 |
| Παρίσι, δεκαετία '60 |
Κυκλο-φ-οριακα 700, σήμερα. Για επτακοσιοστή φορά η στήλη βλέπει το άπλετο φως της έντυπης δημοσιότητας, καθώς έχει ήδη μπει στον 21ο χρόνο διαρκούς παρουσίας. Με αυτά τα δεδομένα, για να φτάσει τον μαγικό αριθμό 1.000 θα πρέπει να συνεχίσει για ακόμη εξίμισι με επτά χρόνια, πράγμα που, με την αισιοδοξία που την διακρίνει, σήμερα φαίνεται εφικτό. Βεβαίως, πολλά ερωτηματικά υπάρχουν περί του πώς και τι θα είναι ο Τύπος, πώς θα είναι η ζωή μας, πώς θα είναι η Ελλάδα σ’ αυτά τα επόμενα επτά χρόνια, κανείς απολύτως δεν μπορεί να δώσει απάντηση – ας έχουμε υγεία κι εμείς κι εσείς και η επικοινωνία μας θα κρατήσει όσο κρατήσει.
«Πώς θα είναι η Ελλάδα» έγραψα. Αυτό είναι το μεγάλο ζητούμενο, μετά κι από την τραγική, κατά την γνώμη μου, διαδικασία του κατεπείγοντος στην Βουλή, το βράδυ της περασμένης Κυριακής, που ανέδειξε σ’ όλο του το μεγαλείο το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα μας. Το πρώτο Κόμμα των εκλογών του 2009 δεν έχει πλέον την δεδηλωμένη πλειοψηφία, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταδικάζει στα λόγια το μνημόνιο αλλά το ψηφίζει και διαγράφει τους βουλευτές που δεν το ψήφισαν (σημειώστε ότι είναι ο ίδιος αρχηγός που, δυο χρόνια πριν, διέγραψε την σημερινή πρόεδρο της δημοκρατικής συμμαχίας, επειδή ψήφισε το πρώτο μνημόνιο), ο άλλος αρχηγός δεν το ψηφίζει και διαγράφει τα μέχρι προχθές κορυφαία στελέχη του που το ψήφισαν – δεν είναι αυτό εικόνα διάλυσης; Αναμένεται και ανασχηματισμός (αναδόμηση, την έλεγε κάποτε ο ορο-πλάστης Ανδρέας) ο οποίος θα κάνει τι; τι καινούργιο θα φέρει; Κι εμείς, ο λαός, παρακολουθούμε αυτό το θέατρο του παραλόγου χωρίς να είμαστε απολύτως βέβαιοι για το πού βρίσκεται το δίκιο και που το άδικο. Απολύτως βέβαιοι, λέω, γιατί μια εντύπωση ότι πάμε απ’ το κακό στο χειρότερο μη μου πείτε ότι δεν έχετε κι εσείς όπως έχω κι εγώ!
Παρακολουθούμε το θέατρο μέσα στην μεγάλη αίθουσα και, σε παράλληλη σύνδεση, τις φωτιές έξω, στην μεγάλη πρωτεύουσα και στις άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις, ανάμεσα στις οποίες και ο Βόλος. Εικόνες φρίκης παντού, βία έξω, βία και μέσα, η ελευθερία παντού σε εισαγωγικά, η Δημοκρατία, τελικά, στο απόσπασμα. Διαχρονικός ο Ανδρέας Κάλβος:
«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»
Δυστυχώς, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, αισθάνομαι ότι ζούμε κάτω από έναν ιδιότυπο ζυγόν δουλείας…
Κάτι, κάτι πρέπει να βρούμε για να φτιάξουμε καλύτερη διάθεση, δεν γίνεται να διάγουμε τον βίον μας συνεχώς μέσα στην μιζέρια και την κατάθλιψη. Έρχονται Απόκριες, αύριο είναι Τσικνοπέμπτη, μήπως είναι σκόπιμο να ξεσκάσουμε λίγο, βρε αδερφέ, να ξαναβρούμε τους φίλους μας (χαμένοι είναι κι αυτοί, κλεισμένος στο καβούκι του ο καθένας…) να πούμε μιαν αλλιώτικη κουβέντα, να τραγουδήσουμε, να βρούμε τρόπους να τσικνίσουμε «όπως παλιά», με πολλή διάθεση και χωρίς πολλά λεφτά;
Και με ελληνικά προϊόντα! Εδώ υπάρχει ένα, επίσης σοβαρό, ζήτημα. Τι είναι το περίφημο «πρωτογενές πλεόνασμα», που το ακούμε δυο χρόνια τώρα και δεν το βλέπουμε, και πώς αυτό μπορεί να έχει κάποια (κάποια, λέω…) πιθανότητα να επιτευχθεί σ’ αυτή τη χώρα; Και επειδή οι οικονομολόγοι, χωρίς και με εισαγωγικά, προσπαθούν να μας τρελάνουν κάθε μέρα και περισσότερο, εγώ καταλαβαίνω ότι «πρωτογενές πλεόνασμα» σημαίνει ότι το Κράτος, ως σύνολο, κάνει περισσότερα Έσοδα από Έξοδα. Πώς επιτυγχάνεται αυτό, φαίνεται ότι είναι λίαν πολύπλοκο, γι’ αυτό, άλλωστε και δεν επετεύχθη με τις μέχρι τώρα συνταγές των ποικιλώνυμων «οικονομικών επιτελείων». Με το χοντρό μου το μυαλό λέω ότι ένας τρόπος (ένας, λέω…) είναι να αυξηθεί η κατανάλωση (με τα όποια λεφτά μπορούμε να διαθέσουμε) αμιγώς ελληνικών προϊόντων – και να μην πει κανείς ότι δεν παράγει τίποτε η Ελλάδα, γιατί το ακούω και «μου ανάβουν τα λαμπάκια». Παράγει και παραπαράγει, όλα τα είδη τροφίμων (εκτός, βέβαια, από μάνγκο, με το οποίο ξέρω καλά ότι κάνετε εναλλάξ κάθε μέρα έναν πουρέ ή μία σάλτσα…), εξαιρετικά κρασιά, ποτά και αναψυκτικά, ωραία μπύρα, εκατοντάδες απορρυπαντικά και άλλα χημικά προϊόντα και δεν-ξέρω-πόσα μεταλλικά, ξύλινα, πέτρινα, πήλινα, χάρτινα, πλαστικά αντικείμενα, έπιπλα και σκεύη καθημερινής χρήσης. Όλα αυτά - κι αν σκεφτούμε ή ψάξουμε θα βρούμε ακόμη περισσότερα – συνηθίσαμε, θα πω, ή «μας συνήθισαν» κάποιοι, για τους δικούς τους προφανείς λόγους, με διάφορους τρόπους να τα υποτιμούμε, να τα θεωρούμε υποδεέστερα των αντίστοιχων ξένων εισαγόμενων. Καιρός να αλλάξουμε συνήθειες.
Το γιατί πρέπει να γίνει αυτό είναι, νομίζω, για τους έξυπνους αναγνώστες των επτακοσίων (700) κυκλο-φ-οριακών προφανές. Οι καιροί είναι δύσκολοι και απαιτούν σύνεση.
Και για να μη λέτε «τι σόι κυκλο-φ-οριακά είναι πάλι αυτά χωρίς μία γραμμή κυκλοφοριακά», ιδού μία ωραία φωτογραφία από μία διασταύρωση στο Παρίσι στην δεκαετία του ’60, να γελάσει λίγο το χειλάκι σας. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην "Θεσσαλία" την Τετάρτη 15.02.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου