κυκλο-φ-οριακα 1192, 24 Απριλίου 2024

 

4άρτη 24.4.24, Καλημέρα συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες και αναγνώστριες. Το 4 κυρίαρχο σήμερα, δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις διάφορες συναστρίες, τις οποίες προσπαθούν απεγνωσμένα να ερμηνεύσουν διαφόρων τύπων «επαΐοντες» στα πανομοιότυπα πρωινάδικα της ελληνικής τηλεόρασης.

Ολοταχώς προς το Άγιον Πάσχα, λοιπόν. Κι εμείς ετοιμαζόμαστε να ψάλουμε τα εγκώμια το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης με την καλλίφωνη συντροφιά από το 1981, όπου άρχει ο Νίκος Παρθένης, και να μεταφέρουμε ως Πρόσκοποι του 58^ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων τον Επιτάφιο του Αγίου Κωνσταντίνου στην παραλία, όπως κάνουμε από το 1956. Αυτά τα δύο γεγονότα, κυρίως, χαρακτηρίζουν, εδώ και χρόνια, το δικό μας Πάσχα και δευτερευόντως το εν πάση περιπτώσει παραδοσιακό αρνί στη σούβλα (με το κατάλληλο μηχανάκι, πλέον, ποιος κάθεται να γυρίζει με το χέρι…).

Μέχρι τότε, βέβαια, έχουμε δρόμο ακόμα. Ποιος ξέρει τι καταστροφές θα μας βρουν, πόσες φορές θα σκούξει εκείνο το εκνευριστικό 112, που κακό χρόνο να ‘χει ως άγγελος κακών, πόσες φορές θα ανταλλάξουν φιλοφρονητικούς πυραύλους το Ισραήλ με το Ιράν και πόσα παιδιά θα πεθάνουν στην Παλαιστίνη, πόσοι ακόμη νεκροί θα ταυτοποιηθούν στα μπάζα των Τεμπών, τα οποία, ως γνωστόν, μαζεύτηκαν από μόνα τους, αφού ουδείς έδωσε εντολή να μαζευτούν – όπως το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, το οποίο φορτώθηκε από μόνο του, αφού ουδείς έδωσε εντολή να φορτωθεί.

Μέχρι τότε μπορεί να έχουν τελειώσει και τα «έργα» της κατά δήλωση της ίδιας «πιο αποτελεσματικής δημοτικής αρχής που είχε ποτέ ο Βόλος», άλλωστε καθένας ό,τι θέλει λέει και το θέμα είναι η πραγματικότητα ποια είναι. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν πάει καλά. Η Πλατεία Πανεπιστημίου κλείνει κοντά τρία (3) χρόνια υπό ανακαίνισιν, η φοβερή και τρομερή αλλαγή οδοστρώματος στην οδό Ερμού και κρασπέδων μπροστά στο Ωδείο πλησιάζει το εξάμηνο, η μετατροπή της οδού Παύλου Μελά σε οδό Ήπιας Κυκλοφορίας καθυστερεί – και, με την ευκαιρία, μαθαίνω ότι η πιάτσα ΤΑΞΙ που ήταν στην οδό θα μεταφερθεί επί της οδού Δημητριάδος, αριστερά κατά την κίνηση (αφού στην δεξιά υπάρχει η πράσινη λεωφορειολωρίδα). Δύο παρατηρήσεις: α) θεωρώ λάθος να χωροθετηθεί πιάτσα ΤΑΞΙ σ’ αυτό το σημείο της οδού Δημητριάδος, το σωστό είναι η πιάτσα να πάει στην πλατεία Μπόρελ, εκτός οδού κύριας κυκλοφορίας, παλαιότερα, αν δεν κάνω λάθος, υπήρχε πιάτσα μέσα στον χώρο της πλατείας, δεν θυμάμαι γιατί έφυγε. Γενικώς, βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο ως προς τον Δήμο και τις Υπηρεσίες του, υπάρχει και η διαρκής γκρίνια των ίδιων των ιδιοκτητών-οδηγών ΤΑΞΙ, που μετά βίας συμφωνούν σε περιπτώσεις αλλαγών, έχω προσωπικά ζήσει καταστάσεις τρέλας τόσο με την πιάτσα στο Υπεραστικό ΚΤΕΛ, όσο και με την πιάτσα στο Νοσοκομείο, την πιάτσα Ιωλκού-Αργοναυτών, την πιάτσα στα Κύματα, που διπλασιάστηκε αυτοβούλως, και λοιπά πολλά και χαρούμενα, και β) αν δεν πρόκειται να επιστρέψουν τα ΤΑΞΙ στην Παύλου Μελά τι νόημα έχει αυτό το πλάτος οδοστρώματος που κατασκευάστηκε; Η θεωρία και η πράξη των οδών ήπιας κυκλοφορίας προβλέπει πλάτος κίνησης οχημάτων το πολύ 3,00 μέτρα και ο υπόλοιπος διατιθέμενος χώρος να αφιερώνεται στην κίνηση των πεζών, ΑμεΑ κλπ.

Υπάρχει φυσικά και το έργο της αλλαγής των σωλήνων ύδρευσης, πάντα σε εξέλιξη, ουδείς γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Κι αν γίνει και καμιά «στραβή» με τον εγκληματικής σύλληψης ενιαίο θεσσαλικό «φορέα» διαχείρισης υδάτων (ποιο παλληκάρι έχει βάλει το χέρι του για να το βάλει στη συνέχεια στην τσέπη του δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή, σύντομα θα μάθουμε…) να δούμε πώς και πότε θα αποπερατωθεί το έργο. Α! μάθαμε όμως, ότι οι περίφημοι των πάντων γνώστες και των πάντων ιατροί Ολλανδοί, οι οποίοι αιφνιδίως εμφανίστηκαν καναδυό μέρες μετά τις καταστροφές του Σεπτέμβρη, αμείφθηκαν με 940.000 ευρώ (!!) και οι πληροφορίες μας λένε ότι περιμένουν και κάτι ακόμα ψιλά. Και με όλα αυτά τα λεφτά, βρε παιδιά, δεν κατέστη δυνατόν να βρουν καναδυό σχετικούς μεταφραστές, και παρέδωσαν στους ιθαγενείς Έλληνες, όπως συνηθίζουν να κάνουν στην Αφρική όπου δραστηριοποιούνται, την «μελέτη» τους με την επωνυμία «master plan» στα αγγλικά – Χάρβαρντ, παιδί μου, όχι παίξε-γέλασε!

Φίλος που κατοικεί μόνιμα στην Μηλίνα μου είπε ότι ευτυχώς που η προχθεσινή κακοκαιρία ήταν σχετικά χαμηλής έντασης και μικρής διάρκειας, αλλιώς το χωριό θα ξαναπνιγόταν, καθώς τίποτε το ουσιαστικα αντιπλημμυρικό δεν έχει γίνει!

Θα το ξαναπούμε, θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία.

Και με αυτά ως προϋπόθεση, την Αρετή και την Τόλμη, υποθέτω εγώ, βαδίζουμε προς τις Ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου. Για μια Ευρώπη των Λαών και όχι των μονοπωλίων, έλεγε κάποτε παλιάαααα ένα σύνθημα. Τώρα πια αυτά έχουν τελειώσει, η Ευρώπη είναι ένας πιστός ακόλουθος της μίας και μοναδικής υπερδύναμης κι ένα καλό μέρος για πολύ υψηλές αμοιβές και μια εξειδικευμένη γραφειοκρατία έκδοσης κατά το πλείστον μη εφαρμόσιμων οδηγιών από τα Κράτη-Μέλη. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, που καμία σχέση δεν φαίνεται να έχει με τους Λαούς, που δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε αμερικανικό καταναγκασμό και σπεύδει να δικαιολογήσει κάθε σφαγή αμάχων στο όνομα της Δημοκρατίας. Κρίμα, αλλιώς την είχαμε φανταστεί την Ενωμένη Ευρώπη…

Αυτά για σήμερα. Σε ταξίδι βρίσκεται πάλι η στήλη, στην όμορφη Θεσσαλονίκη και πάλι, από εκεί και η φωτογραφία του γλυπτού με τις ομπρέλες, έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου (1903-2004), από το 1997 στην παραλία της πόλης κι από το 2013 στην σημερινή του θέση.

Σας αγαπώ και σας υπολήπτομαι δεόντως. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 24.04.2024, αρ.φύλλου 4158)

κυκλο-φ-οριακα 1191, 17 Απριλίου 2024

Σήμερα η εφημερίδα "Μαγνησία" δεν εκδόθηκε, λόγω της γενικής απεργίας που προκήρυξε η ΓΣΕΕ. Κατά συνέπεια το σημερινό κείμενο δεν πρωτο-δημοσιεύτηκε στο χαρτί. Λόγω του "επετειακού χαρακτήρα" της τελευταίας παραγράφου και των Χαιρετισμών, εκτιμήθηκε ως ορθη η απ' ευθείας ηλεκτρονική ανάρτηση.

Χαῖρε͵ ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν· χαῖρε͵ ὅτι τὸν πολύρρητον ἀναβλύζεις ποταμόν·

Παρακολουθούσα την περασμένη Παρασκευή στον Άγιο Κωνσταντίνο την τέταρτη Στάση των Χαιρετισμών κι αυτός ο στίχος, στο γράμμα «Φ», ο γεμάτος φως, ήρ κιθε και εγκαταστάθηκε στο μυαλό μου. Αγνοούμε τον ποιητή, αγνοούμε και τον υμνωδό του Ακαθίστου Ύμνου, όμως οι στίχοι, αυτοί οι Χαιρετισμοί, αυτά τα «Χαίρε» παραμένουν μοναδικά στοιχεία, πέρα από την Ορθόδοξη Λειτουργική, στην παγκόσμια λογοτεχνία (=τέχνη του λόγου). Μόνο ο μεγάλος Έλληνας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης αποπειράθηκε και πέτυχε να καταγράψει στο Δοξαστικό μέρος της επικής σύνθεσής του «'Αξιον Εστί» (επίσης μοναδικής στην παγκόσμια λογοτεχνία) επτά «Χαιρετισμούς» με αναφορά στην Παναγία ή στην Ελλάδα!

Και ο μεν πολύφωτος φωτισμός και κατανοητός είναι και συχνά χρησιμοποιείται, όμως ο πολύρρητος ποταμός είναι μια σπανίως συναντώμενη έκφραση, γι’ αυτό και τόσο εντυπωσιακή. Αυτά περί αυτά, τα υψηλά και τα μεγάλα.

Αλλά εδώ, δυστυχώς, σε τούτη την έρμη πόλη, τα υψηλά και τα μεγάλα αναφέρονται σε άτομα με δυνατά μπράτσα, τα οποία δικαιούνται, καθώς φαίνεται, να δέρνουν, καλυπτόμενα, μάλιστα, από άλλα άτομα, υψηλοτέρων αρμοδιοτήτων. Τουτέστιν, συμπολίτες, όσο ανατρέχω στην ιστορία αυτής της πόλης δεν συναντώ περίπτωση ξυλοδαρμού Δημοτικού Συμβούλου από έτερον Δημοτικό Σύμβουλο και μάλιστα μεταμφιεσμένο και ξανα-μάλιστα (!) μέσα σε Δημοτικό Γραφείο. Το ζήσαμε, το ζούμε κι αυτό, συμπολίτες. Και μερικές μέρες μετά μέσα στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου και με παρόντες όλους του Δημοτικούς Συμβούλους και πλήθος κόσμου ανενδοίαστα ο Άρχοντας «συνέστησε» στον δαρμένο επί λέξει «να βάλει μυαλό» κι ύστερα έδωσε συνέντευξη και δήλωσε ότι καταδικάζει μεν κατανοεί δε την πράξη του Συμβούλου του!

Απίστευτες, πρωτόγνωρες, αδιανόητες μέχρι προχτές ακόμα καταστάσεις αγαπητοί. Αναρωτιέμαι τι έχουμε να ζήσουμε ακόμη και πόσο πραγματικά κινδυνεύει η σωματική μας ακεραιότητα. Όλων μας, συμπολίτες, το πιστεύω αυτό κι εσείς δεν εξαιρείστε, έχουμε φτάσει εκεί που φοβόμασταν ότι θα φτάσουμε, εκεί που η αλαζονεία της εξουσίας υπερβαίνει την λογική της δημοκρατίας των πολιτών και οδηγεί στην παρα-λογική του φασισμού των ολίγων.

Αυτά περί αυτά, τα χαμερπή και τα ποταπά.

Στα περασμένα κυκλο-φ-οριακα αναφερθήκαμε στο σημαντικό ζήτημα της παράκαμψης της Άλλης Μεριάς και ζητήσαμε από τον Δήμο να ενεργοποιηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση. Αντί γι’ αυτό ο Δήμος πανηγύρισε στις 12 Απριλίου την κατασκευή εργοστασίου «επεξεργασίας απορριμμάτων», το οποίο, όπως αρμοδίως δηλώθηκε και ανυπερθέτως διαφημίστηκε από τα φιλικά «μέσα», «…πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο που έχει γίνει στην πόλη (σσ. τόσο απλά και ταπεινά…) … και φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή μου». Και στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα έργο 45 εκατ. ευρώ το οποίο το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα που θα έχει είναι να παράγει φτηνό καύσιμο από σκουπίδια για την ΑΓΕΤ και μόνο και όχι για την Χαλυβουργία, που δεν χρησιμοποιεί καθόλου στερεά καύσιμα. Τα υπόλοιπα είναι σαλτσίτσες και οι 60-70 θέσεις εργασίας του ρεπορτάζ είναι τουλάχιστον θεωρητικές. Θα επανέλθουμε, το θέμα είναι πολύ σημαντικό και δείχνει, μετά το LNG και τον ΝΠΣ φυσικά, ποιο μέλλον ονειρεύεται για τον Βόλο ΜΑΣ αυτή η «παρέα» που διοικεί την πόλη και την χώρα.

Κατά τα άλλα, οι υδρογονάνθρακες (λέγε με πετρέλαιο…) βρίσκονται για μία κόμη φορά στην Ελλάδα «προ των πυλών». Είναι πλέον αμέτρητες οι φορές που έχουμε όλοι μας ακούσει για τα πλούσια κοιτάσματα που βρίσκονται στους βυθούς των ελληνικών θαλασσών, χαμός γίνεται – βεβαίως μαζί με τα συνωμοσιολογικά σενάρια που θέλουν τις «επτά αδελφές» του παγκόσμιου καρτέλ πετρελαίου (ΒΡ, SHELL, CHEVRON, TEXACO, MOBIL, EXXON και GULF OIL με τις όποιες εταιρικές διαφοροποιήσεις τους) να μην επιθυμούν να γίνει η Ελλάς πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Γιατί φοβούνται, οι αδελφές, την αγέρωχη, ανεξάρτητη, ασυγκράτητη, ηγετική πορεία της Ελλάδας στον διεθνή στίβο, της Ελλάδας που πρώτη στέλνει όπλα στην Ουκρανία και καταδικάζει την Ρωσία, που πρώτη συμπαρίσταται στον «αντιτρομοκρατικό (λόγω Χαμάς…)» αγώνα του Ισραήλ στη γενοκτονία της Γάζας, που πρώτη καταδικάζει τις (οπερετικές εν τέλει…) επιθέσεις του Ιράν. Πρώτη παντού η Ελλάς και οι αδελφές, τι να κάνουν κι αυτές; φοβούνται. Όμως η Ελλάς επιμένει, και αφού επί 20ετίαν, περίπου, διεξήγαγε σεισμολογικές έρευνες (μπας και κατά την εξόρυξη ανοίξει κάνα ρήγμα και πάθουμε ζημιά…) δήλωσε προχθές στο Φόρουμ των Δελφών ότι τέλειωσαν τα ψέματα (σσ. …τόσων χρόνων), το 2026 ξεκινούν οι εξορύξεις. Πάρτε λεπτό μαντήλι και δέστε έναν κόμπο – 2026 πετρέλαιο!

Επιστρέφοντας στα ημέτερα εδάφη παρατηρούμε τις ταλαιπωρίες του λιμανιού μας λόγω επιχωματώσεων μετά τις πλημμύρες του Σεπτεμβρίου αλλά και συνολικά του Παγασητικού Κόλπου, που δέχεται αδιαμαρτύρητα όλη την αποστράγγιση της Κάρλας. Ουδείς γνωστοποιεί στοιχεία χημικών μετρήσεων, οι κολυμβητές κολυμβούν και αυξάνονται όσο η άνοιξη μετατρέπεται σε καλοκαίρι, τι ακριβώς συμβαίνει με τα παράκτια νερά; Ποιος θα μας το πει;

Στο προσωπικό ημερολόγιο της Μητέρας μου Γεωργίας διαβάζω: 

17 Ἀπριλίου 1953            Γεννήθηκε τό δεύτερο παιδί μας. Στην Κλινική Παπαγεωργίου, γερό καί ὄμορφο. Με ματάκια ἐξυπνότατα. Παρασκευή στίς 3^1/2 μ.μ. Εὔκολη καί γρήγορη γέννα. Βαφτίστηκε τόν Ὀκτώβριο 1953 στό ἐκκλησάκι Ἅγιος Ἀπόστολος ἀπ’ τόν Ἀχιλλέα Ἀμουτζόπουλο, παίρνοντας τό ὄνομα Χαράλαμπος.

Σας αγαπώ διακαώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία ο Δον Κιχώτης και ο πιστός Πάντσο μπροστά στους σύγχρονους ανεμόμυλους.

κυκλο-φ-οριακα 1190, 10 Απριλίου 2024

 

…Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός…

Η Άνοιξη, με τις ολοπόρφυρες παπαρούνες, τα ταπεινά ευωδιαστά χαμομηλάκια, τα καταπράσινα ολόφρεσκα πλατανόφυλλα. Χθες στην Πλατεία των Σταγιατών («σαν το νερό των Σταγιατών δεν έχει / όποιος το πίνει πολεμάει κι αντέχει…» τραγουδάει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης) αναρωτιόμουνα ξανά τι τεράστιες φυσικές δυνάμεις άντλησης απαιτούνται για να ανεβούν οι χυμοί από τις ρίζες στην τελευταία άκρη ενός αιωνόβιου πλατάνου, και μάλιστα με μεγάλη κουφάλα (!), ίσως 20 ή και περισσότερα μέτρα πάνω από την γη. Και να ζωογονήσουν αυτή την άκρη, κι όλες τις υπόλοιπες, ίσως και χιλιάδες άκρες με μικρά πλατανόφυλλα, που σύντομα θα μεγαλώσουν και θα προσφέρουν τον ίσκιο τους σ’ αυτή την όμορφη πηλιορείτικη πλατεία. Τι δυνάμεις είναι αυτές, συμπολίτες, αναλογιστείτε και μην αδιαφορείτε μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα που σχηματικά και εν συνόλω έχουν ονομαστεί «θαύμα της φύσης».

Και μιλώντας περί φύσης, στην ιστοσελίδα του Οικονομικού Ταχυδρόμου διάβασα την εξής επικεφαλίδα: «Ηλεκτρισμός. Χρηματιστήριο Ενέργειας: Για πρώτη φορά στην Ελλάδα αρνητική τιμή στο ρεύμα. Γιατί ηλεκτροπαραγωγοί έδωσαν αρνητικές τιμές στην χονδρεμπορική αγορά», δεν διάβασα παρακάτω, θέλοντας να προστατέψω την πνευματική μου ακεραιότητα. Τι μπορεί να σημαίνει «αρνητική τιμή ηλεκτρικού ρεύματος» ψάξτε εσείς να βρείτε, τα δικά μου μαθηματικά δεν επαρκούν, συμπολίτες. Κι ύστερα τρέξτε να βρείτε «το χαμηλότερο (άρα και πιο συμφέρον…) τιμολόγιο» - άγριο δούλεμα, αγαπητοί μου, άγρια κέρδη των ολίγων, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Στην ίδια ιστοσελίδα διάβασα λίγο περί επιχειρήσεων που ιδρύονται και άλλων που κλείνουν (με στοιχεία του Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών ΕΒΕΑ για το α’ τρίμηνο 2024), είναι κι αυτά μια αρκετά μπερδεμένη ιστορία, εκείνα που συγκράτησα είναι ότι στην κορυφή βρίσκονται εταιρείες αγοράς-μίσθωσης-διαχείρισης ακινήτων (real estate στα ελληνικά) και ότι (άκουσον! άκουσον!) έκλεισαν 50 εταιρείες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος αλλά άνοιξαν 100 καινούργιες! Το καταλαβαίνετε; Τα ραπανάκια για την όρεξη και ο μαϊντανός καταγράφουν λιγότερους παραγωγούς από το ηλεκτρικό ρεύμα.

Όλα αυτά στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπως συνηθίσαμε (κακώς) να λέμε. Εγώ φοβάμαι πολύ ότι τα καινούργια μνημόνια πλησιάζουν με βήμα ταχύ…

Ανεβαίνοντας συχνά στις Σταγιάτες κατά κανόνα ακολουθούμε τον δρόμο που περνάει μέσα από την Άλλη Μεριά, δεδομένου ότι ο άλλος, από Ιωλκού-Αηδονοφωλιές, εξακολουθεί να έχει τα χάλια του, εφτά μήνες μετά την πλημμύρα. Ο δρόμος Βόλος-Άλλη Μεριά ανήκει στο Πρωτεύον Επαρχιακό Οδικό Δίκτυο του Νομού Μαγνησίας και έχει αριθμό 1. Αυτό ισχύει μέχρι, ας πούμε, το μεγάλο περίπτερο, μέχρι τον δρόμο που οδηγεί στην Πλατεία και στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Από εκεί και πάνω, μέχρι την συνάντηση με την Εθνική Οδό 34^α ο δρόμος ανήκει στο Δημοτικό Οδικό Δίκτυο, εν προκειμένω του Δήμου Βόλου. Αυτά ως γενικά. Έχουμε πολλές φορές ασχοληθεί με την επικινδυνότητα αυτού του δρόμου, που με πολύ φτωχά χαρακτηριστικά και χωρίς καθόλου πεζοδρόμια διασχίζει την πυκνοκατοικημένη περιοχή του οικισμού. Κάποια στιγμή, κατά το τέλος της δεκαετίας του ’90 αν δεν κάνω λάθος, ανατέθηκε μελέτη παράκαμψης του οικισμού από ανατολικά, με κύριο άξονα τον παρόχθιο δρόμο του χειμάρρου Αναύρου, μια μελέτη που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Αρχές του 2009, με δική μου εισήγηση, τοποθετήθηκαν οι παλλόμενοι φωτεινοί σηματοδότες, που ευτυχώς λειτουργούν μέχρι σήμερα, και διαγραμμίστηκαν οι διαβάσεις πεζών, ως ελάχιστα μέτρα προστασίας των πεζών και ιδιαίτερα των παιδιών των σχολικών μονάδων. Τον Ιούλιο 2009 ο Δήμος Πορταριάς επισήμως και εγγράφως ζήτησε από την Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας να εγκρίνει απαγόρευση διέλευσης βαρέων οχημάτων. Ήμουν ο αρμόδιος χειριστής του θέματος και αμέσως συμφώνησα να προχωρήσουμε στην απαγόρευση, το σχετικό έγγραφο που συνέταξα με αποδέκτες Δήμο Πορταριάς, Αντινομάρχη, Δήμο Βόλου (λόγω Περιφερειακού Δρόμου) και Τροχαία το έχω κρατημένο στα αρχεία μου. Δεν υπογράφηκε αρμοδίως, η ρύθμιση δεν υλοποιήθηκε ποτέ, η κατάσταση συνεχίζει να είναι όπως ήταν, χάλια.

Πρόσφατα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον τότε Αντιδήμαρχο Πορταριάς κ. Γιάννη Γκουντέλια, ο οποίος, με μια πολύ εμπεριστατωμένη ανάρτηση στο φέισμπουκ, προτείνει ως λύση μία παράκαμψη του οικισμού από τα δυτικά, μέσω του λόφου της Επισκοπής. Ομολογώ ότι εξεπλάγην, ποτέ δεν είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο, ούτε καν επισκεφτεί το σημείο. Δευτέρα πρωί κάναμε την επίσκεψη με το αγροτικό του κ. Γκουντέλια και διαπίστωσα ότι αυτός ο χωματόδρομος που υπάρχει σήμερα, ξεκινάει από το γεφυράκι στην είσοδο του οικισμού και καταλήγει λίγο πριν την συμβολή του σημερινού δρόμου στην Εθνική Οδό είναι δυνατόν, με μια καλή μελέτη και χωρίς υπερβολικό κόστος να αποτελέσει την λύση που γυρεύουν οι κάτοικοι της Άλλης Μεριάς. Και συνειδητοποίησα ότι αυτός ο κακοτράχαλος, σήμερα, χωματόδρομος έχει τεράστια ιστορία, καθώς ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1894, ολοκληρώθηκε το 1906 και έγινε γνωστός ως «ο αμαξωτός του Βασσάνη», ένας δρόμος 12,5 χλμ., που συνέδεε απ’ ευθείας την Πορταριά με τον Βόλο και χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από τον εθνικό ευεργέτη Πανταζή Βασσάνη (1830-1892) με 500.000 δρχ. σύμφωνα με το βιβλίο του [Γιάννη Τσίγκρα (2006) Πορταριά – Από την μεσαιωνική Άνω Δρυανούβαινα στον καποδιστριακό Δήμο Πορταριάς]. Σ’ αυτόν τον δρόμο κυκλοφορούσε και το πρώτο λεωφορείο της περιοχής μας, γνωστό και ως ΑΕΤΟΣ, ως αρτικόλεξο από Ανώνυμος Εταιρεία Τεχνική Οικονομική Συγκοινωνιών [Η Μαγνησία στο πέρασμα του χρόνου, Αριστείδης Παπαδόπουλος].

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης για τον Δήμο (κυρίως) και την Περιφέρεια (δευτερευόντως). Θα επανέλθουμε. Κι αν χρειαστεί, η στήλη θα είναι παρούσα. Η οικογένειά μας απέκτησε τέταρτον Μηχανικό, Χημικό αυτή τη φορά. Η Πόλη μας περνάει τις χειρότερες, μέχρι τώρα, ώρες της, ώρες άγριας βίας. Να είστε πάντα καλά, γεια σας.

Στην φωτογραφία ο αγαπημένος μας τοίχος τα λέει όλα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 10.04.2024, αρ.φύλλου 4149)

κυκλο-φ-οριακα 1189, 3 Απριλίου 2024

 

Καλημέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες και αναγνώστριες, από την εφημερίδα (πρώτιστον είδος, η στήλη πρώτα δημοσιεύεται στην εφημερίδα, στο χαρτί, παρά την artificial intelligence (τεχνητή νοημοσύνη) εγώ πιστεύω ότι εν τέλει το χαρτί θα διασώσει τον σύγχρονο πολιτισμό, όπως έγινε και με τους προηγούμενους αιώνες, από την εποχή του Γουτεμβέργιου, περί το 1434… ) μέχρι το φατσοβιβλίο. Είναι ειλικρινά αρκετοί οι άνθρωποι που με συναντούν στον δρόμο και μου λένε το γνωστό «σε διαβάζω», γνωστοί αλλά και άγνωστοι, τι άλλο να ζητήσει ένας συγγραφέας (;) χρονικογράφος (;) δημόσιο-γράφος (;) ή οποιονδήποτε άλλον χαρακτηρισμό θέλει να δώσει ο καθείς σ’ αυτόν που επιμένει να γράφει αυτή την στήλη, από τις 20 Ιανουαρίου 1991, οπότε έγραψε τις πρώτες 719 λέξεις – η ιστορία μας, η ζωή μας.

Η Ιστορία μας! Τι απέγινε, εν τέλει, με το Τραινάκι του Πηλίου στην Αγριά; Ακόμη μια θυσία στον βωμό της κερδώας μπουλντόζας; Ακόμη μια «νίκη» του Άρχοντα απάντων των δημοκρατικών διαδικασιών και των πυλώνων αυτών των διαδικασιών; Αλλά, συμπολίτες, σκέφτομαι και το άλλο, ποιος νοιάζεται; Ποιο Τραινάκι, ποιοι το ξέρουν τώρα πια, ποιοι τουριστικοί παράγοντες, ποιος ΟΣΕ (τι ‘ν τούτο;), όσοι το αναφέρουν «αναμνηστικά» «Μουτζούρη» το αναβοκατεβάζουν, όπως ακριβώς το αποκαλούσαν οι «αστοί» της οδού Δημητριάδος, που τους λέρωνε τα μπαλκόνια (αίσχος!), κι έκαναν τα πάντα, με την συνδρομή της χούντας, το 1971, για να σταματήσουν τα δρομολόγιά του. Αγωνιστήκαμε να μην αποξηλωθούν οι γραμμές μεταξύ Αγριάς και Κάτω Λεχωνίων, να κηρυχτεί διατηρητέο μνημείο από την Μελίνα Μερκούρη το 1985 (ΦΕΚ 322 Β/24-5-1985), να ξανακυκλοφορήσει το 1996, καταφέραμε να αγοραστεί καινούργια μηχανή έλξης, πετύχαμε να εκτελεί δρομολόγια Άνω Λεχώνια-Μηλιές για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα κάθε χρόνο μέχρι πρόσφατα. Κάποτε ήμασταν πολλοί, είχαμε Σύλλογο Φίλων του Τραίνου Βόλου-Πηλίου, είχαμε Αρχές με το μέρος μας. Ύστερα, με την πάροδο των χρόνων και την αλλαγή των ηθών όλο και λιγοστεύαμε, σήμερα δεν ξέρω πια πόσοι έχουν (έχουμε) απομείνει που να αγαπούν πραγματικά το τραινάκι του Πηλίου, του οποίου η ύπαρξη ξεκίνησε το 1896, μάλιστα αγαπητοί, το 1896! Βλέπω στην τηλεόραση κάποια ντοκιμαντέρ για τα τραίνα στον κόσμο, για τα τραίνα της Ιαπωνίας και της Κίνας, για τα μουσειακά τραίνα της Σκωτίας, της Ελβετίας και όχι μόνο, και μελαγχολώ, συμπολίτες. Και, δυστυχώς, δεν είναι το μόνο πράγμα σ’ αυτόν τον τόπο για το οποίο μελαγχολώ…

Νέες περιπέτειες ψυχανεμίζομαι για το ταλαίπωρο parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος. Βεβαίως ο καλός μας Δήμος ενεργοποιήθηκε και κάνει κάποιες εργασίες, απαραίτητες για την λειτουργία τού parking, δεν ξέρω τι γίνεται με τις απαιτούμενες άδειες κι αν θα είναι έτοιμες μέχρι την νέα ενοικίαση στον νέο επιχειρηματία – έχω την αίσθηση ότι στον Βόλο η έννοια «επιχειρηματίας» αναφέρεται αποκλειστικά σε εστίαση. Εν πάση περιπτώσει εμείς το καλό του τόπου και του parking θέλουμε, καθώς και του γενικότερου κυκλοφοριακού ζητήματος – κατά την πρόσφατη ορολογία «σχέδιο αστικής κινητικότητας» – λεπτομέρειες του οποίου εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε.

Έτυχε και περάσαμε πεζή από την νεότευκτη οδό Παύλου Μελά στο τμήμα Ερμού-Δημητριάδος, δίπλα από την Πλατεία Πανεπιστημίου, η οποία επιτέλους φαίνεται να οδεύει προς ολοκλήρωση. Καλή κατασκευή, με πέτρινους κυβόλιθους στο οδόστρωμα και επαρκές πλάτος, προφανώς διότι στην δεξιά πλευρά προβλέπεται να επανέλθει η πιάτσα των ΤΑΞΙ. Το πάνω τμήμα, 28^ης Οκτωβρίου-Ερμού είναι ακόμη υπό κατασκευήν και το δικό μας ενδιαφέρον επικεντρώθηκε (ως ανεμένετο…) στους μνημειακούς μαρμαρόλιθους της διασταύρωσης με την οδό Ερμού, οι οποίοι, όπως έγραψα την προηγούμενη φορά, βρίσκονται στο σημείο πρακτικά από το 1903! Διαπίστωσα ότι είναι στην θέση τους και σε καλή κατάσταση, ελπίζω να παραμείνουν έτσι μέχρι το τέλος της διαμόρφωσης. Η Ιστορία μας, η ζωή μας.

Πληροφορούμαι ότι το Αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου είναι καλά! Κάτι ανοησίες που ακούγονταν πριν λίγο καιρό περί αεροδρομίου-κάργκο, τουτέστιν αποκλειστικά για την διακίνηση φορτίων (των άπειρων φορτίων που διακινούνται αεροπορικώς λόγω της Ελληνικής Ανάπτυξης…) φαίνεται ότι ξεχάστηκαν. Το Αεροδρόμιο θα εξυπηρετήσει και φέτος επιβατικές πτήσεις προς/από Μόναχο, Ντύσελντορφ, Βιέννη, Μπρνο, Παρίσι και Ηράκλειο με τις εταιρείες Condor, Eurowings, Smartwings, Transavia, Austrian και SkyExpress προς το Αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης». Αποσύρθηκε μόνο η εταιρεία Easy Jet, που συνέδεε το Λονδίνο. Αλλά τίποτε δεν αποκλείει να ενδιαφερθούν και άλλες αεροπορικές εταιρείες, είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για την τουριστική ανάπτυξη μιας περιοχής η ύπαρξη Αεροδρομίου κι εμείς, που με χίλια ζόρια το αποκτήσαμε, οφείλουμε, ως Μαγνησιώτες, να το υπερασπιζόμαστε έναντι παντός ανοήτου…

Ύστερα ξανα-μπλέξαμε με την ιστορία του τελικού ποδοσφαιρικού αγώνα για το Κύπελλο Ελλάδος, που δεν ξέρω ακριβώς για ποιον λόγο όλο πάει κι έρχεται και στον Βόλο καταλήγει. Γιατί, δηλαδή, δεν μπορεί να παιχτεί στην Λάρισα, μια χαρά γήπεδο έχει, στην Λαμία το ίδιο, γιατί πρέπει σώνει και καλά πάντα ρυθμιστής των πραγμάτων να είναι ο Άρχοντας; Τι πράγμα είναι κι αυτό, ποιοι θεσμοί, μαζεύτηκαν οι αρμόδιοι, μαζί και ο Άρχοντας, και έβγαλαν φιρμάνι «…αγώνας κεκλεισμένων των θυρών, λόγω απουσίας καμερών ασφαλείας…». Παρόντος, επαναλαμβάνω, του Άρχοντος. Και την άλλη μέρα το πρωί βγήκε στα «μέσα» ο Άρχοντας και είπε εγώ! Εγώ θα βάλω κάμερες ασφαλείας, που θα τις πληρώσουν, 300.000 €, τα κορόιδα οι Βολιώτες. Ναι! όπως τ’ ακούς, φίλε αναγνώστη. Αυτό σημαίνει Άρχοντας γαλαντόμος.

Μελαγχολώ, συμπολίτες, είναι μεγάλο το γενικό μπλέξιμό μας. Ας έχουμε, τουλάχιστον, την υγεία μας. Γεια σας.

Στην φωτογραφία «Η ΓΟΡΓΟΝΑ όπος την εξιστορούσαν παλαιοί Καπενανέη» έργο Νίκου Χριστόπουλου (από την επίσκεψη των Παλαιών Ναυτοπροσκόπων του 58^ου Σ.Ν/Π Βόλου στο καρνάγιο Καρταπάνη-Χριστόπουλου, στα Πευκάκια).

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 03.04.2024, αρ.φύλλου 4144)