κυκλο-φ-οριακα 1213, 23 Οκτωβρίου 2024

 

Καλημέρα Συμπολίτες και απανταχού Αναγνώστες. Το τέλος του Οκτωβρίου περιλαμβάνει πάντοτε την Εθνική Εορτή μνήμης της 28^ης Οκτωβρίου 1940 (είμαστε η μόνη χώρα που εορτάζει την έναρξη αυτού του παγκοσμίου πολέμου, όλες οι υπόλοιπες εορτάζουν την λήξη του…), μνήμης του ιστορικού και ένδοξου «ΟΧΙ» του Ελληνικού Λαού, κυρίως, και του Δικτάτορα Μεταξά δευτερευόντως, στο αίτημα του ιταλικού φασισμού για παράδοση της χώρας. Τιμούμε αυτή τη μνήμη. Και θα την τιμήσουμε ιδιαίτερα στα σημερινά κυκλο-φ-οριακά με μια μικρή αναφορά στην συμμετοχή ενός δικού μας ανθρώπου σ’ αυτόν τον αμυντικό πόλεμο στα βουνά της Πίνδου και της Βόρειας Ηπείρου, ενάντια στις μεραρχίες του Ντούτσε.

Πιθανότατα δεν ήταν «ήρωας», ο ίδιος δεν μου μίλησε ποτέ για εκείνη την περίοδο, ό,τι ξέρω είναι γραμμένο σε χαρτιά, που τα φύλαγε τακτοποιημένα σε κουτιά από πουκάμισα η σύζυγος κι εγώ τα βρήκα στο βάθος μιας ντουλάπας, όταν αμφότεροι είχαν φύγει για το χωρίς επιστροφή ταξίδι. Είναι βέβαιο ότι ήταν ένας εγγράμματος Έλληνας πολίτης (το 1924 εισήχθη στην Νομική Σχολή του Αθήνησιν Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, το 1926 αναγκάστηκε να διακόψει λόγω αδυναμίας καταβολής των διδάκτρων…), ο οποίος κλήθηκε να υπερασπιστεί τα πατρώα εδάφη και ανταποκρίθηκε σ’ αυτό το ύψιστο καθήκον όσο καλύτερα μπορούσε.

Ο Αντώνιος Σκυργιάννης του Δημητρίου και της Βικτωρίας γεννήθηκε στον Βόλο στις 28 Οκτωβρίου 1906 (μετά την παρέλαση εμείς γιορτάζαμε πάντα τα γενέθλια του πατέρα…). Στρατεύθηκε στις 18.11.1926 στο 4^ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Λάρισα, πέρασε Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, στις 08.11.1927 ονομάστηκε Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού και στις 17.03.1928 απολύθηκε. Επανήλθε για μετεκπαίδευση το 1937 και στις 11.09.1940. Η κήρυξη του πολέμου τον βρήκε Έφεδρο Ανθυπολοχαγό στον 6^ο Λόχο του 2^ου Τάγματος του 4^ου Συντάγματος Πεζικού και στις 06.12.1940 προήχθη σε Έφεδρο Υπολοχαγό – «ο πιο όμορφος Αξιωματικός του Στρατού» έλεγε η μητέρα. Έφυγε κατ’ ευθείαν από την Λάρισα για το μέτωπο και έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες που έδωσε ο Λόχος του εναντίον των Ιταλών και συγκεκριμένα (σύμφωνα με έγγραφο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης από 27.05.1941 και δικά του έγγραφα):

Από 03.11.1940 έως 05.01.1941 ως Διμοιρίτης: Βοβούσα - διάφορες τοποθεσίες "εντός του Ελληνικού εδάφους, ων τα ονόματα μοι διαφεύγουσι" - Κόνιτσα (Προφήτης Ηλίας) - Δίδυμοι λόφοι - Ύψωμα 1150 (Αλή Ποστεβάν) - Ύψωμα 1067 - Ύψωμα 850 (Κλεισούρας).

Από 05.01.1941 έως 15.01.1941 ως Διοικητής του 6ου Λόχου: Ύψωμα 853 Β.Δ. Κλεισούρας

Από 16.01.1941 έως 23.01.1941 ως Διοικητής του 6ου Λόχου: Ύψωμα 1308 (Τρεμπεσίνας)

Από 15.02.1941 έως 23.03.1941 ως Διοικητής του 6ου Λόχου, αποσπασμένου στο 16ο Σύνταγμα Πεζικού: «της εν αμυντική γραμμή των προφυλακών» Υψώματος 1060 (Τρεμπεσίνας)

Από 24.03.1941 έως 24.04.1941 ως Διμοιρίτης: Ύψωμα 1403 (Μέτωπον Κορυτσάς)

Στις 01.05.1941 «εθεωρήθη απολυθείς» λόγω της κατάρρευσης του μετώπου μετά την γερμανική εισβολή και στις 08.05.1941 συμμετείχε στην διάλυση του 4^ου Συντάγματος Πεζικού στην Λάρισα.

Για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα τιμήθηκε (με δικά του λόγια):

Α) «Δια του Πολεμικού Σταυρού Γ Τάξεως μετά Στέμματος, 428/44 ΕΔΥΕΑ τον οποίον και παρέλαβον». Η εγκύκλιος αναφέρει ότι το παράσημο απονέμεται «δια την ηρωικήν του προσπάθειαν κατά τας επιχειρήσεις» Β) Δια Χρυσού Σταυρού «κατά δημοσίευμα της εφημερίδος ΕΘΝΟΣ κατά Αύγουστον 1947 πλην όμως τον οποίον δεν παρέλαβον διότι δεν ηδυνήθην να ανεύρω την σχετικήν διαταγήν Υ.Σ. δια της οποίας απενέμετο ούτος, να τον ζητήσω αρμοδίως» – ταραγμένες εποχές, λέω εγώ, τι ψάχνεις...

Μετά την διάλυση του Συντάγματος επέστρεψε στον Βόλο και στο εργοστάσιο Γκλαβάνη, όπου εργάστηκε από 01.08.1930 μέχρι 30.09.1974, παντρεύτηκε την κοπέλα-συνάδελφο στο εργοστάσιο Γεωργία, με την οποία αλληλογραφούσε από το μέτωπο (δεκάδες τα λογοκριμένα επιστολικά δελτάρια, διάσπαρτα με διακριτικά μισόλογα αγάπης…), έδωσε ζωή σε δύο αγόρια, πρόλαβε τέσσερα εγγόνια και απεβίωσε στις 4 Ιουλίου 2002 (96 ετών).

Ήταν ένας από τους πολλούς ήρωες που πολέμησαν σαν Έλληνες, όπως είπε ο κύριος Τσώρτσιλ. Αυτούς που διέλυσαν τους φασίστες με τα φτερά και καθυστέρησαν τους σιδερόφρακτους ναζιστές. Τιμή και Δόξα.

Μέρες που έρχονται, να τους θυμόμαστε όλους. Να μην τους ξεχάσουμε ποτέ. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ο Έφεδρος Υπολοχαγός Πεζικού (ΠΖ) Αντώνιος Σκυργιάννης (1940).

(Οι πολύ τακτικοί και προσεκτικοί αναγνώστες έχουν πιθανώς διαπιστώσει ότι ένα παρόμοιο κείμενο είχε δημοσιευτεί με αριθμό 1032 ανήμερα 28.10.2020, τότε που η πανδημία του CoViD δεν επέτρεψε παρέλαση, επέτρεψε μόνο Μνήμη. Ας είμαστε όλοι καλά.)

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα) την Τετάρτη 23.10.2024, αρ.φύλλου 4273)

κυκλο-φ-οριακα 1077, 27 Οκτωβρίου 2021

 

το 5ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου παρελαύνει, 1965

Να ‘μαστε πάλι εδώ, καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες! Μια μέρα μετά τον Αη Δημήτρη (ευχές σε όλους και όλες) και μια μέρα πριν από … τα γενέθλια του αείμνηστου πατέρα μας Αντώνη, 28 Οκτωβρίου 1906, 34 χρόνια πριν το 1940 – πέρυσι τέτοιες μέρες, στα κυκλο-φ-οριακά 1032, ανήμερα 28.10.2020, δημοσίευσα μια φωτογραφία κι έγραψα δυο λόγια γι’ αυτόν τον άνθρωπο, που πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο ως έφεδρος υπολοχαγός, ως ένας απ’ τους πάρα πολλούς αφανείς ήρωες αυτής της χώρας. Μνήμη, Τιμή και Δόξα.

Και κάθε τέτοιες μέρες ακούω μέσα μου τη φωνή του Μάνου Κατράκη στο Πρώτο Ανάγνωσμα από το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη με τίτλο Η Πορεία προς το μέτωπο «Ξημερώνοντας τ' Αγιαννιού, με την αύριο των Φώτων, λάβαμε τη διαταγή να κινήσουμε πάλι μπροστά, για τα μέρη όπου δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Έπρεπε, λέει, να πιάσουμε τις γραμμές που κρατούσανε ως τότε οι Αρτινοί, από Χιμάρα ως Τεπελένι. Λόγω που εκείνοι πολεμούσανε απ' την πρώτη μέρα, συνέχεια, κι είχαν μείνει σχεδόν οι μισοί και δεν αντέχανε άλλο…». Αξιώθηκα να αναγνώσω-απαγγείλω κι εγώ αυτό και τα υπόλοιπα δύο αναγνώσματα που περιλαμβάνονται στο μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη έργο, στην αλησμόνητη εκείνη συναυλία της Βολιώτικης Χορωδίας και της Χορωδίας Αταλάντης στο Πνευματικό Κέντρο της Ι.Μ.Δημητριάδος, στις 15 Ιουνίου 2014.

Και διηγώντας τα να κλαις… (η φράση προέρχεται από τον «Ύμνον εις την ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, είναι η κατάληξη της 5^ης στροφής, που λέει «Δυστυχής! Παρηγορία / μόνη σου έμενε να λες / περασμένα μεγαλεία / και διηγώντας τα να κλαις). Και ζώντας το παρόν να ολοφύρεσαι, συμπληρώνω εγώ…

Μετά από εκείνη την συναυλία η Βολιώτικη Χορωδία προσκλήθηκε από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και εκτέλεσε τμήμα του «Άξιον Εστί» στην ετήσια επετειακή εκδήλωση για την 28^η Οκτωβρίου 2014, στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κορδάτος», τιμή μας και καμάρι μας. Σήμερα μαθαίνω, διαβάζω, ακούω ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχει δική του Χορωδία, υπό τη διεύθυνση ενός πολύ άξιου, νέου σε ηλικία, Μαέστρου και Συνθέτη, που είναι γέννημα-θρέμμα της πόλης μας, ομοίως τιμή μας και καμάρι μας. Αλλά δεν μαθαίνω, διαβάζω, ακούω ότι το Πανεπιστήμιό μας εκτιμάει όσο θα έπρεπε την ύπαρξη αυτής της Χορωδίας, τρίτης αν δεν κάνω λάθος, σε σημασία πανεπιστημιακής χορωδίας, μετά από την «Γιάννης Μάντακας» του Αριστοτελείου και εκείνη του Πανεπιστημίου Πατρών. Ως γνήσιος υπέρμαχος τής από πάσης απόψεως χορωδιακής «κουλτούρας» περιμένω (και επιμένω…) καλύτερη μεταχείριση από το αγαπητό μου Πανεπιστήμιο απέναντι στην Χορωδία του.

Στα προηγούμενα κυκλο-φ-οριακά μιλούσα θετικά για το Μόναχο και τους Γερμανούς και είχα υποσχεθεί πως σήμερα θα συνέχιζα με τα αρνητικά τους στοιχεία – διότι, εκτός των άλλων, καλός και παμπάλαιος φίλος με επέπληξε στο φατσοβιβλίο ότι εκθειάζω τους «ολετήρες των λαών, είτε με τα τανκς, είτε με τις μπανκς» (έξυπνο, δεν το είχα σκεφτεί…). Νομίζω ότι είναι ιεροσυλία να αναφερθώ σήμερα στην Γερμανία, μέρα που ‘ναι. Να έχουμε υγεία, χρόνο θα βρούμε, δεν θα τους αφήσουμε έτσι, αλλά ένα πράγμα μπορώ να το πω από τώρα: στην μεγάλη και πολύ αξιόλογη Pinakothek der Moderne Πινακοθήκη μοντέρνας τέχνης και design του Μονάχου είδαμε πολλά έργα τέχνης, προέλευσης τόσο πριν όσο και μετά τον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είδαμε μόνον έναν (1) πίνακα, ένα τρίπτυχο για την ακρίβεια, που απεικονίζει, και μάλιστα με άγριο τρόπο, τον ναζισμό και τα βασανιστήρια, είναι του Ιρλανδού ζωγράφου Francis Bacon (Φράνσις Μπέικον) (1909-1992). Από τους πολλούς γερμανούς καλλιτέχνες που φιλοξενούνται ούτε ένας δεν «σχολιάζει» αυτό το πολύ κοντινό εγκληματικό παρελθόν, ούτε καν ο περίφημος Josef Beuys (Γιόζεφ Μπόις) (1921-1986). Είναι βέβαιο ότι κάτι σημαίνει αυτό, κι εγώ λέω πως σημαίνει ότι αυτός ο λαός δεν έχει, όπως θα έπρεπε, διαγράψει από την συλλογική του μνήμη τον ναζισμό και τα επακόλουθά του.

Πέρυσι παρέλαση δεν έγινε, λόγω κορωνοϊού, φέτος θα γίνει, είπαν «οι ειδικοί». Παρ’ όλο που ο κορωνοϊός δείχνει ότι «καλά κρατεί», παρ’ όλο που τα ποσοστά εμβολιασμού σέρνονται. Αλλά τώρα ιδού! Τα μονοκλωνικά αντισώματα είναι εδώ και θα μας σώσουν!! Τι ξευτίλα είναι αυτή αγαπητοί αναγνώστες. Κόσμος και λαός, σοβαροί επιστήμονες, από την αρχή τούτης της πανδημίας ζητούσαν και παρακαλούσαν να εφαρμοστούν οι θεραπείες με τα μονοκλωνικά αντισώματα – ακόμα και τα κυκλο-φ-οριακά ασχολήθηκαν επανειλημμένα με το θέμα. Το ιερατείο της «επιστημονικής» κονόμας απέρριπτε μετά βδελυγμίας πάσαν σκέψιν και κατακεραύνωνε ως αμαθείς και επικινδύνους δια την ασφάλειαν του Έθνους και των οικονομικών του αποθεμάτων όσους απετόλμουν να ομιλήσουν γι’ αυτά τα μιαρά κατασκευάσματα. Και ξαφνικά, όταν πλέον έχουμε 16.000 νεκρούς, όταν έχουν παμπλουτίσει Pfizer, Moderna, AstraZeneka και όλα τα παπαγαλάκια τους ανά την υφήλιο, βγαίνει «η επιτροπή» και εισηγείται την ευρεία χορήγηση μονοκλωνικών αντισωμάτων στα αρχικά στάδια της νόσου και με πλήρη κάλυψη του κόστους από τον ΕΟΠΥΥ, παρακαλώ. Βεβαίως οι «αρμόδιοι» φρόντισαν με νόμο-αίσχος να έχουν (κι αυτοί…) το ακαταδίωκτο, αλλιώς θεωρώ ότι πολλοί συγγενείς θανόντων θα μπορούσαν κάλλιστα να τους μηνύσουν για παράβαση καθήκοντος, ίσως και για ανθρωποκτονία, μαζί με Υπουργούς, Υφυπουργούς και γιατί όχι; και Πρωθυπουργό.

Για την ημέρα ψάξτε κι ακούστε το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη (1941) σε μελοποίηση του Νότη Μαυρουδή (1968). Εγώ το πρωτο-άκουσα όντας μαθητής στο 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου – χούντα μεν, ιδιοφυείς δάσκαλοι δε… Γεια σας.

Στην φωτογραφία το 5^ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου παρελαύνει, 1965.

(δημοσιεύτηκε στην 124χρονη (1898-2021) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 27.10.2021, αρ.φύλλου 37.557)

κυκλο-φ-οριακα 1032, 28 Οκτωβρίου 2020

 

Έφεδρος Υπολοχαγός ΠΖ Σκυργιάννης Αντώνιος (1940)

Καλημέρα Συμπολίτες και απανταχού Αναγνώστες. Η 28^η Οκτωβρίου 2020, θα μείνει στην Ελληνική Ιστορία ως η επέτειος του «ΟΧΙ» του Ελληνικού Λαού στους ξένους εισβολείς του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου που δεν τιμήθηκε όπως της πρέπει λόγω μιας επικίνδυνης πανδημίας. Όμως εμείς εδώ, στα κυκλο-φ-οριακά, θα τιμήσουμε αυτό το ένδοξο «ΟΧΙ» με μια μικρή αναφορά στην συμμετοχή ενός δικού μας ανθρώπου σ’ αυτόν τον αμυντικό πόλεμο στα βουνά της Πίνδου και της Βόρειας Ηπείρου, ενάντια στις μεραρχίες του Ντούτσε. Πιθανότατα δεν ήταν «ήρωας», ο ίδιος δεν μου μίλησε ποτέ για εκείνη την περίοδο, ό,τι ξέρω είναι γραμμένο σε χαρτιά, που τα φύλαγε τακτοποιημένα σε κουτιά από πουκάμισα η σύζυγος κι εγώ τα βρήκα στο βάθος μιας ντουλάπας, όταν αμφότεροι είχαν φύγει για το χωρίς επιστροφή ταξίδι. Είναι βέβαιο ότι ήταν ένας εγγράμματος Έλληνας πολίτης, που κλήθηκε να υπερασπιστεί τα πατρώα εδάφη και ανταποκρίθηκε σ’ αυτό το ύψιστο καθήκον όσο καλύτερα μπορούσε.

Ο Αντώνιος Σκυργιάννης του Δημητρίου και της Βικτωρίας γεννήθηκε στον Βόλο στις 28 Οκτωβρίου 1906 (μετά την παρέλαση εμείς γιορτάζαμε πάντα τα γενέθλια του πατέρα…). Στρατεύθηκε στις 18.11.1926 στο 4^ο Σύνταγμα Πεζικού, στην Λάρισα, πέρασε Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, στις 08.11.1927 ονομάστηκε Έφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού και στις 17.03.1928 απολύθηκε. Επανήλθε για μετεκπαίδευση το 1937 και στις 11.09.1940. Η κήρυξη του πολέμου τον βρήκε Έφεδρο Ανθυπολοχαγό στον 6^ο Λόχο του 2^ου Τάγματος του 4^ου Συντάγματος Πεζικού και στις 06.12.1940 προήχθη σε Έφεδρο Υπολοχαγό – «ο πιο όμορφος Αξιωματικός του Στρατού» έλεγε η μητέρα. Έφυγε κατ’ ευθείαν από την Λάρισα για το μέτωπο και έλαβε μέρος σε όλες τις μάχες που έδωσε ο Λόχος του εναντίον των Ιταλών και συγκεκριμένα (σύμφωνα με έγγραφο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης από 27.05.1941 και δικά του έγγραφα):

Από 03.11.1940 έως 05.01.1941 ως Διμοιρίτης: Βοβούσα - διάφορες τοποθεσίες "εντός του Ελληνικού εδάφους, ων τα ονόματα μοι διαφεύγουσι" - Κόνιτσα (Προφήτης Ηλίας) - Δίδυμοι λόφοι - Ύψωμα 1150 (Αλή Ποστεβάν) - Ύψωμα 1067 - Ύψωμα 850 (Κλεισούρας).

Από 05.01.1941 έως 15.01.1941 ως Διοικητής του 6ου Λόχου: Ύψωμα 853 Β.Δ. Κλεισούρας

Από 16.01.1941 έως 23.01.1941 ως Διοικητής του 6ου Λόχου: Ύψωμα 1308 (Τρεμπεσίνας)

Από 15.02.1941 έως 23.03.1941 ως Διοικητής του 6ου Λόχου, αποσπασμένου στο 16ο Σύνταγμα Πεζικού: «τις εν αμυντική γραμμή των προφυλακών» Υψώματος 1060 (Τρεμπεσίνας)

Από 24.03.1941 έως 24.04.1941 ως Διμοιρίτης: Ύψωμα 1403 (Μέτωπον Κορυτσάς)

Στις 01.05.1941 «εθεωρήθη απολυθείς» λόγω της κατάρρευσης του μετώπου μετά την γερμανική εισβολή και στις 08.05.1941 συμμετείχε στην διάλυση του 4^ου Συντάγματος Πεζικού στην Λάρισα.

Για τις υπηρεσίες του προς την Πατρίδα τιμήθηκε (με δικά του λόγια):

Α) Δια του Πολεμικού Σταυρού Γ Τάξεως μετά Στέμματος, 428/44 ΕΔΥΕΑ τον οποίον και παρέλαβον. Η εγκύκλιος αναφέρει ότι το παράσημο απονέμεται «δια την ηρωικήν του προσπάθειαν κατά τας επιχειρήσεις» Β) Δια Χρυσού Σταυρού κατά δημοσίευμα της εφημερίδος ΕΘΝΟΣ κατά Αύγουστον 1947 πλην όμως τον οποίον δεν παρέλαβον διότι δεν υδηνήθην να ανεύρω την σχετικήν διαταγήν Υ.Σ. δια της οποίας απενέμετο ούτος, να τον ζητήσω αρμοδίως" – ταραγμένες εποχές, λέω εγώ, τι ψάχνεις...

Μετά την διάλυση του Συντάγματος επέστρεψε στον Βόλο και στο εργοστάσιο Γκλαβάνη, παντρεύτηκε την κοπέλα-συνάδελφο στο εργοστάσιο, με την οποία αλληλογραφούσε από το μέτωπο (δεκάδες τα λογοκριμένα επιστολικά δελτάρια, διάσπαρτα με διακριτικά μισόλογα αγάπης…), έδωσε ζωή σε δύο αγόρια, πρόλαβε τέσσερα εγγόνια και απεβίωσε στις 4 Ιουλίου 2002 (96 ετών).

Ήταν ένας από τους πολλούς ήρωες που πολέμησαν σαν Έλληνες, όπως είπε ο κύριος Τσώρτσιλ. Αυτούς που διέλυσαν τους φασίστες με τα φτερά και καθυστέρησαν τους σιδερόφρακτους ναζιστές. Τιμή και Δόξα.

Μέρα που είναι σήμερα, να τους θυμόμαστε όλους. Να μην τους ξεχάσουμε ποτέ. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ο Έφεδρος Υπολοχαγός ΠΖ Αντώνιος Σκυργιάννης (1940).

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 28.10.2020, αρ.φύλλου 37.257)