κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1041, 30 Δεκεμβρίου 2020

 

Φτάσαμε επιτέλους στο τέλος αυτού του δίσεχτου 2020. Κι ύστερα σου λέει ο άλλος «ανοησίες, προλήψεις». Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στο σύμπαν, πάντως τίποτε δεν αλλάζει το γεγονός ότι το έτος 2020 είχε 29^η Φεβρουαρίου και μας άλλαξε τα φώτα. Ένα έτος που είναι βέβαιο ότι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ – αν και κάποιοι λένε ή υπαινίσσονται ότι η γκαντεμιά ξεκίνησε τον προηγούμενο χρόνο, το 2019, κι αυτό το έτος δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Τέλος πάντων, τα δεινά εμφανίστηκαν συλλήβδην φέτος. Στις 9 Ιανουαρίου 2020 οι κινεζικές αρχές ανακοίνωσαν επίσημα την ύπαρξη ενός νέου (κορωνο)ιού, ιδιαίτερα μολυσματικού, που προκαλεί άσχημη αναπνευστική μόλυνση, με την κωδική ονομασία CoViD-19 (Co-rona Vi-rus D-isease–19, επειδή εντοπίστηκε τον Δεκέμβριο 2019). Από εκεί και μετά κυριολεκτικά μας πήρε και μας σήκωσε. Στις δικές μου σημειώσεις το «πανηγύρι» στην χώρα μας ξεκίνησε στις 26 Φεβρουαρίου, μετά από επιβεβαίωση των τριών πρώτων κρουσμάτων. Στις 10 Μαρτίου έκλεισαν όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στις 13 Μαρτίου έκλεισε η εστίαση και οι αθλητικοί χώροι και ταυτόχρονα ξεκίνησε η καμπάνια «Μένουμε Σπίτι», στις16 Μαρτίου έκλεισαν τα εμπορικά και οι εκκλησίες και το απόγευμα εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στις τηλεοράσεις μας ο κύριος Τσιόδρας και ο κύριος Χαρδαλιάς, και στις 22 Μαρτίου επιβλήθηκε πλήρης απαγόρευση κυκλοφορίας. Στις 4 Μαΐου ξεκίνησε η άρση των απαγορεύσεων, στις 7 Νοεμβρίου ξεκίνησε η δεύτερη καραντίνα, που κρατάει ακόμη. Μέχρι την Κυριακή 27 Δεκεμβρίου είχαμε καταγεγραμμένους 4.606 νεκρούς. 26 Δεκεμβρίου ξεκίνησε η Ελευθερία, ήρθαν τα πρώτα εμβόλια της Pfizer/BioNTech, η ιστοσελίδα capital.gr μας πληροφορεί ότι η πρώτη παρτίδα είχε 9.750 δόσεις και ότι μέχρι το τέλος Μαρτίου 2021 θα έχουμε παραλάβει ακριβώς 1.265.550 δόσεις. Ακριβώς. Το capital ξέρει, είναι «του κόμματος», που έλεγε και ο Γκρούεζας-Παπαγιαννόπουλος στο «Υπάρχει και φιλότιμο»!

Εμπρός, λοιπόν, για μια Ελλάδα Νέα.

Το άλλο σημαντικό γεγονός αυτής της χρονιάς στην παλιά Ελλάδα ήταν η ολοκλήρωση της δίκης της Χρυσής Αυγής στις 22 Οκτωβρίου 2020, που είχε ξεκινήσει στις 20 Απριλίου 2015, με την φυλάκιση των στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης. Δύο μόνο μελανά σημεία, η διαφυγή του καταδικασμένου Χρήστου Παππά – ενώ δεν υπήρχε «ούτε μία περίπτωση στο τρισεκατομμύριο να διαφύγει» κατά δήλωση (με τα αναγκαία χασκόγελα…) του κυρίου Σταύρου Μπαλάσκα από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) – και η ασυλία του επίσης καταδικασμένου Γιάννη Λαγού στο Ευρωκοινοβούλιο. Συγχαρητήρια στην έδρα του Εφετείου που έφερε σε πέρας αυτόν τον σκληρό Μαραθώνιο της πεντάχρονης δίκης.

Στον κόσμο εμείς ξεχωρίσαμε την επί μήνες αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος στην «Μεγαλύτερη Δημοκρατία του Κόσμου» από τον κύριο Ντόναλντ Τραmp, την έξοδο της Πολύ Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την σχεδόν ηρωικά σθεναρή στάση των ευρωπαίων εταίρων της Ελλάδας απέναντι στις τουρκικές προκλήσεις, δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια μάς φέρνει η στάση του κυρίου Μακρόν – για την κυρία Μέρκελ ήμασταν βέβαιοι…

Προσωπικά το δίσεχτο 2020 μου έφερε μια χαρά και πολλές λύπες. Η χαρά οφείλεται στην ολοκλήρωση ενός κύκλου που ελπίζω να μην χρειαστεί να επαναληφθεί. Οι περισσότερες λύπες οφείλονται στην απώλεια πέντε (5) πολύ κοντινών μου ανθρώπων *), εδώ, στον Βόλο, είτε από κορωνοϊό, είτε από άλλες αιτίες. Αλλά η μεγαλύτερη λύπη μου οφείλεται σε μια στάση μεγάλης αχαριστίας απέναντί μου (και όχι μόνο…), μετά από 20 χρόνια αγαστής, όπως νόμιζα και νομίζαμε, συν-εργασίας. Υπάρχει κι εκείνο το ακαθορίστου πατρότητος και αμφιβόλου διατυπώσεως ρητό με τον «ευεργετηθέντα αχάριστο», που έναν χρόνο τώρα μου τριβελίζει τον νου.

Αλλά το ένοχο 2020 φεύγει και έρχεται το (κατά τεκμήριο…) αθώο 2021 – μέχρις αποδείξεως του εναντίου, βεβαίως-βεβαίως. Έρχονται τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 (ποιος ξέρει τι μας ετοιμάζει η κυρία Γιάννα…) έρχονται τα 50 χρόνια από την αποφοίτησή μας από το 2^ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου (ποιος ξέρει τι ετοιμάζουμε…), έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Τόκυο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου, που αναβλήθηκαν φέτος,

Με ρεβεγιόν ή χωρίς; Ιδού η απορία. Διότι μέχρι πέρυσι οι Έλληνες μαζευόμασταν, ανεξαρτήτως αριθμού, γύρω από το Χριστουγεννιάτικο ή/και από το Πρωτοχρονιάτικο Γιορτινό Τραπέζι των σπιτιών μας. Σε ρεβεγιόν πήγαιναν, αν δεν κάνω λάθος, μόνο μερικοί (προνομιούχοι, συνήθως...) συν-Έλληνες, πάντοτε και μόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, σε κέντρα με ταμπλ ντοτ ή σε οργανωμένες συναθροίσεις, όπου και πανηγυρικά γιόρταζαν την αλλαγή του χρόνου. Διότι reveil στα γαλλικά σημαίνει ξυπνάω, αγρυπνώ και η λέξη reveillon εμπεριέχει ακριβώς την έννοια του ξενυχτιού μετά τα μεσάνυχτα, που αλλάζει ο χρόνος. Φέτος, με την αρχοντιά που διακρίνει τους μαχητές κατά του κορωνοϊού, από Χαρδαλιά μέχρι Χατζηνικολάου και βάλε, τα πάντα όλα ξαφνικά έγιναν ρεβεγιόν!!

Εμείς, τελικά, χωρίς «ρεβεγιόν» αρμενίζουμε. Με, ευελπιστούμε, ούριους ανέμους το 2021. Τους οποίους ολοκαρδίως και οικογενειακώς ευχόμαστε να πνέουν και στα δικά σας πανιά. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 30.12.2020, αρ.φύλλου 37.308) 

*) εκ των υστέρων: οι απώλειες του 2020 ήταν οκτώ (8): Σταύρος Αργυρόπουλος, Στυλιανός (Τέλης) Κυπραίος, Δημήτρης Μακρυβέλιος (πρόσκοποι 58^ο Σ.Ν/Π), π. Βάιος Τακούμης (συμμαθητής 5^ο ΔΣΒ), Κώστας Καρανικολός (συμμαθητής 2^ο ΓΑΒ), Γιώργος Σερβετάς (ξάδερφος, ετών 87), Νικόλας Ζωιόπουλος (συμμαθητής αδερφού) και Φωτεινή (Φωφώ) Μανουσάκη (πεθερά, ετών 92).

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1040, 23 Δεκεμβρίου 2020

 

οδός Δημητριάδος, Χριστούγεννα 2009

Καλημέρα αγαπητοί αναγνώστες. Είναι πλέον σίγουρο ότι δεν θα γλιτώσουμε εύκολα από αυτή την κατάρα του ιού, τώρα έχουν αρχίσει και οι αμφιβολίες για το αν και κατά πόσον καλύπτουν τα ήδη πολύ βιαστικά εγκεκριμένα εμβόλια την «βρετανική» μετάλλαξη του ιού, που δείχνει να είναι πιο έξυπνος από τον άνθρωπο. Και κάνει τους απανταχού επιστήμονες να τρέχουν αλαφιασμένοι πίσω του και τους απανταχού πολιτικούς να μην γνωρίζουν πού πάν τα τέσσερα. Τους δε δημοσιογράφους να τους κλαις, καθώς δεν ξέρουν τι και από πού τους έρχεται και τι επιτρέπεται ή όχι να ξεστομίζουν ή να γράφουν. Για παράδειγμα ένας σούπερ παρουσιαστής ειδήσεων, ιδιοκτήτης εφημερίδας, ιδιοκτήτης ραδιοφώνου και άλλα πολλά και καλά έκρινε ότι ήταν «χωρίς θεαματικά αποτελέσματα το click away» την ώρα που όλες οι εικόνες και οι συνεντεύξεις έλεγαν ότι είναι μια μεγάλη βλακεία που δεν βοηθάει καθόλου την αγορά και οι έμποροι της πόλης μας μιλούσαν για μπάχαλο.

Ύστερα έχουμε την «Ελευθερία», επιχείρηση εμβολιασμού του άμαχου ελληνικού πληθυσμού. Το διάβασα στην ηλεκτρονική σελίδα της εφημερίδας «Τα Νέα» (ιδιοκτησίας κυρίου Μαρινάκη, αθώος εκρίθη και αυτός…) κι αν δεν με πιστεύετε ιδού ο σύνδεσμος https://www.tanea.gr/2020/12/20/greece/emvolia-programmatizontai-85-512-rantevou-tin-imera/ Λέει, λοιπόν, ότι θα γίνονται (κρατήστε το θα) 85.512 ραντεβού για εμβολιασμό κάθε μέρα σε όλη τη χώρα. Το υπερήφανο αυτό νούμερο προκύπτει ως εξής: 1.018 εμβολιαστικά κέντρα επί 14 ώρες λειτουργίας την ημέρα επί 10 λεπτά για κάθε εμβολιασμό (άρα 6 εμβολιασμοί κάθε ώρα). Αυτό για 6 ημέρες την εβδομάδα (Κυριακή αργία…) επί 4 εβδομάδες ίσον 2.052.288 εμβολιασμοί τον μήνα. Και όλο αυτό θα το διαχειρίζεται μία ειδική ηλεκτρονική πλατφόρμα και ένα (ακόμη…) επιτελικό κέντρο, που θα εδρεύει στο war room της ΓΓ Πολιτικής Προστασίας. Μάλιστα, έτσι ακριβώς το ονοματίζουν «Τα Νέα», war room, δωμάτιο πολέμου, μέχρι τώρα εγώ ήξερα ότι το ΓΕΣ, το ΓΕΕΘΑ, το Λιμενικό Σώμα έχουν ένα Κέντρο Επιχειρήσεων, το ίδιο ήξερα, ο αδαής, και για την Πολιτική Προστασία, αλλά το Πεντάγωνο στην Βιρτζίνια έχει war room και προφανώς έπρεπε να αποκτήσουμε κι εμείς μέσω των καλοπληρωμένων «Νέων»! Για να επιστρέψουμε στα νούμερα, εμένα μου φαίνονται εξωπραγματικά για την ελληνική πραγματικότητα. Τα κατέγραψα εδώ για να τα θυμόμαστε, κάθε φορά που θα ακούμε τους απολογισμούς της «Ελευθερίας».

Για την ελληνική πραγματικότητα, λέω, όπου διαπρέπουν «τοξικοί άνθρωποι», αναζητείται «ποιοτικός χρόνος» και απαιτείται «ενσυναίσθηση», πολλοί «κυνηγούν το όνειρό τους», πολλοί σχολιάζουν την «δυστοπία», ασκούν «τηλεργασία», «έχουν αισθήματα για το άλλο φύλλο» και καταγράφουν ιστορίες στα «σόσιαλ» και αιτήματα στις «πλατφόρμες» - πρόσφατα είδα κι ένα πανώ αναρτημένο στην παραλία (παρακαλώ!) στο οποίο σε άψογα αγγλικά είναι γραμμένο «all I want for x-mas is clean air», ο εστί μεθερμηνευόμενον «το μόνο που θέλω για τα Χριστούγεννα είναι καθαρός αέρας» και υπογραφή Πρωτοβουλία Πολιτών No Burn (προφανώς κατά της καύσης σκουπιδιών). Το πράγμα, που λέτε, πάει μακριά, κάθε ώρα που περνάει πάει και μακρύτερα, μετά από όλους αυτούς τους ανόητους όρους και τις ανάλογες ξενόφερτες φράσεις τώρα και τα συνθήματά μας, Bread, Education, Freedom. Γιατί; Δεν καταλαβαίνω τον λόγο. Απευθυνόμαστε σε αλλοδαπούς συμπολίτες; χρηματοδοτούμαστε από φροντιστήρια αγγλικών (τρόπος του λέγειν); γιατί πρέπει ο υπέροχος αέρας μας να παραχωρεί τη θέση του στο παράγωγό του air;

Αυτοκτονία δεύτερη στο Νοσοκομείο του Βόλου. «Ψυχολογικά προβλήματα» κι εδώ. Όλοι έχουμε ψυχολογικά προβλήματα, όμως δεν καταλαβαίνουμε ότι οι γιατροί στα Νοσοκομεία ανεβαίνουν κάθε μέρα – για να μην πω κάθε ώρα – έναν Γολγοθά, και ιδιαίτερα τώρα με τον κορωνοϊό. Μιλάμε για «ήρωες», χειροκροτούμε απ’ τα μπαλκόνια κατά την επιθυμία της «υπέρκομψης» κυρίας (κατά το υπερ-σύγχρονος ή το υπερ-όπτης, τώρα και υπερ-κομψός, θεός να φυλάει…) αλλά στην ουσία δεν κάνουμε τίποτε, απολύτως τίποτε, για την ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Αριθμοί, και ξανά αριθμοί, ακριβείς μέχρι την μονάδα, σαν τους παραπάνω, προσλήψεις επί προσλήψεων, επιτάξεις, χαμός, να γεμίζει το μυαλό των τηλεθεατών-ψηφοφόρων κι ας μένουν άδεια τα Νοσοκομεία, κι ας μην υπάρχει δεύτερος οδηγός ασθενοφόρου ή χειριστής ακτινολογικού στην Αλόννησο, ποιος νοιάζεται για τις φώκιες; Να χειροκροτούμε, ναι!, αλλά να απαιτούμε κιόλας, συμπολίτες.

Παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων στην Ελλάδα! 30.000 οχήματα κάθε χρόνο, 1.000 άτομα προσωπικό, γερμανική υπερ-επένδυση από την εταιρεία Next.e.GO Mobile SE που εδρεύει στο Άαχεν και υπέγραψε «επιστολή πρόθεσης συνεργασίας» με την ημέτερη και αρμοδία (;) Ελληνική Εταιρεία Επενδύσεων και Εξωτερικού Εμπορίου Α.Ε., για συντομία Enterprise Greece S.A. Η έδρα του εργοστασίου αναζητείται, και βέβαια η Βιομηχανική Περιοχή του Βόλου διαθέτει όλα τα πλεονεκτήματα, όπως έχει στο παρελθόν περίτρανα αποδείξει με την παραγωγή των NISSAN από την ΤΕΟΚΑΡ Α.Ε. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρότατον δια εν ενεργεία ή δια θέλω-να-γίνω στελέχη πολιτικών η/και αυτοδιοικητικών σχηματισμών. Γένοιτο! Με την υπερ-επένδυση στο Ελληνικό ξέρει κανείς τι γίνεται;

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, φίλοι αγαπημένοι. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 23.12.2020, αρ.φύλλου 37.304) 

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1039, 16 Δεκεμβρίου 2020

 

Ο Βιολιστής στο Πάρκο

Click away ή drive through; Ιδού η απορία! Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω τι να διαλέξω, είναι κάτι σαν το Σαιξπηρικό to be or not to be του πρίγκηπα Άμλετ. Πώς μπορώ να συνεχίσω ως καταναλωτικό ον χωρίς ένα click away ή, έστω, λίγο drive through – αυτό το τελευταίο μου θυμίζει έντονα τον Ζαμπέτα να λέει «…και η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρου…». Βεβαίως, αγαπητοί μου, ο κορωνοϊός είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση παγκοσμίως, που απειλεί να μας εξοντώσει (κι ακόμα δεν ξέρουμε από πού προέρχεται…), αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ, όταν ξεκινούσε αυτό το πανηγύρι, ότι θα μας μόρφωνε κιόλας γλωσσικώς. Το παθαίνω, λοιπόν, κι αυτό (ευτυχώς από μικρόβια δεν παθαίνω, προς ώρας) και κάθε φορά που ακούω τον κ. Πέτσα ή τον, κατά δήλωση του ιδίου, αρχαιολάτρη κ. Γεωργιάδη να μου λέει αβίαστα και «με προφορά» από τηλοψίας μία ακόμα αμερικανιά η οποία οφείλει να ενσωματωθεί στην καθημερινότητά μου, χάνω και μερικές τρίχες από την πλούσια κόμη μου. Και να πεις ότι δεν την ξέρω αυτή τη ρημαδογλώσσα, χρόνια ολόκληρα σε διασκέψεις στον ΟΗΕ και στην ΕΕ τριγύρναγα, μελέτες και διαλέξεις ολόκληρες στα εγγλέζικα έχω κάνει, ποτέ και πουθενά δεν συνάντησα λέξεις όπως λοκντάουν (κλείδωσε κάτω) ή αυτό το απίθανο κλικ αγουέη (πάτα το κουμπί μακριά).

Όσο για το ντραιβ θρού (οδήγησε μέσα από, δια μέσου) εγώ το κάνω εδώ και χρόνια στην οδό 28^ης Οκτωβρίου όπου, επειδή δεν βρίσκω να παρκάρω, τηλεφωνώ αρμοδίως και ο εξυπηρετικότατος γιος του φίλου καφεκόπτη μού φέρνει στον δρόμο το σακουλάκι με τον ελληνικό καφέ, παίρνει το δίευρω και είμεθα άπαντες ευτυχείς χωρίς να έχουμε δώσει όνομα στην θεάρεστη αυτή πράξη. Το αυτό και στην οδό Σπυρίδη, όπου παραλαμβάνω από συγγενικό βιβλιοπωλείο το βιβλίο από το ανοιχτό παράθυρο πριν ανάψει το φανάρι πράσινο και περνάω άλλη μέρα, πεζή, και πληρώνω αναλόγως. Χρόνια τώρα, επαναλαμβάνω.

Αυτά από γλωσσικής απόψεως, συμπολίτες. Από εμπορικής, που είναι και η ουσιαστική άποψη για τους ανθρώπους που αγωνίζονται να επιβιώσουν, νομίζω ότι αυτά τα μέτρα είναι ο οριστικός «Θάνατος του εμποράκου» (Death of a Salesman, Arthur Miller, 1949) και η οριστική επικράτηση των πολυεθνικών πολυκαταστημάτων. Μακάρι να βγω ψεύτης. Αλλά δεν το χωνεύω να μην ανοίξει στην μεγάλη μας πόλη ούτε ένα από τα προβλεπόμενα εποχικά καταστήματα με τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, έτσι «αναγκάστηκαν» πάλι τα πολυκαταστήματα να συνδράμουν. Α! και κάτι καλό για την μεγάλη μας πόλη: το μόνο όμορφα και πραγματικά γιορτινά διακοσμημένο μέρος είναι το Πάρκο του Αγίου Κωνσταντίνου. Πάρτε παιδιά κι εγγόνια, βάλτε το 6 στο χαρτάκι σας (όχι sms!) και πάτε μια βόλτα, χωρίς βροχή, βέβαια. Θα την ευχαριστηθείτε, εδώ την ευχαριστήθηκα εγώ, που με λένε γκρινιάρη…

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν, εν μέσω δισεκατομμυρίων εμβολίων αλλά και πανηγυρισμών διότι άνοιξαν τα κομμωτήρια και, κυρίως, τα «νυχάδικα» (όπως λέμε τυροπιτάδικα, μαρμαράδικα, ξενυχτάδικα…) εμφανίστηκαν ξαφνικά κι απρόσμενα δύο συναδέλφισσες (θυμήθηκα τα νιάτα μου στα αμφιθέατρα του φοιτητικού κινήματος) συγκοινωνιολόγοι του Πανεπιστημίου μας, η μία εξ αυτών Καθηγήτρια, με μεγάλες ανησυχίες για τα σχέδια των (καινούργιων;;…) ποδηλατοδρόμων σε σχέση με το υπερκείμενο, ως επίπεδο σχεδιασμού, Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας για την Πόλη του Βόλου, σε συντομογραφία ΣΒΑΚ, που εκπονείται ή θα έπρεπε να εκπονείται, κάπου από το 2017 αν δεν κάνω λάθος. Και παραλίγο να πέσω από το σύννεφο στο οποίο, ως γνωστόν, ανέκαθεν και μονίμως κατοικοεδρεύω. Νάτο, είπα, κάτι σαν εσωτερικός ανταγωνισμός μου ακούγεται όλο αυτό, χρονιάρες μέρες, λέω να το αφήσω, εκτός απροόπτου, για τον καινούργιο χρόνο. Μπορεί να ταιριάζουν και μερικά πραγματάκια σχετικά με τους προηγούμενους ποδηλατοδρόμους, αυτούς ντε!, που τους πήγαν, πάλι Πανεπιστημιακοί, στα δικαστήρια κι ύστερα τους γκρέμισαν ως επικίνδυνους και ακατάλληλους, αλλά αμέσως μετά η επικινδυνότητα και ακαταλληλότητά τους πέρασε στις περίφημες «νέες προδιαγραφές για την κατασκευή ποδηλατοδρόμων» με τις οποίες προδιαγραφές κανένας ποδηλατόδρομος δεν έχει κατασκευαστεί ακόμη στην Ελλάδα, τέτοια ωραία.

Λέω να μην ανοίγω το στόμα μου, αλλά δεν μ’ αφήνουν στην ησυχία μου, στο σύννεφό μου.

Εν πάση περιπτώσει, μέρες που ‘ναι, ας έχουμε στον νου και στην καρδιά μας αυτούς που μένουν κι αυτούς που φεύγουν, τα αχ! και βαχ! των ανθρώπων. Προσωπικά θρηνώ ακόμη μια μεγάλη απώλεια, την τέταρτη κατά σειρά, συνομήλικος κι αδερφός Πρόσκοπος από το 1964 ο Σταύρος, θύμα του κορωνοϊού κι αυτός.

Περιμένοντας τους Μάγους με τα Δώρα, σας αφήνω πάλι. Φιλιά πολλά, γεια σας.

Στην φωτογραφία ένας βιολιστής από χαρτί, μια χαρούμενη φιγούρα στο Πάρκο Αγίου Κωνσταντίνου. Ο Βιολιστής στο Πάρκο.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 16.12.2020, αρ.φύλλου 37.298) 

Δυο λόγια για τον Σταύρο Αργυρόπουλο

 

Στην φωτογραφία απεικονίζεται η θρυλική σκοπευτική ομάδα της Περιφέρειας Προσκόπων Μαγνησίας στους Αγώνες «Πήλεια» του 1969. Από αριστερά Νίκος Αργυρόπουλος, Χρήστος Φακής, Σταύρος Αργυρόπουλος, Νίκος Κεφαλάς-Ραν, Κώστας Μαρούσος, Δημήτρης Μακρυβέλιος και Γιώργος Κουτσούκος, ο μόνος μη-58 στην νικήτρια ομάδα – τα δέκα (10) κύπελλα μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Αυτά το 1969, μια χρονιά όπου το 58^ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων Βόλου μεσουρανούσε…

Από τα πρόσωπα της φωτογραφίας, στις 17 Δεκεμβρίου 2012 χάσαμε τον Νίκο Αργυρόπουλο. Φέτος, στις 26 Νοεμβρίου επέστρεψε στον Δημιουργό ο Δημήτρης Μακρυβέλιος και στις 10 Δεκεμβρίου 2020 μας «έφυγε» ο Σταύρος Αργυρόπουλος.

Ελπίζουμε και ευχόμαστε εδώ να μπει μια τελεία. Ελπίζουμε και ευχόμαστε το τέλος του δίσεχτου έτους 2020 και η αρχή του επετειακού έτους 2021 να φέρει ειρήνη, γαλήνη και απαλλαγή από τον φοβερό υγειονομικό  βραχνά του κορωνοϊού, που έχει αλλάξει τη ζωή μας.

Ο Νίκος ήταν ο τερματοφύλακας, ο βολλεϋμπολίστας μας και ο δικηγόρος της ΔΕΠΑ. Ο Δημήτρης ήταν αρχηγός και καπετάνιος, ήταν κι ο πρώτος Πρόεδρος της Ένωσής μας.  Ο Σταύρος ήταν μια ξεχωριστή φυσιογνωμία για το Σύστημά μας.

Δώσαμε υπόσχεση μαζί, το 1964, εκείνος από Λυκόπουλο, εγώ απ’ ευθείας, ενταχθήκαμε στους Πελαργούς με Ενωμοτάρχη τον Κώστα Μαρούσο, ήμασταν «οι 3 Πελαργοί», συνηθίσαμε να βγαίνουμε πρώτοι σε δράσεις και παιχνίδια, στην πόλη και στα Χάνια, στις ιστορικές εκείνες κατασκηνώσεις της δεκαετίας του ’60 στον «Κένταυρο». Γίναμε μαζί Πρόσκοποι Έθνους το 1968 (Βασιλέως, τότε, το πολίτευμα ήταν ακόμη Βασιλευομένη Δημοκρατία), ο Σταύρος διαδέχτηκε τον Κώστα στους Πελαργούς, εγώ μετακόμισα στους Ξιφίες. Ο Σταύρος ήταν πρωταθλητής σε οτιδήποτε αθλητικό, από τρέξιμο μέχρι σκοποβολή μέσω βόλλεϋ και ποδοσφαίρου στα τσικό του Ολυμπιακού Βόλου μαζί με τον Κώστα, από πινγκ-πονγκ μέχρι ιστιοπλοΐα. Είχε και το χάρισμα της χειροτεχνίας, ότι έπιανε στα χέρια του γινόταν αριστούργημα.

Αυτό το χάρισμα χάραξε και την επαγγελματική του πορεία. Η οικογένεια έφυγε από τον Βόλο ακολουθώντας τον αδελφό του Νίκο στην Αθήνα, όπου εκείνος ξεκίνησε σπουδές στην Νομική. Ο Σταύρος τελείωσε το Γυμνάσιο και έκανε σπουδές γραφίστα στην περίφημη σχολή Βακαλό. Παντρεύτηκε τον ένα και μοναδικό, νεανικό έρωτα της ζωής του, την Έλενα, και απόκτησαν δύο παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Με όπλα τα χέρια και το μυαλό του μπήκε στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό χώρο της διαφήμισης και κατάφερε να διακριθεί και σ’ αυτό.

Ο Σταύρος ποτέ δεν ξέχασε το 58. Ήρθε στην πρώτη συνάντησή μας 26-27 Σεπτεμβρίου 1987 στον «Κένταυρο», ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ένωσής μας. Όποτε οι υποχρεώσεις του το επέτρεπαν συμμετείχε στις δράσεις μας, εντός και εκτός Ελλάδος. Βρισκόμασταν για καφέ στην «Μινέρβα» όταν ο δρόμος τον έφερνε ξανά κοντά μας, ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια, δεν διακόπηκε η επαφή μας, τόσο η προσωπική όσο και η προσκοπική.

Δεν είναι εύκολο να μιλάει κανείς για ανθρώπους με τους οποίους υπάρχουν δυνατές κοινές εμπειρίες, οι αναμνήσεις είναι κόμποι στον λαιμό και δάκρυα στα μάτια.

Καλόν δρόμο, Σταύρο Αδερφέ μας. Καλήν αντάμωση με τα άλλα αδέρφια μας εκεί ψηλά στον Προσκοπικό Παράδεισο.

12 Δεκεμβρίου 2020, 

για την Ένωση Παλαιών Προσκόπων 58ου Σ.Ν/Π Βόλου ο Αρχηγός,

..Μπάμπης Σκυργιάννης..Τριζόνι..

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1038, 9 Δεκεμβρίου 2020

και τελικά ... καλά Φώτα!

Πάει και η 7^η Δεκεμβρίου. Το σκίτσο του αρχιτέκτονα αδερφού Δημητρίου Σκυργιάννη αποτυπώνει όλη την αγωνία καθώς και το φρενάρισμα της κοινωνίας μας, που βαδίζει κουτουρού για τα Χριστούγεννα, με ανοιχτά 110 καταστήματα εποχικών χριστουγεννιάτικων ειδών – μη ρωτάτε πώς πρόκυψε αυτός ο καταπληκτικά ακριβής αριθμός 110, είναι ανάλογος του αριθμού των εμβολιαζομένων ανά μήνα, που o αρμόδιος κύριος Υπουργός είπε ότι θα είναι 2.117.440, ούτε ένας παραπάνω!!. Ευτυχώς, στο θέμα των Σχολείων η στήλη εισακούστηκε και το άνοιγμα πηγαίνει για τ’ Αγιαννιού. Αυτά. Όμως η ζωή συνεχίζεται.

Συνεχίζεται για τους ανάπηρους συνανθρώπους. Στις 3 Δεκεμβρίου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1992. Εκφωνήθηκαν πάλι οι ανάλογοι πανηγυρικοί, στάλθηκαν τα κατάλληλα μηνύματα δεξιά κι αριστερά, όλα τα καλά κανάλια έκαναν ένα ρεπορτάζ σχετικά με τις δυσκολίες μετακίνησης που αντιμετωπίζουν οι συνάνθρωποι με τα αναπηρικά καροτσάκια. Και ζήσαμε εμείς καλά και οι ανάπηροι το ίδιο άσχημα. Είμαστε μια κοινωνία, αγαπητοί φίλοι, που αυτά τα θέματα τα επικροτεί αλλά δεν τα πολυπιστεύει. Προδιαγραφή, εδώ και πολλά χρόνια. είναι οι ράμπες στα πεζοδρόμια, όπως και οι ειδικές κίτρινες πλάκες με τις ραβδώσεις ή τους κυλίνδρους. Πόσα από αυτά τα συστήματα λειτουργούν πραγματικά; Στον Βόλο έχουμε εγκαταστήσει στις περισσότερες διασταυρώσεις ηχητικά φανάρια για τους τυφλούς. Κανένα και πουθενά δεν λειτουργεί, πιθανώς ενοχλούνταν οι παρόδιοι, κάτοικοι και έμποροι, από το ρυθμικό σφύριγμα ή απλώς ο Δήμος δεν ενδιαφέρεται. Δύσκολα πράγματα.

Η ζωή συνεχίζεται και για τις εταιρείες ταχυμεταφορών. Εκεί να δείτε πώς η κρίση δεν γίνεται ευκαιρία. Διότι με κλειστά τα εμπορικά καταστήματα ανθεί το ηλεκτρονικό εμπόριο. Το οποίο ηλεκτρονικό εμπόριο, παγκοσμίως, στηρίζεται ακριβώς στις εταιρείες ταχυμεταφορών για να φτάσει το προϊόν ασφαλές και ακριβές στον παραλήπτη. Ιδού, λοιπόν, η ευκαιρία. Όμως φαίνεται ότι οι εταιρείες δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν σ’ αυτή την πίεση. Αντί να ενεργοποιήσουν περισσότερες δυνάμεις, να προσλάβουν επιπλέον προσωπικό με συμβάσεις (τόση ανεργία υπάρχει), άφησαν να κατακλυστούν από δέματα, να καθυστερούν τις παραδόσεις και εν τέλει να αδυνατούν να εκτελέσουν το έργο τους. Κρίμα. Κι ακόμη, κατά κανόνα η μεταφορά προπληρώνεται, άρα δημιουργείται ένα μεγάλο ζήτημα σχετικά με την ζημιά που υφίστανται οι καταναλωτές-παραλήπτες από αυτή την καθυστέρηση. Κρίμα δεύτερο.

Η ζωή συνεχίζεται και στην πόλη. Στην πόλη που βάφτηκε πάλι μπλε. Η γνώμη μου, και να με συμπαθάτε, είναι ότι αυτό το μπλε σκούρο χρώμα μπορεί να βγαίνει ωραίο στα βίντεο και τις φωτογραφίες και να χαίρονται αυτοί που σηκώνουν τα drones, αλλά για τους ανθρώπους είναι πένθιμο και καταθλιπτικό. Ιδίως φέτος, με αυτές τις συνθήκες αποκλεισμού που ζούμε, φρονώ ότι ο φωτισμός της πόλης έπρεπε να είναι κίτρινος, άσπρος, κόκκινος, χαρούμενος, όχι πένθιμος. Αρκετούς νεκρούς θρηνούμε, στον περίγυρο του καθενός, πλέον, απάντηση στους λεγόμενους «αρνητές», ένα βασικό, ας πούμε, επιχείρημα των οποίων ήταν από την αρχή «έχεις εσύ κάποιον γνωστό σου που πέθανε από κορωνοϊό;» ε! λοιπόν έχω, ο Δημήτρης, ο Κίμωνας, ο Χρήστος ήταν κοντινοί μου άνθρωποι, σας φτάνουν αυτοί; Δεν ανεβαίνει το ηθικό της πόλης με μωβ φωτάκια και την ταλαίπωρη την Αργώ στη στεριά, επίσης μωβ καραγκιοζάκι. Σε ποιον τα λέω;

Αλλά υπάρχει και ο άλλος. Που είναι γνωστό ότι τουλάχιστον αντιπαθεί τα ζώα και έγραψε επιστολή για να συγχαρεί τον Δήμαρχο ονομαστικά διότι, λέει, απαγόρεψε (ο Δήμαρχος…) την είσοδο σκύλων στις παιδικές χαρές. Και δεν έκανε τον κόπο, ο αντικειμενικός επιστολογράφος, να ενημερωθεί από το απέραντο διαδίκτυο ή έστω να ρωτήσει να μάθει ότι οι σύγχρονες παιδικές χαρές κατασκευάζονται σε όλη την Ελλάδα σύμφωνα με την Απόφαση Υπουργού Εσωτερικών 27934/ΦΕΚ Β/2029/25.07.2014 η οποία συμπληρώνει και εν μέρει τροποποιεί την Απόφαση 28492/ΦΕΚ Β/931/18.05.2009. Σε αυτές τις Αποφάσεις, μεταξύ πολλών άλλων, ορίζεται ότι η παιδική χαρά «πρέπει να περιβάλλεται από ικανή περίφραξη», να υπάρχει «Σύστημα αποτροπής αδέσποτων ζώων» και στην πινακίδα που τοποθετείται στην είσοδο ρητά να αναφέρεται ότι «Απαγορεύεται η είσοδος για ζώα συντροφιάς, με εξαίρεση σκύλους-συνοδούς ατόμων με αναπηρία». Κατόπιν αυτών κάθε καλοπροαίρετος πολίτης αντιλαμβάνεται, νομίζω, ότι ουδεμίαν επιρροήν έχει ο όποιος Δήμαρχος αυτοπροσώπως στην είσοδο ή μη ζώων στις παιδικές χαρές. Γένοιτο.

Είχα κι άλλα κατά νου, π.χ. την κακόμοιρη την ανθοδέσμη για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο στα χέρια της αστυνομίας, την προσβλητική, σύμφωνα με τον Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο, επιτήρηση της «εορτής» του Πολιούχου Αγίου Νικολάου, την κίνηση των ποδηλάτων στην παραλία και άλλα τέτοια, αλλά τι να προκάνει κι ο ποιητής όταν ο χρονοχώρος τελειώνει...

Περιμένοντας την εν Βηθλεέμ Γέννηση, σας αφήνω. Φιλιά πολλά, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 09.12.2020, αρ.φύλλου 37.292) 

κυκλο-φ-κορωνοϊκα 1037, 2 Δεκεμβρίου 2020

Νάτος κι ο Δεκέμβριος. Το δίσεχτο 2020 βαδίζει προς τη λήξη του αφήνοντας πίσω του πάνω από ενάμιση εκατομμύριο νεκρούς σε όλον τον κόσμο και πρωτοφανείς στην ιστορία περιορισμούς της ελευθερίας του ατόμου σε συνθήκες Δημοκρατίας, πάντα για το καλό μας. Βεβαίως η 30^η Νοεμβρίου παρήλθε, ας δούμε τι θα γίνει με την 7^η Δεκεμβρίου, εμάς (κι εσάς, βέβαια…) κανείς δεν μας ρωτάει, αλλά όπως και να το δει το θέμα ένας ορθός νους είναι τελείως ανόητο να ξεκινήσουν τα Σχολεία Δευτέρα 14 και να κλείσουν για χριστουγεννιάτικες διακοπές Τετάρτη 23, 7 μέρες διδασκαλίας, όλες κι όλες – διχασμένοι είναι, λένε, οι λοιμωξιολόγοι. Διχασμένοι ήταν, λένε επίσης, και στο προηγούμενο ανοιγοκλείσιμο, για το οποίο κανείς δεν πήρε μια ευθύνη, μόνο εμείς πρέπει να παίρνουμε την ατομική μας ευθύνη.

Τώρα «έσκασε» κι αυτή η ιστορία με τις ενδεχόμενες διπλές καταχωρήσεις των επιδημιολογικών στοιχείων, όπου αμέσως επελήφθη εισαγγελεύς για να δει τι γίνεται, και επικρατεί ακόμη ένα μπαχαλάκι. Το οποίο για να ξεχαστεί καλύπτεται από δισεκατομμύρια δόσεις διαφόρων εμβολίων (εξαιρουμένων του ρώσικου και του κινέζικου, φυσικά, αυτά είναι βλαβερά παρασκευάσματα, πολύ βλαβερά για την Wall Street και τα άλλα μεγάλα και μικρά χρηματιστήρια του δυτικού κόσμου, όπου οι μετοχές των φαρμακευτικών εταιρειών κάνουν πάρτι) που ανταγωνίζονται για το προσφερόμενο ποσοστό κάλυψης του πληθυσμού. Είναι το απόλυτο σύνθημα του καπιταλισμού «κάνε την κρίση ευκαιρία» – ήδη άρχισαν να καταφθάνουν στην Ελλάδα τα ειδικά ψυγεία που κατεβάζουν την θερμοκρασία στους -80^ο Κελσίου προκειμένου να διατηρείται το εμβόλιο της εταιρείας Pfizer. Ποιος τα κατασκευάζει, ποιος τα διακινεί αυτά τα ειδικά ψυγεία; Πόσα τέτοια θα χρειαστούν για να καλυφθεί όλη η επικράτεια και όλος ο πληθυσμός; Πόσο μεγάλη, παράλληλη μπίζνα είναι αυτή;

Γιατί, εν τέλει, πρέπει σώνει και καλά να πάρουμε αυτό το εμβόλιο; Ούτε το καλύτερο, ούτε το φτηνότερο φαίνεται να είναι, έχει κι αυτό το μειονέκτημα (ή μήπως δεν είναι;…) της υπερβολικά χαμηλής θερμοκρασίας αποθήκευσης, γιατί τόση επιμονή; Όταν μετά από καμιά δεκαριά χρόνια κάποιος κάπου κάποτε μιλήσει για «σκάνδαλο» να είστε βέβαιοι ότι θα είναι συκοφάντης, εχθρός του λαού, ανθέλλην, και θα συρθεί σε 15 εξεταστικές επιτροπές, 8 προανακριτικές επιτροπές και 10 δικαστήρια. Βλέπε υπόθεση Novartis, ταμάμ, 16 εκατ. εμβόλια το 2009 για την γρίπη Η1Ν1, υπουργός κ. Αβραμόπουλος, χρησιμοποιήθηκαν μόνο 3 εκατ., τα υπόλοιπα πετάχτηκαν!! Α! και κάτι άλλο βρε παιδιά. Σκαλίζοντας την υπόθεση του 2009 βρήκα ότι το αρμόδιο όργανο για την δημόσια υγεία ήταν τότε το ΚΕΕΛΠΝΟ (Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων), το οποίο το 2019 (η …δεκαριά χρόνια, που γράψαμε παραπάνω) λόγω σκανδάλων και διώξεων έκλεισε και το διαδέχτηκε καθολικά ο σημερινός ΕΟΔΥ (Εθνικός Οργανισμός Δημόσιας Υγείας), αυτός που τώρα ελέγχεται για τα στοιχεία της πανδημίας.

«Πολλά τα λεφτά Άρη» λέει ο Μαύρος (Σπύρος Καλογήρου) με το στιλέτο στο χέρι στον Άρη (Νίκος Κούρκουλος) στην ταινία του 1964 «Λόλα». Είναι όντως πολλά τα λεφτά, συμπολίτες. Και δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, λάθος έκανε ο κ. Πάγκαλος, λίγοι τα φάγανε και εξακολουθούνε να τα τρώνε. Και εν μέσω πανδημίας. Κάνοντας την κρίση ευκαιρία...

Αλλά αρκετά για σήμερα περί αυτών, «δεν περιγράφω άλλο», όπως είπε και ο Γεώργιος Χελάκης στις 1 Ιουλίου 2004 στο στάδιο Ντραγκάο (Δράκοι) της Πορτογαλίας, όταν στο ματς Ελλάδα-Τσεχία ο Τραϊανός Δέλλας έβαλε το ασημένιο γκολ στο 105^ο λεπτό και έστειλε την Εθνική Ελλάδος στον τελικό, τον οποίο, ως γνωστόν, κέρδισε.

Για το parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος αρκετά πράγματα διάβασα τώρα τελευταία. Ένα σχόλιο για όλα αυτά θα ήταν «εκεί που μας χρωστούσανε μας πήραν και το βόδι» ή «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Αλλά το θέμα δεν έχει κλείσει, βέβαια. Κι αν είχα διαβάσει σωστά, παλαιότερα, το Δημοτικό Συμβούλιο είχε εγκρίνει μια (ακόμη) παράταση για την παράδοση του έργου μέχρι τις 30 Νοεμβρίου. Πέρασε προχθές, παραδόθηκε το έργο;;

Περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη, σας αφήνω. Φιλιά πολλά, γεια σας. 

(δημοσιεύτηκε στην 123χρονη (1898-2020) καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Θεσσαλία" την Τετάρτη 02.12.2020, αρ.φύλλου 37.286)