κυκλο-φ-οριακα 1157, 12 Ιουλίου 2023

 

Εμείς πάλι εδώ, σταθερά, όσο σταθερά μας επιτρέπει το Ελληνικό Καλοκαίρι, που ήδη άρχισε να κάνει αισθητή την θερμή παρουσία του. Και καλά κάνει, καλοκαίρι είναι, ζέστη θα κάνει, είναι τελείως παράλογο να αποκαλείται μια ισχυρή ζέστη – η έννοια «καύσωνας» έχει καταντήσει «παιχνίδι στα χέρια των παιδιών», που έλεγε κι ο Σαββόπουλος στα νιάτα του – «επικίνδυνο καιρικό φαινόμενο». Να μου πεις ότι υπάρχει αυξημένος κίνδυνος πυρκαγιών ναι! να το καταλάβω και όντως πρέπει όλες οι πυροσβεστικές δυνάμεις να είναι σε απόλυτη ετοιμότητα για κατασβέσεις κι όχι για «ενίσχυση» του ΕΚΑΒ όπως προβλέπει η πρόσφατη παντελώς απαράδεκτη Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ Α 132/05.07.2023).

Εκλείπει σιγά-σιγά αυτό που κάποτε ονομάζαμε «κοινή λογική» σε τούτη τη γη που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα σύμφωνα με τον Άγγελο Βλάχο (1838-1920) – Ω! δεν την αγνοεί κανείς / είναι η γη η Ελληνίς! Και αντικαθίσταται σταδιακά από τον εφήμερο εντυπωσιασμό και, κυρίως, από το απόλυτο κέρδος των ολίγων και μόνον αυτό. Δυσκολεύομαι, συμπολίτες, πολύ δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ, και τα παιδιά μου με λένε γκρινιάρη. Νιώθω ότι περιστοιχίζομαι από ένα σύννεφο που συνεχώς με φτύνει, γελάει μαζί μου και μου υπενθυμίζει διαρκώς πόσο βλάκας είμαι.

Ζεστούλα, λοιπόν. Κι εμείς, όπως όλοι οι δυνάμενοι, (κι ας μην ξεχνάμε, συν-άνθρωποι, ότι δεν δύνανται όλοι...) πήραμε τον δρόμο της θάλασσας, που μας βγάζει στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Με βοριαδάκι και μια παραλία μεγαλείο, το Αιγαίο στα κέφια του. Πήγαμε από Χάνια, όπου συναντήσαμε το έργο της παράκαμψης του χιονοδρομικού κέντρου και γυρίσαμε από Νεοχώρι, σχεδόν ολόκληρο το καλό μας Κύκλωμα Πηλίου το οποίο, επαναλαμβάνω για χιλιοστή φορά, μπας και το αντιληφθεί κανείς, είναι Εθνική Οδός και ανήκει στο Τριτεύον Εθνικό Οδικό Δίκτυο (με εξαίρεση το τμήμα Χάνια-Κισσός, το οποίο συνδέει τις Εθνικές Οδούς 34^α και 34 και ανήκει στο Πρωτεύον Επαρχιακό Οδικό Δίκτυο του Νομού Μαγνησίας). Στον δρόμο πριν και μετά την Τσαγκαράδα συναντήσαμε μεγάλα κα δύσκολα εργοτάξια στήριξης του δρόμου – αυτά είναι πραγματικά έργα με μέλλον και πολύ καλώς γίνονται. Κι όσο πηγαίναμε, ως γνωστόν, περνάγαμε το ένα μεγάλο ρέμα του Ανατολικού Πηλίου μετά το άλλο. Και αναρωτιόμουνα, πόσο δύσκολο είναι ή πόσο μεγάλη δαπάνη απαιτείται για να μπει μια πινακίδα που να λέει π.χ. Κερασόρεμα, το όνομα του ρέματος, βρε αδερφέ. Κανένας, ούτε καν κάποιος τοπικός, εξωραϊστικός ή άλλος σύλλογος, σε συνεννόηση με την Τεχνική Υπηρεσία της Περιφέρειας, δεν μπορεί να ενδιαφερθεί γι’ αυτό το τόσο απλό θέμα, που όμως έχει μια δική του αξία, έστω και μόνο τουριστική (και όχι κερδοφόρα...);

Το θέμα με τις φωτοβολταϊκές καλλιέργειες (κακοέργειες θα τις λέμε στο εξής) τελειωμό δεν έχει. Φίλος εξ Αθηνών, αρμόδιος περί αυτά, μου επεσήμανε ότι για πάρκο ισχύος 400 MW απαιτούνται 727.272 πανέλα και συνολικά 4.000 στρέμματα. Συμμαθητής καλός διαμένων στις ΗΠΑ συμμερίζεται τις ανησυχίες της στήλης αλλά επισημαίνει ότι και η γεωργία στην Θεσσαλική πεδιάδα δυστυχώς δεν είναι βιώσιμη, λόγω της επιμονής στις υδροβόρες καλλιέργειες και την εξ αυτού του λόγου διαρκή υποχώρηση των υπόγειων υδροφόρων οριζόντων. Έχει δίκιο ο Βασίλης, χρόνια και ζαμάνια, γέρασα ακούγοντας-διαβάζοντας περί της ανάγκης αναδιάρθρωσης του παραγωγικού μοντέλου στην Θεσσαλική πεδιάδα, τίποτε δεν έγινε. Με την ανασύσταση της λίμνης Κάρλας όλοι θεώρησαν ότι τα προβλήματα των γεωτρήσεων τελείωσαν και απλώς συνέχισαν όπως ήξεραν. Όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την πλήρη κατάργηση της καλλιεργήσιμης γης, όπως φαίνεται στην φωτογραφία, σε περιοχή στην διαδρομή Θεσσαλονίκης-Γρεβενών. Όχι πείτε μου, φίλοι συν-Έλληνες, δεν είναι τρομακτικό αυτό το τοπίο;

Όπως δεν έχει τελειωμό και το θέμα με το parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος. Το παρακολουθούμε.

Και κάτι διάβασα περί υπογραφών για τον Ναύσταθμο, στον Αλμυρό. Και μου ήρθε στον νου μια άλλη μεγάλη «επένδυση» στην περιοχή από μια εταιρεία που (θα...) την έλεγαν Σαρατόγκα ή κάπως έτσι, ξέρει κανείς τίποτε; Επαναλαμβάνουμε, δεν τα προλαβαίνουμε όλα βρε παιδιά, κάνουμε και κανένα μπάνιο...

Σας αγαπώ αδιαλείπτως και καταχρηστικώς. Γεια σας

Στην φωτογραφία φωτοβολταϊκές κακοέργειες ...

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 12.07.2023, αρ.φύλλου 3975)

κυκλο-φ-οριακα 1156, 5 Ιουλίου 2023

 

Καλόν Μήνα, ήρθε ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο (...και ο Αύγουστος ο πέτρινος, με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά) όπως έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημα «Ναοί στο σχήμα τ’ ουρανού», τμήμα του αριστουργηματικού «Άξιον Εστί» – έχω στ’ αυτιά μου τον Θεόδωρο Δημήτριεφ με την Χορωδία της Θάλειας Βυζαντίου στην πρώτη, την αυθεντική εκτέλεση, και τον Βαγγέλη Κακάλια με την Βολιώτικη Χορωδία και την Χορωδία Αταλάντης στις 15 Ιουνίου 2014 στο Πνευματικό Κέντρο. Κι άλλοτε, όταν ο Βαγγέλης αδυνατούσε να είναι παρών σε κάποια εμφάνιση, είχα την τιμή να απαγγέλω τα συγκλονιστικά λόγια του κλεισίματος «Φύγανε, φύγανε (ο Ιούλιος, κι ο Αύγουστος, κι ο Μαΐστρος, κι ο Γραίγος...) και βαθειά κάτω απ’ το χώμα συννέφιασε, ανεβάζοντας χαλίκι μαύρο και βροντές η οργή των νεκρών. Και αργά στον άνεμο τρίζοντας εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά, φοβερά των βράχων τα αγάλματα» – το γράφω και συγκινούμαι, φανταστείτε όταν τραγουδούσα όλη την θεόπνευστη μουσική του Θεοδωράκη και απήγγειλα αυτούς τους θεσπέσιους στίχους...

Κι όλα αυτά με αφορμή απλώς την έλευση του μηνός Ιουλίου. Ο οποίος κατά κανόνα φέρνει καλοκαίρι, διακοπές, θάλασσες, αποτελέσματα και βάσεις πανελλαδικών εξετάσεων (συγχαρητήρια σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά). Φέτος, σε τούτη την γενικώς αυτοδύναμη εκλογική χρονιά, μας φέρνει και πιο κοντά στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές, 8 Οκτωβρίου 2023, για τις οποίες Εκλογές, στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όπου ζούμε, έχει ψηφιστεί Νέος Νόμος 4804/2021 (ΦΕΚ Α 90/05.06.2021) για τον οποίο Νόμο θα μιλήσουμε άλλη φορά.

Προς το παρόν πανηγυρίζουμε για «μεγάλη επένδυση», και μάλιστα «καινοτόμο», για ένα φωτοβολταϊκό πάρκο 400 MW (μεγαβάτ, ισχύς παραγόμενου ρεύματος), στην περιοχή Κραννώνα, στον Νομό Λάρισας. Καθόλου γνώστης αυτών των καταστάσεων δεν είμαι, αλλά το φωτεινό internet υπάρχει. Με λίγο ψάξιμο βρήκα ότι μια εγκατάσταση 1MW απαιτεί περίπου 4.100 πλάκες (panels) διαστάσεων περίπου 1,00*1,60 μέτρων, τουτέστιν συνολική επιφάνεια κάπου 6 στρέμματα και κάτι. Ακόμη ένας απλούστατος πολλαπλασιασμός επί 400 μου δίνει το φοβερό και τρομερό νούμερο περίπου 2.600 στρέμματα. Τόση είναι η έκταση που απαιτείται για την τοποθέτηση των περίπου 160.500 πάνελς (αν κάπου έχω λάθος, να μου το επισημάνετε, παρακαλώ). Όπως δήλωσε στο Ράδιο ΕΝΑ το αφεντικό αυτού του «project», τα πάνελς δεν θα τοποθετηθούν σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις «...αλλά σε χώρο ελεύθερο στα κανάλια ύδρευσης των χωραφιών και στους ταμιευτήρες, που χρησιμοποιούνται για άρδευση των εκτάσεων». Και επίσης δήλωσε ότι «...έχει υπογραφεί μια συμφωνία συνεργασίας με τον ΤΟΕΒ Πηνειού, που εκπροσωπεί πολλούς αγρότες στη Θεσσαλία, για να δοθεί δωρεάν ρεύμα για τις ανάγκες ύδρευσης των χωραφιών τους», Τρομάζω, συν-Έλληνες, σκιάζομαι – σκιάζομαι κι απ’ την σκιά αυτών των 160 και βάλε χιλιάδων πλακών πάνω από την εύφορη θεσσαλική γη, ακόμη κι αν πρόκειται για τα κανάλια ή/και για τους ταμιευτήρες του Κραννώνα. Μαζί και με το τυράκι στη φάκα περί το δωρεάν ρεύμα.

Δεν ξέρω, και να με συγχωρείτε, αλλά αυτού του είδους η «πράσινη ανάπτυξη» με τρομάζει. Πέρα από την απολύτως προβλέψιμη καταστροφή σε όχι πάρα πολλά χρόνια, όλο αυτό βρωμάει χρήμα, πάρα πολύ χρήμα, κι όλο έξω από ‘δω, Γερμανία, Γαλλία, Κίνα κλπ. Κι όλο αυτό το χρήμα της «επένδυσης» οι αγαπητοί μας επενδυτές πρέπει να το πάρουν πίσω και με το πολύ παραπάνω. Από ποιον άραγε; Με ποια Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας; Εδώ πανηγυρίζουμε για «1.100» εργαζόμενους στη φάση της κατασκευής και καμιά 20αριά το πολύ «σε ετήσια βάση» για την επίβλεψη της λειτουργίας. Πείτε με οπισθοδρομικό, πείτε με εχθρό του περιβάλλοντος, πείτε με ό,τι θέλετε. Ειλικρινά προτιμώ απείρως τους καταπράσινους κάμπους και τον λιγνίτη.

Για να μην...ξεχνιόμαστε, τι γίνεται με την ιδιωτικοποίηση του Λιμένα; Με την Κίτρινη Αποθήκη; Με τον Περιφερειακό, Με τα πεζοδρόμια; (νέο θέμα, φωτογραφίες στο ιστολόγιο). Δεν τα προλαβαίνουμε όλα βρε παιδιά. Και να πάτε όλοι και όλες για κούρεμα, το διέταξε ο άμαλλος Άρχοντας. Σας αγαπώ δια βοής, γεια σας.

Στην φωτογραφία απλώς ...Καλό Καλοκαίρι.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 05.07.2023, αρ.φύλλου 3970)

κυκλο-φ-οριακα 1140, 1 Μαρτίου 2023

 

Τι έγινε ρε παιδιά; Μπαίνουμε ήδη στον τρίτο μήνα του σωτηρίου έτους 2023, έβαλα το ασπροκόκκινο βραχιολάκι μου μη με κάψει ο ήλιος (έτσι μου έλεγε η αείμνηστη μαμά μου) και αναρωτιέμαι τι γίνεται με την εποχή που ονομάζεται (ακόμα…) Χειμώνας. Μια χαζο-Μπάρμπαρα κι όξω από ‘δω, είναι αυτό Χειμώνας; Και τα πράγματα τρέχουν! Κι ο μεγάλος σφίγγα (η σφιγξ της σφιγγός, η Μεγάλη Σφίγγα που φυλάει τις πυραμίδες της Γκίζας στην Αίγυπτο ή η δικιά μας, στην Αρχαία Θήβα, με το πασίγνωστο αίνιγμα που έλυσε ο Οιδίπους) να μην αποκαλύπτει το φοβερό και τρομερό μυστικό της εκλογικής ημερομηνίας.

Κατά τα λοιπά κλαίει και οδύρεται η ηγετική δυτική ανθρωπότης για τον άδικο πόλεμο της Ρωσίας ενάντια στην Ουκρανία, σε αντιδιαστολή με τους δεκάδες δίκαιους πολέμους των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους εναντίον της Κορέας, του Βιετνάμ, της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Λιβύης, του Αγίου Δομίνικου, της Γουατεμάλας, της Χιλής και ούτω καθ’ εξής. Κλαίει και οδύρεται με κροκοδείλια δάκρυα και αγοράζει πανάκριβο αμερικάνικο υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG), που το χρεώνει ξεδιάντροπα στους υποτελείς λαούς – πού θα πάει αυτή η ιστορία κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητος.

Εκείνο που κανείς μπορεί να πει μετά βεβαιότητος είναι ότι στην Ελλάδα ξύνουμε τον απόλυτο πάτο του βαρελιού. Θυμάμαι έναν πραγματικό Ηγέτη Πρωθυπουργό, μιλώντας για τους καταδικασμένους σε θάνατο πρωταίτιους της Απριλιανής χούντας 1967-1974, να λέει ότι «Η Δημοκρατία δεν εκδικείται» και να μετατρέπει την ποινή τους σε ισόβια. Και βλέπω τώρα ένα ανθρωπάκι κακέκτυπο Πρωθυπουργού, για το χατίρι του ευτραφούς κουμπάρου-ολιγάρχη και κάποιων άλλων μεγαλόσχημων να στήνει «ειδικά δικαστήρια», να παρακολουθεί και διώκει παντοιοτρόπως πολιτικούς αντιπάλους, να επιτρέπει την ασυδοσία του Αρείου Πάγου και γενικώς να εκδικείται, εξευτελίζοντας την Ελληνική Δημοκρατία. O tempora o mores, τα λόγια του Ρωμαίου Κικέρωνα.

«Κάτι μ’ αρρωσταίνει σ’ αυτή την πολιτεία…», που λέει κι ο Σαββόπουλος ήδη το 1972. Κάτι μ’ αρρωσταίνει συν-Έλληνες, νιώθω ότι «στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε», όχι όμως σαν ήρωες, όπως θα μας ήθελε ο Γιώργος Σεφέρης. Και είναι επίσης βέβαιο ότι δεν είναι ο γιαλός στραβός.

Καθαρή Δευτέρα, το πρόγραμμά μας δεν προέβλεπε απομακρύνσεις από την Εστία, το γεύμα μας ήταν απολύτως ελεγχόμενο, ο χαρταετός, που για κάποια χρόνια χωρίς τα παιδιά είχε λουφάξει στο υπόγειο, κάποια στιγμή μας βαρέθηκε κι έφυγε, πήγε να βρει άλλα παιδιά, άλλον σπάγκο. Θυμάμαι προς το τέλος της δεκαετίας του ’90, όταν ακόμα οι «κίνδυνοι της τρομοκρατίας» δεν είχαν μετατρέψει τους ανθρώπινους τόπους σε σιχαμερά φρούρια, πήγαινα με το αυτοκίνητο κι όλη την οικογένεια στην προβλήτα 3 του λιμανιού, στρώμα οι γλάροι, τα παιδιά τούς σήκωναν σμάρι στον αλμυρόν αέρα κι εγώ αμολούσα καλούμπα κι έφτανε ο αετός στον Θεό. Έθιμο, χαρά και δέηση μαζί, για έναν καλό ακόλουθο χρόνο.

Τώρα πήγαμε μια βόλτα παραλιακή, μέχρι την άκρη της Αύρας. Περνώντας από τον πεζόδρομο της Αγίας Τριάδας δεν μπόρεσα να μην ξανα-σκεφτώ πόσο άχρηστη, πόσο αχρείαστη και εν τέλει πόσο καταστροφική είναι αυτή η επικάλυψη των γραμμών του Τραίνου του Πηλίου με πέτρες που καμία σχέση δεν έχουν με το περιβάλλον και φυτά που κάλλιστα μπορούσαν να βρίσκονται τρία μέτρα παραπίσω, στο ωραίο παρτεράκι με το γκαζόν. Άχρηστη και εκδικητική, θα πω, ενέργεια, χωρίς λόγο και χωρίς αισθητική, οι περιποιημένες γραμμές, όπως π.χ. είναι στην Παναγία Τρύπα ή στον Άγιο Κωνσταντίνο, με τους ίδιους κυβόλιθους της πεζοδρόμησης, θα ήταν ό,τι καλύτερο. Όμως όχι! Ο Άρχοντας ήθελε λουλουδάκια και, κυρίως, ρήξη, πάντοτε επιδιώκει ρήξη, θεωρεί ότι βρίσκεται πάντοτε εν δικαίω, και δυστυχώς έχει ανθρωπάκια τριγύρω του (λυπάμαι που το λέω, πρώην συνάδελφοι), που δεν τολμούν να αρθρώσουν μιαν αντίρρηση.

Περιπλανώμενος ήμουν και τις προηγούμενες μέρες φίλτατοι αναγνώστες. Κάποια στιγμή βρέθηκα στον εγκαταλελειμμένο Σιδηροδρομικό Σταθμό «Λατομείον» (εδώεια παραπέρα, που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν), στον χώρο του οποίου είχα κάποια στιγμή διαβάσει ότι ξεκίνησαν εργασίες οι οποίες περιλαμβάνονται στο μεγάλο έργο της ηλεκτροκίνησης, αναβάθμισης, μερικής επαναχάραξης της Σιδηροδρομικής Γραμμής Βόλου-Λάρισας. Και διαπίστωσα ότι πράγματι, κάτι συμβαίνει στο σημείο. Δεν υπάρχει εργοτάξιο, υπάρχουν διαμορφώσεις «σιδηροδρομικής κλίνης», της υποδομής που εν καιρώ θα υποδεχτεί και θα στηρίξει στρωτήρες και σιδηροτροχιές. Άρα κάτι γίνεται, και μακάρι να προχωρήσει σύμφωνα με τα υπάρχοντα χρονοδιαγράμματα.

Μια άλλη στιγμή με συνάντησα στον πίσω δρόμο για το Αερινό (όχι από τον κόμβο της Εθνικής Οδού, τον άλλο). Είχα πολλά χρόνια να πάω σ’ εκείνα τα μέρη κι έπαθα σύγχυση. Κατάφορτοι οι λοφίσκοι του κάμπου, μέχρι τα όρια του χωριού, με φωτοβολταϊκές πλάκες! Τέλος οι καλλι-έργειες του κάμπου, τώρα φωτοβολταϊκές κακο-έργειες. Συνέχεια μέσα στο χωριό, η απόλυτη εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου – άθλιες οι μπασκέτες και η «στέρνα», υπερήφανα έργα με ιδρώτα παλαιότερων Κοινοταρχών. Πάνω σε κάθε δημόσια επιφάνεια τοίχου κλπ. το σύνθημα «Κασιδιάρης Εθνικό Κόμμα-Έλληνες». Μάλιστα, Κασιδιάρης. Προφανώς ουδείς ενδιαφέρεται είτε να βελτιώσει τις υποδομές, είτε να απαλείψει αυτές τις ασχήμιες. Απολύτως απογοητευτική κατάσταση, να την χαίρονται ο Kostas Agorastos και οι περί αυτόν, που σύντομα θα περάσουν από εκεί μια βόλτα να ζητήσουν ψήφο.

Και με την «πράσινη ενέργεια» των φωτοβολταϊκών, που αχρηστεύει όλο και περισσότερες καταπράσινες επιφάνειες παραγωγικότατης ελληνικής γης, τι γίνεται αδέρφια; Των παρόχων τα υπερκέρδη, της Ελλάδας η καταστροφή;

Τέλος και για σήμερα, Καλή Σαρακοστή. Σας αγαπώ νυν και αεί εκκωφαντικώς. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ποδοσφαιρική ομάδα Βολιωτών φοιτητών, Αύγουστος 1974 (από Δ. Τσαούση). Τα ονόματα διαβάζονται ευκολότερα στο έγχρωμο διαδίκτυο.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 01.03.2023, αρ.φύλλου 3885)

κυκλο-φ-οριακα 1126, 16 Νοεμβρίου 2022

 

(από αριστερά) Σταύρος Ντόντος, Θεόδωρος Δημόπουλος (Δ/ντης), Άγγελος Συντήλας
Κική Ντόντου, Ελένη Κύρκου, Δέσποινα Σιάππα

Καλημέρα συμπολίτες και συμπολίτισσες. 17 Νοέμβρη αύριο, κι όσο κι αν προσπαθούν τα διάφορα φασιστοειδή της σύγχρονης δημόσιας ζωής να διαγράψουν την Ιστορία το τανκ που γκρέμισε την Πύλη του Πολυτεχνείου ήταν αληθινό, οι νεκροί ήταν νεκροί, η χούντα ήταν δικτατορία κι όχι «επανάσταση» και η Κύπρος πληρώνει ακόμη την προδοσία της. Όσο κι αν προσπαθούν, η Ιστορία ξέρει. Όπως, για παράδειγμα, η Ιστορία ξέρει τι δουλειά είχε ο Ελληνικός Στρατός να πάει σε κατακτητικό πόλεμο στην Τουρκία το 1919.

Τέτοια είναι η Ιστορία. Ξέρει τα πάντα, δεν ξεχνάει ποτέ τίποτε, κι αφήνει τους ανθρώπους να την «ερμηνεύουν» και να την «γράφουν» – τις περισσότερες φορές γελάει μαζί τους.

Ένα κομμάτι της δικής μας ιστορίας ταξίδεψε μακριά μας για πάντα: η πρώτη μας Δασκάλα, η Κυρία Δέσποινα Σιάππα. Την συναντήσαμε στην 1η τάξη του 5^ου Δημοτικού Σχολείου τον Σεπτέμβριο 1959 στις παράγκες όπου στεγαζόταν, στην αυλή του 4^ου Δημοτικού Σχολείου, παράλληλα με την οδό Φιλίππου Ιωάννου – μια ομάδα παιδιών της συνοικίας Αγίου Κωνσταντίνου, που μέχρι σήμερα θυμόμαστε, που μέχρι σήμερα κρατάμε έναν δεσμό. Η Κυρία Δέσποινα (ή απλούστερα η κυραΔέσποινα) μας πήγε μέχρι την 3η τάξη και στην 4η μας ανέλαβε ο Κύριος Άγγελος Συντήλας. Ήδη από την 2α στεγαζόμασταν στις αίθουσες του 4^ου και τα μαθήματα γίνονταν εναλλάξ πρωί-απόγευμα. Η Κυρία Δέσποινα μας έμαθε γράμματα «γράμματα σπουδάματα, του Θεού τα πράματα», από το «να Λόλα, να ένα μήλο» μέχρι τις εκθέσεις «γράφω για το Φθινόπωρο» και τις γυμναστικές επιδείξεις – έχω μια φωτογραφία, εμείς, αγόρια και κορίτσια, ντυμένοι στα ολόλευκα με τα χέρια στην έκταση και δίπλα η ΚυραΔέσποινα, με τα χέρια στην πλάτη, αρχοντική, στοργική και συνάμα άγρυπνος φύλακας της καλής μας ανατροφής στο πνεύμα και στο σώμα. Έφτασε κοντά στα 100, ανάμεσα μιλούσαμε, πολλά χρόνια αργότερα μου έδειχνε ότι παρακολουθούσε την επιστημονική και οικογενειακή εξέλιξη όλων μας, εμένα με αποκαλούσε πάντοτε Χαραλαμπάκο, αλλά δεν με έπαιρνε στις ημερήσιες εκδρομές αν δεν ήταν και η μητέρα μου μαζί, φοβόταν την ανταλαβιά μου, μην προκαλέσω ή πάθω κανένα κακό… Ας είναι ελαφρό το χώμα που την σκεπάζει.

Ύστερα προχθές Κυριακή πήγαμε με καλή παρέα μια βόλτα απογευματινή στις Αλυκές και, ως ήτο φυσικόν, καταλήξαμε να πιούμε δυο χαλαρά τσιπουράκια και, ως ήτο επίσης φυσικόν, «ο ήλιος εβασίλεψε, Έλληνά μου» (Στρατηγός Μακρυγιάννης, Χρήστος Λεοντής, Νίκος Ξυλούρης), κι επιστρέφοντας τα φώτα των δρόμων είχαν ανάψει. Κινηθήκαμε στον παραλιακό δρόμο Πλαζ-Πευκάκια, αυτόν που εμείς τον ξέραμε να ονομάζεται Γεωργίου Παπαδάκου (1909-1975), του Νομάρχη Μαγνησίας στα διαστήματα 1946-1949, 1953-1958 και 1959-1964 (τα στοιχεία από το πολυτιμότατο πόνημα του Κυρίου Δημήτρη Κωνσταντάρα-Σταθαρά «Δρομο-λόγιο του Δήμου Βόλου», έκδοση Ίωνες 2009). Τώρα οι μπλε ταμπέλες γράφουν «Οδός Ασα Τζένιγκς» και δεν ξέρω αν υπάρχει σχετική απόφαση ονοματοθεσίας. Τέλος πάντων, σ’ αυτόν τον δρόμο, στο προς την θάλασσα φαρδύ πεζοδρόμιο υπάρχει και οριοθετημένος ποδηλατόδρομος και μία μακριά σειρά από μεταλλικούς στύλους, που στην κορυφή έχουν φωτοβολταϊκές πλάκες (πάνελς, ελληνιστί) και παρακάτω φωτιστικά σώματα τα οποία, προφανώς, λειτουργούν με το ρεύμα των φωτοβολταϊκών, ήτοι δωρεάν! Αυτό είναι τμήμα ενός συνολικότερου έργου, που έγινε από την προ Άρχοντος Δημοτική Αρχή (οι εξωγήινοι, που λέγαμε…) και βεβαίως πληρώθηκε από δημόσια χρήματα. Ε! λοιπόν την σήμερον νύκτα αυτός ο φωτισμός με τα φωτοβολταϊκά δεν λειτουργεί και ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμιο οι κάτασπροι led λαμπτήρες καταυγάζουν τα πέριξ. Ποιον να ρωτήσω γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί αχρηστεύτηκε έτσι ένα τόσο πρωτοποριακό έργο «πράσινης ανάπτυξης»; Ποίος ο λόγος ή οι λόγοι;

Σιγά μην πάρω απάντηση. Εδώ έχουμε τόσες δουλειές, λαμπάκια, λουλουδάκια, μέχρι και Πατριάρχη να εγκαινιάσει (τι να εγκαινιάσει δηλαδή, μια ανακαινισούλα όλο κι όλο, έργο εξωγήινων από τα παλιά τα χρόνια είναι κι αυτό) το Δημοτικό Θέατρο θα φέρουμε, σιγά μην ασχοληθούμε με φωτοβολταϊκά. Με σκουπίδια, ίσως…

Α! ναι!, φτιάχνουμε και «ποδηλατοδρόμους». Ένας καλός φίλος μου έστειλε σχετική ενημέρωση από τα Χανιά, στην Κρήτη ντε!, όπου επίσης φτιάχνουν ποδηλατοδρόμους. Και μου «άναψαν τα λαμπάκια» φίλοι αναγνώστες και επί τόπου έκανα μια ανάρτηση στο φατσοβιβλίο που λέει επί λέξει: «Αφιερωμένο σε όλους τους ανεγκέφαλους, εκπαιδευτικούς, ποδηλάτες, "συγκοινωνιολόγους", λοιπούς τεχνικούς και "τεχνικούς", διάφορους πολιτικούς και "πολιτικούς", δημοσιογράφους και "δημοσιογράφους" αναρμόδιους και αρμόδιους, που απαξίωσαν, δαιμονοποίησαν, έσυραν στα δικαστήρια και τελικά κατέστρεψαν το δίκτυο ποδηλατοδρόμων στον Βόλο. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη επιστήμονες με μυαλό και μηχανικοί που ξέρουν και να διαβάζουν και να εφαρμόζουν. Και Πολιτικοί που ακούν και δέχονται… Με γεια στους Κρητικούς φίλους. Για όσους ΠΙΘΑΝΟΝ αμφιβάλλουν δια το αληθές του λόγου, η πλήρης δημοσίευση σε ιστοσελίδα των Χανίων: https://www.zarpanews.gr/o-kyvos-errifthi-gia.../». Αυτό διότι στην σύνοψη του Σχεδιασμού Ποδηλατοδρόμου επιλέγεται (επί λέξει): «ο τύπος ποδηλατοδρόμου «Διάδρομος ποδηλάτων-Cycle Track» (η υποκατηγορία τοποθέτησής του στο επίπεδο του οδοστρώματος με διαχωριστική νησίδα από οπλισμένο σκυρόδεμα και συχνά ανοίγματα)…Σε πλήρη συμφωνία με τις Τεχνικές Οδηγίες για Ποδηλατοδρόμους του Υπουργείου ΥΠΟΜΕΔΙ, ΦΕΚ 1053 Β’/2016».

Είναι γνωστό, νομίζω, ότι η βλακεία δεν παλεύεται. Επίσης είναι γνωστό ότι «ουδείς χειρότερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστον» (αν και η ύπαρξη αρχαίου ρητού με την ίδια έννοια αμφισβητείται σφόδρα). Και επίσης ισχύει η ρήση του Γεωργίου Σουρή (1853-1919) (αμφισβητούμενης, ως τόσο, πατρότητος) «τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκ… λιβάνι…». Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως, και η ζωή συνεχίζεται κουτσά-στραβά. Γεια σας.

Στην φωτογραφία, στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου 1959-1965, (από αριστερά) οι Δάσκαλοι Σταύρος Ντόντος, Θεόδωρος Δημόπουλος (Διευθυντής) και Άγγελος Συντήλας και οι Δασκάλες Κική Ντόντου, Ελένη Κύρκου και Δέσποινα Σιάππα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 16.11.2022, αρ.φύλλου 3815)

κυκλο-φ-οριακα 1092, 17 Φεβρουαρίου 2022

 

ένας τοιχος της Αθήνας

Καλημέρα και πάλι πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής. Έχω μείνει κατάπληκτος με όλα αυτά που συμβαίνουν, πιστεύω ότι το ίδιο έχετε πάθει κι εσείς – εκτός αν εσείς ζείτε σε άλλη χώρα, όπως αυτός, ο μεγάλος, που είπε αυτή την καταπληκτική ιστορική «ατάκα».

Στην Πρωτεύουσα βρεθήκαμε το Σαββατοκύριακο, κι όπως έχουμε ξαναπεί η Αθήνα για τους τουρίστες είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου. Σάββατο πρωί επισκεφτήκαμε το Μουσείο Μπενάκη στην οδό Πειραιώς, όπου φιλοξενείται η έκθεση για τα 100 χρόνια της ελληνικής βιομηχανίας μπισκότων Παπαδοπούλου (1922-2022) – συναφής και η πολύ προσεγμένη διαφήμιση που τρέχει στις τηλεοράσεις. Μια ωραία στημένη και πολύ «τρυφερή» εξιστόρηση 100 χρόνων παρουσίας στα σπίτια μας των θρυλικών «πτι-μπερ» και «μιράντα», τώρα πλέον μαζί με ακόμη 600 περίπου κωδικούς προϊόντων και με κυρίαρχα στις εξαγωγές τα «πουράκια» Caprice, που παράγονται αποκλειστικά στο εργοστάσιο του Βόλου, στην Α’ ΒΙ.ΠΕ. Σάββατο απόγευμα καφεδάκι στο Μουσείο της Ακρόπολης, φάτσα στον Παρθενώνα – τους χώρους του Μουσείου τους έχουμε ήδη δυο φορές επισκεφθεί. Κυριακή πρωί συνάντηση με έναν συμφοιτητή και συγκάτοικο από την Καρλσρούη, μετά από 45 χρόνια που είχαμε να ειδωθούμε! Δευτέρα πρωί καφεδάκι στην Πλάκα, στην οδό Αδριανού, φάτσα στη Στοά του Αττάλου και την Αρχαία Αγορά, κι ύστερα μια τεράστια βόλτα σε Θησείο, Κεραμεικό, Γκάζι, Ψυρρή, Ευριπίδου και γεύμα στην Πλατεία Εξαρχείων, μια βόλτα που περιλαμβάνει απ’ όλα, παρελθόν (πού αλλού στον κόσμο υπάρχουν τόσο πολλά αρχαία μνημεία διαφόρων εποχών μέσα σε μια πόλη;), παρόν (δεν υπάρχει σπιθαμή «αφρούρητου» τοίχου χωρίς γκράφιτι) και μέλλον (μεγάλα πανώ διαφωνούν με την κατασκευή σταθμού της γραμμής 4 του μετρό μέσα στην Πλατεία Εξαρχείων, στα επόμενα 8 και βάλε χρόνια).

Αν είχε αυτά στον νου του ο μεγάλος με την καταπληκτική ατάκα, αυτά (κι αρκετά άλλα) που μπορεί να απολαύσει ένας αργόσχολος επαρχιώτης μεσοαστός με δωρεάν διαμονή για ένα «εξτέντεντ γουικεντ» στο όντως Κλεινόν Άστυ, και με την βεβαιότητα ότι την άλλη μέρα θα ανασαίνει ξανά την ζωοδότρα αύρα ενός Παγασητικού κόλπου, τότε ναι! ισχύει. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις ανθρώπων τε (πλην αρίστων, φυσικά) και συνθηκών (πλην μεγάρου, φυσικά) πρόκειται για χοντρή αλαζονική μπούρδα.

Και όπως μαθαίνω δεν θα γίνει, τελικά, ούτε πόλεμος. Η Δημοκρατία (ποια Δημοκρατία;) ενίκησε και πάλι, κι όσοι περίμεναν ότι ο κύριος Μπάιντεν θα κάνει κάτι καλύτερο από ό,τι έκανε ο κύριος Τρamp ήδη ηπατήθησαν σφόδρα. Η Αμερική δεν αλλάζει, δυστυχώς, ακόμη και μετά από τόσες βαριές, βαρύτατες ήττες, σε Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, ακόμη και σε Κόσσοβο και Λιβύη, παραμένει δέσμια των πρακτικών του ψυχρού πολέμου (που τελείωσε μόνο στα χαρτιά και στην πραγματικότητα ποτέ…) και των βιομηχανιών όπλων. Όσο έβλεπα ρωσικά στρατεύματα και πυραύλους, αμερικάνικα πλάνα τραβηγμένα μπορεί και πριν από έναν χρόνο, κι άκουγα μέσω τηλεοπτικών δικτύων να προσδιορίζεται η 16^η Φεβρουαρίου ως η ημέρα έναρξης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία (αν είναι ποτέ δυνατόν οποιοσδήποτε τρίτος να ξέρει τέτοια λεπτομέρεια, για εντελώς ηλίθιους μας περνάνε…) περίμενα να ακούσω και περί χρήσης χημικών όπλων, όπως τότε, με τον Σαντάμ Χουσεΐν, που με περίσσιο θράσος βγήκαν «μετά» οι πράκτορες και «αναγνώρισαν» ότι ήταν ένα (ακόμη) ψέμα. Είναι βέβαιο, συνάνθρωποι: δεν θα ησυχάσουμε ποτέ, η Ειρήνη δεν είναι ένα «αποδοτικό» σενάριο, όλα τα άλλα περί αυτής (της Ειρήνης) είναι, δυστυχώς, παραμύθια.

Παραμύθι δεν είναι όμως η μεγάλη εξάπλωση στην ελληνική ύπαιθρο των φωτοβολταϊκών πάρκων, αυτών που εμείς κάποτε είχαμε ονομάσει «φωτοβολταϊκές καλλιέργειες». Γεμίζει συνεχώς ο κάμπος της Θήβας και οι πλαγιές του Μαρτίνου, πρόσφατα περάσαμε από τον παράδρομο που συνδέει την οδό Λαρίσης με τα Μελισσάτικα, κάτω από το κτήριο της Μητρόπολης, και είδαμε σε μία τεράστια έκταση, πρώην πράσινη και δεντροφυτεμένη, να φυτρώνουν πλέον εκατοντάδες φωτοβολταϊκές πλάκες. Ποιος ξέρει πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Περάσαμε και κάτω από πολλές ανεμογεννήτριες, άσπροι γίγαντες με τα φτερά πεσμένα καθώς δεν φυσούσε καθόλου, και ευθαρσώς αναρωτιόμαστε αν η κατάργηση του λιγνίτη στην παραγωγή ηλεκτρικού ρεύματος θα κάνει, εν τέλει, καλό ή κακό στην έρμη χώρα μας. Και ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι 25%-30% της ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρωπαϊκή Ένωση που παίρνει αυτές τις βαρύγδουπες αποφάσεις «για το καλό μας» παράγεται σε περίπου 130 πυρηνικούς σταθμούς σε 14 χώρες. Πώς σας φαίνεται;

Απορίας άξιον: τι έγινε με εκείνη την πανηγυρικώς από την Περιφέρειά μας Kostas Agorastos αναγγελθείσα, πρωτοποριακή, καινοτομική και ρηξικέλευθη ολφακτομετρία; Μη μου πείτε πως δεν την θυμάστε, εγκόλπιο έπρεπε να την έχετε, ήταν αυτή η μέθοδος που θα έδινε στοιχεία για τις οσμές (χαϊδευτικό του βρώμα και δυσωδία…) που δυναστεύουν το «Μονακό». Τι απέγινε άραγε; Ομοίως Απορίας άξιον είναι τι γίνεται με την απογραφή πληθυσμού; Διαβάζω για μια νέα, «τρίτη φάση», που άρχισε 15 και θα τελειώσει 21 Φεβρουαρίου, στην οποία οι πολίτες κλπ., κλπ., φοβάμαι ότι κι εδώ μπάχαλο προέκυψε! Αν δεν απατώμαι, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες εξ αρχής έχουν μεταθέσει την απογραφή 2021 για την Άνοιξη 2022, ελπίζοντας σε κάμψη της πανδημίας, που φαίνεται ότι επιβεβαιώνεται. Sto Ellada γιατί δεν προκρίθηκε αυτή η λύση, παρά επιτρέψανε να ανθίσει το νεοφυές άνθος «αρνητής απογραφής»;

Είναι πράγματι πολύ σοβαρό έργο η κατεδάφιση ενός ρυμοτομούμενου, από το 1956 ή και νωρίτερα, κτηρίου για να ολοκληρωθεί ένας δρόμος. Μέχρι τώρα έχουν γίνει εκατοντάδες τέτοια «εργάκια» στην πόλη μας. Πρώτη φορά είδα Άρχοντα να φωτογραφίζεται μπροστά στα ερείπια. Να είστε καλά, γεια σας.

Στην φωτογραφία, ο τοίχος της Αθήνας μιλάει…

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 17.02.2022, αρ.φύλλου 37.650)