Τετάρτη 23 Μαΐου 2018

κυκλο-φ-οριακα 929, 23 Μαΐου 2018

το τραινάκι στο Πεδίο του Άρεως


Πρώτον, τον παντρέψαμε τον πρίγκηπα, εντάξει, ένα άγχος μου ‘φυγε. Δεύτερον έπιασα τον εαυτό μου να μην λυπάται πια στο άκουσμα του καινούργιου μακελειού σε σχολείο του Τέξας, όπου ήταν κι Έλληνας ο εκτελεστής – άξιος, λέω, της μοίρας του αυτός ο λαός, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, που αρνείται να απαγορέψει την οπλοκατοχή και έχει έναν παράφρονα για πρόεδρο. Τρίτον έμαθα τι ήταν το Ίλιντεν (η ημέρα, η γιορτή του Προφήτη Ηλία), μια δυσπρόσιτη σελίδα βαλκανικής ιστορίας, που όσο απότομα προέκυψε τόσο γρήγορα χάθηκε από την τρέχουσα πραγματικότητα. Τέταρτον μια κυρία με BMW κατάφερε και μπήκε ανάποδα στον κυκλικό κόμβο στα ΚΤΕΛ και βρήκε το σκανδαλοθηρικό Πρώτο Θέμα αφορμή να γράψει για έναν ακόμη «πανικό». Πέμπτον το μεσημέρι σήμερα, ώρα 13:00, θα πάμε όλοι στα Δικαστήρια για να αθωωθούν οι συμπολίτες μας που «παρακώλυσαν» (άκουσον! άκουσον!) την συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, τότε που η πλειοψηφία αρνήθηκε να συζητήσει την μη καύση σκουπιδιών από την ΑΓΕΤ!
Ύστερα πήγα Παρασκευή 18 Μαΐου 2018 στην κεντρική εκδήλωση για τα 30 χρόνια λειτουργίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στον Βόλο. Μια εξαιρετική εκδήλωση, αντάξια αυτού του Θεσμού, αυτού του Οργανισμού, που αποτελεί την μεγαλύτερη και συνάμα την καλύτερη, την ποιοτικότερη, επένδυση που έγινε σ’ αυτή την πόλη από καταβολής της. Μια εξαιρετική εκδήλωση την οποία τιμήσαμε πολλοί Βολιώτες αλλά όχι η επίσημη εκπροσώπηση της πόλης. Δεν είδα (έψαξα λεπτομερώς και όσες φωτογραφίες έφτασαν στα μάτια μου) ούτε έναν επίσημο εκπρόσωπο της Δημοτικής Αρχής του Βόλου. Δεν είδα – αν κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος – και πιστεύω ότι είναι μεγάλο λάθος να μην τιμά η πόλη το Πανεπιστήμιό της. Φαντάζομαι ότι θα είναι σύσσωμη η Δημοτική μας Αρχή στα όποια εγκαίνια του συναυλιακού κέντρου (πρώην εκθεσιακού) στο Πεδίο Άρεως – και με την ευκαιρία, επειδή σε κάποιους κατά καιρούς αναπτυξιολογούντες λείπει «ένας μεγάλος συναυλιακός χώρος» στον Βόλο, η εκδήλωση του Πανεπιστημίου έγινε σε έναν χώρο, μέσα στο συγκρότημα Τσαλαπάτα (διαφήμιση δεν κάνουμε) που είναι ό,τι καλύτερο για συναυλίες, και μάλιστα μεγάλες.

Αχ, τι τραβάμε και δεν το μαρτυράμε, συμπολίτες…
Την άλλη μέρα, Σάββατο 19 Μαΐου 2018, τα περιπατητικά βήματά μου μ’ έφεραν στο Πάρκο του Πεδίου Άρεως. Μια μεγάλη, παλιά και, κατ’ εμέ, πονεμένη ιστορία, που αμφιβάλλω αν την ξέρουν αυτοί που σήμερα έχουν την ευθύνη της μεγάλης μας πόλης. Μπήκα μέσα, θυμήθηκα, φωτογράφισα την απόλυτη εγκατάλειψη, χάρηκα που ευτυχώς ο Ιππικός Όμιλος έχει παραμείνει στην θέση του, και έκλαψα (δεν είναι σχήμα λόγου) για το ατμήλατο τραινάκι που περήφανο έκανε, τότε, τον γύρο του πάρκου, με μηχανοδηγό τον αξέχαστο Γιάννη Δαμίγο κι έναν φίλο του επίσης συνταξιούχο σιδηροδρομικό (συγγνώμη που ξεχνάω το όνομά του) αφιλοκερδώς και δωρεάν για μικρούς και μεγάλους επισκέπτες. Αυτό το τραινάκι έχει μεγάλη ιστορία και δεν του αξίζει, πραγματικά, να βρίσκεται σήμερα σ’ αυτό το χάλι. Και επειδή αξίζει να ασχοληθούμε περισσότερο και με το τρενάκι και με το Πάρκο στο Πεδίο του Άρεως, σήμερα δείτε την φωτογραφία της καταστροφής και έχετε υπομονή μέχρι την επόμενη Τετάρτη, πρώτα ο Θεός.
Ύστερα ήρθαν και με βρήκαν δύο σημαντικές ειδήσεις: η φασιστική επίθεση κατά του Δημάρχου Θεσσαλονίκης και ο θάνατος του Χάρρυ Κλυνν (Βασίλη Τριανταφυλλίδη). Για την πρώτη έχω να πω ότι πρέπει εδώ και τώρα να τελειώσει η δίκη της Χ.Α (δεν μ’ αρέσει ούτε να το βλέπω γραμμένο…), να ακουστεί δυνατή, δυναμική και αποφασιστική η φωνή της Δημοκρατίας μας, πριν καταντήσει σαν εκείνη της Βαΐμάρης. Για την δεύτερη απλώς «καλόν παράδεισο Χάρρυ, άμα λάχει να ‘ουμ…». Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 23.05.2018)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου