κυκλο-φ-οριακα 989, 31 Οκτωβρίου 2019

φθινοπωρινό Παπά Νερό

Καλημέρα καλοί μου συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες! Το καλοκαίρι καλά κρατεί, πέρασε και η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου, η οποία, σύμφωνα με την αρίστη κυρία υπουργό θρησκευτικών, σηματοδοτεί την έναρξη του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου! Τόσο άσχετη, δυστυχώς, αλλά έκανε μεγάλον αγώνα στα βόρεια αθηναϊκά προάστια προκειμένου να εκλεγεί και έπρεπε να ανταμειφθεί με Υπουργείο, έτσι μου είπαν κάποιοι αθηναίοι φίλοι που μας επισκέφθηκαν κατά το παρελθόν τριήμερο.

Κυριακή 27 Οκτωβρίου πήραμε τους φίλους και ανηφορίσαμε με προορισμό τον Αη Γιάννη. Το πράγμα φάνηκε από νωρίς, το Πήλιο ήταν γεμάτο κόσμο. Πήγαμε καλά μέχρι την γραφική Πορταριά, όπου και – νομοτελειακά; - σταματήσαμε. Ώρα κοντά 11:30,  εκατοντάδες Ι.Χ. αυτοκίνητα, εκατοντάδες άνθρωποι πεζοί και εποχούμενοι στον χωρίς πεζοδρόμιο δρόμο εντός οικισμού. Και αίφνης! μία νταλίκα-θηρίο, με συρόμενο και επιγραφές «ΖΑΓΟΡΙΝ» κατεβαίνει και βέβαια έχει «κολλήσει» μέσα στην Πορταριά. Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019, στην καρδιά ενός φθινοπωρινού-καλοκαιρινού θερμοκρασιακά τριημέρου αργιών, στο πιθανώς πιο «τουριστικό» σημείο του Πηλίου, ώρα περίπου 11:30, μία σούπερ νταλίκα με ένα ακόμη φορτίο από τον θησαυρό που διαχειρίζεται ο υπερ100ετής Συνεταιρισμός της Ζαγοράς. Τι να πω;

Αδυνατώ να κρίνω την αναγκαιότητα της συγκεκριμένης μεταφορικής πράξης, φαντάζομαι ότι ο Συνεταιρισμός θα έχει τα επιχειρήματά του. Αλλά επειδή δεν μπορεί ένας καθ’ όλα άξιος Συνεταιρισμός να είναι υπεράνω όλων και να προκαλεί τέτοιου είδους αρνητικά γεγονότα σε μια περιοχή που έχει τον τουρισμό τιμή της και καμάρι της, πρέπει οι τέτοιου είδους μετακινήσεις να γίνονται κατόπιν συνεννόησης με την Τροχαία και οπωσδήποτε σε ώρες μετά τα μεσάνυχτα ή πριν το χάραμα. Εκτός εάν…

Εκτός εάν συμφωνήσουμε, επιτέλους, ότι χρειάζεται μία οδική παράκαμψη του οικισμού της Πορταριάς, που θα κάνει καλό σε ολόκληρο το Πήλιο και στην Πορταριά.

Και το πιο «αστείο» είναι ότι επιστρέφοντας από τον Αη Γιάννη, ώρα 16:30 περίπου, συναντήσαμε την ίδια νταλίκα να ανεβαίνει, πάλι στην Πορταριά. Ύστερα πήγαμε και παίξαμε λόττο…

Όμως το Πήλιο και ο Αη Γιάννης του Αιγαίου μας αποζημίωσαν πλήρως, κι εμάς και τους φιλοξενούμενούς μας. Επί γης παράδεισος με πανδαισία χρωμάτων και εντός της ακυμάντου θαλάσσης δελφίνια, τονάκια και πλήθος πανικόβλητων ψαρομεζέδων, τι άλλο χρειάζεται η ψυχή του ανθρώπου για να γαληνέψει;

Την άλλη μέρα ξεναγήσαμε τους φίλους μας στο Μουσείο Πλινθοκεραμοποιίας Ν.& Σ. Τσαλαπάτα, ένα ακόμη τεράστιο έργο στον προ-Μονακό Βόλο, μάλλον άγνωστο στο «ευρύ» κοινό των λουλουδιών και των λαμπιονιών ή ίσως κάπως γνωστό εξ όψεως λόγω γειτνίασης με το γήπεδο του Μαγνησιακού... Ένα Μουσείο κόσμημα για την πόλη μας, που διατηρείται σε άψογη κατάσταση από τους άξιους εργαζόμενους σ’ αυτό και που εκθέτει στα μάτια μας με λεπτομέρειες ένα σημαντικό κομμάτι της βιομηχανικής παραγωγικής διαδικασίας στον τόπο μας.

Οι φίλοι μας έφυγαν για το κλεινόν άστυ βέβαιοι ότι μας άφηναν να ζούμε σε έναν ευλογημένο τόπο. Την άλλη μέρα στο ραδιόφωνο άκουσα ότι τις ημέρες των αργιών η πόλη βρωμούσε λόγω των καύσεων στην ΑΓΕΤ ή δεν ξέρω πού αλλού. Δεν ξέρω τίνος εχθρός ή τίνος φίλος θα χαρακτηριστώ ή ίσως και απλώς αναίσθητος, αλλά με το χέρι στην καρδιά θα πω ότι δεν αντιλήφθηκα τέτοια βρώμα αυτές τις μέρες. Άλλες μέρες ναι!, το νιώθω, το μυρίζω, καμένο πλαστικό θυμίζει, και οι συζητήσεις απλώς καλά κρατούν, χωρίς κάποια Αρχή να παίρνει κάποια μέτρα – παρ’ όλο που άλλαξε η κυβέρνηση.

Έγραψα «λαμπιονιών» παραπάνω και μια λεξούλα είναι αρκετή. Ξεκίνησαν από 29 Οκτωβρίου στην οδό Δημητριάδος τα συνεργεία του Δήμου ή ιδιωτών, δεν πρόσεξα ακριβώς, να τοποθετούν τα μωβ λαμπιόνια, πρώτα στα παρόδια δεντράκια. Ωραία, ήταν που ήταν χάλια το κυκλοφοριακό στον συγκεκριμένο δρόμο, τώρα θα απογίνει. Α! ξεκίνησε την λειτουργία του και το καινούργιο σουπερμάρκετ την γωνία Κ.Καρτάλη-Γαλλίας, στον τέως κινηματογράφο Lido. Είχαμε γράψει γι’ αυτό όταν εγκρίθηκε η κυκλοφοριακή μελέτη του χωρίς ούτε μία (1) θέση στάθμευσης. Περιμένω να ακούσω τις απόψεις σας τώρα, μετά την λειτουργία του.

Περιμένω, πολλά πράγματα περιμένω. Εύχομαι να είστε καλά, Γεια σας.

Στην φωτογραφία, φθινοπωρινό Παπά Νερό.

(δημοσιεύτηκε στην 122χρονη καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Πέμπτη 31.10.2019, αρ.φύλλου 36.957)

κυκλο-φ-οριακα 988, 23 Οκτωβρίου 2019

Καλημέρα καλοί μου συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες! Με καλοκαίρι βαδίζουμε προς την επέτειο της 2^ης Οκτωβρίου. Καλοκαίρι κανονικό, σε λίγο θα αρχίσουν να διαμαρτύρονται οι αγρότες για ανομβρία και να ζητούν αποζημιώσεις. Όσο για τους ή τις σημαιοφόρους στα Δημοτικά Σχολεία πιστεύω και ελπίζω ότι θα επιλεγούν οι άριστοι, όπως πιστεύει και ελπίζει και η κυρία υπουργός, η οποία, εξ ορισμού, είναι αρίστη. Μέχρι την παρέλαση έχουμε λίγες μέρες ακόμη, θα μάθουμε τι απέγινε με τους αρίστους του Δημοτικού…

Παρουσιάστηκε το βιβλίο «Και εγώ ήμουν στο Γκαίρλιτς» με τα απομνημονεύματα του δεκανέα Νικολάου Μαργαριτούλη από την «φιλοξενία» – αιχμαλωσία, κατά τον ίδιο – του 4^ου Σώματος του Ελληνικού Στρατού από τον γερμανικό στρατό στο στρατόπεδο της τότε γερμανικής σήμερα γερμανοπολωνικής πόλης Γκαίρλιτς (Görlitz). Την επιμέλεια της έκδοσης έκανε ο τ. Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Δημήτριος Μπενέκος, και την παρουσίαση έκαναν o Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Αντώνης Σμυρναίος, η Προϊσταμένη των ΓΑΚ Μαγνησίας Δρ. Ιστορικός κα. Αννίτα Πρασσά και ο ίδιος ο κ. Μπενέκος, ενώ χαιρετισμό απηύθυναν ο Πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών Καθηγητής κ. Μιχάλης Ζουμπουλάκης, ο επίτιμος Πρόξενος της Γερμανίας κ. Γεώγιος Παπαρρίζος. Συντονιστής όλων ο δημοσιογράφος Στάθης Κουτσερής. Πλήθος κόσμου ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μας (και μέσα από τα κυκλο-φ-οριακα της περασμένης εβδομάδας). Συγκινητική ήταν η στιγμή κατά την οποία ο γιος του Νικολάου Μαργαριτούλη Κώστας ανέβηκε στο βήμα και αναφέρθηκε σε κάποια περιστατικά από τη ζωή του πατέρα του. Το βιβλίο διατίθεται στο βιβλιοπωλείο «Επιλογή», Ερμού 262 με Μαυροκορδάτου.

Για να μαθαίνουμε την Ιστορία μας. Και να περάσουμε στο επόμενο θέμα μας, που είναι κι αυτό κομμάτι της τοπικής μας Ιστορίας.

Ξεκίνησε η αποκατάσταση της Κίτρινης Αποθήκης, στη γωνία Βασσάνη και Ανθίμου Γαζή. Ένα εμβληματικό κτήριο, διατηρητέο μνημείο από το 1993, καπναποθήκη από την δεκαετία του 1930, κολαστήριο στην περίοδο της γερμανικής κατοχής 1941-44, ενισχυμένο δομικά μετά τους σεισμούς του 1955-56, σε λειτουργία για την αποθήκευση-διακίνηση καπνών μέχρι το 1976, αν δεν κάνω λάθος. Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών, που υλοποιούνται από την Περιφέρεια Θεσσαλίας με προϋπολογισμό 10,5 εκατ. Ευρώ από ΕΣΠΑ, θα εγκατασταθεί εκεί και θα αναπτυχθεί η «Τεχνόπολις Ιάσων», ένα Κέντρο («hot spot» στα ελληνικά…) Επιχειρηματικής Καινοτομίας, Τεχνολογίας και Διεπιστημονικής Έρευνας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Τουτέστιν ναι!, Πανεπιστήμιο και πάλι, η μεγαλύτερη και μακροβιότερη επένδυση που έγινε ποτέ στον Βόλο.

Χάρη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχουν διασωθεί τα περισσότερα ιστορικά βιομηχανικά κτήρια του Βόλου, χθες ήμασταν για την παρουσίαση του Γκαίρλιτς στο Κτήριο Ματσάγγου, όπου στεγάζεται το Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, ένα θαύμα (ανα)κατασκευής, το ίδιο θαυμάσιο είναι το κτήριο Τσικρίκη, το κτήριο Παπαστράτου είναι εδώ και χρόνια ένα από τα πιο γνωστά τοπόσημα του Βόλου, είναι και το συγκρότημα Παπαρρήγα με την Πολυτεχνική Σχολή, οι αποθήκες Ματσάγγου όπου στεγάζεται η Γεωπονική Σχολή, τώρα θα περιμένουμε με αδημονία την Κίτρινη Αποθήκη και θα ευχόμαστε να είναι καλά οι άνθρωποι που έφεραν το σπουδαίο αυτό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα στην πόλη μας και οι άνθρωποι που το λειτουργούν έκτοτε.

Οι Δημοτικές Αρχές έρχονται και παρέρχονται, το Πανεπιστήμιο μένει – κατά το Ρασουλικό «οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα η αγάπη μένει»…

Είπα Δημοτικές Αρχές και το μυαλό μου πήδησε στα γήπεδα (τρομερό;;). Είναι δυνατόν να μην υπάρχει κατάλληλο γήπεδο ποδοσφαίρου σε έναν ολόκληρο Βόλο των 130.000 κατοίκων και να τρέχουν οι Ομάδες μας να παίζουν στον Αλμυρό, στη Λάρισα, στο Βελεστίνο ίσως, μπορεί και στο Αερινό; Είναι δυνατόν; Και βέβαια όλα είναι δυνατά σε τούτη την πόλη που εκτός από λαμπάκια, λουλουδάκια και κυκλικούς κόμβους κάποτε περηφανεύονταν ότι είχε τις καλύτερες αθλητικές εγκαταστάσεις στην επαρχιακή Ελλάδα – ξαφνικά δεν έχει «απλά» γήπεδα ποδοσφαίρου. Και απέμεινε μόνο το Πανθεσσαλικό Στάδιο, για το οποίο κι αν έχει πέσει γκρίνια – άχρηστο, πανάκριβο, εγκαταλελειμμένο, τι δεν έχει ακούσει αυτό το έρμο στάδιο!

Σας αγαπώ όλους και όλες, γεια σας.

Στην φωτογραφία, το 1926 το γήπεδο ποδοσφαίρου ήταν στο πάρκο Γεωργίου Α’ (Αγίου Κωνσταντίνου)

(δημοσιεύτηκε στην 122χρονη καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 23.10.2019, αρ.φύλλου 36.951)

κυκλο-φ-οριακα 987, 16 Οκτωβρίου 2019

Καλημέρα καλοί μου συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες! Ημείς καλώς υγειαίνομεν τουταυτό επιθυμώ και δι’ υμάς – κάπως έτσι δεν άρχιζαν οι επιστολές, τα γράμματα, γαλάζια ή όχι, που αποτύπωναν στο χαρτί τους καημούς και τους πόθους γενεών ολόκληρων; Τώρα ο ταχυδρόμος δεν φέρνει στα σπίτια επιστολές, μόνο λογαριασμούς φέρνει, κι από πολυαναμενόμενος κάποτε, τώρα αποδιοπομπαίος κατάντησε.

Όμως κάποιοι άνθρωποι έγραφαν τότε, με μολύβια σαλιωμένα ή ασάλιωτα, με πένες με φτερό ή χωρίς, με καρβουνάκια, ανάλογα με τους καιρούς και τις συνθήκες έγραφαν τις ιδέες ή τα βάσανά τους, έγραφαν γράμματα έρωτα ή πόνου, έγραφαν αυτά που εμείς σήμερα διαβάζουμε και αποκαλούμε ιστορία, ποίηση, λογοτεχνία. Η μέγιστη πλειοψηφία αυτών των κειμένων είναι γραμμένη με το χέρι πάνω στο χαρτί, σε ένα οποιοδήποτε χαρτί.

Κάπως έτσι γράφτηκε κι αυτό το κείμενο που θα έχουμε την χαρά να παρακολουθήσουμε την παρουσίασή του την ερχόμενη  Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019: το Στρατιωτικό Ημερολόγιο του Δεκανέα Νικολάου Μαργαριτούλη … από το έτος 1913 μέχρι το έτος 1919 (ακριβώς 100χρόνια πίσω, δηλαδή…). Έξι χρόνια στον Στρατό, στα μέτωπα της Μακεδονίας, της Θράκης και στο στρατόπεδο της γερμανικής (σήμερα πολωνικής) πόλης Γκαίρλιτς.

«Και εγώ ήμουν στο Γκαίρλιτς» είναι ο τίτλος του βιβλίου που εκδόθηκε πριν λίγους μήνες και θα παρουσιαστεί την ερχόμενη  Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019 ώρα 19:00 στη Σχολή Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (Κτήριο Ματσάγγου) 28^ης Οκτωβρίου 76-78, Βόλος, στην αίθουσα εκδηλώσεων Β1.

Το πολύτιμο υλικό παραχωρήθηκε από τους γιους του Νικολάου Μαργαριτούλη Δημήτρη και Κώστα. Επιμελητής αυτής της έκδοσης είναι ο τ. Αναπληρωτής Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Δημήτριος Μπενέκος, ένας λόγιος δάσκαλος και εμβριθής ιστοριοδίφης, ο οποίος καταγράφει με απόλυτο σεβασμό τα κείμενα του μπάρμπα Νίκου Μαργαριτούλη (μπάρμπας αληθινός, σύζυγος της αδελφής της μητέρας μου, γεννημένος το 1893 στον Προφήτη Ηλία Άνω Βόλου) και ταυτόχρονα «ξεσκονίζει» τα (εσκεμμένα;;) αραχνιασμένα ράφια μιας ιστορικής περιόδου ιδιαίτερα κρίσιμης για την πατρίδα μας: της περιόδου του εθνικού διχασμού!

Η ιστορία του Γκαίρλιτς είναι μια «υποφωτισμένη», αν όχι «σκοτεινή» σελίδα της Ιστορίας μας, διαρκεί από τον Σεπτέμβριο 1916 έως τουλάχιστον τον Ιούνιο 1919 και έχει διάφορες «ουρές». Αφορά ένα Σύνταγμα ολόκληρο του Ελληνικού Στρατού, με 7.000 άνδρες, που αυτοβούλως παραδόθηκε στον γερμανό Κάιζερ και μεταφέρθηκε με τραίνα διατηρώντας τον πλήρη οπλισμό του σε στρατόπεδο δίπλα στην πόλη Γκαίρλιτς (Görlitz), όπου και «φιλοξενήθηκε» σχεδόν εν πλήρει ελευθερία. Παράξενη και συνάμα πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Κι ο μπάρμπα-Νίκος καταγράφει στο Ημερολόγιό του τα γεγονότα με μια εκπληκτική ακρίβεια και συνάμα γλαφυρότητα.

Αυτά, «δεν περιγράφω άλλο», όπως θα έλεγε και ο γνωστός εκφωνητής. Απλώς σας προτρέπω να έλθετε στην παρουσίαση, όπου θα υπάρχει προς πώληση και το βιβλίο. Πιστέψτε με, δεν θα χάσετε.

Φεύγοντας από τα βάθη της Ιστορίας και επανερχόμενος στο παρόν, ακόμη έναν πόλεμο βρίσκω μπροστά μου. Έναν πόλεμο στον οποίο ο υπερατλαντικός παράφρων δεν βοηθάει τους Κούρδους επειδή οι Κούρδοι δεν συμμετείχαν στην απόβαση στην Νορμανδία (πόσα θαυμαστικά να βάλω;). Μάλιστα, αυτό είπε το παληκάρι, να το χαιρόμαστε, βρε. Κι ύστερα ο άλλος, σοβαρός άνθρωπος εδώ, δικός μας, συγχύστηκε επειδή ένα κοριτσάκι, η Γκρέτα Τούνμπεργκ, το αγριοκοίταξε αυτό το παληκάρι. Τι να πω;

Ύστερα ήρθε και με βρήκε μια φωτογραφία με έναν ξέγνοιαστο καβαλάρη, με κράνος, να λέμε και τα σωστά, που βάλθηκε να καθαρίσει τις αρτηρίες (τις οδικές, εννοείται…) από τις παρανομίες. Των αυτοκινήτων, εννοείται, μην πάει ο νους σας πουθενά αλλού, όχι, κάτι με παρκαρίσματα και εκφορτώσεις, αν κατάλαβα καλά.

Όμως πέρα από πλάκα, η επανασύσταση-επαναλειτουργία της Δημοτικής Αστυνομίας από την προηγούμενη Κυβέρνηση ήταν-είναι ένα απολύτως σωστό και επιβαλλόμενο μέτρο. Θυμάμαι καλά κάτι παπαγαλάκια που με ενθουσιασμό χαιρετούσαν την κατάργηση της Δημοτικής Αστυνομίας, αρμόδιος υπουργός τότε, αν θυμάμαι καλά, ήταν ο σημερινός πρωθυπουργός. Τώρα μήπως τα ίδια παπαγαλάκια ξανα-πανηγυρίζουν;

Ας μην τα ξεχνάμε αυτά, είναι η πάρα πολύ πρόσφατη ιστορία μας. Κι ας μαθαίνουμε την παλαιότερη. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 122χρονη καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 16.10.2019, αρ.φύλλου 36.945)

κυκλο-φ-οριακα 986, 9 Οκτωβρίου 2019

Με τούτα και με τ’ άλλα θα φύγει κι αυτός ο χρόνος και θα τον ψάχνουμε, μπήκαμε θριαμβευτικά στο 4^ο τρίμηνο. Και το φεγγάρι εγώ μια χαρά όρθιο το βλέπω (= ξάπλα ο καπετάνιος, άρα καλοκαιρία), αλλά ήρθε εκείνο το άτιμο το «self cloud»και τα ‘κανε όλα μαντάρα. Τώρα, τι είναι πάλι αυτή η βλακεία που τόσο ξαφνικά εισέβαλε στη ζωή μας, άκριτα και αδιάκριτα, επειδή κάποιος ανόητος αγγλοσάξονας έχει το ψώνιο να ονοματίζει ότι βρει μπροστά του και επειδή κάποιοι ελληναράδες των «μέσων» θεωρούν ότι πρέπει απαραιτήτως να τρέχουν πίσω από την κάθε «μοντέρνα» βλακο-ορολογία; Είναι απλούστατα ένα μαύρο σύννεφο με βαρύ φορτίο, που φέρνει καταιγίδα. Για τους επιστήμονες είναι ένα «καταιγιδοφόρον νέφος», για εμάς τους απλούς ανθρώπους είναι «το σύννεφο έφερε βροχή…» με την Αλίκη και για τους υπερφίαλους (και αγγλοημιμαθείς, βεβαίως…) είναι ένα self cloud.

Πριν από αυτά, στις 30 Σεπτεμβρίου («60 Αυγούστου», σχολίασε η εν Μυτιλήνη (με υπογεγραμμένη) κόρη) το καλοκαίρι ήταν παρόν όταν αστραπιαίως επισκεφθήκαμε τον Αη Γιάννη, και οι ντόπιοι έλεγαν ότι αυτές ήταν οι καλύτερες μέρες του χρόνου. Η φωτογραφία δια του λόγου το αληθές.

Με ανάλογο καιρό την Τετάρτη 2 Οκτωβρίου στην παραλία του ηλιόλουστου Βόλου γινόταν «χαμός».

Έργα μπροστά το «Αχίλλειον», προς μετατροπή ξανά σε καφετέρια. Εμείς είχαμε κατ’ επανάληψη ζητήσει να μην ξαναγίνει εκεί καφετέρια, φωνή βοώντος μέσα στην βολιώτικη έρημο – ουδείς θεσμός ή «θεσμός» ή άνθρωπος ενστερνίστηκε το καλόν του αιτήματος, όλοι προτιμούν ένα ακόμη σημείο για να πίνουν καφεδάκι και να σχολιάζουν εκ του ασφαλούς τα «κακώς κείμενα» – λες και δεν μας έφτανε η πληθώρα των καφενείων, τόσο γραμμή στην παραλία, όσο και σε όλα τα άλλα μέρη της πόλης. Έτσι ο καλός και φτωχός μας Δήμος θα αποκτήσει ένα παραπάνω εισόδημα εξ ενοικίου.

Α! έγραψα «εξ ενοικίου» και θυμήθηκα: στις δηλώσεις «πόθεν έσχες» διάβασα πως ο Δήμαρχος του φτωχού Δήμου μας είναι ακόμη πιο φτωχός, αφού δηλώνει μαζί με σύζυγο και 4 (τέσσερα) παιδιά ετήσιο εισόδημα «από ακίνητα» 6.000 € και έτερον ουδέν. Ήθελα να ‘ξερα ρε παιδιά γιατί υποβάλλονται και δημοσιοποιούνται τόσο βαρύγδουπα αυτές οι δηλώσεις, ποιος ακριβώς είναι ο λόγος. Τι νόημα έχει αν δεν ελέγχονται από αρμόδια όργανα στη συνέχεια οι υπερβολές τόσο προς τα πάνω όσο και προς τα κάτω, όπως καταφανέστατα στην περίπτωση του Άρχοντα της πόλης μας. Αλλά ας επανέλθουμε στα τρέχοντα.

Έργα συμβαίνουν στο εσωτερικό του παλιού κινηματογράφου «Τιτάνια» (Τίβολι αργότερα), γωνία Ογλ και Αργοναυτών, έχουν κατεδαφιστεί τα πάντα εσωτερικά και η ταράτσα του κτηρίου. Μάθαμε τον καινούργιο ιδιοκτήτη, δεν μάθαμε τι πρόκειται να γίνει, πάντως ό,τι και να γίνει καλύτερο από το σημερινό χάλι θα είναι.

Και ένα πλήθος αμέτρητο, πολύβουο και πολύ-χαριτωμένο από μαθητές και μαθήτριες κάθε δευτεροβάθμιας βαθμίδας, κατάμεστη η παραλία, ασφυκτικά γεμάτες οι καφετέριες, ακόμη πιο ασφυκτικά (υπερβολή!) τα μαγαζιά με τα ηλεκτρονικά – «κλασική» εκδρομή στην παραλία, ζούμε σε έναν ευλογημένο τόπο που παρέχει πολλές δυνατότητες, ίσως η εκδρομή των σχολείων στις καφετέριες και στα ηλεκτρονικά να μην είναι μία από τις καλύτερες…

Παραλία έγραψα, στην Τήνο πετάχτηκε το μυαλό. Όπου βέβαια κυκλοφορούν ιππήλατα αμαξάκια, ένα μάλιστα με τέσσερα άλογα (άρμα τέθριππον), μια χαρά ανάμεσα σε χιλιάδες τουρίστες. Είπαμε: μόνο στον Βόλο η κυκλοφορία των αμαξιών στην παραλία είναι επικίνδυνη για τους πεζούς. Από ολόκληρη την Ελλάδα μόνο στον Βόλο!!

Έργο συμβαίνει και στην παραλιακή Εθνική Οδό Βόλου-Αγριάς κλπ., όπου διαμορφώνεται κυκλικός κόμβος στο σημείο συνάντησης με την απόληξη του Περιφερειακού Δρόμου, στα φανάρια. Το έργο το κατασκευάζει η Περιφερειακή Ενότητα Μαγνησίας & Βορείων Σποράδων, μην ακούσω καμιά βλακεία καμιά μέρα «είδες ο…ένας και μοναδικός τι μας φτιάχνει πάλι…». Το Δημοτικό Θέατρο, πάλι, δεν επισκευάζεται, ψιλοξεκίνησε προεκλογικά (…των έργων, έλεγε) αλλά δεν βλέπω να προχωρά.

Αυτά και Καλημέρα συμπολίτες. Να είστε καλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 122χρονη καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 09.10.2019, αρ.φύλλου 36.939)