κυκλο-φ-οριακα 1184, 28 Φεβρουαρίου 2024

 

Καλημέρα απανταχού αναγνώστες. «Φάγαμε» κιόλας τα δύο δωδέκατα του σωτηρίου έτους 2024 (βεβαίως το αν ο παρών ενιαυτός θα αποβεί σωτήριος και κατά ποίαν έννοιαν, μένει να αποδειχτεί).

Μαύρη μέρα σήμερα, μαύρη επέτειος, ένας χρόνος μετά από το έγκλημα του Σιδηροδρόμου στα Τέμπη, νύχτα 28 Φεβρουαρίου 2023, που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 57 νέους ανθρώπους. Ένας χρόνος μετά από εκείνη την απίστευτη, πραγματικά, νύχτα, στην οποία οι Ελληνικοί Σιδηρόδρομοι κατάφεραν το αδιανόητο για τον 21^ο αιώνα των τραίνων, μια μετωπική σύγκρουση. Τη στιγμή που στην Κίνα τα σύγχρονα τραίνα αναπτύσσουν ταχύτητες 350 χλμ/ω κινούμενα με απόλυτη ασφάλεια πάνω σε μαγνητικά πεδία, στην Ελλάδα δεν καταφέρνουμε να έχουμε ούτε καν πλήρη ηλεκτροκίνηση στο δίκτυο. Αλλά καταφέρνουμε να παραβλέπουμε ή να συσκοτίζουμε ό,τι επιβαρυντικό μπορεί να υπάρχει για την πάρτη μας: τι έγινε με την περιβόητη, πλέον, σύμβαση 771, ουδείς γνωρίζει, πώς και ποιος έδωσε εντολή να «μπαζωθούν» τα συντρίμμια των τραίνων, μόνο Κύριος οίδεν, τι μετέφερε το εμπορικό τραίνο δεν βρέθηκε πουθενά καταγραμμένο, δηλαδή ένα τραίνο χ σ’ έναν σταθμό ψ φορτώνει ένα εμπόρευμα ω, που κανείς δεν ξέρει ή δεν βλέπει τι είναι, και αναχωρεί προς κατάκτησιν του μέλλοντός του – νομίζω ότι ούτε στην Ινδία, με τα υπερφορτωμένα τραίνα, που τα βλέπουμε στα tiktok εμείς οι «δυτικοί» και χασκογελάμε, συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Να μην ξεχάσουμε τα 57 παιδιά και τον συμπολίτη μας Γεράσιμο που ζει , έναν χρόνο τώρα, σε κώμα. Υπενθύμιση θα έχουμε κι από τα 57+1 τεράστια καρφιά καρφωμένα στον κάμπο της τραγωδίας και στο κορμί της Ελλάδας, έργο του εικαστικού Γιώργου Κόφτη.

Και με την θλιβερή αυτή ευκαιρία ας αναρωτηθούμε και τι συμβαίνει ή τι πρόκειται να συμβεί με τα σιδηροδρομικά πράγματα του Βόλου – να θυμίσω ότι ο Βόλος απέκτησε τραίνο το 1884 και ακριβώς 140 χρόνια μετά, σήμερα, όλα είναι κατεστραμμένα. Είναι μια πόλη, δυστυχώς, σε παρακμή, μια πόλη που είτε αθέλητα, είτε ηθελημένα (βλέπε Άρχοντας και περί αυτόν ανθρωπάρια) κάνει ό,τι μπορεί για να διαγράψει το όμορφο παρελθόν της. Κι αν πας να αναζητήσεις ευθύνες, βρίσκεσαι αυτομάτως στον κυκεώνα μιας περίπου Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής (βοήθειά μας…).

Από την άλλη πλευρά οι Οδικές Μεταφορές βρίσκονται σε διαρκή άνθιση και οι επενδύσεις είναι συνεχείς, θα τα πούμε κάποιαν άλλη φορά αυτά. Όμως μέσα στην πόλη «όποιον δρόμο και να πάρω / στο σώμα σου απάνω / περπατώ…» τραγουδάει η Δήμητρα Γαλάνη (1987, Μ.Τόκας, Α.Νεοφυτίδης) κι εγώ το παραλλάσσω σε «όποιον δρόμο και να πάρω, σε λακκούβες διαρκώς παραπατώ» και δεν υπερβάλλω, συμπολίτες. Χάλια μαύρα. Πάρτε τις μακριές οριζόντιες, την οδό Γαλλίας, την οδό Κωνσταντά, την οδό Μαγνήτων (η οδός Γαζή έχει εν μέρει επισκευαστεί, λόγω δικτύου ύδρευσης) και όποια κάθετη θέλετε (πλην των αρτηριών, βεβαίως, εκεί είναι βιτρίνα, και μάλιστα προεκλογική, χρήσιμη μεν, τροφή για προβατάκια δε). Στους περισσότερους δρόμους τα οδοστρώματα είναι τραγικά, έχουν να δουν άσφαλτο ποιος ξέρει από πότε. Και ενδιαμέσως, όπως είναι φυσικό, σκάφτηκαν και ξανα-σκάφτηκαν και διαβρώθηκαν και υποχώρησαν και ξανα-μπαλώθηκαν (ρίξε, ρε αδερφέ, δυο τσουβαλάκια ψυχρή άσφαλτο, πάτα το και λίγο, έτοιμο…), είναι και οι τρύπες από τις μπετόβεργες με τα κουρέλια (τα λέγαμε την προηγούμενη φορά), τι να σου κάνει και η άσφαλτος, άσφαλτη (sic) δεν μπορεί να παραμένει…

Διαμαρτύρονταν τις προάλλες σε μια συζήτηση πολύ καλοί φίλοι για τον «ποδηλατόδρομο» στην οδό Κασσαβέτη. Και πρότειναν ως λύση το ανέβασμα της λωρίδας ποδηλάτου στο πεζοδρόμιο, το οποίο έχει πλάτος 6-7 μέτρα. Αναγκάστηκα να τους στεναχωρήσω, ενημερώνοντάς τους ότι στο σχέδιο των αμφίδρομων ποδηλατοδρόμων του 2008 στην οδό Κασσαβέτη προβλεπόταν ποδηλατόδρομος στο πεζοδρόμιο. Το οποίον, μόλις το πήραν μυρωδιά οι παρόδιοι κάτοικοι, ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών με «βαριά» επιχειρήματα, του τύπου κινδυνεύει η ζωή μας και των παιδιών μας, δεν θα τολμούμε να ανοίξουμε την πόρτα μας, σίφουνας θα περνάνε οι αισχροί και άκρως επικίνδυνοι ποδηλάτες, κορναρίσματα, φωνές, αβίωτη η γειτονιά μας – στην πραγματικότητα ήταν προφανές ότι θα ενοχλούνταν κάπως τα παρτεράκια, τα οποία, ως γνωστόν τοις πάσιν, απαγορεύονται να υπάρχουν στα πεζοδρόμια, αλλά… Και, ως ήτο φυσικόν, ενώπιον της λαϊκής αγανακτήσεως η Δημοτική Αρχή, τρομοκρατηθείσα, «έκανε πίσω» (εμού διαφωνούντος, αλλά δε βαριέσαι…) και στην Κασσαβέτη δεν έγινε τίποτε! Λέτε να γίνει τώρα; Α! και κάτι ακόμα μου είπαν οι καλοί φίλοι. Υπάρχουν ποδηλάτες, που στον μονόδρομο ποδηλατόδρομο (με κατεύθυνση προς την παραλία) πηγαίνουν ανάποδα, ήτοι «ανεβαίνουν» την Κασσαβέτη. Παρέπεμψα αρμοδίως στους δημιουργούς και τους αστυνόμους αυτού του κυκλοφοριακού θαύματος, δεν εξέφρασα άποψη.

«Όλα αλλάξαν στην Ελλάδα / όλα τ’ άλλαξε ο καιρός / και δεν άλλαξαν μονάχα / το κοπάδι κι ο βοσκός». Η διαπίστωση αυτή υπάρχει στην βωβή ελληνική ταινία του 1929, «Αστέρω». Το 1929, λοιπόν, είχαν όλα αλλάξει εκτός από το κοπάδι και τον βοσκό του. Ε! και σήμερα το ίδιο συμβαίνει «όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν…» αλλά το κοπάδι παραμένει κοπάδι κι ο βοσκός παραμένει βοσκός…

Θα τελειώσουμε με μια συγκινητικά γενναιόδωρη προσφορά ενός μεγάλου καταστήματος προς τους πελάτες του. Διαβάστε και μαγευτείτε: προσφέρει την απόλαυση του δωρεάν parking διάρκειας 1 ώρας στους πελάτες που κάνουν αγορές άνω των 99 €! (το θαυμαστικό περιλαμβάνεται στη διαφήμιση, τονίζει το μέγεθος της προσφοράς…). 1 ώρα στα ακριβότερα parking του Βόλου κοστίζει 2,00-2,50 €, το καλό κατάστημα, που λέτε, με αγορές άνω των 99 €, προσφέρει την απόλαυση των 2,00-2,50 € (λιγότερο από έναν καφέ στην παραλία). Άφωνος στέκω μπροστά σε μια τέτοια προσφορά, μπροστά σε τόση γαλαντομία.

Εύχομαι να είστε όλες και όλοι καλά μέχρι την επόμενη Τετάρτη. Γεια σας.

Στην φωτογραφία τα Καρφιά στα Τέμπη, του Γιώργου Κόφτη.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 28.02.2024, αρ.φύλλου 4121)

κυκλο-φ-οριακα 1183, 21 Φεβρουαρίου 2024

 

«Τι να πω κι τι να μολοήσω πιδάκιμ’» έλεγε η καλή μου η Μουρεσώτ’σα γιαγιά. 13 αδέρφια, 7 αγόρια, 6 κορίτσια, τα περισσότερα στην Αίγυπτο, από τους άντρες ένας μόνο γύρισε και πέθανε στην Ελλάδα κι ένας σκοτώθηκε στη μάχη του Ουτς-Σεράι, στην καταστροφική Μικρασιατική Εκστρατεία 1919-1922.

Τι να πω κι εγώ και τι να ομολογήσω συμπολίτες. Πηγαίνω συνοδός της συζύγου στο Αίγιο και με το που με βλέπουν οι Αιγιώτες μ’ αρχίζουν στο δούλεμα «τι δημαρχάρα είναι αυτή που έχετε», «μπράβο σας που το ψηφίσατε τέτοιο παλληκάρι», «κρίμα όμως που είναι φτωχός ο φουκαράς, κάντε κάτι να τον βοηθήσετε» και πάει λέγοντας. Κι αυτά πριν από την ρατσιστική επίθεση στον Έλληνα Αντρέα Τετέι της Κηφισιάς, ποιος ξέρει τι θα μου σούρνανε αν πήγαινα τώρα. Πώς αντέχεται, συμπολίτες, τέτοια κατάντια; Πώς κατάφεραν με το 28% των ψηφοφόρων να βγάζουν δήμαρχο; Πώς ανέχεται η ίδια η Νέα Δημοκρατία, που κατά τα άλλα επαίρεται ότι ψηφίζει προοδευτικούς νόμους και φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις, να θρέφει στον κόρφο της ένα τέτοιο…

Δεν ξέρω, και δεν αστειεύομαι, συμπολίτες, αρχίζω να αποκρύπτω την καταγωγή μου, για την οποία εβδομήντα τώρα χρόνια ήμουν υπερήφανος. Στην Αλόννησο ήμουν τις προάλλες, ένα κουλούρι πήγα να πάρω, ο φούρναρης μου είπε « τα κουλούρια Θεσσαλονίκης τελειώσανε», εγώ του είπα γελώντας «γιατί «Θεσσαλονίκης», εμείς στον Βόλο σκέτα «κουλούρια» τα λέμε» κι άρχισε η πλάκα «α! απ’ τον Βόλο είσαι; να τον χαίρεστε τον δήμαρχό σας» κλπ. κλπ. το γνωστό τροπάριο. Στην Αλόννησο!

Ήγουν, τουτέστιν, δηλαδή, εν άλλοις λόγοις, ήτοι ενώ πανελληνίως (και παγκοσμίως, βεβαίως-βεβαίως) καράβια χάνονται, στον Βόλο βαρκούλες αρμενίζουν και οι προσδοκίες όλο και μειώνονται – δεν ξέρω, ειλικρινά, πόσα παιδιά θα θελήσουν να παραμείνουν και να φτιάξουν την ζωή τους σ’ αυτή την πόλη, που δεν καταφέρνει να έχει ούτε έναν κινηματογράφο. Ή μάλλον όχι, κινηματογράφο έχει, ανθρώπους να τον λειτουργήσουν δεν έχει. Το «Αχίλλειον», που με κόπο καταφέραμε το 1990 να μην γίνει ξενοδοχείο και να παραμείνει κινηματοθέατρο στην ιδιοκτησία του Δήμου Βόλου (στην ανάλογη περίπτωση το «Λυρικόν» έγινε σουπερμάκετ και η παραδίπλα «Νίκη» ταλαιπωρείται ακόμη), το «Αχίλλειον» δεν μπορεί να λειτουργήσει ως κινηματογραφική λέσχη (κάποτε είχαμε και τέτοια…) έστω μια-δυο φορές την εβδομάδα; Δεν μπορεί να το λειτουργήσει η Αντιδημαρχία Πολιτισμού, τώρα μάλιστα που ενσωματώθηκε στην δομή του κυρίως Δήμου και το αξιόλογο υπηρεσιακό δυναμικό του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ; Ποιος/-α είναι αρμόδιος/-α;

Και αναλογίζομαι κάτι εποχές με μόνιμη Συμφωνική Ορχήστρα και Συμεών Κόγκαν, με Δημήτρη Μαραγκόπουλο και Θάνο Μικρούτσικο και Δήμητρα Γαλάνη και Μουσικό Θέατρο, με Λυρική Σκηνή και Λυδία Κονιόρδου και Θέμη Μουμουλίδη και Σπύρο Μαβίδη (δεν απαξιώνω, σε καμία περίπτωση, τον Δημήτρη Πιατά, αδημονώ για τα έργα του, αιτιολογημένα δεν συμμετείχα στην φιέστα της 14^ης Δεκεμβρίου 2023 στο μισοέτοιμο Θέατρο) – μήπως όλα αυτά ηχούν «κινέζικα» στην σημερινή εποχή, όπου τα πάντα όλα καθορίζονται ποδοσφαιρικά και διατρέχονται από βία;

Στο τραγούδι «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» (1979) ο Διονύσης Σαββόπουλος, για να περιγράψει την πράξη του Νίκου Κοεμτζή, γράφει «Με τόση βία, που είναι αδύνατο να πω τι έγινε εκεί κάτου / το δράμα όλο συντελέστηκε, θαρρώ, στον χώρο του αοράτου» – σύμπτωση ή μοίρα, το έγκλημα έγινε στις 25 Φεβρουαρίου 1973, εμένα τώρα μου ήρθε και το ‘γραψα…

Βία, συμπολίτες. Παντού, πλέον, και συνεχώς. Και η ρημαδο-τηλεόραση επιμένει συστηματικά στις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ώρες ολόκληρες διάφοροι/-ες κουφιοκεφαλάκηδες, που μια τάξη στην προσωπική ζωή τους αδυνατούν να βάλουν, προβάλλουν βία, εγκλήματα και χολυγουντιανά σκουπίδια γεμάτα με ακόμη περισσότερη βία. Κι ύστερα απορεί «η εκπαιδευτική κοινότητα» πώς αυξάνεται η βία μεταξύ των μαθητών…

Ή των φοιτητών. Των φοιτητών που βρίσκονται ξανά σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αυτή τη φορά ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, τα οποία μόνο στην «έξυπνη» Ελλάδα βαφτίστηκαν «μη κρατικά» και «μη κερδοσκοπικά»! Δηλώνω «κάθετα αντίθετος» σ’ αυτές τις αμερικανικού τύπου ονειρώξεις των ημετέρων κεφαλαιούχων, οι οποίοι δεν ξέρουν πού να τοποθετήσουν τα λεφτά που αρμέγουν από τις ψυχές μας. Τρεις απορίες έχω: α) με το κακόμοιρο το Σύνταγμα (όχι την πλατεία, το άλλο…) τι σκοπεύουν να κάνουν; β) με τι αλχημείες μπορεί ένας τέτοιος οργανισμός να είναι «μη κερδοσκοπικός»; και γ) το Χάρβαρντ, ως «κλασικό» ιδιωτικό πανεπιστήμιο, πληρώνεται προκειμένου να επιτρέπει στον κύριο Μπακογιάννη (τέως Δήμαρχο Αθηναίων) να διδάσκει; αυτό θα συμβαίνει και στα ενταύθα ιδρύματα; Κάθε απάντηση δεκτή.

Και λέγοντας για Αίγιο, μια πόλη που επισκέπτομαι εδώ και 5 χρόνια από μια φορά, είχε ένα παράρτημα του ΤΕΙ Πάτρας με δύο Σχολές, Φυσικοθεραπείας και Οπτικής και Οπτομετρίας, μια χαρά χρήσιμες σπουδές, που οδηγούν σε μια χαρά χρήσιμα επαγγέλματα. Πλήθος παιδιών, όμορφες πινελιές στην εικόνα της πόλης (καληώρα σαν της δικής μας, για όσους/-ες περπατούν με τα μάτια ανοιχτά…), μεγάλη ένεση στην οικονομική ζωή μιας μικρής επαρχιακής πόλης, που κάποτε ήταν κάτι (το βλέπει κανείς έντονα στα κουφάρια των βιομηχανικών κτηρίων και στην σιδηροδρομική υποδομή) και σήμερα δεν έχει από πού να κρατηθεί. Φέτος, ερημιά. Τίποτε. Πέρασα τυχαία έξω από το επίσης βιομηχανικό, ανακαινισμένο κάποτε, κτήριο του ΤΕΙ και είδα σπασμένα τζάμια και ερήμωση. Ρώτησα κι έμαθα ότι οι Σχολές μεταφέρθηκαν στην Πάτρα, το ΤΕΙ έκλεισε, τα νιάτα έφυγαν, το Αίγιο έχει ερημώσει, ο Δήμαρχος προσπαθεί να το φέρει πίσω – είπα «μην ανησυχείτε, θα φέρει ο Πιερρακάκης την CVC να σας φτιάξει ιατρική σχολή, άλλωστε η CVC είναι μία καθαρά μη κερδοσκοπική επιχείρηση, όλα θα γίνουν τέλεια, η Παναγία η Τρυπητή βοήθειά σας».

Σας ασπάζομαι επισταμένως, γεια χαρά.

Στην φωτογραφία η ως άνω Αιγιώτισσα Παναγία Τρυπητή.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 21.02.2024, αρ.φύλλου 4116)

κυκλο-φ-οριακα 1182, 14 Φεβρουαρίου 2024

 

Καλημέρα Φίλοι και Συμπολίτες. Αν δεν μου το ‘λεγε κατά τύχη η Μαρία (γέλαγ’ η Μαρία, η Μαρία…, που λέει και το τραγούδι του Λ.Παπαδόπουλου και Μ.Πλέσσα) ούτε που θα ‘ξερα ότι σήμερα, 14 Φεβρουαρίου, εορτάζει ο περιβόητος Άγιος Βαλεντίνος. Βεβαίως και αναλόγως, παραπάνω από το 99% του Ελληνικού Λαού, με τα 4.000 χρόνια Ιστορίας, δεν γνωρίζει ότι στις 9 Φεβρουαρίου εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, εις ανάμνησιν του θανάτου του Διονυσίου Σολωμού στις 9 Φεβρουαρίου 1857.

Της Ελληνικής μας Γλώσσας, αγαπητές και αγαπητοί, που προσφάτως δέχεται μία ακόμη βάρβαρη επίθεση από τους ίδιους τους, υποτίθεται, περί τας τέχνας ενδιαφερόμενους Έλληνες: πρόκειται για την κατάργηση της απλούστατης Γενικής Πτώσης στα κύρια ονόματα: … τραγούδι των Λευτέρης Παπαδόπουλος και Μίμης Πλέσσας, κείμενο του Γρηγόριος Ξενόπουλος, ποιητική συλλογή της Κική Δημουλά. Έτσι, «στα ίσα», που λέγανε και οι (κάποτε) μάγκες, έτσι μας γουστάρει, το ρίχνουμε στα μέσα μαζικής δικτύωσης και στα ιntερνέτια γενικώς, και σκασίλα μας. Επειδή αυτή η πάμφτωχη γλώσσα, η κοινή αγγλοαμερικανική, που τα έρμα τα Ελληνόπουλα κάνουν και δέκα χρόνια να την «μάθουν», δεν έχει γενική πτώση στα κύρια ονόματα (και γενικότερα δεν έχει, βολεύεται μ’ εκείνο το ‘s…) βουρ οι δικοί μας οι φωστήρες, να την καταργήσουμε κι εμείς. Να το πω δουλοπρέπεια; λίγο είναι. Να το πω βλακεία; πολύ είναι, διότι για να υπάρχει βλακεία πρέπει να υπάρχει εγκέφαλος…

Και το ντιπκαταντιπ χειρότερο είναι που όλη αυτή η «ιντελιγέντσια των μέσων» αύριο-μεθαύριο θα βγει μετά πάθους ασιγάστου και οργής υπερμέτρου να διεκδικεί τα μάρμαρα του Παρθενώνα από τους κλέφτες. Είμεθα έθνος ανάδελφον!

Και περνώντας ακροποδητί από τους μάγκες, στο μυαλό μου ήρθε το ιστορικό άσμα «Αν είσαι μάγκας όπως λες / με γεια σου και χαρά σου / μα να προσέχεις μάγκα μου / τη συμπεριφορά σου», με την Μαίρη Λίντα να απευθύνεται στον Θανάση Βέγγο και στο 3^ο ρεφραίν, με σεκόντο τον ίδιο τον Μανώλη Χιώτη, λέει «Κι ασ’ τη σκληράδα μάγκα μου / σκληρός μην είσαι τόσο / και συμμαζέψου ρε σκληρέ / να μη σε μαλακώσω». Λαϊκή ποίηση του Αλέκου Σακελλάριου.

Την σήμερον ημέραν έχουμε γεμίσει με σκληρούς. Εδώ, εκεί, δίπλα, παντού σκληροί τύποι – και κανείς δεν προσπαθεί να τους μαλακώσει. Ψήφισμα για τα χάλια της Ελλάδας στον τομέα του δικαίου και της δημόσιας διοίκησης έβγαλε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (το οποίο σε λίγους μήνες θα μας το παρουσιάσουν ως τον Μέγα Ναό της απανταχού Δημοκρατίας…) και οι σκληροί κυβερνητικοί παράγοντες επικαλέστηκαν ως υπαίτιους του ψηφίσματος ζηλόφθονες αριστερόστροφους εχθρούς της ελληνικής πατρίδας, στην οποία τα πάντα βαίνει καλώς (και τα παιδία παίζει…).

Κι άλλοι σκληροί, πολύ σκληροί. Αυτοί που τιμώρησαν την οπαδική βία στο ποδόσφαιρο κλείνοντας τα γήπεδα κι αφήνοντας κάτι τύπους σαν τον Άρχοντα να αποκαλούν «μαϊμού» έναν Έλληνα παίκτη ποδοσφαιρικής ομάδας με σκούρο δέρμα.

Σκληρός, πολύ σκληρός κι εδώ, σ’ εμάς, ο Άρχοντας του Μονακό, που μοιράζει αβέρτα χαστούκια και χυδαιότητες. Ο Θεός να μας φυλάει.

Κατά τα λοιπά, κανένα σοβαρό έργο δεν εκτελείται σε τούτη την πόλη. Ακόμα και τα μικρά, τα επιφανειακά εργάκια σέρνονται και δεν λένε να τελειώσουν, βλέπε Πλατεία Πανεπιστημίου, οδός Γαμβέτα (έχουν αγανακτήσει οι παρόδιοι…), Πλατεία Γερμανικών, οδός Μεταμορφώσεως – τζάμπα και βερεσέ, πεταμένα λεφτά, απείρως πιο απαραίτητη η συντήρηση του κτηρίου Τζιόρτζιο ντε Κίρικο και επιτέλους η λειτουργία του ασανσέρ, καθώς και η ανακατασκευή (;) του διπλανού κτηρίου, εκεί που στεγαζόταν η Πολυφωνική Χορωδία Δήμου Βόλου, η οποία ξεσπιτώθηκε, το πολύτιμο αρχειακό υλικό της μεταφέρθηκε στα υπόγεια του Δημοτικού Ωδείου και καταστράφηκε στην πλημμύρα του Σεπτέμβρη… Και οι τόσο διαφημισμένες ασφαλτοστρώσεις στην πόλη – αν θυμάστε «θα επιστρέψετε από διακοπές σε έναν αλλιώτικο Βόλο» – καλές και απαραίτητες στις αρτηρίες, με τις γνωστές δυσκολίες στα φρεάτια της αποχέτευσης, αλλά το υπόλοιπο οδικό δίκτυο υποφέρει, γεμάτο λακούβες και μπαλώματα

Για τα χωριά δεν έχω καθόλου εικόνα και παρακαλώ όποιον/-α έχει, να με ενημερώσει καταλλήλως.

Με τα δέντρα που διαρκώς κόβονται στον Κραυσίδωνα δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Ποιος δίνει άδειες κοπής; Με ποια κριτήρια; Με βάση ποια τεκμηριωμένη, επιστημονική άποψη; Ποιος απέδειξε ότι τα δέντρα ευθύνονται για τις υπερχειλίσεις των χειμάρρων; Τι απεφάνθησαν επ’ αυτού οι Ολλανδοί; Οι οποίοι παρουσιάστηκαν αρμοδίως ως οι των πάντων γνώστες και θεράποντες αμέσως μετά τις πλημμυρικές καταστροφές, σε μία ακόμη επικοινωνιακή παράσταση, κι ακόμα μελετούν την υπόθεση της πλημμυρισμένης Κάρλας, η οποία διοχετεύει διαρκώς στον Παγασητικό εκατοντάδες χιλιάδες κυβικά μέτρα μολυσμένων υδάτων. Και οι ημέτεροι αρμόδιοι «ό,τι θυμούνται χαίρονται», κάθε μέρα και μια άλλη «πρόταση» ακούω, κι ο μόνος τους καημός είναι να μην φύγει από την Μαγνησία η Αεροπορία Στρατού. Για να ξαναγυρίσουμε στα δέντρα, κανείς δεν σκέφτεται ότι αν αποψιλωθούν οι κοίτες των ρεμάτων-χειμάρρων-ποταμών τίποτε, πλέον, δεν θα συγκρατεί τα πρανή των όχθεων κι όσα τοιχία ή συρματοκιβώτια κι αν φτιάξουμε πάντα θα υπάρχει κίνδυνος παράσυρσης, διάβρωσης, υποσκαφής κλπ.; Εκτός, φυσικά, του ότι αυτά τα υπέροχα φυσικά οικοσυστήματα μετατρέπονται σε κρανίου τόπους, με εν πολλοίς απρόβλεπτες συνέπειες για ολόκληρο το φυσικό περιβάλλον της περιοχής.

Ο πανικός είναι σε κάθε περίπτωση χείριστος σύμβουλος.

Σας ασπάζομαι αμφοτεροβαρώς μέσα από το οχηματαγωγό SPORADES STAR – η τεχνολογία να ‘ν καλά. Γεια σας.

Στην φωτογραφία μυγδαλιές στην πλημμυρισμένη Κάρλα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 14.02.2024, αρ.φύλλου 4111)

κυκλο-φ-οριακα 1181, 7 Φεβρουαρίου 3024

 

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Η στήλη βρίσκεται στας Αθήνας, για πολύ καλόν λόγο – το γράφω, γιατί δυστυχώς όλο στο κακό πάει ο νους, ολονών μας. Με έναν λαμπρό καιρό, όχι απόλυτα φυσιολογικό για την εποχή αλλά πολύ ταιριαστό για τις εξορμήσεις μας καιρό – φημολογείται ότι πρόκειται για τις φετινές αλκυονίδες ημέρες.

Η πρώτη μας επαφή με την αθηναϊκή πραγματικότητα ήρθε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος – το οποίο, ως γνωστόν, αγοράστηκε πρόσφατα από ένα Καναδικό «φαντ» (fund) και αμέσως διαφημίζεται τηλεοπτικώς για αύξηση κεφαλαίου και παρόμοια χρηματιστηριακά «παιχνίδια». Πήγα με το δικό μου αυτοκίνητο να παραλάβω τρεις ανθρώπους. Μια χαρά Αττική Οδός (ευτυχώς που είχαμε Ολυμπιακούς Αγώνες…) πανεύκολα στο αεροδρόμιο, κατεύθυνση «Αφίξεις», όλα σωστά. Όμως μπροστά μας μπάρα κατεβασμένη, με κόκκινο συνεχές φως, stop. Παρακείμενο μηχάνημα εκδίδει καρτάκι, η μπάρα πρασινίζει και σηκώνεται  μπαίνω σε έναν επιμήκη χώρο όπου κινούνται και σταθμεύουν οχήματα, παραλαμβάνουν πεζούς που βγαίνουν με βαλίτσες από τις εξόδους του αερολιμένα, «ωραία», λέω, «στο σωστό μέρος ήρθα», αρκετό χρόνο έχω, μια χαρά θα τους υποδεχτώ τους ανθρώπους. Ύστερα κοίταξα το καρτάκι, το οποίο γράφει ακριβώς τα εξής: 0-10 min δωρεάν μέχρι 2 φορές την ημέρα, 10-20 min 5 €, >20 min 1 € /min, >60 min γερανός!! Να μην σας τα πολυλογώ, βγαίνοντας πλήρωσα 29 €. Μάλιστα, 29 €!! Σας το γράφω για να το έχετε υπόψη σας αν και όταν πάτε να παραλάβετε αφίξεις  στο Ελ.Βενιζέλος, να ρυθμίσετε αναλόγως τον χρόνο παραμονής σας σ’ αυτόν τον χώρο μπροστά στις εξόδους, που είναι πολύ εξυπηρετικός αλλά και πανάκριβος.

Σε πλήρη αντιδιαστολή, στο Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ), στο ίσως καλύτερα οργανωμένο κτήριο στάθμευσης σε ολόκληρη την Ελλάδα, η στάθμευση μάς κόστισε 3 € για περίπου 2 ώρες. Αυτό το Κέντρο, αγαπητοί, είναι από το 2016 που εγκαινιάστηκε ένα πραγματικό στολίδι για την Αθήνα και την Ελλάδα. Μπαίνεις και αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι κάπου αλλού, μακριά από την βρώμικη και βουερή Αθήνα, κάπου που σε κάνει να ξανα-αισθάνεσαι άνθρωπος. Η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή είναι βέβαια δύο κορυφαίοι θεσμοί Πολιτισμού που στεγάζονται στο Κέντρο, αλλά ο Πολιτισμός δεν τελειώνει εκεί, ολόκληρος ο δομημένος και ο αδόμητος περιβάλλων χώρος παράγει και εμπνέει Πολιτισμό. Κυριακή ήμασταν εκεί και ήταν μεγάλο το πλήθος των επισκεπτών, στην μέγιστη πλειοψηφία οικογένειες με μικρά παιδιά, που έτρεχαν ελεύθερα παντού, απολαμβάνοντας την λιακάδα και χαζεύοντας τους «χορευτές» πίδακες στην λίμνη.

Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην Πρωτεύουσα.

Και κόσμος παντού, πολύς κόσμος. Σάββατο πρωί μια βόλτα από το Παναθηναϊκό Στάδιο (το και Καλλιμάρμαρο αποκαλούμενο) μέσω Ζαππείου στους τσολιάδες του Άγνωστου Στρατιώτη κι από εκεί στην Μητρόπολη και (ως λογική κατάληξη) Μοναστηράκι-Πλάκα-Θησείο. Η Αρχαία Αγορά, η Στοά του Αττάλου, απέναντι οι λόφοι και το Αστεροσκοπείο και πιο ψηλά απ’ όλα η Ακρόπολη, αστραφτερή μέσα στο αιώνιο αττικό φως. Μαγεία.

Κατεβαίνοντας την οδό Αδριανού ήρθε η ελληνική πραγματικότητα να μας συναντήσει. Σε ένα σημείο όπου υπάρχουν κάποιες υπό ανασκαφήν αρχαιότητες ο χώρος απομονώνεται με το γνωστό πορτοκαλί πλαστικό κουρέλι στηριγμένο με το γνωστό σύρμα πάνω στις γνωστές μπετόβεργες, καρφωμένες στις πλάκες του πεζοδρόμου! Το βλέπουν αυτό το θέαμα οι μαγεμένοι από τα υπόλοιπα τουρίστες και απορούν, τι ν’ τούτο; Ποιος καρφώνει μπετόβεργες στην επιφάνεια των δρόμων ή/και των πεζοδρομίων, αδιακρίτως; Ποιος; τι θα πει ποιος; Ο κάθε μάστορας, ο κάθε εργολάβος ή εργολαβίσκος, όπου υπάρχει εργοτάξιο, μικρό ή μεγαλύτερο, οι μπετόβεργες και το πορτοκαλί κουρέλι είναι τα κυρίαρχα στοιχεία – και αν δεν με πιστεύετε ή δεν έχετε ακόμη εντοπίσει την ασχήμια, κάντε μια βόλτα στην πόλη, όλο και κάτι θα υπάρχει. Και δεν είναι, συμπολίτες, μόνο η ασχήμια, προκαλείται και ζημιά, για την οποία, φυσικά, ουδείς ενδιαφέρεται. Για να σταθούν (καρφωθούν) οι μπετόβεργες γίνονται με βαρύ δράπανο βαθιές τρύπες στην άσφαλτο ή στα πλάκες ή στους κυβόλιθους. Κι όταν κάποτε οι μπετόβεργες αφαιρούνται, οι τρύπες παραμένουν! Στις τρύπες μπαίνει νερό που διαβρώνει, το νερό παγώνει, οι λακκούβες δεν είναι μακριά…

Αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοιες λεπτομέρειες; Μόνο κάτι γκρινιάρηδες σαν κι εμένα, όλο και λιγότεροι…

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα εργοτάξια των σταθμών της νέας Γραμμής 4 του Μετρό, που υπολογίζεται να ολοκληρωθούν το 2029 – μια αρχιτεκτονική ομάδα στην οποία συμμετέχουν έγκριτοι Βολιώτες Μηχανικοί έχει ήδη βραβευτεί για την πρόταση διαμόρφωσης του Σταθμού Ακαδημίας. 15 συνολικά θα είναι οι καινούργιοι Σταθμοί: Άλσος Βεΐκου, Γαλάτσι, Ελικώνος, Κυψέλη, Δικαστήρια, Αλεξάνδρας, Εξάρχεια, Ακαδημία, Κολωνάκι, Ευαγγελισμός, Καισαριανή, Πανεπιστημιούπολη, Ιλίσια, Ζωγράφου, Γουδή. Να είμαστε καλά να το ζήσουμε κι αυτό το σοβαρό συγκοινωνιακό έργο, όπως και της Θεσσαλονίκης, που φημολογείται ότι θα λειτουργήσει τον φετινό Νοέμβριο.

Με το τραίνο, πάλι, δεν ξέρω τι γίνεται και δεν μπορώ, πλέον, να καταλάβω ποιος «φορέας» είναι υπεύθυνος για τι.

Τελειώνουμε εδώ, αυτό το κείμενο γράφτηκε στην Αθήνα. Να μας χαίρεστε παραμεθαύριο τους Χαραλάμπηδες και την επομένη τους Βλάσηδες, μαζί με ολόκληρον τον Άγιο Βλάση! Να είστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 07.02.2024, αρ.φύλλου 4106)