Για πρώτη φορά στην ιστορία τους τα κυκλο-φ-οριακά δημοσιεύονται στις 29 Φεβρουαρίου! Αν και πέρασαν, προφανώς, κι άλλες δίσεκτες χρονιές, δεν έτυχε να υπάρχει στήλη εκείνη την ημέρα. Πρώτη και καλύτερη, λοιπόν, που λέγαμε και στο δημοτικό.
Μετά από μία παντελώς απαράδεκτη Καθαροδευτέρα, όπου όχι χαρταετός, ούτε άνθρωπος δεν ξεμύτισε. Κρίμα, διότι χάθηκε μία μοναδική ευκαιρία να πάει κάτι, επιτέλους, ψηλά σ’ αυτή τη χώρα!
Όπου, μιλώντας γι’ αυτή τη χώρα μας, διαπιστώνω, ως αντίδοτο στην κρίση, δημιουργείται σιγά-σιγά ένας καινούργιος (;) ελληνοκεντρισμός, ξεκαθαρίζει λίγο η θολούρα της παγκοσμιοποιημένης υποκουλτούρας που τόσο πολύ μας ταλαιπώρησε τα αμέσως προηγούμενα χρόνια, μπαίνει σταδιακά στην άκρη το λάιφσταιλ (lifestyle=τρόπος ζωής) η γκλαμουριά (glamour=λάμψη), ξαναθυμόμαστε τα ελληνικά προϊόντα, την ελληνική ιστορία, την ίδια την ελληνική μας γλώσσα, ξαναμιλάμε για αξίες, ιδανικά, ήθη και έθιμα, φαίνεται (φαίνεται, λέω…) ωσάν να ξαναδημιουργείται κάτι σαν «εθνική συνείδηση», έννοια αφ’ ενός βαρέως παρεξηγημένη και αφ’ ετέρου βαρέως περιφρονημένη στα χρόνια της μεγάλης χλιδής. Βεβαίως ο κύριος Πάγκαλος δήλωσε «ανέκαθεν φεντεραλιστής», ξεχνώντας ευσχήμως τα «αρχικά» συνθήματα του κατ’ αυτούς ιδίου, ενιαίου και αδιαιρέτου ΠαΣοΚ «έξω από την ΕΟΚ», «έξω οι βάσεις του θανάτου», «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και τα συναφή. Τώρα έγινε φεντεραλιστής, που σημαίνει, κατά την άποψή του, ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένα ομόσπονδο κρατίδιο στην ευρωπαϊκή ομοσπονδία.
Πάντα επίκαιροι οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου «πώς καταντήσαμε, λοχία, ποιος είμ’ εγώ ποιος είσ’ εσύ».
Αλλά για να γυρίσουμε λίγο στην εθνική μας συνείδηση, κομμάτι της σπουδαίο είναι, όπως χιλιάκις έχουμε ξαναπεί σ’ αυτή τη στήλη, η γλώσσα μας. Κι αυτή η απαράδεκτη και γελοία συνήθεια της ελληνικής νεολαίας να γράφει ελληνικές λέξεις με λατινικούς χαρακτήρες, τα γνωστά μας γκρικλις, πρέπει ει δυνατόν πάραυτα να σταματήσει. Και δεν μπορεί να σταματήσει από μόνη της, τέτοιες διαστάσεις που έχει πάρει. Χρειάζεται δράση, από εμένα κι από εσάς, από το σχολείο και την οικογένεια, από την εκκλησία και τους συλλόγους, από τους πάντες που έρχονται σε επαφή με τα παιδιά. Από τους πάντες που σήμερα υποτιμούν αυτό το πρόβλημα, ασχολούμενοι με άλλα, φαινομενικά μόνο «πιο σοβαρά». Γιατί, για παράδειγμα, το κατηχητικό να μην ασχοληθεί και με τα γκρίκλις; Ή γιατί ένας προπονητής μπάσκετ να μην δίνει και οδηγίες ενάντια στα γκρικλις; Ή γιατί μαζί με έναν χορό τα παιδιά να μην μαθαίνουν και το πόσο κακό κάνουν στη γλώσσα μας τα γκρικλις; Ή γιατί ο Τύπος, γραπτός, τηλεοπτικός, ραδιοφωνικός, διαδικτυακός να μην κάνει μία διαρκή καμπάνια ενάντια στα γκρικλις;
Πάμε στα ιδιαιτέρως ημέτερα.
Σοβαρή ζημιά στο αυτοκίνητό του έπαθε αθηναίος επισκέπτης της πόλης μας λόγω ανύπαρκτου γενικού φωτισμού και έλλειψης της απαραίτητης πινακίδας κυκλοφορίας. Νύχτα, πήρε την αριστερή στροφή λίγο πιο κλειστά, δεν πρόλαβε και έπεσε πάνω στην διαχωριστική νησίδα. Το επόμενο πρωί πήγα και φωτογράφισα το σημείο, όπου η απαραίτητη πινακίδα βεβαίως έλλειπε διότι ο ιστός της ήταν κομμένος στην βάση του. Δεν έχει σημασία πού, η πινακίδα πρέπει σήμερα να τοποθετείται ώστε να μην συμβεί το ίδιο με άλλον οδηγό. Σημασία έχει το γιατί κι από πότε ήταν κομμένη η πινακίδα και το γιατί τόσον καιρό κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί να την επανατοποθετήσει. Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά τρέχουμε εκ των υστέρων. Ούτε, βέβαια, και ο προβλεπόμενος φωτισμός του κόμβου λειτουργεί – πλήθος οι κολόνες, καμία δεν φωτίζει, ποιος ξέρει, άραγε, γιατί.
Και επίσης, όλες οι υπόλοιπες πινακίδες σήμανσης που είναι στη θέση τους είναι β(λ)αμμένες. Τι κακό είναι και τούτο, σημάδι των τελευταίων καιρών, δεν έχει μείνει πινακίδα, είτε ρυθμιστική είτε πληροφοριακή που να μην την έχει βάψει με σπρέυ κάποιος ανεγκέφαλος. Κι όχι μόνο εκεί, παντού, σ’ όλα τα δίκτυα, στο Πήλιο, παντού. Νούμερα ποδοσφαιρικά και παντός είδους σχήματα κάνουν αγνώριστες τις πινακίδες, τις καταστρέφουν. Είναι πολλές χιλιάδες το απαιτούμενο κονδύλι για την αντικατάστασή τους και δεν ξέρω, πραγματικά, πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το θλιβερό φαινόμενο που είναι, επαναλαμβάνω, σχετικά καινούργιο. Τι πρέπει να γίνει; Αν έχει κανείς καμία καλή ιδέα, ας την προσκομίσει, παρακαλώ. Θα επανέλθουμε.
Δυστυχώς, η αργία Δευτέρα διατάραξε τους ρυθμούς μας και ο χρόνος συγγραφής του παρόντος ξέφυγε. Τρέχουμε να προλάβουμε την έκδοση της 29ης και σας αφήνουμε …σύξυλους, χωρίς καν φωτογραφία. Χρόνια Πολλά στους Κασσιανούς. Γεια σας.(δεν πρόλαβε να δημοσιευτεί στην "Θεσσαλία" την Τετάρτη 29.02.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου