κυκλο-φ-οριακα 1074, 29 Σεπτεμβρίου 2021

 

2ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου, 1970

Καλημέρα και πάλι. Για 1074^η φορά τα κυκλο-φ-οριακα παρόντα στα μετερίζια της κυκλοφοριακής, και όχι μόνο, ενημέρωσης. Πάντως, για να μην ανησυχείτε και με ρωτάτε, το έργο με τα λαμπάκια πλησιάζει στο τέλος του, γέμισαν πάλι οι ουρανοί των δρόμων, θα λάμψει πάλι απ’ άκρη σ’ άκρη αυτό το καταθλιπτικό «μοντέρνο» μπλε.

Βεβαίως λειτουργεί το καλό parking στην οδό Φιλελλήνων. Αλλά λειτουργεί χωρίς άδεια! Ας τολμούσε να διανοηθεί να λειτουργήσει ιδιώτης ολόκληρο παραπολυόροφο – 13 είναι συνολικά οι όροφοι αν δεν απατώμαι – κτήριο στάθμευσης, όπου θα μπαινοβγαίνουν καθημερινά εκατοντάδες, τουλάχιστον, αυτοκίνητα, χωρίς άδεια λειτουργίας από την αρμόδια Διεύθυνση Μεταφορών της Περιφερειακής Ενότητας. Μέσα σε ώρες, αν όχι σε λεπτά, θα το είχε σφραγίσει Εισαγγελέας. Αυτό όχι μόνο δεν σφραγίστηκε αλλά η λειτουργία του «καλύφθηκε» αρμοδίως και μεγαλοφώνως – έχουν περάσει 14 μέρες από τα εγκαίνια κι ο φάκελος ακόμη ελέγχεται. Βεβαίως «οι κακές γλώσσες» («πολιτικοί απατεώνες» και λοιποί συγγενείς, ξέρετε εσείς…) λένε ότι λείπει και η έγκριση της Πυροσβεστικής για την απολύτως απαραίτητη πυροπροστασία του κτηρίου.

Πάντως γεγονός είναι ότι γι’ αυτόν τον λόγο, την απουσία άδειας λειτουργίας, δεν λειτουργούν και τα ασανσέρ προσώπων στους άνω και κάτω ορόφους – λύθηκε η μία απορία. Τώρα αν συμβεί, λέω και απεύχομαι, κάτι το κακόν, θα τα βρουν, φαντάζομαι, οι διάφοροι αρμόδιοι, που τόσο καλά συνεννοούνται συναναμετάξυ τους. Για τα γεωμετρικά στοιχεία των χώρων στάθμευσης δεν έχω ακόμη ιδίαν γνώμην. Δεν «μου ‘ρχεται» να πάω να μπω, δεν πρόκυψε και κάποια ανάγκη.

Έχω κι άλλες απορίες, αλλά τώρα η πόλη φαίνεται ότι βαδίζει προς νέες δόξες. Βαδίζει προς FSRU. Στην αρχή τρόμαξα, ο τίτλος έγραφε «Αίτηση για νέο FSRU στο λιμάνι του Βόλου», είπα «τι ‘ν’ τούτο πάλι» και διαβάζοντας εναγωνίως διαπίστωσα ότι πρόκειται περί «υπεράκτιου σταθμού υποδοχής, προσωρινής αποθήκευσης και αεριοποίησης (FSRU) για υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG)». Αυτό. Ύστερα ήρθαν και με βρήκαν κροίσοι δισεκατομμυριούχοι προελεύσεως Κατάρ, με εκπρόσωπο και εταιρεία μεγάλη και τρανή με έδρα – άκουσον, άκουσον, πού ζω ο ανίδεος; – τον Βόλο, στην ιστοσελίδα της οποίας ρητά αναφέρεται ότι «το FSRU θα ενισχύσει τη διαφοροποίηση και την ενεργειακή ασφάλεια της Ελλάδας, των Δυτικών Βαλκανίων, καθώς και της ευρύτερης περιοχής της Μεσογείου». Τότε, πλέον, με έπιασε μια εθνική πρωτίστως και τοπικιστική δευτερευόντως υπερηφάνεια γι’ αυτόν το άγιο τόπο, που μετά από ιχθυόσκαλα, ηλεκτροκίνητο τρένο, εμπορευματικό κέντρο, ναύσταθμο, βιομηχανία ηλεκτρικών αυτοκινήτων, παράκαμψη Αγριάς-Λεχωνίων, τελεφερίκ, υδροπλάνα, μαρίνα τουριστικών σκαφών τώρα θα αποκτήσει και FSRU, χάρις στο οποίο οπωσδήποτε θα αναπτυχθεί ενδελεχώς και απροσμετρήτως, δεν το συζητώ.

Έχουμε όλοι κάνει αγώνες σ’ αυτή την πόλη γι’ αυτή τη θάλασσα που μας γέννησε και μας ζει. Αγώνα για την Σωτηρία του Παγασητικού (1987-88, τότε που αφ’ ενός μέσω της αποστραγγιστικής τάφρου της Κάρλας έρχονταν λύματα από συγκεκριμένες βιομηχανίες του κάμπου και αφ’ ετέρου δεν υπήρχε βιολογικός καθαρισμός και τα λύματα της πόλης έπεφταν απ’ ευθείας στη θάλασσα, μπροστά στην παραλία) με αποτέλεσμα άμεσο το φράξιμο της τάφρου και αμέσως μετά την κατασκευή του πραγματικά Μεγάλου Έργου (ας τα ακούει αυτά η απούσα, τότε, ηγεσία του Μονακό) της εγκατάστασης βιολογικής και χημικής επεξεργασίας των λυμάτων. Αγώνα αργότερα για να μην εγκατασταθούν δεξαμενές καυσίμων στην παραλία του Αλμυρού, αγώνα για να αποσοβηθεί η δημιουργία ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, αγώνα για να βελτιωθούν οι συνθήκες φορτοεκφόρτωσης του σκραπ, και λοιπά πολλά, μέχρι πρόσφατα, με τις διαρροές στον αγωγό διάθεσης των λυμάτων. Μια συνεχή επαγρύπνηση, με επιστημονική τεκμηρίωση και γνώση, αυτό χρειάζεται μια παραθαλάσσια πόλη, όπου το οικοσύστημα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο, και μάλιστα τώρα, στους καιρούς της κλιματικής αλλαγής ή της κλιματικής κρίσης. Αν πεθάνει η θάλασσα θα πεθάνουμε όλοι, κι όχι μόνο όσοι ασχολούνται άμεσα μ’ αυτήν.

Διάβασα δύο (2) νηφάλιες και εμπεριστατωμένες επιστολές του συμπολίτη κ. Κώστα Πώποτα, έγκριτου νομικού στελέχους του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις οποίες εκφράζει σοβαρές επιφυλάξεις γι’ αυτή την κατασκευή στον Βόλο. Διάβασα κι άλλα, από την Κρήτη κι από το εξωτερικό, διάβασα το όλο σχέδιο και τις κινήσεις της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕ) και διαμόρφωσα την άποψη ότι δεν είναι προς όφελος του Βόλου αυτή η επένδυση.

Συμπληρώθηκε χθες, 28 Σεπτεμβρίου, ένας χρόνος από την καταστροφή της Περιοχής Ήπιας Κυκλοφορίας (ΠΗΚ) στην παρόχθια του Κραυσίδωνα οδό Καραμπατζάκη. Ένας χρόνος επανόδου του αυτοκινήτου, του καυσαερίου, του θορύβου, της αδυναμίας ελεύθερης κίνησης πεζών, εμποδιζόμενων και με αναπηρίες ατόμων, σ’ έναν ευθύγραμμο δρόμο με «όριο ταχύτητας» 30 χλμ/ω, που, κατά την αυθαίρετη γνώμη των επί παντός ειδικών του Μονακό, τον καθιστά «ήπιας κυκλοφορίας». Ένας χρόνος κατά τον οποίο λύθηκαν όλα τα κυκλοφοριακά προβλήματα του Βόλου, χάρη σ’ αυτή και μόνο την μεγαλειώδη επέμβαση. Ένας χρόνος, επίσης, στον οποίο με ρυθμούς αργής χελώνας εξελίσσεται κάποιο έργο στον άλλο παρόχθιο δρόμο του Κραυσίδωνα, την οδό Ζάχου, που απ’ ότι βλέπω σε πίστα αγώνων με φαρδιά πεζοδρόμια μετατρέπεται. Καλά περνάμε, συμπολίτες.

Και μετά από πολύυυυν καιρό διάβασα μια προσεκτική, μικρή δυσαρέσκεια για την κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης, και μια αναφορά σε «…κορύνες για την αποτροπή της παράνομης στάθμευσης…». Ανατρίχιασα, σκέφτηκα «είναι δυνατόν;». Αναλυτικά στο επόμενο. Σας αγαπώ, γεια σας.

Στην φωτογραφία-συνεισφορά του γιατρού Γιάννη Φιλιππιτζή, Συμμαθητές στο 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου, 1970, στα εγκαίνια του Σταδίου του Βελεστίνου. Γυμναστής Καθηγητής ο αείμνηστος Γιάννης Τσιτσιγιάννης. Το 1971 αποφοιτήσαμε και φέτος γιορτάσαμε τα 50 χρόνια, με κάποιους από αυτή την παρέα «οριστικά απόντες»…

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 29.09.2021, αρ.φύλλου 37.533)

κυκλο-φ-οριακα 1065, 30 Ιουνίου 2021

 

...μετά το "πάσο ελευθερίας"

Τέλος και ο έκτος μήνας Ιούνιος, Καλημέρα φίλες και φίλοι! Θα τελειώσει και το ένδοξο 21 και δεν θα το καταλάβουμε. Το ζητούμενο είναι αν θα τελειώσει μαζί κι αυτή η μάστιγα της CoViD. Νέες μεταλλάξεις του ιού και των εμβολίων, νέες διαταγές, πολλές οι ελπίδες του καλοκαιριού, αρκετές οι επιφυλάξεις του φθινοπώρου, απλώς συνεχίζουμε να υπάρχουμε και να ελπίζουμε – τι άλλο, άραγε, μπορούμε να κάνουμε; Πάντως, δε λέω, εκεί στα επικοινωνιακά επιτελεία της κυβέρνησης του κυρίου Κυριάκου – ό Θεός να του δίνει χρόνια, σαν τον μπαμπά του – υπάρχουν πράγματι άριστα αστέρια. Πώς το σκέφτηκαν, τα άτιμα τα χαρβαρντόπαιδα να γίνουν χουβαρντόπαιδα και να μοιράσουν 150ευρα σε 940.000 νέες και νέους, που χωρίς κανένα αίσθημα ατομικής ή/και κοινωνικής ευθύνης όχι μόνο δεν πάνε να εμβολιαστούν, αλλά κρατούν, ανάθεμά τους, χαμηλά και τα ποσοστά του κόμματος; Κι αυτό το ονόμασαν στα Χαρβαρντιανά «freedom pass» ήτοι στα ελληνικά «πάσο ελευθερίας». Το παίρνεις κι ελεύθερα πετάς, όπως έλεγε και η γνωστή πρωταγωνίστρια Πέγκυ Καρά στο ανυπέρβλητο «Κωνσταντίνου και Ελένης» του Ant1. Απανταχού της οικουμένης γελούν, όσοι μπορούν ακόμη να γελούν, με την «πρωτοτυπία» της Ελλάδας – λέγεται δε ότι γελούν περισσότερο κι από το ποδοσφαιρικό φιάσκο της μεγάλης και σημαντικής Γαλλίας, που αποκλείστηκε από την μικράν και ασήμαντον Ελβετίαν…

Αλλά γελούν-δε γελούν οι άλλοι, τα λεφτά θα φύγουν και θα παίξουν τους ρόλους για τους οποίους προορίζονται; ή θα δούμε τι θα γίνει, τέλος πάντων, εδώ θα είμαστε.

Αυτός ο Ιούνιος σήμανε για μένα το τέλος μιας ακόμη πολύ ευχάριστης περιόδου της ζωής μου. Η ζωή περνά και χάνεται… έγραφα και την προηγούμενη φορά, το επαναλαμβάνω για να το «χωνέψω» κι εγώ ο ίδιος. Όταν το ατομικό μικρο-συμφέρον μπαίνει πάνω από το συλλογικό τότε η δική μου συμμετοχή δεν έχει νόημα. Κίνησε, λοιπόν, η βαρκούλα πάλι, απ’ το όμορφο περ’γιάλι και τα νερά τα γαλανά τη χαιρετούν που ξεκινά... Ευχαριστώ όλες και όλους, εντός και, κυρίως, εκτός, για τις πάμπολλες όμορφες συνεργασίες, νιώθω ευγνωμοσύνη και ελπίζω κανείς και καμία να μην αισθάνεται αδικημένος/-η από εμένα. Και καλήν αντάμωση σε νέα μετερίζια, που οπωσδήποτε θα βρεθούν, καθώς ο αγώνας σταματάει μόνο όταν σφυρίξει ο μεγάλος διαιτητής τη λήξη.

Σε πρωινή εκπομπή του ραδιο ΕΝΑ ρωτήθηκα σχετικά με τον καινούργιο κυκλικό κόμβο στην νευραλγική δυτική είσοδο της πόλης, που προέκυψε ιδιαίτερα λουλουδάτος αλλά ίσως λιγάκι στενός, καθότι κάποια μακριά οχήματα φαίνεται κάπως να δυσκολεύονται στην στροφή. Είπα και για την κατάργηση της σηματοδοτούμενης διασταύρωσης Λαρίσης-Νεαπόλεως, που αποκόπτει την πρόσβαση στην συνοικία της Νεάπολης τόσο από το Κέντρο μέσω της Λεωφόρου Λαμπράκη, όσο και από την Νέα Ιωνία/Αγίους Αναργύρους μέσω Καραμπατζάκη-Αλαμάνας. Είπα επ’ αυτού ότι αν προ-υπήρχε μια σοβαρή Κυκλοφοριακή Μελέτη, ένα Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας (ΣΒΑΚ) – σαν αυτό που σέρνεται εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια κι αποτέλεσμα δεν βγάζει, μάλλον διότι απαιτεί δια νόμου διαβούλευση, κι αυτό το φρούτο δεν ευδοκιμεί στα μέρη μας – αν υπήρχε κάτι τέτοιο και αν μέσα σε όλα εισηγούνταν απαραιτήτως και για σοβαρούς κυκλοφοριακούς λόγους την καταστροφή της οδού Καραμπατζάκη – κάτι που βεβαίως δεν έγινε και απεναντίας όλα έγιναν άρον-άρον, ωσάν να ήταν αυτό και μόνον αυτό το πρόβλημα του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Βόλου – τότε ίσως να ήταν πιο ορθο-λογικό να γίνει κάθοδος η Ζάχου και άνοδος η Αλαμάνας-Καραμπατζάκη, αυτό θα διευκόλυνε και την λειτουργία του κυκλικού κόμβου. Ταύτα μου έλεγε κι ένας καλός φίλος Μηχανικός.

Και βέβαια ξανα-είπα περί της επικινδυνότητας στις διελεύσεις πεζών και ποδηλατών. Κι επειδή προκοπή δεν γίνεται με τους (και τις, μη το ξεχνάμε) μάγκες οδηγούς κάνω σήμερα, από τούτη την στήλη, πρόταση σοβαρή και απόλυτα υλοποιήσιμη: σε όλες τις διαβάσεις πεζών στους κυκλικούς κόμβους να τοποθετηθούν ιδιαίτερες πινακίδες μεταβλητών μηνυμάτων (ηλεκτρονικές) με κύριο μήνυμα «ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΕ ΠΕΖΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΔΗΛΑΤΕΣ». Στις διαβάσεις όπου (κατόπιν μετρήσεων, και όχι «με το μάτι»…) αναμένονται ισχυρότερα ρεύματα πεζών (π.χ. κόμβος Δημαρχείου) να συνοδευτούν αυτές οι πινακίδες από κάμερες ασφαλείας – νομίζω ότι μία κάμερα σε ψηλόν ιστό μπορεί να επιβλέπει πολλές διαβάσεις, ας το βρουν οι αρμόδιοι τεχνικοί αυτό. Αυτό. Με το χέρι στην καρδιά, και μακάρι να εισακουστούμε.

Επί του αυτού περίπου θέματος, άλλος καλός φίλος, με θητεία στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μου επεσήμανε τον σηματοδοτούμενο κόμβο Ελύτη-Περιφερειακός , στον δρόμο για την Άλλη Μεριά, όπου δεν υπάρχουν φυλασσόμενες (με Σταμάτη-Γρηγόρη εννοείται) διαβάσεις πεζών. Και στο σημείο λειτουργούν όχι ένα, αλλά δύο υπερ-καταστήματα τροφίμων, τα parking των οποίων ίσως και να μην είναι επαρκή ή (το πιθανότερο…) ίσως να ισχύει ο γνωστός ωχαδερφισμός των ιδίων ως άνω συναδέλφων οδηγών, πάντως ο δρόμος είναι γενικώς παρκαρισμένος. Άρα οι πεζοί βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο, αλλά κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται γι’ αυτό. Πόσο δύσκολη είναι πια μια προσθήκη δυο φαναριών για πεζούς και μια τροποποίηση του προγράμματος σηματοδότησης. Και μάλιστα από το Τμήμα Σηματοδότησης του Δήμου Βόλου, που το έχει η στήλη τόσες και τόσες φορές επαινέσει. Τίποτε δεν είναι, παιχνιδάκι είναι, και απορώ γιατί δεν γίνεται.

Αυτά συμπολίτες. Κι έχω και καμιά πενηνταριά απορίες, την επόμενη φορά θα εγκαινιάσουμε ειδική «στήλη μέσα στη στήλη» (πώς λένε αυτοί που ξέρουνε shop in shop…) με τίτλο «απορίας άξιον». Γεια σας

Το σκίτσο του αδερφού Δημήτρη δεν χρειάζεται περισσότερες επεξηγήσεις.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 30.06.2021, αρ.φύλλου 37.455) 

κυκλο-φ-οριακα 1028, 30 Σεπτεμβρίου 2020

 

καταλήψεις σχολείων 2020

Με κλαρίνα και καμαρώνοντας σαν γύφτικα σκεπάρνια οι διοικούντες σήμερα αυτή την πόλη, που, δυστυχώς, ο Καλλικράτης την έκανε έναν ενιαίο αχταρμά, έδωσαν «στην κυκλοφορία» την κατεστραμμένη, πλέον, οδό Καραμπατζάκη – η δική μας άποψη επί αυτού δεν πρόκειται να αλλάξει μέχρι να βγει ο ήλιος απ’ τη δύση: ένα έργο βιώσιμης κινητικότητας, πρωτοποριακό για ολόκληρη την Ελλάδα του 1990, καταστράφηκε χωρίς κανείς να έχει εξηγήσει το κυκλοφοριακό «γιατί».

Καλημέρα συμπολίτες! Τα συγκλονιστικά γεγονότα προηγούνται. Αλλά μιλώ με πολλές άγνωστες λέξεις, το ξέρω, εδώ και 30 χρόνια. Και λέγοντας «άγνωστες λέξεις», ξέρετε ποια είναι η πιο πρόσφατη (ιστορικά) αλλά και μία από τις πιο δημοφιλείς, ελληνική λέξη; Ξέρετε, αλλά δεν πάει ο νους σας. Λοιπόν είναι η λέξη λοκντάουν. Έχει ζωή περίπου 6 μηνών, θεωρείται αυτονόητη και αυταπόδεικτη, δεν υπάρχει καμία ανάγκη να επεξηγηθεί, δεν υπάρχει συζήτηση όπου να μην αναφερθεί έστω μία φορά. Θυμάστε το ποιηματάκι του Γεωργίου Μαρτινέλλη «Μάνα» κράζει το παιδάκι / «Μάνα» ο νιος και «Μάνα» ο γέρος / «Μάνα» ακούς σε κάθε μέρος / αχ! τι όνομα γλυκό, έ! αντικαταστήστε τη λέξη «Μάνα» με τη λέξη «Λοκντάουν» και θα βρείτε αυτό που συμβαίνει σήμερα στο Ελλάντα.

Στο οποίο Ελλάντα εδώ και δύο (2) εβδομάδες υπηρεσίες, αρμόδιοι ειδικοί και (αν)αρμόδιοι πολιτικοί προσπαθούν να συμφωνήσουν για τις διαστάσεις που πρέπει να έχουν οι μάσκες που ΘΑ μοιραστούν στα σχολεία!! Τουτέστιν το λοκντάουν εύκολο, η μάσκα δύσκολο.

Αλλά τελειώνει σήμερα και η προθεσμία για την νομιμοποίηση αυθαιρέτων. Για την παράταση της οποίας προθεσμίας έκανε τεράστιο αγώνα το Τεχνικό Επιμελητήριο συνολικά και, φυσικά, το Τμήμα Μαγνησίας, το τελευταίο επικαλούμενο, μάλιστα, την θεομηνία του Ιανού στην Μαγνησία και την αποκοπή της οπτικής ίνας, που άφησε χωρίς internet το κέντρο του Βόλου για μερικές ώρες. Εγώ θεωρώ και το λέω ευθαρσώς και όχι για πρώτη φορά ότι όλη αυτή η ιστορία με την «νομιμοποίηση αυθαιρέτων» είναι ντροπή για τους Έλληνες Μηχανικούς. Ντροπή. Οι Μηχανικοί έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτα αντίθετοι με κάθε μορφή αυθαιρεσίας στον δημόσιο χώρο, είτε στα κτήρια, είτε στο τοπίο. Απεναντίας και δυστυχώς συμμετέχουν και στην παραγωγή των αυθαιρέτων κτισμάτων (με «μαύρες» αμοιβές) και στην «νομιμοποίησή» τους (με νόμιμες αμοιβές). Μάλιστα τα «άκουσαν» (οι Μηχανικοί, συλλήβδην…) για τα χάλια του πολεοδομημένου χώρου και την συμμετοχή τους στην αυθαίρετη δόμηση στις 15.06.2020 στην συνέντευξη στο ταλαίπωρο Μάτι από τον δικηγόρο Υπουργό Χατζηδάκη και τους Μηχανικούς Υφυπουργό Οικονόμου και Γεν Γραμματείς Μπακογιάννη και Αραβώση, παρόντος και αυτού τούτου του Προέδρου του ΤΕΕ κκ. Γιώργου Στασινού. Δηλαδή πόση περισσότερη ξεφτίλα…

Κι όμως! «Απαίτηση» η παράταση της προθεσμίας, συναινούντων και όλων ανεξαιρέτως των βουλευτών – αυτούς τους καταλαβαίνω, πάντοτε τα αυθαίρετα έφερναν ψηφαλάκια, τους Μηχανικούς δεν καταλαβαίνω. Και μιας και γράψαμε για το πυρόπληκτο Μάτι, σε αυτή τη συνέντευξη αναφέρθηκαν διάφορα περίεργα στοιχεία για την δόμηση «…που θα συζητηθούν στη διάρκεια της διαβούλευσης…) αλλά τελικώς «…θα κατεδαφιστούν 141 (αυθαίρετα) κτήρια…» (θησαυρός αυτή η συνέντευξη). Είδατε, ακούσατε, μάθατε εσείς ότι κατεδαφίστηκε έστω 1 από τα 141;

Η τραγωδία στο Μάτι και η ιστορική Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν περιγράφω άλλο.

20 Σεπτεμβρίου η ανακοίνωση έλεγε ότι θα αρχίσει το έργο του κυκλικού κόμβου Λαρίσης-Αθηνών. Δεν άρχισε και (ούτως ή άλλως) τα Χριστούγεννα πλησιάζουν επικίνδυνα. Όμως δόθηκαν στην κυκλοφορία τόσο η οδός Τοπάλη όσο και το τμήμα της οδού Ογλ ανάμεσα στα σχολεία – και καλά έκαναν. Τα κολονάκια και τα καγκελάκια που τοποθετήθηκαν μού φαίνεται ότι αντικατοπτρίζουν την εξέλιξη της πόλης από τον ρομαντισμό στην βαρβαρότητα…

Κι ο άλλος, ο σούπερ δήμαρχος, βγαίνει στο ραδιόφωνο και λέει ανενδοίαστα ότι ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας «βγήκε και δεν βγήκε». Δηλαδή, παληκάρι μας, 2 εκατ. ευρώ σε μπογιές, ζαρντινιέρες και φυτά πεταμένα; Είναι δυνατόν; Και δεν έχουν, ακόμη, σηκωθεί οι πλάκες των πεζοδρομίων της οδού Πανεπιστημίου να τον βαράνε, απορώ. Για φανταστείτε τι θα γινόταν αν ήταν άλλος ο Δήμαρχος…

Αχ! όπου κι αν στρέψω τη ματιά η Ελλάδα με πληγώνει

Μια κουβέντα μόνο για τον Γιατρό Αλέκο Δούρα – ας είναι ελαφρύ το χώμα.

Σας αγαπώ, ό,τι κι αν σκέφτεστε για μένα. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ελάχιστη αναφορά στις καταλήψεις Σχολείων 2020. Περισσότερα στα επόμενα.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 30.09.2020, αρ.φύλλου 37.233)

κυκλο-φ-οριακα 1023, 27 Αυγούστου 2020

 

Πάει κι ο καλός μήνας Αύγουστος, οσονούπω μας αφήνει και παραχωρεί τη θέση του στον περίφημο μήνα Σεπτέμβριο (έβδομο στη σειρά στο ρωμαϊκό ημερολόγιο, που ξεκινούσε τον Μάρτιο, εξ ου και το Σεπτεμ- από το λατινικό septem), τον μήνα όπου όλα ΘΑ γίνουν. Από το κλασικό «Ραντεβού τον Σεπτέμβρη» των χειμερινών κινηματογράφων, που παραχωρούσαν για το καλοκαίρι τη θέση τους  στους θερινούς, μέχρι, βεβαίως, τα Σχολεία και τα πρωτοβρόχια, την δίαιτα και τις ιατρικές εξετάσεις μετά τα καλοκαιρινά τσίπουρα, την προετοιμασία του καυστήρα η/και την προμήθεια των ξύλων ή των πέλετ, την προετοιμασία της χειμερινής γκαρνταρόμπας, την οργάνωση των σχεδιασμών για το άδηλο μέλλον και λοιπά πολλά.

Ένας περίεργος μήνας είναι ο Σεπτέμβρης, που ποτέ δεν εκπληρώνει τους σχεδιασμούς και τα όνειρά μας…

Πάντως τα Σχολεία θα ξεκινήσουν, πότε ακριβώς θα μάθουμε εν καιρώ. Και μάσκες θα υπάρξουν και παγουράκια και 70.000 ηλεκτρονικοί υπολογιστές, καλού κακού – το νούμερο ακούγεται εξωπραγματικό για τα ελληνικά δεδομένα, όπως και τα 3 εκατ. καινούργια θρανία, πλαστικά, με ρόδες για τη ρύθμιση των αποστάσεων, παρακαλώ, που έχει παραγγείλει το ιταλικό κράτος. Πραγματικά απίστευτα πράγματα συμβαίνουν, συμπολίτες. Και υπάρχουν κάποιοι βιομηχανικοί-βιοτεχνικοί κλάδοι που επωφελούνται θεαματικά από αυτή την αναταραχή. Π.χ. πολύ απλά, όσοι παράγουν, επεξεργάζονται, εγκαθιστούν διαχωριστικά πλεξιγκλας, βεβαίως όσοι παράγουν και εμπορεύονται μάσκες και αντισηπτικά, αλλά για σκεφτείτε και την βιομηχανία που θα κατασκευάσει έτσι ξαφνικά 3 εκατομμύρια θρανία!

Φίλοι αναγνώστες των προηγούμενων κυκλο-φ-οριακων είδαν τον χάρτη της «Οδομηχανικής» και μου ζήτησαν λίγες παραπάνω λεπτομέρειες επί του θέματος «Αρτηρία Παράκαμψης» Βόλου. Παραθέτω ένα σχετικό απόσπασμα από το πόνημα Ομάδας Εργασίας του ΤΕΕ Μαγνησίας με τίτλο «Ιστορία των Μεταφορών της Μαγνησίας», που ολοκληρώθηκε σε 363 σελίδες Α4, και περιλαμβάνει την ιστορική εξέλιξη όλων των Μέσων και των Δικτύων Μεταφοράς:

«Το 1993, ύστερα από πρόταση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Μαγνησίας, το έργο εντάχθηκε στο ΠΕΠ Θεσσαλίας (2^ο Κ.Π.Σ.) με ενδεικτικό προϋπολογισμό 2 δισ. δρχ. Τον Οκτώβριο 1995 ανατέθηκε από την ΓΓΔΕ του ΥΠΕΧΩΔΕ στο μελετητικό γραφείο «ΟΔΟΜΗΧΑΝΙΚΗ Α.Ε.» η μελέτη με τίτλο «Παράκαμψη και είσοδος πόλεως Βόλου (από Ε.Ο. Βόλου-Μικροθηβών)». Η προμελέτη του έργου αφορούσε το σύνολο της οδού, μήκους 19,8 χιλιομέτρων με αρχή μελέτης Νέες Παγασές και τέλος μελέτης Κοινότητα Αγριάς με τα εξής τεχνικά χαρακτηριστικά:

Τυπική διατομή οδού: δύο λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, πλάτους 3,5 μ. εκάστη και ΛΕΑ (λωρίδα έκτακτης ανάγκης) πλάτους 2,5 μ. Διαχωριστική νησίδα με κυμαινόμενο πλάτος από 2,0 έως 4,0 μ. Παράπλευροι δρόμοι όπου απαιτείται.

Κόμβοι: 2 ανισόπεδοι (Α/Κ) (Διμήνι και Ε.Ο 6 Βόλου-Βελεστίνου), στην οριστική μελέτη προστέθηκε και ο Α/Κ του Πανθεσσαλικού Σταδίου και 20 (19 στην οριστική μελέτη) ισόπεδοι (Ι/Κ) στις θέσεις που φαίνονται στον χάρτη.»

Η Εργασία αυτή ανατέθηκε με την απόφαση 630/18.01.2010 της Δ.Ε. του ΤΕΕ Μαγνησίας (Πρόεδρος Σωκράτης Αναγνώστου) στους Μηχανικούς Χαράλαμπο Σκυργιάννη, Ελένη Σταματίου, Κατερίνα Ντόντη, Βασίλη Μαυρατζά και Αποστόλη Καγιάννη, με πρόβλεψη αμοιβής, σύμφωνα με τα καθιερωμένα του ΤΕΕ. Η συλλογή των στοιχείων ήταν μακρά και επίπονη, η παράδοση της Εργασίας έγινε καθυστερημένα το 2014 και η κυρία Πρόεδρος Νάνσυ Καπούλα αρνήθηκε να καταβάλει την συμβατική αμοιβή στην Ομάδα, επικαλούμενη εκπρόθεσμη παράδοση – ιστορία είναι, άλλαξε άραγε η ιστορία λόγω της καθυστέρησης; το νόμιμον και το ηθικόν, που έλεγε κάποιος, κάπου, κάποτε…

Πάμε να δούμε λίγο τα εκκρεμή οδικά εργοτάξια στον Βόλο. Τα οποία δεν καταλαβαίνω γιατί εκκρεμούν. Η οδός Τοπάλη είναι έτοιμη από την αρχή του καλοκαιριού και ακόμη δεν έχει δοθεί στην κυκλοφορία. Η οδός Ογλ στο τμήμα 28^ης Οκτωβρίου-Γαλλίας δεν «κινείται» καθόλου. Και όπως λέγαμε παραπάνω κάποτε θα ανοίξουν τα παρακείμενα σχολεία! Παρεμπιπτόντως, η απόφαση για μετατροπή της οδού Ογλ σε δρόμο ήπιας κυκλοφορίας από Ιάσονος μέχρι Ανθ. Γαζή ανάγεται στο 2007 με Δήμαρχο Αλέκο Βούλγαρη και την αφεντιά μου Πρόεδρο της Επιτροπής Κυκλοφοριακών Θεμάτων (απόφαση ΔΣ Βόλου 282/2007, πρόταση δική μου) επαναλαμβάνεται στην απόφαση 227/2009 (πάλι πρόταση δική μου) και επαναλαμβάνεται στην απόφαση 617/2011 με Δήμαρχο τον Πάνο Σκοτινιώτη και Αντιδήμαρχο Πολεοδομίας και Διαφάνειας τον Νίκο Μόσχο. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για την οδό Μαυροκορδάτου, που επίσης καθυστερεί.

Τρέχει κάτι με τις εργολαβίες; Γιατί με την εργολαβία στην οδό Καραμπατζάκη είμαι βέβαιος, πλέον, ότι «κάτι τρέχει». Από τα μέσα Μαΐου, τρεισήμισι μήνες σαν τη χελώνα πάει το (καταστροφικό, ούτως ή άλλως) έργο. Αφήστε που καθόλου σίγουρος δεν είμαι για το ποιος εργολάβος εκτελεί αυτό το σούπερ-έργο…

Σας αγαπώ, να είστε καλά. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την  Πέμπτη 27.08.2020, αρ.φύλλου 37.204)

κυκλο-φ-οριακα 1016, 3 Ιουνίου 2020

μια στιγμή ηρεμίαςστην Πλατεία Αναύρου

Καλημέρα συμπολίτες! Στα μισά του χρόνου πλησιάσαμε, το καλοκαίρι ξεκινά, τα υγειονομικά πρωτόκολλα (δευτερόκολλα, τριτόκολλα…) εκδίδονται και την ίδια στιγμή αναθεωρούνται, άνοιξαν τα Δημοτικά Σχολεία και οι Παιδικοί Σταθμοί – η αίσθησή μας είναι ότι τίποτε το παιδαγωγικό δεν εμπεριέχει αυτό το άνοιγμα, για απλή εξυπηρέτηση στους εργαζόμενους γονείς γίνεται – ανοίγει σταδιακά και ο τουρισμός, αυτό είναι πολύ σοβαρό κεφάλαιο, που απαιτεί τεράστια προσοχή από όλους. Εκτός αν…

Συναντώ έναν γνωστό και «παθαίνω» τον εξής διάλογο, μετά τα χαρούμενα «γεια…», αυτός, με λοξό βλέμμα: «…δεν πιστεύω να πιστεύεις κι εσύ ότι υπάρχει αυτός ο κορωνοϊός;» εγώ, με αθώο βλέμμα: «…όχι βέβαια, αλίμονο. Αλλά ρε συ, με προβληματίζουν τόσοι πεθαμένοι σ’ όλον τον κόσμο, κι εδώ στην Ελλάδα, τι είναι όλοι αυτοί;» η απάντηση αναμενόμενη: «…α! αυτοί όλοι έχουν πεθάνει από άλλες αιτίες κι ΑΥΤΟΙ (σσ. αδιευκρίνιστο ποιοι είναι «αυτοί») μας λένε ψέματα ότι είναι από τον κορωνοϊό» εγώ αφελής: «μα καλά, και οι συγγενείς των νεκρών; Γιατί δεν μας λένε την αλήθεια;» η απάντηση καταπέλτης: «…α! δεν το ξέρεις; Γιατί τους δίνουν (σσ. «αυτοί», προφανώς) 3.000 € για να μη μιλήσουν!». Αποχώρησα, για μία ακόμη φορά βεβαιωμένος ότι η βλακεία είναι ανίκητη. Και στα ελληνικά καφενεία, λυπάμαι που το λέω, κυκλοφορεί πολλή βλακεία, διανθισμένη με «ασφαλείς πληροφορίες» από κάτι καραγκιόζηδες που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να βγάζουν στα φόρα τα μαύρα εσώψυχά τους.

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στον κόσμο κι εκείνος ο υπερατλαντικός σούπερ-Γκούφη Τραmp κρύφτηκε σε ειδικό καταφύγιο μπας και τον πετύχει καμιά πέτρα που διαδηλώνει για την δολοφονία του αφροαμερικανού George Floyd από τέσσερις λευκούς αστυνόμους, εμάς εδώ, σε τούτη την όμορφη πόλη, μας φτύνει όλη η Ελλάδα κι εμείς χαιρόμαστε ότι βρέχει και θα ποτιστεί ο κήπος μας – αποφεύγω, πλέον, να λέω ότι είμαι απ’ τον Βόλο. Σοβαρά μιλάω, και απορώ, ειλικρινά, με την απάθεια των παλιών Βολιωτών. Και μιας που γίνεται κουβέντα, έχετε λογαριάσει ποιο είναι το πραγματικό λαϊκό υπόβαθρο της τόσο λαοπρόβλητης και πανίσχυρης δημοτικής μας αρχής; Το οποίον στις εκλογές της 26^ης Μαΐου 2019 ψήφισε το 60,93% των ψηφοφόρων του Δήμου Βόλου (68.558 άτομα επί 112.524 εγγεγραμμένων). Δηλαδή υπήρξε αποχή 39,07%. Ο συνδυασμός Νέα Εποχή-Νέα Δυναμική έλαβε το 57,53% των ψήφων και συγκεκριμένα τον ψήφισαν 37.457 πολίτες, ποσοστό 35,05% στο σύνολο των εχόντων δικαίωμα ψήφου και ακόμη χαμηλότερο στο σύνολο των κατοίκων αυτού του τόπου. Βεβαίως αυτή είναι η Δημοκρατία. Και από την στιγμή που η ψήφος έπαψε να είναι υποχρεωτική και η αποχή διαρκώς αυξάνεται, τέτοια φαινόμενα σχετικά με την έννοια της πλειοψηφίας υπάρχουν και θα υπάρχουν ακόμη περισσότερα στο μέλλον.

Καταστρέφεται, λοιπόν, η παρόχθια οδός Καραμπατζάκη, με διχαστικές κορώνες (μέχρι και για «γκαμόρα» άκουσα να γίνεται λόγος…) και με την επί τόπου συνδρομή ανώτερων επιστημονικών στελεχών (θυμάστε τον μεγάλο Χάρυ Κλυνν που ως Χαράλαμπος Τραμπάκουλας μετά τον σεισμό έλεγε «…ήρθαν οι επιτόπου…»), και κάποιοι μου φαίνεται ότι δεν έχουν καν καταλάβει τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί εκεί. Να επαναλάβω αυτό που είχα πει τότε και σε κάποιον κύριο Νομάρχη: ΔΕΝ είναι Ήπιας Κυκλοφορίας ένας δρόμος που απλώς έχει μια πινακίδα Ρ-32 του ΚΟΚ με όριο ταχύτητας 30 χλμ/ώρα. Τόσο δύσκολο είναι να γίνει αυτό κατανοητό;

Μηνύονται, καθυβρίζονται και συκοφαντούνται συμπολίτες στον οικισμό των Σταγιατών, που διεκδικούν το αυτονόητο νερό τους. Μαζί και όσοι τους υποστηρίζουν. Και κατά τα άλλα τι γίνεται, αδέρφια της ΔΕΥΑΜΒ, με την ΕΡΓΗΛ; Το χάσαμε το κορμί πατριώτη ή το ξε-χάσαμε το θεματάκι διότι δεν μας συμφέρει; Δεν ακούω κάτι, τους έχουμε κατατροπώσει, άραγε, κι αυτούς;

Συνελεύσεις και διαδηλώσεις ενάντια στην καύση σκουπιδιών, εν αναμονή μετρητών, μετρήσεων και νέων μελετών. Τέσσερις μεγάλες οικολογικές οργανώσεις, η Οικολογική Εταιρεία Ανακύκλωσης, η Μεσόγειος SOS, η Greenpeace και η WWF με κοινή επιστολή προς τον Υπουργό Περιβάλλοντος «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, τονίζοντας ότι η επιλογή της καύσης είναι ασύμβατη με τις αρχές της κυκλικής οικονομίας, ενώ αποτελεί μια περιβαλλοντικά και οικονομικά δαπανηρή και ήδη ξεπερασμένη μέθοδο» επί λέξει από την ιστοσελίδα της Greenpeace https://www.greenpeace.org/greece/issues/plastika/10387/lathos-i-opoia-skepsi-gia-kausi-skoupidion-stin-ellada/

Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε. Όταν οι συνασπισμένοι ογκόλιθοι του υπουργείου, της περιφέρειας και, κυρίως, του δήμου ισχυρίζονται το αντίθετο, πώς τολμούν οι παραπάνω οπωσδήποτε ανύπαρκτοι, περισπούδαστοι, ευαισθητούληδες, κουλτουροπάσχοντες «ακτιβιστές» να λένε αυτά τα αίσχη…

Αχ! τι τραβάμε, συμπολίτες. Από τους διάφορους badass που μας ταλαιπωρούν (την εγγλέζικη λέξη δεν την ήξερα, χθες την έμαθα σε μια από τις πάμπολλες ιστοσελίδες που χλευάζουν τον Βόλο – ψάξτε την μόνοι σας). Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 03.06.2020, αρ.φύλλου 37.133 χωρίς την φωτογραφία, πιθανόν λόγω έλλειψης χώρου)

κυκλο-φ-οριακα 1015, 29 Μαΐου 2020

Μια εικόνα αντιστοιχεί σε χίλιες λέξεις, δυο εικόνες αντιστοιχούν σε μια απελπισία. Απελπισία για την κατάντια ετούτου του κάποτε ένδοξου τόπου. Που πάντοτε είχε δημοκρατικές πλειοψηφίες και δημοκρατικές μειοψηφίες στα όργανα εξουσίας. Που πάντοτε είχε, επίσης, διαφορετικές απόψεις και τρόπους έκφρασης, ομάδες και κινήματα διαμαρτυρίας – αυτό είναι μια υγιής κοινωνία. Στον Βόλο του σήμερα, λυπάμαι που το λέω αγαπητοί μου συμπολίτες, δεν είμαστε μια υγιής κοινωνία. Απλούστατα, διότι δεν υπάρχει το θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα της διαφωνίας – κι ας επικαλούνται διαρκώς αυτή τη έρμη τη Δημοκρατία αυτοί που συστηματικά την βιάζουν.

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τέτοιος αισχρός δημόσιος λόγος, με φρασεολογία χειρότερη κι από γηπεδικής εξέδρας, Και ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόση μουγκαμάρα της «σιωπηλής πλειοψηφίας» στην κάποτε δημοκρατική μας πόλη.

Η οδός Καραμπατζάκη, το Νερό στις Σταγιάτες, το εργοστάσιο των Σκουπιδιών. Μέρες τώρα παλεύουν τα κυκλο-φ-οριακά να ολοκληρωθούν χωρίς να προδώσουν τις Αρχές τους, που τις τηρούν εδώ και 30 χρόνια, χωρίς να αλλάξουν επίπεδο, χωρίς να υποκύψουν στην σαγήνη του δημοτικού κοντυλοφόρου – δεν φαντάζεστε πόσο εύκολο είναι να γράψει κάποιος κείμενα όπως οι ανακοινώσεις της δημοτικής αρχής, ούτε καν λίγο ταλέντο δεν χρειάζεται, όλα είναι κλισεδάκια και εξυπναδίκίστικες κοινοτοπίες, για τις οποίες, μάλιστα, πληρώνουμε κιόλας οι Δημότες!

Μέρες τώρα γράφονται και σβήνονται (ευτυχώς υπάρχουν οι υπολογιστές…), ξαναγράφονται και αναδιατυπώνονται και δεν μπορούν να καταλήξουν, τα κυκλο-φ-οριακα. Γιατί το καζάνι βράζει, κι όσο υπάρχει βρασμός το καταστάλαγμα είναι θολό – πρέπει να ξελαμπικάρει σιγά-σιγά, σταγόνα-σταγόνα.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, «απόψε είναι βαριά η δόλια μου η καρδιά…». Ας αρκεστούμε σε δυο φωτογραφίες από την καταστροφή της Περιοχής Ήπιας Κυκλοφορίας στην παρόχθια του χειμάρρου Κραυσίδωνα οδό Καραμπατζάκη στον ενιαίο, σήμερα, Δήμο Βόλου. Στα μπάζα και η πινακίδα της Ήπιας Κυκλοφορίας, που ήταν σ’ αυτή τη θέση από το 1994…

Θα τα ξαναπούμε, να είστε καλά. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Παρασκευή 29.05.2020, αρ.φύλλου 37.129)

κυκλο-φ-οριακα 1013, 13 Μαΐου 2020

Δημαρχείο Βόλου 11.05.2020

«Κι όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό / σ’ έρημο τόπο ζει και βασιλεύει / κάστρο φυλάει ερημικό / έχει το φόβο φυλαχτό / όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό» από το «Μεγάλο μας Τσίρκο», από τον θίασο Καρέζη-Καζάκου, με πρεμιέρα 22.06.1973 (μέσα στη χούντα…), σε στίχους Ιάκωβου Καμπανέλλη και μουσική Σταύρου Ξαρχάκου – μάλιστα, αυτουνού, τον οποίο ειρωνεύτηκαν οι δύο ανύπαρκτοι υπουργοί προπαγάνδας και «πολιτισμού» και τους έκραξε μέχρι και η υπερσυντηρητική ΕΣΤΙΑ!

Στην προκείμενη περίπτωση το ερημικό κάστρο είναι το Δημαρχείο του Βόλου, είναι γνωστό ποιος φοβάται (τρέμει…) ν’ ακούει τη φωνή του λαού (συνήθως μιλάει μόνος του…), και επιστρατεύει διμοιρία ΜΑΤ να τον προστατεύει. Τελείως απαράδεκτη εικόνα, απόγευμα Δευτέρας 11 Μαΐου 2020, ολόκληρη η τοπική ηγεσία της Αστυνομίας και διμοιρία ΜΑΤ με πλήρη εξοπλισμό, μέχρι αντιασφυξιογόνες μάσκες – τουτέστιν έτοιμη για ρίψη δακρυγόνων, να φυλάνε τις πύλες των ανακτόρων μπας και κάνουν έφοδο οι επικίνδυνοι Πολίτες. Ντροπή μεγάλη, που είναι σίγουρο πως η Ιστορία την καταγράφει, μαζί με άλλες παρόμοιες τα τελευταία, δυστυχώς, χρόνια. Επειδή παρ’ όλο που η μνήμη των Βολιωτών είναι αποδειγμένα ασθενής και τα αντανακλαστικά εξασθενούν ομοίως, είναι βέβαιο ότι καμία προηγούμενη δημοκρατικά εκλεγμένη Δημοτική Αρχή δεν απαγόρεψε την είσοδο των Πολιτών στο Σπίτι τους, το Δημαρχείο. Ντροπή! και δεν είναι, δυστυχώς, η μόνη…

Η μέσα ντροπή των αποφάσεων, βέβαια, είναι μεγαλύτερη. Αναρωτιέμαι συχνά τι πρέπει να γίνεται για να πεισθούν κάποιοι που παίρνουν αποφάσεις (decision makers τους λένε οι αγγλοσάξονες) ότι παίρνουν λανθασμένες αποφάσεις. Τι μπορεί να πείσει τον επικίνδυνο κύριο Τραmp ότι ο κορωνοϊός είναι επικίνδυνος ή ότι η κλιματική αλλαγή είναι ακόμη πιο επικίνδυνη. Παρόμοιες συμπεριφορές βιώνουμε και στην πόλη μας, με βάση και το εκλογικό αποτέλεσμα. Υπάρχει αλαζονεία, το πρώτο από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα – θυμίζω τα υπόλοιπα κατά σειρά: ζηλοφθονία, οργή, οκνηρία, απληστία, λαιμαργία και λαγνεία.

Δημοτικό Συμβούλιο Νέας Ιωνίας 31.01.1992

Σε πλήρη αντίθεση με την πρώτη φωτογραφία, η δεύτερη. Απαθανάτισε μία από τις καλύτερες και δημοκρατικότερες διαδικασίες που συνέβησαν σ’ αυτό το Πολεοδομικό Συγκρότημα: 31 Ιανουαρίου 1992, συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νέας Ιωνίας μαζί με τους συντελεστές της μελέτης «Το Όνειρο του Κραυσίδωνα» – μιας μελέτης που οδήγησε 2 χρόνια αργότερα, το 1994 με χρηματοδότηση από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα LIFE, στην κατασκευή και λειτουργία μέχρι σήμερα της Περιοχής Πειθαρχημένης Κυκλοφορίας της οδού Καραμπατζάκη.

Άλλα χρόνια, άλλα ήθη, χρόνια όπου ο άνθρωπος έμπαινε σε προτεραιότητα, ήθη δημοκρατίας και συναδέλφωσης. Αλλά αυτοί που διοικούν σήμερα την πόλη κι αυτοί που τους συμβουλεύουν (πολύ περισσότερο…) δεν ζούσαν τότε εδώ… Στις 19 Μαΐου 2020, μετά από δύο αναβολές, εκδικάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσφυγή κατά των καταστροφικών σχεδίων της Δημοτικής Αρχής. Κάτι ανάλογο υποθέτω ότι θα γίνει και με την προχθεσινή απόφαση κεκλεισμένων των θυρών και των στομάτων για την καύση των απορριμμάτων.

Δύο ακόμη «θεματάκια» για σήμερα, τώρα που επέρχεται, σταδιακά, η νέα κανονικότητα.

Μία παρενέργεια, ας πούμε, του κορωνοϊού είναι τα σκουπίδια στους δημόσιους χώρους. Φίλος μου έστειλε φωτογραφίες από τον κυματοθραύστη (αναρτημένες στο ιστολόγιο), όπου αποτυπωνόταν ένας ενιαίος σκουπιδότοπος. Πάνε κι οι καμπάνιες για τα πλαστικά μιας χρήσης, τα καλαμάκια, την ανακύκλωση γενικώς. Η αδήριτη ανάγκη των νεοελλήνων για καφέ, νερό ή άλλο ποτό και πάσης φύσεως εδέσματα σε «τέικ αγουέι» διαδικασίες (αγγλιστί take away=πάρε μακριά) είναι βέβαιο ότι καταρρακώνει όλα τα μοντέλα διαχείρισης απορριμμάτων.

Το δεύτερο έχει μια σχέση με το πρώτο. Λέω για την συζητούμενη ΠΝΠ περί λειτουργίας καταστημάτων εστίασης αποκλειστικά σε υπαίθριους χώρους, με την οποία θα παρέχεται η δυνατότητα μέχρι και διπλασιασμού του αριθμού των τραπεζοκαθισμάτων, μέχρι και πεζοδρόμησης οδών (τι άλλο θ’ ακούσω, Παναγία μου!) προκειμένου να μπορέσουν να αναπτυχθούν αυτά τα «επαρκή» τραπεζοκαθίσματα. Και στην πόλη που ζούμε, όπου η τοιούτου είδους ασυδοσία «εξ ορισμού» κυριαρχεί αλλά και στηρίζει (…), προσπαθώ να φαντασθώ, μαντάμ, τι μετ’ εμποδίων διαδρομές θα κάνουμε, κι όχι μόνο στους πεζοδρόμους.

Αυτά θα τα ξαναπούμε. Να μην επαναπαύεστε και να μην πλένετε τα χέρια σας «σχολαστικά» αποποιούμενοι πάσης ευθύνης. Γεια σας.

Η πρώτη φωτογραφία είναι στο Δημαρχείο 11.05.2020 και η δεύτερη στο ΔΣ Νέας Ιωνίας 31.01.1992.
(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 13.05.2020, αρ.φύλλου 37.115)

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1012, 6 Μαΐου 2020

το «γνωστό» πλοίο-φάντασμα ανάμεσα στις Μορφές του Φιλόλαου

Καλημέρα και πάλι! Τα (ελπίζουμε) τελευταία κυκλο-φ-κορωνοϊκα είναι εδώ. Καθώς η κυκλοφορία αποκαθίσταται μέρα με τη μέρα μπορούν να επανέλθουν τα κυκλο-φ-οριακα από την επόμενη φορά. Ας δούμε πώς θα δουλέψει η «νέα καθημερινότητα» (νέος όρος, επεξεργασμένος, προφανώς λόγω των δυσκολιών της νέας κανονικότητας).

Έκλεισε το 13033 αφού δέχτηκε πάνω από 100 εκατομμύρια μηνύματα sms (και για να μαθαίνετε, μαζί μ’ εμένα, sms είναι συντομογραφία του short message service που σημαίνει «υπηρεσία σύντομου μηνύματος»). Ανάμεσα σ’ αυτά τα μιλιούνια κανένα δεν προήλθε από εμένα και τα λοιπά μέλη της οικογένειας. Ούτε ένα. Εκτυπώσαμε σε πρόχειρες σελίδες δυο-τρεις βεβαιώσεις μετακίνησης, τις είχαμε μαζί μας, μία και μοναδική φορά ελέγχθηκε η σύζυγος στην παραλία, συμπλήρωσε μια ημερομηνία κι έβαλε μια υπογραφή. Θα κρατήσω τα χαρτιά στα αρχεία μου, ως αναμνηστικά της καραντίνας του 2020. Εύχομαι και ελπίζω αυτά τα 100 εκ. sms να πεταχτούν, να σβηστούν, να εξαφανιστούν, αλλά αντιλαμβάνεστε ότι είναι μεγάλος πειρασμός και το να διατηρηθούν «σε μιαν ακρούλα» τόσα προσωπικά δεδομένα…

Όμως με τη μάσκα ακόμη δεν έχω καταλάβει τι γίνεται. Και μου έκανε τεράστια εντύπωση το ότι μετά από 42 μέρες αυστηρού «μένουμε σπίτι» την τελευταία ακριβώς μέρα έσκασε νέο τηλεοπτικό σποτ με θέμα πώς να κατασκευάσουμε οίκαδε προστατευτικές μάσκες! Αν αυτό, φίλοι αναγνώστες, δεν λέγεται «στάχτη στα μάτια», λόγω της ιστορίας με τις λαρισαίικες και τις ξανθιώτικες μάσκες, τότε δεν ξέρω πώς να το ονομάσω. Αν η κατασκευή μασκών στο σπίτι από την κάθε καλή νοικοκυρά είναι μια τόσο εύκολη υπόθεση γιατί δεν προωθήθηκε το θέμα με την κυρία Σταυροπούλου από την πρώτη μέρα της καραντίνας να ‘χουν και οι ράπτριες όλον τον καιρό να προετοιμαστούν και να κατασκευάσουν. Αλλά τι λέω; Δεν μπορούσε να γίνει αυτό διότι ούτε ο εκλεκτός κύριος Τσιόδρας δεν συμφωνούσε με τον εαυτό του για την χρήση της μάσκας – και μη προς κακοφανισμό κανενός, καλός και άξιος επιστήμονας και μπράβο του, αλλά στο θέμα μάσκα μου τα έκανε μούσκεμα.

Τέλος πάντων, αν έχω καταλάβει σωστά μόνο στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι απαραίτητες οι μάσκες. Παντού αλλού ισχύει η λεγόμενη ισχυρή σύσταση.

Επιτράπηκε και το ερασιτεχνικό ψάρεμα. Έχω έναν καλό φίλο από τα χρόνια των σπουδών στην Γερμανία, Χημικό Μηχανικό και μανιώδη ψαρά, με σπίτι στην παραθαλάσσια Ερέτρεια, με βάρκα 4,65 μ. κι όλον τον εξοπλισμό, ο οποίος κόντεψε να πάθει κατάθλιψη, χωρίς πλάκα. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο και τον άκουγα βαθιά στεναχωρημένο που δεν μπορούσε να πιάσει τα αγαπημένα του ψαράκια. Δευτέρα απόγευμα ήταν ένας άλλος άνθρωπος, ήταν ο Γρηγόρης που ξέρω εδώ και σχεδόν 50 χρόνια. Εύχομαι καλή ψαριά σε όλους τους Γρηγόρηδες της θαλασσινής Ελλάδας.

Με ένα ολοσέλιδο άρθρο στην «Θεσσαλία» της Κυριακής μιλήσαμε για την ανάγκη ύπαρξης πολλών ελεύθερων δημόσιων χώρων στις πόλεις και ιδιαίτερα στην δική μας, μια ανάγκη που εναργέστατα διαπιστώθηκε στις ημέρες της καραντίνας. Μιλήσαμε, ο Καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Θάνος Βλαστός, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Παντελής Σκάγιαννης, ο Μηχανικός κ. Στάθης Χαλαστάρας και ο υπογράφων, που ασχολήθηκε βασικά με το θέμα της Ήπιας Κυκλοφορίας – μιας τεχνολογίας για την διαχείριση της κυκλοφορίας, την οποία η στήλη πρώτη σύστησε και πρώτη εφάρμοσε στο Πολεοδομικό Συγκρότημα Βόλου. Ο κ. Βλαστός είναι ο άνθρωπος που σε όλη του την καθηγητική ζωή μιλά για το ποδήλατο, τους ήπιους τρόπους μετακίνησης και την βιώσιμη αστική κινητικότητα, ο κ. Σκάγιαννης είναι καθηγητής στους Χωροτάκτες και ασχολείται με τις υποδομές στις πόλεις και τους χώρους πρασίνου, ο κ. Χαλαστάρας εδώ και 30 χρόνια μετέχει ενεργά σε ό,τι καλό προσπαθούν οι πολίτες να κάνουν σε τούτη την πόλη, και η στήλη τα ίδια αυτά 30 χρόνια προσπαθεί να πείσει ότι «στην πόλη ζουν άνθρωποι, όχι αυτοκίνητα». Αν σας διέφυγε, βρίσκεται εδώ https://e-thessalia.gr/quot-soste-ton-volo-quot-chreiazetai-prasino-kai-eleytheroys-choroys/

«Αγάπης Αγώνας Άγονος»; που θα ‘λεγε κι ο Σαίξπηρ (Love’s Labour’s Lost}. Όχι ακριβώς, αλλά περίπου. Και το χειρότερο είναι πως ό,τι μας συμβαίνει τελευταία συναρτάται με ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές συνεντεύξεις απείρου κάλους και με ξεκατινιάσματα μέσω του ειδικού προς τούτο Τύπου – τι ζούμε σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο Παναγία μου! Ποιος κακός μάγος μας καταράστηκε!;

Αυτά. Και σ’ άλλα με υγεία. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 06.05.2020, αρ.φύλλου 37.109)

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1010, 23 Απριλίου 2020

Αντώνης & Γεωργία Σκυργιάννη, Πάσχα 1975

Πάσχα το Άγιον, Πάσχα του κορωνοϊού στα αναστάσιμα μπαλκόνια με τα χιλιάδες πυροτεχνήματα – ένα ξέσπασμα των έγκλειστων Ελλήνων, που τήρησαν με ευλάβεια τους κανόνες αποχής από τις εκκλησίες, οι λίγες παρεκκλίσεις ήταν απλώς τροφή για τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ.

Τηλεοπτικά, είπα. Το μεγάλο πατριδολατρικό και κυβερνολιβανιστικό κανάλι ΣΚΑΪ ξεκίνησε ανήμερα Κυριακή του Πάσχα ένα ακόμη τούρκικο σήριαλ. Παραδίπλα οι «εθνοπατέρες» Άρης, Μπάμπης, Γιώργος, Κωνσταντίνος, Παύλος, ο συντονιστής Αλέξης, η όμορφη Σία θα συνεχίσουν να κόπτονται και να καταριούνται για τις πτήσεις τουρκικών μαχητικών στο Αιγαίο, την τουρκική προκλητικότητα στις Καστανιές και όλα τα γνωστά καλούδια του καλού καναλιού. Κάθε βράδυ, λοιπόν, σε ώρα υψηλής θέασης, ωραία τούρκικα μέσα στα σαλόνια των Ελλήνων. Ευθαρσώς προτείνω να πάψετε να τους βλέπετε όλους αυτούς, καλύτερα θα ήταν να από-συντονίσετε στον δέκτη σας τελείως αυτό το κανάλι…

Πέρασε κι άλλη μία 21^η Απριλίου, πέρασαν 53 χρόνια. Κανένας Έλληνας δεν πρέπει να ξεχνάει αυτή την ημερομηνία. Και όσοι θυμούνται πρέπει απαραιτήτως να την διδάσκουν στις νεώτερες γενιές οι οποίες δεν θυμούνται τίποτε απολύτως που δεν το έχουν αποθηκευμένο στον υπολογιστή ή στο τηλέφωνο…

Από κορωνοϊό καλά πάμε, δόξα τω Θεώ. Κι εδώ στον Βόλο, καθώς φαίνεται, δεν έχουμε ούτε ένα επιβεβαιωμένο κρούσμα. Πολύ ωραία. Πολύ ωραία, επίσης, ανταποκρίνεται το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το πολυσυκοφαντημένο Σύστημα Υγείας, για το οποίο, οι προαναφερθέντες Άρης και Μπάμπης, σε ραδιοφωνική μεταξύ τους συζήτηση τον Μάρτιο 2019 είχαν συμφωνήσει ότι έπρεπε όχι απλώς να κλείσουν, αλλά να γκρεμιστούν τα δημόσια Νοσοκομεία. Μάλιστα αγαπητοί, έτσι ακριβώς, τα παληκάρια. Και τώρα χωρίς ντροπή «χειροκροτούν», μαζί και με πολλούς άλλους μεγαλόσχημους υπέρμαχους της ιδιωτικής υγείας. Κι εμείς χειροκροτούμε, αλλά ξέρουμε γιατί και τι χειροκροτούμε. Θα τα δούμε όλα αυτά όταν, με το καλό, απαλλαγούμε από τον άμεσο κίνδυνο. Εκεί θα φανούν ποιοι είναι ειλικρινείς και ποιοι είναι «δήθεν».

Αυτή η καραντίνα, πάντως, είναι και μια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να καταλάβουμε πόσο σημαντική είναι η επικοινωνία με τους συνανθρώπους μας. Κι όχι μόνο με τους δικούς μας, που μας λείπουν και θέλουμε να τους σφίξουμε στην αγκαλιά μας. Είναι το ίδιο σημαντική η επικοινωνία με όλους τους ανθρώπους. Μ’ αυτούς που τώρα, μασκοφόροι, αποφεύγουμε όταν συναντιόμαστε στις σύντομες διαδρομές με άδεια Β6 «για ατομική σωματική άσκηση». Μ’ αυτούς τους αγνώστους που, υπό κανονικές συνθήκες, θα λέγαμε μια καλημέρα (…πες την κι ας πέσει κάτω) και τώρα αλλάζουμε πλευρά του δρόμου. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να υπάρχουν οι δημόσιοι χώροι συνάντησης των ανθρώπων σε μια πόλη. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό. Είμαστε τυχεροί, ναι! έχουμε την παραλία, έχουμε την πλατεία του Αναύρου, έχουμε και το Ελικοδρόμιο στην Νέα Ιωνία, όμως τώρα φάνηκε ότι δεν αρκούν. Με τον ανόητο και άχρηστο, κατά την γνώμη μου, αποκλεισμό της παραλίας, κόσμος πολύς βρέθηκε να περπατάει στον Άγιο Ονούφριο, στην Άλλη Μεριά, στο Σουτραλή, αλλά κι αυτό απαιτεί μετακίνηση με αυτοκίνητο. Ακόμη και στην οδό Καραμπατζάκη, στον Κραυσίδωνα, με το κατεστραμμένο οδόστρωμα και τα ξερά δέντρα πολλοί άνθρωποι κάνουν τον καθημερινό τους περίπατο – τον περίπατο που έχουν συνηθίσει εδώ και 25 χρόνια να τον κάνουν σε ένα ευχάριστο και υγιεινό περιβάλλον, καθώς ο χείμαρρος είναι ο καλύτερος αεραγωγός ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα.

Κι αυτόν τον ωραίο χώρο αναψυχής η καλή Δημοτική Αρχή του «Μονακό» με τους καλούς συμβούλους, τους καλούς υπαλλήλους και τους καλύτερους «επιστημονικούς συμβούλους» σχεδιάζει να τον καταστρέψει οριστικά μετατρέποντάς τον σ’ έναν τελείως άχρηστο δρόμο διαμπερούς κυκλοφορίας. Ούτε τώρα φαίνεται να καταλαβαίνουν όλοι αυτοί πόσο αναγκαίος είναι αυτός ο χώρος συνάντησης και αναψυχής των κατοίκων του πολεοδομικού συγκροτήματος, δυστυχώς ούτε τώρα…

Α! και όσοι οδηγείτε, αυτοκίνητο, μοτοσυκλέτα, ποδήλατο, μην πηγαίνετε ανάποδα στους μονοδρόμους και προσέχετε πολύ στις διασταυρώσεις. Μπορεί να μην υπάρχουν πολλά οχήματα στους δρόμους, όμως υπάρχουν. Έρευνες έχουν ήδη δείξει αύξηση μικροσυγκρούσεων. Προσοχή!

Τέλος για σήμερα. Ο Αη Γιώργης βοήθειά μας, ένα πλήθος Γιώργηδες και Γεωργίες, Χρόνια Πολλά. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ο Αντώνης και η Γεωργία Σκυργιάνννη, εδώ και χρόνια οριστικά απόντες, το Πάσχα 1975 στην αυλή του σπιτιού μας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 23.04.2020, τ' Αη Γιώργη, αρ.φύλλου 37.099)

κυκλο-φ-οριακα 960, 13 Φεβρουαρίου 2019

οδός Καραμπατζάκη, 2012

Καλημέρα αγαπητοί μου συν-πολίτες. Δεν ξέρω για σας (και εύχομαι να μην…) αλλά εμείς είχαμε μια δύσκολη αρχική εβδομάδα του Φλεβάρη, που δεν επέτρεψε την μεταξύ μας επικοινωνία – μέχρι παραπροχθές Κυριακή, που ο Άγιος Χαραλάμπης, βοήθειά μας, μάς ξαναέφερε κοντά και σας ευχαριστώ όλες και όλους.

Και σ’ αυτό το μεταξύ να συμβαίνουν πράματα και θάματα στην πόλη, στη χώρα στον κόσμο. Τρέλα στη Βενεζουέλα, 13 εβδομάδες κίτρινα γιλέκα στην Γαλλία, απίστευτες εκφράσεις πεζοδρομίου στην Ελληνική Βουλή, ακόμη πιο απίστευτες ανακοινώσεις κομματικών και εκλογικών σχηματισμών στην πόλη, έχασε και ο Ολυμπιακός από τον ΠΑΟΚ, άστα να πάνε, τίποτε όρθιο δεν έχει μείνει.

Όσον αφορά το Πανεπιστήμιο και την θετική επίδρασή του στον Βόλο απάντησε εύστοχα και τεκμηριωμένα ο Καθηγητής και Πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικών Σπουδών και πρώην Αντιπρύτανης κ. Μιχάλης Ζουμπουλάκης, το κείμενο υπάρχει στο e-thessalia, στην κατηγορία Άρθρα. Διαβάστε το εσείς γιατί κανένας άλλος από τους ανησυχούντες μπας και γίνει «πανεπιστημιούπολη» ο Βόλος δεν πρόκειται να το διαβάσει – σιγά-σιγά αντιλαμβανόμαστε με τι «επιχειρήματα» θα πάμε στην προεκλογική εκστρατεία.

Πάμε στο θέμα της οδού Καραμπατζάκη, που κάποιοι έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους να την καταστρέψουν. Πριν από 30 χρόνια, τότε που οι Έλληνες δεν ήξεραν περί τίνος πρόκειται, εγώ ο γερμανοσπουδαγμένος μίλαγα κι έγραφα και προσπαθούσα να εξηγήσω τι εννοούμε ως Ήπια Κυκλοφορία. Και «τρελαίνομαι» πραγματικά όταν 30 χρόνια μετά έρχεται τώρα ένας Δήμος, ένας συνάδελφος Πολιτικός Μηχανικός που εγώ ονόμασα «συγκοινωνιολόγο», κι ένας Καθηγητής Πανεπιστημίου, και ονομάζουν «ήπιας κυκλοφορίας» έναν μονόδρομο-ευθεία ατελείωτη από Περιφερειακό μέχρι Φιλαδελφείας κι ακόμα παραπέρα.

Έγραφα εγώ, και κάποιοι άνθρωποι, ευτυχώς, καταλάβαιναν τότε και υλοποιούσαν, στις αρχές της δεκαετίας του ’90:

«Ως ορισμό της Περιοχής Ήπιας Κυκλοφορίας μπορούμε να δώσουμε:

Είναι περιοχή κατοικίας κυρίως, μέσα στην πόλη, όπου έχουν γίνει ειδικές διαμορφώσεις που περιορίζουν σημαντικά την κυκλοφορία αυτοκινήτων χωρίς να την απαγορεύουν εντελώς και επιτρέπουν αφ' ενός την στάθμευση και αφ' ετέρου την χρήση όλων των ελεύθερων χώρων και από πεζούς και από ποδηλάτες, χωρίς απαραίτητα ειδικές λωρίδες. Τα τρία "δόγματα" των Περιοχών Ήπιας Κυκλοφορίας είναι: 1. λιγότερος κυκλοφοριακός φόρτος, 2. όσο το δυνατόν πιο χαμηλή ταχύτητα, 3. άριστη οπτική επαφή». Τα ίδια δίδασκα και στους Μηχανικούς Χωροταξίας Πολεοδομίας & Περιφερειακής Ανάπτυξης από το 2000 ως το 2010.

Πριν έναν χρόνο, στις 14 Ιανουαρίου 2018 ο Κύριος Καθηγητής έδωσε συνέντευξη στην Κυρία Ελένη Χάνου:

«ΕΧ -Από το βήμα των εγκαινίων του πρώτου κυκλικού κόμβου αναφερθήκατε στη μελέτη βιώσιμης κινητικότητας για τον Βόλο. Τι αλλαγές πρέπει να περιμένουμε στην πόλη; 

Θα πρέπει να περιμένετε σημαντικές ανατρεπτικές προτάσεις, που σαν κεντρική ιδέα θα έχουν «Να δώσουμε πίσω τον δημόσιο χώρο που κλέψαμε από τους πεζούς, τους ποδηλάτες, τους ευάλωτους χρήστες, τη δημόσια συγκοινωνία, και τον παραδώσαμε ανενδοίαστα στα ΙΧ αυτοκίνητα».

Επειδή η βιώσιμη αστική κινητικότητα δεν επιβάλλεται αλλά προκύπτει από ευρύτατες διαβουλεύσεις και συναινέσεις, οι πολίτες του Βόλου θα πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να ζουν σε μια πόλη ανθρώπινη (σαν αυτές που βλέπουμε στο εξωτερικό και ζηλεύουμε) ή στην πόλη με την απάνθρωπη λειτουργία που έχει σήμερα.» 

Ωραία λόγια ν’ αγαπιόμαστε, δηλαδή, σανό για προβατάκια. Και το τι έχουμε να περιμένουμε φάνηκε ξεκάθαρα έναν χρόνο μετά, τώρα, με μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή για την καταστροφή ενός έργου που έχει ήδη κάνει «την πόλη ανθρώπινη (σαν αυτές που βλέπουμε στο εξωτερικό και ζηλεύουμε)» και που, πλέον, μας επιστρέφει «στην πόλη με την απάνθρωπη λειτουργία που έχει σήμερα». Προς δόξαν του αυτοκινήτου και της ιδεοληψίας των «μαζών».

Θλίβομαι, θλίβομαι βαθύτατα. Και σταματώ εδώ γιατί αν συνεχίσω… Γεια σας.

Η φωτογραφία της οδού Καραμπατζάκη είναι από παρουσίαση που έκανα ως υπάλληλος της Διεύθυνσης Βιώσιμης Κινητικότητας του Δήμου Βόλου στις 14 Δεκεμβρίου 2012 με θέμα «Δρόμοι και Περιοχές Ήπιας Κυκλοφορίας. Θεωρία και Πράξη στον Βόλο», στο πλαίσιο του 1^ου Συνεδρίου Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας.