 |
| "Mir" και "Dar Mlodjesky", Βόλος Regatta 2010 |
Νοέμβριος, έφτασε η ώρα, 143 μέρες μετά τις ελληνικές
εκλογές και 1 μέρα μετά τις αμερικανικές εκλογές (σύμπτωση άραγε;) να ψηφιστούν
(ή μήπως δεν…) τα αποτελέσματα της σκληρής διαπραγμάτευσης για το ελληνικό
οικονομικό πρόβλημα της Ενωμένης (;) Ευρώπης. «Εδώ και τώρα», που έλεγε κι ένα
παλαιότερο σύνθημα, θυμάστε; Που μετατράπηκε πολλάααααα χρόνια αργότερα από τον
γιο σε «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» και τώρα έχει καταντήσει σε «ή παίρνουμε τη
δόση (μας…) ή χρεοκοπούμε». Τι να πούμε κι εμείς, όταν ο άλλος, κοτζάμ
πρωθυπουργός, μιλάει με τον Θεό, τι να πούμε, τι; Μόνο που δεν μας είπε αν
αυτός ο Θεός ήταν ο Θεός της Ελλάδος ή της Γερμανίας – πού να ξέρουμε;
Απεργούμε. Δεν απεργούν «οι
συνδικαλιστές», απεργούμε όλοι. Τίποτε δεν έχει μείνει, πια, όρθιο σε τούτη τη
χώρα, όλα τα σάρωσε η καταιγίδα που γέννησε ο νους του τοκογλύφου (κατά
παράφραση του Ελύτη…). Στραφήκαμε ο ένας εναντίον του άλλου, πιανόμαστε απ’ τα
μαλλιά μας στην ατομική μας προσπάθεια να σωθούμε μόνο εμείς και τα παιδιά μας,
εχθρευόμαστε τον γείτονα, τον έμπορο, τον συνδικαλιστή, τον δημόσιο υπάλληλο,
τον μετανάστη, τον πολύτεκνο, τον ανάπηρο, τον αστυνόμο, τον γιατρό, τον
βενζινά – όλοι εχθροί τριγύρω μας. Η ψυχή μας αλλιώτεψε. Και συνεχίζουμε να μην
είμαστε όλοι μαζί, την ώρα που «οι άλλοι» είναι μια γροθιά στο στομάχι μας. Την
ώρα που οι «παραάλλοι» ανεβάζουν συνεχώς τα ποσοστά της δημοτικότητάς τους, εμείς
εξακολουθούμε να ψάχνουμε τις γωνίες στο δεκάρικο (ή στο δίευρο, για να μη
νομιστεί ότι…). Απεργούμε – καμιά απεργία δεν πάει χαμένη. Η επόμενη λύση είναι
η επανάσταση, αλλά για να γίνει η επανάσταση χρειάζονται επαναστάτες,
χρειάζεται Ροβεσπιέρος, Κολοκοτρώνης, Λένιν, Μαο, Τσε, Φιντέλ, Άρης, Αλιέντε,
Γκάντι, Τσάβες, χρειάζεται και ιδεολογία, εργαλείο ανάλυσης του σύνθετου
κόσμου, χωρίς ιδεολογία δεν γίνεται επανάσταση. Και, βέβαια, δεν είναι
«ιδεολογία» οι διάφορες και πάντα αντικρουόμενες θεωρίες για την αντιμετώπιση
της εγγενούς κρίσης του καπιταλισμού ή οι κοπετοί (ή μήπως είναι κροκοδείλια
δάκρυα;) για την διάλυση του κοινωνικού ιστού.
Όμως, αρκετά ως εδώ, αν επεκταθούμε
αφ’ ενός θα μας βγουν κακίες για τους πολλούς και διάφορους βαρύγδουπους καθημερινούς
«αναλυτές» των μέσων ενημέρωσης απαξαπάντων, του διαδικτύου
συμπεριλαμβανομένου, και αφ’ ετέρου θα μας βγει το όνομα – κι επειδή η στήλη
χρειάζεται και το όνομα και το μάτι, τέρμα και τελείωσε. Προς ώρας,
τουλάχιστον.
Έφυγε για το χωρίς γυρισμό ταξίδι ο
τελευταίος Μεγάλος Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Μαγνησίας, ο Κύριος Γιάννης
Αμοιρόγλου (τους τεθνεώτες, λέει, δεν τους αποκαλούμε «κυρίους», δεν ξέρω από
πού προέρχεται αυτό και δε μ’ αρέσει, άλλωστε, όταν αναφερόμαστε σε νεκρούς
αναφερόμαστε πάντα στην περίοδο της Ζωής τους, άρα τότε που ήταν (ή δεν ήταν…)
Κύριοι). Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του, εκείνος Πρόεδρος, εγώ Διευθυντής
στο Διεθνές Ερευνητικό Κέντρο Ανατολικής Μεσογείου για τις Μεταφορές, το γνωστό
ΔΕΚΑΜΜ. Γυρίσαμε μαζί όλη σχεδόν την Ελλάδα, σε επιμελητηριακές συναντήσεις
σχετικές με τις Μεταφορές και μπορούσα να καταλάβω πόσο ο λόγος του μετρούσε
μέσα σ’ αυτόν τον χώρο των επιχειρηματιών, όπου τα πάντα περνάν απ’ το ζύγι κι
απ’ το κόσκινο. Κι αυτό ο κυρ Γιάννης το χρησιμοποιούσε όχι για ίδιον όφελος,
αλλά για όφελος του Επιμελητηρίου του, για όφελος της πόλης που αγαπούσε. Ήταν
ανάμεσα στους λίγους ανθρώπους σ’ αυτή την πόλη που «έβλεπαν» μπροστά. Ας είναι
το χώμα ελαφρύ.
Η
Ιστορία αυτής της πόλης. Το Μουσείο της σύντομα, διάβασα, θα είναι έτοιμο να
δεχτεί τους επισκέπτες του, όλους αυτούς που θα θέλουν να ενημερωθούν για το
παρελθόν. Το οποίο παρελθόν θέλω να πιστεύω ότι δεν θα σταματάει, ως συνήθως
συμβαίνει, στον μεσοπόλεμο και στην άνθηση της αστικής τάξης, στο Παρθεναγωγείο
και στο Τρενάκι του Πηλίου. Και, καθώς την ευθύνη οργάνωσης και λειτουργίας του
Μουσείου την έχει το ΔΗ.ΚΙ., το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και Τεκμηρίωσης Βόλου
δηλαδή, το ίδιο που εξέδιδε το περιοδικό «εν Βόλω» (με υπογεγραμμένη,
εννοείται) ευκαιρία είναι να ερωτήσω γιατί σταμάτησε αυτή η ωραιότατη έκδοση;
Εκδίδονταν επί μία ολόκληρη δεκαετία – τεύχος 1, Άνοιξη 2001 μέχρι τεύχος
37-38. Απρίλιος-Δεκέμβριος 2010 – είχε κερδίσει πανελλήνια αναγνώριση,
φανατικούς αναγνώστες-συλλέκτες και κάλυπτε πωλούμενο, από όσο θυμάμαι, μεγάλο
μέρος των εξόδων του, ακόμη κι όταν εκδίδονταν με «τσιμπημένες» τιμές. Γιατί,
άραγε, σταμάτησε;
Αυτά για σήμερα, χωρίς άλλα
κυκλοφοριακά θεματάκια. Με μία φωτογραφία από την πρόσφατη ιστορία της πόλης
μας, από την Regatta του 2010. Είναι το ρώσικο Mir και το πολωνέζικο Dar Mlodjesky. Πρόσφατη μεν, Ιστορία δε.
Γεια σας
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη
«Θεσσαλία» την Τετάρτη 07.11.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου