κυκλο-φ-οριακα 730 14.11.2012

...φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς

            Ύστερα τελείωσαν όλα (ή μήπως μόλις άρχισαν…;). Το τρίτο μνημόνιο είναι εδώ, το ΠαΣοΚ μάλλον δεν είναι πια εδώ, η δόση δεν είναι ακόμα εδώ, οι εργαζόμενοι δεν ξέρουν πού είναι, η Ελλάδα δεν ξέρει πού πατάει και πού βρίσκεται. Ξαναβγήκε και ο Ομπάμα πρόεδρος – κάπως τα κατάφερε και στην πρώτη θητεία του δεν έκανε, επισήμως τουλάχιστον, κανέναν πόλεμο, να δούμε τι θα κάνει στην δεύτερη. Από τους 13 αμερικανούς προέδρους από το 1933 μέχρι σήμερα μόνον 2, ο Φορντ (1974-1977) και ο Κάρτερ (1977-1981) δεν διεξήγαν θερμούς πολέμους (ψυχρούς διεξήγαν παντού και πάντοτε άπαντες…). Και ο Ομπάμα ενεπλάκη …ελαφρώς στον θάνατο του Καντάφι, αλλά και πόλεμο δεν το λες.

            Ας περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε τι σημαίνει η επανεκλογή του Κυρίου Μπάρακ για την ταλαίπωρη χώρα μας και για τον κόσμο ολάκερο. Ο «αμερικανικός παράγοντας» πάντα έπαιζε τον μεγαλύτερο ρόλο στην Ελλάδα, τώρα τελευταία φαίνεται να έχουν το πάνω χέρι οι ευρωπαίοι.

            Για να επιστρέψουμε στα ημέτερα, «πανικός» επικράτησε πάλι με τα σκουπίδια που συσσωρεύτηκαν λόγω της απεργίας των δημοτικών υπαλλήλων. Η δημόσια υγεία απειλήθηκε, γονείς, διαβάζω, απείλησαν να μην στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία – προφανώς ήταν «άλλοι» γονείς αυτοί που αδιακρίτως πετούσαν τα σκουπίδια τους έξω απ’ τα σχολεία – τι έπρεπε, άραγε, να κάνουν οι δημοτικοί υπάλληλοι όταν «εν μία νυκτί» τους ανακοινώνεται ότι εντός τριών (3) ημερών πρέπει να συνταχθούν από την διεύθυνση προσωπικού του κάθε Δήμου οι πίνακες των απολυτέων; Προσπαθήστε, για μία έστω φορά, πριν το ίδιο ή το ανάλογο πρόβλημα χτυπήσει και την δική σας πόρτα (που δεν το εύχομαι, βέβαια…) να μπείτε στη θέση τους. Ποια θα είναι η αντίδρασή σας, άραγε; Τι όπλα έχετε για να πολεμήσετε, ως εργαζόμενοι και εν δυνάμει άνεργοι, τούτη τη λαίλαπα που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της και δεν ξέρει κανείς ούτε κατά πού τραβάει, ούτε και πότε θα καταλαγιάσει; Εμείς πάντως, ως οικογένεια, σας διαβεβαιώνω ότι τα καταφέραμε! Όλα τα ανακυκλώσιμά απορρίμματά μας τα κρατήσαμε στο μπαλκόνι μας, ήταν πανεύκολο, κι από τα οργανικά μας ταΐσαμε λίγο περισσότερο τις γάτες της γειτονιάς και μερικά, όπως από φρούτα, τα κρατήσαμε επίσης στο μπαλκόνι και μοσκοβόλησε ο τόπος!! Κι επειδή το ‘φερε η κουβέντα, έχετε κάνει ποτέ συνειδητά τη σύγκριση ανάμεσα στον όγκο των ανακυκλώσιμων και τον όγκο των οργανικών (από τροφές δηλαδή) απορριμμάτων μιας οικογένειας; Καν’ τε την και είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγείτε.

             Αυτά και ως προς αυτά. Μιλάμε για την ανάγκη συσπείρωσης όλων μας απέναντι στο χάλι που προσπαθούν να μας επιβάλλουν οι διάφορες τρόικες και για την αναγκαία μεταξύ μας κατανόηση. Αλλιώς θα μας διαλύσουν τελείως.

            Πολύ θετικά βλέπουμε την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει ο Δήμος Βόλου για την απομάκρυνση περιπτέρων, και μάλιστα επί μακρόν κλειστών, από κεντρικά πεζοδρόμια της πόλης. Αδιάβατα τα ούτως ή άλλως στενά πεζοδρόμια σε πάρα πολλά σημεία, λόγω των περιπτέρων. Το πρόβλημα είναι εντοπισμένο εδώ και πολλά χρόνια, ευχόμαστε να έχει ευτυχή κατάληξη (διότι δυσκολίες πάντα υπάρχουν…) και να δούμε σύντομα να αλλάζει και η εικόνα αλλά, κυρίως, η λειτουργία της πόλης, η λειτουργία των πεζών. Εμείς οι συγκοινωνιολόγοι θεωρούμε ότι για μία επαρκή λειτουργία χρειάζεται τουλάχιστον 1,50 μέτρο παντελώς ελεύθερο πλάτος πεζοδρομίου. Και παντελώς ελεύθερο σημαίνει να μην έχει ούτε δέντρα, ούτε πινακίδες, ούτε καφάσια, ούτε καρέκλες, ούτε σκαλοπάτια, ούτε διάφορα «σταντ», τίποτε, να υπάρχει 1,50 μέτρο ελεύθερο, συνεχώς και αδιαλείπτως. Σκεφτείτε τώρα εσείς πού το πετυχαίνουμε αυτό, κι ελάτε να το συζητήσουμε. Και καλά, στο κέντρο το ξέρουμε το θέμα, ξέρουμε και πώς (ή δεν…) θεραπεύεται. Στις γειτονιές όμως, που όπου υπάρχει φαρδύ πεζοδρόμιο τα αυτοκίνητα όχι μόνο καβαλούν αλλά ανεβαίνουν ολόκληρα και παρκάρουν, εκεί τι πρέπει να γίνει, έχετε καμία ιδέα;

            Αλλά ας μη σας προβληματίζω άλλο για σήμερα. Κάτι ευχάριστο: «σε σιωπηλές πλαγιές, φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς» κινηθήκαμε την περασμένη Κυριακή με έναν καλό φίλο. Αη Γιώργης – Καταφύγιο – Δραμάλα – Σχιτζοράβλι ή Εύζωνας, υψόμετρο 1.450 μ. Απίθανα τοπία του Νοεμβρίου, με όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του καφέ, αλλά και του πράσινου, καθώς μερικές νεαρές οξιές αρνούνται πεισματικά, ακόμα, να ρίξουν τα φύλλα τους. Σ’ αυτά τα ίδια μέρη μας κινούνταν κι ο Γιώργος Σεφέρης όταν το 1937 έγραφε στο ποίημά του «Επιφάνια» τον παραπάνω εξαιρετικό στίχο. Ζούμε σ’ έναν ευλογημένο τόπο και ίσως μόνο απ’ αυτόν να μπορούμε να κλέψουμε λίγες ανάσες αισιοδοξίας και ζωογόνου αέρα.

            Σεφέρη και Ελύτη θα τραγουδήσουμε η Βολιώτικη Χορωδία και η Χορωδία Αταλάντης το επόμενο Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012, στις 7 μμ, στο Πνευματικό Κέντρο, προετοιμαστείτε, κυκλοφορούν ήδη εισιτήρια με 5 €.

            Άλλο δεν έχω να προσθέσω, γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη «Θεσσαλία» την Τετάρτη 14.11.2012)