κυκλο-φ-οριακα 1130, 14 Δεκεμβρίου 2022

 

Καλημέρα στα μισά του Δεκέμβρη απανταχού αναγνώστες. Με την ευκαιρία, αυτό το κείμενο είναι καθαρά μία απανταχούσα! Αυτή ακριβώς είναι η προέλευση αυτής της λέξης, που ξεκίνησε να υπάρχει ως όρος από τις πατριαρχικές εγκυκλίους, οι οποίες απευθύνονταν (ίσως να απευθύνονται και τώρα, δεν ξέρω) στους «απανταχού ορθοδόξους» – εγώ απέκτησα μέσα στην πανδημία, μεταξύ άλλων, κι ένα βιβλίο με τίτλο «Η μαύρη βίβλος του 1821» όπου καταγράφονται διάφορες τέτοιες απανταχούσες του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αντίθετες με τις επαναστατικές κινήσεις των Ελλήνων, μια πολύ πονεμένη ιστορία που παραμένει γενικώς στο σκοτάδι, όπως και πολλές άλλες. Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο στην συνέχεια του Έθνους μας και της Γλώσσας μας (στοιχεία ύπαρξής μας άρρηκτα συνδεδεμένα) αυτή η λέξη να απέκτησε την αρνητική σημασία που έχει σήμερα («μου ήρθε η απανταχούσα για το ρεύμα…»).

Αλλά λέγοντας για ρεύμα και γενικώς ενέργεια, διαπιστώνουμε ότι ο καλός Θεός σαφέστατα είναι με το μέρος μας, αφού μέχρι τώρα πραγματική ανάγκη για διαρκή θέρμανση δεν υπάρχει. Άντε λίγο το βραδάκι, έτσι για να «σπάσει» λίγο η υγρασία, οι θερμοκρασίες γενικά παραμένουν υψηλές στα μέρη μας. Οι μετεωρολόγοι λένε ότι το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές, έχει συμβεί κι άλλες χρονιές να έχουμε ζεστόν Δεκέμβρη.

Πρωτοφανές προφανώς είναι αυτό που συμβαίνει εδώ και περίπου μια εβδομάδα στις Βρυξέλλες, την πρωτεύουσα της Ευρώπης. Οικονομικό σκάνδαλο, με πρωταγωνίστρια Ελληνίδα Ευρωβουλευτή! Έρευνα, σύλληψη, (προ)φυλάκιση – τσακ-μπαμ! Γιούργια, λοιπόν, όλοι οι ντόπιοι άσχετοι και οι σχετικοί, εκστασιασμένοι μπροστά στον τρόπο δράσης των βελγικών αρχών. Από κοντά και ο αφεντικός Εισαγγελέας της αρχής για την καταπολέμηση βρώμικου χρήματος αστραπιαία να δεσμεύσει τα περιουσιακά στοιχεία της Ευρωβουλευτού και των συγγενών της. Φυσικά καμία δίκη δεν έχει γίνει ακόμη, μόνο βαριές κατηγορίες υπάρχουν εκεί. Εδώ σ’ εμάς; Άκουσε κανείς τίποτε περί «σκανδάλου Novartis»; Έγινε τίποτε, καμιά προφυλάκιση, καμιά δέσμευση, οτιδήποτε, θυμάται κανείς πώς λειτούργησαν οι ελληνικές αρχές και εξουσίες – ναι, αυτοί οι ίδιοι, που σήμερα εκστασιάζονται, επειδή τους βολεύει, με την αντίδραση των Βέλγων, πώς αντέδρασαν ως Έλληνες;

Δύσκολα πράγματα, συνάνθρωποι. Κι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Μη χαλάμε και την εορταστική ατμόσφαιρα…

Και μέσα στην εορταστική ατμόσφαιρα στην πόλη μας ανακατασκευάζονται πεζοδρόμια σε κεντρικούς δρόμους. Πολύ ωραία. Λεφτά υπάρχουν, ο Kostas Agorastos και η Αθήνα να ‘ναι καλά, εκλογές έρχονται, λεφτά υπάρχουν. Αλλά εδώ δημιουργείται ένα (ακόμη…) θέμα ανισονομίας σε τούτη τη χώρα μεταξύ των πολιτών που έχουν τις ιδιοκτησίες τους σε κεντρικούς δρόμους και των άλλων που τις έχουν σε δευτερεύοντες. Όταν γίνονταν με τον ίδιο τρόπο τα πεζοδρόμια της οδού Δημητριάδος (ο Δήμος είναι πάντα ο Δήμος) είχα θέση το θέμα της άνισης μεταχείρισης των ιδιοκτητών πολυκατοικίας με είσοδο επί της οδού Γαμβέτα (ως παράδειγμα) σε σχέση με την όμορη πολυκατοικία που έχει είσοδο επί της οδού Δημητριάδος: οι μεν πρέπει να πληρώσουν για την κατασκευή, επισκευή κλπ. του πεζοδρομίου τους, οι δε το βρίσκουν έτοιμο και δεν πληρώνουν δραχμή! Βεβαίως ο Κτιριοδομικός Κανονισμός (ΦΕΚ Δ 59/03-02-1989) αυτό το έχει προβλέψει, στο άρθρο 24, που μνημονεύσαμε και στα προηγούμενα κυκλο-φ-οριακα και συγκεκριμένα στην παράγραφο 2.4. λέει ότι Η κατασκευή, ανακατασκευή ή επισκευή των πεζοδρομίων, μπορεί να γίνεται από τον οικείο Ο.Τ.Α. σε βάρος και για λογαριασμό είτε των ιδιοκτητών των παρόδιων ακινήτων είτε φορέων εκτέλεσης έργων εφόσον αυτά δεν έχουν κατασκευασθεί ή επισκευασθεί ακόμα ή δεν έχουν τηρηθεί οι προδιαγραφές που ισχύουν για την κατασκευή ή επισκευή τους.» Σαφές; Πότε έκανε ο Δήμος κάτι τέτοιο, διαχρονικά; Και πότε ενδιαφέρθηκαν οι «αδικούμενοι» παρόδιοι για μια οποιαδήποτε διεκδίκηση; Αυτοί, κατά κανόνα, δεν ενδιαφέρονται – και το αποτέλεσμα, φυσικά, είναι αυτά τα εξαιρετικά πεζοδρόμια, που χαρακτηρίζουν το «Μονακό» μας πέραν των αρτηριών. Και φυσικά όλοι οι συν-πολίτες επικαλούνται τον Δήμο για το χάλι των πεζοδρομίων.

Την Δημοτική Αστυνομία εμείς την δεχτήκαμε, την υποστηρίξαμε, συνεργαστήκαμε μαζί της (Θέμη καλά να είσαι…) ως μία ήρεμη δύναμη μέσα στις πόλεις, με ήπια αποστολή, κυρίως στα θέματα της στάθμευσης και της λειτουργίας των καταστημάτων, χωρίς δυνατότητα συλλήψεων κλπ. Ύστερα ο τώρα Πρωθυπουργός και τότε Υπουργός την κατήργησε «εν μία νυκτί» και έστειλε τους εργαζόμενους σ’ αυτήν στα σωφρονιστικά καταστήματα – παρόμοιες ανοησίες έκανε τότε και με τις καθαρίστριες, του σιδηροδρομικούς και άλλους «άχρηστους» κλάδους εργαζομένων, άρχων και παντογνώστης. Όλα αυτά επανήλθαν σε ηρεμία μετά το 2015. Τώρα ο γνωστός τσεκουράτος Υπουργός, σε συνέχεια του δόγματος «Νόμος & Τάξη» (Low & Order, αμερικάνικη σειρά-κονσέρβα), επιδιώκει να εξοπλίσει την Δημοτική Αστυνομία με κλομπ, χειροπέδες και δυνατότητα συλλήψεων. Σοβαρά πράγματα συμπολίτες, φόβος και τρόμος.

Απεβίωσε ο 16χρονος Ρομά στην Θεσσαλονίκη. Αλλά δεν ανησυχώ, ο καλός συνήγορος είμαι βέβαιος ότι θα τον καθαρίσει εκ παντός ρύπου τον δυστυχή, ταλαίπωρο, άριστο οικογενειάρχη, που με βαθύ πόνο ψυχής αναγκάστηκε να πυροβολήσει (στο κεφάλι, η κακιά στιγμή…) τον μικρό, προκειμένου να σώσει την ζωή των συναδέλφων και εαυτού. Αμήν.

Απεβίωσε και ο Γιάννης Διακογιάννης, ο άνθρωπος που μου έμαθε απ’ το τρανζιστοράκι στην αρχή, απ’ την τηλεόραση αργότερα, τι είναι το ποδόσφαιρο. Και απεβίωσε μέσα σε ένα ακόμη από τα αγαπημένα του Παγκόσμια Κύπελλα Ποδοσφαίρου, για τα οποία έγραψε κι ένα βιβλίο το 1990, «60 χρόνια Μουντιάλ: Η Ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου». Αιώνια μνήμη.

Καλά Χριστούγεννα σας εύχομαι, παρά τα όσα λέει ο ΚΥΡ στο σκίτσο του. Την επόμενη Τετάρτη θα απουσιάσουμε, για Πρωτοχρονιά θα τα ξαναπούμε. Με την αγάπη μας, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 14.12.2022, αρ.φύλλου 3835)

κυκλο-φ-οριακα 987, 16 Οκτωβρίου 2019

Καλημέρα καλοί μου συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες! Ημείς καλώς υγειαίνομεν τουταυτό επιθυμώ και δι’ υμάς – κάπως έτσι δεν άρχιζαν οι επιστολές, τα γράμματα, γαλάζια ή όχι, που αποτύπωναν στο χαρτί τους καημούς και τους πόθους γενεών ολόκληρων; Τώρα ο ταχυδρόμος δεν φέρνει στα σπίτια επιστολές, μόνο λογαριασμούς φέρνει, κι από πολυαναμενόμενος κάποτε, τώρα αποδιοπομπαίος κατάντησε.

Όμως κάποιοι άνθρωποι έγραφαν τότε, με μολύβια σαλιωμένα ή ασάλιωτα, με πένες με φτερό ή χωρίς, με καρβουνάκια, ανάλογα με τους καιρούς και τις συνθήκες έγραφαν τις ιδέες ή τα βάσανά τους, έγραφαν γράμματα έρωτα ή πόνου, έγραφαν αυτά που εμείς σήμερα διαβάζουμε και αποκαλούμε ιστορία, ποίηση, λογοτεχνία. Η μέγιστη πλειοψηφία αυτών των κειμένων είναι γραμμένη με το χέρι πάνω στο χαρτί, σε ένα οποιοδήποτε χαρτί.

Κάπως έτσι γράφτηκε κι αυτό το κείμενο που θα έχουμε την χαρά να παρακολουθήσουμε την παρουσίασή του την ερχόμενη  Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019: το Στρατιωτικό Ημερολόγιο του Δεκανέα Νικολάου Μαργαριτούλη … από το έτος 1913 μέχρι το έτος 1919 (ακριβώς 100χρόνια πίσω, δηλαδή…). Έξι χρόνια στον Στρατό, στα μέτωπα της Μακεδονίας, της Θράκης και στο στρατόπεδο της γερμανικής (σήμερα πολωνικής) πόλης Γκαίρλιτς.

«Και εγώ ήμουν στο Γκαίρλιτς» είναι ο τίτλος του βιβλίου που εκδόθηκε πριν λίγους μήνες και θα παρουσιαστεί την ερχόμενη  Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019 ώρα 19:00 στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (Κτήριο Ματσάγγου) 28^ης Οκτωβρίου 76-78, Βόλος, στην αίθουσα εκδηλώσεων Β1.

Το πολύτιμο υλικό παραχωρήθηκε από τους γιους του Νικολάου Μαργαριτούλη Δημήτρη και Κώστα. Επιμελητής αυτής της έκδοσης είναι ο τ. Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Δημήτριος Μπενέκος, ένας λόγιος δάσκαλος και εμβριθής ιστοριοδίφης, ο οποίος καταγράφει με απόλυτο σεβασμό τα κείμενα του μπάρμπα Νίκου Μαργαριτούλη (μπάρμπας αληθινός, σύζυγος της αδελφής της μητέρας μου, γεννημένος το 1893 στον Προφήτη Ηλία Άνω Βόλου) και ταυτόχρονα «ξεσκονίζει» τα (εσκεμμένα;;) αραχνιασμένα ράφια μιας ιστορικής περιόδου ιδιαίτερα κρίσιμης για την πατρίδα μας: της περιόδου του εθνικού διχασμού!

Η ιστορία του Γκαίρλιτς είναι μια «υποφωτισμένη», αν όχι «σκοτεινή» σελίδα της Ιστορίας μας, διαρκεί από τον Σεπτέμβριο 1916 έως τουλάχιστον τον Ιούνιο 1919 και έχει διάφορες «ουρές». Αφορά ένα Σύνταγμα ολόκληρο του Ελληνικού Στρατού, με 7.000 άνδρες, που αυτοβούλως παραδόθηκε στον γερμανό Κάιζερ και μεταφέρθηκε με τραίνα διατηρώντας τον πλήρη οπλισμό του σε στρατόπεδο δίπλα στην πόλη Γκαίρλιτς (Görlitz), όπου και «φιλοξενήθηκε» σχεδόν εν πλήρει ελευθερία. Παράξενη και συνάμα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Κι ο μπάρμπα-Νίκος καταγράφει στο Ημερολόγιό του τα γεγονότα με μια εκπληκτική ακρίβεια και συνάμα γλαφυρότητα.

Αυτά, «δεν περιγράφω άλλο», όπως θα έλεγε και ο γνωστός εκφωνητής. Απλώς σας προτρέπω να έλθετε στην παρουσίαση, όπου θα υπάρχει προς πώληση και το βιβλίο. Πιστέψτε με, δεν θα χάσετε.

Φεύγοντας από τα βάθη της Ιστορίας και επανερχόμενος στο παρόν, ακόμη έναν πόλεμο βρίσκω μπροστά μου. Έναν πόλεμο στον οποίο ο υπερατλαντικός παράφρων δεν βοηθάει τους Κούρδους επειδή οι Κούρδοι δεν συμμετείχαν στην απόβαση στην Νορμανδία (πόσα θαυμαστικά να βάλω;). Μάλιστα, αυτό είπε το παληκάρι, να το χαιρόμαστε, βρε. Κι ύστερα ο άλλος, σοβαρός άνθρωπος εδώ, δικός μας, συγχύστηκε επειδή ένα κοριτσάκι, η Γκρέτα Τούνμπεργκ, το αγριοκοίταξε αυτό το παληκάρι. Τι να πω;

Ύστερα ήρθε και με βρήκε μια φωτογραφία με έναν ξέγνοιαστο καβαλάρη, με κράνος, να λέμε και τα σωστά, που βάλθηκε να καθαρίσει τις αρτηρίες (τις οδικές, εννοείται…) από τις παρανομίες. Των αυτοκινήτων, εννοείται, μην πάει ο νους σας πουθενά αλλού, όχι, κάτι με παρκαρίσματα και εκφορτώσεις, αν κατάλαβα καλά.

Όμως πέρα από πλάκα, η επανασύσταση-επαναλειτουργία της Δημοτικής Αστυνομίας από την προηγούμενη Κυβέρνηση ήταν-είναι ένα απολύτως σωστό και επιβαλλόμενο μέτρο. Θυμάμαι καλά κάτι παπαγαλάκια που με ενθουσιασμό χαιρετούσαν την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, αρμόδιος υπουργός τότε, αν θυμάμαι καλά, ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός. Τώρα μήπως τα ίδια παπαγαλάκια ξανα-πανηγυρίζουν;

Ας μην τα ξεχνάμε αυτά, είναι η πάρα πολύ πρόσφατη ιστορία μας. Κι ας μαθαίνουμε την παλαιότερη. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 122χρονη καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 16.10.2019, αρ.φύλλου 36.945)