κυκλο-φ-οριακα 681 23.09.2011

Βόλος, Σπήρερ-Σπηράκι 1991

Λίγο πριν το τέλος του Σεπτέμβρη, και τα πρωτοβρόχια έκαναν δυναμικά την εμφάνισή τους.

Ευτυχώς, καθυστέρησαν αρκούντως, αλλιώς θα είχε συμβεί ζημιά! Διότι αυτές τις μέρες, αγαπητοί μου, ζούμε στην πόλη ιστορικές στιγμές. Η στήλη, συνεπής στον ρόλο της πηγής πληροφοριών για τον ιστορικό του μέλλοντος, καταγράφει το γεγονός: Από την Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011 έχει ξεκινήσει η μεγαλύτερη επιχείρηση μετακόμισης που έγινε ποτέ σ’ αυτή την πόλη. Μετακομίζουν η Διεύθυνση Πολεοδομίας του (πρώην) Δήμου Βόλου από το κτήριο Τοπάλη-Δημητριάδος, η Διεύθυνση Πολεοδομίας του (πρώην) Δήμου Νέας Ιωνίας από το κτήριο του Μεταξουργείου και η Διεύθυνση Χωροταξίας και Περιβάλλοντος της (πρώην) Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας από το κτήριο της Νομαρχίας, και πηγαίνουν όλες στο κτήριο Σπήρερ, που βρίσκεται στην οδό Μικρασιατών, μεταξύ Μακρινίτσης και Βασσάνη, πίσω από το Υγειονομικό Κέντρο. Στο ίδιο κτήριο στεγάζεται ήδη η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών, η οποία έχει συμπεριλάβει και την Τεχνική Υπηρεσία Δήμων και Κοινοτήτων (ΤΥΔΚ) της (πρώην) Περιφέρειας Θεσσαλίας, κατά συνέπεια εκεί δημιουργείται αυτό που έχουν όλες οι σοβαρές πόλεις της Ευρώπης, το Τεχνικό Δημαρχείο του Μεγάλου Συμπολιτειακού Δήμου Βόλου. Ως σκέψη πολύ καλή. Στην εκτέλεση, βέβαια, κανείς δεν νομίζω να είχε εικόνα του τι επρόκειτο να συμβεί, αλλά σιγά-σιγά, όπως όλα σ’ αυτή τη χώρα, έγινε κι αυτό και η εύρυθμη λειτουργία των νευραλγικών αυτών υπηρεσιών έχει σχεδόν αποκατασταθεί. Υπομονή χρειάζεται κι εδώ.

Υπομονή, υπομονή, πόση υπομονή μπορεί, άραγε, να κάνουμε ο Ελληνικός Λαός, όταν, χωρίς υπερβολή, κάθε στιγμή βομβαρδιζόμαστε από ανεγκέφαλες δηλώσεις και ανεγκέφαλα μέτρα χωρίς τέλος κι αρχή;

Στην περιοχή της Ευαγγελίστριας, ο σχεδιασμός των παρεμβάσεων κατέληξε ομοφώνως και «αισίως» σε μία απόλυτη μπούρδα, με το συμπάθιο. Εκεί που, με την αρχική πρόταση της πρώην Δημοτικής Αρχής της Νέας Ιωνίας, την οποία ξεκίνησε να υλοποιήσει η νυν Δημοτική Αρχή του ενιαίου Βόλου, επρόκειτο να γίνει μια πραγματική ανάπλαση, ν’ αλλάξει όψη όλος ο τόπος, να δημιουργηθεί ένα καινούργιο πολεοδομικό δεδομένο στην πόλη, τώρα θα γίνει μία απλή πλακόστρωση κι όξω από δω. Αλλά κάποιοι θεωρούν επιτυχία τους το ότι θα διατηρηθεί η «μνήμη». Κάτι σαν διαρκές μνημόσυνο, δηλαδή. Κι ο Θεός βοηθός για τον σχεδιασμό του όποιου επόμενου έργου …

Η μνήμη της πόλης. Μια πολύ μεγάλη συζήτηση, που μπορεί να έχει και πολλές απόψεις – δεν είμαστε οι απολύτως ειδικοί περί τούτου. Όμως εκείνο που είναι βέβαιο και πανελληνίως αναγνωρισμένο είναι ότι η δική μας πόλη έχει διατηρήσει τα περισσότερα στοιχεία ιστορικής μνήμης στο δομημένο περιβάλλον της, παίρνοντας υπόψη και τους καταστροφικούς σεισμούς της περιόδου 1954-1957. Μεγάλο ρόλο σ’ αυτό έπαιξε η σοφή απόφαση να αναπτυχθεί το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας σε μία σειρά από υπάρχοντα κτήρια που ανακαινίστηκαν και χρησιμοποιούνται σήμερα αλλά και οι διαρκείς προσπάθειες όλων των Δημοτικών Αρχών Βόλου και Νέας Ιωνίας μετά την μεταπολίτευση, που έφεραν στην ιδιοκτησία μας (μας, μάλιστα, συμπολίτες, δική σας και δική μας και των παιδιών μας περιουσία είναι) το συγκρότημα Τσαλαπάτα, το κτήριο Σπήρερ, το Ωδείο, το Μεταξουργείο, το (υπό κατασκευή) μουσείο της πόλης στην καπναποθήκη Παπάντου, την Κίτρινη Αποθήκη, την Ηλεκτρική Εταιρεία, το εργοστάσιο και την οικία Αδαμόπουλου, το αθλητικό κέντρο στο Καραγάτς, τα κτήρια του Απεντομωτήριου και του Στρυχνόκαρπου στα Παλιά κι άλλα πολλά που «δε μου ‘ρχονται» τώρα. Και ήταν λάθος, που με κάποιον τρόπο θα το πληρώσει η πόλη, το ότι δεν αποκτήθηκε στα αμέσως προηγούμενα χρόνια το συγκρότημα Γκλαβάνη, στην οδό Παπαδιαμάντη – είναι πραγματικά αστεία, πιστέψτε με, συμπολίτες, τα ποσά δανεισμού που έχει «στην πλάτη του» ο Δήμος Βόλου, αστεία για τα δεδομένα της γενικής οικονομικής κατάστασης όλων των Δήμων αυτής της έρμης χώρας, αστεία ακόμη και για τα οικονομικά δεδομένα του ίδιου του Δήμου μας.

Άλλο τίποτε σημαντικό δεν ξέρουμε να συμβαίνει αυτόν τον καιρό. Περιμένουμε να δούμε πότε θα ξεκινήσει το προ μακρού δημοπρατημένο έργο που προβλέπει ανάπλαση του παραλιακού μετώπου από τα Πευκάκια μέχρι την Πλαζ Αλυκών και τμημάτων στα Παλιά και διασύνδεση με το υπάρχον δίκτυο ποδηλατοδρόμων.

Αυτά για σήμερα. Στη φωτογραφία ένα μικρό τμήμα του κτηρίου Σπήρερ, τον Ιούνιο 1991, όταν ξεκινούσαν από τον Δήμο οι εργασίες για την επαναχρησιμοποίηση της παλιάς καπναποθήκης. Το δικό μας ενδιαφέρον σ’ αυτή τη φωτογράφιση ήταν ο φοίνικας, δίπλα από την είσοδο. Σήμερα, 20 χρόνια μετά, ο φοίνικας αυτός έχει φτάσει στο ύψος της στέγης και είναι, δυστυχώς, νεκρός, χωρίς να έχει υπάρξει στο μεταξύ καμία ανθρώπινη παρέμβαση.

Την αγάπη μας σ’ όλους σας. Γεια-χαρά.
(δημοσιεύτηκε Τετάρτη 28.09.2011)