κυκλο-φ-οριακα 1119, 28 Σεπτεμβρίου 2022

 Καλημέρα φίλες και φίλοι. Μια όχι καλή μέρα για την Ευρώπη, όπου οι ακροδεξιές-φασιστικές δυνάμεις σηκώνουν συνεχώς κεφάλι, πριν λίγο στην Σουηδία του Όλαφ Πάλμε, τώρα στην Ιταλία του Γκράμσι, του Μπερλινγκουέρ και της ίδιας της Democrazia Cristiana – με την σύμπραξη του αχόρταγου Μπερλουσκόνι! Για την Ευρώπη που αντί να κοιτάζει τα χάλια της βρίσκεται «σε πόλεμο» με την Ρωσία και καταδικάζει τους λαούς της σε ανεξέλεγκτη ακρίβ(γ)εια.

22 Σεπτεμβρίου, καθιερωμένη εδώ και πάρα πολλά χρόνια «Ευρωπαϊκή Ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο», τελευταία ημέρα της «Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Κινητικότητας 16-22 Σεπτεμβρίου» κάθε χρόνο – κάποτε και ο Βόλος ήταν μέλος, και μάλιστα πρωτοπόρο, στην Ομάδα των ευρωπαϊκών πόλεων που έφερε τον τίτλο Car Free Cities Club. Ήταν τότε, μετά το 1994, που η πόλεις του Βόλου και της Νέας Ιωνίας συζητούσαν σοβαρά το μέλλον τους σε σχέση με την κινητικότητα οχημάτων, ποδηλάτων, πεζών, ατόμων με αναπηρία, ήταν τότε που η πόλη μπορούσε να ακούσει απόψεις και να επιλέξει. Τώρα δεν της χρειάζονται «απόψεις», έχει επικεφαλής την μία και μοναδική αυθεντία επί παντός του επιστητού και συμβουλάτορες υπάκουους, που καμαρώνουν όταν βραβεύονται από τους δικούς τους πολιτικούς φίλους με χρυσό βραβείο καλύτερης πόλης (best city award) επειδή κατέστρεψαν ένα πρωτοποριακό έργο πραγματικά ήπιας κυκλοφορίας και βιώσιμης κινητικότητας – στην οδό Καραμπατζάκη αναφέρομαι. Και βέβαια κατέστρεψαν επίσης το δίκτυο ποδηλατοδρόμων και την ομαλή ροή των οχημάτων στις αρτηρίες και πανηγυρίζουν κάθε φορά που παραδίδουν στην κυκλοφορία κυκλικούς κόμβους, που δεν θεωρούνται ακριβώς έργα βιώσιμης κινητικότητας. Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα, εκείνο το ΣΒΑΚ, το Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας για την πόλη του Βόλου τι γίνεται, πού βρίσκεται, σε ποια μελετητική φάση; Μη μου πείτε ότι θα ολοκληρωθεί κι αυτό, όπως και το Δημοτικό Θέατρο, προεκλογικά!

Αυτά που λέτε «χωρίς αυτοκίνητο», πάνω από δέκα φορές έχουν ασχοληθεί τα κυκλο-φ-οριακα με αυτό το κάποτε ωραίο θέμα και έχουν πραγματικά δουλέψει γι’ αυτό. Τώρα απλώς κλαίω ή γελάω και περιμένω τους μπλε ουρανούς και την καρικατούρα Αργώ της στεριάς…

Αλλά είναι και οι έννοιες δύσκολες, βρε παιδί μου, αυτοί οι ευρωπαίοι σε κάτι τέτοια είναι «μανούλες», έβαλαν εκείνη την αγγλικούρα «sustainable» μπροστά από την ανάπτυξη (development) και την κινητικότητα (mobility) και πολύ μπερδεύτηκαν στη μετάφραση τα ελληνικά πράγματα – σαν να λέμε «χαμένοι στη μετάφραση». Άσε πια εκείνο το traffic calming, που εμείς το μεταφράσαμε στην αρχή σε «πειθαρχημένη» και ύστερα σε «ήπια κυκλοφορία» ελάχιστοι κατάλαβαν τι σήμαινε και τι εξακολουθεί να σημαίνει αυτό. Τώρα ακούω και κάτι καινούργιους όρους «…προϊόν βιώσιμης καλλιέργειας…», τι πάει να πει αυτό άραγε;

Αχ! βάσανα που ‘χει η αγάπη! Κι ο Μίλτος Πασχαλίδης τραγουδάει ότι «η αγάπη θέλει μια αγκαλιά / λίγο κρασί / κι ένα ζεστό κρεβάτι». Ενώ ένα άλλο παλληκάρι, σε μια ωραία τηλεοπτική σειρά, τραγουδούσε ότι «η αγάπη είναι μεγάλο πακέτο / στα σπίτια βάζει λουκέτο / στις λεωφόρους φωτιά».

Περί της Αργούς ο λόγος. Με αφορμή το ντοκιμαντέρ «Argo Navis», που προβλήθηκε τελικά, λόγω βροχής, στην αίθουσα του ΤΕΕ, μίλησαν για το ιστορικό ναυπήγημα τόσο ο Ναύαρχος Απόστολος Κούρτης από το Ινστιτούτο Ναυδόμος, ο ιθύνων νους της κατασκευής και καπετάνιος στο ταξίδι, όσο και ο Δήμαρχος Κυριάκος Μήτρου που ξεκίνησε και χρηματοδότησε το μεγαλύτερο μέρος της κατασκευής. Ο πρώτος είπε ότι ««Υπάρχει κίνδυνος να μην υπάρχει Αργώ, όταν θα γίνει το Μουσείο της», τονίζοντας πως η Αργώ είναι σε κατάρρευση αυτή τη στιγμή. Ο δεύτερος είπε επίσης ότι «Το θέμα είναι να μην την έχουμε σε τέτοιο επίπεδο που να μην είναι επισκέψιμη η Αργώ που κατασκευάστηκε το 2006 με την Αργώ που θα έχουμε το 2030». Και οι δύο ήταν κάθετα αντίθετοι με τον «στολισμό» (μασκάρεμα) της Αργούς στη στεριά τα Χριστούγεννα. Αν υπάρχουν ακόμη μάτια που διαβάζουν και αυτιά που ακούν σ’ αυτή την πόλη ας τα πάρουν υπόψη τους αυτά. Και προ πάντων εγώ περιμένω, εδώ και χρόνια, μια αντίδραση από τους Σύγχρονους Αργοναύτες, ως φόρο τιμής σ’ αυτό που έζησαν στο μακρινό 2008, δεν μου αρκεί η ωραία ομαδική φωτογραφία πίσω από τα έδρανα του ΤΕΕ.

Άντε λοιπόν να μπούμε, με το καλό, και στον Οκτώβριο – το είδα προχθές, γραμμένο φαρδιά-πλατιά σε επίσημη ανακοίνωση σωματείου, «3 ΟΚΤΩΜΒΡΙΟΥ 2022», υπάρχουν Έλληνες που δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν Ελληνικά, το πιστεύω αυτό. Επίσης (άσχετο!;) δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν να οδηγούν, κι όταν λέω «οδηγούν» δεν εννοώ, φυσικά, το να κρατούν τιμόνι και να κουνάν τα ποδαράκια πάνω-κάτω, αυτό το κάνει ο καθένας (και η καθεμία, για να μην παρεξηγηθούμε). Εννοώ ότι οδηγώ σημαίνει έχω πλήρη αντίληψη του περιβάλλοντος χώρου και του υποκείμενου δρόμου, επαρκή γνώση του οχήματός μου και πλήρη γνώση της φυσικής μου κατάστασης. Αυτά τα ολίγα. Τον τελευταίο καιρό είμαι πολύ συχνά ταξιδιώτης στους μεγάλους και μικρούς δρόμους και βλέπω σημεία και τέρατα με πρώτο και «καλύτερο» το ότι ακόμη, μετά από τόσα χρόνια, δεν έχουμε μάθει, ως Έλληνες, να οδηγούμε στον αυτοκινητόδρομο!

Αυτά. Είναι κι εκείνο (επί λέξει) «το μεγαλύτερο επενδυτικό πρόγραμμα σιδηροδρομικής υποδομής στην ιστορία της χώρας, ύψους 4,5 δις ευρώ» που δεν το έχω μελετήσει καλά. Αλλά «…στην ιστορία της χώρας»; Είναι δυνατόν; Η σήραγγα στο Καλλίδρομο και η πεδινή χάραξη; Η ηλεκτροκίνηση ολόκληρης της κεντρικής γραμμής; Πρέπει να μελετήσω και θα τα πούμε.

Σας αγαπώ και σας υπολήπτομαι, γεια σας και χαρά σας.

Στο σκίτσο κάτι για να θυμηθούν κάποιοι παλιοί Βολιώτες από τις Ημέρες χωρίς Αυτοκίνητο…

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 28.09.2022, αρ.φύλλου 3782)

κυκλο-φ-οριακα 1118, 21 Σεπτεμβρίου 2022

 

Καλημέρα συμπολίτισσες και συμπολίτες. Προσπαθώ ακόμη να καταλάβω σε τι ακριβώς πρέπει να προσαρμοστώ για να μην πεθάνω. Με αγάπη το λέω, αν εσείς έχετε καταλάβει ας το πείτε, σας παρακαλώ, και σ’ εμένα, διότι έχω απολύτως μπερδευτεί και δεν βρίσκεται άνθρωπος να με ξεμπερδέψει.

Έχουν καταλάβει αυτοί οι πραγματικά ανεγκέφαλοι που μας κυβερνούν τι έχει ξοδέψει (επενδύσει, το λέμε τώρα) προκειμένου εδώ και 20 χρόνια περίπου να περάσει σταδιακά στην χρήση του φυσικού αερίου ο «απλός» νοικοκύρης, ο μικρο- ή μεγαλο-επιχειρηματίας, ο μικρο- ή μεγαλο-ξενοδόχος (ήμουν προχθές στην Θεσσαλονίκη και εντελώς τυχαία βρέθηκα στον ακάλυπτο χώρο του μεγάλου ξενοδοχείου «Μακεδονία Palace», όπου η εγκατάσταση εισόδου του φυσικού αερίου είναι ένα δωμάτιο περ. 3*4*3 μέτρα και οι σιδερένιοι σωλήνες προσαγωγής από το δίκτυο και διανομής προς το κτήριο του ξενοδοχείου έχουν διάμετρο περ. 20 εκατοστά…), τι έχει πληρώσει ο κάθε Δήμος στα σχολεία και τα λοιπά δημοτικά κτήρια, αθλητικούς χώρους κλπ., τι έχει πληρώσει το ίδιο το Κράτος, που το έχουν μόνο για να εισπράττουν τους παχυλούς μισθούς τους και να αναθέτουν δισεκατομμύρια στους «κολλητούς», που σε καιρούς των δικών τους μνημονίων άλλαξε όλες τις εγκαταστάσεις στις Νομαρχίες, στις Περιφέρειες, στα ίδια τους τα Υπουργεία και τις πλήρωσε με το δικό μας αίμα – κι έρχονται τώρα να μας ζητήσουν να «προσαρμοστούμε» ξανά στο πετρέλαιο για να μην πεθάνουμε; Έξαλλος είμαι, συμπολίτες μου, έξαλλος! Κι όλα αυτά γιατί, σας ρωτάω, γιατί;

Για να βρεθούμε, είπε ο μεγάλος, «στη σωστή πλευρά της ιστορίας». Και επειδή «βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία», όπως είπε πρόσφατα η μεγάλη αδερφή – αν είναι δυνατόν! Κι ο Σουλτάνος να τρίβει την κοιλιά του, φίλος με όλους, εχθρός με κανέναν, με όλους σε αλισβερίσι και με κανέναν σε πόλεμο. Σε ποια πλευρά της ιστορίας βρίσκεται, για μία ακόμη φορά στον 20^ο-21^ο αιώνα, η Τουρκία; Είναι και «δύσκολες» τούτες οι ημέρες της Μικρασιατικής Μνήμης για τέτοιου είδους απορίες, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να μην σκέφτομαι. Ούτε μπορώ να πάψω να μετράω τα διαχρονικά λάθη της Ελληνικής Πολιτικής…

Κι εκεί που οι άριστοι «ισχυρά» εισηγούνται επιστροφή στο πετρέλαιο ταυτόχρονα προετοιμάζουν, λένε τα ρεπορτάζ, πλωτή εγκατάσταση FSRU, υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG), στον Παγασητικό μας Κόλπο. ΟΧΙ συμπολίτες, ΟΧΙ. Ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε αλλού, πουθενά μέσα στον Παγασητικό. Τελεία και παύλα, κι άλλη κουβέντα καμία.

Ύστερα κατενόησα και την στάση (εκείνη την μνημειώδη ανακοίνωση…) των προσφυγικών σωματείων της πόλης μας αναφορικά με το θέμα της συναυλίας της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας σε σχέση με τον Δήμο Βόλου. Την κατενόησα την περασμένη Δευτέρα, όταν διάβασα την ανακοίνωση σχετικά με την θεμελίωση του Ιερού Ναού Αγίου Χρυσοστόμου Σμύρνης «στην συμβολή των οδών Προύσης και Εφέσου στα προσφυγικά της Ν. Ιωνίας, σε οικόπεδο που δώρισε ο Δήμος Βόλου». Αυτό. Και ο νοών νοείτω!

Και επειδή ο νοών νους τρέχει πέρα-δώθε, δεδομένου ότι, όπως λέει και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές / κι αν ο κλοιός στενεύει / ο νους μας ειν’ αληταριό / π’ όλο θα δραπετεύει», επειδή, λέγω, συμβαίνουν όλα αυτά, ξέρει κανείς τι κάνει εκείνο το παλληκάρι από την Βενεζουέλα, ο Χουάν Γκουαϊδό, το οποίο ο δικός μας αναγνώρισε τον Ιούλιο 2019, μόλις εκλέχτηκε, ως Πρόεδρο της Βενεζουέλας – τι φιάσκο κι αυτό, ε!; Άσε που προχθές, 16.09.2022, ο Παπακωνσταντίνου τραγουδούσε μια χαρά στον χώρο του ΑΠΘ και μπουκάρανε τελείως άνευ λόγου τα ΜΑΤ της Κεραμέως και μπουκώσανε τα παιδιά μας στα δακρυγόνα…

Κι ύστερα «πηδάει» στο άλλο φιάσκο, εκείνο με τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, που πανηγυρίσαμε κάποια στιγμή ότι θα κατασκευάζονταν στον Βόλο και θα απασχολούσαν 1.000 άτομα. Έτοιμη μάς την είχαν την Βολοσωτήρια επενδυσάρα αλλά τελικά δεν… Προτιμήθηκε η Βόρεια Μακεδονία. Τώρα χαιρόμαστε με κάτι σιδηροδρομικές μελέτες, που αν θυμάμαι καλά συζητιούνται εδώ και 30-40 χρόνια ως απαραίτητες, μακάρι να ολοκληρωθούν τώρα ώστε να βρεθούν τα λεφτά για τα απαιτούμενα έργα μέσα στα επόμενα 30-40 χρόνια. Μην ανησυχείτε, νέοι είμαστε ακόμη, θα τα προλάβουμε, θα πάμε στο Αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου με το τραίνο. Ανεξάρτητα από το αν θα υπάρχει Σιδηροδρομικός Σταθμός με προσωπικό στον Βόλο – Κύριε Αποστολέρη, φίλε Γιώργο, καλή σύνταξη, με υγεία και γαλήνη, καλή αντάμωση στις παραλίες του Αιγαίου.

Για τον Περιφερειακό Δρόμο ουδέν νεώτερον, πέραν του γνωστού, πλέον, και τόσο διαδεδομένου στις μέρες που περνάμε, αυτοθαυμασμού. Την ανάγκη «ηχοπετασμάτων» επισημαίνει με άρθρο του στην «Μαγνησία» ο συνάδελφος και φίλος και αντινομάρχης και αντιδήμαρχος Ηλίας Ξηρακιάς, που ξέρει καλά τι λέει, αλλά εγώ φοβάμαι πολύ ότι μπορεί να πρόκειται για άγνωστη λέξη στο πλαίσιο των γενικώς και αδιακρίτως «ανθρώπινων κοινοτήτων». Όσο για την σύνδεση Μπουρμπουλήθρα-Λαρίσης ή την προς ανατολάς ολοκλήρωση, όλο και κάποιοι «άλλοι» βρίσκονται να φταίνε.

Μας άφησε και η Μάρθα Καραγιάννη, το αιώνιο κορίτσι των νιάτων μας. Μ’ εκείνο το ελαφρό «Ο άντρας που θα παντρευτώ / θα είναι από σόι / σκληρό κολάρο θα φορεί / μ’ ολόχρυσο ρολόι…» σε τρελό ντουέτο με τον Βαγγέλη Σειληνό στις «Γοργόνες και Μάγκες» του 1968. Πάει και η αρχαιοελληνική ομορφιά της διεθνούς Ειρήνης Παππά, πάει κι ο Κώστας Καζάκος, που, κατά την γνώμη μου, δικαιώθηκε ως ηθοποιός από το μνημειώδες απαγορευμένο από την Χούντα θεατρικό έργο του 1973 «Το μεγάλο μας τσίρκο» των Καμπανέλλη-Ξαρχάκου. Φτωχαίνουμε και πολιτιστικά ως χώρα.

Σήμερα ώρα 20:30 στην αυλή του Αρχαιολογικού Μουσείου προβολή του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «Argo Navis» αναφορικά με το ταξίδι της δικής μας Αργούς το 2008. Μην το χάσετε! Και μακάρι να το δει και ο Άρχων μπας και καταλάβει, επιτέλους, ότι υπήρχε Βόλος πολύ πριν κάνει αυτός την εμφάνισή του. Σας αγαπώ, γεια σας.

Η φωτογραφία για να μην ξεχνάμε την «ψαρόβαρκα» που έγινε «άβλη κληρονομιά».

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 21.09.2022, αρ.φύλλου 3777)

κυκλο-φ-οριακα 1082, 1 Δεκεμβρίου 2021

η Αργώ, ένα απολύτως αξιόπλοο πλεούμενο

Καλόν Μήνα φίλοι αναγνώστες, πλέον τα Χριστούγεννα είναι …αναπόφευκτα! Το λέει και η τηλεοπτική διαφήμιση που μετράει αντίστροφα, χρόνια τώρα – με το συμπάθιο, η φετινή δεν είναι από τις καλύτερες. Κι ενώ οι κλίνες στις ΜΕΘ κάθε μέρα γίνονται περισσότερες (;), τα μονοκλωνικά αντισώματα σώζουν ζωές αφού πλέον έχουν πεθάνει ένα σωρό άνθρωποι με ευθύνη των ξεροκέφαλων της Υγείας και της Κυβέρνησης (μόνο ξεροκέφαλων άραγε; ή μήπως υπάρχουν και «άλλοι» λόγοι;). Κι εγώ, ως εσαεί αιθεροβάμων, διερωτώμαι γιατί η (τυφλή) Δικαιοσύνη διώκει τους αρνητές των εμβολίων και δεν διώκει τους αρνητές των μονοκλωνικών αντισωμάτων. Τώρα η καινούργια τρέλα λέγεται «όμικρον», όνομα που έδωσε ο ΠΟΫ (επιτέλους, όχι σκέτο ΠΟΥ, που σημαίνει απλώς που) στην SARS-CoV-2 variant Β.1.1.529 (Variant of Concern, VOC, ανησυχητική παραλλαγή, σε επίσημη μετάφραση) και επερχομένου του ρεβεγιόν (ή μήπως του… ρεβεγιού!, όλα είναι πιθανά την σήμερον ημέραν) τρέχει η Κυβέρνηση να επιβάλει νέα μέτρα, παντελώς αποκλειομένου του κλειδώματος κάτω.

Το ποια μέτρα ακριβώς εφαρμόστηκαν χθες βράδυ στην παραλία του Βόλου στην τελετή φωταγώγησης (και προφανέστατα όχι χειραγώγησης, κακεντρεχείς γκρινιάρηδες!), με παρούσα την πολύ καλή τραγουδίστρια κυρία Άννα Βίσση, η οποία πήρε (προ)χθες βράδυ το «βραδινό της δείπνο» σε γνωστό εστιατόριο της πόλης μας, όπως μας πληροφορεί μία ακόμη ανελλήνιστη «ενημερωτική ιστοφυλλάδα», τα μέτρα που εφαρμόστηκαν, λέω, δεν τα γνωρίζω, καθώς για μία ακόμη χρονιά αρνήθηκα συμμετοχή στον «πλέριο» εξευτελισμό της Αργούς και στα αστειάκια αρχόντων και παρουσιαστών – φέτος για έναν παραπάνω λόγο, αυτόν του κορωνοϊού, τη στιγμή που σε όλη την Ελλάδα οι εκδηλώσεις αυτού του είδους ματαιώνονται αλλά «ο Βόλος μας μαγεύει». Εύχομαι ολόψυχα να μην υπάρχει συνέχεια στο επίσης μαγικό Νοσοκομείο μας.

(Δυο λεπτά να συνέλθω, συμπολίτες. Βγήκα με το αυτοκίνητο να κάνω 3 απομακρυσμένες δουλειές και επιστρέφοντας στην οδό Μαγνήτων (από Ιωλκού μέχρι Άναυρο) ζαλίστηκα από το κούνημα, κόντεψα να κάνω …)

Αλλά ο αυτοθαυμασμός δεν σταματάει στην Υγεία, όπου όλα βαίνουν λίαν καλώς, σύμφωνα με την ίδια την Κυβέρνησή μας και με όλα τα τρέχοντα (και μη φθάνοντα…) μέσα μαζικής ενημέρωσης. Για παράδειγμα, ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, κ. Κώστας Καραμανλής (ο τρίτος ή ο τέταρτος;) δήλωσε: «Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας ο σιδηρόδρομος παίρνει τη θέση που του αξίζει και που έχει ανάγκη η χώρα κλπ.κλπ.» απλώς εξαγγέλλοντας τους διαγωνισμούς για έξι (6) περιφερειακά σιδηροδρομικά έργα, όπως σύνδεση λιμένος Ραφήνας και Λαυρίου, Αλεξανδρούπολη-Ορμένιο, Θεσσαλονίκη-Τοξότες και άλλα. Και στριφογύρισε στο μνήμα του ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο οποίος το 1882 πράγματι για πρώτη φορά στην μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας έβαλε τον σιδηρόδρομο στη θέση που του άξιζε. Αμετροέπεια 1.

Αμετροέπεια 2. Σε μία κανονική παράσταση για τα «μέσα» στα Χανιά της Κρήτης ο Πρωθυπουργός αναγγέλλει «το πιο σημαντικό αναπτυξιακό έργο για την Κρήτη τον επόμενο αιώνα» (εννοώντας τον 22^ο αιώνα;) αναφερόμενος στον περιλάλητο ΒΟΑΚ-Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης, τον οποίο πανεύκολα χαρακτηρίζει «ο μεγαλύτερος νέος αυτοκινητόδρομος που θα κατασκευαστεί στην Ευρώπη» κι όλα αυτά διότι «Αν δεν προχωρήσουμε η Κρήτη θα μείνει αναπτυξιακά ακρωτηριασμένη». Ο ΒΟΑΚ είναι μια καραμέλα που ξεκίνησε να πιπιλιέται αρχές του ‘70 και είναι, ειλικρινά, απορίας άξιο πώς τόσες εκατοντάδες Κρητίκαροι πασών των αποχρώσεων Υπουργοί, Πρωθυπουργός, Εργολάβοι και παρατρεχάμενοι, τόσα χρόνια δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτό το έργο, ενώ στο μεταξύ στην χερσαία Ελλάδα ολοκληρώθηκαν κοντά στα 2.300 χιλιόμετρα πραγματικά σύγχρονων αυτοκινητοδρόμων – και δεν ξεχνάμε ότι τρεις από αυτούς ολοκληρώθηκαν επί της προηγούμενης κυβέρνησης, αφού επί χρόνια καρκινοβατούσαν λόγω συναλλαγών των παλαιοτέρων κυβερνήσεων με τους παραχωρησιούχους. Τώρα, λοιπόν, έφτασε η ώρα (…του Γιάννη Βαλαώρα, αν θυμάστε…), το κακό (γι’ αυτούς) είναι ότι εμείς εδώ θα μείνουμε, να παρακολουθούμε και να προσπαθούμε να ενημερώνουμε.

Αμετροέπεια 3 (μικρότερης σημασίας αλλά το ίδιο αυτοθαυμαστική). Ο καθαρισμός των ρεμάτων, αυτή η αυτονόητη και πάγια εργασία από συστάσεως της παντοειδούς τοπικής και περιφερειακής αυτό-διοίκησης, στην Θεσσαλία τον τελευταίο καιρό αναγγέλλεται παγίως ως περίπου μάννα εξ ουρανού, το οποίο «με ενσυναίσθηση (είναι και αυτή μία από τις νεοφανείς ελληνικές λέξεις, που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τι δηλώνει όταν την χρησιμοποιούν) και κατανόηση των αναγκών προσφέρεται για την ανακούφιση των ανθρώπινων κοινοτήτων». Ενσυναισθάνομαι ολίγον άβολα, αδέρφια.

Αυτά για σήμερα. Εύχομαι να σας βρίσκω όλους και όλες καλά σωματικά, διανοητικά και ψυχικά, εγώ ειλικρινά σας λέω, έχω τρομάξει πολύ τόσο με την «εξυπνάδα» αυτού του κορωνομπαμπούλα, όσο και με τις εξυπνάδες που ακούω καθημερινά ένθεν κακείθεν και με γεμίζουν με ανασφάλεια. Είναι και το ΚΙΝΑΛ-ΠαΣοΚ σε ανασφαλή κίνηση, γιόρταζε χθες και ο αναντικατάστατος Ανδρέας, τώρα ένας άλλος Ανδρέας ακκίζεται μπροστά στις κάμερες, επιδιώκοντας την αρχηγία ως πλυντήριο πασών των ανομιών (;). Και η Απογραφή πήρε παράταση, όχι που δε θα ‘παιρνε, μέχρι 13 Δεκεμβρίου, προλάβετε. Γεια χαρά.

Στην φωτογραφία, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, η Αργώ, ένα απολύτως αξιόπλοο πλεούμενο.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 01.12.2021, αρ.φύλλου 37.586)

κυκλο-φ-οριακα 1080, 17 Νοεμβρίου 2021

Καλημέρα σε όλες και όλους, τούτη την ημέρα μνήμης κι αγώνα. Μνήμης για την τεράστια σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κι αγώνα για να μην ξαναγυρίσει η Ελλάδα ποτέ σε τέτοιες καταστάσεις – διότι τα σκουλήκια που σέρνονται εδώ κι εκεί, ακόμα και σε καλογυαλισμένα «επίσημα» πατώματα, καραδοκούν και οργανώνονται, κι όσο κι αν αυτό ακούγεται «εξωπραγματικό» ένα τσακ! είναι αρκετό για να γίνουν όλα, πάλι, στάχτη και μπούρμπερη. Αγώνα για να μην αφεθούμε στα «σόσιαλ», στις/στους «ινφλουένσερ», στις/στους καλοταϊσμένους «οπίνιονμέικερς» και σε όλον αυτόν τον συρφετό που καθημερινά μας βομβαρδίζει με ένα σωρό αηδίες και ασημαντότητες, με μοναδικό, βεβαιωμένο σκοπό να μας αποκοιμίσει, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για πολύ πιο «απλά» πράγματα, όπως π.χ. τα τανκς στους δρόμους, από τα περίπλοκα δημιουργήματα φαντασίας τύπου Μπιλ Γκέιτς, τσιπάκια, 5G και εμβόλια αλλαγής DNA.

Και μιλώντας για τανκς, για δικούς μου λόγους, επειδή κι εγώ βρέθηκα φαντάρος στα τεθωρακισμένα 1981-1983, έψαξα να βρω τι απέγινε εκείνο το άρμα μάχης που γκρέμισε την πόρτα του Πολυτεχνείου, με επικεφαλής τον Υπίλαρχο Μιχάλη Γουνελά, πλήρωμα τον Ανθυπασπιστή Λάμπρο Κωνσταντέλλο, τον Λοχία Στέλιο Εμβαλωμένο και τον Στρατιώτη Γιάννη Τίρπα και οδηγό τον επίσης 20χρονο στρατιώτη Α. Σκευοφύλακα (σε ολόκληρο το διαδίκτυο όσοι «ασχολήθηκαν» με το θέμα αντιγράφουν μια συνέντευξη αυτού του στρατιώτη στο «Βήμα» στις 17.11.2003, και κανείς δεν κάνει τον κόπο να μας εξηγήσει τι υποδηλώνει αυτό το «Α», Αντώνης; Αθανάσιος; Αναστάσης; Αλκιβιάδης; Αριστογείτων;). Και βρήκα τα εξής, εν συντομία: Το άρμα “υπηρέτησε” μέχρι την απόσυρσή του, σε μονάδες του Έβρου. Με μεγάλη δόση …μαύρου χιούμορ – κατάμαυρου και ατυχέστατου – κάποιοι αξιωματικοί είχαν “κολλήσει” στο άρμα μάχης το παρατσούκλι “μορφωμένο”, επειδή είχε μπει στο Πολυτεχνείο!! (σσ. τόσο μυαλό είχαν…). Τώρα εκτίθεται στο ΚΕΤΘ (σσ. Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων, στον Αυλώνα). Το άρμα ήταν ΑΜΧ-30 Γαλλικής κατασκευής, με αριθμό Νο-84337, διοικητικό, με τις περισσότερες ώρες ασκήσεων. Στο ημερολόγιο του άρματος δεν έγραφε τίποτα για το βράδυ της 17 Νοεμβρίου1973 – αυτά έγραψε κάπου, κάποτε ένας μαυροσκούφης που το συνάντησε στην 1^η ΕΜΑ (σσ. Επιλαρχία Μέσων Αρμάτων) στην Αλεξανδρούπολη.

Να μην ξεχνάμε, συμπολίτες, και να μην αφήνουμε κανέναν να μας παραπλανήσει με ψεύτικα λόγια και «διηγήσεις» δήθεν «μαρτύρων». Και επίσης να μην ξεχνάμε ότι η Δημοκρατία ναι μεν «δεν εκδικείται» αλλά δεν είναι και ξέφραγο αμπέλι…

Σε τούτη την πόλη, παραδείγματος χάριν, η Δημοκρατία είναι ένα καθημερινό ζητούμενο. Κι όποιος δεν το βλέπει, επειδή, ίσως, είναι κρυμμένο (το ζητούμενο) πίσω από λαμπάκια ή/και λουλουδάκια, κακό της κεφαλής του.

Πάντως για μία ακόμη χρονιά την Αργώ την έκαναν ρεντίκολο της στεριάς. Και ξέρετε τι μου θυμίζει, πλέον, το ιστορικό αυτό επίτευγμα ναυπηγικής, το μοναδικό εν Ελλάδι, το και παγκοσμίως συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, ξέρετε τι μου θυμίζει; Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια του δέντρου μας, που τα έχω σε ένα χαρτοκιβώτιο στο υπόγειο και τα ανεβάζω τέτοιες μέρες, τα στολίζω-τα κρεμάω, κι ύστερα πάλι τα μαζεύω και τα αποθηκεύω μέχρι του χρόνου. Αυτό μου θυμίζει, κι αν έχει κάποιος αντίρρηση να μου το πει. Ή αν είδε κανείς φέτος το καράβι να πλέει στα γαλανά νερά του Παγασητικού, πάλι να μου το πει – ήταν ένα μικρό καράβι (δις) που ήταν α-α-αταξίδευτο (δις) οε οε οε οε!

Ξεροσταλιάζει, το λοιπόν, η Αργώ μας, κύριε Σταύρο, και περιμένει την Άννα Βίσση να έρθει να την φωτίσει.

Στην στενή παραλία περπατούσα τις προάλλες και παρακολουθούσα για πολλοστή φορά έναν ασπρομάλλη κύριο με μια σκούπα με μακρύ κοντάρι να σκουπίζει το οδόστρωμα. Το έκανε τόσο προσεκτικά, τόσο μεθοδικά, που σκέφτηκα να πάω να του δώσω συγχαρητήρια, δεν το έκανα, δεν ξέρω γιατί. Έκανε αυτή την «ταπεινή» αλλά συνάμα πολύ χρήσιμη δουλειά με περισσή ευσυνειδησία (σπανιότατο είδος στις μέρες μας…) λες και περιποιόνταν κάτι δικό του, λαμπίκο την έκανε την παραλία.

Αυτά πηγαίνοντας προς Παπαστράτου και αφού είχα φωτογραφήσει το νέο απόκτημα-δωρεά «Κάδος ανακύκλωσης αποτσίγαρων» και αφού είχα μάθει ότι «…(τα αποτσίγαρα, τα και «γόπες» αποκαλούμενα) διαχωρίζονται και με ειδική διαδικασία παράγουν νέα ανακυκλωμένα βιομηχανικά προϊόντα, όπως πλαστικές παλέτες. Τα υπολείμματα χαρτιού, καπνού και η τέφρα κομποστοποιούνται και παράγεται λίπασμα», όλα αυτά μου τα είπε αυτομάτως το φοβερό μου κινητό «τηλέφωνο» – η φωτεινή πλευρά της τεχνολογίας.

Επιστρέφοντας προς Άγιο Κωνσταντίνο, ούτε μισή ώρα αργότερα, στην λαμπίκο παραλία «καμάρωναν» δύο σωραδάκια σκλιόσκατα, ήτοι περιττώματα σκύλων. Να χαιρόμαστε τους/τις φιλόζωους, συμπολίτες!

Ύστερα θρηνήσαμε έναν ακόμη νεκρό λόγω παραβίασης προτεραιότητας, κατά πως φαίνεται. Όμως εγώ, που ούτε δικαστής ούτε εισαγγελέας είμαι, απλός ερασιτέχνης οδηγός είμαι, θα θυμηθώ ότι στη συγκεκριμένη διασταύρωση Κ.Καρτάλη-Μαγνήτων έχω κι εγώ διακινδυνέψει κάποια σύγκρουση, καθώς 9 στις 10 φορές δεν υπάρχει καμία απολύτως ορατότητα δεξιά για τον οδηγό που κινείται στην οδό Μαγνήτων. Ολόκληρη η αριστερή πλευρά της οδού Κ.Καρτάλη, από την Ερμού και πάνω είναι μονίμως παρκαρισμένη – ίσως σ’ αυτό να έχει κάποια ευθύνη και η τελείως ανεύθυνη αδειοδότηση λειτουργίας σουπερμάρκετ στη γωνία Κ.Καρτάλη-Γαλλίας.

Την επόμενη φορά περισσότερα και επ’ αυτού. Μνήμη κι αγώνας, συμπολίτες, 17 Νοέμβρη 1973. Γεια σας.

Στις φωτογραφίες το ΑΜΧ-30 μπροστά στην πόρτα του Πολυτεχνείου και αργότερα, στο ΚΕΤΘ.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 17.11.2021, αρ.φύλλου 37.574)
 

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1036, 25 Νοεμβρίου 2020

μία κοινωνική φούσκα

 Η μάχη των ΜΕΘ. Σε πέντε (5) μέρες φτάνουμε στην ημερομηνία της αναγγελμένης λήξης αυτής της φάσης της καραντίνας και, παρά τα όσα ακούμε καθημερινά από παπαγαλάκια και παπαγάλους, κανένας δεν φαίνεται να πιστεύει ότι θα γλιτώσουμε. Βεβαίως έρχονται Χριστούγεννα και ο εκνευρισμός των αγορών μεγαλώνει, λογικό είναι. Δεν έρχεται κι εκείνο το πολυαναμενόμενο «ταμείο ανάκαμψης», βλέπεις δεν συμφωνούν οι καλοί μας φίλοι στην ΕΕ. Προς ώρας κατακλυζόμαστε από μαύρα μηνύματα λόγω μαύρης Παρασκευής (εβδομάδα και κάτι την έχουμε κάνει στην Ελλάδα…). Αλλά τι είναι αυτή η Βlack Friday, γιατί είναι Παρασκευή και, κυρίως, γιατί είναι μαύρη;

Όλα ξεκινούν από την περιβόητη αμερικάνικη Ημέρα των Ευχαριστιών, Thanksgiving Day, γιορτή χωρίς θρησκευτικό χαρακτήρα, διάσημη στις αμερικάνικες ταινίες ως ημέρα συνάθροισης των οικογενειών και σφαγής των γαλοπούλων. Οι Ευχαριστίες εορτάζονται σταθερά την τέταρτη Πέμπτη του Νοεμβρίου. Πέμπτη. Η επόμενη μέρα τι είναι; Παρασκευή. Ε! αυτή είναι η μαύρη Παρασκευή, καθιερώθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από τα μεγάλα καταστήματα για να σηματοδοτήσει την αρχή της καταναλωτικής φρενίτιδας των επερχόμενων Χριστουγέννων και την λένε «μαύρη» απλώς διότι οι λογαριασμοί αυτή τη μέρα (και μετά…) γράφονται με μαύρο μολύβι (= είναι θετικοί, είναι κέρδος) κι όχι πλέον με κόκκινο μολύβι (= είναι αρνητικοί, είναι ζημιά), όπως, υποτίθεται, μέχρι τότε. Αυτό είναι όλο, that’s all Folks, που έλεγε κι ο Μπαγκς Μπάνυ αν θυμάστε. Μαύρα νούμερα αντί για κόκκινα, Black Friday. Έτσι δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται κάθε μέρα οι φοβεροί και τρομεροί αμερικάνικοι μύθοι…

Όμως η πανδημία στις ΗΠΑ, στην λοιπή Ευρώπη και σ’ εμάς εδώ καλά κρατεί. Μέρκελ, Μακρόν και Κόντε τηλε-διασκέπτονται για το άνοιγμα των Χριστουγέννων και ο δικός μας Διαγγελματίας (=  επαγγελματίας διαγγελμάτων, τόσα πολλά διαγγέλματα και σε τόσο λίγο χρόνο δεν νομίζω να έχει κάνει άλλος, παγκοσμίως) ετοιμάζεται, λέει, να διαγγείλει το (ξανα)-άνοιγμα των Σχολείων στις 7 Δεκεμβρίου, την ώρα που ο Υπαρχηγός του στις καθημερινές καναλοβόλτες του δηλώνει «απαισιόδοξος», μετά το «πέσαμε έξω». Ο Θεός να μας φυλάει, συμπολίτες, να δώσει να μην χρειαστούμε Νοσοκομείο για τίποτε αυτή την περίοδο.

Τώρα πια, και αφού έχουμε επαρκώς κατακεραυνώσει τους απείθαρχους νέους, καταριόμαστε κι όσους συγγενείς ή/και φίλους συναντιούνται μέσα στα σπίτια τους. Μια από τις πολλές καινούργιες λέξεις-φράσεις που μάθαμε αυτή την περίοδο (κατά κανόνα αγγλοσαξωνικής προέλευσης) είναι η «κοινωνική φούσκα» (social bubble), μέσα στην οποία πρέπει να ζούμε «μέχρι να κάνουμε το εμβόλιο» – το οποίο χθες άκουσα ότι θα αρχίσουμε να το έχουμε κατά τα Χριστούγεννα και προχθές άκουσα ότι έκλεισε η συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Pfizer, αλλά πάλι χθες άκουσα ότι πάει «πολύ καλά» το εμβόλιο της Οξφόρδης με την AstraZeneca και δεν ακούω πουθενά την Novartis κι αυτό πολύ με προβληματίζει και με στεναχωρεί, θα έλεγα. Η φούσκα μας επιτρέπεται να περιλαμβάνει, λένε οι μελέτες, μέχρι δέκα (10) άτομα, όχι παραπάνω. Ποιος πρόλαβε, μελέτησε και κατέληξε σε αυτόν τον αριθμό είναι άγνωστο. Πάντως αυτό μας ζητάνε, μέχρι 10 άτομα, μέχρι να σκάσει κι αυτή η φούσκα...

Στην πόλη μια απλή βόλτα, με σημειωμένο το «6» στο αρμόδιο χαρτάκι, δείχνει όλη την επικρατούσα κατάσταση. Και με την ευκαιρία: όταν στις 23 Μαρτίου 2020 ξεκινούσε η λειτουργία του13033 για τα sms εμείς είχαμε στείλει μήνυμα σε φίλους και συγγενείς και είπαμε «μην χρησιμοποιείτε τα sms, μπορεί να παρακολουθούνται οι κινήσεις σας, γράψτε ένα χαρτάκι…», κάποιοι μας αγνόησαν, άλλοι μας χλεύασαν, άλλοι μας είπαν «ψεκασμένους», τώρα έφτασε ο καιρός που ακούμε ότι τα sms δίνουν «πολλές» πληροφορίες για τις μετακινήσεις των ατόμων στις αρμόδιες αρχές – καλό είναι να τα αποφεύγετε. Εμείς χρησιμοποιούμε την Βεβαίωση Μετακίνησης που δημοσιεύει καθημερινά η Εφημερίδα μας.

Μια απλή βόλτα, λοιπόν, στους έρημους δρόμους με τα λίγα ανοιχτά μαγαζιά, στην υπέροχη Παραλία με τις κλειστές καφετέριες, στην Πλατεία Αναύρου, είναι μια καλή ανάσα, ζούμε σε μια ευλογημένη πόλη, όπου και κάποια έργα προχωρούν σιγά-σιγά και κάποιες ανακαινίσεις καταστημάτων συντελούνται και τα μπλε λαμπιόνια έχουν ήδη τοποθετηθεί παντού, η πόλη υπάρχει, αναπνέει και ελπίζει. Παραφωνία μέγιστη η Αργώ, από τις 12 Νοεμβρίου στη στεριά, την προετοιμάζουν να γίνει για άλλη μια χρονιά καραγκιοζάκι «διακοσμητικό» προς άγραν πελατών για τα τσιπουράδικα. Παραφωνία επίσης οι ουρές των ανθρώπων έξω από τις Τράπεζες και τα Ταχυδρομεία, είναι χειμώνας, πλέον, δεν πρέπει αυτά τα «μαγαζιά» να βρουν τρόπους και χώρους να μην ξεροσταλιάζουν οι άνθρωποι στα πεζοδρόμια; – ας το πάρουν χαμπάρι επιτέλους οι Τράπεζες (λες και δεν  το ξέρουν…), πρώτον δεν γίνονται όλες οι τραπεζικές εργασίες μέσω e-banking και δεύτερον δεν μπορούν να έχουν όλοι οι πελάτες τους πρόσβαση σ’ αυτό το ηλεκτρονικό εργαλείο. Και μια τελευταία (για σήμερα…) παραφωνία, που χρειάστηκα να πληρώσω ένα παράβολο στο ταμείο του ΙΚΑ, μόνο επί τόπου, στον 1^ο όροφο του γνωστού κτηρίου, και μόνο με μετρητά, παρακαλώ. Αυτό το «μαγαζί» δεν διαθέτει POS, 2020, στην ψηφιακή, υποτίθεται, Ελλάδα, μεσούντος του κορωνοϊού, ο φορέας κοινωνικής ασφάλισης ΙΚΑ, ΕΦΚΑ ή όπως τον λένε δεν δέχεται πληρωμή με κάρτα, έλεος!

Ουφ, συγχύστηκα! Και Χρόνια Πολλά στις Κατερίνες. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 25.11.2020, αρ.φύλλου 37.280) 

κυκλο-φ-οριακα 995, 18 Δεκεμβρίου 2019

Καλημέρα, για εννιακοσιοστή ενενηκοστή πέμπτη (995η) φορά, η χιλιάδα θα μας βρει στον καινούργιο χρόνο. Διδώ και Ετεοκλής και δεν ξέρω τι άλλο θα φανταστεί το καλό το παληκάρι από το Εθνικό Αστεροσκοπείο, που δίνει όνομα σε κάθε απλό, απλούστατο, χαμηλό βαρομετρικό, που ρίχνει λίγη (ή και περισσότερη…) βροχούλα κατά τόπους της ελληνικής επικράτειας. Άλλη μια ανοησία, ανάμεσα στις πολλές αγγλοαμερικανόφερτες των τελευταίων ετών, που κατακλύζουν, πλέον, τα σαλόνια μας και τα μυαλά μας.

Και με την ευκαιρία, τι αποφασιστικός λαός κι αυτοί οι Εγγλέζοι!! Τόσον καιρό δεν ήμασταν, ούτε εμείς, ούτε αυτοί, σίγουροι αν ήθελαν ή δεν ήθελαν να φύγουν από την Ενωμένη Ευρώπη, έτσι έλεγαν τουλάχιστον. Τώρα, λέει, το αποφάσισαν, θα φύγουν, γι’ αυτό εξέλεξαν κι αυτόν τον κύριο με το μαλλί αλά Τραmp για Πρωθυπουργό της Βασίλισσας. Τελειώνουν τα ψέματα, λέει, 31 Ιανουαρίου 2020, εδώ θα είμαστε εμείς οι αποδώ να δούμε αν θα το κάνουν οι αποκεί – προσωπικά πολύ αμφιβάλλω, κι ας λένε οι «αναλυτές» ό,τι θέλουν, είναι μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με το τι, επιτέλους, παράγει αυτός ο τόπος, πέραν των «σοφών» εγκεφάλων του London School of Economics, που συστηματικά καταστρέφουν την παγκόσμια οικονομία (με μια μικρή δόση υπερβολής…).

Οψόμεθα, καθώς λένε. Έρχονται και Χριστούγεννα, άλλη αμερικανιά από ‘κει, έχουν λυσσάξει όλα τα μέσα με τον Σάντα Κλάους – Αη Βασίλη που θα ‘ρθει την παραμονή των Χριστουγέννων. Σ’ εμάς ερχότανε πάντοτε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, κι αυτό εμείς το κρατήσαμε και το εφαρμόσαμε και στα παιδιά μας. Οι νεώτεροι γονείς δεν ξέρω τι κάνουν, είναι δύσκολο όταν υπάρχουν μικρά παιδιά να αντιστέκεται κανείς σ’ αυτή τη λαίλαπα της τηλεόρασης… Αλλά αρκετά, σήμερα, με την καθιερωμένη «γκρίνια», σήμερα είναι η τελευταία στήλη της χρονιάς.

Με το καλό, λοιπόν, να υποδεχτούμε έναν ακόμη χρόνο. Να έχουμε σωματική, πνευματική και ψυχική υγεία, για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της ζωής. Από λεφτά, όλα καλά, θα πλουτίσουμε άπαντες στον χρόνο που έρχεται, τέτοια ακούω αυτές τις μέρες και χαίρομαι ιδιαιτέρως. Να μην έχουμε «θερμά επεισόδια», ούτε στα Σύνορα, ούτε στα Εξάρχεια. Να ξανα-θυμηθούμε ως Έλληνες το Χιλιανό σύνθημα el pueblo unido jamás será vencido – λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος – και να το κάνουμε πράξη. Να διδαχτούμε από τα λάθη μας στην όμορφη πόλη που γεννηθήκαμε και ζούμε. Να καταλάβουμε, επιτέλους, ότι στις πόλεις ζουν άνθρωποι, όχι αυτοκίνητα, να απομονώσουμε τους δήθεν επιστήμονες που κηρύττουν το αντίθετο και να αφήσουμε ήσυχον τον χείμαρρο Κραυσίδωνα και τις παρόχθιες περιοχές του. Να καθαρίσουμε τον αέρα μας από την ρύπανση και την βρώμα και από τους άλλους επιστήμονες που ποτέ «δεν βρίσκουν τίποτε το ανησυχητικό» αλλά μόλις βρουν αμέσως θα δράσουν «καταλλήλως». Να πάψουμε να ασχολούμαστε με την ποδοσφαιρική υποκουλτούρα που μόνο στον στοιχηματισμό προσβλέπει. Να ενισχύσουμε με όσες δυνάμεις μπορέσουμε τις εθελοντικές ομάδες, συλλόγους, σωματεία, που παράγουν πολιτισμό και αγωνίζονται να επιβιώσουν. Να σταθούμε ενεργητικά αλληλέγγυοι προς όσους έχουν την ανάγκη μας και ειδικά προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Να δικαιώσουμε την ύπαρξή μας, συμπολίτες!

Δευτέρα απόγευμα το κείμενο αυτό είχε «κλείσει». Δευτέρα βράδυ η ΕΡΤ2 πρόβαλε το πειραματικό ταξίδι της Αργούς μέχρι τους Άγιους Σαράντα το 2008 και κόντεψα να κλάψω καθώς σκεφτόμουνα το περήφανο αυτό σκαρί υποβαθμισμένο σε κιτς καρικατούρα στη στεριά. Τρίτη πρωί στο πρωτοσέλιδο της «Θεσσαλίας» διάβασα για το καζίνο στη Νέα Αγχίαλο και αναρωτήθηκα πότε θα μπει ένα τέλος στην ξευτίλα αυτής της πόλης…

Η στήλη εύχεται από καρδιάς ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ και ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ.

Θα τα ξαναπούμε το 2020, γεια σας και χαρά σας.

(δημοσιεύτηκε στην 122χρονη (1898-2019) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 18.12.2019, αρ.φύλλου 36.998)

κυκλο-φ-οριακα 993, 5 Δεκεμβρίου 2019

Κυκλο-φ-οριακα 993, Καλημέρα φίλοι και φίλες αναγνώστες «Τ’ς ΑγιαΒαρβάρας βαρβαρών’, τ’ ΑηΣάββα σαβανών’ κι τ’ ΑηΝικόλα παραχών’» έλεγε η γιαγιά μου, που είχε γεννηθεί στο Μούρεσι, που σήμαινε ότι τέτοιες μέρες αναμένονταν χιόνια στο βουνό. Εδώ και τώρα εμείς μόλις τελειώσαμε με τις ζέστες, μόλις ανάψαμε τα καλοριφέρια ή/και τις σόμπες, μόλις φορέσαμε τα βαριά τα μπουφάν, εν γένει μόλις θυμηθήκαμε το ρεμπέτικο του 1940 «μπήκε ο χειμώνας κι ο κοσμάκης τά ‘χει χάσει, και παλτουδιά καινούργια τρέχει ν’ αγοράσει, μα το δικό μου κι αν επάλιωσε παλτό, … θα με θερμαίνει το φιλί σου το ζεστό…».

Έτσι αναβλήθηκε και η γιορτή με την Δέσποινα και τον Χρήστο για ανήμερα του πολιούχου μας Αγίου Νικολάου, βοήθειά μας, ημών όλων εδώ στον όμορφο Βόλο και των ναυτικών μας όλων σ’ όλα τα πέλαγα. Κι έμεινε η Αργώ στη στεριά έρημη και μόνη, κι είναι, νομίζω, η πρώτη φορά που μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο ειπώθηκαν δυο κουβέντες γι’ αυτή την κακομεταχείριση. Για πρώτη φορά στα κυκλο-φ-οριακά 827, στις 11.11.2015 εμείς γράφαμε τους στίχους του Μιχάλη Γκανά που τους τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας «καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη / ποιος είδε βάρκα στον Χελμό, στο Μέτσοβο βαπόρι» και συμπληρώναμε «βγήκε και η δική μας Αργώ στην παραλία κι έπιασε θέση στου Παπαστράτου, εορταστικώς». 2015, πάνε κιόλας πέντε (5) χρόνια – κι αναρωτιέμαι, επίσης, τι γίνεται με το προεκλογικώς επαν-εξαγγελθέν Μουσείο της Αργούς, για το οποίο συν-στρατεύτηκε και πρώην Δήμαρχος Βόλου;

Είπα Δήμαρχος και ο νους μου πήδηξε στους πολλούς, διάφορους και  για εμένα τελείως αδιάφορους «παράγοντες» του ποδοσφαίρου (για να μαθαίνουμε, η λέξη παράγων είναι μετοχή ενεργητικού ενεστώτα του ρήματος «παράγω» που δηλώνει δημιουργώ, παρασκευάζω, κατασκευάζω, προξενώ, εκκρίνω. Η ουσιαστικοποιημένη λέξη «ο παράγων, δημ. ο παράγοντας» είναι (άκουσον, άκουσον!) μεταφραστικό δάνειο από  την αγγλική λέξη factor ή την γαλλική facteur), και φαίνεται απολύτως λογικό, καθώς οι παράγοντες δεν παράγουν απολύτως τίποτε. Λάθος! Οι παράγοντες παράγουν ανακοινώσεις. Συνεχώς, ανακοινώσεις, όλοι εναντίον όλων, των άλλων, των αντιπάλων, των διαιτητών, των οργάνων της τάξεως και της αταξίας, των δημοσιογράφων, των υπουργών, των πρωθυπουργών, των πάντων. Και καθόλου δεν με ενδιαφέρει όλο αυτό το ξεκατίνιασμα, ας νοιάζονται οι ανόητοι που παίζουν τα λεφτά τους στοίχημα για τάδε σκορ ημιχρόνου, «ανατροπή» στο τελικό σκορ και στη συνέχεια ειρωνείες και τουρτίτσες. Καθόλου δεν με ενδιαφέρει και δεν επρόκειτο ποτέ να ασχοληθώ με το θέμα αν η πόλη όπου γεννήθηκα και θέλω να ζω και η Δημοτική Αρχή της ονομαστικά δεν βρισκόταν διαρκώς «στο στόμα» μιας σειράς από απίθανους τύπους με τις παραπάνω ιδιότητες.

Κατά τα άλλα, με γεια τον καινούργιο κυκλικό κόμβο στα Αστέρια, στη συμβολή του Περιφερειακού Δρόμου με την παραλιακή Εθνική Οδό αρ. 34, κατασκευή της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας και Β.Σποράδων. Πήγαμε, τον περάσαμε, και γύρω-γύρω όλοι κάναμε, μια χαρά τον βρήκαμε, θαυμάσαμε και την κεντρική κατασκευή με τα φωτιστικά που, αν είναι σωστές οι πληροφορίες μας, ήρθε στον Βόλο εκ του εξωτερικού, όλα καλά κι όλα ωραία. Μένει να δούμε λίγο την λειτουργία του στην καλοκαιρινή περίοδο, ελπίζουμε στα καλύτερα.

Μέσα στην πόλη πολύ μας συγκίνησε η παραχώρηση από πλευράς Δήμου θέσης στάθμευσης για το όχημα βουλευτή. Διετέλεσα μέλος και στο τέλος πρόεδρος της Επιτροπής Κυκλοφοριακών Θεμάτων του Δήμου Βόλου από το 1989 έως το 2010 συνεχώς. Ουδέποτε θυμάμαι να ασχολήθηκε η Επιτροπή με τέτοιο αίτημα, οι βουλευτές Μαγνησίας εκείνων των περιόδων που στάθμευαν, άραγε, τα οχήματά τους; Ποτέ δεν μας απασχόλησαν, όσο εμείς, όλα τα εκάστοτε μέλη της Επιτροπής, προσπαθούσαμε να εφαρμόζουμε τους κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας αλλά και του Συντάγματος της Ελλάδας περί ισότητας των πολιτών στην διαχείριση των δημόσιων αγαθών, όπως τέτοιο είναι ο δρόμος. Αμήν.

Και τω Θεώ Δόξα να λέμε. Χρόνια Πολλά Σάββα σήμερα και Νικόλα αύριο. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 122χρονη (1898-2019) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 05.12.2019, αρ.φύλλου 36.987)