Ιδού εγώ, λοιπόν. Στο τέλος.
Στο τέλος της δημοσιοϋπαλληλικής περιόδου της ζωής μου.
Στην Ελλάδα που δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται, στην Ελλάδα που δεν ξέρει για πού τραβάει - για πού την τραβάνε.
Στο άγνωστο βαδίζουμε όλοι. Στο άγνωστο μέλλον του "συνταξιούχου" κι εγώ, μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους και άλλες συναδέλφους, αδελφούς.
Καταραμένος κι εγώ από τους "μεταρρυθμιστές" και τα παπαγαλάκια τους στα μέσα μαζικής προπαγάνδας, εξαπατημένος κι εγώ από ένα κράτος-υπηρέτη ξένων συμφερόντων - ευδοκίμως τερματίσας, όπως θα έλεγαν και οι καθαρευουσιάνοι, αν υπήρχαν...
Στο τέλος και συνάμα στην αρχή.
Πάντοτε μετά από ένα Τέλος υπάρχει μια Αρχή.
Εδώ, λοιπόν, στην αρχή μιας καινούργιας περιόδου ζωής.
Γιατί η Ζωή είναι βέβαιο ότι δεν τελειώνει με την συνταξιοδότηση.
Μπορεί και να αρχίζει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου