κυκλο-φ-οριακα 1188, 27 Μαρτίου 2024

 

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η ψυχή μου γυρίζει πίσω. Σημαιοφόρος του 5^ου Δημοτικού Σχολείου, Πρόσκοπος μέχρι και το 1971 που αποφοίτησα, πολλές οι παρελάσεις, πάντα στον ίδιο χώρο, στην παραλία της πόλης μας. Αλλά πιο πολύ, βαθιά μέσα μου, είναι η Χορωδία του 2^ου Γυμνασίου, με οργανωτή και μαέστρο τον καθηγητή μουσικής Αντώνη Κιρτσίμπαση, ολοζώντανο τον βλέπω μπροστά μου, λεπτό, με λεπτό μουστακάκι και πολύ μακριά δάχτυλα, δάχτυλα κιθαρίστα με επίσης μακριά, πολύ περιποιημένα νύχια – ένας κιθαρίστας και ένας χορευτής του φλαμένκο σε ένα σώμα! Μάθαινα κιθάρα τότε με τον μεγάλο δάσκαλο Φακίδη και ο ομοίως μεγάλος δάσκαλος Κιρτσίμπασης πολύ συχνά με δεχόταν στο σπίτι του και μου έδειχνε πώς παίζονται οι δακτυλισμοί. Αλλά πιο πολύ θυμάμαι την Χορωδία, πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με το πολυφωνικό τραγούδι, πρώτη φορά καταλάβαινα τι πα’ να πει τενόρος, βαρύτονος, μπάσος, παιδιά στην μεταφώνηση ήμασταν, καθόλου εξοικειωμένοι με τις νότες – διαισθητικά και μόνο τραγουδούσαμε στις σχολικές γιορτές, και το αποτέλεσμα δεν ήταν κακό. Βεβαίως ανάμεσά μας υπήρχαν δύο συμμαθητές που έμελλε να γράψουν την δική τους ιστορία και να μας κάνουν όλους υπερήφανους: ο Χρήστος Χατζής, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συνθέτες, σε παγκόσμιο επίπεδο, που ζει στον Καναδά και μας επισκέπτεται συχνά, και ο Νίκος Παρθένης με την αγγελική φωνή, με τεράστια προσφορά στα πολιτιστικά πράγματα και στην πολύμορφη εκπαίδευση των νέων της πόλης μας.

Και από αυτή την χορωδιακή εμπειρία (έχουν ακολουθήσει κι άλλες…) μου έχει μείνει ένα και μοναδικό τραγούδι, βαθιά χαραγμένο, τόσο που να μπορώ τώρα δα να το τραγουδήσω: «Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη / περπατώντας η Δόξα μονάχη / χαιρετά τα λαμπρά παλληκάρια / και στην κόμη στεφάνι φορεί / γεναμένο απ’ τα λίγα χορτάρια / που ‘χαν μείνει στην έρημη γη», το επίγραμμα του Διονυσίου Σολωμού σε μελοποίηση του Ζακυνθινού ποιητή Ιωάννη Τσακασιάνου (1853-1908). Μια πολύ ωραία εκτέλεση του τραγουδιού υπάρχει στο γιουτιουμπ από την Νένα Βενετσάνου, σε μια εκδήλωση της UNESCO για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, στις 12 Δεκεμβρίου 2021 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (η δεύτερη καλύτερη είναι η δική μου, αλλά δεν την έχω «ανεβάσει» ακόμα στο γιουτούμπι…).

Οι αναμνήσεις μας είναι η Ιστορία μας. Η ζωή μας.

Με την ευκαιρία του τριημέρου ξανα-πήραμε τον δρόμο για τον Αη Γιάννη. Με θαυμάσιο καιρό και απέραντες παραλίες, αλλά με ακόμη κατεστραμμένο τον περιφερειακό δρόμο, που είναι απαραίτητος για την λειτουργία του οικισμού, και, βέβαια, χωρίς τις δύο γέφυρες πάνω από τον χείμαρρο της Μαυρούτσας, τον υπεύθυνο για την όλη καταστροφή. Στην διαδρομή δύο επισημάνσεις: α) τα τοιχία αντιστήριξης του δρόμου, με τους ασύνδετους μεταξύ τους πασσάλους και τις λίθινες επικαλύψεις, χρειάζονται επειγόντως επισκευή, αλλιώς σύντομα δεν θα υπάρχει τίποτε, οι πέτρες πέφτουν, πλέον, μαζικά και β) στην περιοχή του χιονοδρομικού κέντρου, ίσως στο σημείο όπου καταλήγουν τα αναβατόρια, πρέπει ο Ορειβατικός Σύλλογος να κατασκευάσει κάτι αναμνηστικό (και ανθεκτικό στις καιρικές συνθήκες) που να αναφέρεται στον Νίκο Τσαούτο, ιδιοκτήτη της ΕΨΑ και μία από τις «ψυχές» του Ορειβατικού για πάρα πολλά χρόνια, που «έφυγε» πρόσφατα.

Όσο για τον περιβόητο παρακαμπτήριο δρόμο, δεν συμβαίνει τίποτε, δεν υπάρχει εργοτάξιο, και πολύ καλά κάνει, όπως γράφαμε και την προηγούμενη φορά – αυτό το έργο πρέπει να σταματήσει, και η βλάστηση να επανέλθει με την ησυχία της στην προτέρα κατάσταση.

Και στο Αίγιο ξανα-βρεθήκαμε τις προηγούμενες μέρες. Κι αυτή τη φορά επιστρέψαμε μέσω Επιδαύρου. Διανυκτέρευση στην Αρχαία Επίδαυρο με το Μικρό Θέατρο κι ύστερα το μεγάλο, το υπέροχο Θέατρο της Επιδαύρου. Τελευταία φορά που το επισκέφθηκα ήταν τον Δεκέμβριο 2010, με την Βολιώτικη Χορωδία, έχω μια πολύ όμορφη φωτογραφία συνόλου στα μάρμαρα (και διηγώντας τα να κλαις…), πέρασαν κιόλας 14 χρόνια, το Θέατρο ίδιο κι απαράλλαχτο. Πλήθος νέων παιδιών με έκδηλο ενθουσιασμό, ίσως κάποια Λύκεια, από την Ισπανία και την Ιταλία, η ακουστική υπό διαρκή έλεγχο και οι φωτογραφίες άπειρες. Ωραίες στιγμές σ’ έναν υπέροχο τόπο, παραστάσεις μέχρι τώρα αξιώθηκα να παρακολουθήσω μόνο δύο, τον Αύγουστο του 1985 – οι αναμνήσεις μας, η ζωή μας.

Είδα ότι στην οδό Ερμού, στην περιοχή της Μεταμόρφωσης, όπου γίνεται αυτό το «να ‘χαμε να λέγαμε και λεφτά να πετάμε» έργο της δήθεν ανάπλασης των οδοστρωμάτων, αποσύρονται οι παλιοί χυτοσιδηροί φανοστάτες, κατασκευής χυτηρίων Πλαστάρα, προκειμένου, προφανώς, να αντικατασταθούν από «σύγχρονους». Και επειδή αυτοί που λυμαίνονται αυτή την ώρα την πόλη είτε δεν είναι Βολιώτες (όπως ο Άρχοντας…) είτε δεν έχουν ιδέα σχετικά με το πώς αναπτύχθηκαν τα διάφορα στοιχεία που την συγκροτούν (την πόλη, εννοείται) προσπαθώ εδώ και μέρες να κινητοποιήσω κάποιες δυνάμεις ώστε να ενδιαφερθούν για τους μεγάλους μαρμαρόλιθους, που είναι τοποθετημένοι στην Ερμού, κατά κανόνα σε διασταυρώσεις (π.χ. Ερμού-Παύλου Μελά) και έχουν μια μεγάλη ιστορία. Προέρχονται από την πρώτη, την αρχική διάστρωση με κυβολίθους της οδού Ερμού, που έγινε επί Δημάρχου Νικολάου Γεωργιάδη, μεταξύ 1900 και 1903. Συγκεκριμένα, στην Λογοδοσία του ο Δήμαρχος αναφέρει: «… της εμπορικής οδού Ερμού, ην επεστρώσαμεν δια κυβολίθων…διότι έδει να αρθή εκ της εμπορικής οδού ο κονιορτός, όστις εγειρόμενος υπό του ανέμου ή και εκ της χρήσεως πανταχού εισέδυε καταστρέφων και βλάβας προξενών εις την εμπορικήν τάξιν της πόλεώς μας…». Αυτοί λοιπόν οι κυβόλιθοι εκ μαρμάρου αργότερα επικαλύφθηκαν με άσφαλτο, κάτι που πολύ συχνά συμβαίνει και στα καλντερίμια, όσο η οδός Ερμού κυκλοφορούνταν. Το 1985-86 αποφασίστηκε η πλήρης πεζοδρόμηση, με το ξήλωμα της ασφάλτου φάνηκαν αμέσως οι μαρμαρόλιθοι, οι οποίοι διασώθηκαν στην κατασκευή του οδοστρώματος, για να θυμίζουν τον ανέκαθεν Βόλο. Αρχιτέκτων του έργου ήταν η Ηβη Αγγελοπούλου, Δήμαρχος ο Μιχάλης Κουντούρης και Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών (αν δεν κάνω λάθος) ο Γιάννης Στάμος. Για αυτούς τους λόγους αυτοί οι μαρμαρόλιθοι πρέπει οπωσδήποτε να διασωθούν και τώρα.

Η Ιστορία μας, η Ζωή μας. Σας αγαπώ και σας υπολήπτομαι αφειδώς. Γεια σας.

Στην φωτογραφία το Θέατρο της Επιδαύρου και η «μικρή» Ηλέκτρα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 27.03.2024, αρ.φύλλου 4139)

κυκλο-φ-οριακα 1187, 20 Μαρτίου 2024

 

Καλημέρα και Καλή Τεσσαρακοστή, συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. 5 Μαΐου το δικό μας, το Πάσχα των Ορθοδόξων, 31 Μαρτίου το Πάσχα των Καθολικών. 5 εβδομάδες απόσταση φέτος. Προσπάθησα πολύ να κατανοήσω πώς προκύπτουν αυτές οι διαφορές από την στιγμή που και τα δύο δόγματα καθορίζουν ως βάση μέτρησης την πρώτη εαρινή πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία, δεν κατάφερα τίποτε. Κι αν έχετε γερά νεύρα, μπορείτε να προσπαθήσετε κι εσείς να καταλάβετε: στην διαδικτυακή Βικιπαίδεια, με λήμμα «Ορθόδοξο Πασχάλιο», υπάρχει ένα εκτεταμένο και πολύ αναλυτικό ιστορικό-αστρονομικό-δογματικό-ημερολογιακό άρθρο κι άμα καταλάβετε πάρτε ένα τηλέφωνο και σ’ εμένα – ειλικρινά το λέω. Κι επειδή η Πρωτομαγιά πέφτει Μεγάλη Τετάρτη, η αργία έχει ήδη μεταφερθεί την Τρίτη 7 Μαΐου, τουτέστιν η κλασική τετραήμερη αργία του Πάσχατος φέτος γίνεται πενθήμερη!

Μέγα θέμα έχει ανακύψει με την βαμβακοκαλλιέργεια στον κάμπο της Θεσσαλίας μας. Υδροβόρος καλλιέργεια το βαμβάκι, χαμηλά οι υδροφόροι ορίζοντες, κίνδυνος υφαλμύρωσης των υδάτων, ευτυχώς που ήρθαν οι Ολλανδοί της HVA και τα διαπίστωσαν! Εγώ, ο άσχετος περί τα γεωπονικά, τα έχω ακούσει αυτά από τα χρόνια του ’80-’90, τότε που έτρεχα στα αναπτυξιακά συνέδρια διοργάνωσης ΠαΣοΚ, απανταχού της Θεσσαλίας, εκπροσωπώντας το Τεχνικό Επιμελητήριο. Τότε που, παράλληλα με αυτά, αφειδώς και ανελλιπώς έτρεχαν οι κρουνοί των επιδοτήσεων, και η έκταση της Ελλάδας είχε περίπου διπλασιαστεί – αυτά τα μάθαμε κομματάκι αργότερα, τότε που οι Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί επέβαλαν μνημόνια και οι Έλληνες πολιτικοί ήταν, ως είθισται, άπαντες αθώοι, αλλά και οι ίδιοι οι πολλαπλώς ωφελημένοι αγρότες σφύριζαν αδιάφορα. Είναι παλιό και γνωστό, λοιπόν, το πρόβλημα, και λύση, προφανώς, δεν υπάρχει. Αφήστε που άκουσα έναν νεόκοπο σοφολογιώτατο (όχι Ολλανδό) να υπερθεματίζει για την δημιουργία «βιομηχανίας παραγώγων βάμβακος» στην Ελλάδα, τουτέστιν κλωστουφαντουργίες, εριουργεία, μεταξουργεία, τέτοια που είχε δεκάδες η Ελλάδα κι έκλεισαν όλα, μη αντέχοντας στον κινέζικο, τον ινδικό, τον τούρκικο, τον μπαγκλαντεσιανό κλπ. ανταγωνισμό – τελείως ό,τι θέλει λέει κανείς σ’ αυτή τη χώρα.

Δεύτερο πολύ σοβαρό θέμα η πλημμυρισμένη Κάρλα. Πρόταση της HVA «να μην πειραχτεί το πλημμυρικό πεδίο» και η όποια στράγγιση των περισσευάμενων υδάτων να γίνει σε τουλάχιστον ενάμιση χρόνο μέσω της υπάρχουσας σήραγγας στον Παγασητικό Κόλπο. Τι ωραία τι καλά, όλα είναι ανθηρά. Κι ο Παγασητικός, με τον οποίο κανείς δεν ασχολείται, και κυρίως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι Δήμοι Βόλου, Νοτίου Πηλίου και Αλμυρού, πώς δέχεται όλο αυτό το φορτίο; Άχνα δεν ακούω, και το καλοκαίρι με βήμα ταχύ πλησιάζει, πολύ φοβάμαι νέες αλληλο-μηνύσεις με το ΠΑΚΟΕ, σχετικά με την καθαρότητα και εν γένει καταλληλότητα των υδάτων προς κολύμβησιν. Αμέσως πρέπει να υπάρξει μηχανισμός παρακολούθησης της ροής στην σήραγγα και ελέγχου της ποιότητας του νερού, αλλιώς ίσως πρέπει να την ξανα-φράξουμε την σήραγγα, όπως τότε, το 1987, που μας έφερνε τα μολυσμένα λύματα της οινοπνευματοποιίας Χατζηδήμα.

Και βέβαια κάπου πήρε το μάτι μου μια ακόμη «καινοτόμο» πρόταση περί κατασκευής ενός οδικού τούνελ από την Κάπουρνα (Γλαφυρές) μέχρι το Καμάρι, προκειμένου να διασυνδεθεί και με τον εξαιρετικής σημασίας οδικό άξονα Στόμιο-Πουρί (μη χάσουμε…) και στο πλαίσιο του εμβληματικού αυτού έργου (!) να κατασκευαστεί και μία σήραγγα προς το Αιγαίο! Είπαμε, ό,τι θέλει λέει κανείς σ’ αυτή τη χώρα.

Αλλά και για μέσα στον Βόλο κάτι είδα περί «σχέδιο αστικής κινητικότητας», δεν έχω ακόμη πλήρη εικόνα, δεν έμαθα και το βασικό, ποιος το εκπόνησε αυτό το σχέδιο, από κάτι ορολογίες-αγγλικούρες μού δημιουργήθηκαν κάποιες υποψίες, θα δούμε. Πάντως, με την πρώτη γρήγορη ματιά, διαπλατύνσεις πεζοδρομιών στην Δημητριάδος να θυμίσω στον/στην Επιστήμονα ότι υπήρχαν μέχρι το 2014, τότε που ενέσκυψε η λαίλαπα του Άρχοντα και των σοφών συμβούλων του, και κατεστράφησαν προς όφελος της πράσινης λεωφοριολωρίδας. Τότε αφαιρέθηκαν και οι κορύνες, αν θυμάστε. Θα τα ξαναπούμε αυτά, πιθανώς να έρχονται ωραίες ημέρες σε τούτη την ταλαίπωρη πόλη… Κι από την άλλη μεριά οι σύγχρονες εξελίξεις της Πολεοδομίας και της Συγκοινωνιολογίας ζητούν «συμμετοχικό σχεδιασμό» για την διαμόρφωση των πόλεων, δηλαδή συμμετοχή στις αποφάσεις της Διοίκησης των κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων, των ομάδων πολιτών, ακόμη και μεμονωμένων ατόμων. Μελαγχολώ. Τα μάλα, συμπολίτες. Ερωτήθηκα σχετικά και απάντησα ότι η μία και μοναδική περίπτωση συμμετοχικού σχεδιασμού που ξέρω (και συμμετείχα ενεργά) ήταν στον Δήμο Νέας Ιωνίας, η διαμόρφωση της Περιοχής Ήπιας Κυκλοφορίας στην οδό Καραμπατζάκη, 1990-1994. Ένα έργο πρωτοποριακό, για ολόκληρη την Ελλάδα, που καταστράφηκε εμμονικά το 2020 και η καταστροφή του γιορτάστηκε με Αρχοντικά κλαρίνα στις 28 Σεπτεμβρίου 2020. Θλίψη, μόνο.

Επίσης διαβάζω ότι οι Ιταλικοί Σιδηρόδρομοι, που το 2017 αγόρασαν πολύ φτηνά την ελληνική ΤΡΕΝΟΣΕ, ετοιμάζονται να αποχωρήσουν, αφού πάρουν και μια μεγάλη αποζημίωση από τον ΟΣΕ λόγω διαφυγόντων κερδών, που προέκυψαν από τις ζημιές τις οποίες προκάλεσαν ο Δανιήλ και ο Ηλίας του Σεπτεμβρίου 2023. Όσο για το έγκλημα στα Τέμπη, ούτε αυτοί έχουν κάποια ευθύνη. Απλώς θα φύγουν, και το άξιο Ελληνικό Δημόσιο θα αναζητήσει άλλους «εταίρους» για να λειτουργήσουν τα Ελληνικά Τραίνα, διότι το ίδιο δεν μπορεί, τώρα που βρίσκεται, σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, στην κορυφή της Ευρώπης, ενώ μπορούσε τότε που, επί Χαρίλαου Τρικούπη, ήταν απολύτως πτωχευμένο. Θλίψη.

Τέλος και για σήμερα, για 1187^η φορά. Να παραμείνουμε υγιείς ως την επόμενη (τουλάχιστον) εβδομάδα. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ο ακόμη βρώμικος Ελευθέριος Βενιζέλος με την παρέα του, στο πάρκο ιδιοκτησίας Δήμου Βόλου (πλην καφετέριας!!...).

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 20.03.2024, αρ.φύλλου 4136)

κυκλο-φ-οριακα 1186, 13 Μαρτίου 2024

 

Κάθε που πλησιάζει η Καθαροδευτέρα αναπολώ τους χαρταετούς που οδήγησα στους ουρανούς παρέα με ολόκληρη την Οικογένεια, καθώς αυτή εξελισσόταν. Τα καλύτερα πετάγματα – ψηλά, πολύ ψηλά, «στα καντήλια» – τα πετύχαμε στο Λιμάνι, τότε που αφ’ ενός ο Προβλήτας 2 ήταν ακόμα υπό κατασκευή και αφ’ ετέρου δεν είχε καταλάβει τα πάντα και τους πάντες αυτή η εμμονή με την ασφάλεια. Τότε το κατασκευασμένο τμήμα του Προβλήτα ήταν φωλιά για γλάρους κι εμείς τους κυνηγούσαμε με τ’ αυτοκίνητο, μέχρι να σταματήσουμε και ν’ αρχίσουμε να αμολάμε καλούμπα – τότε οι γλάροι, ξαφνιασμένοι από το άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο (ufo), συναγωνίζονταν σε ύψος και όχι σπάνια παρενοχλούσαν τον περήφανο χαρταετό. Τα παιδιά πανηγύριζαν και όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι. Ύστερα οι γλάροι άλλαξαν γειτονιά, κάγκελα και αστυνόμοι «προστατεύουν» τους Προβλήτες, οι τουρίστες των κρουαζιεροπλοίων αποβιβάζονται «με απόλυτη ασφάλεια» δίπλα από τα παλιοσίδερα διότι ο Κεντρικός Προβλήτας είναι μη-ασφαλής. Ο χαρταετός παρέμεινε, ανενεργός εδώ και χρόνια, στο υπόγειο του σπιτιού μας κι έπεσε κι αυτός θύμα της συμμορίας Δανιήλ-Ηλία, τον Σεπτέμβριο του 2023.

«ΠαΣοΚ, ωραία χρόνια» που λέει η γιαγιά Μαριλού στην πολύ επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ1 «Η Τούρτα της Μαμάς». Στα τέλη του 20^ου αιώνα οι περισσότερες καταστάσεις ήταν πιο απλές, πιο ανθρώπινες, παρά τα πολύπλευρα κοσμοϊστορικά γεγονότα που τον σημάδεψαν εκείνον τον αιώνα – τώρα ζούμε υπό την απειλή της τεχνητής νοημοσύνης (artificial intelligence, εν συντομία ΑΙ – πώς λέμε άιιιι χάσου…) η οποία θα αντικαταστήσει την προ πολλού απωλεσθείσα φυσική νοημοσύνη.

Βεβαίως με την αμέριστη συμπαράσταση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η ίδρυση των οποίων υψηλοφρόνως υπερψηφίστηκε αποκλειστικά και μόνον από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, τα τέκνα των οποίων ανεξαιρέτως φοιτούν σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια παντός είδους και επιπέδου. Και αναρωτιέμαι, εγώ ο τάλας: α) όλοι οι υπόλοιποι βουλευτές, κατά συγκυρίαν λιγότεροι από τους παντοδύναμους, από κακία και μίσος δεν υπερψήφισαν την καινοτόμο ίδρυση; β) τι ακριβώς συμβαίνει με το άρθρο 16 παρ. 5 του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδος, στο οποίο ρητά αναφέρεται ότι: «5. Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους…». Αυτό είναι το επαίσχυντο «κρατικό μονοπώλειο στην παιδεία», που αίφνης ανακαλύφθηκε από τους παντοδύναμους φωστήρες, αλλά που ρητά (ρητότερα (sic!) δεν γίνεται) καθορίζεται στο ισχύον (;) Σύνταγμα της Ελλάδος και έπρεπε να καταργηθεί, όπως, άλλωστε, και όλα τα υπόλοιπα μονοπώλεια όπως του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, του ΟΠΑΠ, των Αεροδρομίων, των Δρόμων και των Διοδίων και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος – το επόμενο, να μου το θυμηθείτε, θα είναι η κατάργηση του επίσης κατάπτυστου «κρατικού μονοπωλείου στην υγεία», ήδη ο αρμόδιος υπουργός και σχολιαστής του ΣΚΑΪ κάνει την προεργασία.

Τι έγινε, λοιπόν, με το Σύνταγμα; Όσο κι αν ασχολήθηκα δεν μπόρεσα να καταλάβω με ποιά κομπίνα το παρακάμψανε. Εκείνο που σαφέστατα μπόρεσα να καταλάβω είναι ότι τις άδειες τις έχουν έτοιμες από χθες και πιθανότατα να έχει μπει και κατιτίς σε τίποτε λογαριασμούς…

«Ένα μικρό-μικρό ποδήλατο / κι ένα μικρό-μικρό παιδί / είδαν το πρόβλημα το άλυτο / και κάναν βόλτα στη ζωή» τραγουδάει από το 2008 σε δικούς της στίχους και μουσική η Ελένη Βιτάλη.

Κι εμείς είπαμε να πάμε μια ακόμη βόλτα στο Βουνό μας, να φτάσουμε στον αγαπημένο μας Αη Γιάννη. Φτάσαμε πρώτα στα Χάνια, κι εκεί άρχισαν τα θαύματα. Η Βρυσούλα απέναντι στον Λούκουλο, που με τόση αγάπη και τόσο κόστος ανακαινίσαμε στην μνήμη του Αδερφού μας Γιάννη Αθ. Κολέτσου (1959-2022) ως Παλαιοί Πρόσκοποι του 58^ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Βόλου, δεν λειτουργεί, δεν έχει νερό, δεν είναι συνδεμένη σε κάποιο δίκτυο. Κάτι περίεργο συμβαίνει και προσπαθούμε να μάθουμε τι είναι, γιατί νερό υπάρχει στο σημείο, η Βρυσούλα δεν έχει! Και σ’ αυτή τη Βρυσούλα, που είναι, πλέον, εξ ολοκλήρου πετρόκτιστη, έχουμε ενσωματώσει μία μαρμάρινη πλάκα που γράφει «είθε η βρυσούλα τούτη εδώ / στων Κένταυρων τα χώματα / να σου προσφέρει γιατρικό / τα δροσερά της νάματα». Τα δροσερά νάματα, που πάντα διέθετε απλόχερα σε κατασκηνωτές, επισκέπτες, ορειβάτες, περιπατητές και επωχούμενους αυτή η Βρύση – και τώρα δεν διαθέτει κι είναι μεγάλο κρίμα.

Ανεβαίνοντας τις Αγριόλευκες να! η υπό κατασκευήν «παράκαμψη του Χιονοδρομικού Κέντρου». Κατά την γνώμη μας το πιο άχρηστο έργο που έγινε ποτέ όχι μόνο στην Μαγνησία, σ’ ολόκληρη την Θεσσαλία τουλάχιστον. Απίστευτα κομμένα δέντρα και πεταμένα λεφτά. Σε ένα δίκτυο Εθνικής Οδού και Επαρχιακών Οδών που υποφέρει τα πάνδεινα και απαιτεί διαρκή συντήρηση για να μπορεί να εξυπηρετεί στοιχειωδώς όλους τους οικισμούς του Πηλίου, αυτός ο δρόμος δεν εξυπηρετεί τίποτε απολύτως πέρα από κανα-δυο-τρεις εγωισμούς. Θεωρώ επιβεβλημένο να εξεταστεί άμεσα το όλο θέμα από την καινούργια Περιφερειακή Αρχή και το άχρηστο έργο να σταματήσει τώρα – τα δέντρα θα ξαναφυτρώσουν, τα λεφτά, εφ’ όσον υπάρχει δεσμευμένη πίστωση και μετά την εκκαθάριση του εργολάβου, να διατεθούν στον Πλατανιά, στην Μηλίνα, στην Πάλτση, στο Χορευτό, ενδεικτικά, είναι τεράστιες οι πραγματικές ανάγκες για να «παίζουν» κάποιοι λίγοι με τις ζωές των πολλών…

Και στον Αη Γιάννη, ομοίως. Οι ντόπιοι μάς είπαν ότι κάποιοι εργολάβοι που πάλευαν να ξαναστήσουν τον κατεστραμμένο περιφερειακό δρόμο δίπλα στο ρέμα της Μαυρούτσας τα μάζεψαν κι έφυγαν διότι δεν πληρώθηκαν! Και οι άνθρωποι αγωνιούν για το Πάσχα και το Καλοκαίρι. Είναι τεράστιες οι ανάγκες σας λέω, κι είχα την ευκαιρία να τις δω «με τα μάτια μου», μέχρι κάτω στο Τρίκερι. Για το φοβερό και τρομερό μάστερπλαν (master plan) της ολλανδέζικης HVA θα πούμε την άλλη φορά.

Σας ασπάζομαι περιδεώς, Μπάμπης. Γεια σας.

Στην φωτογραφία η Βρυσούλα μας στα Χάνια.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 13.03.2024, αρ.φύλλου 4131)

κυκλο-φ-οριακα 1185, 6 Μαρτίου 2024

 

Καλημέρα και ας μην ξεχνάμε την σοφή ελληνική παροιμία (από τότε που ο σοφός ελληνικός λαός είχε κι άλλες ασχολίες πέραν των σόσιαλ μίντια…) «Σαν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρας σ’ εκείνο το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα» – τουτέστιν πρέπει να βρέξει, είναι απαραίτητο για τις αγροτικές καλλιέργιες. Το χιόνι μάλλον πρέπει να το ξεχάσουμε για φέτος, το νερό-νεράκι θα πούμε το καλοκαίρι με τις μεγάλες ζέστες, μου φαίνεται. Κι αν βρέξει, συμπολίτες, αυτό δεν θα είναι «κακοκαιρία», ευλογία Θεού θα είναι, το Αστεροσκοπείο ανακοίνωσε ότι ο φετινός χειμώνας ήταν ο πιο ζεστός από καταβολής των καταγεγραμμένων μετεωρολογικών στοιχείων στην χώρα μας.

Ταξίδευα πάλι τις προάλλες στον θεσσαλικό κάμπο, να φτάσω στην αγαπημένη μου Καρδίτσα κι από εκεί – άκουσον, άκουσον! – να πάω στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Και σ’ όλη τη διαδρομή άκουγα «καμπάνα» το Δημοτικό Ραδιόφωνο Λάρισας στους 93,6 μεγακύκλους των FM. Με κυρίεψε, πάλι, η γνωστή «τοπικιστική» απογοήτευση. Είχαμε κι εμείς, είχε και ο Βόλος Δημοτικό Ραδιόφωνο (κάποια στιγμή, για πολύ λίγο, είχε και δημοτική τηλεόραση), ένα Ραδιόφωνο με άξιους συντελεστές και μια ποικιλία εκπομπών, που κάλυπταν ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων. Με το ΦΕΚ 207 Β/1/11-02-2008 συστάθηκε η Δημοτική Επιχείρηση Ειδικού Σκοπού με την επωνυμία «Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου» και με το ΦΕΚ 1830 Β/4/11-06-2012 λύθηκε η Δημοτική Επιχείρηση. Ο Σταθμός λειτουργούσε από το 1992 (από τους πρώτους…) και σταμάτησε να επέμπει στις 3 Σεπτεμβρίου 2012, αφού δεν κατάφερε να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες των μνημονίων, του Καλλικράτη, και των εκπληκτικών και διαρκώς αντιφατικών νόμων για την Αυτοδιοίκηση – τώρα υπάρχει ακόμη μία ανστάτωση με την κατάργηση όλων των νομικών προσώπων, κάποτε οι Δήμοι πανηγύριζαν επειδή μπορούσαν να αξιοποιούν τις δυνατότητες των νομικών προσώπων δημοσίου ή και ιδιωτικού δικαίου στην απόκτηση και διαχείριση πρόσθετων πόρων, τώρα δεν υπάρχει τίποτε και όλα εξαρτώνται από τις «κοληγιές» με την κυβέρνηση και την κατανομή των πιστώσεων.

Πάει, που λέτε, το Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου. Όμως σε άλλες πόλεις κατάφερε να επιβιώσει ο θεσμός, σωστότερα, κατάφεραν οι διοικούντες τους Δήμους, τότε και τώρα, να τα διατηρήσουν σε λειτουργία: Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Ιωάννινα, Ξάνθη, Τρίπολη, Κατερίνη, Λαύριο, Πολύγυρος, Αλεξανδρούπολη, Ηράκλειο Αττικής, Πειραιάς, Αθήνα, Ηλιούπολη, Άρτα, Ορεστιάδα, Κως, Κάρπαθος, Λέρος, Καστελόριζο, Σύρος, Πρέβεζα. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλα εγώ αυτά βρήκα στο διαδίκτυο. Κι εγώ να ακούω τη Λάρισα και να στεναχωριέμαι για ένα ακόμη αγαθό που στερείται ο ταλαίπωρος Βόλος.

Ο οποίος Βόλος τεράστια προβλήματα αντιμετωπίζει, συμπολίτες. 50.000 € πρόστιμο ο Πρόεδρός και Άρχοντάς μας, 20.000 € πρόστιμο η προς μεταβίβασιν ομάδα ΝΠΣ Βόλος και ένας βαθμός στο παιχνίδι χαμένος – ποιος νοιάζεται για τον βαθμό, τα λεφτά πού θα βρεθούν μας νοιάζει, ο άνθρωπος είναι πτωχός, πού θα βρει 50 χιλιάρικα, εκτός αν του τα δανείσει-χαρίσει η ομάδα, αυτή πρέπει να έχει λεφτά, τόσα παιχνίδια…

Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Ας ελπίσουμε ότι ο Βόλος θα στερηθεί την ξενόφερτη-φυτευτή τρίτη ομάδα;

Και κάτι ακόμη πρωτοποριακό που είχε και δεν έχει πλέον ο Βόλος, κάτι που ίσως πολλοί/-ές από εσάς δεν γνωρίζουν: στα κυκλο-φ-οριακα 174, στις 17.11.1995 έγραφα επί λέξει: «Με την αναφορά στην ΤΕΟΚΑΡ μου ήρθε στο νου και το νέο αυτόματο μηχανικό γκαράζ που εγκαταστάθηκε στα υπόγεια του κτιρίου που ανεγείρει ο κ.Νάκος στην διασταύρωση Ογλ και Δημάρχου Κονταράτου (πρώην Ορφέως). Πρόκειται πράγματι για ένα τεχνολογικό επίτευγμα, που κοσμεί την πόλη μας (η επισήμανση είναι τωρινή!). Θα προσπαθήσω την επόμενη Παρασκευή να έχω και κάποιο σκίτσο και να σας ξηγήσω όσο γίνεται την λειτουργία ενός τέτοιου μηχανικού γκαράζ». Όσοι ακόμη θυμούνται σ’ αυτή την πόλη θα αναγνώρισαν «μαγικές» λέξεις, όπως ΤΕΟΚΑΡ και Νάκος, Θανάσης Νάκος, ο Βουλευτής από το 1993 και Υφυπουργός με τους πολλούς φίλους, Πολιτικός Μηχανικός, κατασκευαστής οικοδομών κατά τα λοιπά, που «έφυγε» πολύ νωρίς, το 2013. Η ΤΕΟΚΑΡ, πάλι, μία από τις διαχρονικά καλύτερες ελληνικές βιομηχανίες, κατασκεύαζε στην Α’ ΒΙ.ΠΕ. Βόλου τα αυτοκίνητα NISSAN, από τον Φεβρουάριο1980 μέχρι τον Απρίλιο 1995, ύστερα «έφυγε» κι αυτή από τον Βόλο, αφήνοντας περίπου 450 εργαζόμενους χωρίς δουλειά.

Το καλοκαίρι του 1994, κατόπιν διαγωνισμού, η ΤΕΟΚΑΡ ανέλαβε την πλήρη λειτουργία του Συστήματος Ελεγχόμενης Στάθμευσης (ΣΕΣ) για λογαριασμό του Δήμου Βόλου. Ταυτόχρονα, σε συνεργασία με εξειδικευμένες γιαπωνέζικες εταιρείες, ανέπτυξε μηχανικά συστήματα στάθμευσης για κτήρια, τα οποία άρχισαν να λειτουργούν σε υπόγεια parking της Αθήνας και της Θεσσαλινίκης. Στα συστήματα αυτά η στάθμευση γίνεται με τη βοήθεια κινούμενων μεταφορικών διατάξεων, με μεγάλη εξοικονόμηση χώρων, καθώς τα οχήματα μπορούν να αποθηκευτούν το ένα πάνω από το άλλο. Ο Θανάσης Νάκος αποφάσισε να εγκαταστήσει ένα τέτοιο στο υπόγειο του κτηρίου που ανήγειρε εκείνη την περίοδο στην διασταύρωση Ογλ και Δημάρχου Κονταράτου, όλη η είσοδος και η έξοδος των οχημάτων πραγματοποιούνταν στο «δωματιάκι» που βρίσκεται (ακόμα…) στην γωνία. Σωστή επένδυση, τεχνολογική πρόοδος, κυκλοφοριακή αριστεία, βολιώτικη πρωτοπορία. Τελείωσε κι αυτό, δεν λειτουργεί πλέον.

Η Ιστορία υπάρχει για να διδάσκει. Σ’ αυτή την πόλη δεν υπάρχει Ιστορία, κι εγώ φλυαρώ…

Παρακαλούνται οι Δημοτικοί Σύμβουλοι της μείζονος μειοψηφίας να ενδιαφερθούν, τώρα που η οδός Ερμού «αναπλάθεται», για τους μεγάλους μαρμαρόλιθους, που κρατάνε από Δήμαρχο Νικόλαο Γεωργιάδη (1830-1915) και τοποθετήθηκαν στην (αρχική) πεζοδρόμηση της οδού το 1986, με Δήμαρχο Μιχάλη Κουντούρη και υπεύθυνη Αρχιτέκτονα Ήβη Αγγελοπούλου.

Σας ασπάζομαι μεγαλοπρεπώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία δυστυχώς η πινακίδα αναγγελίας του Βόλου στον Σωρό.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 06.03.2024, αρ.φύλλου 4126)