κυκλο-φ-οριακα 1172, 29 Νοεμβρίου 2023

 

Την ώρα που διαβάζονται αυτές οι γραμμές ο Βόλος έχει μπει σε μία ακόμη εορταστική περίοδο με εναρκτήριους υπερ-καλλιτέχνες, με καταθλιπτικούς μπλε ουρανούς, με την Αργώ-καραγκιοζάκι στη στεριά και με «το πρώτο στην Ευρώπη instagramικό πάρκο» – τι σημαίνει αυτός ο τόσο βαρύγδουπος χαρακτηρισμός θα σας εξηγήσω όταν το επισκεφθώ επισταμένως. Εγώ για μία ακόμη φορά δεν συμμετείχα στους εναρκτήριους πανηγυρισμούς.

Το λοιπόν, Καλημέρα Συμπολίτες και απανταχού ανα-γνώστες/-γνώστριες. Ήρθε και ο χειμώνας που όλοι εναγωνίως περιμέναμε, χιόνισε στο Βουνό μας – κατακαημένες υποδομές, μετά τους Δανιήλ, Ηλία και λοιπούς συγγενείς (τρέχοντα ονοματάκια είναι Oliver και Bettina και έχει ο Θεός ονόματα και ο καιρός γυρίσματα), σε λίγο θα χιονίσει και στις τσέπες μας, όταν τα διάφορα καύσιμα θα θυσιάζονται στον βωμό της ευ-δαιμονίας μας. Και ο τουρισμός στο Βουνό, καθώς λεν αυτοί που ξέρουν, δεν πάει πολύ καλά, κι ο καλός μας Δήμος, για να τον ενισχύσει, εξέδωσε διαφημιστικό φυλλάδιο για τα «Τσιπουράδικα του Βόλου», λαμπάκια, λουλουδάκια, τσιπουράκια, το τρίπτυχο της επιτυχίας του 27,9%.

Όμως πέρα από «πλάκα», πολιτικές αντιπαραθέσεις και αντιπαλότητες, η πόλη μας φαίνεται ότι βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στο βασικό στοιχείο της ύπαρξής της: το Λιμάνι – Βόλος χωρίς λιμάνι δεν νοείται, δεν υπάρχει. Κι αυτή τη στιγμή όλες οι αναφορές δείχνουν ότι υπάρχει πρόβλημα, και μάλιστα σοβαρό. Το οποίο προέρχεται από τις δύο πλημμυρικές καταστάσεις του Σεπτεμβρίου, καθώς τα φερτά υλικά που κατέβασαν ο Κραυσίδωνας και ο Ξηριάς κατέληξαν στον πυθμένα του Λιμανιού και ανέβασαν την στάθμη του σε κάποια κρίσιμα σημεία στους διαύλους και στους προβλήτες κατά 2,0-2,5 μέτρα! Πράγμα που σημαίνει ότι πολλά πλοία, εμπορικά και επιβατικά (κρουαζιερόπλοια και λοιπά), που έχουν συγκεκριμένο βύθισμα, ακόμη και αλιευτικά στην Ιχθυόσκαλα, δεν μπορούν, πλέον, να προσεγγίσουν. Πράγμα που σημαίνει παραπέρα ότι πρέπει να γίνει εκβάθυνση, βυθοκόρηση, και να απομακρυνθούν, αν διάβασα καλά το νούμερο, περίπου 760.000 κυβικά μέτρα λάσπης – να απομακρυνθούν και να πάνε πού; Πρόβλημα. Περιβαλλοντικό και οικονομικό. Χώρια που πίσω απ’ την κουρτίνα παραμονεύει ο «επενδυτής», που αδημονεί να αποκτήσει την ιδιοκτησία – ενδόμυχα κάνω κάποιες αμαρτωλές σκέψεις, τις οποίες όμως δεν επιτρέπεται να κάνω… εξώμυχα.

Και ουδείς, φυσικά, έχει απαντήσει στο ερώτημα τι όφελος θα έχει η πόλη μας από αυτό το ξεπούλημα αυτής της βασικής υποδομής της για 50 ψωροεκατομμύρια… Όπως επίσης ουδείς απαντά στο γιατί αυτή η τιμωριτική επιταγή των δανειστών της τρόικας για ιδιωτικοποίηση της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου μέσω ΤΑΙΠΕΔ, υπαρταμείου και λοιπών απαράδεκτων τοκογλυφικών επιβολών δεν έχει ακυρωθεί τώρα πια, που η κυβέρνηση σχεδόν καθημερινά πανηγυρίζει και διατυμπανίζει εδώ και στα διεθνή φόρα την πλήρη ανάκαμψη και την υποδειγματική σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας, τις συνεχείς ανόδους των επενδυτικών βαθμίδων, τα τεράστια μαξιλάρια, παπλώματα και λοιπά προστατευτικά διαθέσιμα δια την απόλυτον ευημερίαν του Ελληνικού Λαού. Γιατί; Και μιας που βρεθήκαμε σ’ αυτό το θέμα, 15 εκατ. αποζημίωση ζητά η ιταλική Hellenic Train Α.Ε. (μέλος της ιταλικής κρατικής εταιρείας σιδηροδρόμων Ferrovia Dello Stato Italiane), η οποία λειτουργεί τα ελληνικά τραίνα, λόγω των ζημιών που υπέστη από τις πλημμύρες το σιδηροδρομικό δίκτυο, το οποίο ανήκει στον ελληνικό ΟΣΕ, με αποτέλεσμα να μην διεξάγονται δρομολόγια, και η καλή Hellenic Train να έχει διαφυγόντα κέρδη. Πιθανότατα στα απλά ελληνικά αυτό να ονομάζεται «εμ! κερατάς, εμ! δαρμένος». Κι αν ήταν στο Λιμάνι μας ήδη ο «επενδυτής» και χρειαζόταν αυτή η βυθοκόρηση ποιος νομίζετε ότι θα την πλήρωνε, καθώς ο δύστυχος ιδιώτης θα είχε ομοίως διαφυγόντα κέρδη…

Ζούμε απίστευτες καταστάσεις, το έχουμε ξαναγράψει, συμπολίτες. Αλλά είμαστε δύναμη σταθερότητας.

Και μέσα σ’ όλα αυτά βγήκε ο Άρχοντας σε μία από τις καθημερινές του συνεντεύξεις και «ανακοίνωσε» την ευγενή πρόθεσή του να κατεδαφίσει το Εθνικό Στάδιο Βόλου και στην θέση του, δίπλα στον καταπράσινο λόφο της Γορίτσας, να φτιάξει ένα «μητροπολιτικό πάρκο» (αμφιβάλλω βαρέως αν γνωρίζει τι ‘ν τούτο…), όπως «του ζήτησαν κάτοικοι της περιοχής» (αυτό κι αν το αμφισβητώ…). Στα προηγούμενα κυκλο-φ-οριακα έγραψα λίγη Ιστορία, σήμερα μόνο ένα συμπλήρωμα (υπάρχουν κι άλλα, από το 2008 και μετά, αν παραστεί ανάγκη θα δημοσιευτούν κι αυτά). Οι ακριβείς πληροφορίες μου λένε ότι στις θητείες του Άρχοντα ο Δήμος Βόλου έχει λάβει 2.300.000 ευρώ για την συντήρηση του Εθνικού Σταδίου (600.000 για τον χλοοτάπητα και 1.700.000 για κερκίδες, πυλώνες κλπ. Πού πήγαν αυτά τα λεφτά; Γιατί δεν έγιναν τα έργα που έπρεπε να γίνουν, κι αφέθηκε το Στάδιο «Τάκης Συνετόπουλος» να ρημάξει; Γιατί, τι συνέβη; Πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να ψάξει τις αιτίες αυτής της εγκατάλειψης και την πορεία αυτών των χρημάτων…

Σοβαρή κατολίσθηση βράχων στον δρόμο για Νέα Αγχίαλο, που έσπασε και τα συρμάτινα δίχτυα στο σημείο. Ήδη οι βράχοι αποκομίστηκαν όμως το δίχτυ θα περιμένει, φαντάζομαι, νέα πίστωση και νέα εργολαβία. Άρα προσοχή μεγάλη σε όσους κινούνται προς Ν.Αγχίαλο. Τα εδάφη, όταν αρχίζουν να μετα-κινούνται δύσκολα σταματούν, καθώς πρέπει, συνήθως, να φύγει μια μεγάλη σαθρή επιφανειακή στρώση πριν σταθεροποιηθούν. Προσοχή!

Δύο επισημάνσεις: α) πλησιάζουν οι μέρες για ένα παλλαϊκό, βροντερό ΟΧΙ στην εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό Κόλπο, ανήμερα της Αγίας Άννας και β) πλησιάζουν Χριστούγεννα. Σας αγαπώ ανεπιστρεπτί, γεια σας.

Στην φωτογραφία, ο τοίχος τα λέει όλα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 29.11.2023, αρ.φύλλου 4059)

κυκλο-φ-οριακα 1171, 22 Νοεμβρίου 2023

 

Καλημέρα συμπολίτες και απανταχού ανα-γνώστες/-γνώστριες, (έτσι μας προέκυψε και η καινοφανής λέξη «βουλεύτρια». μαθητής-μαθήτρια, φοιτητής-φοιτήτρια, νικητής-νικήτρια, αναγνώστης-αναγνώστρια, κάποιοι είπαν γιατί όχι και βουλευτής-βουλεύτρια και… τρελάθηκαν τα λεξικά. τώρα περιμένω το δικαστής-δικάστρια και το πολιτευτής-πολιτεύτρια (κι μερικά άλλα σχετικά…) ώστε να εμπλουτιστεί αρμοδίως το ταλαίπωρο λεξικό της Ελληνικής μας Γλώσσας).

Τις τελευταίες μέρες ταξιδεύω, πάλι, πολύ με το ΙΧ NISSAN μου – σαν να λέμε είμαι γιωταχής, μια έκφραση δημοφιλέστατη τότε, στην δεκαετία του ’60, όταν ξεκινούσε, ουσιαστικά, στην Ελλάδα η απόκτηση ιδιωτικής χρήσης οχημάτων από τους πολίτες με «μεσαία» εισοδήματα. Ταξιδεύω, πληρώνω πανάκριβη βενζίνη και πανάκριβα διόδια (με προσφορές, εννοείται…) και η μόνη μου διασκέδαση είναι το ραδιόφωνο, αυτό το άλλο «μαγικό» μέσον της δεκαετίας του ’60, που ως γιαπωνέζικο τρανζιστοράκι απελευθερώθηκε από την σκλαβιά της πρίζας και βρέθηκε «δια νυκτός» στα χέρια και στην καρδιά όλων των Ελλήνων. Τώρα το ραδιόφωνο επιζεί στην τεχνολογική λαίλαπα, εξακολουθεί να ακούγεται παντού, ακόμα και με απλικέσιο (!) στο κινητό, και είναι η καλύτερη συντροφιά στο ταξίδι. Προσωπικά προτιμώ λίγη πρωινή ενημέρωση από δύο συγκεκριμένα τοπικά ραδιόφωνα και ύστερα ΕΡΤ Δεύτερο Πρόγραμμα, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα – και ηρεμεί η ψυχή μου, ώστε το σώμα και οι αισθήσεις να αφιερωθούν ολοκληρωτικά, όπως πρέπει, στην οδήγηση.

Μια είδηση που ακούω κάθε μέρα στο Δεύτερο (και παύει, ίσως, να είναι είδηση…) είναι το πόσο «πηγμένοι» είναι οι αθηναϊκοί δρόμοι και πόσο μεγάλες είναι οι καθυστερήσεις στις διάφορες διαδρομές. Ιστορίες καθημερινής τρέλας, οι άνθρωποι ξεκινούν για τη δουλειά τους και δεν ξέρουν πότε θα φτάσουν και οι εργοδότες αναγνωρίζουν αποκλειστικά και μόνο τον χρόνο που ο εργαζόμενος βρίσκεται στο πλαίσιο της εταιρείας, οι άνθρωποι ξεκινούν για ένα θέατρο δυο ώρες πριν την έναρξη προκειμένου να φτάσουν και να παρκάρουν. Αβίωτη πόλη. Το μετρό κάνει ό,τι μπορεί, οι επίγειες συγκοινωνίες δεν βοηθούν, το πρόβλημα δεν έχει λύση. Ανάλογα και στην Θεσσαλονίκη (κάποιος την χαρακτήρισε «κουρασμένη πόλη»…), όπου το μετρό καθυστερεί απαράδεκτα άνευ λόγου και η λύση, ξαφνικά, αφού ακυρώθηκε οριστικά (?) η υποθαλάσσια αρτηρία, βρέθηκε στον εναέριο αυτοκινητόδρομο, fly over επί το επιστημονικότερον, ο Θεός βοηθός.

Ευτυχείς πρέπει να νιώθουμε εμείς οι επαρχιώτες, παρά το ότι κι εμείς βιώνουμε ίδιας φύσης αλλά πολύ χαμηλότερης έντασης φαινόμενα. Ευτυχείς, κι ας μην το αναγνωρίζουμε, ζαλισμένοι, κάποιες φορές, από τα φώτα του αθηναϊκού «λάιφστάιλ», το οποίο εμείς οι ίδιοι συντηρούμε. Βέβαια θα μπορούσαμε να είμαστε και ευτυχέστεροι εδώ στον όμορφο Βόλο αν δεν είχαμε την ατυχία να βρεθεί στον δρόμο μας ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ελληνική πολιτική σκηνή μετά τον Άδωνη, τον Σκέρτσο και τον Καιρίδη…

«Γράψι κι κλάψι!», που έλεγε κι ο Μπάρμπα Γιώργος στον Γραμματικό Καραγκιόζη.

Το Εθνικό Στάδιο Βόλου κατασκευάστηκε από το Κράτος, από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ήταν έτοιμο το 1962. Τα επίσημα εγκαίνιά του έγιναν στις 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου 1965 με αγώνες στίβου «Βενιζέλεια», που έγραψαν ιστορία. Από την πρώτη μέρα το γήπεδο του Σταδίου αποτέλεσε την έδρα του Ολυμπιακού Βόλου και γνώρισε ημέρες μεγάλης δόξας. Της Ποδοσφαιρικής Ομάδας που υπάρχει από το 1937 και που μέχρι τότε χρησιμοποιούσε το ο-Θεός-να-το-κάνει-γήπεδο οικόπεδο ιδιοκτησίας του Κυνηγετικού Συλλόγου στην βόρεια όχθη του χειμάρρου Αναύρου, τώρα βρίσκεται μπαΐρι ανάμεσα στο 2^ο Γυμνάσιο/Λύκειο και στο 22^ο Δημοτικό, υπάρχουν ακόμη υπόλοιπα υποτυπωδών κερκίδων, για όσους ξέρουν να βλέπουν. Η μαρμάρινη πλάκα που είναι αναρτημένη στην κεντρική είσοδο του Εθνικού Σταδίου γράφει επί λέξει: «Η Επιτροπή Διοικήσεως ευχαριστούσα τον Σκοπευτικόν Σύλλογον Βόλου δια την δωρεάν παραχώρησιν των εδαφών εφ’ ων ανηγέρθη το Εθνικόν Στάδιον Βόλου κατά τα έτη 1954-1968» (προφανώς οι εργασίες διαμόρφωσης όλων των χώρων ολοκληρώθηκαν το 1968). Αργότερα κατασκευάστηκαν στο σημείο, πάλι από το Κράτος, κλειστό και ανοικτό κολυμβητήριο (ίσως το καλύτερο στην Ελλάδα μετά το ΟΑΚΑ) και κλειστό γυμναστήριο και όλα μαζί πήραν το όνομα Εθνικό Αθλητικό Κέντρο (ΕΑΚ) Βόλου διότι πράγματι ήταν ένα από τα πιο οργανωμένα ελληνικά Αθλητικά Κέντρα, κυψέλη για τα παιδιά, αλλά και τους μεγάλους Βολιώτες. Αργότερα προστέθηκαν οι επίσης πρωτοποριακές εγκαταστάσεις της Νέας Ιωνίας (το «μικρό ΟΑΚΑ» κατά τον κύριο Όσβαλντ, το 2004…) και ο Βόλος ήταν πράγματι μια προνομιούχα πόλη στο θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων.

Το ΕΑΚ πέρασε στην δικαιοδοσία του Δήμου Βόλου το 2002, με πρώτο Πρόεδρο Διοικητικού Συμβουλίου τον Κύριο Τάσο Στρατηγόπουλο, όπως μου είπε ο ίδιος «από στήθους» σήμερα, 21.11.2023 (όσοι γνωρίζουν τον Κύριο Τάσο αντιλαμβάνονται γιατί αναφέρω αυτές τις λεπτομέρειες…). Τον Αύγουστο 2004 λειτούργησε άψογα ως Ολυμπιακό Προπονητήριο για τις εθνικές ομάδες που συμμετείχαν στο Ολυμπιακό Τουρνουά Ποδοσφαίρου στο Πανθεσσαλικό Στάδιο. Το 2008 το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου αφιέρωσε το Κολυμβητήριο στον δεινό Βολιώτη κολυμβητή Ιάσονα Ζηργάνο – το 2022 η εξωτερική πισίνα αφιερώθηκε στον Ιωάννη Αντωνόπουλο. Τον Ιανουάριο 2015 το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου αφιέρωσε το Στάδιο, και πολύ σωστά έκανε, στον μεγάλο Βολιώτη ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Βόλου Τάκη Συνετόπουλο (1948-2013).

Αυτά τα ολίγα, από την (άγνωστη) Ιστορία αυτής της πόλης, που την λυμαίνονται άσχετοι. Θα επανέλθουμε, γεια σας.

Στην ιδιόχειρη φωτογραφία… δια του λόγου το αληθές.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 22.11.2023, αρ.φύλλου 4054)

κυκλο-φ-οριακα 1170, 15 Νοεμβρίου 2023

 

Καλημέρα συμπολίτες, στα μισά του Νοέμβρη, 50 χρόνια μετά από την Εξέγερση στο Πολυτεχνείο, ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών της 21 Απριλίου 1967.

Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινόπωρου / πίσω απ’ τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού / πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν / κάτω απ’ τα ματωμένα νύχια του περιστεριού / πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν / Δυο παιδιά ερωτευμένα / Δυο παιδιά του χαμού (Ιάκωβος Καμπανέλλης, Σταύρος Ξαρχάκος, Νίκος Δημητράτος, 1974, τραγουδιόταν σπαραχτικά από την Τζένη Καρέζη στις μεταπολιτευτικές  παραστάσεις του «Μεγάλου μας Τσίρκου» (πρεμιέρα 22.06.1973), θυμάστε; «Ορέστη απ’ το Βόλο, Μαρία απ’ τη Σπάρτη…»).

Οι Ολλανδοί πραγματογνώμονες κατέθεσαν, λέει, το αναμενόμενο πρώτο πόρισμα μετά την ανάλυση των πλημμυρικών δεδομένων στην Θεσσαλία, είδα κατά τύχη στην «Θεσσαλία tv» και έναν Έλληνα εκπρόσωπο της εταιρείας HVA International. Η οποία Εταιρεία ιδρύθηκε το 1879 και έχει ως κύριο αντικείμενο την λεγόμενη «θετική γεωργία» (positive agriculture) με χιλιάδες projects, όπως αναφέρει η ίδια, σε πάνω από 100 χώρες, που σχεδόν όλες βρίσκονται στην Αφρική, στην Νοτιοανατολική Ασία και στην Νότια Αμερική. Ένα δεύτερο, και εξίσου σημαντικό, καθώς φαίνεται, αντικείμενο της Εταιρείας είναι αυτό που ονομάζεται «post disaster services», «υπηρεσίες μετά την καταστροφή», με αναφορά σε διερεύνηση τρόπων αποκατάστασης μετά από τυφώνες, πυρκαγιές και πλημμύρες. Αυτά τα έψαξα και τα γράφω διότι δυόμιση μήνες τώρα ακούμε «οι Ολλανδοί» και κανείς δεν μας θεώρησε αρκετά αρμόδιους, όλους εμάς τους «απλούς πολίτες» να καταλάβουμε ποιοι είναι και τι ξέρουν παραπάνω αυτοί «οι Ολλανδοί». Από το internet, λοιπόν, φαίνεται, ότι αυτή η εταιρεία έχει τα προσόντα. Και τον Έλληνα εκπρόσωπο ήρεμο και συγκροτημένο τον άκουσα, πέτυχα μια ανάλυση περί Κάρλας, με κριτήρια κόστους-οφέλους (cost-benefit analysis το λένε αυτό). Τώρα, αν και κατά πόσον ξέρει αυτή η Εταιρεία από βουνίσια ρέματα, που ξεκολλάν θεόρατους βράχους και διαλύουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους, δεν γνωρίζω. Ελπίζω να γνωρίζει ο Συγκοινωνιολόγος Καθηγητής στον οποίο Άρχοντας και Πρύτανης, σε αγαστή συνεργασία, ανέθεσαν τα αντιπλημμυρικά έργα του Πολεοδομικού Συγκροτήματος…

Συγκλονίστηκε πρόσφατα, πάλι, η μικρή μας κοινωνία από την παράσυρση πεζού από μοτοσυκλέτα μεγάλου κυβισμού στην οδό Ιάσονος, που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο βρέφους. Όλα τα κακά της μοίρας, δηλαδή. Πεζός παππούς, βρέφος, μοτοσυκλέτα, φρίκη. «Κοινωνικά αντανακλαστικά», παιχνίδι ευθυνών, η ίδια κυρία Τατιάνα με το «αποκλειστικό βίντεο» κι ο καθένας στα μέσα δικτύωσης να γράφει ό,τι νομίζει – ελευθερία της έκφρασης το λένε αυτό, και μην αγγίζετε. Ένας απαιτούσε διαγραμμισμένες διαβάσεις πεζών σχεδόν σε όλο το μήκος της οδού, ένας άλλος «έριχνε την ιδέα» να απαγορευθεί η κίνηση μοτοσυκλετών μεγάλου κυβισμού μέσα στις πόλεις, ένας τρίτος ήταν «καταπέλτης» με τους μηχανόβιους, ένας τέταρτος τα έβαζε με τον παππού, που άνοιξε την δεξιά πόρτα κι όχι την αριστερή, τουτέστιν καθένας με τη βιόλα του. Ύστερα «κυκλοφόρησε», κρυφίως και υπογείως και τελείως χωρίς αποδείξεις, σενάριο με αλκοόλ. Κατά την γνώμη μας, πολλάκις εκφρασμένη, α) η πόλη είναι ένας χώρος για όλους ανεξαιρέτως, όπου όλοι οφείλουμε να σεβόμαστε, να αγαπάμε και να προστατεύουμε όλους β) το κοινωνικό φαινόμενο «κυκλοφορία» διέπεται από κανόνες, λογικούς, συστηματικούς και πολύ αυστηρούς, τους οποίους οφείλουν όλοι οι εμπλεκόμενοι να τηρούν απαρέγκλιτα, οδηγοί πάντων των οχημάτων, πεζοί πάσης ηλικίας και σωματικής καταστάσεως, άτομα με παντός είδους αναπηρίες. Με αυτό το μπάχαλο που επικρατεί αυτή τη στιγμή στις πόλεις και στους δρόμους στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας και του κυρίου Snik (βλ. παρακάτω) όλοι είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι όταν χάνεται μια ψυχούλα που δεν πρόλαβε να ζήσει. Και κανείς δεν είναι αθώος του αίματος. Εγώ αυτό έχω να πω, και γράμματα γνωρίζω.

Κατά τα λοιπά, είναι προφανές, πλέον, ότι η κολληγιά μεταξύ Άρχοντα και Manollo (group) δεν πέτυχε, το parking Φιλελλήνων  λειτουργεί μοναχό του (!!) και αυτό είναι επικίνδυνο. Ενάντια στο LNG (υγροποιημένο φυσικό αέριο) στον Παγασητικό Κόλπο ετοιμάζονται εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στις 8 & 9 Δεκεμβρίου 2023.

Και για να μιλήσουμε ελάχιστα σήμερα για Πολιτισμό, ο άξιος Δημήτρης Πιατάς έχει αναλάβει Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου (Δημοτικό Περιφερειακό ΘΕατρο, ένας θεσμός επιχορηγούμενος από το Υπουργείο Πολιτισμού, που καθιερώθηκε, αν δεν κάνω λάθος, από την Μελίνα Μερκούρη). Ευχόμεθα πορείαν ανθόσπαρτον, και καλές παραστάσεις να απολαύσουμε στο Δημοτικό μας Θέατρο, που ορθώς φέρει το όνομα «Βαγγέλης Παπαθανασίου».

Και απ’ το ‘να στ’ άλλο περί Πολιτισμού, και σε αντιδιαστολή προς τους απάνω στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλλη, διαβάστε, αφού δεχτείτε την συγγνώμη μου, τους «ελεύθερης έκφρασης» κάτω στίχους του «ράπερ» Snik.

Mommy lay low, το δίνει / Και παίρνει 2 Xannie για να γίνει / Είναι τόσο sexy, icy, VV / Είναι μ@@ρα, έχει κ@@ρα σαν τη Nicki / Βαμμένο νύχι, μάτι / Είναι big boss / Το κράζουν οι π@@νες, but she don't give a fuck / Χορεύει πάνω-κάτω, body low low / Αυτό το baby μου ανήκει, nigga fuck off (Snik, Toquel, MG, 2021).

Σας αγαπώ εξωστρεφώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία, ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες δηλώνοντας ότι «σε νεκροταφείο παιδιών μετατρέπεται η Γάζα» (και μη κάνοντας τίποτε…)

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 15.11.2023, αρ.φύλλου 4049)

κυκλο-φ-οριακα 1169, 8 Νοεμβρίου 2023

Πάμε γι’ αλλού, πάμε γι’ αλλού / Μονάχα η τρέλα του μυαλού μας έμεινε αμανάτι

Σ' αυτού του κόσμου το τουρλού / Γίναμε εμείς τ' αλάτι (Γιώργος Ζήκας, Γιώργος Νταλάρας, 1994)

«Του κόσμου το τουρλού», τι έμπνευση στιχουργική! Εκτός από το γνωστό φαγητό, οι γονείς μου χρησιμοποιούσαν την έκφραση «όλα τουρλού-τουρλού μανιφατούρα» για να χαρακτηρίσουν μπερδεμένα πράγματα. Κι αυτό το «Πάμε γι’ αλλού» (πολύ πριν το «πάμε κι όπου βγει»…) δεν ξέρετε πόσες φορές το ‘χουμε σκεφτεί αληθινά, να πάμε αλλού, σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει. Να αλλάξουμε ζωή, που λέει κι ο Σεφέρης.

Μάϊος 1984, πηγαινοερχόμουν με το τραίνο Βόλο-Λάρισα (πάει και αυτό, σε δύο χρόνια, λέει, και βλέπουμε, λέω εγώ…) ως νέος Μηχανικός στην τέως 2^η ΠΥΔΕ (Περιφερειακή Υπηρεσία Δημοσίων έργων, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν «τέως»…) Λάρισας, κι εκεί, μέσα στην οτομοτρίς, έγραψα ένα (περίπου) ποίημα με τίτλο «Από τις πολιτείες της τάξης στις πόλεις της λάσπης» και λέω να το μοιραστώ μαζί σας:

«Μια γη πλατιά, μακριά, επίπεδη μητέρα / Χωρίς ανησυχία του ματιού και / Χωρίς αναπαμό του ανθρώπου /

Μια γη χωμάτινη, ψιλή, ελπιδοφόρα / Ανθεκτική στ’ ατσάλινα ανθρώπινα εργαλεία /

Αδύναμη στον άνεμο / Και στο εξ ουρανών νερό. / Ο κάμπος. Η αρχή, η μήτρα, η καρδιά. /

(Ο κάμπος.) Το στάρι, το τεύτλο, το μπαμπάκι / (Ο κάμπος.) Το χώμα, η σκόνη, η λάσπη.

Χωρίς ανησυχίες, δίχως εξάρσεις.»

Τότε δεν είχα τίποτε με την λάσπη, απλή αντιδιαστολή έκανα με τις εύτακτες πόλεις της Γερμανίας, από τις οποίες προ ολίγου μόλις είχα φύγει. Δεν είχα τίποτε με την λάσπη…

Οδηγούσα προχθές στην οδό Αχιλλέως (του ήρωος, μην μπερδευτούμε…) λίγο πριν την ταλαίπωρη Ρήγα Φεραίου και την Πλατεία του ΔΙΕΚ. Ένας συμπολίτης, καταφανώς καταπονημένος, στο στενό πεζοδρόμιο έξω από την αυλή του, προσπαθούσε να καθαρίσει κάποια λασπωμένα αντικείμενα – ίσως εξαρτήματα κάποιου μηχανήματος. Σταμάτησα κι αλλάξαμε μερικές κουβέντες, κράτησα ένα στενάχωρο «υπομονή, τι άλλο;» κι ένα «φοβόμαστε την επόμενη βροχή». Νομίζω ότι τα δύο αυτά σχόλια αποτυπώνουν άριστα την ψυχολογική κατάσταση όσων είχαν την «ατυχία», όπως είπε και ο εξαίρετος κύριος Βορίδης.

Και ο Άρχοντας βαρέθηκε να βγάζει φωτογραφίες με την μάνικα και είπε να βγάλει μερικές με την περιβόητη κυρία Τατιάνα Στεφανίδου. Δεν φταίει αυτός, αυτός τόσος είναι, αυτά που αναμενόταν είπε. Η κυρία φταίει και οι όμοιοί της, πρωινοί και μεσημεριανοί φωστήρες, που νομίζουν ότι έχουν να κάνουν απλώς με έναν κλόουν, ο οποίος θα τους ανεβάσει την ρημάδα την τηλεθέαση, και του παραχωρούν βήμα για να λέει ανενόχλητος τα γνωστά σ’ εμάς αλλά άγνωστα σ’ αυτούς. Ούτε το ότι επιμένει στο γιαούρτωμα των δημοσιογράφων (μόλις προχθές, στην Συνέλευση των Ξενοδόχων το ζήτησε επιτακτικά κι ύστερα αποχώρησε…) λέει τίποτε σ’ αυτές τις «απρόσιτες κορυφές της δημοσιογραφίας», παρ’ όλο που οι Ενώσεις, στις οποίες, τυπικά, ανήκουν, έχουν βγάλει καταδικαστικές ανακοινώσεις.

Ολοκληρώθηκε, έμαθα, και η δεύτερη γέφυρα Μπέλεϋ στον Εθνικό Δρόμο Ε 34 ανάμεσα στον Κισσό και το Μούρεσι, στο (φοβερό και τρομερό) ρέμα της Μαυρούτσας. Ο Sir Donald Coleman Bailey (1901-1985, ονομάστηκε Sir το 1946) ήταν Άγγλος Πολιτικός Μηχανικός, δημόσιος υπάλληλος σε στρατιωτική υπηρεσία, και επινόησε αυτή την εύκολα και γρήγορα συναρμολογούμενη γέφυρα, χωρίς ιδιαίτερα εργαλεία αλλά μόνο με την μυϊκή δύναμη των στρατιωτών, το 1936 και βελτίωσε στα 1940-41, για τις ανάγκες του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου (η αγγλική Wikipedia παρέχει αρκετές πληροφορίες). Ο στρατάρχης Μοντγκόμερυ φέρεται να έχει δηλώσει ότι χωρίς τις γέφυρες Μπέλεϋ δεν θα είχε κερδηθεί ο πόλεμος. Για τις ανάγκες του Ελληνικού Στρατού το 1940-41 τα μεταλλικά τμήματα κατασκευάζονταν στο εργοστάσιο των Αδερφών Γκλαβάνη, στον Βόλο, σύμφωνα με μαρτυρία του πατέρα μου, ο οποίος ήταν στα γραφεία του εργοστασίου από το 1936. Οι γέφυρες Μπέλεϋ παραμένουν ως βασικό υλικό στο Μηχανικό του Στρατού και επιπλέον χρησιμοποιούνται παγκοσμίως ευρύτατα σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών. Εξ ου και οι δύο στην πληγείσα Μαγνησία, στον Μπελεγρίνο και στην Μαυρούτσα – ίσως να χρειαζόταν και μία τρίτη στην Άλλη Μεριά, στο ρέμα της Πατωσιάς.

Στις υπόλοιπες περιοχές του Νομού μας, π.χ. Αγριά, Μηλίνα, Πάλτση, Πλατανιάς, Αη Γιάννης τρομακτικές φωτογραφίες βλέπω (χάρη και στον άοκνο εξερευνητή της Ελλάδος απάσης κ. Κυριάκο Παπαγεωργίου, τον οποίο ευχαριστώ και δημοσίως) ενέργειες αποκατάστασης δεν βλέπω και δεν ακούω. Βεβαίως και άλλα πράγματα δεν ακούω, αόκνως, και εγώ, ερευνώ τας γραφάς και τας υπογραφάς και επιφυλάσσομαι αναλόγως και μακροσκοπικώς.

Παραμένω διάπυρος προς Κύριον ευχέτης, γεια σας! (Και μια ιστοριούλα σχετικά με αυτό το «γεια σας», που από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα, 1169 φορές, κλείνει την στήλη. Ο αείμνηστος καθηγητής μου Θεολόγος Βασίλης Κοτσμανίδης, τακτικός αναγνώστης της στήλης, κάθε φορά που συναντιόμασταν μου έλεγε ιδιαίτερα πόσο του άρεσε αυτό το ζεστό, φιλικό «γεια σας»).

Στην φωτογραφία, Λωρίδα της Γάζας, Οκτώβριος 2023.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 08.11.2023, αρ.φύλλου 4044)

κυκλο-φ-οριακα 1168, 1 Νοεμβρίου 2023

 

Εις τον αφρό, εις τον αφρό της θάλασσας / η αγάπη μου, η αγάπη μου κοιμάται /

παρακαλώ σας κύματα μη μου τηνε ξυπνάτε (δις)

Άσμα κανταδόρικο, με πολλές παραλλαγές, άσχετο με την περίσταση, πλην όμως κάτι το ωραίον. Και το χρειαζόμαστε, συμπολίτες και απανταχού της γης (εξ ου και οι περίφημες (α)πανταχούσες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ακόμη ένα μεγάλο, πονεμένο και συσκοτισμένο κεφάλαιο της Ελληνικής μας Ιστορίας…) αναγνώστες το ωραίον, σ’ αυτή τη μαύρη και σκότεινη περίοδο που διανύουμε. Όπου τα κερκέλια τ’ ουρανού ξεμάκρυναν και λιγόστεψαν κι ο εξόριστος ποιητής του Ελύτη δεν βλέπει και δεν αρθρώνει λόγο, ανταριασμένος από την καταιγίδα που γέννησε ο νους του ανθρώπου.

Και το ωραίον, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν βρίσκεται στις αναρτήσεις του facebook, στις φιγούρες του Instagram, στις βαρύγδουπες δηλώσεις του twitter, στους κατά συρροήν δορυφόρους του κυρίου Elon Mask ή στους ανερμάτιστους και άκρως προσβλητικούς στίχους των (ο Θεός να τα κάνει) «τραγουδιών» των τραπατζήδων (trappers) που καθημερινά αυξάνονται σαν τα μανιταρια μετά από βροχή.

Βροχή, τι να λέμε τώρα; Μήνας πέρασε από την δεύτερη πλημμύρα, κοντά 50 μέρες από την πρώτη. Ο Άρχοντας κάθε βραδάκι, μετά τα τσιπουράκια, υποθέτω, παίρνει μια μάνικα και βγαίνει φωτογραφίες – πού βρίσκονται, άραγε, όλοι αυτοί οι φωτογράφοι-θαυμαστές; Κατόπιν αυτού οι οδοί Δημητριάδος και Ιάσονος είναι πράγματι καθαρές. Το κακό γι’ αυτόν είναι ότι ο Βόλος έχει έκταση λίγο μεγαλύτερη από την έκταση αυτών των δύο οδών. Και το καλό γι’ αυτόν είναι ότι οι Βολιώτες είναι, πλέον, ένας πολτός, σαν αυτόν που έγιναν τα βιβλία στο πλημμυρισμένο μου υπόγειο, στο υπόγειο της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου, στα υπόγεια του Μεταξουργείου, όπου οι πληροφορίες μου μιλούν για 150.000 βιβλία. Ένας πολτός, που παλεύει ο ίδιος, μόνος, αδιαμαρτύρητα και από παντού αβοήθητος, πολύ συχνά με ένα λάστιχο ποτίσματος ή (γκλαμουριά!) με ένα πλυστικό μηχάνημα υψηλής πίεσης να καθαρίσει, να περισώσει, να συνεχίσει να ζει. Και ξανα-ψηφίζει για μια 5ετία, ελέω Βορίδη, τον ίδιο Άρχοντα που τον φτύνει καθημερινά στα μούτρα. «Είναι όλοι οι δρόμοι καθαροί», δηλώνει επισήμως, «κι όποιοι δεν είναι φταίνε οι ίδιοι οι πολίτες» γιατί δεν απομακρύνουν τα αυτοκίνητά τους από εκεί που αυτός καταβρέχει!

Και βέβαια «μπαχαλάκηδες» είναι οι πολίτες που αντιτίθενται στο κόψιμο των δέντρων στον Κραυσίδωνα. Η προσφιλής ορολογία. Αλλά και οι δημοσιογράφοι, κι αυτοί για φτύσιμο και για γιαούρτωμα είναι, μόνο καλός είναι Ένας, Αυτός κι άλλος κανένας. Οι λοιποί «δικοί του» είναι μόνο και μόνο για τη λάντζα, είναι και κάποιοι, όχι πολλοί, καινούργιοι στην ομάδα, που χάρηκαν αφού επιτέλους απέκτησαν ένα δημόσιο αξίωμα, αλλά σύντομα, πιστεύω, θα καταλάβουν πού έμπλεξαν…

Όχι LNG στον Παγασητικό Κόλπο. Τελεία και παύλα. Θα τα πούμε συντόμως.

Πάμε παρακάτω. Στην φωτογραφία επάνω στο ανυψωτικό είναι ένας τεχνικός που περιζώνει τον φοίνικα έξω από το parking Φιλελλήνων με λαμπάκια. Ωραίο τοπόσημο για τον Βόλο ο επιζήσας φοίνικας, δεν λέω, ο ένας από τους τέσσερεις που βρίσκονταν σ’ αυτό το σημείο, οι άλλοι τρεις «μεταφυτεύτηκαν» με τιμές και φανφάρες, προς χάριν του parking, στο πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου και… απέθαναν ενδόξως, τα απομεινάρια τους είναι ακόμη ορατά για όποιον κοιτάζει στην πόλη και όχι απλώς βλέπει. Είναι εκεί, κοντά στον ασπρισμένο με μπογιά Ελευθέριο Βενιζέλο, με τον οποίο ουδείς ασχολείται. Και απορώ, ειλικρινά και ευγενικά, με την Κρητική Αδελφότητα, που δεν έχει βγει «στα κάγκελα» μ’ αυτό το αίσχος, να καταγγείλει αυτούς που θα ‘πρεπε κάτι να κάνουν και δεν κάνουν τίποτε. Στην τόσο όμορφη και τουριστική πόλη μας – κι αυτό τελευταία μας προέκυψε, αφού ο Άρχοντας δήλωσε ότι Αυτός ανέδειξε τον Βόλο σε νούμερο ένα προορισμό, την πόλη που γεννήθηκε, είπε (αυτό το έχει ψάξει κάποιος, το πού γεννήθηκε δηλαδή, γιατί κι εγώ, άμα θέλω, δηλώνω ότι γεννήθηκα στην Νέα Υόρκη…). Ποιος, επιτέλους, είναι αρμόδιος γι’ αυτό το έρμο το πάρκο; Είναι ο Οργανισμός Λιμένος Βόλου (οσονούπω ιδιοκτησίας Ιβάν Σαββίδη…), είναι ο Δήμος Βόλου, είναι το Υπουργείο Οικονομικών δια της πανίσχυρης (όταν θέλει…) Κτηματικής Υπηρεσίας, ποιος; Και ποιος οφείλει, επιτέλους να ασχοληθεί με αυτό το «δευτερεύον» θέμα του καθαρισμού του αδριάντα του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Κι όταν έκανα μια ανάλογη ανάρτηση στο φατσοβιβλίο ένας πολύ παλιός και πολύ καλός φίλος έγραψε «Ποιος είναι αυτός ο Ελευθέριος Βενιζέλος;» κι εγώ του απάντησα «Ένας, που νομίζω ότι έχει ένα αεροδρόμιο». Χρειάζεται, και όχι λίγο, χιούμορ στην «παλιοζωή, παλιόκοσμε και παλιοκοινωνία» του 1950.

Όμως το parking Φιλελλήνων υπολειτουργεί, δεν το βοηθάνε τα λαμπάκια, χρειάζεται και διαχείριση. Μόνο το Πανθεσσαλικό Στάδιο υπερλειτουργεί αδιακρίτως.

Και για την κυκλοφορία μιλώντας, πάλι για τις οδούς Δημητριάδος και Ιάσονος μιλάμε. Γενικώς, όμως, επικρατεί ένα μπάχαλο (εδώ υπάρχουν πραγματικοί μπαχαλάκηδες…), που δύσκολα περιγράφεται, κι ακόμη πιο δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί. Είναι, πλέον, αυτό που χρόνια αναθεματίζουμε ως «ελληνική νοοτροπία» στην πλήρη ανάπτυξή του. Σε μια χώρα όπου ο χουλιγκανισμός θριαμβεύει, η βωμολοχία καταλαμβάνει όλο και μεγαλύτερο τμήμα των τηλεοπτικών διαλόγων και όχι μόνο, οι μισογύνηδες «τράππερς» θριαμβεύουν, η ομοφοβία μαζί με την εφηβική βία γιγαντώνεται, δεν μπορείς να περιμένεις από τους/τις οδηγούς κάθε είδους οχήματος να συμμορφώνονται σε κανόνες. Κανόνας είναι οι επιλογές του καθενός/της καθεμιάς, το λένε και το δείχνουν όλο και περισσότερες διαφημίσεις στο χαζοκούτι. Τέλος.

Και τω Θεώ (με υπογεγραμμένες, καθοτι δοτική πτώσις) Δόξα. Καλόν Νοέμβρη, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 01.11.2023, αρ.φύλλου 4039)