Με λιακάδες μας μπήκε και ο
Φεβρουάριος. Έψαξα λίγο το θέμα των Αλκυονίδων Ημερών (πού αλλού; στην
Βικιπαίδεια του διαδικτύου) και βρήκα ενδιαφέροντα πράγματα. Πρώτον, ότι η ονομασία ανήκει στον
Αριστοτέλη. Δεύτερον, οι ημέρες
αυτές έλαβαν το όνομά τους ("αλκυόνιαι") από τον μύθο της
ελληνικής μυθολογίας τον σχετικό με το θαλάσσιο πτηνό Αλκυόνη, που αποτελεί την
αλληγορική σημασία του ομώνυμου αστέρα Αλκυόνη στο σύμπλεγμα των Πλειάδων. Ο
αστέρας Αλκυόνη κατά την εποχή αυτή μεσουρανεί κατά τις εσπερινές ώρες και
επομένως κατά τις ανέφελες νύκτες του Ιανουαρίου είναι ορατός στο σύμπλεγμα των
Πλειάδων, ως κορωνίδα της Πούλιας, κατά τη δημώδη έκφραση, που σημαίνεται ως
προς το ζενίθ, στην ψηλότερη περιοχή του ουράνιου θόλου. Εξ αυτού του απλού
φυσικού γεγονότος όλες οι συνεχόμενες ημέρες που είναι ορατός ο αστέρας Αλκυών
ήταν πολύ φυσικό να ονομασθούν Αλκυονίδες. Τρίτον, από καθαρά μετεωρολογική άποψη οι αλκυονίδες ημέρες ως
ημέρες καλοκαιρίας εξηγούνται από το γεγονός ότι στο γεωγραφικό πλάτος που
βρίσκεται η Ελλάδα μέχρι το γεωγραφικό πλάτος κυρίως της βορειοανατολικής
Ευρώπης, κατά την περίοδο του Χειμώνα παρατηρείται η ίδια βαρομετρική πίεση
(εξίσωση πίεσης) με συνέπεια αφενός να μη δημιουργούνται άνεμοι αφετέρου και ο
καιρός να είναι μεν ψυχρός αλλά και ηλιόλουστος, λόγω της αντικυκλωνικής
κατάστασης (αυτό εγώ δεν το καταλαβαίνω, το γράφω μήπως το καταλάβετε εσείς). Τέταρτον, αυτό δεν σημαίνει πως κάθε
χρόνο υπάρχουν Aλκυονίδες ημέρες. Υπάρχουν και
έτη που έλειψαν τελείως, αλλά και οι ημερομηνίες έναρξης και λήξης και διάρκεια
αυτών δεν είναι σταθερές. Συνηθέστερα όμως καλύπτουν σχεδόν το δεύτερο ήμισυ
του Ιανουαρίου. Παρόλα αυτά άλλοι επιμένουν να αποδίδουν την διάρκειά τους σε
διάστημα 14 αιθρίων ημερών, από τις 15 Δεκεμβρίου έως 15 Φεβρουαρίου στην
Ελλάδα, στην καρδιά του χειμώνα. Πέμπτον,
οι σχετικοί μύθοι είναι πολλοί και σε όλες τις εκδοχές τους μιλούν για τους
θεούς, που προσέφεραν τις μέρες αυτές στο πουλί Αλκυόνη, στο οποίο μεταμόρφωσε
ο Δίας την Αλκυόνη, κόρη του θεού των ανέμων Αιόλου, μετά το θάνατό της, ώστε να μπορεί να
γεννά τα αυγά του στα βράχια των αλκυονίδων νήσων χειμώνα κι όχι άνοιξη. Πρόκειται
για ένα σύμπλεγμα τεσσάρων νησίδων που αποκαλείται και «Καλά Νησιά», στο
ανατολικό τμήμα του Κορινθιακού κόλπου, μία ιδιαίτερα σεισμογενή περιοχή, που
έδωσε και τον μεγάλο σεισμό του 1981 στην Αθήνα. Όμως, κατά τα λεγόμενα της
Βικιπαίδειας πάντα, το όνομα των νησιών αυτών δεν προέρχεται από την
προαναφερθείσα Αλκυόνη κόρη του Αιόλου, αλλά από τις Αλκυονίδες, που ήταν κόρες
του γίγαντα Αλκυονέα.
Είδατε τι μαθαίνει κανείς άμα
ψάχνει; Άντε πες ότι ξέραμε ως τώρα κάτι για τα πουλιά και τα νησιά, τα
υπόλοιπα; Και εμείς ποτέ δεν πρόκειται να πάψουμε να μαθαίνουμε και να
προσπαθούμε να μεταδίδουμε αυτά που μαθαίνουμε.
Λιακάδες, λοιπόν, καλές λιακάδες,
χωρίς μεγάλες ανάγκες θέρμανσης. Κι ως γνωστόν, ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει,
Καλοκαίρι θα μυρίσει. Μακάρι.
Διαγραμμίσεις γίνονται στην πόλη,
πολλές διαγραμμίσεις. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλη πόλη στην Ελλάδα που έχει
στους δρόμους της, μαζί με την Πινακίδα Ρ-1 (αυτό διαβάζεται ρο 1, ελληνικότατο
«ρο», εκ του «ρυθμιστική», κι όχι πι1, που μου λένε πολλοί καλοί συνάδελφοι, αγγλομαθείς
προφανώς, οι οποίοι μπερδεύονται νομίζοντας ότι ο Ελληνικός Κώδικας Οδικής
Κυκλοφορίας θα είχε αγγλικούς προσδιορισμούς για τις Πινακίδες του. μια και
καλή, κι ας μη χρειαστεί να ξανασυγχυστώ (!): οι Πινακίδες είναι: Αναγγελίας
Κινδύνου (Κάπα-1 έως Κ-41, Ρυθμιστικές (Ρο-1 έως Ρ-77), Πληροφοριακές (Πι-1 έως
Π-95) και Πρόσθετες (Πρ-1 έως Πρ-18β)) που έχει, λέω, μαζί με την Πινακίδα Ρ-1
(το τρίγωνο με την κορυφή προς τα κάτω, που δηλώνει παραχώρηση προτεραιότητας)
και την ανάλογη προβλεπόμενη διακεκομμένη διαγράμμιση και το ίδιο το
πηκτόγραμμα Ρ-1 στο οδόστρωμα. Είναι αληθινά μεγάλη η προσπάθεια που γίνεται,
είναι κάτι που βοηθάει όλους μας στις πολλές και «δύσκολες» διασταυρώσεις του
αστικού ιστού και δεν θα ήταν κακό αν κάποιος, Τύπος ή άλλος, επαινούσε αυτή
την προσπάθεια και τους ανθρώπους που την κάνουν – αλλά πού; ποιος; εμείς μόνο
τη γκρίνια έχουμε στο στόμα και τις φοβερές και τρομερές κάμερες στο χέρι, που
εναγωνίως ψάχνουν να βρουν μία (αριθμητικώς μία) πεσμένη πινακίδα ανάμεσα στις
χιλιάδες που στέκουν καμαρωτές, αλλά αυτές δεν τις βλέπει κανείς, για να
εκφράσουμε «την αγανάκτησή μας».
Το ΄χουμε πει πολλές φορές από τούτη
δω τη στήλη: είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα. Μια κοινωνία ζαλισμένη, λίγο πιο
πριν λόγω της αιφνίδιας ευμάρειας, τώρα λόγω της αιφνίδιας σφαλιάρας, μονίμως,
σχεδόν, ζαλισμένη, που δεν ξέρει κατά πού να κάνει και που αναζητεί τους
εχθρούς της πάντα στους άλλους και ποτέ στον εαυτό της. Ας είμαστε,
τουλάχιστον, καλά. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 06.02.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου