κυκλο-φ-οριακα 711 23.05.2012

έλα ο καρεκλάς... στον Περιφερειακό

Καλημέρα, με ελαφρά μεταχρονολογημένες ευχές για τους Κωνσταντήδες και τις Ελενίτσες και με πολλές ευχές για τα παιδιά που γράφουν στις Πανελλαδικές Εξετάσεις – η σκέψη μας είναι κοντά τους, εμείς την περάσαμε πέρυσι, για δεύτερη φορά, αυτή την αγωνία…

Ούτε σήμερα έχουμε κανονική Κυβέρνηση, το ξέρετε αυτό, πάμε για νέες εκλογές στις 17 Ιουνίου, και στο μεταξύ ελάχιστα πράγματα εξακολουθούν να λειτουργούν στην Χώρα.

Π.χ. η ήδη δημοπρατημένη εργολαβία του δικού μας Περιφερειακού κόβει βόλτες Υπουργείο-Ελεγκτικό Συνέδριο και δεν βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση (όπως ήταν πάντοτε στον ελληνικό στρατό, θυμάστε;;…) να βάλει την κατάλληλη υπογραφή του να ξεκινήσει ο εργολάβος που είναι έτοιμος και υπολόγιζε να ξεκινήσει αμέσως μετά το Πάσχα, ήτοι προ ενός μηνός. Τώρα πότε θα βρεθεί η άκρη, τι να σας πω, εγώ καλά-καλά ούτε το όνομα του υπηρεσιακού υπουργού δεν έχω συγκρατήσει – όμως πάλι μην ανησυχείτε, υπάρχουν φύλακες που αγρυπνούν και ήδη έχουν στείλει τις αρμόδιες επιστολές – τι τραβάμε Κυρία μου!!

Τράτζικ! Ύστερα «έπεσαν» πάλι εκείνα τα φανάρια Περιφερειακός-Φυτόκου την προηγούμενη εβδομάδα. Εμείς το ‘χουμε πει ότι κάτι το μυστηριώδες συμβαίνει σ’ αυτόν τον κόμβο, εσείς και οι άλλοι δεν μας πιστεύετε. Αν κάποιος αποτολμήσει να βάλει τίποτε κρυμμένες κάμερες, όλο και κάτι μπορεί να καταγράψουν, πού ξέρεις.

Μια παρόμοια πρόταση έχει ακουστεί – όχι από εμάς πάντως – και για τις ταλαίπωρες κορύνες της οδού Κ.Καρτάλη. Οι οποίες από την περασμένη Πέμπτη ξαναείναι πλήρεις, καθ’ όλον το μήκος, και η πολυταλαίπωρη οδός ξαναβρήκε την ομαλή ροή της. Ομοίως και σε άλλα σημεία έγιναν συμπληρώσεις-αντικαταστάσεις, είναι προφανές ότι ο Δήμος προμηθεύτηκε ικανό αριθμό κορυνών – το θέμα είναι να παθαίνουν φυσιο-λογικές φθορές αυτά τα χρήσιμα κολονάκια και να μην πέφτουν, απλώς, θύματα…

Το θέμα είναι να κατανοήσουμε όλοι, επιτέλους, κάποτε, ότι το κοινό καλό (πρέπει να) είναι ισχυρότερο από το στενό ατομικό. Κι ότι αυτές οι δύο λόγιες λεξούλες «βιώσιμη κινητικότητα» δεν είναι μια μπούρδα-ανακάλυψη ευφάνταστων εγκεφάλων, αλλά είναι τρόπος ζωής, τρόπος συνέχισης της ζωής.

Πιάτσα ΤΑΞΙ αποφασίστηκε να εγκατασταθεί στην οδό Παύλου Μελά, στο τμήμα από Ερμού μέχρι Δημητριάδος, τμήμα το οποίο, με άλλη απόφαση, έχει ήδη χαρακτηριστεί ως οδός ήπιας κυκλοφορίας. Εμείς διαφωνήσαμε σ’ αυτό, δικαίωμά μας. Δεν θεωρούμε ότι κάνουν κανένα καλό οι πιάτσες ΤΑΞΙ μέσα στην καρδιά της πόλης ενώ, απεναντίας, είναι πολύ χρήσιμες στις πιο απομακρυσμένες περιοχές – ιδίως σε ένα σύστημα που λειτουργεί τέλεια μέσω ενός άψογα εξοπλισμένου τηλεφωνικού κέντρου.

Έχει επίσης παρθεί απόφαση να υπάρξουν ξυστές κάρτες για την πληρωμή της ελεγχόμενης στάθμευσης, ενώ παράλληλα εξετάζονται άλλα, πιο σύγχρονα, συστήματα για τον έλεγχο της στάθμευσης, χωρίς μηχανήματα. Η τεχνολογία και σ’ αυτόν τον τομέα έχει προχωρήσει πάρα πολύ, οι δορυφόροι, τα ψηφιακά συστήματα εντοπισμού θέσης (GPS), η κινητή τηλεφωνία δημιουργούν τεράστιες δυνατότητες, ανάλογες μ’ αυτές τις «μπάρες» στο «απλικέσο» του τηλεοπτικού Μήτσου, που, ως γνωστόν, είναι «τσέκμασίν». Και, στα σοβαρά, ποιος από εμάς, τις παλαιότερες γενιές, μπορούσε ποτέ να φανταστεί αυτά που γίνονται σήμερα, κι όχι πολύ παλιότερα, άντε πριν από μία δεκαετία. Καλά-καλά δεν καλοξέραμε τι είναι αυτό το «διαδίκτυο», το και ίntερνετ (και όχι ίdερνετ, αδέρφια, προς Θεού…) επονομαζόμενο. Κάπως έτσι λέμε να περάσει κι ο Βόλος σε μια πιο νέα εποχή τεχνολογίας – πιο νέα, λέω, διότι με τους σημερινούς ρυθμούς, το χθες «νέο» είναι σήμερα ήδη «παλιό».

«Να μας έχει ο Θεούς γερούς / πάντα ν’ ανταμώνουμε / όμορφα να παλιώνουμε» που’ λεγε κάποτε ο φίλος μου ο Νίκος, παρεμβαίνοντας ευρηματικά στους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου.

Κι επειδή το νήμα μας τράβηξε (μυαλό είναι αυτό, ότι θέλει κάνει…) κατά τεχνολογία μεριά, παράλληλα με τα μνημονιακά δράματα και τις πολιτικές αντεγκλήσεις που καθημερινά ζούμε, το άλλο δράμα της έρμης γλώσσας μας με τα γκρικλις εξελίσσεται ραγδαία και ανεξέλγτα, χωρίς κανένας απολύτως να ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Ξέρω, όλοι – κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι…- έχουν άλλες έννοιες – για παράδειγμα, εγώ ο «αιρετικός», θα σκεφτόμουνα (και θα το έκανα, να είστε βέβαιοι, αν είχα την δυνατότητα) να βάλω ως θέμα της έκθεσης στις Πανελλαδικές Εξετάσεις κάτι που να σχετίζεται με τα γκρικλις. Αυτό μπορεί να ξάφνιαζε τους μαθητές, θα τους έβαζε όμως να σκεφτούν και στο δικό μου χέρι ήταν να μην τους αδικήσω στην βαθμολογία τους. Ταυτόχρονα αυτό θα έκανε τους πανικοβλημένους φιλολόγους των φροντιστηρίων και των σχολείων να εντάξουν στην θεματολογία τους για το επόμενο έτος το πρόβλημα των γκρίκλις και (κυρίως) να προβληματιστούν και οι ίδιοι. Του χρόνου, κάτι παρόμοιο, με τα παιδιά ήδη πιο ενημερωμένα, πιο προβληματισμένα – ίσως σε 5-6 χρόνια να είχαμε πετύχει «δια της βίας» μία σοβαρή βελτίωση. Έτσι όπως πάμε τίποτε δεν πρόκειται να γίνει!

Ε!, αρκετά. Εδώ για εκλογές «τα πάνω-κάτω» πάμε, κι αυτός το βιολί του! Όμως, το είχαμε προαναγγείλει: επιστρέψαμε στη γνωστή μας και σας θεματολογία, και με μία φωτογραφία με καρέκλες στον Περιφερειακό!!

Και οπωσδήποτε σας αγαπάμε. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην βολιώτικη "Θεσσαλία" την Παρασκευή 25.05.2012)