κυκλο-φ-οριακα 1098, 31 Μαρτίου 2022

 

Καλημέρα, με μία ημέρα καθυστέρηση πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής. Κι ο λόγος αυτής της καθυστέρησης ήταν το διαδίκτυο. Το οποίο αιφνιδίως, άνευ προειδοποιήσεως και άνευ λόγου και αιτίας πήρε μαζί του και το σταθερό τηλέφωνο (ή τούμπαλιν…) και απεχώρησε από την οικία μας και μας άφησε σύξυλους, εμένα και την Ηλέκτρα. Βεβαίως φιλοσοφήσαμε δεόντως, πώς καταντήσαμε έτσι που κρεμόμαστε από τις βουλήσεις του κάθε καλώδιου και του κάθε καλωδιάρχη (πώς λέμε ολιγάρχη…), τι ωραία όταν ήμασταν ελεύθεροι (παρ’ όλα όσα μας λένε τώρα περί ελευθερίας των «μέσων»…) όμως η Ηλέκτρα σφόδρα εταράχθη διότι την ώρα που συνέβη η πλήρης αποσύνδεση (το λες και μπλακάουτ…) εκείνη διάβαζε υπολογιστικώς ένα θέμα περί των αζόφ-ναζί της Ουκρανίας και σκέφθηκε δολιοφθορείς και «χάκερς» ανωτάτου επιπέδου που μας παρακολουθούν (μήπως ψέματα είναι…;) όμως είχε δουλειά να κάνει και να στείλει/πάρει αρχεία και άλλα πολλά εργασιακά σε επικοινωνία με διάφορες επιχειρήσεις (ο «πανδημικός» νεολογισμός, αν έχετε ακουστά: τηλεργασία…) κι έμεινε, φερ ειπείν (που έλεγε κι ο Βουτσάς στο μνημειώδες «Ο Θόδωρος και το δίκαννο»…) άν-εργη και ως γνωστόν αργία μήτηρ πάσης κακίας. Εγώ δε έγινα έξω φτερνών (κατά Δέσποινα Στυλιανοπούλου, ετών 90 πλέον…) και εγκατέλειψα την οικογενειακήν εστίαν προς αναζήτησιν παρηγορίας στην γαλήνια θάλασσα. Ενημερωθείς περί του συμβάντος ο καλωδιάρχης (πάροχος κατά την σύγχρονη ορολογία…) απεφάνθη ότι επρόκειτο περί «καλωδιακής βλάβης» και ότι «εντός 36 ωρών» (!) θα μας επεσκέπτετο αρμόδιος τεχνικός. Περί ώραν 3^ην μεσημβρινήν αιφνιδίως, άνευ προειδοποιήσεως και άνευ λόγου και αιτίας τηλεφωνία και internet αποκαταστάθηκαν αυτοβούλως και χωρίς προφανή ανθρώπινη παρέμβαση – οπότε η Ηλέκτρα εθριάμβευσε δηλώσασα ότι οι «χάκερς» αφού μας ξετίναξαν με ιδεολογικούς, περιουσιακούς, εργασιακούς, υγειονομικούς, οικογενειακούς, φιλικούς και λοιπούς ελέγχους μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε ευρύθμως, τρόπον τινά, την (όποια, τέλος πάντων...) ζωή που κάνουμε. Και πες εσύ ότι δεν είναι έτσι! Αυτά.

Αυτά, συμπολίτες, και μη μου πείτε ότι δεν έχετε κι εσείς αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις. Όπου καταλαβαίνει ο ανθρωπάκος (εγώ, εσείς, η κάθε Ηλέκτρα…) πόσο ασήμαντος είναι μέσα σ’ αυτό το (υπερ)τεράστιο γίγνεσθαι της παγκοσμιοποιημένης δήθεν ελευθερίας. Πώς το έλεγε ο Νίκος Γκάτσος; «Να συνοδέψουνε την βλακεία στην τελευταία της κατοικία».

Την επομένη της Εθνικής Επετείου μας η στήλη οικογενειακώς βρέθηκε στο Ίδρυμα Β.&Μ. Θεοχαράκη, στην Αθήνα, όπου εκτίθενται μέχρι τις 19 Ιουνίου 148 έργα του υπερρεαλιστή ζωγράφου και ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου, μεγάλου θιασώτη του «Βολιώτη Γεωργίου Ντε Κίρικο», με τα δικά του λόγια. Όπως γράφει εισαγωγικά και ο επιμελητής της έκθεσης κ. Τάκης Μαυρωτάς «ο Εγγονόπουλος με λογισμό και όραμα, κινείται από το παρόν στο παρελθόν, από το όνειρο στον μύθο και από την πραγματικότητα στη φαντασίωση» με φιγούρες όλο κίνηση χωρίς πρόσωπα και με έντονα και φωτεινά χρώματα. Απολαύσαμε ομορφιά ψυχής και ελευθερία έκφρασης. Στον πίνακα που επιλέξαμε για σήμερα (όχι τυχαία…) με τίτλο «Αργώ», ζωγραφισμένο το 1948, η θάλασσα κι ο ουρανός, με τα κλασικά «σύννεφα Εγγονόπουλου», έχουν υπέροχες διαβαθμίσεις του μπλε.

Διότι κάπως πρέπει να φροντίζουμε την ισορροπία της ψυχής μας, αγαπητοί και αγαπητές. Αν αφεθούμε στη «μαγεία» των μέσων και, κυρίως, της τηλεόρασης χαθήκαμε, τελειώσαμε, πορτοσάλτες, πρετεντέρηδες, χατζηνικολάοι και λοιποί συγγενείς θα μας ρουφήξουν κυριολεκτικά το μεδούλι. Ούτε σε μια συναυλία ειρήνης με τριάντα τέσσερεις (34) συμμετέχοντες καλλιτέχνες δεν θα μας αφήνουν να πάμε, τους έλειψαν οι δηλωτικές της συμπαθείας σημαίες... Κι εγώ να θυμάμαι τις πορείες ειρήνης, χωρίς καθόλου σημαίες, με μοναδικό σύμβολο το σήμα της ειρήνης. Άλλα χρόνια…

Κι αν προσέξουμε καλά θα δούμε ότι όλο αυτό που γίνεται με την εχθρότητα και την απροκάλυπτη αμετροέπεια απέναντι στην Ρωσία έχει σαφέστατα και μόνο οικονομικά κίνητρα, απολύτως τίποτε άλλο. Εξοπλισμός της Γερμανίας (μπρρρρ!...) και των συγγενών δυνάμεων, υγροποιημένο φυσικό αέριο (το περιβόητο LNG...) από τους ex officio προστάτες πάσης Δημοκρατίας Αμερικανούς, ανοιχτή και επίσημη πρόσκληση της Τουρκίας για ρωσικές επενδύσεις (είδατε που σας έλεγα την προηγούμενη φορά πώς κινείται ο Ηγέτης του Ντολμά Μπαχτσέ, πώς αναδεικνύει σταδιακά και με σχέδιο την χώρα του σε παγκόσμιο ρυθμιστικό παράγοντα, σεβαστό από όλους – κάντε μια αντιπαραβολή με τον δικό μας που έσπευσε πρώτος να στείλει όπλα και να καμαρώνει κιόλας και μετά ούτε καν ένα απλό προνόμιο, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία, δεν κατάφερε να εξασφαλίσει…). «Για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτά δε μ’ αγαπάς…» τραγούδησε το 1993 ο Αντύπας.

Τελευταία η στήλη εκτρέπεται σε κοινωνικοοικονομικογεωπολιτικά θέματα μάλλον, καθώς φαίνεται ότι ζηλοί (εκ του ρήματος ζηλόω-ζηλώ, με περισπωμένη…) την δόξαν των διεθνολόγων και λοιπών αναλυτών, Σάββα και Υιού συμπεριλαμβανομένων. Ίσως είναι της μοίρας μας γραφτό, τώρα που ο Άρχων και ο Καθηγητής με τους παρατρεχάμενούς τους έχουν επιλύσει άπαντα όλα τα κυκλοφοριακά προβλήματα της πόλεως ταύτης και ο έτερος Μέγιστος, ο εκ Λαρίσης, έχει αποκαταστήσει απανταχού της Θεσσαλίας και δια παντός τις επικοινωνίες των ανθρώπινων κοινοτήτων.

Ένα κυκλοφοριακό με τριβελίζει τελευταία: τα κράνη των πάσης φύσεως μηχανόβιων. Στο πλαίσιο του γενικού κοινωνικού ξεχαρβαλώματος (παρά τις ποικίλες κορώνες…) οι αναβάτες που κυκλοφορούν χωρίς κράνος ασφαλείας έχουν σημαντικά αυξηθεί. Ποιος νοιάζεται; Κι εγώ αναγκαστικά αναπολώ τον Δημήτρη Κατσίκα…

Γεια σας και χαρά σας και κάθε καλό στην αφεντιά σας.

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 31.03.2022, αρ.φύλλου 37.684)

κυκλο-φ-οριακα 1097, 23 Μαρτίου 2022

 

Καλημέρα, Καλή Άνοιξη πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής.

Ένα ακόμη τραγούδι κυκλοφορεί στο μυαλό μου αυτές τις δύσκολες μέρες. Είναι η «Ελλαδογραφία», σε στίχους Νίκου Γκάτσου, μουσική Μάνου Χατζιδάκι και εκτέλεση από τον Μίκη Θεοδωράκη στον δίσκο «Τα παράλογα», 1976. Λίγο τραγούδι, λίγο αφήγηση, μια χορωδία στα ιντερμέδια, ένα δηκτικό σχόλιο, μια κατάθεση ψυχής των μεγάλων της Ελληνικής Μουσικής για την Ελληνική Πραγματικότητα, που καταλήγει, χορωδιακά, ως εξής:

«Πότε θ’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι / Πότε θα ‘ρθούνε καινούργιοι ανθρώποι / να συνοδέψουνε την βλακεία / στην τελευταία της κατοικία»

Τόσα χρόνια πέρασαν, όλοι οι μεγάλοι έφυγαν κι ακόμα ν’ ανθίσουνε τούτοι οι τόποι, καθώς οι καινούργιοι ανθρώποι είναι χειρότεροι απ’ τους παλιούς και η βλακεία είναι πια εδραιωμένη κι οριστικά αθάνατη…

Εαρινή ισημερία προχθές, εθνική επέτειος μεθαύριο, και ο Μάρτιος βαδίζει προς το τέλος του. Και λέγοντας για Εθνική Εορτή ο νους μου πηγαίνει στην ένδοξη Ελληνική Σημαία μας, που καθορίστηκε ακριβέστατα ποια είναι και πώς κατασκευάζεται με τον Νόμο 851/1978 (ΦΕΚ Α 233/22.12.1978): Άρθρον 1. (πολυτονικά γραμμένο) Εθνική Σημαία: 1. Η Εθνική Σημαία της Ελλάδος είναι κυανόλευκος, σύγκειται εξ εννέα ίσου πλάτους οριζοντίων ταινιών, εξ ων αι πέντε (5) κυαναί και αι τέσσερες (4) λευκαι ούτως ώστε η άνω και η κάτω ταινία να είναι κυαναί, αι δε άλλαι εναλλάξ λευκαί και κυαναί. 2. Εις την άνω προς τον ιστόν ή κοντόν γωνίαν υπάρχει όρθιος λευκός ισοκέραιος σταυρός εκτεινόμενος μέχρι των τεσσάρων πλευρών του περιέχοντος αυτόν κυανού τετραγώνου καταλαμβάνοντος εκ των άνω προς τα κάτω τρεις ταινίας κυανάς και δύο λευκάς. 3. Το πλάτος των κεραιών του σταυρού είναι ίσον προς το των ταινιών. Η αναλογία του πλάτους προς το μήκος της Σημαίας είναι δύο (2) προς τρία (3), η δε της ταινίας προς το ένατον του πλάτους. Άρθρον 8. Ποινικαί κυρώσεις: Οι μη συμμορφούμενοι προς τας διατάξεις του παρόντος νόμου… τιμωρούνται δια κρατήσεως μέχρι δύο (2) μηνών ή προστίμου κλπ.

Έτσι έχουν τα πράγματα αγαπητοί φίλοι. Κι όσοι αισθάνονται πολύ Έλληνες (Ελληναράδες αυτό-αποκαλούνται…) και επιμένουν να χρησιμοποιούν την παλαιότερη σημαία, αυτή που κάποτε χαιρετούσαμε ως «της πατρίδος μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό και στη μέση χαραγμένο έναν κάτασπρο σταυρό», θεωρώντας όλους εμάς τους υπόλοιπους λιγότερο Έλληνες, διαπράττουν ποινικά κολάσιμη πράξη σύμφωνα με τον γραπτό Νόμο και ασέβεια προς το Σύμβολο σύμφωνα με τους άγραφους Νόμους. Αλλά μάλλον θεωρούν ότι βρίσκονται υπεράνω των Νόμων απάντων…

Κι αυτά σε μια περίοδο όπου τα πιο αντιδραστικά στοιχεία των σύγχρονων κοινωνιών σε όλον τον κόσμο διαγκωνίζονται με έπαθλο το προφανές: ποιος είναι πιο αντιδραστικός από τους άλλους.

Ήρθε και ο Υπουργός Οικονομικών στον Βόλο, δεν κατάλαβα γιατί ήρθε, πάντως ήρθε. Και το μόνο ουσιαστικό που δήλωσε ήταν ότι έχουν αυξηθεί οι καταθέσεις των Βολιωτών στις Τράπεζες!! Θυμάστε που γράφαμε την προηγούμενη Τετάρτη ότι η ακρίβεια είναι «…παράγωγο της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας και κερδολαγνείας της φιλελεύθερης οικονομίας μας (τρομάρα μας!). Κι επειδή όλα τα κακά πάνε μαζί (τα παραπάνω ποδάρια του διαβόλου που λέγαμε…) να! ξεμύτισαν και οι Τράπεζες κι άρχισαν τις «μεγάλες προσφορές» δανείων – σε απλά ελληνικά μυρίστηκαν πως υπάρχει χρήμα στα σεντούκια και τα στρώματα κι είπαν να βουτήξουν το κουτάλι…», πλέον το έχουν ομολογήσει τόσο ο Υπουργός Οικονομικών όσο και ο ομογάλακτός του Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος. Βουρ στον πατσά! Και για τα μάτια του κόσμου, που ναρκώνεται όλο και περισσότερο με τις ασταμάτητες πολεμικές εικόνες, δώσε 3 μήνες επί 13 ευρώ = 39 ευρώ ως βοήθημα για καύσιμα.

Σε τοπικό επίπεδο επιβεβαιώθηκε η «δυσκολία» με τους κυκλικούς κόμβους στο Νεκροταφείο, καθώς απορρίφθηκαν και από τα θεσμοθετημένα όργανα για την προστασία των Νεωτέρων Μνημείων. Και βέβαια ο Άρχων αποκάλεσε τους αρμοδιους Μηχανικούς «νούμερα» και με το γνωστό πια στυλάκι δήλωσε ότι αν δεν δικαιωθεί η ένστασή του ξέρει αυτός, «…ο κόμβος θα κατεβεί με ελικόπτερο στη 1 η ώρα το βράδυ και άντε γεια.» κατά την προσφιλή διάλεκτο των γηπέδων. Ωραία.

Φουρτούνα και στον Οργανισμό Λιμένος Βόλου, φεύγει-δεν φεύγει, έρχεται-δεν έρχεται, τελικά παραιτήθηκε με σοβαρές αιχμές η Βολιώτισσα Πρόεδρος, ήρθε ένας μη Βολιώτης Πρόεδρος, «παύθηκε» ο εκπρόσωπος του Δήμου, πάμε φουλ για το ξεπούλημα του λιμανιού. Απορίας άξιον: είναι ελλειμματικό το λιμάνι του Βόλου, δεν έχει επαρκή έσοδα, δεν τα βγάζει τα λεφτά του και πρέπει να το διώξει από πάνω του το σεβαστόν Υπουργείον Εμπορικής Ναυτιλίας; Ή, απεναντίας, είναι προσοδοφόρο και απλά πρέπει να το χαρίσουν σε κάποιο φιλαράκι όπως έκαναν π.χ. με τον ΟΠΑΠ, τον Πειραιά, τον ΟΤΕ, τον ΟΣΕ, τη ΔΕΗ και τέλος δεν έχει αυτός ο κατάλογος των ιδιωτικοποιήσεων.

Κι ο πόλεμος καλά κρατεί, με τους εγκληματίες πολέμου να πάνε και να ‘ρχονται ένθεν κακείθεν. Ένας ατέλειωτος βομβαρδισμός, τόσο με βόμβες, ρουκέτες κι άλλες φονικές εφευρέσεις, όσο και με εικόνες στις οποίες κανείς δεν ξέρει τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Εδώ και 25 ημέρες πλέον…

Αυτά προς το παρόν, και καλά ξεμπερδέματα να έχουμε. Χωρίς πόλεμο. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ο (γνωστός) πίνακας του Θεόδωρου Βρυζάκη (1814-1878) «Η Ελλάς ευγνωμονούσα» (1858).

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 23.03.2022, αρ.φύλλου 37.678)

κυκλο-φ-οριακα 1096, 16 Μαρτίου 2022

Καλημέρα, Καλή Τετάρτη πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής.

«Η ελπίδα μας χαμένη / και η μοίρα μας γραμμένη / στου διαβόλου το κιτάπι / να του βγει το μάτι» είναι το ρεφραίν που τραγούδησε ο Δημήτρης Μητροπάνος σε στίχους και μουσική Βαγγέλη Κορακάκη το 1998. Και το πρώτο κουπλέ λέει «Έτυχε να με γεννήσεις / και ζωή να μου χαρίσεις / στον πιο δύσκολο καιρό / μάνα πού ζω;». Έτσι απλά, σεμνά και ταπεινά, ένας λαϊκός ποιητής κι ένας μεγάλος τραγουδιστής είπαν ξανά όλη την αλήθεια. Κι αν δεν του βγει του διαβόλου το μάτι (που δεν το βλέπω κι εύκολο…) πολύ φοβάμαι ότι θα μας πάρει και θα μας σηκώσει.

«Να μην τον μελετάω», μου ‘λεγε πάντα η Μητέρα, κι εγώ την άκουσα, δεν τον μελετάω. Απλώς τον βρίσκω διαρκώς μπροστά, να ‘χει παντού χωμένο ένα από τα πολλά ποδάρια του και να ανασκαλεύει τα σωθικά του κόσμου. Κάτι τέτοιο δεν είναι ο πόλεμος; Τίνος έργο είναι ο πόλεμος; Ποδάρια του δεν είναι όλα αυτά τα μικρά κι ασήμαντα ανθρωπόμορφα όντα που προκαλούν τον αλληλοσπαραγμό εντός και εκτός πεδίου; Όλα γραμμένα στο μεγάλο κιτάπι. Κι όπως έγραψε κι ο σπουδαίος γερμανός δραματουργός Μπέρτολτ Μπρεχτ (Bertolt Brecht 1898-1956):

Ο πόλεμος που έρχεται (παρέμβαση δική μου: που άρχισε) / δεν είναι ο πρώτος. Πριν απ’ αυτόν / γίνανε κι άλλοι πόλεμοι. / Όταν τελείωσε ο τελευταίος, / υπήρχαν νικητές και νικημένοι. / Στους νικημένους, ο φτωχός λαός / πέθαινε από την πείνα. Στους νικητές / ο φτωχός λαός πέθαινε το ίδιο.

Κρατάω, πλέον, κλειστά τα μάτια και τα αυτιά σ’ αυτά τα ολοένα και πιο τρομακτικά και ταυτόχρονα τρομοκρατικά ρεπορτάζ από τα μέτωπα (ποια μέτωπα; ούτε μία σκηνή δευτερολέπτων αληθινού πολεμικού μετώπου δεν έχει παιχτεί ποτέ) ακατάπαυστα μεροληπτικά, ασύστολα προπαγανδιστικά, πλήρως σκοταδιστικά και, εν κατακλείδι, εξόχως τραγικά.

Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στα δικά μας προβλήματα, που είναι σε κάποιον βαθμό απότοκα αυτού του πολέμου και σε κάποιον άλλον βαθμό παράγωγα της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας και κερδολαγνείας της φιλελεύθερης οικονομίας μας (τρομάρα μας!). Κι επειδή όλα τα κακά πάνε μαζί (τα παραπάνω ποδάρια του διαβόλου που λέγαμε…) να! ξεμύτισαν και οι Τράπεζες κι άρχισαν τις «μεγάλες προσφορές» δανείων – σε απλά ελληνικά μυρίστηκαν πως υπάρχει χρήμα στα σεντούκια και τα στρώματα κι είπαν να βουτήξουν το κουτάλι. Το ίδιο κάνουν, τολμώ να πω εγώ, και οι «πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας», που από την άλλη μεριά αποφεύγουν να αποδώσουν στους Δήμους τα δημοτικά τέλη που εισπράττουν μέσω των λογαριασμών, το ίδιο, βεβαίως, και οι πάροχοι του φυσικού αερίου, όλοι ένα σόι, πλέον, όλοι απ’ όλα, ελάτε να πάρετε, ένας πουλάει μαζί και φωτοβολταϊκό (!!;;), το φιλελεύθερο Κράτος μας δυσκολεύεται να αποφασίσει να θέσει ξανά σε λειτουργία τις λιγνιτικές μονάδες (ποιος ξέρει τι δεσμεύσεις έχει αναλάβει…). Και στο μεταξύ ο κορωνοϊός, που πέρασε σε δεύτερη μοίρα στις ειδήσεις, λόγω πολέμου, ξαναδείχνει, μου φαίνεται, τα δόντια του.

Νέος κυκλικός κόμβος κατασκευάζεται στη συμβολή των οδών Σταδίου και Πολυμέρη (Ε.Ο. 34, Βόλου-Νεοχωρίου-Τσαγκαράδας-Χορευτού). Άξιον και δίκαιον. Με τους άλλους, τους «δίδυμους» στο Νεκροταφείο (κατά κόσμον Μαιάνδρου-Αναπαύσεως-Μελίνας Μερκούρη) τι ακριβώς γίνεται μετά τα όσα έχουν συμβεί; Νομίζω ότι βρέθηκαν κι άλλοι «κοπρίτες» που τους ξανα-απέρριψαν τους κόμβους και το θέμα οδεύει προς Αθήνα μεριά, προκειμένου να το καθαρίσουν τα εκεί φιλαράκια – έτσι λένε οι πληροφορίες μας, θέλει κανείς να απαντήσει; Επίσης έτυχε κι άκουσα προχθές πάλι κάτι πανηγυρισμούς περί του Δικαστικού Μεγάρου, του οποίου η μη πρόοδος οφείλεται, πλέον, σε κάποιους άλλους «κοπρίτες» δημοσίους υπαλλήλους. Συνέχεια με την κοπριά στο στόμα…

Και λέγοντας για κυκλικούς κόμβους, στις 25 Φεβρουαρίου άκουγα, όπως σχεδόν κάθε μέρα, το 1^ο Πρόγραμμα της ΕΡΤ και την εκπομπή «Το Πρώτο στην Περιφέρεια», με ειδήσεις από του 19 περιφερειακούς σταθμούς (μεταξύ των οποίων και ο δικός μας, από το 1948). Άκουσα λοιπόν ότι ο Δήμος Σερρών έχει υπογραμμένες συμβάσεις και ξεκινά την κατασκευή εννέα (9) κυκλικών κόμβων. Μάλιστα κυρίες και κύριοι. Εννέα. Στις Σέρρες. Κι εμείς που νομίζαμε πως έρχονται τουρίστες για να δουν τους σπάνιους κόμβους μας! Εννέα οι Σέρρες αδερφοί, μας πήρανε φαλάγγι, πάει ο τουρισμός.

Τώρα όμως προωθούμε και τον Αθλητισμό (πέραν του γνωστού ποδοσφαίρου, εννοείται). Κέντρο ο Βόλος, «Κόμβος», που έλεγε κι ο Φωτόπουλος στον Λογοθετίδη στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Θυμαριάς, στο μνημειώδες «Ούτε γάτα ούτε ζημιά» από το πολύ μακρινό 1955. Αθλητικό Κέντρο. Και βέβαια τουριστικός προρισμός, Αργώ και τα σχετικά. Κι όλα αυτά με έναν άλλον σταθμό, πλωτό, για υγροποιημένο φυσικό αέριο FSRU στον Παγασητικό κι ένα εργοστασιάκι SRF στην ΒΙΠΕ – αυτές οι συντομογραφίες, όλα τα λεφτά! ΟΧΙ στο LNG οπουδήποτε στον Παγασητικό, ΟΧΙ και στην παραγωγή και καύση σκουπιδιών. Όχι, συμπολίτες, γιατί αυτά τα «έργα» όχι μόνο δεν φέρνουν ανάπτυξη, αλλά με μαθηματική ακρίβεια φέρνουν υποβάθμιση. Κι ας λένε ό,τι θέλουν οι «ειδικοί» και τα παπαγαλάκια τους. Όχι.

Ά! και κάτι ακόμα μην ξεχάσω, επειδή διαβάζω ότι θα αλλάξει η ηγεσία του Οργανισμού Λιμένος ενόψει την ιδιωτικοποίησης από το ΤΑΙΠΕΔ: πριν από αυτή την ιδιωτικοποίηση, που δεν ξέρουμε τι είδους θα είναι, να δοθεί στον Δήμο Βόλου ολόκληρη η παράκτια ζώνη κι όχι μόνο το Πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου. Ολόκληρη, από τα παλιά ψαράδικα μέχρι το ΞΕΝΙΑ, ολόκληρη και ατόφια, με το κυκλοφορούμενο και το πεζοδρομημένο τμήμα της οδού Αργοναυτών. Πριν δούμε μπροστά μας κανένα κινεζάκι ή αμερικανάκι να μας ζητάει διόδια…

Αυτά προς το παρόν, και καλά ξεμπερδέματα να έχουμε. Χωρίς πόλεμο. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ένας μουσικός του δρόμου. Για την ακρίβεια, ένας μουσικός της προκυμαίας. 

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 16.03.2022, αρ.φύλλου 37.672)

κυκλο-φ-οριακα 1095, 9 Μαρτίου 2022

Καλημέρα και Καλή Σαρακοστή πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής, όπως δήλωσε  ο μεγάλος.

Μυστήριος ο καιρός της Καθαροδευτέρας, δεν ξέρω αν εσείς τον πετάξατε τον αητό σας, εμείς δεν. Εμείς βάλαμε κι ακούσαμε για μία ακόμη φορά τους «Χαρταετούς» του Μίκη Θεοδωράκη για το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η Γειτονιά των Αγγέλων», με τον Γιώργο Ζαμπέτα να «κεντάει» στο μπουζούκι, 4 Οκτωβρίου 1963 στο θέατρο «Κοτοπούλη-Ρεξ».

Μετά από αυτό και μερικά άλλα ψιλά στη δεκαετία του ’60 προέκυψε το χάος στην ελληνική μουσική γενικώς, μέχρι που εμφανίστηκε (επί λέξει) «ο πιο πετυχημένος Έλληνας τραγουδιστής και δημιουργός» Νίκος Βέρτης (προσέξτε το στα διαφημιστικά της τηλεόρασης, συνεχώς το μεταδίδουν). Είναι ένα αυθεντικό δείγμα υπερφίαλου ναρκισσιστικού υπερεγώ που απευθύνεται ούτε καν σε πολίτες-αμοιβάδες και, παρ’ όλα αυτά, κατακλύζει τα σαλόνια των Ελλήνων, διότι «ελευθερία έχουμε, ο καθένας λέει ό,τι θέλει». Και οι άλλοι, μεσούντος του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, αποφάσισαν να μεταδίδουν καθεβραδινά μια σειρά «κωμωδία» με πρωταγωνιστή αυτό το ανθρωπάκι που επί 8 χρόνια υποδύεται τον πρόεδρο της Ουκρανίας – είναι προφανές ότι δεν έχει τέλος ο κατήφορος των ελληνικών μας τηλεοπτικών «μέσων» που συλλήβδην, ομοθυμαδόν και ακρίτως στηρίζουν Ουκρανία, ακριβώς με τον τρόπο που θα στήριζαν τα συμφέροντα των εργοδοτών η/και των χρηματοδοτών τους. Και οι εργοδότες/χρηματοδότες δίνουν αντάλλαγμα, η Ουκρανία η ίδια ή η Ευρωπαϊκή Ένωση τι αντάλλαγμα δίνει; Ιδού η Απορία, ιδού και το Δράμα.

Και αν κατάλαβα καλά ουδείς ετόλμησεν (μάλλον κατόπιν άνωθεν εντολών…) να μεταδώσει το ειδικά για την στάση της ελληνικής κυβέρνησης σχόλιο της εκπροσώπου του Υπουργείου Εξωτερικών της Ρωσίας Μαρίας Ζαχάροβα (υπάρχει, ευτυχώς, στο διαδίκτυο), που μεταξύ άλλων αναφέρει «…Σε αυτή τη βάση λαμβάνονται βαθύτατα εσφαλμένες, εγκληματικές αποφάσεις, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής όπλων στην Ουκρανία. Στο τέλος τα όπλα θα στραφούν και εναντίον των αμάχων, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων, τους οποίους τα ουκρανικά εθνικιστικά τάγματα χρησιμοποιούν ως ανθρώπινη ασπίδα και οι οποίοι έχουν ήδη πέσει θύματα αυτής της απάνθρωπης τακτικής…», «…διακηρύσσουν ως στόχο την απεξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο, οι αδιάκοπες προμήθειες του οποίου επί δεκαετίες αποτελούν σταθεροποιητικό παράγοντα για τον εθνικό ενεργειακό τομέα…» και «…Ουσιαστικά, για χάρη των ασαφών και αμφίβολων στόχων, η ηγεσία της Ελλάδας είναι έτοιμη να μηδενίσει την ίδια την κοινή μας ιστορική κληρονομιά, που μόλις χθες η ίδια χαρακτήριζε ως φυσικό της πλεονέκτημα στη συνεργασία με τη Ρωσία…». Αυτά τα ωραία. Ελευθερία έχουμε, ο καθένας λέει ό,τι θέλει κι ο επίσης «καθένας» αποκρύπτει ό,τι δεν τον βολεύει – ζούμε, άλλωστε, στην εποχή της υπερ-πληροφόρησης.

Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, βεβαίως-βεβαίως, ο αληθινός Ηγέτης (σε αντιδιαστολή με όποιον/όποια σκεφτείτε από τις χώρες και τις δομές της ΕΕ των κυρώσεων…) επικοινωνεί πρωί-μεσημέρι-βράδυ με τον Ηγέτη της Ρωσίας και πορεύεται αταλάντευτα πατώντας, όπως πάντα, σε δύο βάρκες.

Και γράφοντας για βάρκες ή βαρκούλες που αρμενίζουν μεταφερόμαστε αυθωρεί και παραχρήμα στην Κόλπο μας. Τον Παγασητικό μας. Σκαλίζω αυτή την περίοδο το παρελθόν μου στα θέματα Περιβάλλοντος σε τούτον τον τόπο και βρίσκω ένα μεγάλο κομμάτι δράσης μιας Συντονιστικής Επιτροπής για τη Σωτηρία του Παγασητικού, που με σύνθημα «Ο Παγασητικός πρέπει να ζήσει» οργάνωσε μια σειρά από μεγάλες δράσεις από το 1987 έως το 1990. Τότε που το δίκτυο αποχέτευσης και οι εγκαταστάσεις βιολογικού καθαρισμού ήταν ακόμη ημιτελείς, τότε που η αποστραγγιστική σήραγγα της Κάρλας έφερνε στην θάλασσα τα λύματα της αχυροκυτταρίνης, της οινοπνευματικής του Χατζηδήμα και όλα τα νιτρικά του κάμπου, τότε που συζητούνταν εγκατάσταση ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης στο λιμάνι. Βρίσκω τον εαυτό μου να μιλάει σε μεγάλη συγκέντρωση στην παραλία του Βόλου στις 9 Ιουλίου 1987, με συνθήματα, πανώ κι ενθουσιασμό! Αγώνας, συμπολίτες! Αγώνας, άρχοντες, που νομίζετε ότι μαζί μ’ εσάς δημιουργήθηκε αυτή η πόλη και οι υποδομές της. Αγώνας επιτυχής, με τη συνδρομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κι όχι με διαρκείς κόντρες και υβρεολόγια, όπως συμβαίνει στις μαύρες μέρες που μας έχετε καταδικάσει, παρέα με τα αθηναίικα φιλαράκια σας.

Τώρα εγκρίθηκε, λέει, από το αρμόδιο Υπουργείο η εγκατάσταση πλωτού «υπεράκτιου σταθμού υποδοχής, προσωρινής αποθήκευσης και αεριοποίησης (FSRU) για υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG)». Στα κυκλο-φ-οριακα 1074, στις 29.09.2021 είχαμε αναφερθεί αρκετά σ’ αυτό το θέμα, τότε που οι σούπερ επενδυτές με την συνδρομή της σούπερ Αρχής μας και των λοιπών Συγγενών Δυνάμεων είχαν παρουσιάσει την σούπερ επένδυσή τους, αποκλείοντας κάθε άλλη φωνή που θα ήθελε να εκφράσει κάποια άποψη. Ελευθερία έχουμε, ο καθένας λέει ό,τι θέλει – λέμε τώρα…

Συμπολίτες, ας σοβαρευτούμε επιτέλους! Μας φαίνεται αδιανόητο να σκέφτεται έστω και ένας βολιώτης να εγκαταστήσει ένα τέτοιο τέρας μπροστά στα Πευκάκια. Έλεος! Οι «επενδυτές» βλέπουν χάρτες, οι αναπτυξιολόγοι βουλευτές και παρατρεχάμενοι βλέπουν «θέσεις εργασίας» μεταφραζόμενες σε ψηφαλάκια (και σιγά τις πολλές θέσεις…), οι άρχοντες βλέπουν κυρίως ποδόσφαιρο (play-out μια και καλή…), εμείς ζούμε εδώ, εμείς βλέπουμε την θάλασσά μας, εμείς αγωνιούμε και αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν, εμείς πρέπει να την προστατέψουμε για μία ακόμη φορά. Ρητά και κατηγορηματικά και χωρίς τζιριτζάντζουλες: ΟΧΙ εγκατάσταση σταθμού για υγροποιημένο φυσικό αέριο στον Παγασητικό Κόλπο.

Τελεία και παύλα. «Αυτή η Θάλασσα είναι δική μας» 9 Ιουλίου 1987. Να είμαστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 09.03.2022, αρ.φύλλου 37.666)

κυκλο-φ-οριακα 1094, 2 Μαρτίου 2022

Καλημέρα και πάλι πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής, όπως δήλωσε  ο μεγάλος.

Ο οποίος μεγάλος, ο παμμέγιστος, ο φόβος και ο τρόμος κάθε αχρείου Πούτιν (πανηγύρι χοντρό γίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…) έσπευσε να στείλει καλάζνικωφ στον στρατό της Ουκρανίας, τουτέστιν να εμπλέξει την Ελλάδα ευθέως σε πολεμικές επιχειρήσεις – και δεν μιλάμε για την λεγόμενη ανθρωπιστική βοήθεια, που βεβαίως ναι! και πολύ καλά θα έκανε να στείλει, και άφθονη, εφ’ όσον υπάρχουν οι οικονομικές δυνατότητες. Μιλάμε για όπλα, κι αυτό σημαίνει, στο δικό μου μυαλό, συμπολίτες, άμεση εμπλοκή. Κι αυτό, συμπολίτες, δεν προοιωνίζεται καλά μέλλοντα, η Ρωσία δεν είναι ένα κράτος παίξε-γέλασε.

Και καλόν μήνα Μάρτιο να έχουμε, τρέχει ο χρόνος, κι εμείς τον μάρτη μας, μη μας κάψει ο ήλιος, τον φορέσαμε. Πάντως η στήλη οφείλει να ομολογήσει ότι έπεσε έξω στην εκτίμηση ότι δεν θα γίνει πόλεμος. Όλες αυτές οι εκτιμήσεις, αναλύσεις κλπ. περιέχουν μεγάλο ποσοστό αβεβαιότητας (με εξαίρεση, ίσως, τις αναλύσεις του εκλεκτού κυρίου Σάββα…) και όταν ακούω-βλέπω να εκφέρονται τηλεοπτικώς με τέτοια αλαζονική βεβαιότητα πραγματικά τρομάζω.

Το γεγονός είναι ότι ένας ακόμη πόλεμος μαίνεται στην γηραιά μας ήπειρο. Και δεν είναι, βέβαια, «ο πρώτος μετά το 1945» όπως αρέσκονται να λένε «ηγέτες» (τύπου Τζόνσον, Μπορέλ και τα παρόμοια) και «διεθνολόγοι» όλες αυτές τις μέρες. Ο πρώτος ήταν το 1974 στην Κύπρο, με την εισβολή τουρκικής, άρα ΝΑΤΟϊκής, δύναμης. Ο δεύτερος ήταν ο πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ίδιοι οι αμερικανοί με τις ευλογίες του ΝΑΤΟ (πάντα…) δίπλα μας, στην Γιουγκοσλαβία, με ανελέητους βομβαρδισμούς, από 24 Μαρτίου έως 10 Ιουνίου 1999, με 35.450 δέσμες βομβών διασποράς, απαγορευμένες από τις διεθνείς συνθήκες, και περισσότερες από 2,5 εκατ. «απλές» βόμβες, από τις οποίες περίπου το 1/5 περιείχαν απεμπλουτισμένο ουράνιο. Για να διασφαλίσουν την «ελευθερία» του Κοσσυφοπεδίου (το οποίο πού είναι σήμερα; υπάρχει;). Το ίδιο δεν ισχυρίζεται σήμερα και η Ρωσία; Την «ελευθερία» και την αυτονομία των λαϊκών δημοκρατιών στα ανατολικά της Ουκρανίας δεν προσπαθεί να διασφαλίσει; Πού βρίσκονται, άραγε, οι διαφορές; Οι πραγματικές διαφορές, αγαπητοί φίλοι, κι όχι αυτές που εφευρίσκουν κατά το αυτοίς δοκούν κυβερνήσεις και (επαναλαμβάνω) διεθνολόγοι (αυτό πάλι τι είναι; παίρνει κάποιος δίπλωμα, πτυχίο, πιστοποιητικό διεθνολόγου, όπως π.χ. βιολόγου, μηχανολόγου, φιλολόγου; με αγάπη ρωτάω). Κουράστηκα να βλέπω πλάνητες από καναλίου είς κανάλιον (!) να αγωνίζονται (πληρώνονται άραγε;…) να εξηγήσουν τα ανεξήγητα και να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Από τις 27 Ιανουαρίου 1991, μόλις στη 2^η δημοσίευσή της, μέχρι χθες αυτή η στήλη έχει ασχοληθεί 36 φορές με πολέμους, 1991 Ιράκ, 1993-95 Βοσνία-Ερζεγοβίνη, 1999 Γιουγκοσλαβία/Κοσσυφοπέδιο, 2001 Αφγανιστάν, 2003 πάλι Ιράκ, 2011 Συρία (συνεχίζεται), 2011 Λιβύη (συνεχίζεται) όλοι «απελευθερωτικοί πόλεμοι», όλοι «πόλεμοι δια την υπεράσπισιν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», όλοι από τους ίδιους «υπερασπιστές», όλοι χωρίς κανένα απολύτως θετικό αποτέλεσμα – πέρα από την ευρύτατη κατανάλωση παντός είδους οπλικών συστημάτων και τον βαρύτατο φόρο αίματος πολλών εκατοντάδων χιλιάδων αθώων θυμάτων. Τώρα πάλι ποτάμια χύνονται τα κροκοδείλια δάκρυα, ποτάμια να μας πνίξουν, ώστε να πάψουμε να αντιλαμβανόμαστε, όσο μπορούμε, περί τίνος πρόκειται.

Βεβαίως υπάρχουν πρόσφυγες, δυστυχώς, σε κάθε πόλεμο υπάρχουν πρόσφυγες. Σε μεγάλο βαθμό οι πόλεμοι γίνονται με σκοπό να υπάρχουν θύματα άμαχοι (παράπλευρες απώλειες ονομάζονται στην στρατιωτική ορολογία…) ώστε να αυξάνεται η πίεση ενάντια στους αμυνόμενους Κι αυτοί, οι τωρινοί πρόσφυγες, σε τίποτε δεν διαφέρουν από τους Σύριους ή τους Αφγανούς ή τους κάποτε Γιουγκοσλάβους πρόσφυγες. Ή ακόμα κι από τους Έλληνες πρόσφυγες από την Σμύρνη, αφού κι αυτοί η συνέπεια ενός πολέμου ήταν. Ανοιχτή αγκαλιά για τους πρόσφυγες της Ουκρανίας (που οι δρόμοι της προσφυγιάς τους είναι, αντικειμενικά, ευκολότεροι) κλειστή αγκαλιά για όλους τους άλλους που πνίγονται στα νερά του δικού μας Αιγαίου, πολύυυυ μακριά από την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Εσθονία, ακόμα κι από την Ρουμανία.

Κι αντί αυτή να είναι η πρώτη και μοναδική έγνοια της Ελληνικής Πολιτείας, η περίθαλψη των προσφύγων όποτε και οποθενδήποτε αδιακρίτως προερχόμενων, αυτή παίρνει μέρος σε ακόμη έναν εκτός συνόρων πόλεμο, όπως στην Κριμαία, στην Σμύρνη, στην Κορέα με μαχόμενους Έλληνες στρατιώτες, όπως στη Γιουγκοσλαβία με «διευκολύνσεις πτήσεων» για βομβαρδισμούς αμάχων και «ειρηνευτική δύναμη» στο Κόσσοβο.

Εμείς, συνάνθρωποι, όσοι διατηρούμε ακόμη λίγο μυαλό στο κεφάλι μας, οφείλουμε να πιστεύουμε και να λέμε σταθερά και αταλάντευτα ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ. Στον κάθε πόλεμο. Δεν υπάρχει καλός και κακός πόλεμος, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί επιτιθέμενοι η/και αμυνόμενοι. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα για κατανάλωση και για δυστυχία.

Να πορευθούμε με το σήμα της Ειρήνης στην καρδιά. Δημιούργημα του βρετανού Τζέραλντ Χόλτομ τον Φεβρουάριο 1958, για λογαριασμό της Εκστρατείας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό (CND-Campaign for Nuclear Disarmament) – και να! που τα πυρηνικά όπλα ξανάρθαν στο πολεμικό προσκήνιο, 64 χρόνια μετά…

Να είμαστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 02.03.2022, αρ.φύλλου 37.661)