Καλημέρα συμπολίτες. Φουριόζος ο
νέος χρόνος, ασφαλιστικά ζητήματα για την Κυβέρνηση, νέος Πρόεδρος στην
αξιωματική αντιπολίτευση, τρομοκρατικές δράσεις σε Αίγυπτο και
Κωνσταντινούπολη, παραίτηση διοίκησης στον Ολυμπιακό Βόλου, νερό στα υπόγεια
του όχι parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος, τελείωσε
και η περίοδος των λαμπιονιών, μείναμε μόνοι με τα προβλήματά μας ο καθένας. Έφυγε
κι ο Χρήστος χτυπημένος απ’ τον καρκίνο, ακόμη ένας νέος άνθρωπος θύμα αυτής
της, εν τέλει, ανίατης αρρώστιας.
Προτάσεις για την μεταρρύθμιση
του ασφαλιστικού συστήματος διαβάζω (και δεν πολυκαταλαβαίνω…) και «μέτωπο
φορέων κατά του ασφαλιστικού» απ’ την άλλη πλευρά. Και θυμάμαι ένα άλλο
«μέτωπο», το 2001, εναντίον των προτάσεων για το ίδιο πολύ δύσκολο θέμα από τον
τότε Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων της Κυβέρνησης Σιμήτη (ΠαΣοΚ)
κ. Τάσο Γιαννίτση. Μέσα στα προηγούμενα μνημονιακά χρόνια άκουσα πολλούς
«σοφούς» (πολλοί από τους οποίους συμμετείχαν στο τότε μέτωπο, και μέσα από το
ΠαΣοΚ) να λένε ότι «αν είχε εφαρμοστεί το ασφαλιστικό Γιαννίτση δεν θα είχαμε
φτάσει στη σημερινή κατάσταση των ταμείων» και αναρωτιέμαι τι, επιτέλους,
γίνεται σε τούτη τη χώρα. Είναι, άραγε, κομματικό θέμα η ασφάλιση όλων μας;
Είναι όλοι τρελοί ή πληρωμένοι εγκληματίες αυτοί που κατά καιρούς διατυπώνουν
ολοκληρωμένες επ’ αυτού προτάσεις; Είναι, τελικά, ένα πρόβλημα που μπορεί να
βρει μια μονοσήμαντη και αποδεκτή από όλους λύση, έτσι όπως διαρθρώνεται σήμερα
η ελληνική μας κοινωνία, όπου ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι του άλλου; Δεν
ξέρω, δεν μπορώ να απαντήσω. Είναι πολλοί αυτοί που θεωρούν ότι μπορούν, κι ο
καθένας λέει το δικό του παραμύθι προσπαθώντας απλώς να με πείσει ότι αξίζει
τον χαρακτηρισμό του σοφού.
Η εκλογή Προέδρου είναι πάντα ένα
σημαντικό πολιτικό γεγονός, το οποίο, ως αμιγώς τέτοιο, δεν ανήκει στον τομέα
ενδιαφερόντων της στήλης. Η Ιστορία καταγράφει και αποδίδει.
Οι τρομοκρατικές δράσεις
εντείνονται και πολλαπλασιάζονται σ’ όλον τον κόσμο, σ’ έναν κόσμο που
εξακολουθεί να θεωρεί ότι η ασφάλεια είναι πιο σημαντική από την ελευθερία. Κι
όσο οι νόμοι και οι διατάξεις των δυνάμεων ισχυροποιούνται τόσο, πολύ φοβάμαι,
αυτού του είδους τα φαινόμενα θα αυξάνονται. Πιστεύω ότι μόνο μια πραγματική,
μακροχρόνια παγκόσμια ειρήνη μπορεί να φέρει αποτελέσματα, όμως ποιος μιλάει
σήμερα για κάτι τέτοιο; Οι Βέλγοι που «είχαν πληροφορίες» νέκρωσαν την
πρωτεύουσα της Ευρώπης για τρεις μέρες κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος γέλασε με την
αφέλεια (για να μην πω τίποτε άλλο…) τους. Ο Σουλτάνος της Ιστανμπούλ νομίζει
ότι θα ξαναστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ο Άρχων της Β.Κορέας κάνει
δοκιμές βομβών υδρογόνου. Η απίθανα και για εμάς ανεξήγητα χαμηλή τιμή του
πετρελαίου απειλεί ολόκληρη τη δομή του αραβικού κόσμου και το Ισλάμ
ταλανίζεται από τις εσωτερικές του αντιφάσεις, που ήταν επί αιώνες κρυμμένες
κάτω ακριβώς απ’ το (ιπτάμενο;) χαλί του μαύρου χρυσού. Το απόλυτο χάος. Και σ’
αυτό το θέμα υπάρχουν (παντού υπάρχουν, δυστυχώς…) σοφοί αναλυτές που αναλύουν
τον κακό μας τον καιρό και λύση δεν βρίσκουν.
Αλλά αυτά είναι θέματα για
σοφούς. Τα δικά μας είναι πιο πεζά, τετριμμένα θα τα έλεγα. Π.χ. η παραίτηση
της διοίκησης του αγαπημένου μας Ολυμπιακού – πλήγμα. Που πιθανότατα έχει και
πολιτικές διαστάσεις, στον βαθμό που είναι πολιτική αυτό που συμβαίνει στον
Δήμο του Βόλου. Εμείς τι να πούμε; Να ευχηθούμε μόνο μπορούμε να υπάρξει ένας
καλύτερος «επενδυτής» (αυτές κι αν είναι επενδύσεις…) γι’ αυτή την ποδοσφαιρική
ομάδα της πόλης μας, πού τόσα και τόσα, καλά και κακά, έχει περάσει στην
μακρόχρονη πορεία της. Αν και φοβάμαι ότι οι τέτοιου είδους επενδυτές, γενικά
μιλώντας, άλλα πράγματα και όχι το ποδόσφαιρο έχουν στο μυαλό τους.
Ύστερα το «γκαράζ» της Φιλελλήνων
με τα εφτά υπόγεια, που γέμισαν νερό. Όλη αυτή η ιστορία με αυτό το έργο είναι
θλιβερή, από την πρώτη στιγμή, να θυμάστε: 2006, με Αντιδήμαρχο Τεχνικών
Υπηρεσιών μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία αυτού του τόπου. Ένα έργο τεχνικά
πολύ δύσκολο, που κατακυρώθηκε με διαγωνισμό σε μια εταιρεία μάλλον άγνωστη,
αφού αποκλείστηκαν όλοι οι άλλοι συμμετέχοντες και άρα αποκλείστηκε η
δυνατότητα διαδοχής στο έργο, όπως προβλέπει η σχετική νομοθεσία. Η εταιρεία
κουτσά-στραβά κατασκεύασε με τεράστιο κόστος το υπόγειο, 19 μέτρα βάθος, σχεδόν
ολόκληρο μέσα στο νερό, πάσσαλοι σε βάθος 34 μέτρων, άπειροι τόνοι οπλισμένου
σκυροδέματος (μπετόν) για πλάκες και διαφραγματικούς τοίχους, και κάπου εκεί
κήρυξε πτώχευση. Η συνέχεια είναι το ίδιο τραγική, ένας βολιώτης καλός
επιχειρηματίας προσπάθησε να δώσει συνέχεια και παραλίγο να καταστραφεί και εδώ
και κάποια χρόνια «τρέχει» η νομική διαδικασία έκπτωσης του αρχικού (και
μοναδικού…) εργολάβου. Το υπόγειο μένει ως είχε. Και τώρα έχει γεμίσει με νερό,
ανερχόμενο προφανώς – μάλλον θαλασσινό, δεδομένου ότι καμία τέτοιου είδους
κατασκευή στον κόσμο, όσο στεγανοποιημένη κι αν κατασκευάζεται, δεν λειτουργεί
χωρίς αντλίες απάντλησης των όποιων υδάτων απειλούν με εισροή. Στην προκείμενη
περίπτωση προφανώς δεν λειτουργούσε καμία αντλία, ποιος ξέρει από πότε. Και το
νερό γέμισε την τσιμεντένια δεξαμενή με τα 19 μέτρα βάθος και το εμβαδόν του
οικοπέδου. Κι άντε βγάλ’ το τώρα αυτό το νερό!
Τέτοια ωραία. Περί λαμπιονιών την
άλλη φορά. Γεια σας.
(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 13.01.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου