδρόμιο» κι άντε πάλι να εξηγώ τα δυσεξήγητα. Και κανένας να μην καταλαβαίνει, γιατί δεν θέλει να καταλάβει.

Επαναλαμβάνω, λοιπόν, πράγματα που έχω πει και γράψει στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τότε που αυτή η πόλη έβλεπε με άλλα μάτια την πορεία ανάπτυξής της, με βάση το ότι : ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΧΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ.

δελτίο τύπου. 46 χρόνια μετά. Συνάντηση Συμμαθητών 2ου Γυμνασίου Αρρένων Βόλου 1971 στις 17.11.2017

Στο κέντρο «Ηλίας», στο ρέμα της Άλλης Μεριάς, Παρασκευή βράδυ, 17 Νοεμβρίου 2017, παρόντες οι κ.κ.:

Αλεξίου Νίκος, Ανδρεαδάκης Γιώργος, Αποστόλου Απόστολος, Βαγδούτης Γιάννης, Βαρδάκης Αγησίλαος, Βαρδάλης Μανώλης, Βολιώτης Βλάσης, Γκίκας Κώστας, Γκουντέλιας Γιάννης, Δημουλάς Κώστας (από την Αθήνα), Δουκαντζής Κώστας, Δούρας Νέστορας, Θεοδώρου Γιάννης, Θεοδώρου Παναγιώτης, Καϊμάκης Αλέξης (από την Αθήνα), Καλλίας Ανδρέας, Καλλίας Παντελής, Καραχάλιος Στέφανος (από την Αθήνα), Κατσίμπας Θωμάς, Κατσιόπουλος Τάσος, Μέμτσας Πάρις, Μοντεσάντος Γεράσιμος, Μπακογιάννης Χαράλαμπος (από την Αθήνα), Ξενηκάκης Χρήστος (από τα Γιάννενα, πρώτη φορά μαζί μας), Πανταζής Νίκος,  Παπουτσιδάκης Γιάννης, Παράσχης Κώστας (από την Καρδίτσα, πρώτη φορά), Παταβάλης Δημήτρης, Πατσαντάς Σωτήρης, Σδουκόπουλος Αποστόλης, Σιψής Χρήστος (πρώτη φορά), Σκούρας Αγάλος, Σκυργιάννης Χαράλαμπος, Σούρλας Πέτρος, Σφυάκης Ανέστης, Σχορετσανίτης Κώστας (από τα Τρίκαλα), Σωτήρης Γιώργος, Τσαούσης Δημήτρης, Τσώκος Γιάννης (πρώτη φορά), Φράγκος Γιάννης, Χαλβατζής Σταμάτης, Χατζηβαγγέλης Βαγγέλης, Χιώτογλου Γιάννης, Χλέμπος Δημήτρης. Σημειώνεται ότι είναι η τρίτη συνεχόμενη συνάντηση που οι παρόντες ήταν ακριβώς 44 (17.06.2011, 07.11.2014, 17.11.2017).

Οριστικά απόντες συμμαθητές είκοσι: Μιχάλης Αδαμάκης, Αποστόλης Αποστολίδης, Χρήστος Αϋφαντής, Νίκος Γκάνας, Θόδωρος Καγιόπουλος, Νίκος Κουκουσέλης, Νίκος Κωνσταντινόπουλος, Αλέκος Κωνσταντίνου, Αποστόλης Κωφός, Φίλιππος Μακρυγιάννης, Βαγγέλης Μαργώνης, Μάνος Μπαλής, Χρήστος Παπαβασιλείου, Γιώργος Παππάς, Θέμης Πλατιάς, Ζάχος Σιαφλέκης, Σταύρος Σκουλής, Στέφανος Σχοινάς, Γρηγόρης Τύμπας, Κυριάκος Τσίρος. Ένα λεπτό περισυλλογής για τους συμμαθητές μας που «έφυγαν» κι ένα ποσόν για τις ανάγκες της Κιβωτού του Κόσμου, στη μνήμη τους.

Η συνάντηση ξεκίνησε με έναν σύντομο χαιρετισμό (Γιάννης Χιώτογλου), με την ανάγνωση του καταλόγου ζώντων (Βλάσης Βολιώτης) και νεκρών (Μπάμπης Σκυργιάννης) – ο τέταρτος της «οργανωτικής επιτροπής», ο Γρηγόρης Τύμπας, μας βλέπει από ψηλά και χαίρεται μαζί μας – και με τους χαιρετισμούς από τους ξενιτεμένους μας Αντώνη Γκρέκα, Αποστόλη Μαγειράκο, Γιώργο Κόσσιαβα, Πάρι Μπαρμπάτσαλο, Θανάση Χατζηλάκο καθώς και από τον Μητροπολίτη Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κκ. Νεκτάριο, επίσης συμμαθητή μας με το κατά κόσμον όνομα Δημήτριος Ντόβας.

Ακολούθησαν η κουβεντούλα της παρέας, το καλό φαγητό του Ηλία με το απαραίτητο κρασάκι, μερικές παλιές φωτογραφίες κι ένα dvd, όλα παραγωγής Γιάννη Χιώτογλου σε προβολή μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, οι «κλασικές» αναμνηστικές φωτογραφίες πλήθους για να βλέπουμε όλοι πόσο όμορφα παλιώνουμε και …τέλος. Καλή αντάμωση.

Δια απολύτως δημοκρατικής ανατάσεως της χειρός η συντριπτική πλειοψηφία των παρόντων αποφάσισε να γίνει σε δύο (2) χρόνια, ήτοι το 2019, η επόμενη συνάντησή μας. Και δεν ξεχνάμε ότι σε τέσσερα χρόνια από τώρα, το 2021, κλείνουμε 50 χρόνια από την αποφοίτησή μας. 50 ολόκληρα χρόνια …

Και επειδή τα χρόνια περνάνε και η μνήμη όσο να ‘ναι αδυνατίζει, ας θυμηθούμε με συντομία το «χρονικό» των συναντήσεων των αποφοίτων έτους 1971 από το 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου:

1981       στην εβδομάδα μετά το Πάσχα 26.04.1981, 10ετία, συνάντηση στο «Ξενία» και συνέχεια στην ταβέρνα «Η Γωνιά», ακριβώς απέναντι, λίγοι οι συμμετέχοντες

1986       Μάιος ή Ιούνιος, συνάντηση στο εστιατόριο «Ρέμβη», στον Άναυρο, λίγοι οι συμμετέχοντες

1991       μάλλον Απρίλιος, 20ετία, συνάντηση στο κέντρο του ΝΟΒ, 57 συμμετέχοντες, ρεκόρ μέχρι και σήμερα

1996       Νοέμβριος, στου Μπακονικόλα, στις Αλυκές με πλήρη ορχήστρα, τον δικό μας Νίκο Παρθένη να τραγουδάει και όλους να χορεύουν (υπάρχουν ντοκουμέντα…), 52 συμμετέχοντες

2001       25 Μαΐου, 30ετία, στην ταβέρνα «Τα Παιδιά», στο Κατηχώρι με καταρρακτώδη βροχή, λαϊκοδημοτική ορχήστρα αλλά όχι μεγάλη διάθεση για χορό, από ένα τριαντάφυλλο για να το δώσουμε στις συμβίες μας (!), 56 συμμετέχοντες

2006       12 Μαΐου, στο κέντρο «Θεόφιλος», στο Δημαρχείο του Βόλου, το dvd απ’ τα νιάτα μας και οι κιθάρες του Γιάννη και του Μπάμπη, 43 συμμετέχοντες

2011       17 Ιουνίου, στο κέντρο «Καναράκι», ψηλά στην οδό Κύπρου, 40ετία με κιθάρες, τραγούδι και «ανεύρεση αγνοουμένου», απόφαση για ανά τριετία συναντήσεις και πρόσκληση καθηγητών στην επόμενη συνάντηση, 44 συμμετέχοντες

2014       7 Νοεμβρίου, στο κέντρο «Ηλίας», στην Άλλη Μεριά, παρουσία καθηγητών, ποίηση, επιστολές και επικοινωνίες μέσω Skype με ξενιτεμένους, 44 συμμετέχοντες

2017       17 Νοεμβρίου, συνάντηση 9^η, βλέπε παραπάνω, 44 συμμετέχοντες

Και η ιστορία συνεχίζεται στην όμορφη νύφη του Παγασητικού. Να μας έχει ο Θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε.

Χα.Σκυ.

(δημοσιεύτηκε στον βολιώτικο τύπο την Κυριακή 26.11.2017)

κυκλο-φ-οριακα 907 22 Νοεμβρίου 2017

καταστροφή...

Κάθε που συμβαίνει κάτι άσχημο στην πόλη λέω ε! αμάν πια, χειρότερα δεν γίνεται! Κι έρχεται η επόμενη φορά και με διαψεύδει, συμπολίτες. Με διαψεύδει. Και τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Και εγώ, που δεν συχνάζω στα γήπεδα, δεν έχω ξανακούσει στη ζωή μου (έγινα, Θεού θελήσαντος, 60τόσων χρονών…) τέτοιο υβρεολόγιο. Και αυτό το υβρεολόγιο βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο διαδίκτυο, ατόφιο, στο youtube. Και την άλλη μέρα υπάρχει ανακοίνωση του Δήμου, που καταφέρεται με χείριστο τρόπο κατά του διευθυντή και του υποδιευθυντή της Αστυνομίας, κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί, τι δουλειά έχει ο Δήμος, κι ύστερα πάλι αναρωτιέμαι ποιος είναι ο Δήμος. Κι ύστερα με παίρνουν φίλοι απ’ την Αθήνα και το Τέξας (!!) και με ρωτούν πώς τα καταφέρνουμε και περνάμε τόσο ωραία. Κι ύστερα πάλι αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε να ζούμε τέτοιες καταστάσεις σε τούτη την πόλη και ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό.

Το ζήτημα, βεβαίως, δεν είναι γηπεδικό. Το ζήτημα είναι η μεγάλη παγίδα που στήθηκε έξυπνα και στην οποία παγίδα έπεσε πολύς κόσμος. Το ζήτημα είναι το πώς μπορεί να τελειώσει αυτό, καθώς δεν βλέπω κανέναν να αναγνωρίζει τις ευθύνες του.

Και στην οδό Καραμπατζάκη, εκεί που ξεσπάει τώρα το 27χρονο μίσος συγκεκριμένης μερίδας πολιτών, και μάλιστα συγκεκριμένης πολιτικής τοποθέτησης, λόγω ακύρωσης του «έργου» επικάλυψης του Κραυσίδωνα το 1990, κόβονται δέντρα και ετοιμάζεται μία ακόμη καταστροφή.

Όμως, με την «ευκαιρία» των 20 νεκρών και των απίστευτων καταστροφών από τις πλημμύρες στην Μάντρα Αττικής, οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε να είναι ευτυχείς που κάποιοι «περιθωριακοί» τύποι (πάντα η εξουσία αποκαλούσε τους αντιπάλους της έτσι…), στις 27 Ιουνίου 1990, απέτρεψαν την καταστροφική μετατροπή του Κραυσίδωνα σε οδική αρτηρία. Θα έπρεπε, λέω, να είναι ευτυχείς. Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι, γιατί κάποιοι το κρατάνε το γινάτι και κάποιοι άλλοι δεν έχουν μνήμες, γιατί δεν είναι από ‘δω και δεν έμαθαν ποτέ τι υπήρχε σ’ αυτή την πόλη πριν από το Μονακό με τους μωβ ουρανούς και τα αιωρούμενα ελάφια.

Τώρα λοιπόν ετοιμάζονται να καταστρέψουν μια περιοχή παράδειγμα για όλη την Ελλάδα. Μια περιοχή ήπιας κυκλοφορίας που έχει παρουσιαστεί σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια και σε πολλές Ομάδες Εργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως παράδειγμα καλής πρακτικής προς όφελος των πολιτών, που έχει συμβάλλει στη γνώση πολλών φοιτητών πολλών πανεπιστημιακών σχολών διαφόρων ειδικοτήτων. Μια περιοχή που κατασκευάστηκε με ειδικά χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προστασία του περιβάλλοντος μέσα στις πόλεις. Μια περιοχή που εξαιρέθηκε σαφέστατα από τους μελετητές της Γενικής Μελέτης Μεταφορών και Κυκλοφορίας (1994-1999), μιας μελέτης που ψευδέστατα την επικαλούνται και την διαστρέφουν οι επιστημονικοί υπεύθυνοι για την καταστροφή της οδού Καραμπατζάκη. Μια περιοχή που κανέναν δεν ενοχλεί και καθόλου δεν επιβαρύνει τα κυκλοφοριακά πράγματα της πόλης. Είναι τίτλος τιμής για μένα το ότι εισήγαγα τον όρο «πειθαρχημένη (ήπια) κυκλοφορία», ότι εφάρμοσα αυτές τις παγκόσμιες κυκλοφοριακές αξίες σ’ αυτή την πόλη όπου γεννήθηκα, και ότι εφάρμοσα στην επιστημονική μου πράξη το «σύνθημα» που δημιούργησα: ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΖΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΧΙ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ.

Αλλά σε ποιον να τα πεις; Με ποιον να συν-ομιλήσεις; Ποιος ακούει; Μηνύσεις είναι η απάντηση – η Δημοκρατία στο απόσπασμα, για μία ακόμη φορά. Και η αντίληψη ότι η πόλη είναι φτιαγμένη για αυτοκίνητα και τραπεζοκαθίσματα, ότι η πόλη είναι ένα μεγάλο Πανθεσσαλικό Στάδιο όπου κυριαρχεί ο ισχυρότερος και η ανταλλαγή «εμπνευσμένων» ύβρεων και μηνύσεων.

Τρίτη πρωί, 21 Νοεμβρίου 2017, ώρα 8:30 περίπου, φτάνω στο Μεταξουργείο, κόσμος είναι συγκεντρωμένος στο πεζοδρομημένο τμήμα όπου, προς στιγμήν, έχουν κλαδευτεί «στα χοντρά» τα δέντρα και το συνεργείο απομακρύνει τα κλαδιά. Και πιο πίσω, στην γωνία Καραμπατζάκη-Αναπαύσεως, ένα κοπτικό μηχάνημα κόβει το πεζοδρόμιο προς το ποτάμι και μια τσάπα εξοπλισμένη με κρουστικό καρφί καταστρέφει τις πλάκες Πηλίου, τα τουβλάκια, τα κράσπεδα – το έργο με το οποίο υλοποιήθηκε το 1994-95 με ευρωπαϊκά χρήματα από το πρόγραμμα Life (= ζωή…) ο θαυμάσιος αρχιτεκτονικός σχεδιασμός των ντόπιων Μελετητών Αρχιτεκτόνων Ελένης Γαλλή, Δήμητρας Νικολάου και Δημήτρη Φιλιππιτζή με συμβούλους και ειδικούς συνεργάτες τους κκ. Άρη Προδρομίδη, Κώστα Κίτσο, Κώστα Κατσιφαράκη και Άγγελο Παπαϊωάννου και με δική μου κυκλοφοριακή μελέτη για τις διατάξεις ήπιας κυκλοφορίας σε όλη την περιοχή. Καταστρέφουν σήμερα το έργο του Δημάρχου Νέας Ιωνίας Στέφανου Φούσκη ο οποίος από την πρώτη στιγμή είχε ταχθεί κατά της επικάλυψης του Κραυσίδωνα και υπέρ της ήπιας κυκλοφορίας των οχημάτων και του γραμμικού πάρκου στους παρόχθιους δρόμους – δυστυχώς, τότε, ο Δήμαρχος Βόλου Δημήτρης Πιτσιώρης δεν είχε την ίδια άποψη για την οδό Ζάχου.

Κάτι φουντώνει μέσα μου, κάτι με πνίγει, συμπολίτες. Αποχωρώ γιατί δεν μου επιτρέπονται, πλέον, οι μεγάλες συγκινήσεις. Να τους χαιρόμαστε, συμπολίτες.

Το ερχόμενο Σάββατο 25.11.2017, ώρα 19:00, σας περιμένω στο Πολιτιστικό Κέντρο Ν. Ιωνίας, 80 Χρόνια Βολιώτικη Χορωδία. Για να ξεδώσουμε. Εγώ οπωσδήποτε, εσείς το εύχομαι! Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 22.11.2017)

κυκλο-φ-οριακα 906 15 Νοεμβρίου 2017

οδός Ιωλκού, ώρα 12:15

Ολοταχώς προς τα Χριστούγεννα, συμπολίτες. Με έναν Νοέμβρη όπου λίγα γεγονότα θυμίζουν ότι οφείλει να είναι ο πιο βροχερός μήνας του έτους. Βεβαίως τα φύλλα των δέντρων πέφτουν ασταμάτητα, αφού δεν βλέπουμε να γίνεται οργανωμένο κλάδεμα, και τα φρεάτια των ομβρίων πρέπει να καθαρίζονται διαρκώς – αυτό είναι ένα ερώτημα που με «βασανίζει» εδώ και πάρα πολλά χρόνια: αφού ξέρουμε ότι αναπόφευκτα τα φύλλα από τα φυλλοβόλα δέντρα (π.χ. από τις ακακίες) θα πέσουν, και θα κιτρινίσει ο τόπος και όποιο άτυχο αυτοκίνητο βρίσκεται από κάτω, γιατί δεν φροντίζουμε να γίνει αυτό το έρμο το κλάδεμα εγκαίρως; Δεν ξέρω την απάντηση αλλά (ξανα)αναρωτιέμαι: αν ένα τμήμα των με κάθε λογής σύμβαση εργαζομένων στην Διεύθυνση Πρασίνου δεν φύτευε κυκλάμινα, μήπως θα μπορούσαν να κλαδευτούν μερικά δέντρα στους δρόμους;

Συνεχίζεται η κατασκευή του κυκλικού κόμβου στην διασταύρωση Λαρίσης-Μπότσαρη-Δερβενακίων-Φιλικής Εταιρείας και οπωσδήποτε οι κυκλοφοριακές αναστατώσεις είναι αναπόφευκτες. Θυμηθείτε το αρχαίο ρητό «η όχληση είναι προσωρινή, το έργο είναι μόνιμο» και, αντί να γκρινιάζετε, αποφύγετε την διέλευση από το σημείο. Για τους κινούμενους προς Βιομηχανικές Περιοχές, Βελεστίνο και χωριά (που λένε και στο Υπεραστικό ΚΤΕΛ), Λάρισα κλπ. ο Περιφερειακός προσφέρει ασφάλεια και ταχεία διεκπεραίωση, με σχετικά μικρές περιπορείες.

κυκλο-φ-οριακα 905 1 Νοεμβρίου 2017

φθινόπωρο στον Βόλο

Καλόν Μήνα, συμπολίτες. Φτάσαμε στον Νοέμβρη και δεν το πήραμε χαμπάρι (εμείς τουλάχιστον…). Σε έναν Νοέμβρη που για εμάς είναι πολύ «γεμάτος» με εκδηλώσεις, δύο από τις οποίες σχετίζονται με την αγαπημένη μας Βολιώτικη Χορωδία: 12 Νοεμβρίου τραγουδάμε για την Ελληνική Εταιρεία Νόσου Αλτσχάϊμερ & Συγγενών Διαταραχών Βόλου, 25 Νοεμβρίου γιορτάζουμε τα ογδοηκοστά γενέθλια της Χορωδίας μας (1937-2017) και μία τρίτη, στις 17 Νοεμβρίου, σχετίζεται με τους Συμμαθητές αποφοίτους 1971 από το ένδοξο 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου.

Αποχαιρετισμός στον Γιάννη Μολοχίδη, Αρχιτέκτονα Μηχανικό, Δημοτικό Σύμβουλο, Πολίτη της Νέας Ιωνίας. Δεν πρόλαβε να δει υλοποιημένο ένα έργο για το οποίο πάλεψε πολύ, σε πολλά επίπεδα: την κατάργηση του σιδηροδρομικού «S» μέσα από τον οικιστικό ιστό της Νέας Ιωνίας. Άκουσε κι αυτός, όπως όλοι όσοι ενδιαφερθήκαμε γι’ αυτό και τα λοιπά θέματα του Σιδηροδρόμου στην γειτονιά μας, υποσχέσεις πολλές, τα τελευταία χρόνια συνταιριασμένες και με την ηλεκτροκίνηση στην γραμμή Βόλου-Λάρισας. Σχέδια και υποσχέσεις, λόγια πολλά, κενά περιεχομένου. Έργο κανένα. Ούτε, βέβαια, για την ηλεκτροκίνηση έγινε τίποτε, τώρα που ενεπλάκησαν και οι Ιταλοί μέσω ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην λειτουργία των ελληνικών τραίνων ποιος μπορεί να πει αν και πότε θα γίνει, επιτέλους, αυτό το σημαντικό έργο;

Καλό ταξίδι, Γιάννη. Δώσε χαιρετίσματα στους δικούς μας εκεί πάνω.

Βεβαίως στην πόλη εκτός από λαμπιόνια και λοιπές εορταστικές κατασκευές, και ανεξάρτητα από αποτελέσματα ποδοσφαιρικών αγώνων γίνονται και κάποια έργα. Ένα τέτοιο είναι η επέκταση του δικτύου οπτικών ινών. Είναι αυτό το στενό σκάψιμο στην άκρη κάποιων δρόμων, που οδηγεί στα μεγάλα γκρίζα «κουτιά» του το πάλαι ποτέ οργανισμού κοινής ωφελείας και νυν ιδιωτικής εταιρείας γερμανικών συμφερόντων ΟΤΕ. Οι τηλεπικοινωνίες περνούν σε άλλο επίπεδο, σε υψηλή ποιότητα και νέες, μεγάλες ταχύτητες διαδικτύου. Και θα γίνουν ακόμη καλύτερες στην επόμενη φάση, όταν οι οπτικές ίνες θα φτάσουν στο κουτί κάθε πολυ- ή μονο-κατοικίας.

Μεταφυτεύσεις ...

οι μεταφυτεμένοι φοίνικες, 5 χρόνια μετα

Διαβάζω ότι, στο πλαίσιο της σχεδιαζόμενης καταστροφής της οδού Καραμπατζάκη, ο Δήμος Βόλου σκοπεύει να μεταφυτεύσει 15 δέντρα.

Και ήρθε στον νου μου η άλλη «ιστορική» μεταφύτευση, από το οικόπεδο Φιλελλήνων-Δημητριάδος, όπου έκτοτε εκκρεμεί η κατασκευή υπόγειου (υποθαλάσσιου, για την ακρίβεια…) parking, στο πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου. Πραγματοποιήθηκε στις 15 Ιουλίου 2006, μεταφυτεύτηκαν με τα χίλια ζόρια τρεις (3) θαυμάσιοι φοίνικες, κόστισε στον Δήμο περισσότερα από 10.000 €, και κατέληξε όπως στην φωτογραφία, που δημοσιεύτηκε και σχολιάστηκε αναλόγως στα κυκλο-φ-οριακα 675, στις 08.07.2011: «Σταμάτησε – οριστικά, άραγε; - και η κατασκευή του parking στο πάλαι ποτέ «Τετράγωνο», Φιλελλήνων και Δημητριάδος. Επί του παρόντος έχουμε ένα έρημο εργοτάξιο με λαμαρινούλες γύρω-γύρω και τρεις νεκρούς φοίνικες, που μεταφυτεύτηκαν με τυμπανοκρουσίες στις 15 Ιουλίου 2006 στο πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου με σκοπό, έλεγε ο τότε αρμόδιος Αντιδήμαρχος Πρασίνου κ. Τέλης Δουλόπουλος, να ξαναμεταφυτευτούν στο «Τετράγωνο» όταν θα ‘λα είχε τελειώσει η κατασκευή του parking – λες και οι φοίνικες είναι κρινάκια, να τους αλλάζεις γλαστράκι κάθε δυο μήνες. Δια του λόγου το αληθές, η παρακείμενη φωτογραφία».

Αυτά το 2011, για γεγονότα του 2006. Τώρα έχουμε 2017 και συνεχίζουμε, καθώς φαίνεται, να καταστρέφουμε τον τόπο μας και να τρώμε κουτόχορτο…

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη 'Θεσσαλίοα" την Πέμπτη 26.10.2017)

κυκλο-φ-οριακα 904 25 Οκτωβρίου 2017

ένα ακόμη "γεφύρι Άρτας" στην Μαγνησία ...

Την Κυριακή παραλίγο θα κάναμε θαλασσινό μπάνιο (πάρα πολλοί έκαναν, και εκτέθηκαν με τις φωτογραφίες τους στο φατσοβιβλίο…), την Δευτέρα τραγουδούσαμε «απόψε φθινοπώριασε και τα’ όνειρο ξεθώριασε, καρδιά μου κάνε υπομονή κι ο ήλιος θα ξαναφανεί» (Μ.Χατζιδάκις, Ν.Γκάτσος, Μ.Μητσιάς, «Της γης το χρυσάφι», 1970), την Τρίτη, λες και πείστηκε απ’ το τραγούδι μας, ο ήλιος ξαναφάνηκε περίλαμπρος και το μόνο που έμεινε πίσω είναι σταγόνες ξεραμένης λάσπης πάνω στα αυτοκίνητα, καθώς το πρωτοβρόχι δεν ήταν αρκετά δυνατό για να ξεπλύνει τις σκόνες της ατμόσφαιρας. Καλημέρα συμπολίτες!

Έφτασε η εθνική επέτειος και οι μετεωρολόγοι (έχουν γίνει κι αυτοί πολλοί σαν τους κόκκους της άμμου, και διαγκωνίζονται ποιος θα μας ενημερώσει πρώτος και καλύτερος…) έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και συμπέρασμα δεν βγάζουν. Θα δούμε με τι καιρό θα γίνει η παρέλαση, στην οποία παρέλαση, να σας θυμίσω, δεν θα υπάρχουν κάγκελα και οι σημαιοφόροι των δημοτικών σχολείων θα έχουν κληρωθεί ανάμεσα σε όλους και όλες, μαθητές και μαθήτριες, της 6^ης τάξης. Για να μην ξεχνάμε, συν-πολίτες τι περνάμε σε τούτη τη χώρα της τηλεοπτικής εθνικοφροσύνης, που την ίδια στιγμή δεν θεωρεί σκόπιμο να εκφραστεί με μια ελληνική σημαία στο μπαλκόνι.

κυκλο-φ-οριακα 903 18 Οκτωβρίου 2017

Μικροθήβες, ο Βόλος απουσιάζει...

Καλημέρα καλοί μου συμπολίτες! Το καλοκαίρι δεν λέει να μας αφήσει, κάτι πήγε να κρυώσει ο καιρός το περασμένο Σαββατοκύριακο, ύστερα μετάνιωσε. Την Κυριακή το Αιγαίο θύμωσε κι άρχισε να βροντάει, ο αέρας λαμπικάρησε τα πάντα, φάνηκε ο Άθως απέναντι. Το Βουνό μας έχει πάρει το γλυκό καφεκιτρινοκόκκινο φθινοπωρινό χρώμα του, λίγο πριν αρχίσει η μαζική πτώση των φύλλων της οξιάς – «σε σιωπηλές πλαγιές, φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς», καθώς έγραψε κι ο Γιώργος Σεφέρης τότε που, φιλοξενούμενος του Γιώργου και της Άννας Καραμάνη στο Σανατόριο «Ζωοδόχος Πηγή», περιδιάβαινε τα μονοπάτια του Πηλίου.

Μεγάλη αγωνία περάσαμε τις προηγούμενες ημέρες σχετικά μ’ αυτό που απολύτως λαϊκίστικα αποκλήθηκε «αλλαγή φύλλου» και που δεν ήταν τίποτε απολύτως παραπάνω από την κατοχύρωση μιας νομικής διαδικασίας, η οποία αφορά, σύμφωνα με τις επίσημες διεθνείς στατιστικές, 1 στα 20.000 αγόρια και/ή 1 στα 30.000 κορίτσια που θα γεννηθούν τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα. Αυτό είναι, περί αυτού πρόκειται. Αυτούς τους ελάχιστους αλλά πολύ ευάλωτους συνανθρώπους μας αφορά αυτός ο Νόμος, κανέναν άλλον. Και φυσικά όχι «τα παιδιά αυτών που ψήφισαν αυτόν τον Νόμο», όπως τόλμησε να ξεστομίσει εκείνος ο αστείος τέως ποδοσφαιριστής, που γενικά ούτε το όνομά του δεν ξέρει να προφέρει σωστά.

Τι ζούμε συμπολίτες! Τώρα ετοιμαζόμαστε, με το καλό, για την «μάχη της φαρμακευτικής κάνναβης», τρελά γλέντια, προβλέπω, τα βράδια στους καναπέδες των ελληνικών σπιτιών. Παρέα, βεβαίως, και με νομάδες, επιζώντες, ταλαντούχους διαφόρων ειδών, πράκτορες και τρομοκράτες πάσης εθνικότητος και εκπαιδεύσεως, με την αδρεναλίνη στα ύψη, κι άντε για μαύρο ύπνο μετά, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.

Αμ το άλλο!; Που αποκτήσαμε κι εμείς την «αδέσποτη σφαίρα» μας! Γίνεται, έλεγα από μέσα μου, αυτός ο τόπος με τις χίλιες δυο ιδιαιτερότητες, να μην έχει κι ένα ατύχημα με αδέσποτη σφαίρα, τώρα που αυτό το είδος ατυχήματος έχει γίνει της μόδας; Γίνεται; Ε!, δεν γίνεται, το απέκτησε. Χρόνια ολόκληρα, από τότε που εγώ θυμάμαι τον κόσμο, τέτοιες ιστορίες δεν άκουγα. Κάποιοι σκόρπιοι σκοτωμοί με μπαλωθιές σε γάμους υπήρχαν πάντα, παράπλευρες απώλειες λόγω «εθίμων», κάτι ανάλογο με τα βαρελότα της Ανάστασης. Τώρα, μέσα σε πέντε μήνες έχουμε στο πανελλήνιο τρεις περιπτώσεις σφαίρας που κόβει βόλτες ή κάνω λάθος; Πώς αξιολογείται το γεγονός;

Επίσης δεν ξέρω πώς αξιολογείται η νέα παρέμβαση του Δήμου μας στον χώρο της αφετηρίας των λεωφορείων, στον Άναυρο. Πώς αξιολογείται και τι εξυπηρετεί (ή ποιον…). Περάστε να την δείτε κι αν καταλάβετε κάτι σχετικό ενημερώστε κι εμένα.

Μία άλλη σημαντική παρέμβαση, όμως, ολοκληρώθηκε τις προηγούμενες ημέρες στον αυτοκινητόδρομο ΠΑΘΕ, στην περιοχή μας. Άλλαξε η πληροφοριακή σήμανση στον κόμβο των Μικροθηβών και αφαιρέθηκε τελείως ως σημείο προορισμού ο Βόλος. Υπάρχει Νέα Αγχίαλος και Φάρσαλα, δεν υπάρχει Βόλος. Αυτό σημαίνει ότι μοναδική είσοδος-έξοδος στην Εθνική Οδό (δηλαδή από Αθήνα και από Θεσσαλονίκη) για τον Βόλο γίνεται ο κόμβος του Βελεστίνου και ο δρόμος Βελεστίνου-Βόλου, αυτός που τώρα βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής. Και εδώ υπάρχει κάτι επίσης ενδιαφέρον, που δεν ξέρω ποιος σε τούτη την πόλη ή/και σε τούτη την Περιφέρεια το γνωρίζει: με υπουργική απόφαση του 2015 ο δρόμος Βελεστίνο-Βόλος χαρακτηρίζεται Αυτοκινητόδρομος και παίρνει αρίθμηση Α12. Αυτό σημαίνει πολύ καλό επίπεδο εξυπηρέτησης και οδικής ασφάλειας, όταν, βεβαίως ολοκληρωθεί και αποκτήσει όλα τα καλά ενός αυτοκινητοδρόμου, αλλά σημαίνει και απαραιτήτως ανισόπεδους κόμβους καθώς και μεγάλα μπερδέματα σε σχέση με πρατήρια βενζίνης και λοιπές παρόδιες εγκαταστάσεις.

Περί αυτού, λοιπόν, εμείς εδώ ως στήλη, γράφαμε στα κυκλο-φ-οριακα 239, στις 03.10.1997 (πωπώ! 20 χρόνια πρίν!) «Να διακινδυνέψουμε και μία “προφητεία” (αν και “πας μετά Χριστόν προφήτης ….”): όταν ολοκληρωθούν ο αυτοκινητόδρομος ΠΑΘΕ και η οδός Βελεστίνου-Βόλου, η είσοδος-έξοδος μέσω Μικροθηβών θα ατονήσει. Κι αυτό θα συμβεί σύντομα.» Μετά, που λέτε, από «σύντομα» 20 χρόνια ο ΠΑΘΕ λειτουργεί μια χαρά, αλλά η οδός Βελεστίνου-Βόλου δεν είναι έτοιμη. Όμως η «προφητεία» αποδείχνεται σωστή, καθώς η είσοδος-έξοδος μέσω Μικροθηβών ατονεί με την καινούργια σήμανση.

Και είναι σωστό να ατονήσει, συμπολίτες, κι ας μη σας πιάσει το τοπικιστικό σας. Είναι σωστό. Η Εθνική Οδός αρ. 30, γνωστή μας κι ως οδός Βόλου-Μικροθηβών (συνεχίζει η Ε.Ο.30, και φτάνει ως τα Φάρσαλα), είναι ένας δρόμος με ένα σωρό στροφές, που περνάει μέσα από συνεχείς οικισμούς, είναι ένας δρόμος που δεν πρέπει να παίρνει μεγάλη διερχόμενη κυκλοφορία. Βεβαίως θα παραμείνει σημαντικός, ούτε συζήτηση, παίζει έναν σπουδαιότατο ρόλο στην εξυπηρέτηση όλων αυτών των οικισμών και στην διεκπεραίωση άπειρων μετακινήσεων για λόγους επαγγελματικούς, αγροτικούς, αναψυχής. Δεν είναι σωστό να δέχεται και τον φόρτο που απλώς περνά για να πάει στον Βόλο ή, πολύ περισσότερο, στο Πήλιο, είτε αυτό είναι κυκλοφορία Ι.Χ. είτε, πάρα πολύ περισσότερο, αν είναι βαριά κυκλοφορία, τουτέστιν νταλίκες.

Απλώς, να παρακαλάμε να τελειώσει γρήγορα ο δρόμος Βόλου-Βελεστίνου και όλα θα πάνε μια χαρά. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 18.10.2017)

κυκλο-φ-οριακα 902 4 Οκτωβρίου 2017

χωρίς λόγια

Μπήκαμε στο Φθινόπωρο και η ζωή συνεχίζεται με διάφορα πολιτικά, ποδοσφαιρικά, οικονομικά, προσωπικά, κουρδικά και καταλανικά, αστεία και σοβαρά, εύκολα και δύσκολα, στατικά και κυκλοφοριακά γεγονότα μέσα στην περίπλοκη, όπως λέγαμε και την περασμένη φορά, παγκόσμια πραγματικότητα.

Δημοψήφισμα στο Κουρδιστάν (με τον Οτσαλάν ακόμη στη φυλακή), δημοψήφισμα και στην Καταλονία, όλοι να γίνουν ανεξάρτητο κράτος θέλουν. Κατά την δική μας γνώμη οι Κούρδοι δικαίως, είναι μια περίπτωση παρόμοια με τους Παλαιστίνιους, διαχρονικά ανέστιοι, αλύτρωτοι και διωκόμενοι, είναι Έθνος, δικαιούνται κάποια στιγμή να κάνουν και Κράτος. Οι Καταλανοί δεν ξέρω ποια ακριβώς δίκαια έχουν και, κυρίως, δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να τους υποστηρίξω στο να φτιάξουν ένα ακόμη εθνικιστικό κρατίδιο στην Ευρώπη. Βεβαίως κρίνω ως απαράδεκτη και, εν τέλει, επιζήμια την πανικόβλητη αντίδραση της επίσης απολύτως συντηρητικής κυβέρνησης της Μαδρίτης, μιας κυβέρνησης που επίσης σε καμία φάση της ελληνικής κρίσης δεν βρήκε έναν καλό λόγο υποστήριξης να ψελλίσει. Εν κατακλείδι, αγαπητοί μου αναγνώστες, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι μου φτάνουν οι σημερινοί απίθανοι τύποι που κυβερνούν την Ενωμένη Ευρώπη, δεν μου χρειάζονται κι άλλοι.

κυκλο-φ-οριακα 901 27 Σεπτεμβρίου 2017

οδός 28ης Οκτωβρίου, στον Βόλο

Και πάλι καλημέρα, αγαπητοί μου συμπολίτες! Συνεχίζουμε ακάθεκτοι το εθελοντικό μας έργο για την καταγραφή και τον σχολιασμό της δύσκολης παγκόσμιας, ελληνικής άμα δε και βολιώτικης πραγματικότητας.

Μιας πραγματικότητας, που κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο περίπλοκη. Μετά τις εκλογές της Κυριακής 24 Σεπτεμβρίου 2017 έφτασε ο καιρός να ξαναμπούν στην γερμανική βουλή οι ναζιστές, ύστερα από τις εκλογές στις 6 Νοεμβρίου 1932, που ανέδειξαν το «Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Εργατών» (αυτό ήταν το πλήρες όνομα του κόμματος) του Αδόλφου Χίτλερ σε πρώτη δύναμη στο Ράιχσταγκ (Reichstag). Ωραία και καλά, κοινοβουλευτικά, με αψεγάδιαστες δημοκρατικές διαδικασίες, οι απόγονοι των «ιδρυτών» εξαπλώνονται σε ολόκληρο τον κόσμο – κι ο Trump κάτι παρόμοιο είναι – σε μια καινούργια διεθνή συνομωσία εθνικοσοσιαλιστών (εθνικολαϊκιστές τους ονομάζουν κάποιοι τώρα, κατά την γνώμη μας τελείως λανθασμένα και αποπροσανατολιστικά, είναι άλλο πράγμα ο λαϊκισμός), που κανείς δεν ξέρει πού και πώς θα καταλήξει. Τότε, όταν θα καταλήξει, όσοι σήμερα σε ολόκληρη την Ευρώπη χαριεντίζονται με αυτές τις ιδέες και αυτές τις συμπεριφορές είναι αμφίβολο αν θα προλάβουν, καν, να χτυπήσουν το κεφάλι τους στον τοίχο…
Οπωσδήποτε και στην Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι είμαστε μέσα σ’ αυτή την συνομωσία. Στην Ελλάδα των μνημονίων, της υπερφορολόγησης και της ανάπτυξης που συνεχίζει να έρχεται, ευδοκιμούν κι αυτά και όλα τα υπόλοιπα λουλούδια, εδώ μέχρι φιλορωσικό κόμμα έχουμε, μάλιστα, φιλορωσικό κόμμα, με αρχηγό τηλεοπτικό αστέρα και εκπρόσωπο στον Βόλο. Τέτοια κόμματα είχε η Ελλάδα καθώς συγκροτούνταν το Κράτος αμέσως μετά την επανάσταση του 1821, και συγκεκριμένα: το Ρωσικό κόμμα, με αρχηγό τον Ανδρέα Μεταξά, το Γαλλικό κόμμα με τον Ιωάννη Κωλέττη και το Αγγλικό κόμμα με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Τέτοια ωραία. Το Ρωσικό κόμμα κυβέρνησε το 1832 και από 3 Σεπτεμβρίου 1843 μέχρι 16 Φεβρουαρίου 1844 και ηττήθηκε στις εκλογές του 1844 από το Γαλλικό κόμμα του Κωλέττη (ταύτα λέγει εν συντομία – υπογεγραμμένη στο «α», παρακαλώ, καθότι πτώσις δοτική – η διαδικτυακή βικιπαίδεια). Έκτοτε δεν ματαξαναφάνηκαν τέτοια φρούτα στην ελληνική πολιτική σκηνή μέχρι πρόσφατα. Το ζούμε κι αυτό, μαζί και με το άλλο «φαινόμενο» του φυγόδικου τρισεκατομμυριομολογιούχου της Τράπεζας της Ανατολής.

κυκλο-φ-οριακα 900 20 Σεπτεμβρίου 2017

κυκλο-φ-οριακα 900, αγαπητοί μου συμπολίτες! Για 900στή φορά μαζί σας, αρκετοί από εσάς είμαι βέβαιος ότι έχετε διαβάσει και τα 899 προηγούμενα κειμενάκια, ενταγμένα μέσα στην καθημερινή ροή των προσωπικών σας γεγονότων επί 26,5 χρόνια τώρα. Ξεκινώντας, την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 1991, γράφαμε: «Κι ένα τελευταίο απ' τα "εισαγωγικά". Η Στήλη δεν έχει προθέσεις αξιολόγησης, προτίθεται να ασχοληθεί και με τα "μεγάλα" και με τα "μικρά". Η Στήλη δέχεται υποδείξεις και παρατηρήσεις και απαντάει. Η Στήλη θα μείνει καλοπροαίρετα ανοιχτή, με την ελπίδα, κάποτε, να ανήκει σ' όλους τους αναγνώστες της. Ξεκινάμε.»
Δεν ξέρω αν αυτό το «κάποτε» έχει φτάσει ή αν θα φτάσει ποτέ. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η στήλη έχει αναγνώστες. Και τα μηνύματα που παίρνω δείχνουν πόσο ίδιοι και συνάμα πόσο διαφορετικοί είναι οι αναγνώστες μας. Ίδιοι επειδή όλοι αναζητούν «το κάτι λίγο παραπάνω» πάνω στα θέματα της πόλης και όχι μόνο, και διαφορετικοί επειδή κάθε φορά καθένας βρίσκει κάποιο άλλο ενδιαφέρον για τα διάφορα ζητήματα που τίθενται. Ποικίλα τα θέματα, ποικίλοι και οι αναγνώστες, λοιπόν.
Και εμείς, απλώς, συνεχίζουμε. Όσο αντέξουμε. Και την φωτογραφία δεν σκοπεύουμε να την αλλάξουμε: εκεί, η ίδια, σαν το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέϋ…!!
Παρεμπιπτόντως, όσοι από εσάς επιθυμείτε να διαβάσετε παλαιότερα κείμενα της στήλης, ξεκινώντας από το 001, μπορείτε να το κάνετε στο ομώνυμο ιστολόγιό μας, πληκτρολογώντας στην αναζήτηση του google είτε «κυκλο-φ-οριακα», είτε την πλήρη διεύθυνσή  http://babisskyrgiannis.blogspot.com. 
Άντε, λοιπόν, με το καλό, πάμε στα θέματά μας.

κυκλο-φ-οριακα 899 13 Σεπτεμβρίου 2017

η πρώτη αφίσα της ΔΕΘ

Τετάρτη και 13, μια χαρά μέρα, καλημέρα συμπολίτες! Πίσω μας η 11^η Σεπτεμβρίου, κατά την οποία αφενός στην Ελλάδα αρχίζουν δια νόμου τα σχολεία και αφετέρου στην Νέα Υόρκη, το 2001, έγινε η αεροπορική επίθεση στους δίδυμους πύργους του διεθνούς εμπορίου, που «άλλαξε τον κόσμο για πάντα», όπως υποστηρίζουν διάφοροι διεθνείς και εγχώριοι αναλυτές. Πίσω μας και το Σαββατοκύριακο της έναρξης της 82^ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης – εμπνευστής και πρωτεργάτης της υπήρξε ο Νικόλαος Γερμανός (1864-1935), ζωολόγος καθηγητής του Πανεπιστημίου και βουλευτής Θεσσαλονίκης, και η πρώτη εγκαινιάστηκε στις 3 Οκτωβρίου 1926. Πίσω μας και το παγκόσμιο πρωτάθλημα πόλο νέων γυναικών, όπου στον τελικό αγώνα η Εθνική Ελλάδος έχασε από την Εθνική Ρωσίας στα πέναλτι με 16-17 μέσα στο ασφυκτικά γεμάτο ανοιχτό κολυμβητήριο του Βόλου.

Από την Έκθεση της Θεσσαλονίκης (το «διεθνής» κανένας δεν το έλεγε τότε, δεν ξέρω και σήμερα αν το λέει) έχω κι εγώ αναμνήσεις, καθώς ο πατέρας μου, στην δεκαετία του ’60, περνούσε κάθε χρόνο αυτή την εβδομάδα της Έκθεσης στο περίπτερο της Ανώνυμης Βιομηχανικής Εταιρείας «Γκλαβάνης», που ήταν η μεγαλύτερη στην Ελλάδα βιομηχανία κατασκευής γεωργικών μηχανημάτων, με έδρα, φυσικά, στον Βόλο. Κάποιες φορές είχαμε ανέβη στην «νύφη του Θερμαϊκού» οικογενειακώς κι εγώ είχα μαγευτεί από την έκταση, τα πολλά διεθνή και ελληνικά περίπτερα, το μεγάλο λουναπάρκ, την πειραματική τηλεόραση (εξ ου και ο πύργος του ΟΤΕ μέσα στον χώρο της Έκθεσης) αλλά εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα είναι ένα διαστημόπλοιο, σε φυσικό μέγεθος, στο περίπτερο της Σοβιετικής Ένωσης! Ήταν 1965-66 και ήμουν 12-13 χρονών.

κυκλο-φ-οριακα 898 30 Αυγούστου 2017

... αποτελέσματα

Καλημέρα συμπολίτες! Στην ώρα τους βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων για την εισαγωγή στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Συγχαρητήρια στα παιδιά που πέτυχαν τον στόχο τους, συγχαρητήρια και σ’ αυτά που δεν τα κατάφεραν, παρά τον αγώνα που έδωσαν. Τα υπόλοιπα είναι κουβέντες για τα καφενεία ή για τις τηλεοράσεις, συγκριτικά στοιχεία, πάνω-κάτω των βάσεων, αιτίες και αφορμές, η άλλη να στενοχωριέται που εκείνο το κοριτσάκι με τα 19χιλιάδεςτόσα μόρια επέλεξε σχολή αισθητικής και όχι ιατρικής – της χάλασε την αφήγηση της κυρίας, την αφήγηση που λέει ότι όποιος έχει πολύ καλούς βαθμούς πρέπει σώνει και καλά να γίνει γιατρός, αμ δεν είναι έτσι, και ευτυχώς που δεν είναι έτσι.

Εμένα πάντως εκείνο που μου έκανε για άλλη μια χρονιά εντύπωση είναι οι βάσεις εισαγωγής κάτω των 10.000 μορίων. Με μια-δυο απλές ταξινομήσεις στο μεγάλο αρχείο του Υπουργείου Παιδείας με τα αποτελέσματα προέκυψαν 102 σχολές με βάση εισαγωγής από 9.981 μέχρι 2.956 μόρια. Για τους «τυπικούς», ας πούμε, μαθητές, των ημερήσιων Γενικών Λυκείων, γιατί αν δούμε τις πιο ειδικές κατηγορίες, εκεί οι βάσεις φτάνουν μέχρι τον εξαιρετικό αριθμό 926! Μάλιστα, εννιακόσια είκοσι έξι μόρια βάση εισαγωγής σε Ανώτατο (τρομάρα του!!) Εκπαιδευτικό Ίδρυμα στην Ελλάδα για απόφοιτους Εσπερινών Λυκείων – η λαμπρά σχολή είναι Διοίκησης Επιχειρήσεων στην Καβάλα, στο ΤΕΙ Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Θυμάμαι που πριν από μερικά χρόνια ένας Υπουργός Παιδείας (ειλικρινά δεν θυμάμαι όνομα) είχε αποπειραθεί να πει ότι δεν είναι δυνατόν να εισάγονται στις ανώτατες σχολές μαθητές που έγραψαν στα διαγωνίσματα λιγότερο από 10. Και θυμάμαι χλαλοή, φωνή οργισμένου λαού από την χειμαζόμενη περιφέρεια και τους αντίστοιχους διδάσκοντες, διότι θα έκλειναν υποχρεωτικά κάποια ΤΕΙ, τα οποία ΤΕΙ, όμως, από την άλλη μεριά, ήθελαν να λέγονται και «ανώτατα», επειδή με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία «εξισώθηκαν» με τις γερμανικές Fachhochschulen (διαβάζεται φαχ-χοχσούλεν). Και φωνή λαού που θα έχανε από τα ενοίκια της φοιτητικής στέγης και παρεμβάσεις βουλευτών και όλα τα γνωστά, και τελικά, βέβαια, τίποτε δεν έγινε. Συνεχίζουμε, ως εκπαιδευτικό σύστημα, να επιλέγουμε «διοικητές επιχειρήσεων» εισαγωγικών γνώσεων κάτω του 10 σε σχολές αμφιβόλων δυνατοτήτων.

Αλλά ασχολούμαστε μετά πάθους με την «αριστεία» στο Δημοτικό Σχολείο. Μετά πάθους μεγάλου και μετά ζήλου εθνικού. Διαλύουμε το κουνούπι και καταπίνουμε την καμήλα, δηλαδή. Έτσι, για να περνάει η ώρα και να κάνουμε αντιπολίτευση όλοι σε όλους και σε όλα. Και δεν ρωτάμε και κανέναν δάσκαλο, να μας πει τις δικές του εμπειρίες από την επιλογή των σημαιοφόρων και των παραστατών.

κυκλο-φ-οριακα 897 23 Αυγούστου 2017

...τι λόγια να πεις;;

Ορίστε, κοντεύει να φύγει και ο Αύγουστος! Πέρασε ο Δεκαπενταύγουστος, κάηκε πάλι αρκετή Ελλάδα (ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα, πράγμα που, όσο και να πεις, κάποιοι σε κάποια σκουπιδοκάναλα το εύχονταν ενδομύχως…), στην Αγριά έγιναν άγρια επεισόδια μεταξύ εφοριακών ελεγκτών και καταστηματάρχου (ακουστήκαμε, πάλι, στο πανελλήνιο…), απεβίωσε αιφνιδίως η Ζωή Λάσκαρη, στο τοπικό ποδόσφαιρο μεγάλη αναστάτωση επικρατεί αλλά καμία συγγνώμη δεν ακούγεται (θέλει και αρετήν και τόλμην…) και η στήλη (επ)αναπαύεται στα νερά του Πηλιορείτικου Αιγαίου.

Παρέα με πλήθος οχημάτων και κόσμου ημεδαπού τε και αλλοδαπού, σε παραλίες απαράμιλλης ομορφιάς, οργανωμένες και τακτοποιημένες, με τους ναυαγοσώστες τους, τις ομπρελοξαπλώστρες τους (ευτυχώς σε περιορισμένη έκταση…) και μια χαρά. Κατά πως τραγουδούν και τα παιδιά που κατασκηνώνουν από το 1924 στις εγκαταστάσεις της ΧΑΝΘ στον Αη Γιάννη «…το Πήλιο είναι ο δικός μου ο Παράδεισος…».

Σ’ αυτό, που λέτε, το Πήλιο, πριν από κάμποσα χρόνια ανέβαινα από Καράβωμα προς Χάνια (ο δρόμος Χάνια-Κισσός δεν υπήρχε) με όλη την οικογένεια μέσα στο όχημα. Λίγο παραπάνω υπήρχε μια παράγκα, οι παλιοί θα το θυμούνται, όπου ένας μεσήλιξ πηλιορείτης μετά της συζύγου του πωλούσε διάφορα φρούτα. Σταμάτησα, λοιπόν, και ακολούθησε ο εξής, επί λέξει, διάλογος: «Έχεις σύκα;» «Δεν εχ’ στου Πήλιου σύκα. Ζγκυμ εχ’ σύκα!» (σε μετάφραση: στην Κύμη έχει σύκα!). Μείναμε άφωνοι και, τι άλλο να κάνουμε; συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Έκτοτε, κάθε χρόνο τον Αύγουστο ανελλειπώς απολαμβάνουμε κάτι υπέροχα σύκα, άσπρα και μαύρα, από τις πάμπολλες συκιές του Πηλίου, που παράγουν, τι άλλο; σύκα. Όχι, δεν τρέχουμε «Ζγκυμ»…

Εκείνος ο διάλογος έχει καταγραφεί εδώ και χρόνια στο οικογενειακό αρχείο των ανεκδότων. Φέτος προστέθηκε άλλος ένας, που προέκυψε σε ένα εστιατόριο του Ανατολικού Πηλίου, αφού είχαμε παραγγείλει τα εδέσματά μας και αφού είχαμε διευκρινίσει ότι είμαστε «καθαρόαιμοι» Βολιώτες: «Κόκορα κρασάτο πώς και δεν έχετε;» «Είναι χειμερινό φαγητό ο κόκορας κρασάτος» «Σωστό αυτό, αλλά είναι πράγματι ένα παραδοσιακό πηλιορείτικο φαγητό ο κρασάτος κόκορας;» Εδώ η απάντηση, που δεν κατενόησα, περιελάμβανε και λίγο Μακρυνίτσα-Πορταριά «που δεν είναι Πήλιο, είναι Βόλος» (!!) Αλλά εγώ εκεί, να επιμένω: «Μα καλά, είχε και έχει τόσο πολλά κοκόρια το Πήλιο ώστε αρκετά να γίνονται κάθε μέρα κρασάτα;» Η απάντηση ήταν αποστομωτική: «Στο Πήλιο υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες κοκόρια» και η συζήτηση έληξε εκεί, χωρίς άλλα εκ μέρους μου σχόλια. Έκτοτε κάθε που ακούω κικιρίκου εύχομαι «καλή ψυχή» στον μελλοθάνατο πηλιορείτη κόκορα…