κυκλο-φ-οριακα 1002, 26 Φεβρουαρίου 2020

Καλημέρα, για χιλιοστή δεύτερη (1002η) φορά. Μας πήρε πχια ο κατήφορος. Αυτό το «πχια», που ένας κατά τα άλλα έξυπνος διαφημιστής κοτσάρισε «για πλάκα» σε μια διαφήμιση για μαγιονέζες κλπ., να μου θυμηθείτε ότι θα ‘ρθει καιρός που θα προβληματίζει τους νέο-έλληνες, ίσως και τους λεξικογράφους – είμαστε, πια, ένας λαός που πιστεύει απολύτως ό,τι του λέει ή, πολύ περισσότερο, του γράφει η τηλεόραση, είτε στις διαφημίσεις, είτε στις ταινίες που «τρέχουν» κάτω από τα πρόσωπα, είτε στους υπότιτλους των αμερικάνικων κινηματογραφικών σκουπιδιών, που κατά κανόνα προβάλλονται «σε Α’ τηλεοπτική μετάδοση», πιθανώς και παγκοσμίως, λέμε εμείς…

Μιλώντας για κινηματογράφο είδα πρόσφατα δύο έργα στην μεγάλη οθόνη: την ελληνική «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή, που αναφέρεται στη ζωή της στιχουργού Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου (1893-1972), και τα νοτιοκορεάτικα «Παράσιτα» του Μπονγκ-Τζουν-χο, που κατέκτησαν φέτος τα τέσσερα πιο σημαντικά βραβεία όσκαρ. Ως απλός θεατής (και όχι ως κριτικός, αλλά ούτε και ως Τραmp…) λέω ανεπιφύλακτα ναι! στην Ευτυχία και όχι! στα Παράσιτα. Αυτά.

Τοποθετήθηκαν πρόσφατα κάποιοι νέοι υπόγειοι κάδοι απορριμμάτων, οργανικών και ανακυκλώσιμων υλικών, και πολύ καλά έκαναν. Βόλος και Νέα Ιωνία έχουν ήδη πολλούς, και οι τελευταίοι απλώς προστέθηκαν στους υπάρχοντες. Τα κυκλο-φ-οριακα, τα οποία, ως γνωστόν, καταγράφουν την καθημερινή Ιστορία της περιοχής μας, στις 26 Φεβρουαρίου 2014 (σαν σήμερα! κοίτα σύμπτωση…) γράφουν επί λέξει: «Υπόγειοι κάδοι απορριμμάτων, τόσο οργανικών, όσο και ανακυκλώσιμων υλικών. Θετικά κρίνεται η παρέμβαση. Το σύστημα φαίνεται ότι λειτουργεί ικανοποιητικά, δεν υπάρχουν οσμές ή υγρά, η αποκομιδή γίνεται τακτικά, οι κάδοι στις γωνίες έχουν λιγοστέψει, μακάρι να επεκταθεί και σε άλλα σημεία της πόλης.» Αυτό είναι «προ Μονακό». Η ας πούμε «παληκαριά» της πρώτης τοποθέτησης (επειδή τίποτε δεν είναι απλό στην υπέροχη χώρα μας…) ανήκει στην προηγούμενη Δημοτική Αρχή, στην Αρχή Σκοτινιώτη, η οποία, λογικά, πρέπει να χρεώνεται και την επιτυχία. Τώρα λοιπόν που γίνεται επέκταση, κάποιοι, μαζί με τα παπαγαλάκια τους, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι πρόκειται για κάτι το νέο, το μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Και με την ευκαιρία: τοποθετήθηκαν υπόγειοι κάδοι στην περιοχή του Αγίου Κωνσταντίνου, για την ακρίβεια ακριβώς απέναντι από το αντλιοστάσιο της ΔΕΥΑΜΒ. Τρεις γωνίες πιο πέρα, Τσοποτού με Κανάρη υπάρχουν 5-6 πράσινοι και μπλε κάδοι, σχεδόν μόνιμα γεμάτοι από τα απορρίμματα των καταστημάτων εστίασης της περιοχής. Προς μεγάλη χαρά των γάτων αλλά και, δυστυχώς, κάποιων ανθρώπων, μια κατάσταση αθλιότητας, που χρόνια τώρα ενοχλεί έντονα τους κατοίκους της γειτονιάς. Έφτασε, λοιπόν, η ώρα. Να αφαιρεθούν αύριο το πρωί οι επιφανειακοί κάδοι και όλα τα απορρίμματα, όμορφα κι ωραία, να απορρίπτονται στους υπόγειους κάδους. Για να δούμε τι θα δούμε!

Χάος απέραντο και α(δια)μόρφωτο επικρατεί, πλέον, στο λεγόμενο προσφυγικό-μεταναστευτικό, όπου κάθε πικραμένος σε κάθε τηλεπαράθυρο η ιστοσελίδα λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, κατά κανόνα αρχίζοντας με ένα «πρέπει». Φυλάγομαι γενικά, προσπαθώ να είμαι σε κάλυψη όταν πέφτουν «στο τραπέζι» διάφορα τούβλα, ένα όμως δεν το γλύτωσα, με βρήκε μεσοκούτελα: καλή κυρία της τρέχουσας αριστο-κρατίας, ανυπερθέτως επαΐουσα, σε ραδιοφωνική συνέντευξη είπε ότι για να λύσουμε το πρόβλημα «πρέπει να σκεφτούμε άουτ οφ δε μποξ». Εσείς που ξέρετε αγγλοαμερικάνικα, είστε-δεν είστε εκ των αρίστων, βοηθείστε με να καταλάβω κι εγώ τι εννοεί αυτή η καλή κυρία ότι «πρέπει» να κάνουμε. Χάος, και στο βάθος, πάντοτε, ο Σουλτάνος πάσης Ανατολής απέναντι σε ανθρωπάκια τύπου Τουσκ, Όρμπαν, Κόντε, Κουρτς, Μακρόν, ακόμη και Μέρκελ, που τρόμαξε από την αντίδραση των συμπατριωτών της όταν τόλμησε να κάνει λίγο το αντίθετο, και «τα μάζεψε».

Προφανώς δεν έχω πρόταση. Όπως δεν έχω και για τον κορωνοϊό covid-19 (COronaVIrus Desease 2019) – άλλο σόι επαΐοντες από ‘κει – εύχομαι να πάνε όλα καλά στη χώρα μας. Σ’ αυτό το θέμα απλώς μου κάνει εντύπωση ότι ενώ μαθαίνουμε καταιγιστικά αριθμό θυμάτων και αριθμό κρουσμάτων δεν μαθαίνουμε αριθμό ιάσεων, δεν ξέρω γιατί.

Μαθαίνουμε, βέβαια, τις χυδαίες εκφράσεις που χρησιμοποιούν ο μεγαλοδικηγόρος και ο μεγαλοδήμαρχος καθώς συνεχίζουν να ξεκατινιάζονται για το καημένο το ποδόσφαιρο – τι ζούμε σ’ αυτή την πόλη!

Να παραμείνουμε υγιείς. Και να περάσουμε Καλά Κούλουμα. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ο αϊτός του Μίμη, από το Αναγνωστικό των παιδικών μας χρόνων.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 26.02.2020, αρ.φύλλου 37.054)

κυκλο-φ-οριακα 975, 3 Ιουλίου 2019

Καλόν μήνα Ιούλιο, συμπολίτες. Πάει ο μισός χρόνος, τον βάλαμε κι αυτόν στην πλάτη, ταχέως προς το 2020 βαδίζουμε, ποιος ξέρει με ποια κυβέρνηση πάλι, αφού την ερχόμενη Κυριακή υπάρχουν εθνικές εκλογές. Μια χαρά, καλοκαιριάτικα, πρώτη φορά – πάντα υπάρχει για τα πάντα μια πρώτη φορά σε τούτη την υπέροχη χώρα.

Στον Αη Γιάννη του Αιγαίου βρεθήκαμε το Σαββατοκύριακο και μπορέσαμε να διαπιστώσουμε την δύναμη της στήλης μας (!!) Εμείς ζητήσαμε την περασμένη Τετάρτη να γίνει περίφραξη στο σημείο όπου έχουν κοπεί τα πλατάνια ώστε να αποτραπεί η είσοδος και στάθμευση αυτοκινήτων, και ο Δήμος Ζαγοράς-Μουρεσίου ανταποκρίθηκε. Βέβαια απέκλεισε τον χώρο με απλή πλαστική ασπροκόκκινη κορδέλα, αλλά και έτσι η αποτροπή λειτούργησε, δεν υπήρχαν αυτοκίνητα στον χώρο. Καλώς. Το καλοκαίρι του τουρισμού τώρα αρχίζει και ίσως τον επερχόμενο Αύγουστο να μην αρκεί μια ασπροκόκκινη κορδέλα, εμείς συνιστούμε μια απλή πλην ωραία και περιβαλλοντικά ταιριαστή ξύλινη περίφραξη. Και εν ευθέτω χρόνω αναδάσωση με τη βοήθεια του Δασαρχείου, αυτό είναι το πιο βασικό.

Όμως συναντήσαμε και θετικά πράγματα στον Αη Γιάννη του Αιγαίου, και η στήλη, που επί 30 τώρα χρόνια σχολιάζει και τα κακώς αλλά και τα καλώς κείμενα, οφείλει να τα επισημάνει. Πρώτο, ένας καινούργιος χώρος parking. Απέναντι από την είσοδο του camping,χώρος ασφαλτοστρωμένος, διαγραμμισμένος, περιφραγμένος, με πολύ λογικό τιμολόγιο, ένας ωραίος ελεγχόμενος και φυλασσόμενος χώρος στάθμευσης, σε ένα σημείο όπου πάντα ήταν ένα άχτιστο οικόπεδο με βάτα και σκίνα. Χρήσιμος χώρος. Δεύτερο, διαπιστώσαμε σε διάφορα σημεία υποδομή για υπόγειους κάδους απορριμμάτων, σαν κι αυτούς που επί χρόνια λειτουργούν με επιτυχία στον Βόλο. Το σύστημα δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, μπήκαμε στον Ιούλιο, πάντως όταν ολοκληρωθεί και λειτουργήσει θα είναι μια ενδιαφέρουσα καινοτομία στις διαδικασίες αποκομιδής απορριμμάτων στο Πήλιο, δεδομένου ότι αυτή η αποκομιδή γίνεται από ιδιωτική εταιρεία αν δεν κάνω λάθος.

Και μιλώντας για κάδους απορριμμάτων, μέσα στον μεγάλο Βόλο υπάρχουν πάντα προβλήματα, που οξύνονται το καλοκαίρι. Ένα από αυτά τα προβλήματα είναι τα απορρίμματα των τσιπουράδικων και των λοιπών καταστημάτων εστίασης, πολλά και …μυρωδάτα. Το συμφέρον τους λογικά σκεπτόμενα τα μαγαζιά (με τα πολλά τραπεζοκαθίσματα, ας μην ξεχνάμε…) δεν επιθυμούν κάδους κοντά τους, δηλαδή κοντά στους πελάτες τους, για ευνόητους λόγους. Άρα οι κάδοι πρέπει να πάνε παραπέρα. Ναι, αλλά παραπέρα κατοικούν άνθρωποι, κατοικούν συμπολίτες, που υποχρεώνονται να υποστούν την ρύπανση που άλλοι φέρνουν έξω από την πόρτα τους. Στα παράπονά τους η απάντηση του Δήμου είναι «κάθετη»: «οι κάδοι δεν φεύγουν από εκεί, θα αδειάζονται και θα πλένονται συχνότερα», σιγά τα ωά, τίποτε δεν γίνεται και οι άνθρωποι υποφέρουν. Ούτε καν το ελάχιστο δεν γίνεται, να κλείνουν τα ίδια τα μαγαζιά καλά σε καλές σακούλες τα υπολείμματα των τροφών, τίποτε, χαλαρά, το πανηγύρι των γάτων, των κατσαρίδων και των οσμών. Εδώ ταιριάζει απόλυτα η αρχαιοελληνική ρήσις «…δεν είμαστε λαός!».

Χαλαρά και λάιτ. Είμαστε ένας χαλαρός λαός και είμαι απολύτως 1000% βέβαιος ότι μας αρέσει αυτό. Αυτό το μεταίχμιο, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, δεν το πηδήξαμε ποτέ, ούτε κατά ‘κει, ούτε κατά ‘δω. Μην ακούτε κάτι κατά καιρούς πανηγυρικά «ανήκομεν εις την Δύσιν», ανήκουμε στην Ευρώπη, τρίχες, γεωγραφικά ναι, αναγκαστικά, σε όλα τα άλλα έχουμε καμιά σχέση με την Ευρώπη εκτός του ότι με το ΕΣΠΑ προσπαθούμε να στείλουμε τα παιδιά μας στους παιδικούς σταθμούς; Δέκα χρόνια μεταρρυθμιζόμαστε κι ακόμη αρρύθμιστοι είμαστε και τώρα, ευκαιρίας δοθείσης, αυτοί που 40 χρόνια δεν κατάφεραν να μας ρυθμίσουν μας λένε ότι έφτασε η ώρα τώρα να μας μετα-ρυθμίσουν. Κι εμείς ακούμε, χαλαρά, χαιρόμαστε και χαχανίζουμε…

Όμως να θυμάστε συμπολίτες: την Κυριακή ψηφίζουμε, την Κυριακή αποφασίζουμε για τη ζωή μας. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ο Ανδρέας Μαυρογυαλούρος στην ταινία του 1965 «Υπάρχει και φιλότιμο» (που πολύ αμφιβάλλω, στα 2019…)

(δημοσιεύτηκε στην 121χρονη καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 03.07.2019, αρ.φύλλου 36.857)