κυκλο-φ-οριακα 742 27.02.2013

            Καλημέρα συμπολίτες! Τέλος Φεβρουαρίου, άνθισαν οι αμυγδαλιές, σειρά παίρνουν τα λοιπά οπωροφόρα, έχοντας πλήρη άγνοια σχετικά με το τι τους επιφυλάσσει ο Μάρτης. Έτσι κι εμείς, σαν τα δέντρα, ξέρουμε τι μας έχει ο Μάρτης φυλαγμένο, μετά τις «τεχνικές επισκέψεις» των τροϊκανών στελεχών; Ε; ξέρουμε; Την τύφλα μας ξέρουμε, ο κύριος Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος διαπιστώνει αύξηση της φτώχιας. Μπράβο κύριε Διοικητά, καλή διαπίστωση, έρχεται μετά την διαπίστωση της «απίστευτης» ανεργίας από τον κύριο Πρωθυπουργό, θαύμα, ομοφωνία διαπιστώσεων. Και μετά τις διαπιστώσεις τι; Επίδομα από τον ΟΑΕΔ στους ελεύθερους επαγγελματίες; Πόσα πληρώνει το υπερχρεωμένο Κράτος σε επιδόματα ανεργίας, επιδόματα θέρμανσης και λοιπά σχετικά χαπάκια; Γιατί αντί να επιδοτεί την ανεργία δεν επιδοτεί την εργασία; Χαιρετίσματα στην εξουσία!

            Τα ίδια, βεβαίως, «διαπιστώνουν» και οι βιομηχανίες της περιοχής μας. Μειώσεις στην ΑΓΕΤ, μειώσεις στον ΛΟΥΛΗ, διαθεσιμότητα στην ΣΟΒΕΛ, αβεβαιότητα στην ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, διαψεύσεις από την ΣΤΑΛΚΟ, φήμες για την 3Ε και την VPI, μια χαρά ακούγονται όλα αυτά. Αν θυμάμαι καλά ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 που ο Νομός διεκδικούσε ειδικά κονδύλια για την ενίσχυση της Βιομηχανίας, είχε, μάλιστα, λειτουργήσει κι ένα Γραφείο Βιομηχανικής Αλλαγής στην νεοσύστατη, τότε, Αναπτυξιακή Εταιρεία Μαγνησίας (ΑΝΕΜ). Επειδή νομίζω ότι έχουμε κατανοήσει οι Μαγνησιώτες την σημασία της Βιομηχανίας στην περιοχή μας, νομίζω ότι πρέπει πάλι να ανησυχούμε σοβαρά. Να ενδιαφερθούμε, Περιφέρεια, Δήμοι, Φορείς (π.χ. Επιμελητήριο Μαγνησίας, όχι μόνο Νυρεμβέργη και στέβια…), το Εργατικό Κέντρο βεβαίως (δεν αρκούν, παιδιά, τα χαπάκια για τους πενταμηνίτες, μέσω του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ), οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Συνδικαλιστικοί Φορείς. Να κοιτάξουμε να δούμε τι μπορεί να γίνει – ας μην παραβλέπουμε π.χ το γεγονός ότι η αύξηση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος προκάλεσε την πτώση της βουλγαρικής κυβέρνησης, εμείς εδώ γιατί δεν αντιδρούμε; Ένας σημαντικός παράγοντας διαμόρφωσης του κόστους των βιομηχανικών προϊόντων είναι το κόστος της ενέργειας, του ρεύματος δηλαδή. Το παίρνει κανείς υπόψη του αυτό, στο πλαίσιο της «ανάπτυξης» κατά το ελληνικό πρότυπο; Κάτι μου λέει ότι δεν το παίρνει.

            Την φιλοσοφία της «ανάπτυξης» την συμπυκνώνει ο υπό ψήφιση νέος Αναπτυξιακός Νόμος. Κάνουν λάθος όσοι λένε ότι μόνο οι Αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν Μνημεία. Μελετήστε τον νέο Νόμο, είναι κι αυτός (όπως και όλοι της τελευταίας τριετίας, άλλωστε) ένα μνημείο υποτέλειας. Με σπουδαία λόγια του τύπου «προσέλκυση», «επιτάχυνση», «ενίσχυση»», «πάταξη», «διευκόλυνση», ένας Έλληνας Υπουργός, που έχει διατελέσει και Ευρωβουλευτής, βγάζει στο σφυρί (για την ακρίβεια: στο καλντερίμι…) ότι έχει και δεν έχει ετούτη η έρμη χώρα. Αναίσχυντα προσκαλεί τους ντόπιους και ξένους γύπες να επιπέσουν επί του πτώματος και τους επιδοτεί αδιακρίτως και ακρίτως από πάνω με το 100% της επένδυσης προκαταβολικά, άμα τη εγκρίσει. Με έναν ανάλογο Νόμο, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, δήθεν για την ενίσχυση των παραμεθόριων περιοχών, γέμισαν από «βιομηχανικά κουφάρια» η Θράκη και από θαλαμηγούς οι μαρίνες. Τώρα φαίνεται ότι πάμε για ίδια και χειρότερα!

            Γκρίνια, λοιπόν. Γκρίνια, και ο μόνος αισιόδοξος Έλληνας είναι ο κ. Προβόπουλος, που βλέπει «ανάκαμψη» το 2014. Από το 2009 χρόνο-χρόνο πάει η ανάκαμψη κι όλο πιο χαμηλά βουλιάζουμε αφού δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε (θα θυμάστε εκείνο το «ιστορικό» σύνθημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», που πήγαινε παρέα με το «λεφτά υπάρχουν!», τι ωραίες εποχές!)

            Και σας ομολογώ ευθαρσώς ότι καμία όρεξη δεν έχω σήμερα για «απλά» κυκλοφοριακά θέματα, με την σύγχυση που επικρατεί στο κρανίο μου.

            Διότι, δεν μας έφταναν όλα όσα περνάμε, έγραψε βιβλίο και ο επίτιμος πρόεδρος της Ν. Δημοκρατίας, όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, «τα ρίχνει» στον σημερινό πρόεδρο του ίδιου κόμματος, γράφοντας ότι αν δεν τον είχε ανατρέψει το 1993 (θα θυμάστε ποιος απέσυρε την εμπιστοσύνη του και στη συνέχεια ίδρυσε την Πολιτική Άνοιξη) η Ελλάδα θα ήταν σήμερα πολύ καλύτερα. Βεβαίως, αν ή γιαγιά μου είχε καρούλια, θα την λέγαμε πατίνι. Και πόσο εύκολο είναι να λες μετά από κάποια χρόνια αυτό το «αν»! Και πόσα τέτοια «αν» περιέχει η μακραίωνη Ελληνική Ιστορία! Όμως η καημένη η Ιστορία γράφεται μόνο μια φορά, τη στιγμή που συμβαίνει, και κάθε μεταγενέστερο «αν» είναι ή για πλάκα, για να γίνεται κουβέντα δηλαδή, ή για να ικανοποιεί την έπαρση του γράφοντος.

            Με την ίδια ευκολία μπορώ λοιπόν κι εγώ να πω σήμερα ότι αν δεν μας είχανε βάλει στο ΔΝΤ τα παλικάρια μας, η Ελλάδα θα ήταν σήμερα πολύ καλύτερα. Ούτε η ρήση του επίτιμου, ούτε η δική μου μπορεί να αποδειχτεί.

            Αμάν πια, δεν αντέχεται τόση πολλή βλακεία σε τούτη τη χώρα.

            Συμπαθάτε με που «ξέφυγα» πάλι σήμερα. Προσπαθώ, αγωνίζομαι να κρατήσω το μυαλό μου σε τάξη, το ίδιο, φαντάζομαι, κάνετε κι εσείς. Και για να ξεφύγω λίγο πραγματικά γράφω κείμενα για τις τάξεις μου στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο, πίσω στα 1959-1965. Χωρίς κανένα «αν». Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 27.02.2013)