κυκλο-φ-οριακά 696 18.01.2012

Δρόμος στην Γαλλία, από το διαδίκτυο

Χρόνια Πολλά για χτες στους Αντώνηδες και τις Αντωνίες. «Όπου Αντώνης και μάλαμα» συνήθιζε να λέει ο πατέρας μου, ο κυρ Αντώνης (!!) Κι εγώ, όταν «έφευγε» οριστικά απ’ το σπιτάκι με την αυλίτσα έβαλα φουλ στα ηχεία τον Κυρ Αντώνη του Μάνου Χατζιδάκι κι αντιλάλησε όλη η γειτονιά…

Σκέψεις των ημερών, προσωπικές, να με συμπαθάτε.

Οι έγνοιες μας εκεί, στον τόπο τους, τίποτε δεν άλλαξε – και κατά πού ν’ αλλάξει, άραγε; Το κρύο δυνάμωσε, ξαστεριά και παγωνιά, γύρω στους -20^ο στην Φλώρινα (ευτυχώς είναι μακριά από ‘δω…) φουλ καλοριφέρ και πολλά τζάκια – τα οποία, σημειωτέον, εκπέμπουν «αιωρούμενα σωματίδια», έτσι και μάθουμε μία ορολογία σ’ αυτή τη χώρα, πάει, τη μάθαμε, αδιακρίτως και ακατακρίτως. Εκεί που δεν μπορούμε, πολλά χρόνια τώρα, να ελέγξουμε τους καυστήρες πετρελαίου, που αποδειγμένα εκπέμπουν επικίνδυνους ρύπους στην ατμόσφαιρα, να δείτε που σύντομα θα αποκτήσουμε «οδηγίες» για τον περιορισμό της χρήσης των τζακιών και των ξυλοσομπών, να δείτε.

Στο μεταξύ δημοπρατήθηκε ο Περιφερειακός Δρόμος. Ανάδοχος Εταιρεία η «Δομοτεχνική», η τεχνική εταιρεία του κ. Αλεξόπουλου, που στον Βόλο διαχειρίζεται το «Ξενία» και κατασκεύασε την μεγάλη πολυκατοικία απέναντι ακριβώς από το ξενοδοχείο. Με το καλό, λοιπόν. Τα εχέγγυα υπάρχουν, τα λεφτά υπάρχουν, άντε να τελειώνει καμιά φορά αυτό το έργο. Όπως τελείωσε (χωρίς καλά-καλά να το πάρουμε χαμπάρι…) και το άλλο έργο που είχε μείνει ημιτελές λόγω παύσης εργασιών της εταιρείας ΜΕΛΚΑ: ολοκληρώθηκε ο δρόμος Χάνια-Κισσός, δόθηκε στην κυκλοφορία και το τελευταίο τμήμα, έξω απ’ τον Κισσό, το «εύγε» ανήκει στην Διεύθυνση Τεχνικών Έργων της Περιφερειακής Ενότητας Μαγνησίας (πρώην Νομαρχίας, για να συνεννοούμαστε) που είχε εξ αρχής την ευθύνη κατασκευής αυτού του πράγματι πολύ χρήσιμου δρόμου. Μένει το θέμα της παράκαμψης του Χιονοδρομικού Κέντρου, αλλά στο θέμα αυτό η στήλη έχει την άποψη ότι υπάρχουν άλλες παρακάμψεις, πολύ πιο αναγκαίες, που πρέπει πρώτα και οπωσδήποτε να υλοποιηθούν, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί με την διαχείριση των όποιων πόρων διατίθενται για την περιοχή μας. Ας γίνουν κάποτε η παράκαμψη Αγριάς-Λεχωνίων, η παράκαμψη Ζαγοράς (και Μακρυράχης, λέμε), η παράκαμψη Άλλης Μεριάς και Πορταριάς και βλέπουμε. Ο παρακείμενος δρόμος, από το διαδίκτυο, υπάρχει κάπου στην Γαλλία

Τον τελευταίο καιρό, λόγω μη ύπαρξης λεωφορείων μεταφοράς μαθητών προς/από το Μουσικό Σχολείο, υποχρεωτικά κυκλοφορώ με το αυτοκίνητο, με όλα τα κακά επακόλουθα που αυτό συνεπάγεται. Ένα από αυτά είναι ότι παρατηρώ ακόμη περισσότερο τις συμπεριφορές των διαφόρων ομάδων πληθυσμού που συμμετέχουν (όπως έχουμε ξαναπεί…) στο κοινωνικό φαινόμενο της κυκλοφορίας. Οι οποίες συμπεριφορές, πρέπει εκ προοιμίου να πω, ότι δεν βλέπω να βελτιώνονται καθόλου. Τρία παραδείγματα:

Οδός Ιωλκού, ψηλά, στο μονόδρομο τμήμα, πρωί, λίγο μετά τις 8:00. Κατάστημα γρήγορου φαγητού δεξιά, τα γνωστά «κινητά εμπόδια» παρά το κράσπεδο για διασφάλιση ελεύθερων θέσεων στάσης. Ακριβώς μετά τα εμπόδια, πάνω από 30 μέτρα εντελώς ελεύθερος χώρος για στάθμευση. Και όμως, αγαπητοί: ακριβώς μπροστά στην πόρτα του καταστήματος, στο κέντρο της δεξιάς κατά την κάθοδο λωρίδας, είναι παρκαρισμένο όχημα με «αλάρμ» και ο ευτραφής οδηγός του αμέριμνος τρώει την τυροπιτούλα του στο πεζοδρόμιο. Κι από πάνω κατεβαίνουν πλήθος τα αυτοκίνητα, σε δύο λωρίδες, που αναγκαστικά σ’ εκείνο το σημείο γίνονται μία. Ουδέν σχόλιον.

Οδός Κωνσταντά, κέντρο, ώρα 19:30 αριστερά πριν την γωνία υπάρχει κενό για τουλάχιστον δυόμισι αυτοκίνητα (2 μεγάλα ή τρία μικρά, εννοώ) και στην γωνία υπάρχει ο καθιερωμένος κάδος. Προπορεύεται όχημα «μικρό» με οδηγό κυρία και επιβάτη (πίσω, ευτυχώς) παιδάκι. Κάνει τις ανάλογες μανούβρες ακινητοποιεί και κατεβαίνει η κυρία και το όχημα βρίσκεται περίπου στο μαθηματικό μέσον όλων των αποστάσεων! Κανένα άλλο όχημα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει πλέον τον πολύτιμο, για την περιοχή, χώρο στάθμευσης. Σταματώ και την ρωτώ γιατί δεν πάει πιο μπροστά. Παίρνω την αποστομωτική απάντηση «κι αν περάσει η σκουπιδιάρα κι «αυτοί» πετάξουν μετά τον κάδο και μου χτυπήσουν το αμάξι, εσύ θα μου το πληρώσεις;». Τολμώ να ρωτήσω ξανά, τότε γιατί δεν πάει πιο πίσω. Και παίρνω νέα απάντηση, «γιατί δεν θα βγαίνει (εξ ορισμού…) ο πίσω». Έφυγα.

Οδός Αναλήψεως, φανάρι Κύπρου προς Παγασών, ώρα πριν τις 8:00, πλήθος αυτοκίνητα αλλά και παιδιά που πάνε σχολείο. Φανάρι πράσινο, τα αυτοκίνητα κινούνται. Τρεις πιτσιρικάδες, 1^η-2^α Γυμνασίου, φορτωμένοι με τα ασήκωτα σακίδιά τους, ξεκινάν απ’ την νησίδα να διασχίσουν τον δρόμο. Έτσι, στην ψύχρα, που λένε, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Σταμάτησα, τι άλλο να ‘κανα; και τους έβαλα τις φωνές, πώς να ξέρω αν κατάλαβαν κάτι;

Τρία απλά, καθημερινά, παραδείγματα αγωγής. Κυκλοφοριακής και Κοινωνικής. Δεν μ’ αρέσει καθόλου η πολυχρησιμοποιημένη έκφραση «δεν είμαστε λαός…», αλλά και δεν ξέρω τι άλλο να πω.

            Δεν λέω τίποτε, λοιπόν, και πάω μια βόλτα στην ψυχρή λιακάδα. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην "Θεσσαλία την Πέμπτη 19.01.2012)