 |
| μπύρα στην παραλία... |
Κείμενο 718 στις 18-7ου, οι αριθμοί παίζουν, Καλημέρα
συμπολίτες. Όπως
έλεγε κάποτε ένας πολιτικός, εκτός του ότι παίζουν, «οι αριθμοί ευημερούν και
οι πολίτες δυστυχούν». Ε! ούτε αυτό συμβαίνει στις μέρες μας, ούτε οι αριθμοί
ευημερούν. Διότι κι αυτό το ρημάδι «το πρόγραμμα» πήγε κι εκτροχιάστηκε, από
μόνο του προφανώς, διότι στην αμέσως προηγούμενη συγκυβέρνηση εθνικής σωτηρίας
δεν συμμετείχε κανένας μηχανοδηγός, μόνο τραπεζίτες και ιδεορουσφετολόγοι κι
έτσι έγινε το κακό: είδε κι απόειδε το πρόγραμμα κι έπεσε από μόνο του έξω απ’
τις ράγες και τώρα άντε οι τωρινοί συγκυβερνήτες τραπεζίτες και ρουσφετοϊδεολόγοι
να μπορέσουν να το ξαναβάλουν σε τροχιά – αραμπάδες με καρούλια, βάσανα που
‘χει η αγάπη!
Κάνει και ζέστη, φουλ νυχθημερόν
τα αρκουδίσια, κάθονται σκέφτονται και συσκέφτονται και «υποβάλλουν προτάσεις»
πού θα βρεθούν 11,5 δις ευρώ που τους λείπουν, ψιλοπράματα δηλαδή. Και
κινούνται, οι εγκέφαλοι, προς περικοπές των δημοσίων μισθών, συντάξεων, εφάπαξ,
προνοιακών, πολυτεκνικών και ανεργειακών (sic!) επιδομάτων, των δαπανών για την υγεία, την παιδεία, (για εξοπλισμούς δεν
ακούω τίποτε…) ώστε να μειωθεί κι άλλο η αγοραστική δύναμη, να συρρικνωθεί
περισσότερο ο ιδιωτικός τομέας, να αυξηθεί η ύφεση, να γιγαντωθεί η ανεργία και
να χρειαστεί, βεβαίως, μια καινούργια συγκυβέρνηση από τραπεζίτες και
ιδεορουσφετολόγους για να επαναφέρει σε τροχιά το εκ νέου εκτροχιασθέν «πρόγραμμα».
Αμήν.
Εδώ θα είμαστε, θα το ζήσουμε κι
αυτό…
Μέχρι τότε ας κάνουμε κανένα
μπανάκι, κανένα ψαράκι, καμιά μπυρίτσα παραθαλασσίως, να! κι ένα τραγουδάκι που
άκουσα προσφάτως στο ράδιο, είναι του Βαγγέλη Γερμανού, λαϊκότροπο, και λέει
στο ρεφραίν:
«Το μπαρμπουνάκι θέλει μπυρίτσα
και το κορίτσι θάλασσα
Στα μπαρμπουνάκια και στα
κορίτσια
ποτέ χατήρι δεν τους χάλασα.»
Αλλά τι το ‘θελα και είπα
«ράδιο»; Όταν είμαι στο αυτοκίνητο, που λέτε, ακούω μόνο ράδιο, από επιλογή,
που λένε. Διότι στο ράδιο έχω αυτό το, αναντικατάστατο για μένα, στοιχείο της
«έκπληξης». Ποτέ δεν ξέρω ποιο θα είναι το επόμενο τραγούδι, που ο καλός
ραδιο-παραγωγός έχει επιλέξει πριν από μένα για μένα. Κι επειδή καλές είναι οι
εκπλήξεις, αλλά και το «αισθητικόν κριτήριον» πρέπει να είναι κάπως
τελοσπάντων, έχω καταλήξει ν’ ακούω σχεδόν αποκλειστικά το 2ο
Πρόγραμμα της ΕΡΑ (και μη προς κακοφανισμό των ντόπιων ραδιοφώνων, τ’ ακούω κι
αυτά, αλλά για ενημερωτικούς, κυρίως, λόγους). Το 2ο Πρόγραμμα,
λοιπόν, όταν ανεβαίνω στο Πήλιο, αμέσως μετά την αριστερή στροφή μετά το στενό
της Άλλης Μεριάς, αρχίζει να «ξύνει» και σιγά-σιγά το σήμα του γίνεται χάλια,
μέχρι που κάπου στην Αλυκόπετρα σχεδόν χάνεται. Διαμαρτύρομαι εντόνως, αγαπητοί
φίλοι της ΕΡΑ. Είναι τρελό στην ίδια διαδρομή να πιάνω «καμπάνα» ένα σωρό
άλλους σταθμούς, ακόμη κι από τα βάθη της Θεσσαλίας μερικές φορές, και να μην
μπορώ να ακούσω «το διαμάντι» της ελληνικής δημόσιας ραδιοφωνίας. Εμένα δε μ’
αρέσουν οι διάφοροι λαϊκισμοί που κατά καιρούς ακούγονται για την ΕΡΤ, θεωρώ
ότι η ΕΡΤ έχει επιτελέσει και συνεχίζει να επιτελεί ένα τεράστιο θετικό έργο σ’
αυτή τη χώρα. Γι’ αυτό μου είναι παντελώς ακατανόητο πώς η ΕΡΑ δεν καταφέρνει
να έχει μία πλήρη κάλυψη σ’ ένα βουνό που βρίσκεται στο κέντρο της Ελλάδας,
έχει το ίδιο και «βλέπει» ένα σωρό άλλες κεραίες, μπορεί άνετα να φιλοξενήσει
κι έναν ακόμη αναμεταδότη αν χρειάζεται – δεν ξέρω από ραδιοφωνικά σήματα, δεν
μπορώ να φανταστώ όμως ότι υπάρχει την σήμερον ημέραν «τεχνικώς αδύνατον» (που
έλεγε κι ένας παλιός εξαιρετικός μηχανικός, Θεός σχωρέσ’ τον). Εκτός αν
πρόκειται κι εδώ για την προαναφερθείσα μιζέρια περί των δαπανών του δημόσιου
τομέα, που στην προκείμενη περίπτωση, της ΕΡΤ δηλαδή, μόνο αγαθής προελεύσεως
δεν είναι, κατά την γνώμη μου. Μία απάντηση από τους, επαναλαμβάνω, καλούς
φίλους της τοπικής ΕΡΑ θα ήταν, νομίζω, χρήσιμη.
Και μη μου πείτε πάλι,
συμπολίτες, το περισπούδαστο «εδώ καράβια χάνονται…» γιατί θα σας απαντήσω ότι
κάτι τέτοιες «βαρκούλες», η μουσική π.χ., μπορεί να είναι αυτές που τελικά θα
γίνουν οι σωτήριες λέμβοι μας, θα μας σώσουν απ’ την κατάθλιψη στην οποία με
τεχνοκρατική ακρίβεια μας οδηγούν τα εκάστοτε καθημερινά συγκυβερνητικά μέτρα.
Λοιπόν, επανερχόμαστε: το μπαρμπουνάκι (ας είναι
και γαβράκι, βρε αδερφέ…) θέλει μπυρίτσα (ελληνική, κατά προτίμηση…) και το
κορίτσι (ελληνικό, κατά μεγάλη προτίμηση…) θέλει θάλασσα (αναμφιβόλως
ελληνικότατη…) να! το ελληνικό λαϊκό μας καλοκαίρι – στον Άναυρο, στις Αλυκές,
στην Αγριά, στην Αγχίαλο, στον Καντήραγα κι ακόμα παραπέρα, με το λεωφορείο, με
το μηχανάκι, με το ποδήλατο, με το κάρο (έκφραση των ταινιών του ’60, εκ του
αμερικάνικου car=αυτοκίνητο), αρκεί να υπάρχουν
πέντε-δέκα ευρά και, βασικά, να υπάρχει το κορίτσι. Χωρίς κορίτσι δεν γίνεται
τίποτε, δεν πετυχαίνει η συνταγή…
Κι ύστερα «απόψε που την έβγαλα
τη μπέμπελη, γουστάρω νύχτα δροσερή και ρέμπελη».
Και χωρίς κυκλοφοριακά πάλι σήμερα. Μήπως ν’ αλλάζαμε,
προσωρινώς, τίτλο και να τα κάναμε «καλ-ο-καιρινά»; Λέμε τώρα. Γεια σας.(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη «Θεσσαλία» την Τετάρτη 11.07.2012 χωρίς την φωτογραφία με την μπύρα...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου