 |
| Βόλος, παζάρι 1988... |
Μετά την Μεταμόρφωση του Σωτήρος,
την έναρξη του ανανεωμένου αρχέγονου παζαριού, κι ένα «γεμάτο» Σαββατοκύριακο,
καλημέρα και πάλι, αγαπητοί αναγνώστες, όπου ωραία κι αν σας βρίσκει η στήλη,
σε στεριά ή σε θάλασσα. Διάφορα πράγματα (μας) συνέβησαν αυτό το πρώτο
Σαββατοκύριακο του Αυγούστου.
1. Ο Βόλος έχει έναν ακόμη Ολυμπιονίκη, τον Στέργιο Παπαχρήστο, που μαζί με τους Γιάννη Τσίλη, Γιώργο Τζιάλλα
και Γιάννη Χρήστου τερμάτισαν τέταρτοι στην τετράκωπο άνευ πηδαλιούχου, μετά
από κάτι περίεργες αλλαγές στη σειρά των διαδρομών λόγω αέρα. Δεν είναι
μετάλλιο, αλλά η τέταρτη θέση είναι κι αυτή Ολυμπιακή Νίκη. Και αυτός ο αθλητής ανήκει στον ΟΕΑ & ΝΑΒ, όπως και το 2004 ο
Βασίλης Πολύμερος και ο Νίκος Σκιαθίτης, με το πρώτο χάλκινο μετάλλιο στην
ιστορία της ελληνικής κωπηλασίας. Μπράβο, λοιπόν, στον Ολυμπιονίκη Στέργιο,
μπράβο και στους ανθρώπους του ΟΕΑ & ΝΑΒ που καταφέρνουν να βγάλουν
τέτοιους αθλητές μέσα απ’ την «παράγκα». Την οποία παράγκα, Νομάρχες, Δήμαρχοι,
Βουλευτές και όλων των ειδών οι Πρόεδροι έχουν εδώ και πολλά χρόνια υποσχεθεί
ότι θα «αναβαθμίσουν» - με αποκορύφωμα τις υποσχέσεις του τότε Δημάρχου σ’
εκείνη την αξέχαστη τελετή υποδοχής των Ολυμπιονικών μας, το 2004, στην παραλία
– χωρίς ακόμη να έχει γίνει το παραμικρό σ’ αυτή την κατεύθυνση. Ας είναι καλά
ο Όμιλος, οι προπονητές και, κυρίως, οι αθλητές του, που δίνουν την ψυχή τους
και τιμούν την πόλη μας διεθνώς.
2. Βρεθήκαμε (πού αλλού;) ξανά
στον Αη Γιάννη του Αιγαίου, μαζί με χιλιάδες συνανθρώπους και τα επίσης
χιλιάδες σιδερένια κουτάκια τους. Βρήκαμε μία γενικώς βελτιωμένη κατάσταση, με καινούργια καλαθάκια απορριμμάτων και με
αστυνομία να ρίχνει πρόστιμα σε παράνομα οχήματα στον δρόμο και πάνω στον
ποδηλατόδρομο. Εκεί, βεβαίως, και οι ναυαγοσώστες, εκεί και η Κατασκήνωση της
ΧΑΝΘ και η φρεσκοβαμμένη γέφυρα, μόνο η ανακύκλωση απουσιάζει, αλλά αυτή είναι
μία άλλη ιστορία, που θα την πούμε μία άλλη φορά.
3. Ύστερα πήραμε τον δρόμο τον
μακρύ, να πάμε από τον Αη Γιάννη στον Αλογόπορο, για να περάσουμε στο Νησί
Τρίκερι. Αη Γιάννης-Μούρεσι 4,0 χλμ, Μούρεσι-Τσαγκαράδα 4,0 χλμ,
Τσαγκαράδα-Αργαλαστή 32,5 χλμ, Αργαλαστή-Αλογόπορος 42,0 χλμ, σύνολο 82,5 χλμ
με άπειρες στροφές αλλά ανεκτά οδοστρώματα. Ώρες 2 και λεπτά 15
– περίπου Βόλος-Θεσσαλονίκη! Επιστροφή μετά τα μεσάνυχτα, με συντροφιά μια
πανσέληνο δύο ημερών και καμιά δεκαπενταριά αλεπούδες, που κοίταζαν απορημένα τα μεγάλα φώτα που διέλυαν την
νύχτα. Άραγε γνωρίζουν τα ζωντανά ότι πίσω απ’ αυτά τα φώτα καραδοκεί ο
θανάσιμος κίνδυνος των τροχών;
4. Σ’ αυτό το ταξίδι, στον
πηγαιμό, έφτασε η ώρα που η τηλεόραση θα έδειχνε τον τελικό της κωπηλασίας με
την δική μας τετράκωπο. Σταματήσαμε μέσα στην Τσαγκαράδα, σε γνωστό ξενοδοχείο,
και ζητήσαμε να μας επιτραπεί (!) να δούμε στην τηλεόραση τα 5-6 λεπτά που θα
διαρκούσε η κούρσα, εξηγώντας την σπουδαιότητα του αιτήματος. Ένα καλό
παλικάρι, ο νέος ιδιοκτήτης, μας είπε πως πρέπει πρώτα να καθήσουμε στο μπαρ, να παραγγείλουμε και μετά θα μας επιτρέπονταν να δούμε
τηλεόραση… Τον ευχαριστήσαμε για το φιλόξενο πνεύμα του - όχι πολύ ευγενικά,
είν’ αλήθεια – και φύγαμε για ένα άλλο μαγαζί όπου η κυρία μας καλοδέχτηκε,
άναψε αμέσως την τηλεόραση, αλλά δυστυχώς δεν έχει σήμα σ’ αυτό το σημείο της
Τσαγκαράδας! Δύο συμπεριφορές σε απόσταση 200 μ., ας είμαστε καλά σ’ αυτό το μαγικό βουνό.
5. Κυριακή βράδυ, επιστροφή στον
Βόλο. Μπροστά μας, λίγο μετά τα Χάνια, ένα μαύρο τζιπάκι με τρέϊλερ και σκύλο
(έχω και τον – βολιώτικο - αριθμό κρατημένο, δια παν ενδεχόμενον…) πετάει απ’
τ΄ ανοιχτό παράθυρο ένα αναμμένο τσιγάρο! Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει
κανείς την εγκληματική αμέλεια, συνδυασμένη με απύθμενη βλακεία, του συναδέλφου
«φυσιολάτρη» οδηγού. Ποιες καμπάνιες στην τηλεόραση, ποια ενημέρωση, ποια
«αυτονόητα», τίποτε, η βλακεία δεν
παλεύεται, συμπολίτες.
6. Λίγο παρακάτω, η Πορταριά. Φώτα, κόσμος πολύς
στον δρόμο και στα μαγαζιά και το σιδερένιο κομβόι να στριμώχνεται σε
κυκλοφορία δύο κατευθύνσεων εκεί που ούτε μία δεν έπρεπε να υπάρχει. Δεν είναι
πια καιρός να επιτρέψει η Πορταριά να κατασκευαστεί η οδική παράκαμψή της, που
χρόνια τώρα σχεδιάζεται; Καλή είναι η παλιά «σκόνη» των εβραίων εμπόρων, αλλά
εκείνοι εννοούσαν σκόνη παπουτσιών, όχι καυσαέριο αυτοκινήτων. Αν μπορεί
κάποιος να «δει» την Πορταριά χωρίς την διερχόμενη από τα σπλάχνα της
κυκλοφορία, νομίζω ότι θα δει έναν επίγειο παράδεισο, με πολύ περισσότερη σκόνη
παπουτσιών (=πεζούς επισκέπτες), όπου όλοι
θα είναι πολύ ευχαριστημένοι.
Ύστερα φτάσαμε στον Βόλο, μ’ ένα
συνολικό «σκορ» 255 διανυθέντων χιλιομέτρων και αναλόγως, βεβαίως, ελαφρότεροι
σε ευρουλάκια. Και ύστερα έπρεπε να κάνουμε άλλα 60 χιλιόμετρα μέσα στην άγρια
νύχτα, άλλη ιστορία κι αυτό. Καλοκαίρι, τα παιδιά μας κυκλοφορούν σε
κατασκηνώσεις και «ρίβερ πάρτυ» (αν δεν ξέρετε τι είναι αυτό, σκασίλα σας, ούτε
εμείς ξέραμε μέχρι που μάθαμε…), κι εμείς καταπίνουμε χιλιόμετρα. Ας είναι καλά
κι ας μας τρέχουν…
Ολίγον «προσωπικά» τα σημερινά
κυκλο-φ-οριακά, να με συμπαθάτε. Κι ένα παζάρι θα το πάμε, η τελευταία φορά που
πήγαμε ήταν, τεκμηριωμένα, το 1988!! Θα δούμε αν έχει αλλάξει κάτι.
Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 08.08.2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου