 |
| η μεταλλική γέφυρα στον Αη Γιάννη |
Καλημέρα καυσωνόπληκτοι συμπολίτες. Ψυχραιμία, κι αυτό θα περάσει, όπως όλα τα φυσικά
φαινόμενα. Εκείνο που δεν βλέπω να περνάει είναι, ξέρετε εσείς, εκείνο με το
μνημονιακό μας χάλι, αυτό με την καινούργια κι όμως τόσο ίδια Κυβέρνηση, με τις
καινούργιες κι όμως τόσο ίδιες προγραμματικές δηλώσεις υποταγής, εκείνο το
«πρέπει πρώτα να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία της χώρας» και το άλλο το
«πρώτη προτεραιότητα στις αποκρατικοποιήσεις» (διάβαζε: ξεπούλημα…) που τα
ακούω, μαζί με την «πάταξη της φοροδιαφυγής» μονότονα από το 2009 τουλάχιστον.
Και δεν κάνει να συγχυζόμαστε κατακαλοκαιριάτικα…
Την περασμένη Τετάρτη δημοσιεύσαμε
μια ωραία φωτογραφία του Αη Γιάννη με πανσέληνο και γράψαμε δυο καλά λόγια για
την συντήρηση της μεταλλικής γέφυρας μαζί με ένα εύγε! στον κ. Δήμαρχο
Ζαγοράς-Μουρεσίου, και δυο λόγια απορίας για το χάλι του παραλιακού
ποδηλατοδρόμου. Ακολούθησαν δύο (2) επιστολές στην εφημερίδα, που μας έκαναν με
ευγενικό τρόπο σαφές ότι το εύγε! για την γέφυρα δεν το δικαιούται ο Δήμαρχος
(τουλάχιστον όχι ολόκληρο…) αλλά οι καλοί ντόπιοι επαγγελματίες και λοιποί που
αγαπούν αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Περιπέσαμε, λοιπόν, σε σφάλμα, διότι ούτε
στιγμή δεν πέρασε απ’ το μυαλό μας ότι ένας τέτοιος Δήμος, του μεγέθους και της
δυναμικότητας Μουρεσίου-Ζαγοράς, δεν θα διέθετε ένα ποσόν άντε 3.000 € για να
συντηρήσει όπως πρέπει αυτό το στολίδι της περιφέρειάς του. Και αποκαθιστούμε
την αλήθεια. Επιτόπια αυτοψία και συζητήσεις του Σαββατοκύριακου απέδειξαν ότι
τελικώς το «πρότζεκτ» ήταν «ΣΔΙΤ», τουτέστιν σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου
φορέα, με τον δημόσιο φορέα-Δήμο να καταφέρνει την ύστατη στιγμή να διαθέσει μόνο
τα απαραίτητα …χρώματα! Στο «πρότζεκτ» περιλαμβάνονταν και οι επίσης πολύ από
την θάλασσα ταλαιπωρημένοι φανοστάτες του λιμανιού, το οποίο ακόμη περιμένει
την επισκευή των κρηπιδωμάτων του. Αυτό πάει, έκλεισε, γίνεται.
Υπάρχουν όμως θέματα που δεν
«έκλεισαν». Όπως αυτό του οδοκαθαριστή, που επίσης πληρώνεται από εισφορές
ιδιωτών, αυτό των ναυαγοσωστών (στο Παπά Νερό, με εκατοντάδες λουόμενους, δεν
είδαμε στημένο ούτε τον πύργο) και αυτό που εμάς μας «πονάει» ιδιαιτέρως, του
παραλιακού ποδηλατοδρόμου. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει, δεν λειτουργεί, πώς και
γιατί δεν (θέλουμε να) ξέρουμε, το γεγονός είναι ότι δεν λειτουργεί. Όλοι οι
καλοί Έλληνες οδηγοί καταπατούν ασυστόλως τις κορύνες που έχουν απομείνει,
κανείς δεν τους μιλάει, το βλέπουν οι «ξένοι» και γελάνε – πήχτρα στη λαμαρίνα
ο παραλιακός δρόμος, κι όλα αυτά χωρίς, ακόμη, να βρισκόμαστε στην αιχμή της
τουριστικής περιόδου.
Δεν ξέρω, αυτή εδώ η στήλη, 21
χρόνια τώρα, ποτέ δεν πήρε συν- ή αντι-πολιτευτικές θέσεις, με τη στενή έννοια
του όρου. Προσπαθεί να βλέπει, να καταγράφει, να στηλιτεύει ή να επιβραβεύει
ενέργειες ή παραλείψεις φορέων ή/και προσώπων, σύμφωνα πάντα με τις δικές της,
προσωπικές αντιλήψεις. Για τον συγκεκριμένο τόπο, τον οποίο ως επήλυδες
οικογενειακώς αγαπήσαμε (μέχρι που να μας προσφωνούν οι ντόπιοι «συχωριανούς»…),
έχουμε πολλές φορές γράψει, άλλοτε καλά, άλλοτε κακά. Τώρα τα κακά. Και δεν
ξέρω τι φταίει, ο Καλλικράτης; η φτώχεια; άλλο τι; όλα μαζί; όμως ξέρω ότι
«κάτι μ’ αρρωσταίνει σ’ αυτή την πολιτεία», που λέει κι ο Σαββόπουλος.
Πλην όμως το Αιγαίο είναι εκεί!
Το απέραντο γαλάζιο ακύμαντο Αιγαίο, το Αιγαίο της ψυχής μας.
Γυρίσαμε στην πόλη μας αργά τη
νύχτα και χωρίς ουρές ταλαιπωρίας «απ’ τα Καλά Νερά ως την ΑΓΕΤ» όπως
διαβάσαμε. Για το συγκεκριμένο θέμα τα είπαμε την παραπίσω Τετάρτη, δεν
ακούσαμε να γίνεται καμία προσπάθεια, άντε, έτσι θα πάει κι αυτό το καλοκαίρι,
συντοπίτες…
Δευτέρα πρωί σε μια διαδρομή στην οδό Λαρίσης
συναντήσαμε δημοτικά παλικάρια με κουβάδες, σπρέυ, πανιά και σκάλες να
καθαρίζουν τους φωτεινούς σηματοδότες! Μάλιστα. Επιστρέφοντας, «άστραφταν» τα
φανάρια. Να ένα ακόμη εύγε! Όπως επίσης και για την πλήρη ασφαλτόστρωση της
οδού Δημητριάδος, που ήταν από καιρό αναγκαία, και για την οποία η πίστωση, αν
δεν κάνω λάθος, εκκρεμούσε εδώ και δύο περίπου χρόνια. Έγινε και πολύ καλώς έγινε,
τώρα (πάλι…) θέλει μια προσοχή στα διάφορα φρεάτια, τα οποία, κατά κανόνα,
αρνούνται να υποταχθούν στις υψομετρικές απαιτήσεις της ασφάλτου και προκύπτουν
ή παρακάτω (λακκούβα) ή παραπάνω (σαμαράκι), γενικώς προκαλούν ένα γκαπ! Κι
αυτό μου θύμισε τον τύπο που πήγε στο συνεργείο το αμάξι του και είπε στον
συνεργά (sic!) «καπ’ καπ’ κατ’ κατ’ καν’ γκαπ
γκαπ» κι άντε να καταλάβει ο άλλος τι του είπε!
Προσπαθούμε να σκεφτόμαστε ή να
ανακαλύπτουμε ωραία πράγματα – αλλιώς θα μας πιάσει κατάθλιψη. Διότι το γιουρογκρουπ,
ο κύριος Στουρνάρας (πούθε μας πρόκυψε πάλι αυτός;…) και οι λοιποί συγγενείς
ότι μπορούν κάνουν για να μας ρίξουν στην απελπισία – δε θα τους κάνουμε τη
χάρη, πουτέ! (που λέει κι η τηλεοπτική Τασούλα…).
Θα παραμείνουμε οργισμένοι μεν,
αισιόδοξοι δε. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε
στην βολιώτικη «Θεσσαλία» την Τετάρτη 11.07.2012 - καθυστέρησε να "ανεβεί" στο ιστολόγιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου