κυκλο-φ-οριακα 1171, 22 Νοεμβρίου 2023

 

Καλημέρα συμπολίτες και απανταχού ανα-γνώστες/-γνώστριες, (έτσι μας προέκυψε και η καινοφανής λέξη «βουλεύτρια». μαθητής-μαθήτρια, φοιτητής-φοιτήτρια, νικητής-νικήτρια, αναγνώστης-αναγνώστρια, κάποιοι είπαν γιατί όχι και βουλευτής-βουλεύτρια και… τρελάθηκαν τα λεξικά. τώρα περιμένω το δικαστής-δικάστρια και το πολιτευτής-πολιτεύτρια (κι μερικά άλλα σχετικά…) ώστε να εμπλουτιστεί αρμοδίως το ταλαίπωρο λεξικό της Ελληνικής μας Γλώσσας).

Τις τελευταίες μέρες ταξιδεύω, πάλι, πολύ με το ΙΧ NISSAN μου – σαν να λέμε είμαι γιωταχής, μια έκφραση δημοφιλέστατη τότε, στην δεκαετία του ’60, όταν ξεκινούσε, ουσιαστικά, στην Ελλάδα η απόκτηση ιδιωτικής χρήσης οχημάτων από τους πολίτες με «μεσαία» εισοδήματα. Ταξιδεύω, πληρώνω πανάκριβη βενζίνη και πανάκριβα διόδια (με προσφορές, εννοείται…) και η μόνη μου διασκέδαση είναι το ραδιόφωνο, αυτό το άλλο «μαγικό» μέσον της δεκαετίας του ’60, που ως γιαπωνέζικο τρανζιστοράκι απελευθερώθηκε από την σκλαβιά της πρίζας και βρέθηκε «δια νυκτός» στα χέρια και στην καρδιά όλων των Ελλήνων. Τώρα το ραδιόφωνο επιζεί στην τεχνολογική λαίλαπα, εξακολουθεί να ακούγεται παντού, ακόμα και με απλικέσιο (!) στο κινητό, και είναι η καλύτερη συντροφιά στο ταξίδι. Προσωπικά προτιμώ λίγη πρωινή ενημέρωση από δύο συγκεκριμένα τοπικά ραδιόφωνα και ύστερα ΕΡΤ Δεύτερο Πρόγραμμα, σταθερά και αδιαπραγμάτευτα – και ηρεμεί η ψυχή μου, ώστε το σώμα και οι αισθήσεις να αφιερωθούν ολοκληρωτικά, όπως πρέπει, στην οδήγηση.

Μια είδηση που ακούω κάθε μέρα στο Δεύτερο (και παύει, ίσως, να είναι είδηση…) είναι το πόσο «πηγμένοι» είναι οι αθηναϊκοί δρόμοι και πόσο μεγάλες είναι οι καθυστερήσεις στις διάφορες διαδρομές. Ιστορίες καθημερινής τρέλας, οι άνθρωποι ξεκινούν για τη δουλειά τους και δεν ξέρουν πότε θα φτάσουν και οι εργοδότες αναγνωρίζουν αποκλειστικά και μόνο τον χρόνο που ο εργαζόμενος βρίσκεται στο πλαίσιο της εταιρείας, οι άνθρωποι ξεκινούν για ένα θέατρο δυο ώρες πριν την έναρξη προκειμένου να φτάσουν και να παρκάρουν. Αβίωτη πόλη. Το μετρό κάνει ό,τι μπορεί, οι επίγειες συγκοινωνίες δεν βοηθούν, το πρόβλημα δεν έχει λύση. Ανάλογα και στην Θεσσαλονίκη (κάποιος την χαρακτήρισε «κουρασμένη πόλη»…), όπου το μετρό καθυστερεί απαράδεκτα άνευ λόγου και η λύση, ξαφνικά, αφού ακυρώθηκε οριστικά (?) η υποθαλάσσια αρτηρία, βρέθηκε στον εναέριο αυτοκινητόδρομο, fly over επί το επιστημονικότερον, ο Θεός βοηθός.

Ευτυχείς πρέπει να νιώθουμε εμείς οι επαρχιώτες, παρά το ότι κι εμείς βιώνουμε ίδιας φύσης αλλά πολύ χαμηλότερης έντασης φαινόμενα. Ευτυχείς, κι ας μην το αναγνωρίζουμε, ζαλισμένοι, κάποιες φορές, από τα φώτα του αθηναϊκού «λάιφστάιλ», το οποίο εμείς οι ίδιοι συντηρούμε. Βέβαια θα μπορούσαμε να είμαστε και ευτυχέστεροι εδώ στον όμορφο Βόλο αν δεν είχαμε την ατυχία να βρεθεί στον δρόμο μας ό,τι χειρότερο έχει να επιδείξει η ελληνική πολιτική σκηνή μετά τον Άδωνη, τον Σκέρτσο και τον Καιρίδη…

«Γράψι κι κλάψι!», που έλεγε κι ο Μπάρμπα Γιώργος στον Γραμματικό Καραγκιόζη.

Το Εθνικό Στάδιο Βόλου κατασκευάστηκε από το Κράτος, από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, ήταν έτοιμο το 1962. Τα επίσημα εγκαίνιά του έγιναν στις 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου 1965 με αγώνες στίβου «Βενιζέλεια», που έγραψαν ιστορία. Από την πρώτη μέρα το γήπεδο του Σταδίου αποτέλεσε την έδρα του Ολυμπιακού Βόλου και γνώρισε ημέρες μεγάλης δόξας. Της Ποδοσφαιρικής Ομάδας που υπάρχει από το 1937 και που μέχρι τότε χρησιμοποιούσε το ο-Θεός-να-το-κάνει-γήπεδο οικόπεδο ιδιοκτησίας του Κυνηγετικού Συλλόγου στην βόρεια όχθη του χειμάρρου Αναύρου, τώρα βρίσκεται μπαΐρι ανάμεσα στο 2^ο Γυμνάσιο/Λύκειο και στο 22^ο Δημοτικό, υπάρχουν ακόμη υπόλοιπα υποτυπωδών κερκίδων, για όσους ξέρουν να βλέπουν. Η μαρμάρινη πλάκα που είναι αναρτημένη στην κεντρική είσοδο του Εθνικού Σταδίου γράφει επί λέξει: «Η Επιτροπή Διοικήσεως ευχαριστούσα τον Σκοπευτικόν Σύλλογον Βόλου δια την δωρεάν παραχώρησιν των εδαφών εφ’ ων ανηγέρθη το Εθνικόν Στάδιον Βόλου κατά τα έτη 1954-1968» (προφανώς οι εργασίες διαμόρφωσης όλων των χώρων ολοκληρώθηκαν το 1968). Αργότερα κατασκευάστηκαν στο σημείο, πάλι από το Κράτος, κλειστό και ανοικτό κολυμβητήριο (ίσως το καλύτερο στην Ελλάδα μετά το ΟΑΚΑ) και κλειστό γυμναστήριο και όλα μαζί πήραν το όνομα Εθνικό Αθλητικό Κέντρο (ΕΑΚ) Βόλου διότι πράγματι ήταν ένα από τα πιο οργανωμένα ελληνικά Αθλητικά Κέντρα, κυψέλη για τα παιδιά, αλλά και τους μεγάλους Βολιώτες. Αργότερα προστέθηκαν οι επίσης πρωτοποριακές εγκαταστάσεις της Νέας Ιωνίας (το «μικρό ΟΑΚΑ» κατά τον κύριο Όσβαλντ, το 2004…) και ο Βόλος ήταν πράγματι μια προνομιούχα πόλη στο θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων.

Το ΕΑΚ πέρασε στην δικαιοδοσία του Δήμου Βόλου το 2002, με πρώτο Πρόεδρο Διοικητικού Συμβουλίου τον Κύριο Τάσο Στρατηγόπουλο, όπως μου είπε ο ίδιος «από στήθους» σήμερα, 21.11.2023 (όσοι γνωρίζουν τον Κύριο Τάσο αντιλαμβάνονται γιατί αναφέρω αυτές τις λεπτομέρειες…). Τον Αύγουστο 2004 λειτούργησε άψογα ως Ολυμπιακό Προπονητήριο για τις εθνικές ομάδες που συμμετείχαν στο Ολυμπιακό Τουρνουά Ποδοσφαίρου στο Πανθεσσαλικό Στάδιο. Το 2008 το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου αφιέρωσε το Κολυμβητήριο στον δεινό Βολιώτη κολυμβητή Ιάσονα Ζηργάνο – το 2022 η εξωτερική πισίνα αφιερώθηκε στον Ιωάννη Αντωνόπουλο. Τον Ιανουάριο 2015 το Δημοτικό Συμβούλιο Βόλου αφιέρωσε το Στάδιο, και πολύ σωστά έκανε, στον μεγάλο Βολιώτη ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού Βόλου Τάκη Συνετόπουλο (1948-2013).

Αυτά τα ολίγα, από την (άγνωστη) Ιστορία αυτής της πόλης, που την λυμαίνονται άσχετοι. Θα επανέλθουμε, γεια σας.

Στην ιδιόχειρη φωτογραφία… δια του λόγου το αληθές.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 22.11.2023, αρ.φύλλου 4054)