κυκλο-φ-οριακα 1219, 11 Δεκεμβρίου 2024

Καλημέρα, 14 ημέρες πριν τα Χριστούγεννα (όπως σταθερά τα τελευταία χρόνια μας υπενθυμίζει η γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση). Γιόρτασαν και οι Βαρβάρες, Σάββες, Νικολήδες, γιόρτασαν και οι Αννούλες, αύριο οι Σπύροι, πολλές οι γιορτές, πολλά και τα γεγονότα, εθνικά και παγκόσμια – υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι ο Κόσμος πάει απ’ το κακό στο χειρότερο, εκτός, φυσικά, από την μία και μοναδική Ελλάδα, που πάει συνεχώς και μόνο απ’ το καλό στο καλύτερο. Τώρα μάλιστα που προφυλάκισε τον Νίκο Ρωμανό και τον Αστυνομικό της Βουλής (που έτσι και είχε προσληφθεί μετά το 2019 ντιπ χαμπάρι δεν θα παίρναμε τι έκανε…) και υπάρχει απόλυτη ασφάλεια, μπορεί ανενόχλητη (η Ελλάδα, εννοείται) να βαδίσει προς τα ένδοξα πεπρωμένα της – Λένγκω, Λένγκω Λένγκω / μου σπαράζεις την καρδιά / Λένγκω, Λένγκω Λένγκω / μου πληγώνεις τη χαρά (Γιάννης Μαρκόπουλος 1939-2023, τραγούδι του 1975).

Στον Βόλο όλα καλά. Μας τραγούδησε ο κύριος Αργυρός (αν ισχύουν αυτά που διαβάζω έλαβε 12.000 € για οχτώ (8) τραγούδια, ήτοι 1.500 € το τραγούδι), αφιλοκερδώς, κατά δήλωση της ίδιας, μάς άναψε τα φώτα η κυρία Καινούργιου, όλα καλά. Έκανε το show του πάλι επί σκηνής ο Άρχοντας, «χαστούκισε» τους κακούς ηχολήπτες, είπε ένα (ακόμη…) απαράδεκτο, έντονα σεξιστικό «ανέκδοτο» και χειροκροτήθηκε αναλόγως, και στο τέλος, για να μας ευχαριστήσει, μας κέρασε ένα νεράκι, που ήταν λιγάκι θολό βρε αδερφέ, αλλά δε βαριέσαι, αυτός και η παρεούλα του να ‘ναι καλά κι εμείς όπως-όπως. Περάσαμε υπέροχα…

Στην Λαμία βρέθηκα κατ’ επανάληψη τον τελευταίο καιρό, λόγω στράτευσης του Ορέστη μας στο Κέντρο Εκπαίδευσης Υλικού Πολέμου (ΚΕΥΠ). Και τι να σας πω, ρε παιδιά, εντυπωσιάστηκα, δεν το περίμενα: γεμάτη κυκλικούς κόμβους είναι η Λαμία, μόνο για να φτάσω στο Στρατόπεδο, που είναι παραδίπλα στο κτήριο της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας περνάω πέντε-έξι μεγάλους, ευρύχωρους κυκλικούς κόμβους. Δεν εξηγείται αλλιώς, μας αντέγραψαν οι Λαμιώτες. Τι όχι; Μα εγώ νόμιζα ότι μόνο εμείς εδώ, με την σύμπραξη του ενός και μόνου σοφού καθηγητού, είχαμε τέτοιους κόμβους, γι’ αυτό και εξακολουθούμε να τους πανηγυρίζουμε δεόντως.

Και μίαν ημέραν των ημερών πήγαμε από την Λαμία στην Καρδίτσα, χρησιμοποιώντας τον Αυτοκινητόδρομο Κεντρικής Ελλάδος, Α3 κατά την ορθή αρίθμηση των ελληνικών οδικών αξόνων (μονοί αριθμοί, κάθετοι άξονες: Α1 Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Εύζωνοι (Βόρεια Μακεδονία), Α3 Λαμία-Καρδίτσα-Τρίκαλα-Καλαμπάκα-Γρεβενά (Α2 Εγνατία Οδός), Α5 Ιονία Οδός Τσακώνα (Α7 Κεντρικής Πελοποννήσου)-Πύργος-Πάτρα-Ρίο-Αντίρριο-Μεσολόγγι-Άρτα-Ιωάννινα-Κακαβιά (Αλβανία), Α7 Κεντρικής Πελοποννήσου Κόρινθος-Τρίπολη-Μεγαλόπολη-Τσακώνα-Καλαμάτα – ζυγοί αριθμοί, οριζόντιοι άξονες Α2 Εγνατία Οδός Ηγουμενίτσα-Θεσσαλονίκη-Αλεξανδρούπολη-Κήποι (Τουρκία), Α6 Αττική Οδός Ελευσίνα-Αθήνα-Μαρκόπουλο-Λαύριο, Α8 Ολυμπία Οδός Ελευσίνα (Α6 Αττική Οδός)-Κόρινθος-Πάτρα, Α90 Βόρειος Οδικός Άξονας Κρήτης (ΒΟΑΚ) Καστέλι-Χανιά-Ρέθυμνο-Ηράκλειο-Αγ.Νικόλαος-Σητεία).

Στους οριζόντιους άξονες από το Νο 2 «πηδάμε» στο Νο 6, λείπει το Νο 4, το οποίο είναι δεσμευμένο για τον περιβόητο Οδικό Άξονα Ηγουμενίτσα-Βόλος, προμελέτη σκοπιμότητος του οποίου υπάρχει (και την έχω στην επιστημονική βιβλιοθήκη μου) από τον Ιούλιο 1983. Στην συνέχεια το μόνο που έγινε είναι η αναβάθμιση σε Οδό Ταχείας Κυκλοφορίας του δρόμου Λάρισα-Τρίκαλα (με ελλείψεις), τίποτε άλλο. Πολύ αργότερα κυκλοφόρησε η φήμη (διότι τελικώς περί φήμης επρόκειτο) ότι θα υπάρξει σύνδεση αυτοκινητοδρόμου του Βόλου με τον Α3 της Κεντρικής Ελλάδος μέσω Φαρσάλων η Μακρυχωρίου ή κάτι τέτοιο. Τελικώς-τελικώς το μόνο που έχει να περιμένει ο Βόλος από σοβαρά οδικά έργα είναι η δημιουργία του Αυτοκινητοδρόμου Α12 Βόλος-Βελεστίνο, που χρειάζεται κατά βάσιν δύο (2) απλούς ανισόπεδους κόμβους.

Και η ολοκλήρωση του Περιφερειακού Δρόμου, πρώτα ο Θεός.

Για να επανέλθουμε, ο Α3 είναι ένας πολύ ωραίος Αυτοκινητόδρομος, έχει κι αυτός, όπως όλοι, πλέον, την σήραγγά του 3 χιλιομέτρων στη Όθρυ, στην περιοχή της Ξυνιάδας, κι από εκεί και πέρα μια καλή χάραξη μέσα σε βουνό και κάμπο, πλήρη εξοπλισμό, πολλά parking με αξιοπρεπείς τουαλέτες και γενικά είναι ένας δρόμος που χαίρεσαι να ταξιδεύεις. Θα το ξαναπώ: η Ελλάδα έχει αυτή τη στιγμή τους καλύτερους, από πάσης απόψεως, αυτοκινητοδρόμους της Ευρώπης.

Την προηγούμενη Τετάρτη έγραφα για την επικινδυνότητα της οδήγησης, βράδυ με βροχή, στον δρόμο Βόλου-Αγριάς χωρίς κατά μήκος διαγραμμίσεις. Σάββατο πρωί πήγαμε στον Αη Γιάννη του Αιγαίου, μέσω Χανίων και Κισσού. Είχε μια ομίχλη! Να την κόβεις με το μαχαίρι. Να μην βλέπεις στα 3 μέτρα, ή, σωστότερα, να τα βλέπεις όλα άσπρα, δικέ μου! Αλλά ευτυχώς υπάρχει κίτρινη διαγράμμιση με διπλή συνεχή γραμμή στον άξονα του δρόμου, που μας καθοδηγούσε με ακρίβεια και ασφάλεια. Πήγαμε κι ήρθαμε (η ομίχλη επέμενε κι ας ήταν μεσημεριανή η επιστροφή) και δεν πάθαμε τίποτε, μέσα σ’ ένα μαγευτικό ορεινό χειμερινό περιβάλλον με τη βοήθεια ενός πολύ απλού μέσου: μιας κίτρινης, ανακλαστικής γραμμής, που μας κράταγε ασφαλείς μέσα στον δρόμο.

Ώσπου φτάσαμε στην Πορταριά, χωρίς ομίχλη, αλλά με μια φοβερή και τρομερή διάβαση πεζών στο ύψος της πλατείας. Όπου οι άσχετοι που διαγράμμισαν κίτρινη αυτή την διάβαση τράβηξαν και δύο παχιές κίτρινες γραμμές τάχαμου «stop lines» κάθετα στον δρόμο (την Εθνική Οδό αρ. 34, επισημαίνω) και στις δυο κατευθύνσεις κυκλοφορίας και στις δυο πλευρές της διάβασης. Πέρα-πέρα, για «σιγουριά» και «μεγαλύτερη ασφάλεια» βρε αδερφέ! Λέω απλώς ότι η βλακεία δεν παλεύεται, συνάνθρωποι… Σας αγαπώ διακαώς, γεια σας και χαρά σας.

Στην φωτογραφία η θαλασσινή Αργώ από τον αείμνηστο Μιχάλη Πόρναλη το 2008 και «ένθετη» η στεριανή Αργώ από εμένα το 2020…

 (δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 11.12.2024, αρ.φύλλου 4306)

κυκλο-φ-οριακα 1218, 4 Δεκεμβρίου 2024

Καλημέρα και πάλι συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. Καλώς ορίσαμε όλοι μας στον τελευταίο μήνα του 2024. Κι αν αναρωτιέστε πότε πέρασε κι αυτός ο χρόνος είναι βέβαιο ότι θα μείνετε με την απορία – η ανασκόπηση του έτους θα περιλαμβάνει κατά βάσιν πολέμους, εγκλήματα, καταστροφές, κοινωνικές αδικίες και κάποια λίγα ευχάριστα γεγονότα, κυρίως ατομικά-οικογενειακά και σπανίως εθνικά, έτσι συμβαίνει κατά κανόνα. Και η ζωή, με το «ζ» κεφαλαίο, συνεχίζεται, με τη βοήθεια του Θεού.

Στην πόλη μας πάλι καράβι(α) βγήκαν στη στεριά, όπως λένε και οι στίχοι του Νίκου Γκανά (1944-2024) στο τραγούδι του 1998 με τον Γιώργο Νταλάρα σε μουσική Μίνωα Μάτσα. Και οι Αργοναύτες πάλι άφαντοι κι ανάκουστοι. Και το Μουσείο, που συμβασιοποιήθηκε στις 24 Μαΐου 2024 και έχει, σύμφωνα με την μεγάλη επιτόπια πινακίδα του έργου, προϋπολογισμό 17 εκατ. ευρώ με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ Θεσσαλίας και διάρκεια κατασκευής από 06/2024 έως 09/2026, δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, μακάρι να ξεκινήσει στις αρχές του 2025. Όπως και το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο, το οποίο έχει εγκαινιασθεί όχι μία αλλά δύο (2) φορές, μία με την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη στις 23 Ιουνίου 2023 και μία (σύμφωνα με τα σχετικά Δελτία Τύπου) Πρεμιέρα: μοναδική παράσταση αφιέρωμα στον Βαγγέλη Παπαθανασίου στις 13 Δεκεμβρίου 2023, με τίτλο «Βαγγέλης Παπαθανασίου- Ο Έλληνας που ξεπέρασε τα όρια του πλανήτη και έγινε άστρο». Έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση κι εδώ, το Δημοτικό Θέατρο όλο και «γίνεται». Για την Ιστορία των κυκλο-φ-οριακών καταγράφω ότι σε αυτή την συναυλία της (τελικά) 14^ης Δεκεμβρίου 2023, όπου συμμετείχαν πολλές Χορωδίες του Βόλου, εγώ αρνήθηκα να συμμετάσχω, παρ’ ότι τιμώ απεριόριστα το έργο του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του οποίου το όνομα επάξια φέρει πλέον το αξιολογότατο Δημοτικό μας Θέατρο. Στο οποίο Δημοτικό Θέατρο Βόλου, στο διάστημα από 12.05.1997 έως 25.05.2009, έχω τραγουδήσει επί σκηνής 17 φορές και έχω απολαύσει 10 Διεθνή Φεστιβάλ Μουσικού Θεάτρου. Αρνήθηκα να αποδεχτώ την συνολική υποβάθμιση της πολιτιστικής δημιουργίας στον Βόλο και την προσχηματική αναγνώριση ενός έργου και ενός ανθρώπου, που πολύ αμφιβάλλω ότι είναι γνωστά στην δημοτική αρχή…

Τέλος πάντων, το ‘να φέρνει τ’ άλλο και τα Χριστούγεννα φέρνουν τον Κωνσταντίνο Αργυρό και την Κατερίνα Καινούργιου να μας ανάψουν τα μπλε καταθλιπτικά λαμπάκια, όπως πάντα τα τελευταία δέκα χρόνια. Κι επειδή κάθε φορά ρωτάω κι απάντηση, φυσικά, δεν παίρνω, ξαναρωτάω τι γίνονται αυτά τα λαμπάκια μετά το πέρας της εορταστικής φωταγώγησης. Διότι κάθε χρόνο διατίθενται περίπου 200.000 €, δηλαδή είναι ήδη δοσμένα περίπου 2.000.000 € σε λαμπάκια, που αν βγάλεις τα περαστικά που παίρνουν τα ανάλογα συνεργεία, στις αποθήκες του Δήμου θα πρέπει να έχουν μαζευτεί πολλά εκατομμύρια τέτοια λαμπάκια – αλλά και του χρόνου θα πάρουμε καινούργια, να με θυμηθείτε!

Και για την Ιστορία των γεγονότων, τις προάλλες βρέθηκα να τραγουδώ στην Βέροια, στην σκηνή του εκεί «Χώρου Τεχνών». Είναι κάτι που μάλλον δεν περίμενα να συναντήσω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη. Ένα κτήριο σε άψογη κατάσταση, που εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο 1999 και λειτουργεί έκτοτε ανελλιπώς, με 600 θέσεις θεατών, διατεταγμένες σε πλατεία, υπερυψωμένη πλατεία και εξώστη, με μια τεράστια σκηνή, που μπορεί να φιλοξενήσει κάθε είδους παράσταση, πολύ καλή ακουστική και πολλούς βοηθητικούς χώρους, όλους σε λειτουργία. Πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε άπαντες.

Ύστερα…έπιασε βροχή. Και καλά έκανε, νομίζω ότι η σπαρμένη γη και οι πηγές του βουνού χρειάζονται νεράκι αυτή την περίοδο, έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων. Χρειάστηκε να πάω στην Αγριά νύχτα, με δυνατή βροχή, και κόντεψα καναδυό φορές να φύγω στη θάλασσα: απόλυτο σκοτάδι, το φως των προβολέων χάνεται στην βροχή, το μόνο που βοηθάει σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η ανακλαστική κατά μήκος διαγράμμιση του δρόμου. Θεμελιώδης η δεξιά συνεχής οριογραμμή του οδοστρώματος και απαραίτητη η κεντρική γραμμή, διαχωριστική των κατευθύνσεων κυκλοφορίας, είτε μονή, είτε διπλή, είτε διακεκομμένη, ανάλογα με τις δυνατότητες προσπέρασης. Αυτές είναι πολύ χρήσιμες υποδομές συμπολίτες, δεν είναι «δε βαριέσαι αδερφέ…». Σώζουν ζωές. Και δεν είναι και τίποτε ιδιαίτερα ακριβό ή δύσκολο – απλώς να το βάλουν οι αρμόδιοι στο πρόγραμμα πρέπει. Και ένας λόγος παραπάνω που αυτός ο δρόμος είναι η Εθνική Οδός αρ. 34 και είναι ο πιο πολυσύχναστος δρόμος της Μαγνησίας.

Στον μεγάλο αυτοκινητόδρομο Α1 κινούμουν συχνά τις τελευταίες μέρες και μία από αυτές την ιδιαίτερη προσοχή μου τράβηξαν τρεις μεγάλες πληροφοριακές πινακίδες, καφέ με άσπρα πηκτογράμματα, στην κατεύθυνση Αλμυρός-Μικροθήβες (νομίζω ότι υπάρχουν όμοιες και στην κατεύθυνση Λάρισα-Βελεστίνο). Οι πινακίδες αυτές τοποθετήθηκαν από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας επί Νομάρχου Σκοτινιώτη, αν δεν κάνω λάθος, και σημαίνουν (κατά σειρά στην κίνηση) η πρώτη «ΒΟΛΟΣ, η πόλη των Αργοναυτών», η δεύτερη «ΠΗΛΙΟ, το βουνό των Κενταύρων» και η Τρίτη «ΣΚΙΑΘΟΣ-ΣΚΟΠΕΛΟΣ-ΑΛΟΝΝΗΣΟΣ τα νησιά της Μαγνησίας». Είναι, δηλαδή, μια πολύ ωραία προσπάθεια να τονιστούν και να προβληθούν περιληπτικά με έξυπνα εικονίδια τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου μας, και πρέπει να βρίσκονται στην θέση τους μάλλον περισσότερα από 25 χρόνια. Την συγκεκριμένη ημέρα, λοιπόν, και οι τρεις πινακίδες μόλις που διακρίνονταν, κρυμμένες πίσω από κάθε λογής βλάστηση, στην δεξιά πλευρά του δρόμου. Σταμάτησα στην Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ), έβαλα τα αλάρμ και κάλεσα στο τηλέφωνο 1075 την διαχειρίστρια εταιρεία «Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου». Να μην τα πολυλογώ, στο τέλος με ευχαρίστησαν κιόλας και σε περίπου μία εβδομάδα τα φυτά κλαδεύτηκαν και οι πινακίδες είναι πλέον ωραιότατα ορατές, δείτε τες και θυμηθείτε με. Ένα «εύγε» να πω στην Εταιρεία («Σ’ ευχαριστώ ω! εταιρεία» που λέει κι ο 80χρονος από τις 2 Δεκεμβρίου Διονύσης Σαββόπουλος).

Οι άλλες πινακίδες, στην είσοδο-έξοδο του Βόλου στον Σωρό, ακόμη απουσιάζουν. Σας αγαπώ ιδιαιτέρως, γεια σας!

Στην φωτογραφία μια όμορφη στιγμή στον Άναυρο, 27 Οκτωβρίου 2024.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 04.12.2024, αρ.φύλλου 4301)

κυκλο-φ-οριακα 1145, 19 Απριλίου 2023

 

Φίλες και Φίλοι, Συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες Καλημέρα και Χριστός Ανέστη.

Τα κυκλο-φ-οριακα είναι πάλι εδώ, μετά από μια διακοπή δύο εβδομάδων για ένα ταξίδι στις Συρακούσες. 734 προ Χριστού ίδρυση ως αποικία των Κορινθίων, ιστορία πολέμων, τεχνών και επιστημών, πατρίδα του Αρχιμήδη, ένα μεγάλο γλυπτό «π» (3,14159265...) σε μια κεντρική πλατεία, ένα αρχαίο θέατρο μεγαλύτερο από της Επιδαύρου, σε πλήρη λειτουργία με παραστάσεις αρχαίου δράματος κάθε χρόνο, πρωτοχριστιανικές κατακόμβες δεύτερες σε σημαντικότητα μετά από αυτές της Ρώμης, σπήλαια στα λατομεία του πωρόλιθου, μέσα στο κέντρο της πόλης – εκεί και το διάσημο «αυτί του Διονύσιου», ένα ελικοειδές σπήλαιο με άριστη ακουστική, που έδινε την δυνατότητα στον τύραννο Διονύσιο Β’ να ακούει τα σχέδια των εχθρών του, κάστρο στη θάλασσα για τον έλεγχο της Μεσογείου. Σήμερα πόλη 120.000 κατοίκων, που ζει σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό και έχει βαριά αέρια ρύπανση από τα διυλιστήρια στην περιοχή της, τα μεγαλύτερα της Ιταλίας, μας είπαν. Ήταν Πάσχα για τους καθολικούς και βρήκαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την περιφορά του επιταφίου και της συναφούς Μαντόνας. Όπου ο επιτάφιος είναι μια κατασκευή από ξύλο και γυαλί, που ζυγίζει κοντά 400 κιλά και περιέχει ξαπλωμένο άγαλμα του Χριστού από πεπιεσμένο χαρτί και η Μαντόνα είναι όρθιο άγαλμα της Παναγίας, επίσης πολύ βαρύ. Τον Χριστό μεταφέρουν αποκλειστικά άντρες πολλοί την Μαντόνα αποκλειστικά γυναίκες πολλές. Βγαίνουν μαζί από την εκκλησία κι ύστερα παίρνουν διαφορετικούς δρόμους και κάπου συναντιούνται ξανά. Ώρες πολλές διαρκεί αυτή η διαδικασία, καθώς το βάρος είναι μεγάλο και κάθε τόσο γίνεται στάση ξεκούρασης. Δεκάδες είναι οι εκκλησίες, οι πιο πολλές κλειστές – μας είπαν ότι υπάρχει πρόβλημα επάρκειας ιερέων. Αξιομνημόνευτο είναι επίσης ότι στον μεγάλο ναό της Αγίας Λουκίας (Santa Lucia) στην Κεντρική Πλατεία είναι ενσωματωμένοι πανύψηλοι κίονες δωρικού ρυθμού από αρχαίο ναό της θεάς Αθηνάς.

Ομοίως αξιομνημόνευτα τέσσερα κυκλοφοριακά στοιχεία. Το πρώτο, ένας κυκλικός κόμβος, ακριβώς κάτω από το διαμέρισμα όπου μέναμε, στα όρια του αρχαιολογικού πάρκου, που ήταν μονίμως πηγμένος. Πρωί-βράδυ. Αλλά χωρίς φασαρία. Οι Σικελοί οδηγοί αντιμετώπιζαν το πήξιμο με στωικότητα! Το δεύτερο, πολλά οδοστρώματα, κράσπεδα, πεζοδρόμια είναι κατασκευασμένα από πλάκες ηφαιστειακής λάβας. Λάβα, μαύρη και γυαλιστερή, από το πάντοτε ενεργό ηφαίστειο της Αίτνας, που απέχει περίπου 1,5 ώρα από τις Συρακούσες. Το τρίτο, δεν υπάρχει αστική συγκοινωνία, υπάρχουν μόνο υπεραστικά λεωφορεία ιδιωτικών εταιρειών. Και τέταρτο, υπάρχουν ποδηλατόδρομοι πάνω στο οδόστρωμα, δύο κατευθύνσεων, βαμμένοι μπλε, οι οποίοι διαχωρίζονται από την κυκλοφορία με προκατασκευασμένα ςμπετονένια κράσπεδα μήκους 1,0 m, πλάτους 60 cm και ύψους 15-20 cm, που δημιουργούν ένα συνεχές φράγμα – για την ακρίβεια ένα «οχυρωματικό έργο» όπως ονόμασαν οι καλοί Βολιώτες δημοσιογράφοι αλλά και «ποδηλατόφιλοι» τους τότε βολιώτικους ποδηλατόδρομους (φωτογραφίες διατίθενται για όσους/-ες ενδιαφέρονται).

Ύστερα επιστρέψαμε για το δικό μας Πάσχα. Παραδοσιακά ψάλαμε τα εγκώμια Μεγάλη Πέμπτη βράδυ με την καθοδήγηση του Νίκου Παρθένη στην Αγία Τριάδα και στην Παναγία Γορίτσα (Τρύπα). Απογοήτευση και διαμαρτυρία στην Αγία Τριάδα, όπου ο νέος προϊστάμενος Αρχιμανδρίτης παράγγειλε σε ανθοπωλείο (!!) τον στολισμό του Επιταφίου, τον οποίο πάντα έκαναν οι γυναίκες της γειτονιάς – πληροφορίες μου λένε ότι αυτό κόστισε στο ταμείο της εκκλησίας 700 €. Κατάνυξη και αγαλλίαση στην Παναγία Τρύπα, μετά από τρία χρόνια αναγκαστικής αποχής λόγω covid. Παραδοσιακά, αδιαλείπτως από το 1956, ως Πρόσκοποι του 58^ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Βόλου περιφέραμε τον Επιτάφιο του Ι.Ν.Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης στην παραλία του Βόλου, μαζί με πλήθος κόσμου, μέχρι την ανέκαθεν πανηγυρική συνάντηση μπροστά από την Τράπεζα της Ελλάδος. Ανάσταση, πάλι στην Αγία Τριάδα, «σύντομη και περιεκτική», κάτι σαν το παλιό «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε», δεν ξέρω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά μαζεμένα σ’ αυτόν τον ιστορικό ναό, που κάποτε τον θεωρούσαμε ναό του Νοσοκομείου.

Δευτέρα του Πάσχα πήραμε τον δρόμο για τον Αη Γιάννη. Στα Χάνια έριξε ένα χαλάζι, που όμοιό του χρόνια είχαμε να δούμε στην περιοχή. Ώρες μετά τα σφαιρίδια δημιουργούσαν ένα γλιστερό στρώμα στον δρόμο, απίθανη κατάσταση μετά από την λιακάδα της Κυριακής. Όμως μετά χαράς διαπιστώσαμε ότι η διαγράμμιση διαχωρισμού των λωρίδων κυκλοφορίας στον εθνικό δρόμο είναι, επιτέλους, βαμμένη κίτρινη, όπως πρέπει στα δίκτυα, όπου λόγω συχνής ομίχλης μειώνεται η ορατότητα. Εγώ το είχα ξαναθίξει το θέμα και θυμάμαι την κυρία Αντιπεριφερειάρχη να δηλώνει ότι το κίτρινο χρώμα δεν επιτρέπεται σ’ αυτό το ύψος του βουνού (!). Ευτυχώς, φαίνεται ότι κάποιος καλός συνάδελφος διέλυσε την προφανή πλάνη και έτσι επιτέλους αποκαταστάθηκε το ορθόν.

Στην πόλη μας τα πνεύματα φαίνεται να οξύνονται, θα ασχοληθούμε την επόμενη φορά περισσότερο με αυτά. Για τώρα να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας στον δημοσιογράφο Χρήστο Λουκά, επί πάρα πολλά χρόνια οργανωτή και παρουσιαστή της εκπομπής «Πολιτικό Φόρουμ» σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό, που δεν έμεινε άλαλος, όπως πολλοί άλλοι και άλλες, απέναντι στους τηλεοπτικούς μονολόγους του Άρχοντα. Ο οποίος Άρχων, μόλις τα βρει λίγο «μπαστούνια» σηκώνεται και αποχωρεί, αφού ποτέ δεν είχε και εξακολουθεί να μην έχει ικανά επιχειρήματα. Καλή Ανάσταση συμπολίτες!

Ακόμη μία, η δεύτερη, συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου για το θέμα του LNG, στην οποία τα αντικοινωνικά στοιχεία που συγκροτούν την πλειοψηφία του Σώματος δεν εμφανίστηκαν. Καλή Ανάσταση συμπολίτες!

Έχουμε πολλά να πούμε και για τα μεγάλα έργα της Περιφέρειας στην Μαγνησία συμπολίτες. Και για τις καινούργιες μπάρες στους χώρους στάθμευσης. Και ας μην ξεχνάμε: Ποιο θα είναι το όφελος της πόλης μας από την ιδιωτικοποίηση του Λιμένα; Πώς δουλεύει το κατασκευής ΑΡΧΙΤΕΧ parking Φιλελλήνων; Τι γίνεται με την εγκαταλειφθείσα από ΑΡΧΙΤΕΧ Κίτρινη Αποθήκη; ΟΧΙ LNG στον Παγασητικό Κόλπο. Σας αγαπώ δεόντως, γεια σας.

Στην φωτογραφία Πάσχα 6 Απριλίου 1980 στην αυλή μας, με πολλά παιδιά και περισσότερη βροχή.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" την Τετάρτη 19.04.2023, αρ.φύλλου 3917)