αγάπες ...

Καιρός, λοιπόν, τώρα που, πλέον, γνωριστήκαμε και «εδραιωθήκαμε» με τεράστια επισκεψιμότητα (sic!), να σας αποκαλύψω, φίλοι αναγνώστες, και τις υπόλοιπες μεγάλες αγάπες που υπάρχουν στην ψυχή αυτού του ιστολογίου, πέραν, βεβαίως, της πενταμελούς οικογενείας, εμού συμπεριλαμβανομένου.

Η πρώτη, η παλαιότερη, ονομάζεται 58^ο Σύστημα Ναυτοπροσκόπων Βόλου. Ήταν 1963 όταν πρωτοφόρεσα το γαλάζιο προσκοπικό μαντήλι και ήταν 26 Νοεμβρίου 2011 η πιο πρόσφατη φορά που το ξαναφόρεσα, ως πρόεδρος της ένωσης παλαιών προσκόπων του 58^ου. 48 χρόνια, μια φορά πρόσκοπος, πάντα πρόσκοπος, λέμε εμείς.

Η δεύτερη, η νεώτερη, λέγεται Βολιώτικη Χορωδία. Ξεκίνησα να τραγουδάω ως βαρύτονος μαζί της στις 21 Ιανουαρίου 1997 και μέχρι τώρα έχω πάρει μέρος σε 74 επίσημες εμφανίσεις, με τρεις διαδοχικούς μαέστρους, στον Βόλο, στην Ελλάδα και στην Βουλγαρία. Τι ζητάς, αθανασία; λέει ο Νίκος Γκάτσος.

Σ’ αυτές τις δυο αγάπες, που συνυπάρχουν και καθόλου ανταγωνισμό δεν έχουν μεταξύ τους, βρίσκει το μυαλό την ισορροπία του κι η καρδιά το βήμα της. Το Τραγούδι και η Προσκοπική Φιλία – διαχρονικές αξίες της ζωής …

Κατόπιν αυτών των συγκλονιστικών και με την άδειά σας, από τούδε και στο εξής μίγδην ανάμεσα στα τεχνοκρατοκοινωνικοοικονομικοπολιτικού περιεχομένου κείμενα και κειμενάκια θα λάμπουν και μερικά που θα αφορούν αυτές τις δυο αγάπες, στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον!!

Για να μπει λίγο ακόμα φως στη ζωή, και τη δική μου και τη δική σας. Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, λέει ο Γιώργος Σεφέρης.

Ευχαριστώ την αγάπη σας.