κυκλο-φ-οριακα 1138, 15 Φεβρουαρίου 2023

 

«Δεν προλαβαίνω, σου λέω, δεν προλαβαίνω / ο χρόνος τρέχει κι εγώ ξωπίσω μένω…» Καλημέρα φίλοι και φίλες! Κάτι η προ-προχθεσινή (10.02) γιορτή με τον κατακλυσμό των ευχετήριων μηνυμάτων σας, την ανάγνωση των οποίων ακόμη δεν έχω ολοκληρώσει, κάτι μια προγραμματισμένη απασχόληση που θα διαρκέσει δέκα συναπτές ημέρες, τρέχω και δεν φτάνω, όπως λένε και οι Λοκομόντο (loco mondo, τρελός κόσμος στα ισπανικά).

Και ζούμε πράγματι σε έναν τρελό, παρανοϊκό κόσμο. Παρανοϊκό, γιατί διαφεντεύεται από παρανοϊκούς «ηγέτες». Σεισμός έγινε, μεγάλος, ισχυρότατος σεισμός, στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας έγινε, θορυβήθηκε και ενεργοποιήθηκε η «διεθνής κοινότητα», αλλά μόνο για την Τουρκία! Έσπευσαν τα σωστικά συνεργεία, και καλά έκαναν, αλλά μόνο στην Τουρκία! Ξεκίνησαν τα καραβάνια της αλληλεγγύης, αλλά μόνο για την Τουρκία! Και στην Συρία; Εκεί δεν ζουν άνθρωποι, δεν επλήγησαν το ίδιο, δεν έχουν οι περιοχές της Συρίας τις ίδιες ακριβώς μετασεισμικές ανάγκες; Άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας κατοικούν στην Συρία; Φοβάται, λέει, η Ευρωπαϊκή Ένωση της καλής κυρίας Von der Leyen ένα νέο μεταναστευτικό κύμα – λογικό δεν είναι ότι θα υπάρξει; Και οι Τούρκοι φεύγουν μαζικά και πηγαίνουν στην Βόρεια Κύπρο, οι Σύριοι που τόσα χρόνια τώρα δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν πρέπει να σώσουν ό,τι μπορούν από την ζωή τους;

Πληροφορήθηκα ότι η τοπική μας Εκκλησία συγκεντρώνει υλικά για τους ανθρώπους στις σεισμόπληκτες περιοχές της Συρίας και της Τουρκίας σε όλους τους Ιερούς Ναούς μέχρι την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023 και συγκεκριμένα: Καινούργια κλινοσκεπάσματα (κουβέρτες, παπλώματα, σεντόνια), Εμφιαλωμένο νερό, Γάλα μακράς διαρκείας, Ζυμαρικά, Ρύζι και Όσπρια. Ας δώσουμε ό,τι μπορεί ο καθένας, είναι πολύ μεγάλη η καταστροφή που υπέστησαν αυτοί οι συν-άνθρωποι.

Αλλά και πέρα από το συναίσθημα αυτός ο σεισμός, και κάθε ισχυρός σεισμός, είναι ένα μάθημα – σκληρό μεν, μάθημα δε. Θυμάμαι 20-24 Φεβρουαρίου 1984 ένα πολύ μεγάλο Επιστημονικό Συνέδριο «Σεισμοί και Κατασκευές» στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου αναλύθηκαν λεπτομερώς τόσο η δυναμική του σεισμού όσο και η αναγκαία θωράκιση των κτηρίων, γεφυρών, λιμένων, κατασκευών γενικώς, μέσω του περιβόητου Αντισεισμικού Κανονισμού. Ο οποίος πρέπει να αλλάζει-προσαρμόζεται όσο η έρευνα των σεισμών προχωρεί και τα διαθέσιμα στον άνθρωπο υλικά βελτιώνονται. Η Ελλάδα διαθέτει έναν από τους καλύτερους και αυστηρότερους Αντισεισμικούς Κανονισμούς στον κόσμο και η πραγματική ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στην πλήρη και άνευ όρων εφαρμογή αυτού του Κανονισμού στις μελέτες πρώτα και στις κατασκευές ακόλουθα. Διότι και η Τουρκία έχει έναν σχετικά σύγχρονο Αντισεισμικό Κανονισμό αλλά… (για την Συρία δεν ξέρω).

Μετά από εκείνο το «ιστορικό» Συνέδριο, στο οποίο, μεταξύ των άλλων, έγινε μια μεγάλη «μάχη» ανάμεσα στον Καθηγητή Βαρώτσο, εκπρόσωπο του ΒΑΝ και στον Καθηγητή Παπαζάχο εκπρόσωπο της ασφάλειας των κατασκευών ακολούθησαν πολλοί σεισμοί, στους οποίους οι ελληνικές κατασκευές εν γένει άντεξαν – και έχουμε και ισχυρούς σεισμούς στην Ελλάδα. Η Μέθοδος ΒΑΝ (Καθηγητές Βαρώτσος, Αλεξόπουλος, Νομικός, 1981) ισχυρίζεται ότι με ένα δίκτυο ειδικών σταθμών μέτρησης προ-σεισμικής δραστηριότητας μέσω σεισμικών ηλεκτρικών σημάτων μπορεί να προβλέψει τόπο και χρόνο και μέγεθος ενός επερχόμενου σεισμού. Δύσκολα πράγματα, τόσο από επιστημονικής απόψεως όσο και από πρακτικής – άντε και έχουμε την πρόβλεψη, τι κάνουμε με τον πληθυσμό;

Κατόπιν όλων αυτών, ο Θεός να μας φυλάει.

Βέβαια εμείς εδώ μπορεί να μην κινδυνεύουμε. Με τον Άρχοντα που έχουμε, που ξέρει τα πάντα για τα πάντα (με τα κοάλα δεν έχει ασχοληθεί ακόμη…), δεν μπορεί, θα ξέρει και πώς να μας προστατέψει από σεισμό. Πάντως από κόμβους ξέρει, από αποχιονισμό ξέρει, και οι οδηγοί τα κατάλαβαν όλα, το μπρος-πίσω, τα μαχαίρια, όλα. «Τα κορμιά και τα μαχαίρια / άντε κάποτε αλλάζουν χέρια / τα σημάδια τους αφήνουν / που πονάνε και δε σβήνουν» τραγουδάει η Ελευθερία Αρβανιτάκη κι εσείς αν θέλετε να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται πρέπει να ανα-τρέξετε στο πρόσφατο διαδίκτυο

Ύστερα διαβάζω συνεχώς νεοφανείς όρους και δεν ξέρω τι πρέπει να καταλάβω. Πρώτα με βρήκαν οι «ψηφιακοί νομάδες», από τους Τουαρέγκ στους τηλε-εργαζόμενους πάσης φύσεως που μετακινούνται ανά τον κόσμο με ένα λάπτοπ ανά χείρας. Ύστερα με χτύπησε μια «ενεργειακή δημοκρατία» την οποία πρέπει να διεκδικήσω. Και τέλος με αντάμωσε η «οικονομική δημοκρατία», που είναι απαραίτητη, λέει, για τις μικρές επιχειρήσεις. Αγαπητοί μου αναγνώστες εγώ λέω πως ό,τι και να θέλουν να υποδηλώσουν αυτές οι βαρύγδουπες και δήθεν ευφάνταστες (;;) ορολογίες, στο βάθος δεν σημαίνουν τίποτε περισσότερο από μια μπούρδα και μισή. Εκτός εάν αυτοί που τις εκστομίζουν μπουν στον κόπο να αναμετρηθούν με τους κυρίους Σμιθ, Κέυνς, Χάγιεκ, Μαρξ, ακόμη και με τον κύριο Τσόμσκι. Η Ιστορία διδάσκει.

Από την άλλη μεριά αυτός ο ορυμαγδός των παντοειδών επιδομάτων εν όψει εκλογών, που οφείλεται, κυρίως, στην κατηφόρα που μόνο δημοσκοπικά αλλά όχι πραγματικά ανατρέπεται (…), τι είδους «δημοκρατία» είναι; Ερωτώ και, ως είναι φυσικόν, δεν περιμένω απάντηση.

Τέλος, τα κλασικά μας: Ποιο θα είναι το όφελος της πόλης μας από την ιδιωτικοποίηση του Λιμένα; ΟΧΙ εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό Κόλπο! Πώς δουλεύει το κατασκευής ΑΡΧΙΤΕΧ parking Φιλελλήνων;

Σας αγαπώ οικειοθελώς και μένω. Γεια σας και Χαρά σας.

Στην φωτογραφία η 6^η Τάξη του 2^ου Γυμνασίου Αρρένων Βόλου στην 5ήμερη εκδρομή 01-05.05.1971 στην Πελοπόννησο (από τον Μπάμπη Μπακογιάννη).

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 15.02.2023, αρ.φύλλου 3876)

κυκλο-φ-οριακα 1137, 8 Φεβρουαρίου 2023

 

Καλημέρα απανταχού αναγνώστες! Αυτή τη φορά το πέτυχαν όλοι οι μετεωρολόγοι. Ο χιονιάς με το βλακώδες για χιονιά όνομα «Μπάρμπαρα» ενέσκηψε όπως τον προανήγγειλαν, στην ώρα του. Άσπρισε ο τόπος, είδαμε μια άσπρη μέρα (παλιό αλλά διαχρονικά καλό), σφύριξε δυο φορές το θρυλικό 112 – σκέφτομαι πολλές φορές πόσες ομοιότητες έχει αυτό το εργαλείο με τον ψεύτη βοσκό του Αισώπου, «ποιμήν παίζων» στα αρχαία, στον οποίο μύθο «Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι τοῦτο κερδαίνουσιν οἱ ψευδολόγοι τὸ μηδὲ ὅταν ἀληθεύωσι, πιστεύεσθαι». Βεβαίως εάν και εφ’ όσον γίνεται κατάχρηση, εάν όχι είναι πράγματι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο προειδοποίησης για επικίνδυνες καταστάσεις.

Είναι και η υποχρέωση να υπάρχουν στο όχημα αντιολισθητικά μέσα, αλυσίδες ή χιονοκουβέρτες (που είναι, κατά την γνώμη μας, μια χαζομάρα). Αλυσίδες, λοιπόν, το κατάλληλο εξάρτημα για την κίνηση σε δρόμους με χιόνι – προσοχή, με χιόνι, αν υπάρχει πάγος τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα, οι αλυσίδες δεν είναι απόλυτα ασφαλείς στον πάγο. Και είναι σωστό το ότι επιβάλλονται, πλέον, ως υποχρεωτικό «αξεσουάρ», όπως το τρίγωνο ασφαλείας και το φαρμακείο. Διότι παρά το ότι η κλιματική αλλαγή και τα λοιπά μάς έχουν τρελάνει στις λιακάδες και την ανομβρία και παρά το γνωστό άσμα των Λοκομόντο «δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα / κρύο δεν έκανε ποτέ…» στην Ελλάδα και κρύο κάνει και κάθε χρόνο χιονίζει. Και μόλις προχθές ένας Έλληνας, ο Αλέξανδρος Γκιννής, έγινε ο πρώτος στην ιστορία μας που κέρδισε ασημένιο μετάλλιο στο αλπικό σκι, συγκεκριμένα στην τεχνική κατάβαση, στο παγκόσμιο κύπελο του Σαμονί της Γαλλίας!

Φαίνεται ότι θα ξανα-λειτουργήσει το πάλαι ποτέ Οικοτροφείο της Μητρόπολης (1959-2004), στην γωνία Κ.Καρτάλη-Αναλήψεως. Φαίνεται ότι εξασφαλίστηκε χρηματοδότηση 2.000.000 € για μετατροπή του κτηρίου σε «Ακαδημία Εκκλησιαστικών Τεχνών», στα ελληνικά Σχολή Βυζαντινής Μουσικής και Σχολή Αγιογραφίας. Βέβαια το 2019 υπήρχαν δημοσιεύματα ότι το κτήριο θα λειτουργούσε πάλι ως Οικοτροφείο με χρηματοδότηση 600.000 € «προς όφελος των νέων γενιών και των οικογενειών τους που θέλουν να δουν τα παιδιά τους να σπουδάζουν αλλά δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα» και ανάμεσα έπεσαν ιδέες περί ξενώνα αστέγων. Γι’ αυτό εμείς γράφουμε «φαίνεται». Το βέβαιο είναι ότι κάτι επιτέλους πρέπει να γίνει και μακάρι να βρεθεί η καλύτερη λύση για το κοινωνικό σύνολο της ευρείας Μαγνησίας.

Πανηγυρισμούς διαπίστωσα τις τελευταίες ημέρες, λόγω υποβολής 8 (οκτώ) υποψηφιοτήτων για την ιδιωτικοποίηση του Λιμένα Βόλου, μεταξύ των οποίων μία από το (περιβόητο τον τελευταίο καιρό λόγω…Βρυξελλών) Κατάρ, μία από «Βούλγαρους δισεκατομμυριούχους» και έξι από ελληνοανάμικτα σχήματα, με ιδιαίτερη έμφαση, από εμάς, στην Χαλυβουργία Ελλάδος αυτοπροσώπως, στην παντού και πάντοτε παρούσα ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ (ο πεθερός του υπουργού κυρίου Γεραπετρίτη) και (ω! του θαύματος) στον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης. Τουλάχιστον προς στιγμήν γλιτώνουμε τους Κινέζους…! Και εγώ εξακολουθώ να πιστεύω, συμπολίτες, ότι αυτό είναι ένα τεράστιο, ξένης έμπνευσης, λάθος, που αν τελικά υλοποιηθεί το κέρδος του «Ταμείου» θα είναι ελάχιστο και τις συνέπειες θα τις πληρώνει για πάντα η περιοχή μας.

Κυριακή βράδυ η τηλεόραση ξανα-παίζει την «Σωφερίνα» με τον μνημειώδη αλλήθωρο Γύλο του Βασίλη Αυλωνίτη και το τραγουδάκι «…όποιος πιάνει το τιμόνι, πού και πού να φασκελώνει…» υλοποιούμενο στον λεβέντη τροχονόμο Τάσο Γιαννόπουλο – στα χρόνια της αθωότητας, 60 χρόνια μετά το φασκέλωμα θεωρείται βαρέως αντικοινωνική συμπεριφορά, διωκόμενη από τον υπεράνω όλων Νόμο…

Μέσα στις γιορτές ήρθαν και με βρήκαν δύο ιδιαίτερης αξίας δώρα. Το ένα είναι το ημερολόγιο του Παραρτήματος Βόλου του Λυκείου των Ελληνίδων για το 2023, αφιερωμένο στο μοναδικό στα χρονικά της παγκόσμιας – είμαι βέβαιος – χειροτεχνίας έργο της κεντημένης Χάρτας του Ρήγα Βελεστινλή, ένα έργο «αδιανόητο», που όμως η θέληση και η υπομονή από 12 συμπολίτισσες κεντήστρες κατάφεραν να υλοποιήσουν σε έναν ενιαίο καμβά διαστάσεων περίπου 2,00*1,90 m (συνολικού εμβαδού 3,86 m2). Το είδαμε αναρτημένο σε περίοπτη θέση στο Αρχαιολογικό μας Μουσείο τον Ιούνιο του 2021, τώρα βρίσκεται στην Αθήνα, στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου και προβλέπεται να παραμείνει μόνιμα. Με όλον τον σεβασμό τόσο στο πανάξιο Συμβούλιο του Λυκείου, όσο και στις 12 συμπολίτισσες Κυρίες κεντήστρες, όσο και στον Θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, προσωπικά προτιμώ το έργο να επιστρέψει και να εκτίθεται στον Βόλο, εκεί όπου ανήκει – με όλη μου την αγάπη.

Το δεύτερο είναι ένα λεύκωμα φωτογραφιών, αποτέλεσμα «άπειρων» οδοιπορικών σε «Ασύχναστους τόπους στη Μητρόπολη Δημητριάδος» της Όλιας Γκλουσένκο και του Κωστή Δρυγιανάκη. Και η «οδός ᾗ επορεύθησαν» (Γένεσις 35:3) μακρά, από το Τρίκερι στην Αγιά μέσω Καναλίων, απ’ το Ξουρίχτι στον Παλαιό Πλάτανο του Αλμυρού μέσω Λαμπινούς, από τον Λαύκο στην Άνω Κερασιά μέσω Μελισσατίκων, από τον Μυλοπόταμο στην Μιτζέλα κι από την Φακίστρα στις Αλυκές και στην Νέα Αγχίαλο μέσω Τσαγκαράδας και Βυζίτσας και πάει λέγοντας, 195 φωτογραφίες τέχνης, αλλά κυρίως ευαισθησίας, σεβασμού και αγάπης. Οι ασύχναστοι (τι υπέροχη λέξη!) τόποι λατρείας είναι εκκλησιές, καθολικά μοναστηριών και ξωκλήσια που δεν δέχονται συχνά την επίσκεψη της φροντίδας, δεν ξέρουν τι είναι «συντηρητής», καλά-καλά έχουν ξεχάσει τι είναι «μάστορας», όμως είναι εκεί, στέκουν (όσο αντέχουν ακόμη, κι αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα) και διαιωνίζουν με τις λίγες δυνάμεις τους την Πίστη. Διατηρούν τις εικόνες τους, σκοροφαγωμένες ίσως, ξεθωριασμένες ίσως, τα ταλαιπωρημένα ξυλόγλυπτα ή «κοντραπλακέ» τέμπλα τους, τα σκουριασμένα μανουάλια, διατηρούν την Πίστη. Η Όλια και ο Κωστής έχουν την ικανότητα να βλέπουν πίσω ή μέσα από τα αντικείμενα, έχουν την δύναμη να αποτυπώνουν τις δυνάμεις που διαφεντεύουν τον ορατό και τον αόρατο κόσμο. Θεωρώ την δουλειά τους σ’ αυτό το λεύκωμα ευλογία.

Ακόμη ένας ισχυρότατος σεισμός στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, χιλιάδες θα είναι πάλι οι νεκροί – ο Θεός να φυλάει. Χιονίζει κιόλας, χειμέρια τα πράγματα. Σας αγαπώ ορθολογικώς, γεια σας.

Η φωτογραφία δηλώνει ξεκάθαρα ότι το καλοκαίρι θα ξανάρθει.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 08.02.2023, αρ.φύλλου 3871)