Με τούτα και μ’ εκείνα φτάσαμε στον Ιούλιο.
Έχει, πλέον, ψηφιστεί το «μεσοπρόθεσμο» (αυτή η μανία των συγχρόνων Ελλήνων να αντικαθιστούν το πραγματικό αντικείμενο της πρότασης με τον επιθετικό προσδιορισμό του – στην περίπτωσή μας το αντικείμενο είναι η εξαιρετική ελληνική λέξη «πρόγραμμα» - είναι σίγουρο ότι δεν θα μας βγει σε καλό), συνεχίζουμε να αγανακτούμε και να (ανα-δια-παρα)λογιζόμαστε «πώς θα τα βγάλουμε πέρα», κανένα φως σε κανένα τούνελ δεν φαίνεται – σταμάτησε και η κατασκευή των τούνελ στα Τέμπη λόγω χρηματοδοτικών προβλημάτων της αναδόχου εταιρίας – «πάμε να φύγουμ’ από ‘δω και μη ρωτάς πού πάμε».
Μεγάλες κουβέντες, πού να πάμε;;
Πού θα βρούμε καλύτερα; Εδώ τεμπέληδες είμαστε, όλη μέρα στα καφενεία την περνάμε, παράσιτα μας λένε, τζαμπατζήδες μας λένε, εχθρούς της δημοκρατίας μας λένε, μαζί τα φάγαμε τα δανεικά μας λένε, δεν πειράζει που χάνουμε την εθνική μας ανεξαρτησία μας λένε, και τι δεν ακούμε τον τελευταίο ωραίο καιρό που ζούμε σ’ αυτή τη χώρα. Εγκληματίας αισθάνομαι, κακούργος, έκανα τρία παιδιά και διεκδικώ το δικαίωμα να τα μεγαλώσω, αίσχος. Πού θα βρω καλύτερα;
Θα μείνω σ’ αυτή την πόλη. Την μεγάλη, την ωραία, την αληθινή, την πολυπολιτισμική και ανοχύρωτη, την διαταξική και αρκετά «σνομπ», την πόλη με το ένδοξο παρελθόν, το αμφιλεγόμενο παρόν και το αβέβαιο μέλλον.
«Έφυγε» και η Μηλίτσα της οδού Κανάρη, δίπλα απ’ το 4ο Δημοτικό Σχολείο, στην γειτονιά μου. Γνωριζόμασταν, έχω αρκετές φωτογραφίες που με τράβαγε σε διάφορες εκδηλώσεις (δημόσιο πρόσωπο γαρ εγώ…) και σεμνά μου τις πουλούσε σχεδόν στο κόστος. Έβαζε εφημερίδες για να κλείσει την λακκούβα στην άσφαλτο έξω απ’ το σπίτι της, όπου με πετύχαινε μού ‘λεγε «κάνε κάτι κύριε Μπάμπη, χτυπάν τα αυτοκίνητα…», κάποια στιγμή εδέησε και έπεσε η λίγη απαιτούμενη άσφαλτος, κι εκεί ν’ ακούσεις ευχαριστίες… λες και της έκανα προσωπικό καλό – για μια λακκούβα… Ποτέ δεν ζήτησε κάτι περισσότερο για την ίδια, συμμάζευε τα πράγματά της και δεν ζούσε σε βάρος κανενός. Έφυγε μαζί με την τεράστια συλλογή των άχρηστων για τους περισσότερους από εμάς, χρήσιμων όμως, καθώς φαίνεται, για την δική της ψυχική γαλήνη, υλικών, που αποκόμισαν τα φορτηγά του Δήμου. Δώσε χαιρετίσματα στους δικούς μας στον Απάνω Κόσμο, Μηλίτσα.
Σταμάτησε – οριστικά, άραγε; - και η κατασκευή του parking στο πάλαι ποτέ «Τετράγωνο», Φιλελλήνων και Δημητριάδος. Επί του παρόντος έχουμε ένα έρημο εργοτάξιο με λαμαρινούλες γύρω-γύρω και τρεις νεκρούς φοίνικες, που μεταφυτεύτηκαν με τυμπανοκρουσίες στις 15 Ιουλίου 2006 στο πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου με σκοπό, έλεγε ο τότε αρμόδιος Αντιδήμαρχος Πρασίνου κ. Τέλης Δουλόπουλος, να ξαναμεταφυτευτούν στο «Τετράγωνο» όταν θα ‘λα είχε τελειώσει η κατασκευή του parking – λες και οι φοίνικες είναι κρινάκια, να τους αλλάζεις γλαστράκι κάθε δυο μήνες. Δια του λόγου το αληθές, η παρακείμενη φωτογραφία.
Παρατημένοι παραμένουν και οι ποδηλατόδρομοι, μήδε οι κάδοι έχουν βρει τον τόπο τους, μήδε τα παρανόμως σταθμεύοντα οχήματα διώκονται αναλόγως. Διότι, μας είπε ο αρμόδιος Αντιδήμαρχος, το έργο δεν έχει παραληφθεί ακόμη! Αλλά κάνει μεγάλο λάθος ο φίλος Αντιδήμαρχος. Η Αστυνομία, γενικώς, είτε η ΕΛ.ΑΣ, είτε η Δημοτική, εφαρμόζει και ελέγχει τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, όχι τις κατασκευαστικές η/και διοικητικές διαδικασίες οποιουδήποτε έργου. Την ρύθμιση ελέγχει, και τιμωρεί όταν δεν τηρείται, η Αστυνομία. Την ρύθμιση, την Πινακίδα Ρ-54, αδελφοί, όχι το αν ο ποδηλατόδρομος π.χ. έχει κόκκινο οδόστρωμα ή όχι. Και, δεδομένου ότι όλοι οι ποδηλατόδρομοι έχουν επαρκείς Πινακίδες Ρ-54 (αυτές τις στρογγυλές μπλε, με το ποδηλατάκι μέσα), η Αστυνομία πρέπει να αστυνομεύει τους ποδηλατοδρόμους και να κόβει πρόστιμα στα οχήματα που παρκάρουν στην πορεία τους.
Άλλωστε – τι καλύτερο παράδειγμα! – και ο Περιφερειακός δεν έχει παραληφθεί επισήμως ακόμη από κανέναν. Δεν (πρέπει να) αστυνομεύεται ο Περιφερειακός, όπου κινούνται περισσότερα από 20.000 οχήματα ημερησίως;
Υπάρχει, όμως, η ποδηλατοβόλτα, κάθε Πέμπτη βράδυ, εδώ και καναδυό μήνες. Συνάντηση στο Άγιο Νικόλαο και βόλτα, πάνω από 500 ποδήλατα κάθε φορά, στους μεγάλους δρόμους της πόλης. Μια ωραία πρωτοβουλία κάποιων νέων ανθρώπων (που δεν τους γνωρίζουμε προσωπικά) που «τράβηξε» πάρα πολλούς άλλους νέους και μερικούς …γέρους σαν κι εμάς και, χωρίς καμία ιδιαίτερη «οργάνωση» δημιουργεί ένα όμορφο γεγονός μέσα στην πόλη. Εμείς μόνο μπράβο να πούμε και να συμμετέχουμε μπορούμε, τίποτε άλλο. Και να καλέσουμε κι από τούτη τη στήλη όλους να συμμετέχουν, «ανώνυμους κι επώνυμους», που λέει και το τραγούδι.
Γιατί είναι – τουλάχιστον - αγχολυτικό. Ενάντια στο άγχος της μίζερης καθημερινότητάς μας. Γεια σας.
(δημόσιεύτηκε σήμερα, Πε. 07.07.2011)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου