κυκλο-φ-οριακα 944, 27 Σεπτεμβρίου 2018

Ο Σεπτέμβρης αποφάσισε να γίνει Σεπτέμβρης, καλημέρα συμπολίτες. Ξενοφών το όνομα του κακού μας του καιρού, Μανγκούτ ονομάζεται ο υπερ-τυφώνας στις Φιλιππίνες, «τυφώνας της χρονιάς» χαρακτηρισμένος από τα διάφορα ενημερωτικά μέσα – δεν ξέρω αν είναι ανάγκη των ανθρώπων ή ανάγκη των ίδιων των «μέσων» αυτός ο διαρκής υπερ-θεματισμός των πάντων, οι πανσέληνοι γίνονται όλο και μεγαλύτερες και «μπλε» και «ματωμένες» και δεν ξέρω τι άλλο, οι ποδοσφαιριστές μονίμως «αποθεώνονται», οι εγκαταστάσεις γίνονται υπερ-σύγχρονες, τα πιτσιρίκια μαγνητίζονται από τους αναβιώσαντες «υπερ-ήρωες» των αμερικάνικων κόμικς της δεκαετίας του ’40, τώρα να και υπερ-τυφώνες – έχει τελείως χαθεί το μέτρο, συμπολίτες. Το «παν μέτρον άριστον» είναι, πλέον, γράμμα κενόν, κούφια κουβέντα.

«Τρικυμία στο λιμάνι» κι ο Θεός μαζί μας. Μαζί με την πόλη, δηλαδή, γιατί η σχέση του Βόλου με τον λιμένα είναι άμεση, διαχρονική και ακατάλυτη, τελεία. Ο Βόλος είναι Λιμάνι. Και κάθε κλυδωνισμός στα οικονομικά αλλά και στα διοικητικά του λιμένα έχει άμεσον αντίκτυπο στην πόλη. Αποχαιρετούμε τον κ. Θρασύβουλο Σταυριδόπουλο, που κανένα κακό δεν έκανε στην πόλη, και πιστεύουμε ότι η τελευταία αναμπουμπούλα γρήγορα θα καταλαγιάσει και ο λιμένας θα μπει πάλι σε ήρεμα και αποδοτικά νερά.

«Τα μεγάλα λόγια έχουν ένα κακό: μπορεί να κρυφτεί πίσω τους ένας μικρός άνθρωπος». Αυτό το έγραψε ένας Τσεχοσλοβάκος, ονόματι Β.Κούμπελκα, σε ένα περιοδικό ονόματι «plamen» (φλόγα) στην δεκαετία του ’60, πριν το 1968 και την σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία. Ένα πολύ ωραίο απόφθεγμα, που μου φαίνεται πολύ ταιριαστό στις ημέρες της γενικευμένης αμετροέπειας που ζούμε. Έχει γεμίσει ο κόσμος μικρούς ανθρώπους που εκφωνούν (φτύνουν) μεγάλα λόγια, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ουσία, χωρίς νόημα. Κάτι σαν Μπογδάνοι, ας πούμε, ή σαν Τατιάνες, ή σαν Πρωτοσάλτες. Και διάβασα κάπου ότι εμείς οι Έλληνες όταν βλέπουμε κάτι στην τηλεόραση χρειαζόμαστε 10 δευτερόλεπτα για να αποκρυσταλλώσουμε άποψη «με ποιον είμαστε» (διότι οπωσδήποτε είμαστε με κάποιον, ουδετερότης δεν υπάρχει…). Από ‘κει και μετά, τίποτε δεν μπορεί να μας αλλάξει γνώμη. Δείτε τις μυριάδες των «μικρών ανθρώπων» μέσα από αυτή την οπτική γωνία και θα καταλάβετε.

Καρκινοβατούν τα έργα της Περιφέρειας Θεσσαλίας στον Νομό Μαγνησίας, έγραφε το ρεπορτάζ στις 22.09.2018, χρησιμοποιώντας δηλώσεις του Περιφερειάρχη κ. Αγοραστού. Και αναφερόταν στον δρόμο Βόλου-Βελεστίνου, όπου φταίει ο εργολάβος, στο κτήριο των Μηχανικών Υπολογιστών του Πανεπιστημίου (στην οδό Σέκερη, αριστερά μπαίνοντας), όπου δεν κατάλαβα ποιος φταίει και στο Ξουρίχτι, όπου πάλι φταίει ο εργολάβος. Και δεν μπορώ, ειλικρινά το λέω, και χωρίς καμία διάθεση αντιπαράθεσης, να καταλάβω τι σόι «κατάρα» είναι αυτή με τους εργολάβους των μαγνησιώτικων έργων σε αντίθεση με αυτούς των λαρισαίικων έργων, που μια χαρά αρχίζουν και τελειώνουν. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Και πλησιάζουν και εκλογές (άσχετο…). Ύστερα πήγε ο νους μου στην ηλεκτροκίνηση του τραίνου Βόλου-Λάρισας, ένα έργο που όπου να ‘ταν θα λα ξεκίναγε εδώ και χρόνια αλλά τίποτε, εκεί επίσης δεν ξέρω ακριβώς ποιος φταίει. Για τον Περιφερειακό, πάλι, στο τμήμα Μπουρμπουλήθρα-Λαρίσης έμαθα ότι φταίει το Υπουργείο (εναντίον μας κι αυτό…) και όχι η Περιφέρεια και κάτι μου λέει ότι κάτι θα γίνει τώρα που ξανάγινε η κ. Μαρίνα Χρυσοβελώνη Υφυπουργός, η ίδια κ. Μαρίνα που στην προηγούμενη κυβερνητική θητεία της έφερε πακέτο τα λεφτά για να κατασκευαστούν οι κυκλικοί κόμβοι και να επαίρονται όσοι δεν κούνησαν ούτε το δαχτυλάκι τους. Αλλά πληροφορήθηκα επίσης ότι θα πραγματοποιηθεί εορτή, φιέστα, με παρουσία Περιφερειάρχου, Αντιπεριφερειαρχών, Δημάρχων, Αντιδημάρχων και πλήθους κόσμου (δεν έμαθα αν θα συνδυαστεί με Ελένη Φουρέιρα) επί τη εντάξει στο ΕΣΠΑ του έργου ανακαίνισης του Δημοτικού Θεάτρου Βόλου! Επί τη εντάξει, αν αντελήφθην καλώς, όχι επί τη ενάρξει, όπου ένα κάτι, ένας αγιασμός, βρε αδερφέ, θα ήτο προσήκων, μπας και ξε-στοιχειώσει το κάποτε κόσμημα της πόλης μας. Από την ένταξη ως την έναρξη όμως ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και ανάμεσα υπάρχουν εκλογές (άσχετο….).

Θέατρο, ένα θέατρο του παραλόγου είμαστε, όπου τα μεγάλα λόγια … (ας μην συνεχίσω και ανακυκλωθώ). Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στη βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 27.09.2018, φύλλο 36.627)

Το "Άξιον Εστί" στο ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Βόλου, 16 Σεπτεμβρίου 2018

του Χρύσανθου Θαλασσινού

Το λαϊκό ορατόριο «Το Άξιον Εστί» (1964 σε δίσκο 33 στροφών με το παρακείμενο εξώφυλλο του Γιάννη Τσαρούχη) είναι η φωτεινή στιγμή της συνάντησης δύο φωτεινών πνευμάτων του Ελληνισμού στον 20^ο αιώνα, του Οδυσσέα Ελύτη και του Μίκη Θεοδωράκη. Είναι μια στιγμή γεμάτη φως, φως ελληνικό, που καταγράφει σχεδόν όλα τα ιδιώματα της πραγματικής ελληνικής μουσικής, αξιοποιώντας παράλληλα τον υπερρεαλισμό που χαρακτηρίζει ολάκερη την ποίηση του Ελύτη, ποίηση για την οποία τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1979.

Για να αποδοθεί σωστά το μουσικό έργο «Το Άξιον Εστί» χρειάζεται συμφωνική ορχήστρα, λαϊκή ορχήστρα, λαϊκός τραγουδιστής, βαρύτονος-ψάλτης, αναγνώστης, χορωδία και ένας μαέστρος που να εμπνέει και να καθοδηγεί σωστά όλο αυτό το πλήθος των εκτελεστών.

Το βράδυ της Κυριακής 16 Σεπτεμβρίου 2018 όλα αυτά συνυπήρξαν στο ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Βόλου «Μελίνα Μερκούρη», σε μία εξ αναβολής συναυλία, που το κοινό του Βόλου και της περιοχής έδειξε ότι περίμενε «πώς και πώς». Γέμισαν τα καθίσματα του μεγάλου ανοιχτού αμφιθεάτρου από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Γέμισε και η σκηνή με 54 μουσικούς της συμφωνικής και της λαϊκής ορχήστρας του Δημοτικού Ωδείου Βόλου, με 115 χορωδούς από τρεις χορωδίες: «Βολιώτικη Χορωδία» (διδασκαλία Στάσα Τζάλλα), «Μικτή Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας» (διδασκαλία Δημήτρης Καρβούνης) και Μουσικός Πολιτιστικός Σύλλογος «Χορωδία Αταλάντης» (διδασκαλία Αντιγόνη Κερετζή) και τους σολίστες Ιορδάνη Παπάζογλου ως Βαρύτονο-Ψάλτη, Δημήτρη Μπάση ως Λαϊκό Τραγουδιστή, Γρηγόρη Γαλάτη ως Αναγνώστη. Στο πόντιουμ ο καταξιωμένος Μαέστρος Ιωακείμ Μπαλτσαβιάς και πίσω από τους προβολείς, «ψυχή» της όλης διοργάνωσης, ο Διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Βόλου Ανδρέας Μιμαίος.

Η εκτέλεση του μουσικού έργου «Το Άξιον Εστί» δεν είναι μια απλή υπόθεση, το έργο απαιτεί άψογη συνεργασία ανάμεσα σε όργανα, σολίστες και χορωδούς, ανάμεσα σε ανθρώπους που συχνά έχουν διαφορετική μουσική παιδεία (π.χ. οι επαγγελματίες της ορχήστρας και οι ερασιτέχνες της χορωδίας) απαιτεί απόλυτη πειθαρχία καθώς οι μουσικές φράσεις είναι σφιχτές, κοφτές και συχνά τα θεία λόγια του Ελύτη στριμώχνονται σ’ αυτές τόσο που απαιτούν τέλεια άρθρωση για να μπορέσουν να γίνουν κατανοητά.

Το βράδυ της Κυριακής 16 Σεπτεμβρίου 2018 ήταν μια καλή συγκυρία για τα μουσικά δρώμενα του Βόλου. Η συναυλία ξεκίνησε με μία πολύ ωραία εισαγωγή από την κυρία Εύα Κατούνια της Διεύθυνσης Πολιτισμού του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΘΕ και με έναν παντελώς ατυχή χαιρετισμό από τον κύριο Δήμαρχο Βόλου, που αποχώρησε αμέσως μετά.

Στην συνέχεια … άρχισαν τα όργανα. «Γένεσις», η δημιουργία του κόσμου, του ελληνικού κόσμου, πρώτη επιτυχημένη είσοδος του Ιορδάνη Παπάζογλου, πρώτη είσοδος και για τις Χορωδίες, που μαζί ξεκινούν υμνώντας τους πέτρινους ίππους του Αιγαίου και καταλήγουν δοξάζοντας τις ελιές, το χώμα και το λιγοστό νερό.

Ακολουθεί η μεγάλη ενότητα που ονομάζεται «Τα Πάθη», ο κορμός του έργου, που συγκροτείται από ψαλμούς, λαϊκά άσματα και αναγνώσματα και εξιστορεί τα πάθη της Ελλάδας. Στο μέρος αυτό αναδεικνύεται η ικανότητα όλων των συντελεστών. Σαφής και στιβαρός ο Δημήτρης Μπάσης, περισσότερο ευαίσθητος και λιγότερο επικός ο Ιορδάνης Παπάζογλου, εξαιρετικός στα «Θεμέλια», ακριβής στην ανάγνωση αλλά χωρίς μεγάλη εκφραστικότητα ο Γρηγόρης Γαλάτης. Η ορχήστρα ισορροπημένη, με το πιάνο και τα δυο μπουζούκια να αναδεικνύονται όπου και όπως πρέπει. Το κοινό απολαμβάνει και χειροκροτεί ρυθμικά στα λαϊκά άσματα. Ο Μαέστρος – άρχων του συνόλου – αυστηρός στα μέτρα και εκφραστικός στους χρωματισμούς.

Τέλος, το Δοξαστικόν, το τρίτο μέρος του έργου, που εκτελείται «απνευστί» και διαρκεί κοντά στα 20 λεπτά. Το μέρος όπου η Χορωδία έχει τον πρώτο λόγο, καθώς είναι ο Χορός, με την έννοια της αρχαίας τραγωδίας, το πλήθος, που δοξολογεί και χαιρετίζει. Εδώ στοιχειοθετείται το «Άξιον Εστί» της Ελλάδας, ξεκινώντας από το φως και συνεχίζοντας με τους ανέμους, τα νησιά, τα κορίτσια, περνώντας από ένα δυναμικό «Χαίρε» και την χτυπητή αντιπαράθεση του εφήμερου με το αιώνιο, για να καταλήξει θριαμβικά στο «Νυν το μηδέν και Αιέν ο Κόσμος ο Μικρός, ο Μέγας». Χορωδία και Ορχήστρα στο φόρτε και ανάμεσα ο ψάλτης με τα ονόματα, με το λυρικό μέρος και τα «Χαίρε». Άψογος ο Ιορδάνης Παπάζογλου, σωστές στον ρυθμό που αλλάζει διαρκώς και στον τονισμό οι τρεις Χορωδίες, έξαρση των κρουστών της ορχήστρας – φινάλε, ο Ιωακείμ Μπαλτσαβιάς με τα χέρια στον ουρανό.

Όλοι με μιαν ανάσα ανακούφισης και το κοινό με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα.

Το βράδυ της Κυριακής 16 Σεπτεμβρίου 2018 ήταν μια καλή συγκυρία για τα μουσικά δρώμενα του Βόλου. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους ανθρώπους του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ και κυρίως στον Διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου Βόλου κ. Ανδρέα Μιμαίο για την άψογη καλλιτεχνική και οργανωτική προετοιμασία της εκδήλωσης. Κάποια μικροζητήματα με την ηχοληψία φαίνεται ότι, εν τέλει, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σ’ αυτή την πόλη. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της μεγαλειώδους συναυλίας και στον Μαέστρο κ. Μπαλτσαβιά που είχε «το γενικό πρόσταγμα». Πολλές ευχαριστίες στις δύο Χορωδίες που ήρθαν από την Αταλάντη και τη Λάρισα για να γιορτάσουν μαζί με την Βολιώτικη Χορωδία – γιατί κάθε εκτέλεση του «Άξιον Εστί» είναι γιορτή! – και να μας χαρίσουν μια μουσική πανδαισία.

Και βέβαια συγχαρητήρια στο κοινό του Βόλου και της περιοχής που κατέκλυσε το Θέατρο συμμετέχοντας σ’ αυτή τη γιορτή του Πολιτισμού, καταδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι ο Βόλος είναι μια πόλη στην οποία υπάρχει ποιότητα.

Με την προσμονή των επομένων και με εκτίμηση,

Χρύσανθος Θαλασσινός

Βόλος, 20 Σεπτεμβρίου 2018

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Κυριακή 23.09.2018. γράφτηκε από τον κ. Χρύσανθο Θαλασσινό, ο οποίος με παρακάλεσε να φροντίσω "τα διαδικαστικά" με την εφημερίδα, λόγω της μακράς μου συνεργασίας με αυτήν, και μου παραχώρησε το κείμενο για διαδικτυακή αξιοποίηση.)

κυκλο-φ-οριακα 943, 19 Σεπτεμβρίου 2018

Καλημέρα καλοί μου συμπολίτες και απανταχού συνέλληνες, που παρακολουθείτε τα κυκλο-φ-οριακα μέσα από το μεγάλο και απέραντο διαδίκτυο – είναι αυτό το τεράστιο πλεονέκτημα της επικοινωνίας, που στη συνέχεια εξελίσσεται σε δυνάστη, όταν κάποιος θεωρεί ότι το διαδίκτυο είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας. Δυστυχώς νιώθω ότι κατά ‘κει βαδίζουμε, αν δεν έχουμε ήδη φτάσει, όταν βλέπω στα πεζούλια του πάρκου δεκάδες νέα παιδιά, φοιτητές επί το πλείστον, άρα παιδιά με εξ αντικειμένου υψηλό μορφωτικό επίπεδο, να κάθονται έκαστο με το εαυτού κινητό τηλέφωνο στο χέρι και να… ατενίζουν στα βάθη του facebook τις σκέψεις του παιδιού που κάθεται τρία πεζούλια παρακεί!

Διάβασα ότι ξαναβγαίνει σε δημοπρασία η ενοικίαση των χώρων του κτηρίου του λιμένα, στον κεντρικό προβλήτα. Και με ικανοποίηση είδα ότι αυτή τη φορά αποκλείεται στην προκήρυξη η χρήση σούπερ μάρκετ. Την προηγούμενη φορά είχαμε έντονα εναντιωθεί σε μια τέτοια προοπτική, δεν μπορώ να ξέρω πόσο «μέτρησε» αυτό στην τωρινή απόφαση. Πολύ καλά, λοιπόν, θα περιμένουμε το αποτέλεσμα. Επίσης με ικανοποίηση βλέπω να παραμένει χωρίς τραπεζοκαθίσματα το Αχίλλειον, όπου ετοιμάζεται να αρχίσει μία ακόμη κινηματογραφική περίοδος, τόσο από τον Δήμο Βόλου, όσο και από το CineDoc, τον οργανισμό που προβάλλει βραβευμένα ντοκυμαντέρ σε συνεργασία με τον ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ. Μαζί, φαντάζομαι, και οι μεταδόσεις των σπουδαίων έργων της Metropolitan Opera από την Νέα Υόρκη. Ας αφήσουμε, λοιπόν, το πολύτιμό μας Αχίλλειον στην ησυχία του. Το Αχίλλειον που «στο τσακ» διασώσαμε τον Ιανουάριο 1991 από το να γίνει ξενοδοχείο (ναι! ναι!, υπήρχε και τόοοοοσο παλιά ο Βόλος…). Δεν χρειάζεται ο Βόλος άλλη μία καφετέρια – έχει πάμπολλες. Ούτε χρειάζεται το έσοδο ο Δήμος, ο οποίος, άλλωστε, καυχάται ότι έχει τεράστια πλεονάσματα. Η παραλία χρειάζεται ελεύθερη την υπέροχη όψη του Αχιλλείου.

Κάτι διάβασα, επίσης, για κάποια αρκετά λεφτά που εγκρίθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο για το έργο «…της μετατροπής των οδών Καραμπατζάκη και Ζάχου σε ήπιας κυκλοφορίας». Στο ίδιο έργο θεατές, απέναντι σε ανθρώπους που αρνούνται να καταλάβουν (γιατί δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα…). Ας το ξαναπούμε λοιπόν, ίσως για χιλιοστή φορά στα τελευταία 30 χρόνια: η οδός Καραμπατζάκη είναι από κατασκευής, το 1994 (υπήρχε και τότε Βόλος και Νέα Ιωνία…), οδός ήπιας κυκλοφορίας. Και δεν χρειάζεται καμία απολύτως «μετατροπή». Από την άλλη πλευρά η οδός Αριστοτέλους Ζάχου πολύ καλά θα κάνει να μετατραπεί σε οδό ήπιας κυκλοφορίας. Αυτό θα είναι ένα έργο για το οποίο η παρούσα στήλη θα πει ευθαρσώς «εύγε»! Οτιδήποτε άλλο σ’ εκείνη την περιοχή θα είναι ένα βλακώδες έγκλημα μίσους. Τελεία (για την ώρα…).

Από την Δευτέρα το απόγευμα γελάω καθώς διάβασα ότι το Εκθεσιακό Κέντρο στο Πεδίο του Άρεως, που επί χρόνια ολόκληρα λειτουργούσε και ως Αθλητικό Κέντρο, το οποίο με απόφαση Δ.Σ.Βόλου 402/2015 είχε μετονομαστεί σε «Εκθεσιακό-Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Βόλου» και δαπανήθηκε ποσόν γύρω στις 500.000 € για την μετατροπή του, ξανα-μετονομάστηκε σε «Εκθεσιακό Πολυχώρο Δήμου Βόλου» με μια τουλάχιστον περίεργη αιτιολόγηση-επιχειρηματολογία. Αυτά. Στις 01.11.2017 και στις 16.05.2018 η στήλη είχε ρητά εναντιωθεί σε κάθε αλλαγή χρήσης αυτού του χώρου, που στερεί έναν εξαίρετο Αθλητικό Χώρο από τα παιδιά των Δυτικών Συνοικιών και από μία σειρά σωματείων που αγωνίζονται να υπάρχουν.

Και μετά τη μεγάλη επιτυχία του «Άξιον Εστί» στο ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Βόλου «Μελίνα Μερκούρη», έχουμε να περιμένουμε Αντώνη Ρέμο και Ελένη Φουρέιρα παρέα με τη συμφωνική ορχήστρα του Δημοτικού Ωδείου Βόλου, τα δικά μας παιδιά, για να χαρεί ο κόσμος. Και καλή ακουστική. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στη βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 19.09.2018, αρ. φύλλου 36.620)

κυκλο-φ-οριακα 942, 12 Σεπτεμβρίου 2018

Καλή αρχή στην καινούργια σχολική χρονιά. Για μία ακόμη φορά εν μέσω δηλώσεων και αντιδηλώσεων, ειλικρινών προθέσεων και συντεχνιακών αντι-θέσεων, για μία ακόμη φορά ενώπιον μίας μεταρρύθμισης της μεταρρύθμισης στην ήδη μεταρρυθμισμένη εκπαίδευση. Φτου κι απ’ την αρχή, δηλαδή, κι εκείνο που μου κάνει εμένα τεράστια εντύπωση είναι ότι το σημείο όπου όλοι άπαντες συμφωνούν είναι το αδιάβλητο των πανελλαδικών εξετάσεων. Να!, λέω, και κάτι στο οποίο, βρε αδερφέ, υπάρχει μια συμφωνία μέσα στην ελληνική κοινωνία! Για τα λατινικά, πάλι, νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία έχει μια σκασίλα …!

Εντάξει και η 83^η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης (αυτό το έρημο το «ς» χάνεται, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα – η «Διεθνή Έκθεση …» πήρε κι έδωσε στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στις «επίσημες» δηλώσεις πολιτικών και μη. Εντάξει και η τιμώμενη χώρα, τα αστεράκια της οποίας, άσπρα-κόκκινα-μπλε, γέμισαν τον ουρανό και τα τζιπ του FBI τους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Όλα ωραία και στο βάθος κήπος.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου, πρωί, αυτοκινούμενος, κατεβαίνω την Γαμβέτα και μπαίνω στην Δημητριάδος. Μία και μοναδική σειρά, κάνω ακριβώς 5 λεπτά για να μπορέσω να στρίψω αριστερά στην Κουμουνδούρου και ξανά αριστερά στην Ιάσονος. Χρειάζομαι βενζίνη, αλλά το βενζινάδικο είναι κλειστό. Αποφασίζω να μην χρησιμοποιήσω την Δημητριάδος, ανεβαίνω την Μαυροκορδάτου με πρόθεση να στρίψω αριστερά στην 28^ης Οκτωβρίου. Θέλω να φτάσω στην λεωφόρο Αθηνών, να πάω για Νέα Αγχίαλο. Αμ δε! Κάποιος κάτι ξεφορτώνει εκεί παραπέρα και έχει, ως είθισται, τραβήξει έναν γεμάτο κάδο ανακύκλωσης, φραγή στον δρόμο. Αναγκαστικά κατευθύνομαι στην οδό Γαζή, έναν δρόμο που έχει τις δικές του δυσκολίες, και 20 περίπου λεπτά αργότερα φτάνω στην περιοχή των κυκλικών κόμβων, όπου, βεβαίως, η κυκλοφορία ρέει.

«Μπράβο, είσαι η καλύτερη!», όπως θα έλεγε και η κυρία Κορομηλά τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’90 – τι έχουμε ζήσει σ’ αυτή τη χώρα!

Τώρα, επιτέλους, δόθηκαν οι πέντε (5) τηλεοπτικές άδειες, μετά από ακριβώς 30 χρόνια «ημινόμιμης» λειτουργίας και πολλά εκατομμύρια που πληρώσαμε και εξακολουθούμε να πληρώνουμε όλοι μας. Και με μεγάλη έκπληξη, ομολογώ, αντιλήφθηκα ότι καμία αντιπολίτευση δεν βγήκε να καταγγείλει το σημαντικό αυτό γεγονός, παρ’ ότι στα αρχικά βήματα αυτής της διαδικασίας ήταν «κάθετα» αντίθετες, όλες οι αντιπολιτεύσεις. Στα ελληνικά της πιάτσας αυτό λέγεται «γαργάρα». Αλλά εγώ έχω ακόμη μια απορία, την οποία όσο προσπαθώ να λύσω, τόσο περισσότερο μπερδεύομαι: τι ακριβώς συμβαίνει με το MEGA; Έτσι, από εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον βρε παιδί μου, δεν μπορεί κανένας να μου δώσει μία απάντηση;

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου, ο δρόμος Βόλου-Βελεστίνου ακόμη να τελειώσει, πολύ φοβάμαι ότι θα μπει ατέλειωτος και στο 2019… Στο μεταξύ η «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου» οργανώνεται. Κατασκευάζει και λειτουργεί συνεχώς νέους πλευρικούς σταθμούς διοδίων. Βελεστίνο και Κιλελέρ είναι μόνο η αρχή, είναι βέβαιο ότι θα κατασκευαστούν σε όλους τους ανισόπεδους κόμβους, στην είσοδο και στην έξοδο, τουτέστιν, για τη γειτονιά μας, Αγιοι Θεόδωροι, Σούρπη, Αλμυρός, Μικροθήβες, Αερινό, Μ.Μοναστήρι, Μοσχοχώρι (κατάργηση του μετωπικού σταθμού), Νίκαια κλπ. κλπ. Καμία διαδρομή, σε κανέναν αυτοκινητόδρομο, δεν θα είναι δωρεάν όταν θα εφαρμοστούν πλήρως τα ηλεκτρονικά διόδια με την χιλιομετρική χρέωση – κι αυτό θα ολοκληρωθεί μέσα στα χρόνια που έρχονται. Τουτέστιν θα παίρνουμε ένα χαρτάκι μπαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο και θα πληρώνουμε βγαίνοντας ανάλογα με τα χιλιόμετρα που έχουμε διανύσει, χωρίς ενδιάμεσα σταματήματα. Το αν θα είναι οικονομικά καλύτερο ή χειρότερο από το ισχύον σήμερα σύστημα των μετωπικών διοδίων εξαρτάται από την τιμή ανά χιλιόμετρο που θα καθοριστεί.

Και βέβαια αυτή η ιστορία των διοδίων προκαλεί «παράλληλα» προβλήματα στο παράλληλο επαρχιακό και εθνικό δίκτυο – βλέπε Νέα Αγχίαλος. Θα επανέλθουμε.

Σας περιμένουμε την Κυριακή στο Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» για την μεγάλη παρουσίαση του «Άξιον Εστί». Δείτε την αφίσα. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 12.09.2018, αρ.φύλλου 36.614)

κυκλο-φ-οριακα 941, 6 Σεπτεμβρίου 2018

Βόλος, 2009

Καρδίτσα, 2016

Η επανάσταση της 3^ης Σεπτέμβρη 1843 εναντίον του Όθωνα, με την οποία κατακτήθηκε το πρώτο Σύνταγμα του Ελληνικού Κράτους, θα έπρεπε να εορτάζεται ως Εθνική Εορτή. Αυτό δεν καθιερώθηκε, και 131 χρόνια αργότερα ο έξυπνος πολιτικός Ανδρέας Παπανδρέου με την διακήρυξη της 3^ης Σεπτέμβρη 1974 ίδρυσε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, συνδέοντας στην συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού τις δύο ημερομηνίες. Ύστερα πέρασαν χρόνια πολλά, άλλα καλά, άλλα άσχημα, και η συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού δεν ξέρω πια τι θυμάται και τι ξεχνάει…

Πάντως όσοι έχουμε ακόμη την κακιά συνήθεια να μην ξεχνάμε, σκόπιμο είναι να θυμόμαστε και τις δύο αυτές πολύ σημαντικές και απολύτως διακριτές ημερομηνίες της Ελληνικής Ιστορίας, στην αρχή του Σεπτέμβρη, του μήνα της αναχώρησης πτηνών τε και ανθρώπων.

Τρίτος κυκλικός κόμβος, στο Τελωνείο, κατά 80% ολοκληρωμένος. Με την ιδιαιτερότητα της αμφιδρόμησης της οδού Παπαδιαμάντη. Χωρίς να έχω καταλάβει, ακόμη, αν αυτή η αμφιδρόμηση ισχύει σε όλο το μήκος της οδού, δηλαδή από τον Κραυσίδωνα μέχρι τον κυκλικό κόμβο, άρα και μπροστά στο ΙΚΑ, όπου «παραδοσιακά» γίνεται το «έλα να δεις» και όπου, αν δεν απατώμαι τελείως, προβλέπεται να περάσει και ποδηλατόδρομος ζωγραφισμένος στην άσφαλτο; Δεν ξέρω, θα περιμένω να μάθω.

Ποδηλατόδρομο έγραψα, στο σύστημα ενοικιαζομένων ποδηλάτων πήδηξε η σκέψη μου. Που αποφασίστηκε να το προμηθευτούμε για να εξυπηρετούμαστε οι ντόπιοι και οι επισκέπτες της ωραίας μας πόλης. Δύο καλοπροαίρετες παρατηρήσεις:

Η Πρώτη, θυμάται κανείς τα ποδήλατα που είχε θέσει στην διάθεση του κοινού η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας; Να σας βοηθήσω με το αρχείο των κυκλο-φ-οριακών στις 10 Απριλίου 2009: «… ξεκίνησε ήδη και η πρωτοβουλία της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης με το γενικό σύνθημα «ΠΟΔΗΛΑΤΟ τρόπος να ΖΕΙΣ» με τα 50 ποδήλατα που μπορεί να τα δανειστεί ο καθένας από 39 σημεία διάσπαρτα σ’ όλη την πόλη, αφού πρώτα εφοδιαστεί με μια ειδική κάρτα μέλους από τα γραφεία του ΑΟΝΑΜ, Γαζή 164 & Γαμβέτα, 2^ος όροφος. Ενημερωθείτε και χρησιμοποιήστε τα πανόμοια και πανέμορφα ποδηλατάκια. Τώρα ακόμη χωρίς, σε λίγο με ποδηλατοδρόμους…». Αυτή η ωραία πρωτοβουλία δεν βρήκε την μεγάλη ανταπόκριση που πιθανώς αναμενόταν, όπως συνέβη, άλλωστε, και με τους ποδηλατοδρόμους. Ύστερα τα ποδήλατα άρχισαν σταδιακά να … μειώνονται χάρις στις πρωτοβουλίες πολλών ευγενών Βολιωτών, και στις αρχές του 2011, αν δεν κάνω λάθος, είχαν μείνει περίπου τα μισά, τα οποία ήξερα ότι μετά κόπων και βασάνων είχαν συγκεντρωθεί στο αμαξοστάσιο του ήδη ενιαίου Δήμου Βόλου. Ύστερα τίποτε, σιωπή. Δεν ήταν «σύγχρονο» αυτό το σύστημα, είπαν κάποιοι.

Η Δεύτερη, στις 17 Οκτωβρίου 2016 βρισκόμουν στην Καρδίτσα. Στην Καρδίτσα που εμάς μας αρέσει, με την Αναπτυξιακή Εταιρεία ΑΝΚΑ της οποίας έχω συνεργαστεί στο παρελθόν (είναι η καλύτερη και ίσως η μοναδική, πλέον, εν λειτουργία Αναπτυξιακή Εταιρεία από τις δεκάδες που είχαν δημιουργηθεί στις δεκαετίες ’80 και ’90), στην Καρδίτσα που με ανοιχτά δημοτικά μυαλά και με βοήθεια του φίλου μου καθηγητή στο Μετσόβιο Θάνου Βλαστού ονομάστηκε ορθώς «πόλη του ποδηλάτου». Στην Κεντρική Πλατεία συνάντησα ένα μεγάλο σύγχρονο σύστημα ενοικιαζομένων ποδηλάτων, που είναι βέβαιο ότι πληρώθηκε με πολλά δημοτικά λεφτά, εκτός λειτουργίας και πλήρως απαξιωμένο, ένα ακόμη τεχνολογικό ερείπιο, όπως όλα εκείνα τα «σημεία πληροφόρησης» (αγγλιστί info stand) που γέμισαν κάποτε «πιλοτικά» την ελληνική επικράτεια, ακριβοπληρωμένα σε αλλοδαπές εταιρείες με ασύστολα σπαταλημένα ευρωπαϊκά κονδύλια.

Τα συμπεράσματα δικά σας – το δικό μου το έχω βγάλει εδώ και αρκετό καιρό. Να είστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 06.09.2018)