Χριστός Ανέστη συν-Έλληνες. Γιορτάσαμε όπως
έπρεπε το Άγιο Πάσχα, ήσυχα κι απλά, ψάλλαμε τα εγκώμια, συνοδέψαμε τον Επιτάφιο
και φάγαμε λίγο, δια τον φόβον της χοληστερίνης. Δια τον αυτόν φόβον, μακριά
από εμάς, το πρωί του Μεγάλου Σαββάτου κάναμε έναν θαυμάσιο περίπατο με βήμα
ταχύ στον παραλιακό δρόμο των Αλυκών, που έχει τρία ονόματα: Γεωργίου Παπαδάκου
(του Νομάρχου), Ηρώων Πολυτεχνείου και Λεμάν (γαλλιστί Le Mans, η πόλη της Γαλλίας, 200 km νοτιοδυτικά του
Παρισιού, που είναι αδελφοποιημένη με τον Βόλο, από την πρώτη περίοδο Δημαρχίας
Μιχάλη Κουντούρη, αν δεν απατώμαι, και στην οποία διεξάγεται από το 1923
συνεχώς κάθε χρόνο ο περίφημος αγώνας ταχύτητας-αντοχής αυτοκινήτων «οι 24 ώρες
του Λεμάν»).
Σ’ αυτήν, που λέτε, την διαδρομή συναντά κανείς ωραία
πράγματα, όπως ο πεζοποδηλατόδρομος με τα ωραία παγκάκια και τα φωτοβολταϊκά
φωτιστικά, που δεν έχει κλείσει ακόμη πενταετία ύπαρξης (Ιανουάριος 2014,
Δημαρχία Σκοτινιώτη), ο κατασκευασμένος πεζόδρομος της οδού Λεμάν, που ανάγεται
στο έτος 2001 (Δημαρχία Μήτρου), η πεζοδρόμηση της οδού Ηρώων Πολυτεχνείου από
την Πλαζ μέχρι την Λεμάν το 2010 μαζί με το άνοιγμα της οδού Αγησάνδρου (Δημαρχία
Βούλγαρη) και ανάμεσα η Πλαζ του ΕΟΤ, από την δεκαετία του 1960. Τότε που ο
Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού έκανε την Ελλάδα γνωστή στα πέρατα της
οικουμένης και δημιούργησε μία ολόκληρη σειρά από πραγματικές υποδομές
τουρισμού, μεταξύ των οποίων σημαντικότερες τα ξενοδοχεία ΞΕΝΊΑ. Μαζί και οι
Πλαζ, από την προσφιλή, τότε, στο ελληνικό κράτος γαλλική γλώσσα, για να
κολυμπούν οι Έλληνες και οι Ξένοι με ανέσεις και με μικρό αντίτιμο στις όμορφες
ελληνικές παραλίες.
Ευνοημένη από τον ΕΟΤ περιοχή ο Βόλος και το Πήλιο. Δύο
ΞΕΝΊΑ στο Βουνό, Πορταριά-Τσαγκαράδα, και ένα στον Βόλο, μία οργανωμένη πλαζ
στην περιοχή των Αλυκών. Χαζεύαμε εμείς οι μικροί, τότε, που πηγαίναμε με την
βενζίνα για μπάνιο στην πλαζ, μ’ αυτό που γινόταν με τα ρούχα μας: καμπίνα
χτιστή, σάκος με κρεμάστρα, εκεί κρεμούσαμε τα ρούχα μας, φορούσαμε το μαγιώ,
κι ύστερα χτυπούσαμε στο πίσω παράθυρο που άνοιγε σε έναν ενιαίο μεγάλο χώρο, μας
άνοιγε μια κοπέλα, της παραδίδαμε τον σάκο με τα κρεμασμένα ρούχα μας, μας
έδινε αυτή μια μεταλλική μάρκα μ’ ένα νούμερο χτυπημένο απάνω (πολύ αργότερα
έμαθα ότι έτσι λειτουργούν όλες οι γκαρνταρόμπες στον κόσμο) κι όταν τελειώναμε
το μπάνιο μας ξαναμπαίναμε σε μια καμπίνα, χτυπούσαμε στο πίσω παράθυρο, δίναμε
την μάρκα μας και η κοπέλα μας έφερνε τα ρούχα μας. Χλιδή. Δηλαδή απλά πράγματα,
αυτονόητα εκείνη την εποχή, που στα δικά μας επαρχιώτικα μάτια φάνταζαν
εξωπραγματικά.
Ύστερα σταδιακά τα πράγματα άλλαξαν. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης
με την Ολυμπιακή του Αεροπορία συνεργαζόταν πολύ στενά με τον ΕΟΤ, οι επόμενοι
επιχειρηματίες του τουρισμού προσπάθησαν με νύχια και δόντια να «απαλλαγούν»
από αυτόν τον Οργανισμό, ο οποίος έκανε και μόνος του ό,τι μπορούσε ώστε να
απαξιωθεί σ’ έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό που μόνο κάποιες εγκρίσεις
δικαιούται, πλέον, να δίνει.
Τα περιουσιακά στοιχεία, ξενοδοχεία, πλαζ, μαρίνες,
παραδοσιακοί ξενώνες παραχωρήθηκαν στους οικείους Δήμους ή επιστράφηκαν στους
ιδιοκτήτες, τέλος.
Το ΞΕΝΊΑ του Βόλου πέρασε στον Δήμο κάποτε στις αρχές της
δεκαετίας 1990 και τα εγκαίνια της καινούργιας περιόδου λειτουργίας του, με
ιδιοκτήτη τον Δήμο και ενοικιαστή-λειτουργό ιδιώτη έγιναν το καλοκαίρι του
1993. Από εκείνη την περίοδο πρέπει να ανήκει ιδιοκτησιακά στον Δήμο Βόλου και
η Πλαζ των Αλυκών.
Από τότε μέχρι σήμερα ενώ το ξενοδοχείο λειτουργεί, κατά
την γνώμη μας, πολύ καλά (χωρίς να ξέρουμε ακριβώς αν και πόσα ενοίκια
καταβάλλονται στον Δήμο…), η πλάζ μια κλαίει - μια γελάει. Τώρα είναι πάλι στο
«κλαίει». Με μαύρο δάκρυ.
Το άσχημο σημείο της παραλιακής μας διαδρομής, όλη
αυτή η τεράστια, για αστικό περιβάλλον, έκταση. ‘Όπου υπάρχει τέτοια
εγκατάλειψη που μας πονάει η ψυχή. Δεν ξέρουμε ποια είναι τα σχέδια της
Δημοτικής Αρχής για φέτος, αν υπάρχει, ποιος είναι ο παραχωρησιούχος, αν θα
λειτουργήσει και πότε – τίποτε δεν ξέρουμε.
Και είναι κρίμα μια τέτοια εγκατάσταση να απαξιώνεται συνεχώς.
Αν θυμάμαι καλά, το 2013 που είχε υπογραφεί μια σύμβαση με κάποιους
επιχειρηματίες (χωρίς ή με εισαγωγικά, όπως απεδείχθη αργότερα…) εκ Μυκόνου,
μιλούσαν για επένδυση της τάξης των 700.000 €!! Που, βεβαίως, δεν έγινε ποτέ!
Από εκείνη την περίοδο είναι και η σημερινή μας
φωτογραφία: ένα «εργοτάξιο» που δεν ολοκληρώθηκε τότε. Άραγε θα ολοκληρωθεί
ποτέ;
Προκαταβολικά Χρόνια Πολλά στην Ζωή. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 19.04.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου