κυκλο-φ-οριακα 1102, 28 Απριλίου 2022

 

Ο πατέρας Αντώνης στην αυλή του σπιτιού μας, 14 Απριλίου 1974, Κυριακή του Πάσχα

Καλημέρα, Χριστός Ανέστη πολίτες αυτής της καταπληκτικής χώρας, που σύντομα πρόκειται να αξιοποιήσει και το (πρώην) Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου κατά τα πρότυπα του κτήματος Dumfries στη Σκωτία, που το διαχειρίζεται ο πρίγκηπας (πότε θα γίνω βασιλιάς;;) Κάρολος. Κι εγώ καμία αντίρρηση δεν έχω στο να αξιοποιηθεί η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου στα πρώην ανάκτορα του Τατοΐου (πρόσφατα κάηκε κι ένα κομμάτι δάσους) αλλά όλο αυτό το θέατρο με το σκωτσέζικο παράδειγμα τι προσφέρει εκτός από ένα όντως ευχάριστο ταξίδι αναψυχής;

Στο πλαίσιο αυτό ο γνωστός και μη εξαιρετέος τηλεοπτικός εισαγγελάτος πανηγύριζε διότι, λέει, θα έρχονται οι τουρίστες και «όπως εμείς πηγαίνουμε στις Βερσαλίες, στο Παρίσι, και πληρώνουμε για να τις δούμε, έτσι κι αυτοί θα πληρώνουν για να βλέπουν το Τατόι…». Ότι δηλαδή θα έρχονται τουρίστες στην Αθήνα για να επισκέπτονται το Τατόι και όχι την Ακρόπολη με ξεπερνάει κατά πολύ ως σκέψη, είναι γεγονός ότι δεν υπάρχουν όρια…

Τέτοια υπέροχα. Που όμως δεν κατάφεραν να διαταράξουν το Ελληνικό Πάσχα μας, ένα ξέσπασμα πραγματικής χαράς σε κάθε γωνιά της Ελληνικής Γης. Δεν ξέρω ποιος είναι ο απολογισμός των θυσιασθέντων αμνοεριφίων ούτε το ποσοστό αύξησης της χοληστερίνης, δεν ξέρω ούτε τις πληρότητες των απανταχού καταλυμάτων – το μόνο που ξέρω είναι ότι η Λαμπρή ήταν μια πραγματικά λαμπρή μέρα που από μόνη της σου έφτιαχνε το κέφι, ένα κέφι που όλοι οι Έλληνες το έχουμε ανάγκη απόλυτη. Και οσονούπω μπαίνει ο Μάης, ο 5^ος στη σειρά μήνας, ο Μάης με τα λουλούδια. Με μετακινημένη την υποχρεωτική αργία της Πρωτομαγιάς από την Κυριακή 1 στην Δευτέρα 2 – νομίζω ότι έχει να μετακινηθεί αργία από τα χρόνια του Μένιου Κουτσόγιωργα (αχ! ΠαΣοΚ, ωραία χρόνια!, που λέει και η Μαριλού-Λυδία Φωτοπούλου στην «Τούρτα της μαμάς» της ΕΡΤ1) κι εγώ έλεγα και τότε ότι αυτή η μετακίνηση είναι σωστή και πρέπει να γίνεται διότι αλλιώς ο εργαζόμενος χάνει καθαρά λεφτά, καθώς ο υπολογισμός των ετήσιων αμοιβών του έχει γίνει με τον απαραίτητο συνυπολογισμό των επίσημων (υποχρεωτικών) αργιών. Κι όταν αυτές συμπίπτουν με Σαββατοκύριακα, προκύπτει όφελος για τον εργοδότη και βλάβη για τον εργαζόμενο. Τα υπόλοιπα τα ξέρουν οι εργατολόγοι. Ίσως δε και ο εν πολλοίς άνεργος υπουργός κ. Χατζηδάκης, ο οποίος από όπου περνάει αφήνει καμένη γη, πρόσφατα και από τον ΟΑΕΔ (Οργανισμό Απασχόλησης Εργατικού Δυναμικού).

Εμείς εδώ εξακολουθούμε να ζούμε μέσα στη σκόνη! Μόλις πέρασε μία περιορισμένου πλάτους υδροφόρα και κατάβρεξε το ένα από τα δύο σκάμματα (γιατί εμείς έχουμε δύο δεν το ξέρω…) που είναι καλυμμένο, βέβαια, με χώμα, το οποίο όταν δεν είναι βρεγμένο δημιουργεί σύννεφα άσπρης σκόνης, περάστε να σας δείξω τα ποδήλατά μας στην pilotis. Αλλά και εντός οικίας «όλα άσπρα», που έλεγε κι ο Χάρρυ Κλυνν (1940-2018). Για το δικό σας δεν ξέρω, το δικό μας το χαντάκι άνοιξε ακριβώς στις 16 Φεβρουαρίου 2022, το έχω φωτογραφίσει, έκλεισε αυθημερόν, εύγε! είπα, και έκτοτε παλεύουμε με την «αγάπη που χάθηκε στη σκόνη…» όπως λένε ο Γιώργος Νταλάρας και οι Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (1956-2019).

Έγραψα για το πόσο έχουν μειωθεί (αντί να αυξάνονται) τα κράνη στους κινούμενους με μοτοποδήλατα γενικώς, έγραψα και για την απουσία της Τροχαίας επίσης γενικώς, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτε πλέον. Σήμερα θα (ξανα)γράψω για τα παιδιά στο μπροστινό κάθισμα του αυτοκινήτου, για τα παιδιά-σάντουιτς ανάμεσα στον οδηγό-πατέρα και την επιβάτη-μάνα πάνω στο μηχανάκι, για τα παιδιά που σέρνονται απ’ τον μπαμπά γρήγορα να περάσουν τα κόκκινα φανάρια στις διαβάσεις των πεζών. Για τα παιδιά, γενικώς, που δεν τα σκέφτεται και δεν τα υπολογίζει κανείς σ’ αυτή τη χώρα ως μέλη του κοινωνικού φαινομένου της κυκλοφορίας, παρά τις κατά καιρούς μεγαλοστομίες ανευθυνοϋπευθύνων «ενδιαφερομένων» και παρά τις ελάχιστες φιλότιμες προσπάθειες ιδιωτικών φορέων. Που η μοναδική, πλέον, αγωνία όλων των εμπλεκομένων είναι μην τυχόν πέσουν και γδάρουν τα γόνατά τους ή (ακόμη χειρότερα) μη τυχόν τα σπρώξει ο σχολικός εκφοβιστής και πέσουν και γδάρουν τα γόνατά τους. Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτά τα παιδιά όταν θα μεγαλώσουν;

Για κυκλοφοριακή αγωγή μιλάω εγώ, μόνο, γιατί τα υπόλοιπα ζητήματα, που κάποτε τα έλυναν οι γονείς μας με τον δάσκαλο κι εμείς αργότερα άντε να είχαμε και έναν Σύλλογο Γονέων, σήμερα τα λύνουν ψυχολόγοι και ψυχίατροι, εισαγγελείς και δικαστές. Εκ των οποίων, βεβαίως, ουδείς ασχολείται με κυκλοφοριακή αγωγή.

Και μιας και το ‘φερε η κουβέντα, εκείνο το Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής, που ως Δήμος Βόλου με κόπο και ειδική χρηματοδότηση από το Υπουργείο Μεταφορών, ύστερα από προσπάθειες του Συλλόγου Ελλήνων Συγκοινωνιολόγων είχαμε στήσει το 2004-2005 στην οδό Αναγνωστοπούλου, στην συνοικία της Νεάπολης, σε τι κατάσταση είναι, λειτουργεί, τι κάνει, το επισκέπτεται κανείς; Απορίας άξιον. Βεβαίως υπάρχει και δεύτερο, στην Νέα Ιωνία, στην αρχή του Πάρκου Ανδρέα Βαλαχή, τελείως εγκατελειμμένο. Γι’ αυτό σας λέω εγώ εδώ και παθαίνει σύγχυση η πονηρή αλεπού που συνήθως βγαίνει από την τρύπα της όταν μυρίζεται βουλευτιλίκα, οι κυκλικοί κόμβοι δεν λύνουν τα κυκλοφοριακά προβλήματα, ούτε, φυσικά, διαπαιδαγωγούν πολίτες, είτε οδηγούς είτε πεζούς, είτε μεγάλους είτε παιδιά. Θέλει άλλα πράγματα, θέλει αρετήν και τόλμην και δεν θέλει ναρκισσιστικά μεγαλεία και «αναμορφωτή της πόλης», πολύ δε περισσότερο δεν θέλει ποδοσφαιρικές ηγεσίες…

Μπαίνει θριαμβευτικά η Άνοιξη, συμπολίτες. Ας ανοίξουμε το σώμα, τον νου και την ψυχή μας για να την υποδεχτούμε. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 28.04.2022, αρ.φύλλου 37.706)

κυκλο-φ-οριακα 1101, 20 Απριλίου 2022

Καλημέρα, πολίτες αυτής της καταπληκτικής χώρας, ηγέτιδας δύναμης στην 4^η Βιομηχανική Επανάσταση και με πολύ βελτιωμένη την παγκόσμια γεωπολιτική της θέση μετά και την 6^η κατά σειράν αποστολή όπλων στην Ουκρανία. Κι επειδή το έφερε η κουβέντα, ένας καλός φίλος και σταθερός αναγνώστης των κυκλο-φ-οριακων με πληροφόρησε ότι ο κωμικός άρχων της χώρας αυτής, που στην Ελληνική Βουλή δεν αναφέρθηκε καθόλου στην Κύπρο και στην Κυπριακή Βουλή τα μάζεψε άρον-άρον κι έφυγε όταν τον έκραξε η Πρόεδρος Κυρία Αννίτα Δημητρίου (σ’ εμάς ο κ. Τασούλας δεν ετόλμησε…), αυτός λοιπόν ο κύριος έχει μία τεράστια βίλα στην Κύπρο, γειτονιά με την κυρία Σακίρα. Έτσι απλώς, μια πληροφορία, η άχρηστη πληροφορία της ημέρας.

Βρισκόμαστε, αδέρφια, στα μέσα μιας ακόμη Μεγάλης Εβδομάδας. Αυτή τη φορά με τους Ναούς ανοιχτούς και «συστάσεις» για μάσκες και αποστάσεις εντός τους. Κι από την άλλη εβδομάδα τέρμα οι περιορισμοί. Τέρμα. Και «ραντεβού τον Σεπτέμβρη», όπως έγραφαν κάποτε οι χειμερινοί κινηματογράφοι. Σήμερα, 18.04.2022 είχαμε πάλι 63 νεκρούς συνανθρώπους, αλλά κανέναν δεν φαίνεται να απασχολεί αυτό, πρωτίστως όχι την αρμόδια «επιτροπή (κυβερνητικών…) εμπειρογνωμόνων». Και στην Σαγκάη γίνεται κάτι αλλούτερο, εμάς μας τρομάζουν όχι τόσο οι «σκηνές βίας», για τις οποίες θρηνούν οι δικές μας τηλεπερσόνες, (άνδρες και γυναίκες ομοθυμαδόν…), όσο το γιατί, το τι είναι αυτό που αναγκάζει τους σοφούς κινέζους να παίρνουν πάλι μέτρα όπως στην Γιουχάν τώρα, μετά από δύο χρόνια και, σε μια πόλη 27 εκατομμυρίων ψυχών – φοβάμαι ότι κάτι τρέχει πάλι με τις μεταλλάξεις αυτού του διαβολοϊού. Κι εμείς σφυράμε κλέφτικα.

Εμείς σφυράμε και τα αυτοκίνητά μας κουδουνάνε σαν μπαγκατέλες, οπουδήποτε κινηθούν μέσα στην πόλη. Από σκάμματος εις σκάμμα και από θαύματος εις θαύμα. Γεγονός αναμφισβήτητο είναι ότι γίνεται έργο. Έργο πλήρους αντικατάστασης του δικτύου ύδρευσης από την ΔΕΥΑΜΒ, έργο που συμπληρώνει το (αν δεν κάνω λάθος) προ 15ετίας αντίστοιχο έργο της εταιρείας ΕΡΓΗΛ από την οδό Ρήγα Φεραίου και πάνω, εταιρεία με την οποία οι δικαστικές εκκρεμότητες υπάρχουν ακόμα. Ολοψύχως ευχόμεθα το τωρινό έργο να μην μπλεχτεί σε τέτοιες περιπέτειες. Δύο παρατηρήσεις: α) η ΔΕΥΑΜΒ καλά θα έκανε να έβγαινε στον Τύπο (Τύπος είναι τα πάντα όλα την σήμερον ημέραν…), ακόμα και κάθε μέρα, και να εξηγούσε τι είναι αυτό που φτιάχνει και πώς προχωρεί – όχι ο πρόεδρος, η επιχείρηση, αυτή ενεργεί, αυτή επιβλέπει, αυτή διεκπεραιώνει το έργο και β) την γενική ασφαλτόστρωση της οδού Πολυμέρη ποιος την πληρώνει; η ΔΕΥΑΜΒ, ο Δήμος ή η Περιφέρεια, καθότι η οδός είναι τμήμα της Εθνικής Οδού αρ. 34, Βόλος-Νεοχώριον-Τσαγκαράδα-Χορευτόν και ανήκει εις το τριτεύον Εθνικόν Οδικόν Δίκτυον (τόσο ψιλά γράμματα, που ούτε καν η Τροχαία δεν μπορεί να τα διαβάσει…) και λέω, μήπως και πληρώνει Kostas Agorastos.

Α! είπα Τροχαία. Πού βρίσκονται, ρε παιδιά, αυτά τα παλληκάρια; Ειλικρινά και με αγάπη ρωτάω. Γίνεται χαμός στην πόλη, κάθε ρακένδυτος κακομοίρης με ένα κίτρινο γιλέκο (gilet jaune, στοιχείον γαλλικόν) μια κόκκινη σημαία (bandiera rossa, στοιχείον ιταλικόν) κι ένα γουόκυ-τόκυ (στοιχείον τεχνολογικόν) αναλαμβάνει την ρύθμιση της κυκλοφορίας και μάλιστα σε οδούς αυξημένου κυκλοφοριακού φόρτου και δεν εμφανίζεται καν για τα μάτια του κόσμου μία Τροχαία, μία αρμοδία αστυνομική δύναμις, ας ήταν ακόμη και οι γνωστοί (και μη εξαιρετέοι) δίες, έστω να επιβλέπουν. Το λέω με κάθε σεβασμό, άλλωστε η στήλη έχει καταγράψει μακρόχρονη συνεργασία με καμιά ίσως και 10αριά Διευθυντές και Μονάδες Τροχαίας, το λέω: έχω να δω Τροχαία στον Βόλο μάλλον από τις παραμονές των Χριστουγένων, και τότε για κάποιες λίγες ώρες. Τόση πολλή δουλειά «εκτός οδού» υπάρχει; ή όλη η δουλειά, πλέον, είναι τα καραούλια με τα ραντάρ.

Βλέπω μανιωδώς τις ελληνικές ταινίες του ’50 και του ’60 και αναπολώ, δεν κάνω πλάκα, τον Τροχονόμο-σύμβολο στο βάθρο του, στη μέση της διασταύρωσης, με τα χριστουγεννιάτικα δώρα γύρω-γύρω (είχαμε και στον Βόλο τέτοιες καταστάσεις, αν θυμάστε), τον Τάσο Γιαννόπουλο με το αστραφτερό κράνος να δέχεται κατάφατσα τη μούτζα της Βουγιουκλάκη και να συνοδεύει τον αλλήθωρο Γύλο-Βασίλη Αυλωνίτη ενώπιον του Πταισματοδίκη Διονύση Παπαγιαννόπουλου. Αρχή! όχι παίζουμε!...

Για τις αποφάσεις του Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ) που συγκλόνισαν την βολιώτικη ανθρωπότητα νομίζω ότι είστε όλοι άπαντες ενημερωμένοι. Τελευταία μας αναφορά περιμένοντας τον Άρχοντα να κατεβάσει με το ελικόπτερο τους κυκλικούς κόμβους στο παλιό Νεκροταφείο: σε κάποιους που μας ρώτησαν, πριν την απόφαση, προτείναμε ως λύση την μικρή μείωση της διαμέτρου της κυκλικής πλατείας μπροστά στην πύλη του Νεκροταφείου, με ταυτόχρονη αύξηση του περιμετρικού πλακόστρωτου, όπου μπορούν να πατούν οι τροχοί των μεγάλων οχημάτων. Από όσα γνωρίζω η πρόταση μεταφέρθηκε στον Ένα και Μοναδικό Συγκοινωνιολόγο Καθηγητή, ο οποίος την απέρριψε μετά βδελυγμίας. Καλώς, τι να είπωμεν; Όσον αφορά τα κτήρια Κ.Καρτάλη/Ιάσονος/Αργοναυτών ψάχνοντας βρήκαμε αυτό που φοβόμασταν, ότι με συγκεκριμένες παρεμβάσεις, κυρίως από την πλευρά του «ενδιαφερόμενου» Νοσοκομείου, δύο ή τρεις φορές που το θέμα έφτασε στο ΚΣΝΜ τα περασμένα χρόνια απορρίφθηκε. Άρα πρόκειται για μία σαφή νίκη, εν έτει 2022. Μένει το από δω και μπρος, η συνέχεια, η καλή ιδέα «για τους πολίτες», που λέει και ξαναλέει ο Άρχων-υπηρέτης του κοινού συμφέροντος…

Μέρες που είναι, ας σταματήσουμε εδώ, χρόνος υπάρχει. Εύχομαι από καρδιάς Καλή Ανάσταση στις καρδιές όλων ανεξαιρέτως. Εύχομαι να ευχαριστηθούμε όλοι ένα Ωραίο Ελληνικό Πάσχα.

Εμείς του 58^ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων θα περιφέρουμε τον Επιτάφιο του Αγίου Κωνσταντίνου, όπως κάνουμε συνεχώς από το 1956. Γεια σας.

Στην φωτογραφία η περιφορά του 2021, 30 Απριλίου.

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 20.04.2022, αρ.φύλλου 37.701)

κυκλο-φ-οριακα 1100, 13 Απριλίου 2022

 

Καλημέρα, κι ας έχει 13 ο μήνας, συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Η στήλη γιορτάζει την κατάκτηση μίας ακόμη κορυφής.

Στις 12 Φεβρουαρίου 2020 η στήλη συμπλήρωσε 1000 συνέχειες, μέσα σε δύο χρόνια και δύο μήνες ακριβώς κατέγραψε ακόμη 100! Υψηλή παραγωγικότης λέγεται αυτό, με όρους οικονομικής ανάλυσης, 42 κείμενα το 2020, 44 το 2021, 14 ως τώρα το 2022 – τουτέστιν θέματα πολλά, όρεξη πολλή, παίρνουν φωτιά τα πληκτρολόγια, έχουμε φτάσει στις 750.000 λέξεις. Λέξεις παλιές και καινούργιες, λέξεις «μυθοπλαστικές», «ενδυναμωτικές», «ενσυναισθανόμενες», λέξεις «συγκλονιστικές», «ανατρεπτικές», λέξεις όμορφες κι άλλες άσχημες, ευνόητες και δυσνόητες, λέξεις-υπο-νοούμενα και λέξεις-ευ-νοούμενα, 750.000 λέξεις όλων των ειδών, τέλος πάντων. Και καθώς και η δική σας ανταπόκριση φαίνεται να εξακολουθεί να υπάρχει, η κατάκτηση της επόμενης κορυφής φαίνεται απολύτως εφικτή: σύμφωνα με τον καλό παιδικό φίλο Κώστα πρέπει να είναι οι 4 άσσοι, 1111, ευκολάκι…

Αυτά το κοσμο-ιστορικά της στήλης. Τα πραγματικά κοσμοϊστορικά γεγονότα που ζούμε κάθε μέρα ακολουθούν…

Απροκάλυπτα και αναίσχυντα βγήκαν οι ΗΠΑ, η προστάτις δύναμις, πάσης καταπιεζομένης Δημοκρατίας και πέταξε στη μούρη ης ελληνικής «κυβέρνησης» (διότι να με συμπαθάτε, πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί αυτό το επίσης απροκάλυπτο Yes Sir! από την μεριά των στελεχών της ομάδας πλειοψηφίας στην Ελληνική Βουλή) την απόλυτη άρνηση να συμμετάσχει στην κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου East Med, που τόσο είχε πανηγυριστεί στις 20 Μαρτίου 2019, με την παρουσία του Αμερικανού ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο. Απεναντίας τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της τροφοδοσίας της Ελλάδας με το πανάκριβο LNG που οι ίδιες οι ΗΠΑ θα μας πουλήσουν. Κι άκουσα τον Έλληνα ΥΠΕΞ Νίκο Δένδια να τραυλίζει κάτι ναι μεν αλλά, για να περνάει η ώρα…

Λίγο πριν είχα πάλι φάει στη μούρη εκείνο το ανθρωποειδές ναζιστάκι του τάγματος Αζοφ, που καταχειροκροτήθηκε μέσα στην ίδια την Ελληνική Βουλή μαζί με το αφεντικό του, τον κωμικό που επιμένει να προβάλει σε συνέχειες ο ΑΝΤ1, χωρίς, ευτυχώς, να τον βλέπει κανείς, όπως καταδεικνύουν τα νούμερα τηλεθέασης. Και επειδή ακριβώς με τις κωμικές του ιδιότητες (;) δεν τον βλέπει κανείς είπε η ομάδα πλειοψηφίας να τον φέρει να μιλήσει αυτοπροσώπως – κι αυτός, με όλον τον σεβασμό στην Ελληνική Δημοκρατία, αφ’ ενός δεν έκρινε σκόπιμο να αναφερθεί καν στην Κύπρο (ίσως και να μην ξέρει που πέφτει…) και αφ’ ετέρου κουβάλησε μαζί του κι έναν δηλωμένο ναζί. Και οι δικοί μας όρθιοι να τον χειροκροτούν – μαύρη και σκότεινη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλευτισμού, Πέμπτη 7 Απριλίου 2022!

Ουφ! συγχύστηκα!

Κι από την άλλη μεριά, είναι δυνατόν να στήσω καραούλι να περιμένω πότε θα κατεβάσει με το ελικόπτερο ο Άρχων τους κυκλικούς κόμβους στο παλιό Νεκροταφείο; Είναι; Διότι το θέμα έφτασε στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων (ΚΣΝΜ) και απορρίφθηκε πανηγυρικά. Εμείς την απόρριψη την περιμέναμε, εντύπωση μας έκαναν δύο πράγματα: α) το ότι το έργο του Δήμου δεν το υπερασπίστηκε ο ίδιος ο Δήμος, υπάλληλος του οποίου φαίνεται επισήμως στα χαρτιά ως μελετητής, αλλά ένας σύμβουλος, που τυχαίνει να είναι και καθηγητής πανεπιστημίου και β) η βία, η αγωνία, με την οποία το επίσημο ΤΕΕ Μαγνησίας έσπευσε να διαχωρίσει τη θέση του από την παρουσία και την θέση του συναδέλφου μέλους της Διοικούσας Επιτροπής Κώστα Γαργάλα στην συνεδρίαση του ΚΣΝΜ. Και το μεν πρώτο κατανοητό, καθώς προφανέστατα ουδείς υπάλληλος του Δήμου Βόλου έχει ασχοληθεί με αυτή τη μελέτη, αλλά το δεύτερο; Μήπως επειδή το τοπικό μας ΤΕΕ δεν ήθελε (ή δεν θέλει, γενικώς) να στενοχωρεί τον Άρχοντα, που τον στηρίζει με νύχια και με δόντια όλο το ανάλογο κομματικό δυναμικό της ωραίας μας πόλης; Λέω εγώ τώρα…

Κι από την παρα-άλλη μεριά, τι ακριβώς συνέβη ή συμβαίνει με τα κτήρια Κ.Καρτάλη/Ιάσονος/Αργοναυτών; Ποιος θέλει και ποιος δεν θέλει να κατεδαφιστούν; Ή μήπως θέλουν όλοι, αλλά ο καθένας για την πάρτη του; Και ποια είναι «η πάρτη» του καθενός ατόμου, φορέα, οργανισμού στην, επαναλαμβάνω μονότονα, ωραία μας πόλη; Γιατί μέχρι τώρα που μιλάμε τα κτήρια δεν έχουν χαρακτηρισμό διατηρητέου – ενώ, π.χ. έχει ο τοίχος του Κοιμητηρίου (και καλά κάνει και έχει, βέβαια). Γιατί το πολυύμνητο Ξενοδοχείο της Γαλλίας δεν έχει έναν χαρακτηρισμό; Ξέρει κάποιος να μας εξηγήσει τι το εμπόδισε και, κατ’ επέκταση, τι δεν θα το εμποδίσει τώρα που «το μαχαίρι έφτασε στο κόκαλο» και ο Άρχων εναπέθεσε τις ελπίδες του στην κα. Μενδώνη; Απορίας άξιον!

Όλα αυτά όμως καλύφθηκαν όταν αποκαλύφθηκε πρωτοσέλιδα η ιστορική και μνημειώδης «συντήρηση του Δημοτικού Ωδείου» αξίας , ούτε λίγο ούτε πολύ, 16.000 €, ούτε λίγο ούτε πολύ ένας εξωτερικός χρωματισμός για την ακρίβεια, όπως κάνουν όλοι οι καλοί νοικοκύρηδες, αλλά αυτοί δεν το βγάζουν ση «Διαύγεια». Αντίστοιχης ιστορικής σημασίας έργο όπως η ασφαλτόστρωση του δρόμου Κάτω ΒοΙδοραχούλα-Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου (ποιος ξέρει πού…) υπό της ημετέρας Περιφερείας.

Εκτός από όλα τα άλλα ζούμε και στον καιρό της απόλυτης υπερβολής, αγαπητοί και αγαπητές Φίλες και Φίλοι. Όλα γύρω μας είναι μοναδικά, υπέροχα, συγκλονιστικά, απόλυτα, είναι, αιφνιδίως, αυτό που πάντα ονειρευόμασταν, όλοι μαζί και έκαστος/εκάστη κεχωρισμένως, όλα είναι τώρα, εδώ και τώρα δικαιώνεται το καλό σύνθημα του ΠαΣοΚ. Ευτυχείτε.

Δεν έχει τέλος αυτό το πανηγύρι, χόρεψε τώρα γύφτισσα καρδιά. Γεια σας.

Στην φωτογραφία οι «κορυφές» της στήλης και οι κορυφές του κορυφαίου Αντώνη Συκάρη (05.1962-11.04.2022).

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 13.04.2022, αρ.φύλλου 37.695)

 

κυκλο-φ-οριακα 1099, 7 Απριλίου 2022

Καλημέρα, πάλι με μία ημέρα καθυστέρηση πολίτες αυτής της χώρας με την καταπληκτική ποιότητα ζωής. Αυτή τη φορά χωρίς δικαιολογία, καθυστέρηση σκέτη και, στην ουσία, αναίτια.

Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου μεταβήκαμε την περασμένη Κυριακή. Με λαμπρό καιρό, δυνατό αέρα ο οποίος εξαφάνισε κάθε μόριο σκόνης και μας χάρισε εξαιρετική διαύγεια που μας επέτρεψε να θαυμάσουμε για ακόμη μία φορά τον Άθω με το γνωστό συννεφάκι στην κορφή του – αυτοί που ξέρουν λένε ότι αυτό υποδηλώνει την αέναη παρουσία της Παναγίας στο Άγιον Όρος. Ο Αη Γιάννης παραμένει στη θέση του εν αναμονή (δοτική, με υπογεγραμμένη στο «η», λέμε…) του Πάσχατος και βεβαίως του Καλοκαιριού. Πέρυσι το καλοκαίρι (2021) ολοκληρώθηκε η πλήρης επισκευή του λιμανιού, που ήταν κατεστραμμένο από το 2009, και η για πρώτη φορά στην ιστορία του Αη Γιάννη τσιμεντόστρωση του παραλιακού δρόμου προς το λιμάνι. Στο πλαίσιο της αποκατάστασης του λιμανιού τοποθετήθηκαν και τέσσερα (4) «πίλλαρ» (pillar=κολώνα, κίων, υποστύλωμα) που παρέχουν νερό και ηλεκτρικό ρεύμα σε σκάφη παντός είδους τα οποία δένουν στα μουράγια. Τέτοια υπάρχουν και στην μεγάλη παραλία μας και στο λιμανάκι του Αγίου Κωνσταντίνου. Όπως είπα, στον Αη Γιάννη τοποθετήθηκαν πέρυσι 4 για να καλύψουν όλο το μέτωπο του λιμανιού. Φέτος, την περασμένη Κυριακή, υπάρχει μόνον ένα (1)! Τα υπόλοιπα τρία (3) έχουν βανδαλιστεί με τον χειρότερο τρόπο, έχουν τελείως καταστραφεί, κι όποιος ενδιαφέρεται ας μπει στην σελίδα μου στο facebook (Μπάμπης Sky) να δει και τις υπόλοιπες φωτογραφίες. Μιλάμε για μίσος. Μείναμε άναυδοι, δεν περιγράφεται το συναίσθημα. Και κυρίως δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «γιατί;». Και επίσης γιατί το θέμα δεν απασχόλησε τον τοπικό τύπο – εκτός αν δεν το πήραμε εμείς χαμπάρι. Σήμερα (χθες), για παράδειγμα, μάθαμε για την κλοπή δύο (2) αγαλμάτων από την πλατεΐτσα Καραμπατζάκη-Λεωφόρο Ειρήνης. Για αυτή την μεγάλη καταστροφή, μαζί και οικονομική, στον Αη Γιάννη, γιατί δεν μας ενημέρωσε κανείς; Μήπως κάποιοι γνωρίζουν και δεν μιλούν ή μήπως ξέχασαν να μιλήσουν παραδομένοι στα ολοήμερα μυστήρια της Πάτρας; «Επί του πληκτρολογίου» γείτονας μού είπε ότι και γι’ αυτό ευθύνεται η θάλασσα – δυσκολεύομαι να το πιστέψω…

Ένας ρεπόρτερ, ένας φωτογράφος, ένας κάτοικος, ένας κάποιος, ρε παιδιά. Όλοι μπροστά σε μια οθόνη; Ένα τηλέφωνο, ένα κάτι.

Και δεν είναι η μόνη ζημιά. Στο Παπά Νερό πάλι ένας κρηπιδότοιχος κατεστραμμένος, καμιά 25αριά μέτρα. Μεγάλο το έργο της ανακατασκευής, στο ίδιο facebook κι αυτές οι φωτογραφίες. Το Αιγαίο δεν αστειεύεται, το ξέρουμε αυτό, κι ό,τι στέκεται απέναντί του, τεχνική ή ανθρώπινη οντότητα, πρέπει να είναι γερά φτιαγμένη. Αλλά τα καημένα τα pillars δεν είχαν να κάνουν με την δύναμη του Αιγαίου, προφανώς με τη μαύρη ψυχή (υπ)ανθρώπων βρέθηκαν αντιμέτωπα.

Όσο για την ιστορία της Πάτρας, ένας καλός φίλος, που παρακολουθεί διαδικτυακά τα πάντα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μου γράφει ότι «…Η ναρκισσιστική προσωπικότητα περιγράφεται λεπτομερώς σε ιατρικά εγχειρίδια, εγωκεντρισμός χωρίς όρια, μηδενική συμπάθεια για άλλους, μεγαλομανία, χειριστικότητα άλλων για ιδίους σκοπούς, πλήρης έλλειψη ηθικής… Δεν υπάρχει θεραπεία ψυχολογική η ψυχιατρική. Δεν υπάρχουν φάρμακα. Δεν είναι αρρώστια. Απλώς είναι.» Φαίνεται ότι το γνωρίζει το αντικείμενο, προσυπογράφω και (αναγκαστικά…) συνεχίζω να ζω χωρίς να αναλαμβάνω ρόλους που δεν μου αναλογούν. Μέχρι την επόμενη αναπόφευκτη φρίκη.

Αλλά τι λέω; Η αναπόφευκτη φρίκη είναι ήδη εδώ, είναι ήδη μέσα στα σαλόνια μας και στις ψυχές μας. Είναι, βέβαια, ο πόλεμος στα εδάφη της Ουκρανίας, που όχι μόνο τελειωμό δεν έχει (στην αρχή του λέγαμε ότι θα τελειώσει γρήγορα) αλλά όλο και πιο βάρβαρος, όλο και πιο συγκεχυμένος γίνεται. Και σε ρωτάω, αδερφέ: είναι δυνατόν σε μια πόλη να φαίνονται τόσα πτώματα και οι επιτιθέμενοι να ισχυρίζονται ότι όλα αυτά είναι στημένη προβοκάτσια των αμυνόμενων; Και οι νεκροί, τι είναι οι νεκροί; Μολυβένια στρατιωτάκια; Δεν ξέρω, αγαπητοί και δεν ξέρω ποιος ξέρει πώς διεξάγεται ένας πόλεμος στον 21^ο αιώνα, αιώνα της 4^ης Βιομηχανικής Επανάστασης, αιώνα της Επικοινωνίας, αιώνα του Διαδικτύου, αιώνα της Κλιματικής Αλλαγής, της Ισότητας, της Πολυπολιτισμικότητας, της Ελευθερίας κι άλλα πολλά τέτοια χαρούμενα και «επιδραστικά» (influencing, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι, προστάτες, γενικώς, των λαών…).

Δεν ξέρω, λέω. Όπως και δεν ξέρω τι δουλειά έχει ένας Δήμαρχος, που επί τούτου βιντεοσκοπείται από επαγγελματία βιντεοσκόπο, να καθορίζει πλάτος νησίδων (με μετροταινία, παρακαλώ) σε κόμβους («θα μου το κάνεις 2,60», πώς λέμε στον ράφτη «θα μου το κάνεις το σακάκι με διπλό σκίσιμο…), διαβάσεις πεζών και άλλα κυκλοφοριακά στοιχεία. Αυτά τα στοιχεία τα καθορίζει, κατά κανόνα, η μελέτη του έργου, μελετητής του οποίου είναι, κατά κανόνα, αρμόδιος περί αυτά Μηχανικός. Κι ο συνάδελφος που μου έστειλε το σχετικό βίντεο να μου επισημαίνει «Πάρε μαθήματα…». Τι να κάνω, αδέρφια, τι πρέπει να κάνω επιτέλους, πόσα μαθήματα να πάρω ακόμη σ’ αυτή την πόλη;;

«Άδεια η πόλη / τι γίναν όλοι / αν με θυμάσαι, στην υγειά μου κάτι πιες» που τραγούδησε το 1992 ο μεγάλος Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Και οι άλλοι να αρνούνται να καταλάβουν τι δηλώνει ο σαββοπουλικός στίχος «…εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω / τις μέρες τις παλιές!».

Ύστερα μας πρόκυψε όχι αιφνιδίως θέμα με κατεδάφιση του Ξενοδοχείου της Γαλλίας και του Καφενείου «Η Συνάντηση», Κ.Καρτάλη/Ιάσονος/Αργοναυτών για τα οποία κτήρια, αν κατάλαβα καλά, η Εφορία Νεωτέρων Μνημείων ξεκινάει τώρα διαδικασία για κήρυξη διατηρητέων μνημείων. Η άποψή μου είναι ρητά όχι στην κατεδάφιση αλλά ρε παιδιά, πού ήταν τόοοοσα χρόνια η καλή Υπηρεσία;

Άλλο τι δεν έχω να προσθέσω, και γράμματα γνωρίζω. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 125χρονη (1898-2022) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 07.04.2022, αρ.φύλλου 37.690)