κυκλο-φ-οριακα 1182, 14 Φεβρουαρίου 2024

 

Καλημέρα Φίλοι και Συμπολίτες. Αν δεν μου το ‘λεγε κατά τύχη η Μαρία (γέλαγ’ η Μαρία, η Μαρία…, που λέει και το τραγούδι του Λ.Παπαδόπουλου και Μ.Πλέσσα) ούτε που θα ‘ξερα ότι σήμερα, 14 Φεβρουαρίου, εορτάζει ο περιβόητος Άγιος Βαλεντίνος. Βεβαίως και αναλόγως, παραπάνω από το 99% του Ελληνικού Λαού, με τα 4.000 χρόνια Ιστορίας, δεν γνωρίζει ότι στις 9 Φεβρουαρίου εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, εις ανάμνησιν του θανάτου του Διονυσίου Σολωμού στις 9 Φεβρουαρίου 1857.

Της Ελληνικής μας Γλώσσας, αγαπητές και αγαπητοί, που προσφάτως δέχεται μία ακόμη βάρβαρη επίθεση από τους ίδιους τους, υποτίθεται, περί τας τέχνας ενδιαφερόμενους Έλληνες: πρόκειται για την κατάργηση της απλούστατης Γενικής Πτώσης στα κύρια ονόματα: … τραγούδι των Λευτέρης Παπαδόπουλος και Μίμης Πλέσσας, κείμενο του Γρηγόριος Ξενόπουλος, ποιητική συλλογή της Κική Δημουλά. Έτσι, «στα ίσα», που λέγανε και οι (κάποτε) μάγκες, έτσι μας γουστάρει, το ρίχνουμε στα μέσα μαζικής δικτύωσης και στα ιntερνέτια γενικώς, και σκασίλα μας. Επειδή αυτή η πάμφτωχη γλώσσα, η κοινή αγγλοαμερικανική, που τα έρμα τα Ελληνόπουλα κάνουν και δέκα χρόνια να την «μάθουν», δεν έχει γενική πτώση στα κύρια ονόματα (και γενικότερα δεν έχει, βολεύεται μ’ εκείνο το ‘s…) βουρ οι δικοί μας οι φωστήρες, να την καταργήσουμε κι εμείς. Να το πω δουλοπρέπεια; λίγο είναι. Να το πω βλακεία; πολύ είναι, διότι για να υπάρχει βλακεία πρέπει να υπάρχει εγκέφαλος…

Και το ντιπκαταντιπ χειρότερο είναι που όλη αυτή η «ιντελιγέντσια των μέσων» αύριο-μεθαύριο θα βγει μετά πάθους ασιγάστου και οργής υπερμέτρου να διεκδικεί τα μάρμαρα του Παρθενώνα από τους κλέφτες. Είμεθα έθνος ανάδελφον!

Και περνώντας ακροποδητί από τους μάγκες, στο μυαλό μου ήρθε το ιστορικό άσμα «Αν είσαι μάγκας όπως λες / με γεια σου και χαρά σου / μα να προσέχεις μάγκα μου / τη συμπεριφορά σου», με την Μαίρη Λίντα να απευθύνεται στον Θανάση Βέγγο και στο 3^ο ρεφραίν, με σεκόντο τον ίδιο τον Μανώλη Χιώτη, λέει «Κι ασ’ τη σκληράδα μάγκα μου / σκληρός μην είσαι τόσο / και συμμαζέψου ρε σκληρέ / να μη σε μαλακώσω». Λαϊκή ποίηση του Αλέκου Σακελλάριου.

Την σήμερον ημέραν έχουμε γεμίσει με σκληρούς. Εδώ, εκεί, δίπλα, παντού σκληροί τύποι – και κανείς δεν προσπαθεί να τους μαλακώσει. Ψήφισμα για τα χάλια της Ελλάδας στον τομέα του δικαίου και της δημόσιας διοίκησης έβγαλε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (το οποίο σε λίγους μήνες θα μας το παρουσιάσουν ως τον Μέγα Ναό της απανταχού Δημοκρατίας…) και οι σκληροί κυβερνητικοί παράγοντες επικαλέστηκαν ως υπαίτιους του ψηφίσματος ζηλόφθονες αριστερόστροφους εχθρούς της ελληνικής πατρίδας, στην οποία τα πάντα βαίνει καλώς (και τα παιδία παίζει…).

Κι άλλοι σκληροί, πολύ σκληροί. Αυτοί που τιμώρησαν την οπαδική βία στο ποδόσφαιρο κλείνοντας τα γήπεδα κι αφήνοντας κάτι τύπους σαν τον Άρχοντα να αποκαλούν «μαϊμού» έναν Έλληνα παίκτη ποδοσφαιρικής ομάδας με σκούρο δέρμα.

Σκληρός, πολύ σκληρός κι εδώ, σ’ εμάς, ο Άρχοντας του Μονακό, που μοιράζει αβέρτα χαστούκια και χυδαιότητες. Ο Θεός να μας φυλάει.

Κατά τα λοιπά, κανένα σοβαρό έργο δεν εκτελείται σε τούτη την πόλη. Ακόμα και τα μικρά, τα επιφανειακά εργάκια σέρνονται και δεν λένε να τελειώσουν, βλέπε Πλατεία Πανεπιστημίου, οδός Γαμβέτα (έχουν αγανακτήσει οι παρόδιοι…), Πλατεία Γερμανικών, οδός Μεταμορφώσεως – τζάμπα και βερεσέ, πεταμένα λεφτά, απείρως πιο απαραίτητη η συντήρηση του κτηρίου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο και επιτέλους η λειτουργία του ασανσέρ, καθώς και η ανακατασκευή (;) του διπλανού κτηρίου, εκεί που στεγαζόταν η Πολυφωνική Χορωδία Δήμου Βόλου, η οποία ξεσπιτώθηκε, το πολύτιμο αρχειακό υλικό της μεταφέρθηκε στα υπόγεια του Δημοτικού Ωδείου και καταστράφηκε στην πλημμύρα του Σεπτέμβρη… Και οι τόσο διαφημισμένες ασφαλτοστρώσεις στην πόλη – αν θυμάστε «θα επιστρέψετε από διακοπές σε έναν αλλιώτικο Βόλο» – καλές και απαραίτητες στις αρτηρίες, με τις γνωστές δυσκολίες στα φρεάτια της αποχέτευσης, αλλά το υπόλοιπο οδικό δίκτυο υποφέρει, γεμάτο λακούβες και μπαλώματα

Για τα χωριά δεν έχω καθόλου εικόνα και παρακαλώ όποιον/-α έχει, να με ενημερώσει καταλλήλως.

Με τα δέντρα που διαρκώς κόβονται στον Κραυσίδωνα δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Ποιος δίνει άδειες κοπής; Με ποια κριτήρια; Με βάση ποια τεκμηριωμένη, επιστημονική άποψη; Ποιος απέδειξε ότι τα δέντρα ευθύνονται για τις υπερχειλίσεις των χειμάρρων; Τι απεφάνθησαν επ’ αυτού οι Ολλανδοί; Οι οποίοι παρουσιάστηκαν αρμοδίως ως οι των πάντων γνώστες και θεράποντες αμέσως μετά τις πλημμυρικές καταστροφές, σε μία ακόμη επικοινωνιακή παράσταση, κι ακόμα μελετούν την υπόθεση της πλημμυρισμένης Κάρλας, η οποία διοχετεύει διαρκώς στον Παγασητικό εκατοντάδες χιλιάδες κυβικά μέτρα μολυσμένων υδάτων. Και οι ημέτεροι αρμόδιοι «ό,τι θυμούνται χαίρονται», κάθε μέρα και μια άλλη «πρόταση» ακούω, κι ο μόνος τους καημός είναι να μην φύγει από την Μαγνησία η Αεροπορία Στρατού. Για να ξαναγυρίσουμε στα δέντρα, κανείς δεν σκέφτεται ότι αν αποψιλωθούν οι κοίτες των ρεμάτων-χειμάρρων-ποταμών τίποτε, πλέον, δεν θα συγκρατεί τα πρανή των όχθεων κι όσα τοιχία ή συρματοκιβώτια κι αν φτιάξουμε πάντα θα υπάρχει κίνδυνος παράσυρσης, διάβρωσης, υποσκαφής κλπ.; Εκτός, φυσικά, του ότι αυτά τα υπέροχα φυσικά οικοσυστήματα μετατρέπονται σε κρανίου τόπους, με εν πολλοίς απρόβλεπτες συνέπειες για ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον της περιοχής.

Ο πανικός είναι σε κάθε περίπτωση χείριστος σύμβουλος.

Σας ασπάζομαι αμφοτεροβαρώς μέσα από το οχηματαγωγό SPORADES STAR – η τεχνολογία να ‘ν καλά. Γεια σας.

Στην φωτογραφία μυγδαλιές στην πλημμυρισμένη Κάρλα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 14.02.2024, αρ.φύλλου 4111)

κυκλο-φ-οριακα 1138, 15 Φεβρουαρίου 2023

 

«Δεν προλαβαίνω, σου λέω, δεν προλαβαίνω / ο χρόνος τρέχει κι εγώ ξωπίσω μένω…» Καλημέρα φίλοι και φίλες! Κάτι η προ-προχθεσινή (10.02) γιορτή με τον κατακλυσμό των ευχετήριων μηνυμάτων σας, την ανάγνωση των οποίων ακόμη δεν έχω ολοκληρώσει, κάτι μια προγραμματισμένη απασχόληση που θα διαρκέσει δέκα συναπτές ημέρες, τρέχω και δεν φτάνω, όπως λένε και οι Λοκομόντο (loco mondo, τρελός κόσμος στα ισπανικά).

Και ζούμε πράγματι σε έναν τρελό, παρανοϊκό κόσμο. Παρανοϊκό, γιατί διαφεντεύεται από παρανοϊκούς «ηγέτες». Σεισμός έγινε, μεγάλος, ισχυρότατος σεισμός, στα σύνορα Τουρκίας και Συρίας έγινε, θορυβήθηκε και ενεργοποιήθηκε η «διεθνής κοινότητα», αλλά μόνο για την Τουρκία! Έσπευσαν τα σωστικά συνεργεία, και καλά έκαναν, αλλά μόνο στην Τουρκία! Ξεκίνησαν τα καραβάνια της αλληλεγγύης, αλλά μόνο για την Τουρκία! Και στην Συρία; Εκεί δεν ζουν άνθρωποι, δεν επλήγησαν το ίδιο, δεν έχουν οι περιοχές της Συρίας τις ίδιες ακριβώς μετασεισμικές ανάγκες; Άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας κατοικούν στην Συρία; Φοβάται, λέει, η Ευρωπαϊκή Ένωση της καλής κυρίας Von der Leyen ένα νέο μεταναστευτικό κύμα – λογικό δεν είναι ότι θα υπάρξει; Και οι Τούρκοι φεύγουν μαζικά και πηγαίνουν στην Βόρεια Κύπρο, οι Σύριοι που τόσα χρόνια τώρα δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, δεν πρέπει να σώσουν ό,τι μπορούν από την ζωή τους;

Πληροφορήθηκα ότι η τοπική μας Εκκλησία συγκεντρώνει υλικά για τους ανθρώπους στις σεισμόπληκτες περιοχές της Συρίας και της Τουρκίας σε όλους τους Ιερούς Ναούς μέχρι την Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2023 και συγκεκριμένα: Καινούργια κλινοσκεπάσματα (κουβέρτες, παπλώματα, σεντόνια), Εμφιαλωμένο νερό, Γάλα μακράς διαρκείας, Ζυμαρικά, Ρύζι και Όσπρια. Ας δώσουμε ό,τι μπορεί ο καθένας, είναι πολύ μεγάλη η καταστροφή που υπέστησαν αυτοί οι συν-άνθρωποι.

Αλλά και πέρα από το συναίσθημα αυτός ο σεισμός, και κάθε ισχυρός σεισμός, είναι ένα μάθημα – σκληρό μεν, μάθημα δε. Θυμάμαι 20-24 Φεβρουαρίου 1984 ένα πολύ μεγάλο Επιστημονικό Συνέδριο «Σεισμοί και Κατασκευές» στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όπου αναλύθηκαν λεπτομερώς τόσο η δυναμική του σεισμού όσο και η αναγκαία θωράκιση των κτηρίων, γεφυρών, λιμένων, κατασκευών γενικώς, μέσω του περιβόητου Αντισεισμικού Κανονισμού. Ο οποίος πρέπει να αλλάζει-προσαρμόζεται όσο η έρευνα των σεισμών προχωρεί και τα διαθέσιμα στον άνθρωπο υλικά βελτιώνονται. Η Ελλάδα διαθέτει έναν από τους καλύτερους και αυστηρότερους Αντισεισμικούς Κανονισμούς στον κόσμο και η πραγματική ουσία των πραγμάτων βρίσκεται στην πλήρη και άνευ όρων εφαρμογή αυτού του Κανονισμού στις μελέτες πρώτα και στις κατασκευές ακόλουθα. Διότι και η Τουρκία έχει έναν σχετικά σύγχρονο Αντισεισμικό Κανονισμό αλλά… (για την Συρία δεν ξέρω).

Μετά από εκείνο το «ιστορικό» Συνέδριο, στο οποίο, μεταξύ των άλλων, έγινε μια μεγάλη «μάχη» ανάμεσα στον Καθηγητή Βαρώτσο, εκπρόσωπο του ΒΑΝ και στον Καθηγητή Παπαζάχο εκπρόσωπο της ασφάλειας των κατασκευών ακολούθησαν πολλοί σεισμοί, στους οποίους οι ελληνικές κατασκευές εν γένει άντεξαν – και έχουμε και ισχυρούς σεισμούς στην Ελλάδα. Η Μέθοδος ΒΑΝ (Καθηγητές Βαρώτσος, Αλεξόπουλος, Νομικός, 1981) ισχυρίζεται ότι με ένα δίκτυο ειδικών σταθμών μέτρησης προ-σεισμικής δραστηριότητας μέσω σεισμικών ηλεκτρικών σημάτων μπορεί να προβλέψει τόπο και χρόνο και μέγεθος ενός επερχόμενου σεισμού. Δύσκολα πράγματα, τόσο από επιστημονικής απόψεως όσο και από πρακτικής – άντε και έχουμε την πρόβλεψη, τι κάνουμε με τον πληθυσμό;

Κατόπιν όλων αυτών, ο Θεός να μας φυλάει.

Βέβαια εμείς εδώ μπορεί να μην κινδυνεύουμε. Με τον Άρχοντα που έχουμε, που ξέρει τα πάντα για τα πάντα (με τα κοάλα δεν έχει ασχοληθεί ακόμη…), δεν μπορεί, θα ξέρει και πώς να μας προστατέψει από σεισμό. Πάντως από κόμβους ξέρει, από αποχιονισμό ξέρει, και οι οδηγοί τα κατάλαβαν όλα, το μπρος-πίσω, τα μαχαίρια, όλα. «Τα κορμιά και τα μαχαίρια / άντε κάποτε αλλάζουν χέρια / τα σημάδια τους αφήνουν / που πονάνε και δε σβήνουν» τραγουδάει η Ελευθερία Αρβανιτάκη κι εσείς αν θέλετε να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται πρέπει να ανα-τρέξετε στο πρόσφατο διαδίκτυο

Ύστερα διαβάζω συνεχώς νεοφανείς όρους και δεν ξέρω τι πρέπει να καταλάβω. Πρώτα με βρήκαν οι «ψηφιακοί νομάδες», από τους Τουαρέγκ στους τηλε-εργαζόμενους πάσης φύσεως που μετακινούνται ανά τον κόσμο με ένα λάπτοπ ανά χείρας. Ύστερα με χτύπησε μια «ενεργειακή δημοκρατία» την οποία πρέπει να διεκδικήσω. Και τέλος με αντάμωσε η «οικονομική δημοκρατία», που είναι απαραίτητη, λέει, για τις μικρές επιχειρήσεις. Αγαπητοί μου αναγνώστες εγώ λέω πως ό,τι και να θέλουν να υποδηλώσουν αυτές οι βαρύγδουπες και δήθεν ευφάνταστες (;;) ορολογίες, στο βάθος δεν σημαίνουν τίποτε περισσότερο από μια μπούρδα και μισή. Εκτός εάν αυτοί που τις εκστομίζουν μπουν στον κόπο να αναμετρηθούν με τους κυρίους Σμιθ, Κέυνς, Χάγιεκ, Μαρξ, ακόμη και με τον κύριο Τσόμσκι. Η Ιστορία διδάσκει.

Από την άλλη μεριά αυτός ο ορυμαγδός των παντοειδών επιδομάτων εν όψει εκλογών, που οφείλεται, κυρίως, στην κατηφόρα που μόνο δημοσκοπικά αλλά όχι πραγματικά ανατρέπεται (…), τι είδους «δημοκρατία» είναι; Ερωτώ και, ως είναι φυσικόν, δεν περιμένω απάντηση.

Τέλος, τα κλασικά μας: Ποιο θα είναι το όφελος της πόλης μας από την ιδιωτικοποίηση του Λιμένα; ΟΧΙ εγκατάσταση LNG στον Παγασητικό Κόλπο! Πώς δουλεύει το κατασκευής ΑΡΧΙΤΕΧ parking Φιλελλήνων;

Σας αγαπώ οικειοθελώς και μένω. Γεια σας και Χαρά σας.

Στην φωτογραφία η 6^η Τάξη του 2^ου Γυμνασίου Αρρένων Βόλου στην 5ήμερη εκδρομή 01-05.05.1971 στην Πελοπόννησο (από τον Μπάμπη Μπακογιάννη).

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 15.02.2023, αρ.φύλλου 3876)

κυκλο-φ-οριακα 1058, 6 Μαΐου 2021

Χριστός Ανέστη συμπολίτες! Το ελληνικό Άγιον Πάσχα γιορτάστηκε και φέτος τόσο στους Ιερούς Ναούς όσο και στις παντός μεγέθους και τεχνολογίας ψησταριές, όλα καλά. Και δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος σοβαρός, θεολογικός λόγος που να επιβάλλει να γίνεται η Ανάσταση τα μεσάνυχτα – μήπως λόγω του κατά Μάρκον «Διαγενομένου του Σαββάτου…»;. Επίσης πολύ μου άρεσε η ώρα της περιφοράς του Επιταφίου, εκείνη η γλυκειά ώρα του δειλινού, που τόσο ωραία φώτισε τις φωτογραφίες μου. Όσο για την «απλή» κίνηση πέριξ του Ιερού Ναού, ας μην ξεχνάμε ότι στους περισσότερους τόπους της πατρίδας μας έτσι γίνεται ανέκαθεν κι απλώς κακομαθημένοι είμαστε εμείς οι Βολιώτες με την μεγάλη σύναξη των τεσσάρων Επιταφίων στην παραλία.

Το 58^ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων Βόλου, ενεργοί βαθμοφόροι και παλαιοί πρόσκοποι, τιμήσαμε και φέτος το έθιμο που κρατάει από το 1956 (τον χρόνο αμέσως μετά τον μεγάλο σεισμό…), το έθιμο που μας θέλει μόνοι εμείς να περιφέρουμε τον Επιτάφιο του Ι.Ν. Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης, είτε μέχρι την Τράπεζα της Ελλάδος, είτε τρεις φορές γύρω από τον παραλιακό μας Ναό. Εξήντα πέντε χρόνια, εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες, παιδιά που μεγάλωσαν σε τούτη την πόλη!

Α! και για να μην το ξεχάσω. Να συγχαρώ τους υπεύθυνους του Ναού για τον λιτό κι απέριττο διάκοσμο του Επιταφίου.

Έγραψα παραπάνω «γλυκειά», με έψιλον γιώτα κι ο «διορθωτής» του υπολογιστή μου το κοκκίνισε, ως γραμματικό λάθος, επιβάλλοντας τον «ιωτακισμό» (δεν είναι αυτό ακριβώς…) «γλυκιά». Πες άντε, ας πάει και το παλιάμπελο. Όμως…

Όμως ανήμερα Μεγάλη Παρασκευή, στο τηλεοπτικό «ΟΡΕΝ» (διαβάζεται, φυσικά, όρεν…), βλέπω με μεγάλα γράμματα «Ω ΓΛΥΚΗ ΜΟΥ ΕΑΡ» και μου ‘ρχεται σκοτοδίνη. Λέω λάθος ανθρώπινο είναι, καποιανού του ξέφυγε το «Η», θα το διορθώσουν. Δεν το διόρθωσαν, τώρα είμαι βέβαιος ότι «ξέρουν» ότι είναι σωστό, αυτοί όλα τα ξέρουν, άλλωστε! Σχεδόν παράλληλα χτυπάει χαρακτηριστικά το κινητό μου, μήνυμα μέσω φατσοβιβλίου. Καρτούλα με λαγουδάκια, πασχαλίτσες και πασχαλιές (δεν μπορεί, όλοι θα πήρατε μία παρόμοια…) και πάνω-πάνω φαρδειά-πλατειά «Ω Γλυκή μου Έαρ». Δεν έχω λόγια, η ηλιθιότητα με αφήνει άφωνο.

Και δεν υπάρχει σωτηρία συμπολίτες. Δεν υπάρχει. Διότι υπάρχει και συνέχεια. Μεγάλη Τετάρτη, πρωί, βλέπω δύο πιτσιρικάδες να χτυπάνε κουδούνια στην απέναντι πολυκατοικία. Έτυχε να είμαι στον δρόμο, δεν τους ανοίξανε και φεύγοντας τους ρώτησα «τι έγινε ρε παλληκαράκια;». Ακολούθησε ο εξής αυτολεξεί διάλογος: «Να τα πούμε;» «Τι να πείτε;» «Τα κάλαντα» «Γιατί, Χριστούγεννα έχουμε;» «Όχι αυτά καλέ, τα άλλα, αυτά για το Πάσχα» «Το σήμερα μαύρος ουρανός; Αυτό δεν είναι κάλαντα, αυτό είναι μοιρολόι» «Δεν πειράζει, το ίδιο είναι, να τα πούμε;» «Μα αυτό το λένε αύριο, την Μεγάλη Πέμπτη το λένε αυτό, σήμερα είναι Μεγάλη Τετάρτη» «Δεν πειράζει, το ίδιο είναι, να τα πούμε;». Δεν συνέχισα, δεν θα έβγαζε πουθενά η κουβέντα. Και επειδή ξέρω καλά πως εκεί πάει – δυστυχώς – το μυαλό των περισσοτέρων, βεβαιώνω ότι οι πιτσιρικάδες δεν ήταν ρομά, σχολιαρόπαιδα τηλε-εκπαιδευόμενα ήταν. Τόπο στην οργή, πέρασε κι η Μεγάλη Πέμπτη. Μεγάλη Παρασκευή κατά τις 10:00 ντριννν το δικό μας κουδούνι. Δυο κοριτσάκια αυτή τη φορά, «να τα πούμε;»

Γι’ αυτό φοβάμαι ότι δεν υπάρχει σωτηρία, συμπολίτες. Η Ελλάδα μας είναι, πλέον, ένας αχταρμάς χωρίς αρχή και τέλος.

Βεβαίως είναι και Μάιος, μήνας των λουλουδιών και των εργατικών διεκδικήσεων. Και φέτος ιδιαίτερα, καθώς νόμοι και συνομωσίες ενάντια στην κατοχύρωση της παρεχόμενης εργασίας εξυφαίνονται – σε συνθήκες πανδημίας αλλά με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που, κατά τα άλλα, αδυνατεί να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα. Αυτό σαφώς λέγεται, σαφέστερα δεν γίνεται, «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».

Και εγένετο φως! Γίναμε η πόλη του φωτός και τύφλα να ‘χει το Παρίσι. Αξιέπαινη προσπάθεια οπωσδήποτε, οι σύγχρονοι λαμπτήρες LED (Light Emitting Diode, δίοδος εκπομπής φωτός) προσφέρουν μεγάλη οικονομία στην κατανάλωση και υψηλή ποιότητα φωτισμού – τα στοιχεία λένε ότι για να επιτύχουμε ποσότητα φωτός π.χ. 1600 lumens χρειαζόμαστε έναν λαμπτήρα πυρακτώσεως 100 Watts με διάρκεια ζωής 1 έτος ή έναν λαμπτήρα LED 20 Watts με διάρκεια ζωής 15-25 έτη. Υπολογίζεται εξοικονόμηση έως και 90%, σπουδαία υπόθεση. Όμως…

Κι εδώ υπάρχει ένα «όμως» συμπολίτες. Η τεχνολογία έχει τα καλά έχει και τα μυστήριά της. Κάποτε μας έστελνε η Μάνα στο περίπτερο «μια λάμπα των 60 να πάρεις», αυτό κράτησε πολλά χρόνια, κι ήταν πολλοί αυτοί που δεν ήξεραν καν τι ήταν αυτά τα «60». Τώρα πηγαίνεις στο εξειδικευμένο μαγαζί και για να πάρεις μια λάμπα πρέπει να λύνεις εξισώσεις 2^ου βαθμού! Διότι το φως απέκτησε χρώμα και το χρώμα θερμοκρασία, η οποία εκφράζεται σε βαθμούς Κέλβιν (Kelvin). Κι όσο χαμηλότεροι οι Kelvin τόσο πιο «θερμό» και κίτρινο το φως, όσο ψηλότεροι τόσο πιο «ψυχρό» και άσπρο. Στους δρόμους της πόλης έχει επιλεγεί ένα κατάψυχρο, κάτασπρο χρώμα φωτός, ίσως να είναι και 6.500 Κ, κι αυτή είναι η δική μας ένσταση: θεωρούμε ότι μπορούσε αυτή η πραγματική φωτοχυσία να είναι λιγότερο άσπρη, λιγότερο ψυχρή κι απόμακρη, περισσότερο θερμή, ίσως 4.000 Κ, περισσότερο φιλική προς τον νυχτερινό περιπατητή και προς αυτόν που ατύχησε να έχει την κρεβατοκάμαρά του κάτω από μια κολώνα….

Προσπαθώ να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα γύρω από το Πανθεσσαλικό Στάδιο, ολίγον θολά φαίνονται. Την άλλη φορά, μαζί με μερικές οφειλές που ελπίζουμε να ξεχρεώσουμε. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 06.05.2021, αρ.φύλλου 37.410. η εφημερίδα δημοσιεύει πλέον στην πρώτη σελίδα το "124 χρόνια") 

κυκλο-φ-οριακα 1056, 15 Απριλίου 2021

 

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες. «Απόψε είναι βαριά η δόλια μου καρδιά…» που λέει κι ο Γιώργος Μητσάκης, ένα πλάκωμα υπάρχει, διατί να το κρύψωμεν άλλωστε. Κι αυτό παρά το ότι ο πρώτος εμβολιασμός μας ήτο επιτυχής και πλέον δυνάμεθα να αισιοδοξούμε ότι θα επανέλθουμε στην κανονικότητα, την επονομαζόμενη «μετά την πανδημία», ένα σενάριο που ήδη φαίνεται δυστοπικό – αυτή η λέξη, η δυστοπία (dystopia) από τις ελληνικές ρίζες δυσ-τόπος, κακός τόπος, είναι ένα ακόμη αντιδάνειο από τα νέο-λατινικά, καθώς δημιουργήθηκε ως αντώνυμο της λέξης ουτοπία (utopia) από τις ελληνικές ρίζες ου-τόπος, όχι-τόπος, ανύπαρκτος τόπος. Η «Oυτοπία» (Utopia) εμφανίστηκε ως λέξη για πρώτη φορά το 1516 ως τίτλος σε ένα βιβλίο ενός Άγγλου φιλοσόφου, ονόματι Τόμας Μορ (Thomas More) που ήθελε να περιγράψει έναν ιδανικό τόπο ανθρώπινης συμβίωσης: ένα απομακρυσμένο, «ανύπαρκτο» νησί με τέλειο πολιτικό και νομικό σύστημα. Η πρώτη δημόσια χρήση της λέξης δυστοπία συνέβη πάλι στην Αγγλία το 1868. Και τελικά οι «δυστοπική κοινωνία» περιγράφηκε κατά βάση στα μυθιστορήματα του Άλντους Χάξλεϋ «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος» (1932), του Τζωρτζ Όργουελ «1984» (1949) και του Ραίη Μπράντμπερυ «Φαρενάιτ 451» (1953). Και είναι γεγονός ότι πολλά από τα στοιχεία εκείνων των τριών μεγάλων οραματιστών μπορεί να συναντήσει κανείς στην σημερινή και, πολύ περισσότερο, στην αυριανή, «μετα…» κοινωνία.

Δυστοπία, λοιπόν. Για παράδειγμα, περπατάω στην πόλη και βλέπω σε πολλά σημεία κάγκελα. Τα κάγκελα των «παιδικών χαρών». Που προφυλάσσουν, δήθεν, τα παιδιά από τις πάσης φύσεως επιβουλές, αλλά ταυτόχρονα τα διδάσκουν ότι στη ζωή υπάρχουν κάγκελα, κάγκελα παντού, «…και τα μυαλά στα κάγκελα», που έλεγε κι ο αείμνηστος Τζιμάκος, ο Πανούσης. Δεν ξέρω πώς διαμορφώνεται ο ψυχισμός των νέων ανθρώπων που μεγαλώνουν μέσα σ’ αυτές τις «ασφαλείς» εγκαταστάσεις παιχνιδιού (;) – ένα σύνθημα της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας μας είναι «η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από την ελευθερία», εξ ου και τα εκατομμύρια, πλέον, των βιντεοσκοπικών μηχανημάτων παρακολούθησης, σε συνδυασμό με τις παντοειδείς καταπατήσεις στοιχειωδών ανθρώπινων ελευθεριών. Αυτά βέβαια είναι άλλων επιστημόνων αντικείμενα, εγώ απλώς έχω μεγαλώσει τρία παιδιά ευτυχώς σε τόπους χωρίς κάγκελα.

Και χωρίς υποχρεωτικούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές για «εκπαίδευση εκ του μακρόθεν» – αυτό το συνθετικό «τηλε-» είναι επίσης ένα αντιδάνειο στις λέξεις που χρησιμοποιούμε σήμερα, λέξεις που έχουν δημιουργηθεί όλες «έξω από ‘δω», όπως π.χ. η τηλεδιάσκεψη, που είναι μετάφραση της λέξης teleconference, η τηλεκπαίδευση από την tele-education. Αυτό κι αν είναι δυστοπική λειτουργία, απλώς στις μέρες μας δεν υπάρχουν τόσο φωτεινά μυαλά όσο των τριών παραπάνω μεγάλων συγγραφέων για να «οραματιστούν» την λειτουργία αυτών των παιδιών το 2060. Κάπου εδώ μπαίνει και το «επερχόμενο» 5G, που «θα αλλάξει τη ζωή μας».

Αλλά ο κόσμος δεν ξέρει να διαβάζει ποιήματα. Και οι ποιητές μάς άφησαν εδώ και χρόνια χρόνους.

Την περασμένη Κυριακή πραγματοποιήσαμε διαδημοτική μετακίνηση με κωδικό 6 (στο χαρτί, εννοείται, σ’ αυτή την «βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης», που έχει την καλοσύνη η εφημερίδα μας να δημοσιεύει κάθε μέρα, εμείς οικογενειακώς δεν έχουμε στείλει ούτε ένα sms). Πήγαμε στον Αη Γιάννη μέσω Χανίων-Κισσού. Είδαμε, ακούσαμε, μυρίσαμε το βουνό να ξυπνάει από τον λήθαργο του χειμώνα. Το φρέσκο πράσινο στα νέα βλαστάρια, τα χαμομήλια στα λιβαδάκια, τα χελιδόνια που έχουν, για μία ακόμη φορά, επιστρέψει. Επισημαίνουμε τις πάρα πολλές κάμπιες στα φυτεμένα στα τέλη της δεκαετίας του ’50 ένα-ένα πεύκα (μεγάλα τώρα) αριστερά ανεβαίνοντας, πριν τα Χάνια. Πρέπει να επιληφθεί το Δασαρχείο, αυτό (πρέπει να) ξέρει. Επισημαίνουμε επίσης την συνεχιζόμενη καταστροφή των τοιχίων αντιστήριξης στον δρόμο Χάνια-Κισσός, ένα θέμα που είναι γνωστό στην Περιφέρεια αλλά δεν βλέπουμε να εξευρίσκεται το προς αποκατάστασιν απαιτούμενον κονδύλιον. Κι ύστερα, το Αιγαίο! Ακύμαντο, απέραντο, απαστράπτον. Με μια τεράστια, πεντακάθαρη αμμουδιά, την γνωστή αμμουδιά του Αιγαίου, όπου η άμμος δεν κολλάει επάνω σου. Με την υποδομή του λιμανιού (κυματοθραύστες, πλάκες μπετόν, κρηπιδώματα, δέστρες) έτοιμη, ο φωτισμός λείπει ακόμη – επιτέλους θα υπάρχει σωστό λιμανάκι φέτος, μετά το 2009. Αλλά με νέα κατολίσθηση στο ψηλό πρανές πάνω από τον ακόμη χωματόδρομο προς το λιμάνι. Και λέω «ακόμη χωματόδρομο», γιατί σ’ εκείνη την ανακοίνωση της κας. Υφυπουργού μας από 18.02.2021 σαφώς αναφερόταν ότι στο πλαίσιο του έργου θα ασφαλτοστρωθεί και ο δρόμος, δεν ξέρω που βρίσκεται πρακτικά το θέμα. Όμως η κατολίσθηση είναι πρόβλημα. Οι σαθροί σχιστολιθικοί βράχοι καταρρέουν συνεχώς και θα γίνει καμιά μεγάλη ζημιά κάποιαν ώρα κι ύστερα όλοι θα τρέχουν…

Όπως τρέχουν (άσχετο…) τώρα να καταλάβουν, εισαγγελείς και δικηγόροι, πώς και γιατί ένας άνθρωπος που έχρηζε ψυχιατρικής παρακολούθησης σε κλειστή δομή κυκλοφορούσε ελεύθερος και σκότωσε δύο δύστυχα παιδιά. Και σας ερωτώ: αυτό δεν είναι ένα «ειδεχθές έγκλημα»; Μόνο η δολοφονία του επίσης δύστυχου Γιώργου Καραϊβάζ είναι «ειδεχθές έγκλημα», το οποίο κινητοποιεί από Υπουργό ΠροΠο μέχρι Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής;

Αχ! τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε, αδελφοί. Να είστε καλά και να αισιοδοξείτε για καλύτερα. Γεια σας. 

Στην φωτογραφία της Κυρίας Ηλέκτρας Μανουσάκη (με την άδειά σας, Κυρία…) ο Αη Γιάννης από το ανακαινισμένο λιμανάκι.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 15.04.2021, αρ.φύλλου 37.395. παρ' όλο που προστέθηκε ένα έτος η εφημερίδα συνεχίζει να δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα το "123 χρόνια") 

κυκλο-φ-οριακα 1046, 4 Φεβρουαρίου 2021

 

Αλκυονίδες ημέρες, καλημέρα συμπολίτες! Ανακατεμένες ημέρες, χωρίς αρχή και τέλος, όπου ο καθένας παίρνει τον λόγο δημοσίως και λέει ό,τι του καπνίσει εντός, εκτός και επί τα αυτά. Και η ΔΕΥΑΜΒ βγάζει ανακοίνωση και χρησιμοποιεί τον όρο «ευάριθμη ομάδα δημοτών» και ελπίζω εγώ τώρα ότι ξέρει η ΔΕΥΑΜΒ ότι «ευάριθμη» σημαίνει «μικρή σε αριθμό, ολιγάριθμη» - ψύλλος στα άχυρα. Και το συμπαθές Υπουργείον υπερηφάνως ανακοινώνει ότι θα (κρατάμε το θα…) κάνει τα 300 εμβολιαστικά κέντρα 700 όταν θα στείλει η AstraZeneca πολλά εμβόλια, τα οποία εμβόλια κατ’ άλλους καλύπτουν τις μεταλλάξεις, κατ’ άλλους δεν, κι εκείνη η αμέτρητη αισιοδοξία-καραμελίτσα για να περάσουμε οι ιθαγενείς καλά Χριστούγεννα και να αποκτήσει δισεκατομμύρια η καλή Pfizer πάει, πέταξε. Και οι επιχειρηματίες της πάσης φύσεως εστίασης δεν ξέρουν κατά πού να κάνουν, κι έχουν και τον κύριο Άδωνη να τους απειλεί καθημερινώς και αδιακρίτως.

Μέρες παράξενες, «μέρες αδέσποτες» που λέει κι ένα τραγούδι. Όπου το μόνο πραγματικά ευχάριστο γεγονός είναι η θάλασσα που αστράφτει στη λιακάδα. Πάμε να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη.

Πεζοδρομείται, λέει το ρεπορτάζ, η οδός Πλαστήρα, στο τμήμα από Αθανασάκη μέχρι Ιατρού Τζάνου. Αλλά η οδός Πλαστήρα κατασκευάστηκε (1989-90, αν δεν κάνω λάθος) εξ αρχής ως πεζόδρομος, εξ ου και έχει όλη αυτή τη διαμόρφωση που κατάφερε να φτάσει ως το σήμερα, αλλιώς θα ήταν άσφαλτος, όπως όλοι οι κυκλοφορούμενοι δρόμοι. Όμως τότε λειτουργούσε ακόμη η κάτω πόρτα του Νοσοκομείου και ήταν αδύνατο να μην υπάρχει διέλευση οχημάτων. Είναι και η Αγία Τριάδα, είναι δίπλα κι ο ξενώνας φιλοξενίας για απόρους συγγενείς ασθενών, άνοιξαν και καναδυό μαγαζιά προς τη θάλασσα, που χρειάζονται πρόσβαση και στάθμευση για τους πελάτες τους, αυτά, τέρμα ο πεζόδρομος. Τώρα έγιναν-γίνονται κάποιες επισκευές στις πλακόστρωτες επιφάνειες, κυρίως μπροστά στην εκκλησία, και μακάρι να διατηρηθεί το σύνολο του δρόμου ως πεζόδρομος. Και ελπίζω να ξέρουν αυτοί που το είπαν τι σημαίνει πεζόδρομος…

Στον Λιμένα του Βόλου, ο οποίος, για να ξέρετε, είναι ένα ΣΣΔ (Συνοριακό Σημείο Διέλευσης), σχεδιάζεται να κατασκευαστεί νέος επιβατικός σταθμός, εμβαδού 1.032,40 τ.μ., κατά πληροφορίες στον ίδιο, τον κεντρικό, προβλήτα. Διότι υπάρχουν νέες απαιτήσεις για τα Συστήματα Εισόδου-Εξόδου (ΣΕΕ) των κρουαζιεροπλοίων, θαλαμηγών και ταχυπλόων σκαφών αλλά και των υδροπλάνων (ψυχραιμία!...). Στις 29 Σεπτεμβρίου 2009 παρουσιάστηκε στους φορείς, υποψήφιους βουλευτές (για τις εκλογές 4 Οκτωβρίου 2009) κλπ. ολοκληρωμένος ο επιβατικός σταθμός επιφάνειας 5.500 τ.μ. σε δύο ορόφους, που χαρακτηρίστηκε «πραγματικό κόσμημα» και περιλαμβάνει επί λέξει από ρεπορτάζ εκείνης της ημέρας «Ειδικότερα το ισόγειο που είναι 2.750 τ.μ. αποτελείται από το Τμήμα Α΄ που είναι 1.133 τ.μ. (νότιο τμήμα) που αποτελείται από Σταθμό Επιβατών Διεθνών Πλόων, που περιλαμβάνει αίθουσες ελέγχου αφίξεων - αναχωρήσεων, χώρους αναμονής, γραφεία των Αρχών (λιμενική Αστυνομία, Τελωνείο, Έλεγχο Διαβατηρίων), ιατρείο, αίθουσα VIPS, κατάστημα αφορολόγητων ειδών (duty free), χώρους υγιεινής, χώρος φύλαξης αποσκευών, γραφείο παροχής πληροφοριών, σημεία πρόσβασης στο Διαδίκτυο κλπ.» και το υπόλοιπο με άλλες χρήσεις και όλα μια χαρά. Τώρα αυτό το τότε κόσμημα θεωρείται ότι είναι «δύσχρηστος και δεν πληροί τις προδιαγραφές», τον έχουμε νοικιασμένο σε διαφόρων ειδών επιχειρήσεις και πάμε να χτίσουμε έναν καινούργιο επιβατικό σταθμό. Και τα κρουαζιερόπλοια συνεχίζουν να δένουν στον προβλήτα με τα σκραπ.

Ερωτώ: είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω; Και με την ευκαιρία, εκείνη η εδώ και χρόνια έτοιμη και οσονούπω καταρρέουσα, καθότι άδεια και εκτεθειμένη στην αρμύρα και το αγιάζι, Ιχθυόσκαλα, πού παραμένει σκαλωμένη και δεν αρχίζει να λειτουργεί; Να αδειάσει κι εκείνο το οικόπεδο μπροστά από τα παλιά σφαγεία, πού ξέρεις, μπορεί να προταθεί κι αυτό μια μέρα για Δικαστικό Μέγαρο – διότι το σήριαλ, κατά την γνώμη μας, δεν έχει τελειώσει.

Αχ! Μαρία μου, πόσο δίκιο έχεις κι εσύ, όντως θα είχε γκρεμιστεί ολόκληρη η Πλατεία Ρήγα Φεραίου…

Και καλά, ρε παιδιά, ο Άρχων δεν είναι από ‘δω, το ξέρουμε, δεν ξέρει το παρελθόν του Βόλου. Είναι αυτό που λέει ο Μανόλης Αναγνωστάκης «δεν έφταιγεν αυτός, τόσος ήτανε». Δεν υπάρχει κανείς κοντά του, π.χ. ένας Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου, που κάποτε μαζί διαδηλώναμε για την μη-διάσπαση του Πανεπιστημίου μας, να τον ενημερώσει σχετικά; Ή κάποιος άλλος που να πέρασε από τα έδρανα αυτού του Συμβουλίου, το οποίο Συμβούλιο καταρρακώνεται σήμερα κατ’ αυτόν τον τρόπο και θα τρέχει να διεκδικεί στα σοβαρά (;) ένα οικόπεδο από το Πανεπιστήμιο, τη στιγμή που μπορεί και πρέπει να διεκδικεί τα οικόπεδα της Οινοπνευματικής, του Γκλαβάνη, του Βάκατου κι ένα σωρό άλλα, που βρίσκονται κυρίως στα χαρτοφυλάκια των Τραπεζών. Κι ακόμα, επί χρόνια σε αυτό το «σήριαλ» μιλούσαμε για το οικόπεδο της Στέγης Ανηλίκων, στον Ξηρόκαμπο, πίσω από το Πολυκλαδικό Σχολείο, γιατί ξαφνικά «χάθηκε» από την συζήτηση; Και τέλος, τι απέγινε με την περίφημη ένταξη στα ΣΔΙΤ, δεν είδα κάτι να δημοσιεύεται.

Μέρες δύσκολες. Και τα κρούσματα έγιναν 4ψήφια πάλι. Ο Θεός βοηθός μας, γεια σας.

Στην φωτογραφία, τελείως άσχετο (ή μήπως όχι;;), η ποδοσφαιρική ομάδα των Αθανάτων (από το ίντερνετ).

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 04.02.2021, αρ.φύλλου 37.337. παρ' όλο που προστέθηκε ένα έτος η εφημερίδα συνεχίζει να δημοσιεύει στην πρώτη σελίδα το "123 χρόνια") 

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1041, 30 Δεκεμβρίου 2020

 

Φτάσαμε επιτέλους στο τέλος αυτού του δίσεχτου 2020. Κι ύστερα σου λέει ο άλλος «ανοησίες, προλήψεις». Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στο σύμπαν, πάντως τίποτε δεν αλλάζει το γεγονός ότι το έτος 2020 είχε 29^η Φεβρουαρίου και μας άλλαξε τα φώτα. Ένα έτος που είναι βέβαιο ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ – αν και κάποιοι λένε ή υπαινίσσονται ότι η γκαντεμιά ξεκίνησε τον προηγούμενο χρόνο, το 2019, κι αυτό το έτος δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Τέλος πάντων, τα δεινά εμφανίστηκαν συλλήβδην φέτος. Στις 9 Ιανουαρίου 2020 οι κινεζικές αρχές ανακοίνωσαν επίσημα την ύπαρξη ενός νέου (κορωνο)ιού, ιδιαίτερα μολυσματικού, που προκαλεί άσχημη αναπνευστική μόλυνση, με την κωδική ονομασία CoViD-19 (Co-rona Vi-rus D-isease–19, επειδή εντοπίστηκε τον Δεκέμβριο 2019). Από εκεί και μετά κυριολεκτικά μας πήρε και μας σήκωσε. Στις δικές μου σημειώσεις το «πανηγύρι» στην χώρα μας ξεκίνησε στις 26 Φεβρουαρίου, μετά από επιβεβαίωση των τριών πρώτων κρουσμάτων. Στις 10 Μαρτίου έκλεισαν όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στις 13 Μαρτίου έκλεισε η εστίαση και οι αθλητικοί χώροι και ταυτόχρονα ξεκίνησε η καμπάνια «Μένουμε Σπίτι», στις16 Μαρτίου έκλεισαν τα εμπορικά και οι εκκλησίες και το απόγευμα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στις τηλεοράσεις μας ο κύριος Τσιόδρας και ο κύριος Χαρδαλιάς, και στις 22 Μαρτίου επιβλήθηκε πλήρης απαγόρευση κυκλοφορίας. Στις 4 Μαΐου ξεκίνησε η άρση των απαγορεύσεων, στις 7 Νοεμβρίου ξεκίνησε η δεύτερη καραντίνα, που κρατάει ακόμη. Μέχρι την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου είχαμε καταγεγραμμένους 4.606 νεκρούς. 26 Δεκεμβρίου ξεκίνησε η Ελευθερία, ήρθαν τα πρώτα εμβόλια της Pfizer/BioNTech, η ιστοσελίδα capital.gr μας πληροφορεί ότι η πρώτη παρτίδα είχε 9.750 δόσεις και ότι μέχρι το τέλος Μαρτίου 2021 θα έχουμε παραλάβει ακριβώς 1.265.550 δόσεις. Ακριβώς. Το capital ξέρει, είναι «του κόμματος», που έλεγε και ο Γκρούεζας-Παπαγιαννόπουλος στο «Υπάρχει και φιλότιμο»!

Εμπρός, λοιπόν, για μια Ελλάδα Νέα.

Το άλλο σημαντικό γεγονός αυτής της χρονιάς στην παλιά Ελλάδα ήταν η ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής στις 22 Οκτωβρίου 2020, που είχε ξεκινήσει στις 20 Απριλίου 2015, με την φυλάκιση των στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης. Δύο μόνο μελανά σημεία, η διαφυγή του καταδικασμένου Χρήστου Παππά – ενώ δεν υπήρχε «ούτε μία περίπτωση στο τρισεκατομμύριο να διαφύγει» κατά δήλωση (με τα αναγκαία χασκόγελα…) του κυρίου Σταύρου Μπαλάσκα από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) – και η ασυλία του επίσης καταδικασμένου Γιάννη Λαγού στο Ευρωκοινοβούλιο. Συγχαρητήρια στην έδρα του Εφετείου που έφερε σε πέρας αυτόν τον σκληρό Μαραθώνιο της πεντάχρονης δίκης.

Στον κόσμο εμείς ξεχωρίσαμε την επί μήνες αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος στην «Μεγαλύτερη Δημοκρατία του Κόσμου» από τον κύριο Ντόναλντ Τραmp, την έξοδο της Πολύ Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την σχεδόν ηρωικά σθεναρή στάση των ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια μάς φέρνει η στάση του κυρίου Μακρόν – για την κυρία Μέρκελ ήμασταν βέβαιοι…

Προσωπικά το δίσεχτο 2020 μου έφερε μια χαρά και πολλές λύπες. Η χαρά οφείλεται στην ολοκλήρωση ενός κύκλου που ελπίζω να μην χρειαστεί να επαναληφθεί. Οι περισσότερες λύπες οφείλονται στην απώλεια πέντε (5) πολύ κοντινών μου ανθρώπων *), εδώ, στον Βόλο, είτε από κορωνοϊό, είτε από άλλες αιτίες. Αλλά η μεγαλύτερη λύπη μου οφείλεται σε μια στάση μεγάλης αχαριστίας απέναντί μου (και όχι μόνο…), μετά από 20 χρόνια αγαστής, όπως νόμιζα και νομίζαμε, συν-εργασίας. Υπάρχει κι εκείνο το ακαθορίστου πατρότητος και αμφιβόλου διατυπώσεως ρητό με τον «ευεργετηθέντα αχάριστο», που έναν χρόνο τώρα μου τριβελίζει τον νου.

Αλλά το ένοχο 2020 φεύγει και έρχεται το (κατά τεκμήριο…) αθώο 2021 – μέχρις αποδείξεως του εναντίου, βεβαίως-βεβαίως. Έρχονται τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 (ποιος ξέρει τι μας ετοιμάζει η κυρία Γιάννα…) έρχονται τα 50 χρόνια από την αποφοίτησή μας από το 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου (ποιος ξέρει τι ετοιμάζουμε…), έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκυο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, που αναβλήθηκαν φέτος,

Με ρεβεγιόν ή χωρίς; Ιδού η απορία. Διότι μέχρι πέρυσι οι Έλληνες μαζευόμασταν, ανεξαρτήτως αριθμού, γύρω από το Χριστουγεννιάτικο ή/και από το Πρωτοχρονιάτικο Γιορτινό Τραπέζι των σπιτιών μας. Σε ρεβεγιόν πήγαιναν, αν δεν κάνω λάθος, μόνο μερικοί (προνομιούχοι, συνήθως...) συν-Έλληνες, πάντοτε και μόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, σε κέντρα με ταμπλ ντοτ ή σε οργανωμένες συναθροίσεις, όπου και πανηγυρικά γιόρταζαν την αλλαγή του χρόνου. Διότι reveil στα γαλλικά σημαίνει ξυπνάω, αγρυπνώ και η λέξη reveillon εμπεριέχει ακριβώς την έννοια του ξενυχτιού μετά τα μεσάνυχτα, που αλλάζει ο χρόνος. Φέτος, με την αρχοντιά που διακρίνει τους μαχητές κατά του κορωνοϊού, από Χαρδαλιά μέχρι Χατζηνικολάου και βάλε, τα πάντα όλα ξαφνικά έγιναν ρεβεγιόν!!

Εμείς, τελικά, χωρίς «ρεβεγιόν» αρμενίζουμε. Με, ευελπιστούμε, ούριους ανέμους το 2021. Τους οποίους ολοκαρδίως και οικογενειακώς ευχόμαστε να πνέουν και στα δικά σας πανιά. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 30.12.2020, αρ.φύλλου 37.308) 

*) εκ των υστέρων: οι απώλειες του 2020 ήταν οκτώ (8): Σταύρος Αργυρόπουλος, Στυλιανός (Τέλης) Κυπραίος, Δημήτρης Μακρυβέλιος (πρόσκοποι 58^ο Σ.Ν/Π), π. Βάιος Τακούμης (συμμαθητής 5^ο ΔΣΒ), Κώστας Καρανικολός (συμμαθητής 2^ο ΓΑΒ), Γιώργος Σερβετάς (ξάδερφος, ετών 87), Νικόλας Ζωιόπουλος (συμμαθητής αδερφού) και Φωτεινή (Φωφώ) Μανουσάκη (πεθερά, ετών 92).

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1039, 16 Δεκεμβρίου 2020

 

Ο Βιολιστής στο Πάρκο

Click away ή drive through; Ιδού η απορία! Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω τι να διαλέξω, είναι κάτι σαν το Σαιξπηρικό to be or not to be του πρίγκηπα Άμλετ. Πώς μπορώ να συνεχίσω ως καταναλωτικό ον χωρίς ένα click away ή, έστω, λίγο drive through – αυτό το τελευταίο μου θυμίζει έντονα τον Ζαμπέτα να λέει «…και η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρου…». Βεβαίως, αγαπητοί μου, ο κορωνοϊός είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση παγκοσμίως, που απειλεί να μας εξοντώσει (κι ακόμα δεν ξέρουμε από πού προέρχεται…), αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ, όταν ξεκινούσε αυτό το πανηγύρι, ότι θα μας μόρφωνε κιόλας γλωσσικώς. Το παθαίνω, λοιπόν, κι αυτό (ευτυχώς από μικρόβια δεν παθαίνω, προς ώρας) και κάθε φορά που ακούω τον κ. Πέτσα ή τον, κατά δήλωση του ιδίου, αρχαιολάτρη κ. Γεωργιάδη να μου λέει αβίαστα και «με προφορά» από τηλοψίας μία ακόμα αμερικανιά η οποία οφείλει να ενσωματωθεί στην καθημερινότητά μου, χάνω και μερικές τρίχες από την πλούσια κόμη μου. Και να πεις ότι δεν την ξέρω αυτή τη ρημαδογλώσσα, χρόνια ολόκληρα σε διασκέψεις στον ΟΗΕ και στην ΕΕ τριγύρναγα, μελέτες και διαλέξεις ολόκληρες στα εγγλέζικα έχω κάνει, ποτέ και πουθενά δεν συνάντησα λέξεις όπως λοκντάουν (κλείδωσε κάτω) ή αυτό το απίθανο κλικ αγουέη (πάτα το κουμπί μακριά).

Όσο για το ντραιβ θρού (οδήγησε μέσα από, δια μέσου) εγώ το κάνω εδώ και χρόνια στην οδό 28^ης Οκτωβρίου όπου, επειδή δεν βρίσκω να παρκάρω, τηλεφωνώ αρμοδίως και ο εξυπηρετικότατος γιος του φίλου καφεκόπτη μού φέρνει στον δρόμο το σακουλάκι με τον ελληνικό καφέ, παίρνει το δίευρω και είμεθα άπαντες ευτυχείς χωρίς να έχουμε δώσει όνομα στην θεάρεστη αυτή πράξη. Το αυτό και στην οδό Σπυρίδη, όπου παραλαμβάνω από συγγενικό βιβλιοπωλείο το βιβλίο από το ανοιχτό παράθυρο πριν ανάψει το φανάρι πράσινο και περνάω άλλη μέρα, πεζή, και πληρώνω αναλόγως. Χρόνια τώρα, επαναλαμβάνω.

Αυτά από γλωσσικής απόψεως, συμπολίτες. Από εμπορικής, που είναι και η ουσιαστική άποψη για τους ανθρώπους που αγωνίζονται να επιβιώσουν, νομίζω ότι αυτά τα μέτρα είναι ο οριστικός «Θάνατος του εμποράκου» (Death of a Salesman, Arthur Miller, 1949) και η οριστική επικράτηση των πολυεθνικών πολυκαταστημάτων. Μακάρι να βγω ψεύτης. Αλλά δεν το χωνεύω να μην ανοίξει στην μεγάλη μας πόλη ούτε ένα από τα προβλεπόμενα εποχικά καταστήματα με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, έτσι «αναγκάστηκαν» πάλι τα πολυκαταστήματα να συνδράμουν. Α! και κάτι καλό για την μεγάλη μας πόλη: το μόνο όμορφα και πραγματικά γιορτινά διακοσμημένο μέρος είναι το Πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου. Πάρτε παιδιά κι εγγόνια, βάλτε το 6 στο χαρτάκι σας (όχι sms!) και πάτε μια βόλτα, χωρίς βροχή, βέβαια. Θα την ευχαριστηθείτε, εδώ την ευχαριστήθηκα εγώ, που με λένε γκρινιάρη…

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, εν μέσω δισεκατομμυρίων εμβολίων αλλά και πανηγυρισμών διότι άνοιξαν τα κομμωτήρια και, κυρίως, τα «νυχάδικα» (όπως λέμε τυροπιτάδικα, μαρμαράδικα, ξενυχτάδικα…) εμφανίστηκαν ξαφνικά κι απρόσμενα δύο συναδέλφισσες (θυμήθηκα τα νιάτα μου στα αμφιθέατρα του φοιτητικού κινήματος) συγκοινωνιολόγοι του Πανεπιστημίου μας, η μία εξ αυτών Καθηγήτρια, με μεγάλες ανησυχίες για τα σχέδια των (καινούργιων;;…) ποδηλατοδρόμων σε σχέση με το υπερκείμενο, ως επίπεδο σχεδιασμού, Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας για την Πόλη του Βόλου, σε συντομογραφία ΣΒΑΚ, που εκπονείται ή θα έπρεπε να εκπονείται, κάπου από το 2017 αν δεν κάνω λάθος. Και παραλίγο να πέσω από το σύννεφο στο οποίο, ως γνωστόν, ανέκαθεν και μονίμως κατοικοεδρεύω. Νάτο, είπα, κάτι σαν εσωτερικός ανταγωνισμός μου ακούγεται όλο αυτό, χρονιάρες μέρες, λέω να το αφήσω, εκτός απροόπτου, για τον καινούργιο χρόνο. Μπορεί να ταιριάζουν και μερικά πραγματάκια σχετικά με τους προηγούμενους ποδηλατοδρόμους, αυτούς ντε!, που τους πήγαν, πάλι Πανεπιστημιακοί, στα δικαστήρια κι ύστερα τους γκρέμισαν ως επικίνδυνους και ακατάλληλους, αλλά αμέσως μετά η επικινδυνότητα και ακαταλληλότητά τους πέρασε στις περίφημες «νέες προδιαγραφές για την κατασκευή ποδηλατοδρόμων» με τις οποίες προδιαγραφές κανένας ποδηλατόδρομος δεν έχει κατασκευαστεί ακόμη στην Ελλάδα, τέτοια ωραία.

Λέω να μην ανοίγω το στόμα μου, αλλά δεν μ’ αφήνουν στην ησυχία μου, στο σύννεφό μου.

Εν πάση περιπτώσει, μέρες που ‘ναι, ας έχουμε στον νου και στην καρδιά μας αυτούς που μένουν κι αυτούς που φεύγουν, τα αχ! και βαχ! των ανθρώπων. Προσωπικά θρηνώ ακόμη μια μεγάλη απώλεια, την τέταρτη κατά σειρά, συνομήλικος κι αδερφός Πρόσκοπος από το 1964 ο Σταύρος, θύμα του κορωνοϊού κι αυτός.

Περιμένοντας τους Μάγους με τα Δώρα, σας αφήνω πάλι. Φιλιά πολλά, γεια σας.

Στην φωτογραφία ένας βιολιστής από χαρτί, μια χαρούμενη φιγούρα στο Πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου. Ο Βιολιστής στο Πάρκο.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 16.12.2020, αρ.φύλλου 37.298) 

κυκλο-φ-οριακα 1026, 16 Σεπτεμβρίου 2020

Εντάξει συμπολίτες, όλα καλά. Τέλος η «κρίση της Ανατολικής Μεσογείου», απεσοβήθη, δια μίαν εισέτι φοράν ένας Τουρκοελληνικός πόλεμος, εντάξει. Όλο αυτό το «σκληρό πόκερ» των δήθεν προκλήσεων και των δήθεν διπλωματικών ανακοινωθέντων για τα μάτια και τα αυτιά των ιθαγενών, Ελλήνων και Τούρκων, ένα και το αυτό, για να αγοραστούν φρεγάτες, αρεόπλανα, πύραυλοι και άλλα τέτοια «χρήσιμα» και πανάκριβα εργαλεία «απαραίτητα δια την προάσπισιν των εθνικών συμφερόντων» αμφοτέρων των μερών. Ισορροπία του τρόμου το λέγαμε αυτό κάποτε – από τότε που το Σισμίκ, το Χόρα, το Πίρι Ρέις, οι πρόγονοι του Ορουτς Ρέις, έκαναν πάλι βόλτες στο Αιγαίο και απειλούσαν την εθνική μας ανεξαρτησία, κάτι που ολοκληρώθηκε με την Αγορά του Αιώνα, αν θυμάστε. Ισορροπία του τρόμου επιδιώκεται και σήμερα, κι όσοι νομίζατε ότι κάποια δισεκατομμύρια από το λεγόμενο «ταμείο ανάκαμψης» θα κατέληγαν στην τσέπη σας προφανώς απατάσθε, στην τσέπη των εταιρειών κατασκευής και εμπορίας όπλων θα καταλήξουν, μια χαρά, απ’ τη μία τσέπη στην άλλη…

Ύστερα ήρθαν, λέει, για τα παιδιά των Σχολείων και «…τα χιλιάδες παγουρίνο». Τι ‘ν’ τούτο πάλι, είπα από μέσα κι απ’ έξω μου. Τι είναι τούτο το άκλιτο «παγουρίνο». Για άλλη μια φορά, φίλοι αναγνώστες, τον κακό μας τον καιρό! Η λέξη παγούρι(ον) είναι αυθεντική ελληνική λέξη, που διαμορφώθηκε τον μεσαίωνα από την αρχαία ελληνική πάγουρος < πάγος+ουρά που αρχικά σήμαινε «κάβουρας» – προφανώς διότι το γνωστό σε όλους μας πρωτότυπο σχήμα του παγουριού (στους προσκόπους, στις εκδρομές, στον στρατό…) θυμίζει το κέλυφος κάβουρα. Το παγούρι, τα παγούρια, λοιπόν, κι αν το θέλετε μικρό (!) το παγουράκι, τα παγουράκια. Τι είναι αυτό το παγουρίνο, τα παγουρίνο; Κάθε μέρα και μια καινούργια βλακώδης δηθενιά, κυρίως από αυτούς που δήθεν ενδιαφέρονται δια το δήθεν καλόν του τόπου μας…

Τέτοια κορω(παρα)νοϊκά. Κι ο Βόλος μας «μαύρο πρόβατο», με παράταση περιοριστικών μέτρων, άγνωστο για πόσον καιρό ακόμη.

Έργα στον άξονα Βόλος-Βελεστίνο αναγγέλθηκαν από την Περιφέρεια Θεσσαλίας. Με δελτίο τύπου που απαραιτήτως περιλαμβάνει φωτογραφία του κ. Περιφερειάρχη και την τόσο αρεστή στους συντάκτες αυτών των δελτίων έκφραση «…για να αποκαταστήσουμε την άνετη κυκλοφορία των ανθρώπινων κοινοτήτων…» – μεγάλο πράμα αυτές οι «ανθρώπινες κοινότητες», σε αντίθεση, ας πούμε, με τις κοινότητες των μελισσών ή των μερμήγκων… Έργα, λοιπόν. Αν αποκωδικοποιώ σωστά τις κατευθύνσεις, τους κλάδους και το αριστερά-δεξιά του δελτίου, πρόκειται μάλλον να βελτιωθεί το οδόστρωμα πηγαίνοντας από  Βόλο προς τον κόμβο, το οποίο για ανεξήγητους λόγους δεν ολοκληρώθηκε μαζί με το υπόλοιπο κομμάτι και συνεχίζει, σήμερα, να «χορεύει», έχει μάλιστα και πινακίδες αναταράξεων για προσοχή. Μακάρι να κατάλαβα σωστά.

Παρακολούθησα και την ανταλλαγή απόψεων (επιεικέστατος χαρακτηρισμός…) μεταξύ εργαζομένων στον Σιδηρόδρομο και βουλευτών της ΝΔ σχετικά με την γενική υποβάθμιση του Σιδηροδρόμου και ιδίως στην περιοχή μας καθώς και με την περιβόητη ηλεκτροκίνηση, η οποία, αν θυμάστε, αναμενόταν να ξεκινήσει τον περασμένο Μάρτιο, το είχε καταγράψει και η στήλη. Παρακολούθησα επίσης κάποιες δηλώσεις περί μη ανάγκης μοριακού αναλυτή στο Νοσοκομείο του Βόλου. Το συμπέρασμα που έβγαλα εγώ από όλα αυτά είναι η πάντα επίκαιρη αρχαία προτροπή «κρείττον του λαλείν το σιγάν»…

Όσο για τα δέντρα της πόλης, ακόμη δύο κομμένα πεύκα από τον Άγιο Κωνσταντίνο προστέθηκαν στα δέκα κομμένα έξω από την Ανάληψη και στον πλάτανο Ρ.Φεραίου με Σπυρίδη και ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει. Πρώτη φορά βιώνω τέτοια ευκολία του Δήμου Βόλου στην κοπή δέντρων. Βεβαίως και οι «πολίτες» γίνονται κάθε μέρα και χειρότεροι, αυτό είναι γεγονός, αλλά ο Δήμος οφείλει να προστατεύει το περιβάλλον του Μονακό (λέμε τώρα…). Χαιρετίσματα στην εξουσία.

Χαιρετίσματα και στο υπουργείο περιβάλλοντος (Κωστής Χατζηδάκης), που επιμένει στην καύση των απορριμμάτων και θεωρεί τον Βόλο κατάλληλη περιοχή για πειραματισμούς!

Να είστε καλά. Και να κρατιέστε μακριά από σκουπίδια τύπου Big Brother, Bachelor κλπ. Γεια σας.

Α! και οι συμμαθητές του 1965 καλή μας αντάμωση Σάββατο ώρα 20:00 στου «Σαρρή». Άπαντες/σες παρόντες/ούσες!

Στη φωτογραφία η πραγμάτωση του στίχου «…εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά φοβερά, των βράχων τ’ αγάλματα! (Οδ. Ελύτης, Άξιον Εστί).

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 16.09.2020, αρ.φύλλου 37.221)

κυκλο-φ-οριακα 1024, 2 Σεπτεμβρίου 2020

κυκλοφοριακή αγωγή 1970

«Μυρίζει ο κόσμος γιασεμί / κι η γη αναστατωμένη …» Καλημέρα και καλόν μήνα αγαπητοί μου αναγνώστες. Το γιασεμί διαφεντεύει την πόλη, ο Αύγουστος έφυγε, ο κορωνοϊός δεν έφυγε και μάλλον θα αργήσει. Μου έστειλε τις προάλλες ένας φίλος ένα βιντεάκι-σοκ (!) όπου μια φωνή παίρνει συνέντευξη από μια άλλη φωνή, εικόνα δεν υπάρχει. Ο συνεντευξιαζόμενος είναι, λέει, ο κύριος Πάνος (Παναγιώτης) Σκαρλάτος, βιοϊατρικός ερευνητής με 12ετή πείρα, και αναφέρεται σε όλες τις τρέχουσες θεωρίες συνωμοσίας γύρω από τον κορωνοϊό. Ψάχνω λίγο το διαδίκτυο και εύκολα βρίσκω ότι ο «έμπειρος βιοϊατρικός ερευνητής» είναι απλώς φοιτητής στο σχετικό ΤΕΙ (τώρα ΑΕΙ…) της Λάρισας, έκανε πρακτική άσκηση στην ΔΕΥΑ Λάρισας και στις 17.07.2020 η ΔΕΥΑΛ διέκοψε την σύμβαση μαζί του λόγω μη συμμόρφωσης στα υγειονομικά πρωτόκολλα της Επιχείρησης! Τόσο καλά. Η στήλη συνιστά προσοχή σε ότι διακινείται στο απέραντο διαδίκτυο.

Εξ αιτίας του ιδίου ιού αναβλήθηκε και ο τελικός αγώνας για το Κύπελλο στο ποδόσφαιρο, ένας αγώνας που δεν θα ήταν άξιος αναφοράς από την στήλη αν δεν είχε  ανακοινωθεί από την αρμόδια ΕΡΤ (Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση, τονίζουμε το «Ελληνική») ότι ο αγώνας θα μεταδίδονταν σε live delay. Έτσι ακριβώς, γραπτά και όπως το εκφωνούσε ένας καλός Έλλην, «…ο αγώνας θα μεταδοθεί σε λάιβ ντιλέι…». Αυτό χωρίς καμία άλλη επεξήγηση, λάιβ ντιλέι και ξερό ψωμί κορόιδα συν-Έλληνες, λεφτά να ‘χετε να πληρώνετε, διότι εμάς δεν μας αρέσει η ελληνική έκφραση «σε μαγνητοσκόπηση», εμείς τα θέλουμε, τρομάρα μας, αγγλοσαξωνικά κι εσύ κάνε το κουμάντο σου.

Από την άλλη πλευρά κλάμα και οδυρμός, «…έπεσαν οι βάσεις εισαγωγής», είναι πλέον φοιτητές Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος (ΑΕΙ) – και μόνο, καθότι τα Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (ΤΕΙ) έχουν καταργηθεί – παιδιά με βαθμό 0,3 στα 20 (300 μόρια)! Άλλη τρομάρα αυτή, αλλά εμείς χρόοοοοονια τώρα μεταρρυθμίζουμε τα συστήματα κατά πώς θεωρούμε ότι μας βολεύει, κι άκρη στην Παιδεία δεν βρίσκεται. Live delay.

Βεβαίως όλα τα παραπάνω σχετίζονται μεταξύ τους, αγαπητοί μου, κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, όπως λέει κι ο Σαββόπουλος.

Φυσικά και το επόμενο θέμα μας σχετίζεται. Πρόκειται για τις διαβάσεις των πεζών εκτός σηματοδοτημένων κόμβων, τις αποκαλούμενες και ζέμπρες. Σήμερα, για μία ακόμη φορά σταμάτησα, με το αυτοκίνητο φυσικά, πριν από μια ζέμπρα στην παρόχθια του χειμάρρου Αναύρου οδό Δανιήλ Φιλιππίδη. Ο καλός μεσήλιξ με κοίταξε, με ξανακοίταξε και εν τέλει έκανε το μεγάλο βήμα, πέρασε τον δρόμο, άνοιξα το τζάμι και του είπα «σου φαίνεται παράξενο που σταμάτησα ε;!», μου είπε «σχεδόν κάθε μέρα περνάω από ‘δω, πρώτη φορά σταματάει κάποιος, τρόμαξα!». Τράβηξε ο καθένας μας στη δουλειά του παρέα με τις σκέψεις του. Οι δικές μου σκέψεις έβγαλαν φτερά, με γύρισαν πίσω στο 2002, τότε που αυτοβούλως και ως μέλος της Κίνησης Πρόληψης Τροχαίων Ατυχημάτων έκανα διαλέξεις Κυκλοφοριακής Αγωγής σε Δημοτικά Σχολεία – τι θέλω και θυμάμαι! Είχα ψάξει τότε πολύ να βρω ένα επίσημο εγχειρίδιο μ’ αυτό το θέμα, που να απευθύνεται σε μικρά παιδιά. Μια δασκάλα στο 2^ο Δ.Σ. Νέας Ιωνίας μου έδωσε το μοναδικό διαθέσιμο βιβλιαράκι, έκδοσης του Υπουργείο Ναυτιλίας, Μεταφορών & Επικοινωνιών το 1970! Δεν βρέθηκε τίποτε άλλο, και βέβαια το βιβλιαράκι αποτύπωνε την τότε (1970) άποψη περί οχημάτων και πεζών – δείτε την εικόνα. Πενήντα χρόνια έχουν περάσει από τότε, οι οδηγοί του Μονακό (συγγνώμη, του Βόλου…) συμπεριφέρονται όπως τότε. Σ’ εκείνες τις 17 διαλέξεις τον Απρίλιο 2002 είχα διαπιστώσει ότι ναι μεν τα παιδάκια ήταν πολύ δεκτικά σ’ αυτά που τους έλεγα, όμως οικογενειακό περιβάλλον και, δυστυχώς, μεγάλο ποσοστό δασκάλων ήταν τελείως αρνητικά διατεθειμένοι απέναντι σε ό,τι θα είχε σχέση με οργανωμένη Κυκλοφοριακή Αγωγή στα Σχολεία. Και βέβαια το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας, παρ’ όλο που ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας του1999, που είναι και σήμερα με μικρές τροποποιήσεις ο ισχύων ΚΟΚ, το προβλέπει ρητά.

Βρε δεν πα’ να το προβλέπει! Εμείς λάιβ ντιλέι να ‘χουμε κι άλλο δε θέμε.

Θλιβερές σκέψεις σε ένα θλιβερό παρόν, που δεν προοιωνίζεται ένα καλύτερο μέλλον. Μείνετε ασφαλείς αγαπητοί μου, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την  Τετάρτη 02.09.2020, αρ.φύλλου 37.209)

κυκλο-φ-οριακα 1020, 8 Ιουλίου 2020

το πεζοδρόμιο του Αη Γιάννη

Μια υπέροχη πανσέληνο μας χάρισε το Αιγαίο την περασμένη Κυριακή, καλημέρα συμπολίτες! Τα πράγματα στον τουρισμό δεν φαίνεται, δυστυχώς, να πηγαίνουν πολύ καλά, ο κορωνοϊός CoViD-19 από την άλλη μεριά φαίνεται ότι καλά κρατεί ανά την υφήλιο (υφήλιος = υπό τον ήλιον, ο ήλιος παίρνει δασεία και το «π» γίνεται «φ», πόσο πιο σημαντικό είναι να μαθαίνουν τα παιδιά της Ελλάδας ζωντανά ελληνικά από τα νεκρά λατινικά, που πεισματικά επανέφερε η κα. Κεραμιδαρέως, στην πρόσφατη 459^η μεταρρύθμιση της μεταρρυθμισμένης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης…). Κορωνοϊός, λοιπόν, και οι καμπάνιες καλά κρατούν επίσης, λεφτά υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, όπου να ‘ναι θα ‘ρθει κι ένα 5^ο μνημόνιο, θα πνιγούμε στο χρήμα.

Είναι πολλοί οι πεινασμένοι αυτού του τόπου, συμπολίτες. Ο ένας (θαλασσο)δανείζεται από τέσσερις (4) Τράπεζες για να κάνει την μεγάλη επένδυση στο Ελληνικό, ο άλλος δανείζεται από λιβανέζους για να πάρει τηλεοπτική συχνότητα, οι «ενημερωτικές ιστοσελίδες», που ξεφυτρώνουν κάθε μέρα, έχουν καρμπόν διαφημίσεις για τηλεφωνικά ραντεβού και θεραπείες αντιγήρανσης και καρμπόν μικροπολιτικές «αναλύσεις» αλλά χρειάζονται λεφτά για να γράψουν «μένουμε ασφαλείς», τα ψευτο-δέντρα στις ζαρντινιέρες κοστίζουν 350 € έκαστον και τα χρώματα εδάφους (κόκκινο, κίτρινο, πράσινο) βάφονται από συγκεκριμένη εταιρεία, όπως και συγκεκριμένες ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση, λέμε) αναλαμβάνουν με 130.000 € εκστρατείες αντιμετώπισης των κοινωνικών αντιδράσεων για την εγκατάσταση των αιολικών πάρκων (επί αυτού θα μου επιτρέψετε να περιμένω με αγωνία την συνάντηση του Δημάρχου Νοτίου Πηλίου με την Κυρία Πρόεδρο μιας από αυτές τις ΜΚΟ, που τυγχάνει αδελφή του Πρωθυπουργού – απλή σύμπτωση …).

Η αιολική ενέργεια, η καινούργια ψύχωση των ελληνικών επενδυτικών κύκλων, που μάλλον εξάντλησαν τις δυνατότητες των φωτοβολταϊκών πάρκων και βρήκαν καινούργιες κερδοφόρες περιπέτειες στον τομέα της ενέργειας. Μεγάλο θέμα, τεράστιο, για μία ακόμη φορά η ελληνική κοινωνία διχάζεται χωρίς να έχει την απαιτούμενη πλήρη πληροφόρηση. Για παράδειγμα, σε μια διαδικτυακή συζήτηση έθεσα χωρίς να πάρω απάντηση δύο απλά όσο και αφελή ερωτήματα: α) τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια, το νερό των ποταμών, είναι ΑΠΕ; (Ανανεώσιμη Πηγή Ενέργειας) β) πόσες (αριθμός) ανεμογεννήτριες χρειάζονται για να αντικατασταθεί πλήρως η σημερινή παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τον λιγνίτη; Επίσης διάβασα ένα υποτίθεται σχετικό περισπούδαστο άρθρο του ομότιμου καθηγητή του Μετσοβίου κ. Θεοδόση Τάσιου, που δυστυχώς δεν έλεγε τίποτε εκτός από το ότι 70% της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνεται στην Ελλάδα εισάγεται από άλλες χώρες! Δικαιολογεί αυτό το νούμερο την εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε όλα τα ελληνικά βουνά, νησιά, στεριά και θάλασσα αλά Δανία; Ο θείος Κώστας, ο θείος Κώστας ξέρει! Όπως ήξερε και τότε, με την ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ, αν θυμάστε…

Στην Αθήνα ο μεγάλος περίπατος όσο πάει και μεγαλώνει. Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου ο περίπατος όσο πάει και μικραίνει. Για την ακρίβεια στενεύει. Στο πεζοδρόμιο προς την θάλασσα εγκαταστάθηκαν πριν δυο χρόνια τραπεζοκαθίσματα και ομπρέλες. Ήταν η αρχή των σημείων. Φέτος, βοηθούντος δήθεν και του κορωνοϊού, ξεφύτρωσαν (για την ακρίβεια, πακτώθηκαν) ακόμη δύο συστάδες και αναμένεται συνέχεια. Στένεψε λοιπόν αυτό το πεζοδρόμιο που δεν έχει κιγκλίδωμα προς την άμμο, η οποία βρίσκεται τουλάχιστον 3 μέτρα χαμηλότερα. Στένεψε, ποιος σκάει; Έχει κι εκείνες τις κίτρινες πλάκες με τις αυλακώσεις, «οδηγός όδευσης τυφλών» τον γράφουν τα βιβλία, τώρα δεν μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν οι τυφλοί, ποιος σκάει;

Κανένας δεν σκάει φυσικά. Ούτε και στον αρμόδιο Δήμο Ζαγοράς-Μουρεσίου, ο οποίος εξέδωσε κανονική άδεια, καθώς με ενημέρωσαν, σκάει, προφανώς, κανείς. Όλα ωραία και στο βάθος θάλασσα.

Κυριακή πρωί το οδικό ταξίδι για τη θάλασσα του Παγασητικού γίνεται με μεγάλη δυσκολία. Κι αυτό δεν μπορεί να βελτιωθεί όσο η κυκλοφορία γίνεται εφ’ ενός ζυγού, όσο δεν υπάρχει ένας σοβαρός δρόμος παράκαμψης της Αγριάς και των Λεχωνίων. Ας το πάρουν όλοι χαμπάρι κι απλώς ας αποφύγουν να ξεκινούν από τον Βόλο όλοι μαζί «κατά τις 10». Τίποτε άλλο.

Αυτά για τώρα, γεια σας. Στην φωτογραφία το πεζοδρόμιο του Αη Γιάννη.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 08.07.2020, αρ.φύλλου 37.162)