κυκλο-φ-οριακά 704 14.03.2012

Ο Όρκος των Φιλικών, Νίκος Εγγονόπουλος

«…απ’ τα μισά του μήνα Μάρτη

στον τόπο τούτο είναι φορές

που πάει κανείς και δίχως χάρτη» (Μάνος Ελευθερίου, Δήμος Μούτσης, «Άγιος Φεβρουάριος»)

Καλημέρα. Σε άλλον τόπο αναφέρεται, βεβαίως, το τραγούδι, στην Μικρασία συγκεκριμένα. Στον δικό μας τον τόπο χρειάζεται χάρτης στην ομίχλη, γαλότσες για την πόλη και κύκλα για τα χιόνια – Μάρτης να σου πετύχει, έχει ανθίσει κι η βερυκοκιά της αυλής και φοβάμαι μη χαλάσει η σοδειά απ’ τις πολλές βροχές πάνω στην ανθοφορία!

Με κουρεμένο το παλιό χρέος κι ένα καινούργιο, μεγαλύτερο απ’ το παλιό, πορευόμαστε προς εθνικές εκλογές πολύ αμφιβόλου αποτελέσματος, με ενδιάμεσους σταθμούς την εκλογή νέου προέδρου στο ΠαΣοΚ (τι εκλογή; αφού ένας είναι ο υποψήφιος, προς τι η διαδικασία;) και τις ποικίλες εκδηλώσεις για την 25^η Μαρτίου. Για τις οποίες εκδηλώσεις κάποια τρεμούλα ακούω ότι υπάρχει τις τελευταίες μέρες. Μας θυμίζει το «…όπου φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό, σ’ έρημο κάστρο ζει και βασιλεύει…» από το Μεγάλο μας Τσίρκο του Ιάκωβου Καμπανέλλη και μας οδηγεί στην βεβαιότητα ότι δεν είναι ο γιαλός στραβός, εμείς αρμενίζουμε στραβά.

Και εξηγούμαι, μετά παρρησίας ακατακρίτως: πρέπει να γίνουν όλες οι εκδηλώσεις εθνικής μνήμης, συμπεριλαμβανομένης και της παρέλασης. Πρέπει να κυματίσουν οι σημαίες, πρέπει να αισθανθούν και οι νέοι και οι μεγαλύτεροι ότι κάτι συμβαίνει, ότι κάτι σημαντικό συνέβη πριν από 191 χρόνια, πρέπει να καταλάβουν ότι ό,τι υπάρχει σήμερα σε τούτη τη γωνιά της γης υπάρχει επειδή τότε έγινε μία Επανάσταση. Όχι, δεν είναι εθνικισμός αυτό, είναι εθνική συνείδηση, είναι άλλο το ‘να κι άλλο τ’ άλλο, κι ας προσπαθούν κάποιοι να θολώσουν τα νερά. Και είναι τώρα πάλι μια περίοδος στην τεράστια ελληνική ιστορία όπου έχουμε μεγάλη ανάγκη από συλλογική εθνική συνείδηση. Αυτό δεν πρέπει να αμφισβητείται.

Από την άλλη μεριά υπάρχει μια έντονη δυσαρέσκεια του λαού, όλων ημών και υμών, δηλαδή, απέναντι στο πολιτικό σύστημα ως ενιαίο σύνολο, που έφερε την χώρα και την κρατάει βαθειά μέσα στην οικονομική κρίση. Ούτε αυτό αμφισβητείται από κανέναν, νομίζω, όσες προσπάθειες κι αν κάνει το ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα να δείξει ότι υπάρχουν διαφορές. Το πώς και προς τα πού εκφράζεται αυτή η δυσαρέσκεια είναι ένα θέμα που σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση – κι ο Γιώργος Νταλάρας έχει, πιστεύω, να πει πολλά περί αυτού.

Άρα τι κάνουμε; Καταργούμε την παρέλαση διότι «θα μας σφάξουν…» όπως φέρεται να είπε γνωστός «δεξιός ακτιβιστής» υπουργός της μεταβατικής μας κυβέρνησης, που αλλού κοιμόνταν κι αλλού ξύπνησε;

Εγώ λέω ευθαρσώς ΟΧΙ. Όποιος φοβάται φωνή ν’ ακούει απ’ το λαό ας μείνει στο έρημο κάστρο του. Η παρέλαση να γίνει κανονικά. Η εξέδρα των επισήμων να στηθεί και να γεμίσει με Αναπήρους και Τραυματίες Πολέμου, με Αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, με γυναίκες και άντρες Ερυθροσταυρίτες, με τις σημαίες τους, τα λάβαρα και τα παράσημά τους. Αυτοί να είναι οι Επίσημοι της παρέλασης του Βόλου, σ’ αυτούς να αποδίδεται ο χαιρετισμός-φόρος πραγματικής τιμής και μνήμης.

Έτσι, εκτιμώ, θα αναβαθμίσουμε την εθνική εορτή στα μάτια των παιδιών μας, έτσι θα προάγουμε την εθνική μας συνείδηση.

Δεν διεκδικώ την απόλυτη πρωτοτυπία αυτής της πρότασης, νομίζω κι άλλοι την έχουν ήδη απ’ την περσινή 28^η Οκτωβρίου (την πρώτη παρέλαση στον Βόλο που δεν έγινε…) αναφέρει. Διεκδικώ την δυνατότητα να την πιστεύω και να την υποστηρίζω με νηφαλιότητα και πλήρη γνώση των συνεπειών. Και αμαρτίαν ουκ έχω.

Στην φωτογραφία ο όρκος των Φιλικών, πίνακας του υπερρεαλιστή Νίκου Εγγονόπουλου.

Αχ! αυτός ο Μάρτης-γδάρτης, ποιος ξέρει τι εκπλήξεις μας επιφυλάσσει ακόμη!

Στα τοπικά μας, δύο συσκέψεις μαθαίνουμε ότι είναι προγραμματισμένες, στα Υπουργεία βεβαίως, η μία για την Ανώνυμη Εταιρεία ΙΑΣΩΝ Α.Ε. και η άλλη για τον Περιφερειακό Δρόμο. Σημαντικές και οι δύο και μακάρι να ξεκαθαρίσουν τα σκοτεινά νεφελώματα που υπάρχουν και στις δύο περιπτώσεις. Βεβαίως, για την δεύτερη ξέρουμε λίγο ως πολύ ότι είναι θέμα διαδικασιών, νομοθεσίας, χρημάτων, όλα μαζί και ταυτοχρόνως, οι χρόνιες πληγές των δημοσίων έργων, που κάνουν τα έργα προσωρινά και την όχληση μόνιμη. Για την πρώτη τι να πει κανείς; Τι να πει κανείς για μια Ανώνυμη Εταιρεία, που ιδρύθηκε στις 27.10.2004, από 11.01.2005 κατέχει το μεγαλύτερο αυτή τη στιγμή αστικό ακίνητο στον Βόλο, πληρώνει έκτοτε Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας και δεν μπορεί να το κάνει τίποτε επειδή ο κύριος μέτοχός της είναι παντελώς ανίκανος να διαχειριστεί οτιδήποτε πέρα από προσωπικά μικροσυμφέροντα; Φυλακήν, φυλακήν θου Κύριε τω στόματί μου, αλλά πριν επίτρεψέ μου την κραυγή αγωνίας του Διονύση Σαββόπουλου από τους «Αχαρνής» «…αχ! ποιος μας διακονεί την σήμερον ημέραν!».

       Άλλο τι δεν έχω για σήμερα. Είναι κι αυτή η μούσγα (ωραία παλιά λέξη) γύρω-γύρω, που με «ρίχνει» ακόμη περισσότερο. Πλην, θαρσείτε ω! Έλληνες: το πρόγραμμα «Φλόριντα» έρχεται, το ανήγγειλε επισήμως το Ταμείο Ξεπουλήματος (κατά κόσμον: διαχείρισης) Δημόσιας Περιουσίας. Έρχεται! Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην "Θεσσαλία" του Βόλου την Τετάρτη 14.03.2012, με λιακάδα, επιτέλους, στην πόλη και πολύ χιόνι στο Πήλιο)