κυκλο-φ-οριακα 1178, 17 Ιανουαρίου 2024

 

Το σπίτι γέμισε τριζόνια / χτυπούν σαν άρρυθμα ρολόγια / λαχανιασμένα. Και τα χρόνια / που ζούμε σαν αυτά χτυπούν / καθώς οι δίκαιοι σιωπούν / σαν να μην είχαν τι να πουν (Τριζόνια, Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος Β’, Πρετόρια, 16 Γενάρη 1942) Καλημέρα και πάλι, απανταχού αναγνώστες και αναγνώστριες, φίλες και φίλοι. Και σήμερα οι δίκαιοι σιωπούν – αλλά και το ερώτημα ποιοι είναι οι δίκαιοι στα άρρυθμα χρόνια που κι εμείς ζούμε παραμένει, εν πολλοίς, αναπάντητο.

Χρόνια πολλά στους Αντώνηδες και τις Αντωνίες – «όπου Αντώνης και μάλαμα» συνήθιζε να λέει ο πατέρας μου Αντώνης Σκυργιάννης!! Και αύριο στους Θανάσηδες και τις Αθανασίες – «ποιος Θανάσης;», που έλεγε και ο πολυαγαπημένος μας κινηματογραφικός Θανάσης Βέγγος, ακόμα μας μαγεύει το παίξιμό του. Και, παρεμπιπτόντως, είναι ο μόνος σκηνοθέτης, ηθοποιός, άνθρωπος του θεάματος, που διέσωσε στον κινηματογράφο σκηνές με τα Αναστενάρια του Λαγκαδά, σ’ εκείνο το μοναδικής εφευρετικότητας έργο τού 1967 «Τρελλός, παλαβός και Βέγγος» (αυτός, πάλι, έρμος ο τρελλός, η τρελλή, η τρέλλα, ξέρει κανείς πότε έχασαν το δεύτερο «λ» τους; ).

Οι δίκαιοι σιωπούν. Έφτασε στην Δικαιοσύνη και το θέμα του parking Φιλελλήνων, ο ανάδοχος, ο οποίος ουδέποτε αναδέχτηκε το έργο, κατέθεσε μήνυση. Στην Δικαιοσύνη όπου βρίσκεται και το θέμα της εκλογιμότητας, το θέμα του Πανθεσσαλικού Σταδίου, το θέμα των καμένων από «φαναράκι ευχών» ιστίων, το θέμα των ομοφοβικών σχολίων κατά του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα των προσβλητικών σχολίων κατά της προϊσταμένης της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων, το θέμα των νερών των Σταγιατών, το θέμα της καταστροφής της οδού Καραμπατζάκη, το θέμα των αυθαιρεσιών ενάντια στο Τραίνο του Πηλίου κι άλλα πολλά πολλών πολιτών, σε προσωπικό επίπεδο. Κανένα νέο υπάρχει; Όσο για το θέμα του parking, έχω μια αίσθηση ότι πάει να γίνει (σε μικρότερη κλίμακα, φυσικά) ό,τι και για το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών: καμία πολιτική ευθύνη, μόνο υπηρεσιακές…

Και λέγοντας «σιδηροδρομικό», ο νους πετάχτηκε στον Κραυσίδωνα και την σιδηροδρομική γέφυρα στην οδό Παπαδιαμάντη. Που είναι χαμηλή και προκαλεί προβλήματα όταν το ποτάμι κατεβάζει νερό, με αποκορύφωμα, για την ώρα, τα πλημμυρικά φαινόμενα του Σεπτέμβρη. Είναι ένα σημείο που δεν μπορεί να βελτιωθεί – μια απόπειρα βελτίωσης με τοπική εκβάθυνση της κοίτης όχι μόνο απέτυχε να λύσει το πρόβλημα, αλλά δημιούργησε νέο, καθώς δημιουργεί λιμνάζοντα νερά. Άρα; Άρα, κατά την γνώμη μας, δύο λύσεις είναι εφικτές:

α) Μεταφορά του Σιδηροδρομικού Σταθμού στην περιοχή του Νέου Δέλτα με ταυτόχρονη μετατροπή του σημερινού Σταθμού, με όλη την μνημειακή κτηριακή και σύγχρονη σιδηροδρομική υποδομή του σε ένα επισκέψιμο Σιδηροδρομικό Πάρκο-Χώρο Αναψυχής, με Μουσείο και λοιπά. Με αυτή την λύση η γέφυρα καταργείται και απεγκαθίσταται. Όμως αφ’ ενός το κόστος της μετακίνησης του Σταθμού είναι πολύ υψηλό και φοβάμαι ότι ουδείς θα το αναλάβει και αφ’ ετέρου θα χρειαστεί ένας σοβαρός Φορέας π.χ. σαν το ΠΙΟΠ-Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, που λειτουργεί το Μουσείο Τσαλαπάτα, για να εγγυηθεί την λειτουργία του Σιδηροδρομικού Πάρκου.

β) Μετασκευή της γέφυρας σε ανοιγόμενη, όπως είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια η μεγάλη οδική γέφυρα της Χαλκίδας. Με αυτή την κατασκευή σε περίπτωση ανάγκης λόγω κινδύνου πλημμύρας η γέφυρα θα χωρίζεται στα δύο και τα δύο κομμάτια της θα ανυψώνονται ένα στην πλευρά της οδού Ζάχου και ένα στην πλευρά της οδού Αλαμάνας, ώστε να μην επηρεάζουν την υδραυλική ικανότητα του χειμάρρου. Επίσης υπάρχει η δυνατότητα της «συρταρωτής» γέφυρας, όπως είναι σήμερα, μετά από πολλές διαφοροποιήσεις, από τον καιρό των Ενετών ακόμη, η γέφυρα του Ευρίπου, στην Χαλκίδα. Οι λύσεις αυτές είναι τεχνικά εφικτές και εξαιρετικά φθηνότερες. Ο Σταθμός παραμένει σε πλήρη λειτουργία, με το εργοστάσιο και λοιπά, στην θέση του. Βεβαίως η σιδηροδρομική λειτουργία διακόπτεται, αλλά νομίζω ότι όταν συμβαίνουν τέτοιας έντασης καιρικά φαινόμενα ούτως ή άλλως υπάρχει μερική παύση λειτουργίας των τραίνων. Άλλωστε τέτοια φαινόμενα (ελπίζουμε ότι…) δεν συμβαίνουν κάθε μέρα.

Άλλη λύση εγώ, όσο κι αν το σκέφτηκα, δεν βρήκα. Ξέρω ότι κάποιοι χαμογελάνε συγκαταβατικά (το καημένο το παιδί, την ψώνισε…) χρόνια ολόκληρα έρχομαι αντιμέτωπος με αυτό το χαμόγελο, και τα αποτελέσματα είναι αυτά που όλοι ξέρουμε σε τούτη την έρμη πόλη – μια χαρά περνάμε, και πάντα φταίνε οι άλλοι που κάνουν λάθη, ποτέ εμείς, οι αλάθητοι του κόσμου τούτου.

Και με την ευκαιρία, είχε αρχίσει προ-Ντάνιελ έργο για ευθυγραμμίσεις και ηλεκτροκίνηση της γραμμής Βόλου-Λάρισας, τι απέγινε, άραγε, μετά-Ντάνιελ; Και επίσης (πώς έρχονται όλα στη σειρά…) 16 Ιανουαρίου 1972 συνέβη το πρώτο στη σειρά σιδηροδρομικό δυστύχημα με μετωπική σύγκρουση του Εξπρές «Ακρόπολις» με μια εμπορική αμαξοστοιχία μεταξύ Δοξαρά και Ορφανών, 21 νεκροί. 51 χρόνια αργότερα η δεύτερη μετωπική, 57 επισήμως οι νεκροί.

Χώρος και χρόνος τελείωσαν με τον Σιδηρόδρομο, τον οποίο εμείς οι Έλληνες δεν τον έχουμε σε μεγάλη εκτίμηση, προτιμάμε την ρόδα – άλλωστε πάντα «τσάντα, ρόδα και κοπάνα» ήταν τα ιδανικά μας…

Περίσσεψαν πολλά θεματάκια, υγεία να έχουμε ως την επόμενη φορά. Σας αγαπώ ανιδιοτελώς, γεια σας!

Στην φωτογραφία του Γιώργου Νάθενα το πολυβασανισμένο Τραινάκι του Πηλίου μπροστά στα «τσαρδάκια» της Αγριάς (τα οποία «τσαρδάκια» τώρα θυμήθηκαν να απαιτήσουν την απομάκρυνσή του…

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 17.01.2024, αρ.φύλλου 4091)