κυκλο-φ-οριακα 1169, 8 Νοεμβρίου 2023

Πάμε γι’ αλλού, πάμε γι’ αλλού / Μονάχα η τρέλα του μυαλού μας έμεινε αμανάτι

Σ' αυτού του κόσμου το τουρλού / Γίναμε εμείς τ' αλάτι (Γιώργος Ζήκας, Γιώργος Νταλάρας, 1994)

«Του κόσμου το τουρλού», τι έμπνευση στιχουργική! Εκτός από το γνωστό φαγητό, οι γονείς μου χρησιμοποιούσαν την έκφραση «όλα τουρλού-τουρλού μανιφατούρα» για να χαρακτηρίσουν μπερδεμένα πράγματα. Κι αυτό το «Πάμε γι’ αλλού» (πολύ πριν το «πάμε κι όπου βγει»…) δεν ξέρετε πόσες φορές το ‘χουμε σκεφτεί αληθινά, να πάμε αλλού, σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη, που κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει. Να αλλάξουμε ζωή, που λέει κι ο Σεφέρης.

Μάϊος 1984, πηγαινοερχόμουν με το τραίνο Βόλο-Λάρισα (πάει και αυτό, σε δύο χρόνια, λέει, και βλέπουμε, λέω εγώ…) ως νέος Μηχανικός στην τέως 2^η ΠΥΔΕ (Περιφερειακή Υπηρεσία Δημοσίων έργων, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ήταν «τέως»…) Λάρισας, κι εκεί, μέσα στην οτομοτρίς, έγραψα ένα (περίπου) ποίημα με τίτλο «Από τις πολιτείες της τάξης στις πόλεις της λάσπης» και λέω να το μοιραστώ μαζί σας:

«Μια γη πλατιά, μακριά, επίπεδη μητέρα / Χωρίς ανησυχία του ματιού και / Χωρίς αναπαμό του ανθρώπου /

Μια γη χωμάτινη, ψιλή, ελπιδοφόρα / Ανθεκτική στ’ ατσάλινα ανθρώπινα εργαλεία /

Αδύναμη στον άνεμο / Και στο εξ ουρανών νερό. / Ο κάμπος. Η αρχή, η μήτρα, η καρδιά. /

(Ο κάμπος.) Το στάρι, το τεύτλο, το μπαμπάκι / (Ο κάμπος.) Το χώμα, η σκόνη, η λάσπη.

Χωρίς ανησυχίες, δίχως εξάρσεις.»

Τότε δεν είχα τίποτε με την λάσπη, απλή αντιδιαστολή έκανα με τις εύτακτες πόλεις της Γερμανίας, από τις οποίες προ ολίγου μόλις είχα φύγει. Δεν είχα τίποτε με την λάσπη…

Οδηγούσα προχθές στην οδό Αχιλλέως (του ήρωος, μην μπερδευτούμε…) λίγο πριν την ταλαίπωρη Ρήγα Φεραίου και την Πλατεία του ΔΙΕΚ. Ένας συμπολίτης, καταφανώς καταπονημένος, στο στενό πεζοδρόμιο έξω από την αυλή του, προσπαθούσε να καθαρίσει κάποια λασπωμένα αντικείμενα – ίσως εξαρτήματα κάποιου μηχανήματος. Σταμάτησα κι αλλάξαμε μερικές κουβέντες, κράτησα ένα στενάχωρο «υπομονή, τι άλλο;» κι ένα «φοβόμαστε την επόμενη βροχή». Νομίζω ότι τα δύο αυτά σχόλια αποτυπώνουν άριστα την ψυχολογική κατάσταση όσων είχαν την «ατυχία», όπως είπε και ο εξαίρετος κύριος Βορίδης.

Και ο Άρχοντας βαρέθηκε να βγάζει φωτογραφίες με την μάνικα και είπε να βγάλει μερικές με την περιβόητη κυρία Τατιάνα Στεφανίδου. Δεν φταίει αυτός, αυτός τόσος είναι, αυτά που αναμενόταν είπε. Η κυρία φταίει και οι όμοιοί της, πρωινοί και μεσημεριανοί φωστήρες, που νομίζουν ότι έχουν να κάνουν απλώς με έναν κλόουν, ο οποίος θα τους ανεβάσει την ρημάδα την τηλεθέαση, και του παραχωρούν βήμα για να λέει ανενόχλητος τα γνωστά σ’ εμάς αλλά άγνωστα σ’ αυτούς. Ούτε το ότι επιμένει στο γιαούρτωμα των δημοσιογράφων (μόλις προχθές, στην Συνέλευση των Ξενοδόχων το ζήτησε επιτακτικά κι ύστερα αποχώρησε…) λέει τίποτε σ’ αυτές τις «απρόσιτες κορυφές της δημοσιογραφίας», παρ’ όλο που οι Ενώσεις, στις οποίες, τυπικά, ανήκουν, έχουν βγάλει καταδικαστικές ανακοινώσεις.

Ολοκληρώθηκε, έμαθα, και η δεύτερη γέφυρα Μπέλεϋ στον Εθνικό Δρόμο Ε 34 ανάμεσα στον Κισσό και το Μούρεσι, στο (φοβερό και τρομερό) ρέμα της Μαυρούτσας. Ο Sir Donald Coleman Bailey (1901-1985, ονομάστηκε Sir το 1946) ήταν Άγγλος Πολιτικός Μηχανικός, δημόσιος υπάλληλος σε στρατιωτική υπηρεσία, και επινόησε αυτή την εύκολα και γρήγορα συναρμολογούμενη γέφυρα, χωρίς ιδιαίτερα εργαλεία αλλά μόνο με την μυϊκή δύναμη των στρατιωτών, το 1936 και βελτίωσε στα 1940-41, για τις ανάγκες του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου (η αγγλική Wikipedia παρέχει αρκετές πληροφορίες). Ο στρατάρχης Μοντγκόμερυ φέρεται να έχει δηλώσει ότι χωρίς τις γέφυρες Μπέλεϋ δεν θα είχε κερδηθεί ο πόλεμος. Για τις ανάγκες του Ελληνικού Στρατού το 1940-41 τα μεταλλικά τμήματα κατασκευάζονταν στο εργοστάσιο των Αδερφών Γκλαβάνη, στον Βόλο, σύμφωνα με μαρτυρία του πατέρα μου, ο οποίος ήταν στα γραφεία του εργοστασίου από το 1936. Οι γέφυρες Μπέλεϋ παραμένουν ως βασικό υλικό στο Μηχανικό του Στρατού και επιπλέον χρησιμοποιούνται παγκοσμίως ευρύτατα σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών. Εξ ου και οι δύο στην πληγείσα Μαγνησία, στον Μπελεγρίνο και στην Μαυρούτσα – ίσως να χρειαζόταν και μία τρίτη στην Άλλη Μεριά, στο ρέμα της Πατωσιάς.

Στις υπόλοιπες περιοχές του Νομού μας, π.χ. Αγριά, Μηλίνα, Πάλτση, Πλατανιάς, Αη Γιάννης τρομακτικές φωτογραφίες βλέπω (χάρη και στον άοκνο εξερευνητή της Ελλάδος απάσης κ. Κυριάκο Παπαγεωργίου, τον οποίο ευχαριστώ και δημοσίως) ενέργειες αποκατάστασης δεν βλέπω και δεν ακούω. Βεβαίως και άλλα πράγματα δεν ακούω, αόκνως, και εγώ, ερευνώ τας γραφάς και τας υπογραφάς και επιφυλάσσομαι αναλόγως και μακροσκοπικώς.

Παραμένω διάπυρος προς Κύριον ευχέτης, γεια σας! (Και μια ιστοριούλα σχετικά με αυτό το «γεια σας», που από την πρώτη μέρα μέχρι σήμερα, 1169 φορές, κλείνει την στήλη. Ο αείμνηστος καθηγητής μου Θεολόγος Βασίλης Κοτσμανίδης, τακτικός αναγνώστης της στήλης, κάθε φορά που συναντιόμασταν μου έλεγε ιδιαίτερα πόσο του άρεσε αυτό το ζεστό, φιλικό «γεια σας»).

Στην φωτογραφία, Λωρίδα της Γάζας, Οκτώβριος 2023.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 08.11.2023, αρ.φύλλου 4044)