κυκλο-φ-οριακα 737 23.01.2013

            737 γίνονται σήμερα τα κυκλο-φ-οριακα! Κι επειδή το νούμερο εμάς μας παραπέμπει στο Boeing 737, το πιο επιτυχημένο επιβατικό αεροπλάνο στην ιστορία των αερομεταφορών, κοντά ήταν και «το πήδημα» στα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα Boeing 787 «Dreamliner», καθώς και η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία για την Ασφάλεια των Αερομεταφορών (ΕΑSA) έδωσε την περασμένη Πέμπτη 17.01.2013 εντολή να παραμείνουν καθηλωμένα στο έδαφος για λόγους ασφαλείας όλα τα αεροσκάφη αυτού του τύπου, που αποτελούν την «ναυαρχίδα» της αμερικανικής εταιρείας. Είχαν προηγηθεί η Ιαπωνία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Χιλή και η Ινδία. Διαβάζουμε ότι κάτι τρέχει με τις μπαταρίες ιόντων λιθίου των αεροσκαφών και το θέμα ερευνάται.

            Αυτά παρεμπιπτόντως, στον αέρα, που λένε. Τα πάντα όλα Μεταφορές είναι.

            Στο αναμεταξύ, 20 χρόνια μετά, η ιστορία επαναλαμβάνεται (;;) Διάσπαση του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τότε λόγω τοπικιστικών συμφερόντων, τώρα λόγω μνημονιακών συμφερόντων. Ήταν 3 Ιανουαρίου 1992 όταν η στήλη δημοσίευσε το σκίτσο του Γιάννη Πολυμενίδη, αντί ευχών δια το νέον έτος, όπου το Πανεπιστήμιο «Πωλείται». Τότε η ανακατωσούρα κράτησε τρία χρόνια περίπου, 1991-1994, Κυβέρνηση και Υπουργοί αλλάξανε, η Διοικούσα Επιτροπή του ΤΕΕ Μαγνησίας παραιτήθηκε, η μείζων μειοψηφία του Δημοτικού Συμβουλίου Βόλου παραιτήθηκε, μεγάλα συλλαλητήρια έγιναν – στο τέλος η διάσπαση τελέστηκε. Το θέμα ξεκίνησε με Κυβέρνηση Μητσοτάκη (11.04.1990-13.10.1993) και Υπουργούς Παιδείας Βασίλειο Κοντογιαννόπουλο (μέχρι 10.01.1991) και Γεώργιο Σουφλιά (μέχρι 13.10.1993) και Πρόεδρο της Διοικούσας Επιτροπής του Π.Θ. Καθηγητή Πέτρο Γέμτο (1990-1993), Συνεχίστηκε με Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (13.10.1993-22.01.1996) και Υπουργούς Παιδείας Δημήτριο Φατούρο (μέχρι 08.07.1994) και Γεώργιο Παπανδρέου (μέχρι 22.01.1996) και Προέδρους Δ.Ε. Καθηγητή Δημήτρη Ψωινό (1993-1993) και Ιωάννη Γεωργάτσο (1993-1998). Η διάσπαση ολοκληρώθηκε με την έναρξη του διδακτικού έτους 1994-95. Αυτά λέει η Ιστορία.

Τώρα δεν ξέρω ακριβώς σε ποια φάση βρισκόμαστε, κάτι ακούω περί μεταφοράς των Παιδαγωγικών Τμημάτων στην Λαμία, μακάρι να κάνω λάθος. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα χρειάζονται ηρεμία στην λειτουργία τους, και τα τελευταία χρόνια μόνο ηρεμία δεν υπάρχει, με τους απανωτούς «μετα(απο)ρρυθμιστικούς» νόμους.

Το ‘χουμε ξαναπεί: το Πανεπιστήμιο είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί σ’ αυτή την πόλη, από το 1881 που άρχισε να γίνεται πόλη.

Και πάλι ήρθε στον νου μου ο Δήμαρχος Νικόλαος Γεωργιάδης (1899-1907) και η εξαιρετική Λογοδοσία του το 1903, όμως το απόσπασμα που υποσχέθηκα δεν είναι ακόμη έτοιμο. Θα γίνει κι αυτό. Όμως, σκαλίζοντας διάφορες ιστορίες, βρήκα τον «περιβόητο» Νόμο ΤΝΗ’ του 1856, έναν από τους θεμελιώδεις Νόμους της ελληνικής πολεοδομίας, ο οποίος στο Άρθρο 7 γράφει επί λέξει (με την τότε ορθογραφία, αλλά μονοτονικά, δυστυχώς…):

«Εάν ο ιδιοκτήτης οικοπέδου ή οικοδομήματός τινος, υποκειμένου εις την υποχρέωσιν της κατασκευής πεζοδρομίου, υπονόμου, περιτοιχίσματος, ή δενδροφυτείας, είναι απών, η προς αυτόν πρόσκλησις, περί ης διαλαμβάνει η παρ. β του άρθρου 4 του παρόντος νόμου, τοιχοκολλάται επί καταφανούς μέρους της ιδιοκτησίας του και δημοσιεύεται, επιμελεία και δαπάνη της Αρχής, εν μια των εν τη πρωτευούση του Κράτους εκδιδομένων εφημερίδων. Μετά παρέλευσιν δε εξήκοντα ημερών από της δημοσιεύσεως ταύτης, δια τους εντός της Επικρατείας, και τριών μηνών, δια τους εκτός, εάν ο ιδιοκτήτης δεν καταβάλη την επιβαρύνουσαν αυτόν αναλογίαν της προς κατασκευήν του πεζοδρομίου ή της υπονόμου δαπάνης, ή εάν δεν περιτοιχίση το οικόπεδόν του, ή δεν ενεργήση την διαταχθείσαν δενδροφυτείαν, το Δημόσιον εκπληροί την υποχρέωσιν αυτού, εγγράφον επί του κτήματος υποθήκην, προς εξασφάλισιν του παρ' αυτού καταβληθέντος ποσού.»

Υποθήκη, λοιπόν, και ο Θεός βοηθός. Βεβαίως, το άρθρο αυτό δεν μπορώ να ξέρω πόσες φορές εφαρμόστηκε και τι αντιδράσεις προκάλεσε, οπωσδήποτε εδώ και πολλά χρόνια είμαστε στο απόλυτο μηδέν. Όπου οι παρόδιοι ιδιοκτήτες έχουν μεν την υποχρέωση κατασκευής του πεζοδρομίου όταν φτιάχνουν καινούργιο σπίτι, πολυκατοικία κλπ, όμως μετά δεν αισθάνονται καμία υποχρέωση συντήρησης αυτής της κατασκευής. Όσες προσπάθειες έχουν κάνει οι Δήμοι να κατασκευάζουν-επισκευάζουν πεζοδρόμια και να χρεώνουν αναλογικά κόστη στους παρόδιους ιδιοκτήτες έχουν αποτύχει. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι, παρόδιοι και μη, (όλοι παρόδιοι είμαστε, άλλωστε) ζούμε με τα πεζοδρόμια των σύγχρονων ελληνικών πόλεων. Για τα οποία όλοι ανεξαιρέτως διαμαρτυρόμαστε αλλά ελάχιστοι ενδιαφέρονται πραγματικά για το τι συμβαίνει έξω απ’ την πόρτα τους. Οι υπόλοιποι τα φορτώνουμε όλα στον Δήμο και απλώς αδιαφορούμε και συνεχίζουμε να διαμαρτυρόμαστε, ο Δήμος πάλι εν γένει αδυνατεί και η ζωή συνεχίζεται…

«Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού / κι αλλού η ζωή μας πάει…» άλλα είχα σκοπό να γράψω, κι άλλα έγραψα τελικά, μέσα στο πέριξ μικρό χάος όπου έπρεπε να συγκεντρωθώ για να φύγει εγκαίρως αυτή η στήλη.

Δεν πειράζει, είπαμε, όλα Μεταφορές είναι, να ‘μαστε καλά. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Τετάρτη 23.01.2013)