κυκλο-φ-οριακα 1192, 24 Απριλίου 2024

 

4άρτη 24.4.24, Καλημέρα συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες και αναγνώστριες. Το 4 κυρίαρχο σήμερα, δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τις διάφορες συναστρίες, τις οποίες προσπαθούν απεγνωσμένα να ερμηνεύσουν διαφόρων τύπων «επαΐοντες» στα πανομοιότυπα πρωινάδικα της ελληνικής τηλεόρασης.

Ολοταχώς προς το Άγιον Πάσχα, λοιπόν. Κι εμείς ετοιμαζόμαστε να ψάλουμε τα εγκώμια το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης με την καλλίφωνη συντροφιά από το 1981, όπου άρχει ο Νίκος Παρθένης, και να μεταφέρουμε ως Πρόσκοποι του 58^ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων τον Επιτάφιο του Αγίου Κωνσταντίνου στην παραλία, όπως κάνουμε από το 1956. Αυτά τα δύο γεγονότα, κυρίως, χαρακτηρίζουν, εδώ και χρόνια, το δικό μας Πάσχα και δευτερευόντως το εν πάση περιπτώσει παραδοσιακό αρνί στη σούβλα (με το κατάλληλο μηχανάκι, πλέον, ποιος κάθεται να γυρίζει με το χέρι…).

Μέχρι τότε, βέβαια, έχουμε δρόμο ακόμα. Ποιος ξέρει τι καταστροφές θα μας βρουν, πόσες φορές θα σκούξει εκείνο το εκνευριστικό 112, που κακό χρόνο να ‘χει ως άγγελος κακών, πόσες φορές θα ανταλλάξουν φιλοφρονητικούς πυραύλους το Ισραήλ με το Ιράν και πόσα παιδιά θα πεθάνουν στην Παλαιστίνη, πόσοι ακόμη νεκροί θα ταυτοποιηθούν στα μπάζα των Τεμπών, τα οποία, ως γνωστόν, μαζεύτηκαν από μόνα τους, αφού ουδείς έδωσε εντολή να μαζευτούν – όπως το φορτίο της εμπορικής αμαξοστοιχίας, το οποίο φορτώθηκε από μόνο του, αφού ουδείς έδωσε εντολή να φορτωθεί.

Μέχρι τότε μπορεί να έχουν τελειώσει και τα «έργα» της κατά δήλωση της ίδιας «πιο αποτελεσματικής δημοτικής αρχής που είχε ποτέ ο Βόλος», άλλωστε καθένας ό,τι θέλει λέει και το θέμα είναι η πραγματικότητα ποια είναι. Και η αλήθεια είναι ότι τίποτε δεν πάει καλά. Η Πλατεία Πανεπιστημίου κλείνει κοντά τρία (3) χρόνια υπό ανακαίνισιν, η φοβερή και τρομερή αλλαγή οδοστρώματος στην οδό Ερμού και κρασπέδων μπροστά στο Ωδείο πλησιάζει το εξάμηνο, η μετατροπή της οδού Παύλου Μελά σε οδό Ήπιας Κυκλοφορίας καθυστερεί – και, με την ευκαιρία, μαθαίνω ότι η πιάτσα ΤΑΞΙ που ήταν στην οδό θα μεταφερθεί επί της οδού Δημητριάδος, αριστερά κατά την κίνηση (αφού στην δεξιά υπάρχει η πράσινη λεωφορειολωρίδα). Δύο παρατηρήσεις: α) θεωρώ λάθος να χωροθετηθεί πιάτσα ΤΑΞΙ σ’ αυτό το σημείο της οδού Δημητριάδος, το σωστό είναι η πιάτσα να πάει στην πλατεία Μπόρελ, εκτός οδού κύριας κυκλοφορίας, παλαιότερα, αν δεν κάνω λάθος, υπήρχε πιάτσα μέσα στον χώρο της πλατείας, δεν θυμάμαι γιατί έφυγε. Γενικώς, βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο ως προς τον Δήμο και τις Υπηρεσίες του, υπάρχει και η διαρκής γκρίνια των ίδιων των ιδιοκτητών-οδηγών ΤΑΞΙ, που μετά βίας συμφωνούν σε περιπτώσεις αλλαγών, έχω προσωπικά ζήσει καταστάσεις τρέλας τόσο με την πιάτσα στο Υπεραστικό ΚΤΕΛ, όσο και με την πιάτσα στο Νοσοκομείο, την πιάτσα Ιωλκού-Αργοναυτών, την πιάτσα στα Κύματα, που διπλασιάστηκε αυτοβούλως, και λοιπά πολλά και χαρούμενα, και β) αν δεν πρόκειται να επιστρέψουν τα ΤΑΞΙ στην Παύλου Μελά τι νόημα έχει αυτό το πλάτος οδοστρώματος που κατασκευάστηκε; Η θεωρία και η πράξη των οδών ήπιας κυκλοφορίας προβλέπει πλάτος κίνησης οχημάτων το πολύ 3,00 μέτρα και ο υπόλοιπος διατιθέμενος χώρος να αφιερώνεται στην κίνηση των πεζών, ΑμεΑ κλπ.

Υπάρχει φυσικά και το έργο της αλλαγής των σωλήνων ύδρευσης, πάντα σε εξέλιξη, ουδείς γνωρίζει πότε θα τελειώσει. Κι αν γίνει και καμιά «στραβή» με τον εγκληματικής σύλληψης ενιαίο θεσσαλικό «φορέα» διαχείρισης υδάτων (ποιο παλληκάρι έχει βάλει το χέρι του για να το βάλει στη συνέχεια στην τσέπη του δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή, σύντομα θα μάθουμε…) να δούμε πώς και πότε θα αποπερατωθεί το έργο. Α! μάθαμε όμως, ότι οι περίφημοι των πάντων γνώστες και των πάντων ιατροί Ολλανδοί, οι οποίοι αιφνιδίως εμφανίστηκαν καναδυό μέρες μετά τις καταστροφές του Σεπτέμβρη, αμείφθηκαν με 940.000 ευρώ (!!) και οι πληροφορίες μας λένε ότι περιμένουν και κάτι ακόμα ψιλά. Και με όλα αυτά τα λεφτά, βρε παιδιά, δεν κατέστη δυνατόν να βρουν καναδυό σχετικούς μεταφραστές, και παρέδωσαν στους ιθαγενείς Έλληνες, όπως συνηθίζουν να κάνουν στην Αφρική όπου δραστηριοποιούνται, την «μελέτη» τους με την επωνυμία «master plan» στα αγγλικά – Χάρβαρντ, παιδί μου, όχι παίξε-γέλασε!

Φίλος που κατοικεί μόνιμα στην Μηλίνα μου είπε ότι ευτυχώς που η προχθεσινή κακοκαιρία ήταν σχετικά χαμηλής έντασης και μικρής διάρκειας, αλλιώς το χωριό θα ξαναπνιγόταν, καθώς τίποτε το ουσιαστικα αντιπλημμυρικό δεν έχει γίνει!

Θα το ξαναπούμε, θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία.

Και με αυτά ως προϋπόθεση, την Αρετή και την Τόλμη, υποθέτω εγώ, βαδίζουμε προς τις Ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου. Για μια Ευρώπη των Λαών και όχι των μονοπωλίων, έλεγε κάποτε παλιάαααα ένα σύνθημα. Τώρα πια αυτά έχουν τελειώσει, η Ευρώπη είναι ένας πιστός ακόλουθος της μίας και μοναδικής υπερδύναμης κι ένα καλό μέρος για πολύ υψηλές αμοιβές και μια εξειδικευμένη γραφειοκρατία έκδοσης κατά το πλείστον μη εφαρμόσιμων οδηγιών από τα Κράτη-Μέλη. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, που καμία σχέση δεν φαίνεται να έχει με τους Λαούς, που δέχεται αδιαμαρτύρητα κάθε αμερικανικό καταναγκασμό και σπεύδει να δικαιολογήσει κάθε σφαγή αμάχων στο όνομα της Δημοκρατίας. Κρίμα, αλλιώς την είχαμε φανταστεί την Ενωμένη Ευρώπη…

Αυτά για σήμερα. Σε ταξίδι βρίσκεται πάλι η στήλη, στην όμορφη Θεσσαλονίκη και πάλι, από εκεί και η φωτογραφία του γλυπτού με τις ομπρέλες, έργο του Γιώργου Ζογγολόπουλου (1903-2004), από το 1997 στην παραλία της πόλης κι από το 2013 στην σημερινή του θέση.

Σας αγαπώ και σας υπολήπτομαι δεόντως. Γεια σας.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 24.04.2024, αρ.φύλλου 4158)

κυκλο-φ-οριακα 1191, 17 Απριλίου 2024

Σήμερα η εφημερίδα "Μαγνησία" δεν εκδόθηκε, λόγω της γενικής απεργίας που προκήρυξε η ΓΣΕΕ. Κατά συνέπεια το σημερινό κείμενο δεν πρωτο-δημοσιεύτηκε στο χαρτί. Λόγω του "επετειακού χαρακτήρα" της τελευταίας παραγράφου και των Χαιρετισμών, εκτιμήθηκε ως ορθη η απ' ευθείας ηλεκτρονική ανάρτηση.

Χαῖρε͵ ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν· χαῖρε͵ ὅτι τὸν πολύρρητον ἀναβλύζεις ποταμόν·

Παρακολουθούσα την περασμένη Παρασκευή στον Άγιο Κωνσταντίνο την τέταρτη Στάση των Χαιρετισμών κι αυτός ο στίχος, στο γράμμα «Φ», ο γεμάτος φως, ήρ κιθε και εγκαταστάθηκε στο μυαλό μου. Αγνοούμε τον ποιητή, αγνοούμε και τον υμνωδό του Ακαθίστου Ύμνου, όμως οι στίχοι, αυτοί οι Χαιρετισμοί, αυτά τα «Χαίρε» παραμένουν μοναδικά στοιχεία, πέρα από την Ορθόδοξη Λειτουργική, στην παγκόσμια λογοτεχνία (=τέχνη του λόγου). Μόνο ο μεγάλος Έλληνας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης αποπειράθηκε και πέτυχε να καταγράψει στο Δοξαστικό μέρος της επικής σύνθεσής του «'Αξιον Εστί» (επίσης μοναδικής στην παγκόσμια λογοτεχνία) επτά «Χαιρετισμούς» με αναφορά στην Παναγία ή στην Ελλάδα!

Και ο μεν πολύφωτος φωτισμός και κατανοητός είναι και συχνά χρησιμοποιείται, όμως ο πολύρρητος ποταμός είναι μια σπανίως συναντώμενη έκφραση, γι’ αυτό και τόσο εντυπωσιακή. Αυτά περί αυτά, τα υψηλά και τα μεγάλα.

Αλλά εδώ, δυστυχώς, σε τούτη την έρμη πόλη, τα υψηλά και τα μεγάλα αναφέρονται σε άτομα με δυνατά μπράτσα, τα οποία δικαιούνται, καθώς φαίνεται, να δέρνουν, καλυπτόμενα, μάλιστα, από άλλα άτομα, υψηλοτέρων αρμοδιοτήτων. Τουτέστιν, συμπολίτες, όσο ανατρέχω στην ιστορία αυτής της πόλης δεν συναντώ περίπτωση ξυλοδαρμού Δημοτικού Συμβούλου από έτερον Δημοτικό Σύμβουλο και μάλιστα μεταμφιεσμένο και ξανα-μάλιστα (!) μέσα σε Δημοτικό Γραφείο. Το ζήσαμε, το ζούμε κι αυτό, συμπολίτες. Και μερικές μέρες μετά μέσα στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου και με παρόντες όλους του Δημοτικούς Συμβούλους και πλήθος κόσμου ανενδοίαστα ο Άρχοντας «συνέστησε» στον δαρμένο επί λέξει «να βάλει μυαλό» κι ύστερα έδωσε συνέντευξη και δήλωσε ότι καταδικάζει μεν κατανοεί δε την πράξη του Συμβούλου του!

Απίστευτες, πρωτόγνωρες, αδιανόητες μέχρι προχτές ακόμα καταστάσεις αγαπητοί. Αναρωτιέμαι τι έχουμε να ζήσουμε ακόμη και πόσο πραγματικά κινδυνεύει η σωματική μας ακεραιότητα. Όλων μας, συμπολίτες, το πιστεύω αυτό κι εσείς δεν εξαιρείστε, έχουμε φτάσει εκεί που φοβόμασταν ότι θα φτάσουμε, εκεί που η αλαζονεία της εξουσίας υπερβαίνει την λογική της δημοκρατίας των πολιτών και οδηγεί στην παρα-λογική του φασισμού των ολίγων.

Αυτά περί αυτά, τα χαμερπή και τα ποταπά.

Στα περασμένα κυκλο-φ-οριακα αναφερθήκαμε στο σημαντικό ζήτημα της παράκαμψης της Άλλης Μεριάς και ζητήσαμε από τον Δήμο να ενεργοποιηθεί σ’ αυτή την κατεύθυνση. Αντί γι’ αυτό ο Δήμος πανηγύρισε στις 12 Απριλίου την κατασκευή εργοστασίου «επεξεργασίας απορριμμάτων», το οποίο, όπως αρμοδίως δηλώθηκε και ανυπερθέτως διαφημίστηκε από τα φιλικά «μέσα», «…πρόκειται για το μεγαλύτερο έργο που έχει γίνει στην πόλη (σσ. τόσο απλά και ταπεινά…) … και φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή μου». Και στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα έργο 45 εκατ. ευρώ το οποίο το μόνο πραγματικό αποτέλεσμα που θα έχει είναι να παράγει φτηνό καύσιμο από σκουπίδια για την ΑΓΕΤ και μόνο και όχι για την Χαλυβουργία, που δεν χρησιμοποιεί καθόλου στερεά καύσιμα. Τα υπόλοιπα είναι σαλτσίτσες και οι 60-70 θέσεις εργασίας του ρεπορτάζ είναι τουλάχιστον θεωρητικές. Θα επανέλθουμε, το θέμα είναι πολύ σημαντικό και δείχνει, μετά το LNG και τον ΝΠΣ φυσικά, ποιο μέλλον ονειρεύεται για τον Βόλο ΜΑΣ αυτή η «παρέα» που διοικεί την πόλη και την χώρα.

Κατά τα άλλα, οι υδρογονάνθρακες (λέγε με πετρέλαιο…) βρίσκονται για μία κόμη φορά στην Ελλάδα «προ των πυλών». Είναι πλέον αμέτρητες οι φορές που έχουμε όλοι μας ακούσει για τα πλούσια κοιτάσματα που βρίσκονται στους βυθούς των ελληνικών θαλασσών, χαμός γίνεται – βεβαίως μαζί με τα συνωμοσιολογικά σενάρια που θέλουν τις «επτά αδελφές» του παγκόσμιου καρτέλ πετρελαίου (ΒΡ, SHELL, CHEVRON, TEXACO, MOBIL, EXXON και GULF OIL με τις όποιες εταιρικές διαφοροποιήσεις τους) να μην επιθυμούν να γίνει η Ελλάς πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Γιατί φοβούνται, οι αδελφές, την αγέρωχη, ανεξάρτητη, ασυγκράτητη, ηγετική πορεία της Ελλάδας στον διεθνή στίβο, της Ελλάδας που πρώτη στέλνει όπλα στην Ουκρανία και καταδικάζει την Ρωσία, που πρώτη συμπαρίσταται στον «αντιτρομοκρατικό (λόγω Χαμάς…)» αγώνα του Ισραήλ στη γενοκτονία της Γάζας, που πρώτη καταδικάζει τις (οπερετικές εν τέλει…) επιθέσεις του Ιράν. Πρώτη παντού η Ελλάς και οι αδελφές, τι να κάνουν κι αυτές; φοβούνται. Όμως η Ελλάς επιμένει, και αφού επί 20ετίαν, περίπου, διεξήγαγε σεισμολογικές έρευνες (μπας και κατά την εξόρυξη ανοίξει κάνα ρήγμα και πάθουμε ζημιά…) δήλωσε προχθές στο Φόρουμ των Δελφών ότι τέλειωσαν τα ψέματα (σσ. …τόσων χρόνων), το 2026 ξεκινούν οι εξορύξεις. Πάρτε λεπτό μαντήλι και δέστε έναν κόμπο – 2026 πετρέλαιο!

Επιστρέφοντας στα ημέτερα εδάφη παρατηρούμε τις ταλαιπωρίες του λιμανιού μας λόγω επιχωματώσεων μετά τις πλημμύρες του Σεπτεμβρίου αλλά και συνολικά του Παγασητικού Κόλπου, που δέχεται αδιαμαρτύρητα όλη την αποστράγγιση της Κάρλας. Ουδείς γνωστοποιεί στοιχεία χημικών μετρήσεων, οι κολυμβητές κολυμβούν και αυξάνονται όσο η άνοιξη μετατρέπεται σε καλοκαίρι, τι ακριβώς συμβαίνει με τα παράκτια νερά; Ποιος θα μας το πει;

Στο προσωπικό ημερολόγιο της Μητέρας μου Γεωργίας διαβάζω: 

17 Ἀπριλίου 1953            Γεννήθηκε τό δεύτερο παιδί μας. Στην Κλινική Παπαγεωργίου, γερό καί ὄμορφο. Με ματάκια ἐξυπνότατα. Παρασκευή στίς 3^1/2 μ.μ. Εὔκολη καί γρήγορη γέννα. Βαφτίστηκε τόν Ὀκτώβριο 1953 στό ἐκκλησάκι Ἅγιος Ἀπόστολος ἀπ’ τόν Ἀχιλλέα Ἀμουτζόπουλο, παίρνοντας τό ὄνομα Χαράλαμπος.

Σας αγαπώ διακαώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία ο Δον Κιχώτης και ο πιστός Πάντσο μπροστά στους σύγχρονους ανεμόμυλους.

κυκλο-φ-οριακα 1190, 10 Απριλίου 2024

 

…Και η Άνοιξη ολοένα τους κυρίευε. Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ’ ολάκερη τη γη για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός…

Η Άνοιξη, με τις ολοπόρφυρες παπαρούνες, τα ταπεινά ευωδιαστά χαμομηλάκια, τα καταπράσινα ολόφρεσκα πλατανόφυλλα. Χθες στην Πλατεία των Σταγιατών («σαν το νερό των Σταγιατών δεν έχει / όποιος το πίνει πολεμάει κι αντέχει…» τραγουδάει ο Αλκίνοος Ιωαννίδης) αναρωτιόμουνα ξανά τι τεράστιες φυσικές δυνάμεις άντλησης απαιτούνται για να ανεβούν οι χυμοί από τις ρίζες στην τελευταία άκρη ενός αιωνόβιου πλατάνου, και μάλιστα με μεγάλη κουφάλα (!), ίσως 20 ή και περισσότερα μέτρα πάνω από την γη. Και να ζωογονήσουν αυτή την άκρη, κι όλες τις υπόλοιπες, ίσως και χιλιάδες άκρες με μικρά πλατανόφυλλα, που σύντομα θα μεγαλώσουν και θα προσφέρουν τον ίσκιο τους σ’ αυτή την όμορφη πηλιορείτικη πλατεία. Τι δυνάμεις είναι αυτές, συμπολίτες, αναλογιστείτε και μην αδιαφορείτε μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα που σχηματικά και εν συνόλω έχουν ονομαστεί «θαύμα της φύσης».

Και μιλώντας περί φύσης, στην ιστοσελίδα του Οικονομικού Ταχυδρόμου διάβασα την εξής επικεφαλίδα: «Ηλεκτρισμός. Χρηματιστήριο Ενέργειας: Για πρώτη φορά στην Ελλάδα αρνητική τιμή στο ρεύμα. Γιατί ηλεκτροπαραγωγοί έδωσαν αρνητικές τιμές στην χονδρεμπορική αγορά», δεν διάβασα παρακάτω, θέλοντας να προστατέψω την πνευματική μου ακεραιότητα. Τι μπορεί να σημαίνει «αρνητική τιμή ηλεκτρικού ρεύματος» ψάξτε εσείς να βρείτε, τα δικά μου μαθηματικά δεν επαρκούν, συμπολίτες. Κι ύστερα τρέξτε να βρείτε «το χαμηλότερο (άρα και πιο συμφέρον…) τιμολόγιο» - άγριο δούλεμα, αγαπητοί μου, άγρια κέρδη των ολίγων, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Στην ίδια ιστοσελίδα διάβασα λίγο περί επιχειρήσεων που ιδρύονται και άλλων που κλείνουν (με στοιχεία του Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών ΕΒΕΑ για το α’ τρίμηνο 2024), είναι κι αυτά μια αρκετά μπερδεμένη ιστορία, εκείνα που συγκράτησα είναι ότι στην κορυφή βρίσκονται εταιρείες αγοράς-μίσθωσης-διαχείρισης ακινήτων (real estate στα ελληνικά) και ότι (άκουσον! άκουσον!) έκλεισαν 50 εταιρείες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος αλλά άνοιξαν 100 καινούργιες! Το καταλαβαίνετε; Τα ραπανάκια για την όρεξη και ο μαϊντανός καταγράφουν λιγότερους παραγωγούς από το ηλεκτρικό ρεύμα.

Όλα αυτά στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όπως συνηθίσαμε (κακώς) να λέμε. Εγώ φοβάμαι πολύ ότι τα καινούργια μνημόνια πλησιάζουν με βήμα ταχύ…

Ανεβαίνοντας συχνά στις Σταγιάτες κατά κανόνα ακολουθούμε τον δρόμο που περνάει μέσα από την Άλλη Μεριά, δεδομένου ότι ο άλλος, από Ιωλκού-Αηδονοφωλιές, εξακολουθεί να έχει τα χάλια του, εφτά μήνες μετά την πλημμύρα. Ο δρόμος Βόλος-Άλλη Μεριά ανήκει στο Πρωτεύον Επαρχιακό Οδικό Δίκτυο του Νομού Μαγνησίας και έχει αριθμό 1. Αυτό ισχύει μέχρι, ας πούμε, το μεγάλο περίπτερο, μέχρι τον δρόμο που οδηγεί στην Πλατεία και στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Από εκεί και πάνω, μέχρι την συνάντηση με την Εθνική Οδό 34^α ο δρόμος ανήκει στο Δημοτικό Οδικό Δίκτυο, εν προκειμένω του Δήμου Βόλου. Αυτά ως γενικά. Έχουμε πολλές φορές ασχοληθεί με την επικινδυνότητα αυτού του δρόμου, που με πολύ φτωχά χαρακτηριστικά και χωρίς καθόλου πεζοδρόμια διασχίζει την πυκνοκατοικημένη περιοχή του οικισμού. Κάποια στιγμή, κατά το τέλος της δεκαετίας του ’90 αν δεν κάνω λάθος, ανατέθηκε μελέτη παράκαμψης του οικισμού από ανατολικά, με κύριο άξονα τον παρόχθιο δρόμο του χειμάρρου Αναύρου, μια μελέτη που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Αρχές του 2009, με δική μου εισήγηση, τοποθετήθηκαν οι παλλόμενοι φωτεινοί σηματοδότες, που ευτυχώς λειτουργούν μέχρι σήμερα, και διαγραμμίστηκαν οι διαβάσεις πεζών, ως ελάχιστα μέτρα προστασίας των πεζών και ιδιαίτερα των παιδιών των σχολικών μονάδων. Τον Ιούλιο 2009 ο Δήμος Πορταριάς επισήμως και εγγράφως ζήτησε από την Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Μαγνησίας να εγκρίνει απαγόρευση διέλευσης βαρέων οχημάτων. Ήμουν ο αρμόδιος χειριστής του θέματος και αμέσως συμφώνησα να προχωρήσουμε στην απαγόρευση, το σχετικό έγγραφο που συνέταξα με αποδέκτες Δήμο Πορταριάς, Αντινομάρχη, Δήμο Βόλου (λόγω Περιφερειακού Δρόμου) και Τροχαία το έχω κρατημένο στα αρχεία μου. Δεν υπογράφηκε αρμοδίως, η ρύθμιση δεν υλοποιήθηκε ποτέ, η κατάσταση συνεχίζει να είναι όπως ήταν, χάλια.

Πρόσφατα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον τότε Αντιδήμαρχο Πορταριάς κ. Γιάννη Γκουντέλια, ο οποίος, με μια πολύ εμπεριστατωμένη ανάρτηση στο φέισμπουκ, προτείνει ως λύση μία παράκαμψη του οικισμού από τα δυτικά, μέσω του λόφου της Επισκοπής. Ομολογώ ότι εξεπλάγην, ποτέ δεν είχα σκεφτεί κάτι τέτοιο, ούτε καν επισκεφτεί το σημείο. Δευτέρα πρωί κάναμε την επίσκεψη με το αγροτικό του κ. Γκουντέλια και διαπίστωσα ότι αυτός ο χωματόδρομος που υπάρχει σήμερα, ξεκινάει από το γεφυράκι στην είσοδο του οικισμού και καταλήγει λίγο πριν την συμβολή του σημερινού δρόμου στην Εθνική Οδό είναι δυνατόν, με μια καλή μελέτη και χωρίς υπερβολικό κόστος να αποτελέσει την λύση που γυρεύουν οι κάτοικοι της Άλλης Μεριάς. Και συνειδητοποίησα ότι αυτός ο κακοτράχαλος, σήμερα, χωματόδρομος έχει τεράστια ιστορία, καθώς ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1894, ολοκληρώθηκε το 1906 και έγινε γνωστός ως «ο αμαξωτός του Βασσάνη», ένας δρόμος 12,5 χλμ., που συνέδεε απ’ ευθείας την Πορταριά με τον Βόλο και χρηματοδοτήθηκε εξ ολοκλήρου από τον εθνικό ευεργέτη Πανταζή Βασσάνη (1830-1892) με 500.000 δρχ. σύμφωνα με το βιβλίο του [Γιάννη Τσίγκρα (2006) Πορταριά – Από την μεσαιωνική Άνω Δρυανούβαινα στον καποδιστριακό Δήμο Πορταριάς]. Σ’ αυτόν τον δρόμο κυκλοφορούσε και το πρώτο λεωφορείο της περιοχής μας, γνωστό και ως ΑΕΤΟΣ, ως αρτικόλεξο από Ανώνυμος Εταιρεία Τεχνική Οικονομική Συγκοινωνιών [Η Μαγνησία στο πέρασμα του χρόνου, Αριστείδης Παπαδόπουλος].

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης για τον Δήμο (κυρίως) και την Περιφέρεια (δευτερευόντως). Θα επανέλθουμε. Κι αν χρειαστεί, η στήλη θα είναι παρούσα. Η οικογένειά μας απέκτησε τέταρτον Μηχανικό, Χημικό αυτή τη φορά. Η Πόλη μας περνάει τις χειρότερες, μέχρι τώρα, ώρες της, ώρες άγριας βίας. Να είστε πάντα καλά, γεια σας.

Στην φωτογραφία ο αγαπημένος μας τοίχος τα λέει όλα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 10.04.2024, αρ.φύλλου 4149)

κυκλο-φ-οριακα 1189, 3 Απριλίου 2024

 

Καλημέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες και αναγνώστριες, από την εφημερίδα (πρώτιστον είδος, η στήλη πρώτα δημοσιεύεται στην εφημερίδα, στο χαρτί, παρά την artificial intelligence (τεχνητή νοημοσύνη) εγώ πιστεύω ότι εν τέλει το χαρτί θα διασώσει τον σύγχρονο πολιτισμό, όπως έγινε και με τους προηγούμενους αιώνες, από την εποχή του Γουτεμβέργιου, περί το 1434… ) μέχρι το φατσοβιβλίο. Είναι ειλικρινά αρκετοί οι άνθρωποι που με συναντούν στον δρόμο και μου λένε το γνωστό «σε διαβάζω», γνωστοί αλλά και άγνωστοι, τι άλλο να ζητήσει ένας συγγραφέας (;) χρονικογράφος (;) δημόσιο-γράφος (;) ή οποιονδήποτε άλλον χαρακτηρισμό θέλει να δώσει ο καθείς σ’ αυτόν που επιμένει να γράφει αυτή την στήλη, από τις 20 Ιανουαρίου 1991, οπότε έγραψε τις πρώτες 719 λέξεις – η ιστορία μας, η ζωή μας.

Η Ιστορία μας! Τι απέγινε, εν τέλει, με το Τραινάκι του Πηλίου στην Αγριά; Ακόμη μια θυσία στον βωμό της κερδώας μπουλντόζας; Ακόμη μια «νίκη» του Άρχοντα απάντων των δημοκρατικών διαδικασιών και των πυλώνων αυτών των διαδικασιών; Αλλά, συμπολίτες, σκέφτομαι και το άλλο, ποιος νοιάζεται; Ποιο Τραινάκι, ποιοι το ξέρουν τώρα πια, ποιοι τουριστικοί παράγοντες, ποιος ΟΣΕ (τι ‘ν τούτο;), όσοι το αναφέρουν «αναμνηστικά» «Μουτζούρη» το αναβοκατεβάζουν, όπως ακριβώς το αποκαλούσαν οι «αστοί» της οδού Δημητριάδος, που τους λέρωνε τα μπαλκόνια (αίσχος!), κι έκαναν τα πάντα, με την συνδρομή της χούντας, το 1971, για να σταματήσουν τα δρομολόγιά του. Αγωνιστήκαμε να μην αποξηλωθούν οι γραμμές μεταξύ Αγριάς και Κάτω Λεχωνίων, να κηρυχτεί διατηρητέο μνημείο από την Μελίνα Μερκούρη το 1985 (ΦΕΚ 322 Β/24-5-1985), να ξανακυκλοφορήσει το 1996, καταφέραμε να αγοραστεί καινούργια μηχανή έλξης, πετύχαμε να εκτελεί δρομολόγια Άνω Λεχώνια-Μηλιές για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα κάθε χρόνο μέχρι πρόσφατα. Κάποτε ήμασταν πολλοί, είχαμε Σύλλογο Φίλων του Τραίνου Βόλου-Πηλίου, είχαμε Αρχές με το μέρος μας. Ύστερα, με την πάροδο των χρόνων και την αλλαγή των ηθών όλο και λιγοστεύαμε, σήμερα δεν ξέρω πια πόσοι έχουν (έχουμε) απομείνει που να αγαπούν πραγματικά το τραινάκι του Πηλίου, του οποίου η ύπαρξη ξεκίνησε το 1896, μάλιστα αγαπητοί, το 1896! Βλέπω στην τηλεόραση κάποια ντοκιμαντέρ για τα τραίνα στον κόσμο, για τα τραίνα της Ιαπωνίας και της Κίνας, για τα μουσειακά τραίνα της Σκωτίας, της Ελβετίας και όχι μόνο, και μελαγχολώ, συμπολίτες. Και, δυστυχώς, δεν είναι το μόνο πράγμα σ’ αυτόν τον τόπο για το οποίο μελαγχολώ…

Νέες περιπέτειες ψυχανεμίζομαι για το ταλαίπωρο parking Φιλελλήνων-Δημητριάδος. Βεβαίως ο καλός μας Δήμος ενεργοποιήθηκε και κάνει κάποιες εργασίες, απαραίτητες για την λειτουργία τού parking, δεν ξέρω τι γίνεται με τις απαιτούμενες άδειες κι αν θα είναι έτοιμες μέχρι την νέα ενοικίαση στον νέο επιχειρηματία – έχω την αίσθηση ότι στον Βόλο η έννοια «επιχειρηματίας» αναφέρεται αποκλειστικά σε εστίαση. Εν πάση περιπτώσει εμείς το καλό του τόπου και του parking θέλουμε, καθώς και του γενικότερου κυκλοφοριακού ζητήματος – κατά την πρόσφατη ορολογία «σχέδιο αστικής κινητικότητας» – λεπτομέρειες του οποίου εξακολουθούμε να μην γνωρίζουμε.

Έτυχε και περάσαμε πεζή από την νεότευκτη οδό Παύλου Μελά στο τμήμα Ερμού-Δημητριάδος, δίπλα από την Πλατεία Πανεπιστημίου, η οποία επιτέλους φαίνεται να οδεύει προς ολοκλήρωση. Καλή κατασκευή, με πέτρινους κυβόλιθους στο οδόστρωμα και επαρκές πλάτος, προφανώς διότι στην δεξιά πλευρά προβλέπεται να επανέλθει η πιάτσα των ΤΑΞΙ. Το πάνω τμήμα, 28^ης Οκτωβρίου-Ερμού είναι ακόμη υπό κατασκευήν και το δικό μας ενδιαφέρον επικεντρώθηκε (ως ανεμένετο…) στους μνημειακούς μαρμαρόλιθους της διασταύρωσης με την οδό Ερμού, οι οποίοι, όπως έγραψα την προηγούμενη φορά, βρίσκονται στο σημείο πρακτικά από το 1903! Διαπίστωσα ότι είναι στην θέση τους και σε καλή κατάσταση, ελπίζω να παραμείνουν έτσι μέχρι το τέλος της διαμόρφωσης. Η Ιστορία μας, η ζωή μας.

Πληροφορούμαι ότι το Αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου είναι καλά! Κάτι ανοησίες που ακούγονταν πριν λίγο καιρό περί αεροδρομίου-κάργκο, τουτέστιν αποκλειστικά για την διακίνηση φορτίων (των άπειρων φορτίων που διακινούνται αεροπορικώς λόγω της Ελληνικής Ανάπτυξης…) φαίνεται ότι ξεχάστηκαν. Το Αεροδρόμιο θα εξυπηρετήσει και φέτος επιβατικές πτήσεις προς/από Μόναχο, Ντύσελντορφ, Βιέννη, Μπρνο, Παρίσι και Ηράκλειο με τις εταιρείες Condor, Eurowings, Smartwings, Transavia, Austrian και SkyExpress προς το Αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης». Αποσύρθηκε μόνο η εταιρεία Easy Jet, που συνέδεε το Λονδίνο. Αλλά τίποτε δεν αποκλείει να ενδιαφερθούν και άλλες αεροπορικές εταιρείες, είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για την τουριστική ανάπτυξη μιας περιοχής η ύπαρξη Αεροδρομίου κι εμείς, που με χίλια ζόρια το αποκτήσαμε, οφείλουμε, ως Μαγνησιώτες, να το υπερασπιζόμαστε έναντι παντός ανοήτου…

Ύστερα ξανα-μπλέξαμε με την ιστορία του τελικού ποδοσφαιρικού αγώνα για το Κύπελλο Ελλάδος, που δεν ξέρω ακριβώς για ποιον λόγο όλο πάει κι έρχεται και στον Βόλο καταλήγει. Γιατί, δηλαδή, δεν μπορεί να παιχτεί στην Λάρισα, μια χαρά γήπεδο έχει, στην Λαμία το ίδιο, γιατί πρέπει σώνει και καλά πάντα ρυθμιστής των πραγμάτων να είναι ο Άρχοντας; Τι πράγμα είναι κι αυτό, ποιοι θεσμοί, μαζεύτηκαν οι αρμόδιοι, μαζί και ο Άρχοντας, και έβγαλαν φιρμάνι «…αγώνας κεκλεισμένων των θυρών, λόγω απουσίας καμερών ασφαλείας…». Παρόντος, επαναλαμβάνω, του Άρχοντος. Και την άλλη μέρα το πρωί βγήκε στα «μέσα» ο Άρχοντας και είπε εγώ! Εγώ θα βάλω κάμερες ασφαλείας, που θα τις πληρώσουν, 300.000 €, τα κορόιδα οι Βολιώτες. Ναι! όπως τ’ ακούς, φίλε αναγνώστη. Αυτό σημαίνει Άρχοντας γαλαντόμος.

Μελαγχολώ, συμπολίτες, είναι μεγάλο το γενικό μπλέξιμό μας. Ας έχουμε, τουλάχιστον, την υγεία μας. Γεια σας.

Στην φωτογραφία «Η ΓΟΡΓΟΝΑ όπος την εξιστορούσαν παλαιοί Καπενανέη» έργο Νίκου Χριστόπουλου (από την επίσκεψη των Παλαιών Ναυτοπροσκόπων του 58^ου Σ.Ν/Π Βόλου στο καρνάγιο Καρταπάνη-Χριστόπουλου, στα Πευκάκια).

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 03.04.2024, αρ.φύλλου 4144)

κυκλο-φ-οριακα 1188, 27 Μαρτίου 2024

 

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η ψυχή μου γυρίζει πίσω. Σημαιοφόρος του 5^ου Δημοτικού Σχολείου, Πρόσκοπος μέχρι και το 1971 που αποφοίτησα, πολλές οι παρελάσεις, πάντα στον ίδιο χώρο, στην παραλία της πόλης μας. Αλλά πιο πολύ, βαθιά μέσα μου, είναι η Χορωδία του 2^ου Γυμνασίου, με οργανωτή και μαέστρο τον καθηγητή μουσικής Αντώνη Κιρτσίμπαση, ολοζώντανο τον βλέπω μπροστά μου, λεπτό, με λεπτό μουστακάκι και πολύ μακριά δάχτυλα, δάχτυλα κιθαρίστα με επίσης μακριά, πολύ περιποιημένα νύχια – ένας κιθαρίστας και ένας χορευτής του φλαμένκο σε ένα σώμα! Μάθαινα κιθάρα τότε με τον μεγάλο δάσκαλο Φακίδη και ο ομοίως μεγάλος δάσκαλος Κιρτσίμπασης πολύ συχνά με δεχόταν στο σπίτι του και μου έδειχνε πώς παίζονται οι δακτυλισμοί. Αλλά πιο πολύ θυμάμαι την Χορωδία, πρώτη φορά ερχόμουν σε επαφή με το πολυφωνικό τραγούδι, πρώτη φορά καταλάβαινα τι πα’ να πει τενόρος, βαρύτονος, μπάσος, παιδιά στην μεταφώνηση ήμασταν, καθόλου εξοικειωμένοι με τις νότες – διαισθητικά και μόνο τραγουδούσαμε στις σχολικές γιορτές, και το αποτέλεσμα δεν ήταν κακό. Βεβαίως ανάμεσά μας υπήρχαν δύο συμμαθητές που έμελλε να γράψουν την δική τους ιστορία και να μας κάνουν όλους υπερήφανους: ο Χρήστος Χατζής, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους συνθέτες, σε παγκόσμιο επίπεδο, που ζει στον Καναδά και μας επισκέπτεται συχνά, και ο Νίκος Παρθένης με την αγγελική φωνή, με τεράστια προσφορά στα πολιτιστικά πράγματα και στην πολύμορφη εκπαίδευση των νέων της πόλης μας.

Και από αυτή την χορωδιακή εμπειρία (έχουν ακολουθήσει κι άλλες…) μου έχει μείνει ένα και μοναδικό τραγούδι, βαθιά χαραγμένο, τόσο που να μπορώ τώρα δα να το τραγουδήσω: «Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη / περπατώντας η Δόξα μονάχη / χαιρετά τα λαμπρά παλληκάρια / και στην κόμη στεφάνι φορεί / γεναμένο απ’ τα λίγα χορτάρια / που ‘χαν μείνει στην έρημη γη», το επίγραμμα του Διονυσίου Σολωμού σε μελοποίηση του Ζακυνθινού ποιητή Ιωάννη Τσακασιάνου (1853-1908). Μια πολύ ωραία εκτέλεση του τραγουδιού υπάρχει στο γιουτιουμπ από την Νένα Βενετσάνου, σε μια εκδήλωση της UNESCO για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, στις 12 Δεκεμβρίου 2021 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (η δεύτερη καλύτερη είναι η δική μου, αλλά δεν την έχω «ανεβάσει» ακόμα στο γιουτούμπι…).

Οι αναμνήσεις μας είναι η Ιστορία μας. Η ζωή μας.

Με την ευκαιρία του τριημέρου ξανα-πήραμε τον δρόμο για τον Αη Γιάννη. Με θαυμάσιο καιρό και απέραντες παραλίες, αλλά με ακόμη κατεστραμμένο τον περιφερειακό δρόμο, που είναι απαραίτητος για την λειτουργία του οικισμού, και, βέβαια, χωρίς τις δύο γέφυρες πάνω από τον χείμαρρο της Μαυρούτσας, τον υπεύθυνο για την όλη καταστροφή. Στην διαδρομή δύο επισημάνσεις: α) τα τοιχία αντιστήριξης του δρόμου, με τους ασύνδετους μεταξύ τους πασσάλους και τις λίθινες επικαλύψεις, χρειάζονται επειγόντως επισκευή, αλλιώς σύντομα δεν θα υπάρχει τίποτε, οι πέτρες πέφτουν, πλέον, μαζικά και β) στην περιοχή του χιονοδρομικού κέντρου, ίσως στο σημείο όπου καταλήγουν τα αναβατόρια, πρέπει ο Ορειβατικός Σύλλογος να κατασκευάσει κάτι αναμνηστικό (και ανθεκτικό στις καιρικές συνθήκες) που να αναφέρεται στον Νίκο Τσαούτο, ιδιοκτήτη της ΕΨΑ και μία από τις «ψυχές» του Ορειβατικού για πάρα πολλά χρόνια, που «έφυγε» πρόσφατα.

Όσο για τον περιβόητο παρακαμπτήριο δρόμο, δεν συμβαίνει τίποτε, δεν υπάρχει εργοτάξιο, και πολύ καλά κάνει, όπως γράφαμε και την προηγούμενη φορά – αυτό το έργο πρέπει να σταματήσει, και η βλάστηση να επανέλθει με την ησυχία της στην προτέρα κατάσταση.

Και στο Αίγιο ξανα-βρεθήκαμε τις προηγούμενες μέρες. Κι αυτή τη φορά επιστρέψαμε μέσω Επιδαύρου. Διανυκτέρευση στην Αρχαία Επίδαυρο με το Μικρό Θέατρο κι ύστερα το μεγάλο, το υπέροχο Θέατρο της Επιδαύρου. Τελευταία φορά που το επισκέφθηκα ήταν τον Δεκέμβριο 2010, με την Βολιώτικη Χορωδία, έχω μια πολύ όμορφη φωτογραφία συνόλου στα μάρμαρα (και διηγώντας τα να κλαις…), πέρασαν κιόλας 14 χρόνια, το Θέατρο ίδιο κι απαράλλαχτο. Πλήθος νέων παιδιών με έκδηλο ενθουσιασμό, ίσως κάποια Λύκεια, από την Ισπανία και την Ιταλία, η ακουστική υπό διαρκή έλεγχο και οι φωτογραφίες άπειρες. Ωραίες στιγμές σ’ έναν υπέροχο τόπο, παραστάσεις μέχρι τώρα αξιώθηκα να παρακολουθήσω μόνο δύο, τον Αύγουστο του 1985 – οι αναμνήσεις μας, η ζωή μας.

Είδα ότι στην οδό Ερμού, στην περιοχή της Μεταμόρφωσης, όπου γίνεται αυτό το «να ‘χαμε να λέγαμε και λεφτά να πετάμε» έργο της δήθεν ανάπλασης των οδοστρωμάτων, αποσύρονται οι παλιοί χυτοσιδηροί φανοστάτες, κατασκευής χυτηρίων Πλαστάρα, προκειμένου, προφανώς, να αντικατασταθούν από «σύγχρονους». Και επειδή αυτοί που λυμαίνονται αυτή την ώρα την πόλη είτε δεν είναι Βολιώτες (όπως ο Άρχοντας…) είτε δεν έχουν ιδέα σχετικά με το πώς αναπτύχθηκαν τα διάφορα στοιχεία που την συγκροτούν (την πόλη, εννοείται) προσπαθώ εδώ και μέρες να κινητοποιήσω κάποιες δυνάμεις ώστε να ενδιαφερθούν για τους μεγάλους μαρμαρόλιθους, που είναι τοποθετημένοι στην Ερμού, κατά κανόνα σε διασταυρώσεις (π.χ. Ερμού-Παύλου Μελά) και έχουν μια μεγάλη ιστορία. Προέρχονται από την πρώτη, την αρχική διάστρωση με κυβολίθους της οδού Ερμού, που έγινε επί Δημάρχου Νικολάου Γεωργιάδη, μεταξύ 1900 και 1903. Συγκεκριμένα, στην Λογοδοσία του ο Δήμαρχος αναφέρει: «… της εμπορικής οδού Ερμού, ην επεστρώσαμεν δια κυβολίθων…διότι έδει να αρθή εκ της εμπορικής οδού ο κονιορτός, όστις εγειρόμενος υπό του ανέμου ή και εκ της χρήσεως πανταχού εισέδυε καταστρέφων και βλάβας προξενών εις την εμπορικήν τάξιν της πόλεώς μας…». Αυτοί λοιπόν οι κυβόλιθοι εκ μαρμάρου αργότερα επικαλύφθηκαν με άσφαλτο, κάτι που πολύ συχνά συμβαίνει και στα καλντερίμια, όσο η οδός Ερμού κυκλοφορούνταν. Το 1985-86 αποφασίστηκε η πλήρης πεζοδρόμηση, με το ξήλωμα της ασφάλτου φάνηκαν αμέσως οι μαρμαρόλιθοι, οι οποίοι διασώθηκαν στην κατασκευή του οδοστρώματος, για να θυμίζουν τον ανέκαθεν Βόλο. Αρχιτέκτων του έργου ήταν η Ηβη Αγγελοπούλου, Δήμαρχος ο Μιχάλης Κουντούρης και Αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών (αν δεν κάνω λάθος) ο Γιάννης Στάμος. Για αυτούς τους λόγους αυτοί οι μαρμαρόλιθοι πρέπει οπωσδήποτε να διασωθούν και τώρα.

Η Ιστορία μας, η Ζωή μας. Σας αγαπώ και σας υπολήπτομαι αφειδώς. Γεια σας.

Στην φωτογραφία το Θέατρο της Επιδαύρου και η «μικρή» Ηλέκτρα.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 27.03.2024, αρ.φύλλου 4139)

κυκλο-φ-οριακα 1187, 20 Μαρτίου 2024

 

Καλημέρα και Καλή Τεσσαρακοστή, συμπολίτες και απανταχού αναγνώστες. 5 Μαΐου το δικό μας, το Πάσχα των Ορθοδόξων, 31 Μαρτίου το Πάσχα των Καθολικών. 5 εβδομάδες απόσταση φέτος. Προσπάθησα πολύ να κατανοήσω πώς προκύπτουν αυτές οι διαφορές από την στιγμή που και τα δύο δόγματα καθορίζουν ως βάση μέτρησης την πρώτη εαρινή πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία, δεν κατάφερα τίποτε. Κι αν έχετε γερά νεύρα, μπορείτε να προσπαθήσετε κι εσείς να καταλάβετε: στην διαδικτυακή Βικιπαίδεια, με λήμμα «Ορθόδοξο Πασχάλιο», υπάρχει ένα εκτεταμένο και πολύ αναλυτικό ιστορικό-αστρονομικό-δογματικό-ημερολογιακό άρθρο κι άμα καταλάβετε πάρτε ένα τηλέφωνο και σ’ εμένα – ειλικρινά το λέω. Κι επειδή η Πρωτομαγιά πέφτει Μεγάλη Τετάρτη, η αργία έχει ήδη μεταφερθεί την Τρίτη 7 Μαΐου, τουτέστιν η κλασική τετραήμερη αργία του Πάσχατος φέτος γίνεται πενθήμερη!

Μέγα θέμα έχει ανακύψει με την βαμβακοκαλλιέργεια στον κάμπο της Θεσσαλίας μας. Υδροβόρος καλλιέργεια το βαμβάκι, χαμηλά οι υδροφόροι ορίζοντες, κίνδυνος υφαλμύρωσης των υδάτων, ευτυχώς που ήρθαν οι Ολλανδοί της HVA και τα διαπίστωσαν! Εγώ, ο άσχετος περί τα γεωπονικά, τα έχω ακούσει αυτά από τα χρόνια του ’80-’90, τότε που έτρεχα στα αναπτυξιακά συνέδρια διοργάνωσης ΠαΣοΚ, απανταχού της Θεσσαλίας, εκπροσωπώντας το Τεχνικό Επιμελητήριο. Τότε που, παράλληλα με αυτά, αφειδώς και ανελλιπώς έτρεχαν οι κρουνοί των επιδοτήσεων, και η έκταση της Ελλάδας είχε περίπου διπλασιαστεί – αυτά τα μάθαμε κομματάκι αργότερα, τότε που οι Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί επέβαλαν μνημόνια και οι Έλληνες πολιτικοί ήταν, ως είθισται, άπαντες αθώοι, αλλά και οι ίδιοι οι πολλαπλώς ωφελημένοι αγρότες σφύριζαν αδιάφορα. Είναι παλιό και γνωστό, λοιπόν, το πρόβλημα, και λύση, προφανώς, δεν υπάρχει. Αφήστε που άκουσα έναν νεόκοπο σοφολογιώτατο (όχι Ολλανδό) να υπερθεματίζει για την δημιουργία «βιομηχανίας παραγώγων βάμβακος» στην Ελλάδα, τουτέστιν κλωστουφαντουργίες, εριουργεία, μεταξουργεία, τέτοια που είχε δεκάδες η Ελλάδα κι έκλεισαν όλα, μη αντέχοντας στον κινέζικο, τον ινδικό, τον τούρκικο, τον μπαγκλαντεσιανό κλπ. ανταγωνισμό – τελείως ό,τι θέλει λέει κανείς σ’ αυτή τη χώρα.

Δεύτερο πολύ σοβαρό θέμα η πλημμυρισμένη Κάρλα. Πρόταση της HVA «να μην πειραχτεί το πλημμυρικό πεδίο» και η όποια στράγγιση των περισσευάμενων υδάτων να γίνει σε τουλάχιστον ενάμιση χρόνο μέσω της υπάρχουσας σήραγγας στον Παγασητικό Κόλπο. Τι ωραία τι καλά, όλα είναι ανθηρά. Κι ο Παγασητικός, με τον οποίο κανείς δεν ασχολείται, και κυρίως οι άμεσα ενδιαφερόμενοι Δήμοι Βόλου, Νοτίου Πηλίου και Αλμυρού, πώς δέχεται όλο αυτό το φορτίο; Άχνα δεν ακούω, και το καλοκαίρι με βήμα ταχύ πλησιάζει, πολύ φοβάμαι νέες αλληλο-μηνύσεις με το ΠΑΚΟΕ, σχετικά με την καθαρότητα και εν γένει καταλληλότητα των υδάτων προς κολύμβησιν. Αμέσως πρέπει να υπάρξει μηχανισμός παρακολούθησης της ροής στην σήραγγα και ελέγχου της ποιότητας του νερού, αλλιώς ίσως πρέπει να την ξανα-φράξουμε την σήραγγα, όπως τότε, το 1987, που μας έφερνε τα μολυσμένα λύματα της οινοπνευματοποιίας Χατζηδήμα.

Και βέβαια κάπου πήρε το μάτι μου μια ακόμη «καινοτόμο» πρόταση περί κατασκευής ενός οδικού τούνελ από την Κάπουρνα (Γλαφυρές) μέχρι το Καμάρι, προκειμένου να διασυνδεθεί και με τον εξαιρετικής σημασίας οδικό άξονα Στόμιο-Πουρί (μη χάσουμε…) και στο πλαίσιο του εμβληματικού αυτού έργου (!) να κατασκευαστεί και μία σήραγγα προς το Αιγαίο! Είπαμε, ό,τι θέλει λέει κανείς σ’ αυτή τη χώρα.

Αλλά και για μέσα στον Βόλο κάτι είδα περί «σχέδιο αστικής κινητικότητας», δεν έχω ακόμη πλήρη εικόνα, δεν έμαθα και το βασικό, ποιος το εκπόνησε αυτό το σχέδιο, από κάτι ορολογίες-αγγλικούρες μού δημιουργήθηκαν κάποιες υποψίες, θα δούμε. Πάντως, με την πρώτη γρήγορη ματιά, διαπλατύνσεις πεζοδρομιών στην Δημητριάδος να θυμίσω στον/στην Επιστήμονα ότι υπήρχαν μέχρι το 2014, τότε που ενέσκυψε η λαίλαπα του Άρχοντα και των σοφών συμβούλων του, και κατεστράφησαν προς όφελος της πράσινης λεωφοριολωρίδας. Τότε αφαιρέθηκαν και οι κορύνες, αν θυμάστε. Θα τα ξαναπούμε αυτά, πιθανώς να έρχονται ωραίες ημέρες σε τούτη την ταλαίπωρη πόλη… Κι από την άλλη μεριά οι σύγχρονες εξελίξεις της Πολεοδομίας και της Συγκοινωνιολογίας ζητούν «συμμετοχικό σχεδιασμό» για την διαμόρφωση των πόλεων, δηλαδή συμμετοχή στις αποφάσεις της Διοίκησης των κοινωνικών και επαγγελματικών φορέων, των ομάδων πολιτών, ακόμη και μεμονωμένων ατόμων. Μελαγχολώ. Τα μάλα, συμπολίτες. Ερωτήθηκα σχετικά και απάντησα ότι η μία και μοναδική περίπτωση συμμετοχικού σχεδιασμού που ξέρω (και συμμετείχα ενεργά) ήταν στον Δήμο Νέας Ιωνίας, η διαμόρφωση της Περιοχής Ήπιας Κυκλοφορίας στην οδό Καραμπατζάκη, 1990-1994. Ένα έργο πρωτοποριακό, για ολόκληρη την Ελλάδα, που καταστράφηκε εμμονικά το 2020 και η καταστροφή του γιορτάστηκε με Αρχοντικά κλαρίνα στις 28 Σεπτεμβρίου 2020. Θλίψη, μόνο.

Επίσης διαβάζω ότι οι Ιταλικοί Σιδηρόδρομοι, που το 2017 αγόρασαν πολύ φτηνά την ελληνική ΤΡΕΝΟΣΕ, ετοιμάζονται να αποχωρήσουν, αφού πάρουν και μια μεγάλη αποζημίωση από τον ΟΣΕ λόγω διαφυγόντων κερδών, που προέκυψαν από τις ζημιές τις οποίες προκάλεσαν ο Δανιήλ και ο Ηλίας του Σεπτεμβρίου 2023. Όσο για το έγκλημα στα Τέμπη, ούτε αυτοί έχουν κάποια ευθύνη. Απλώς θα φύγουν, και το άξιο Ελληνικό Δημόσιο θα αναζητήσει άλλους «εταίρους» για να λειτουργήσουν τα Ελληνικά Τραίνα, διότι το ίδιο δεν μπορεί, τώρα που βρίσκεται, σύμφωνα με το κυβερνητικό αφήγημα, στην κορυφή της Ευρώπης, ενώ μπορούσε τότε που, επί Χαρίλαου Τρικούπη, ήταν απολύτως πτωχευμένο. Θλίψη.

Τέλος και για σήμερα, για 1187^η φορά. Να παραμείνουμε υγιείς ως την επόμενη (τουλάχιστον) εβδομάδα. Γεια σας.

Στην φωτογραφία ο ακόμη βρώμικος Ελευθέριος Βενιζέλος με την παρέα του, στο πάρκο ιδιοκτησίας Δήμου Βόλου (πλην καφετέριας!!...).

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 20.03.2024, αρ.φύλλου 4136)

κυκλο-φ-οριακα 1186, 13 Μαρτίου 2024

 

Κάθε που πλησιάζει η Καθαροδευτέρα αναπολώ τους χαρταετούς που οδήγησα στους ουρανούς παρέα με ολόκληρη την Οικογένεια, καθώς αυτή εξελισσόταν. Τα καλύτερα πετάγματα – ψηλά, πολύ ψηλά, «στα καντήλια» – τα πετύχαμε στο Λιμάνι, τότε που αφ’ ενός ο Προβλήτας 2 ήταν ακόμα υπό κατασκευή και αφ’ ετέρου δεν είχε καταλάβει τα πάντα και τους πάντες αυτή η εμμονή με την ασφάλεια. Τότε το κατασκευασμένο τμήμα του Προβλήτα ήταν φωλιά για γλάρους κι εμείς τους κυνηγούσαμε με τ’ αυτοκίνητο, μέχρι να σταματήσουμε και ν’ αρχίσουμε να αμολάμε καλούμπα – τότε οι γλάροι, ξαφνιασμένοι από το άγνωστο ιπτάμενο αντικείμενο (ufo), συναγωνίζονταν σε ύψος και όχι σπάνια παρενοχλούσαν τον περήφανο χαρταετό. Τα παιδιά πανηγύριζαν και όλοι ήμασταν ευτυχισμένοι. Ύστερα οι γλάροι άλλαξαν γειτονιά, κάγκελα και αστυνόμοι «προστατεύουν» τους Προβλήτες, οι τουρίστες των κρουαζιεροπλοίων αποβιβάζονται «με απόλυτη ασφάλεια» δίπλα από τα παλιοσίδερα διότι ο Κεντρικός Προβλήτας είναι μη-ασφαλής. Ο χαρταετός παρέμεινε, ανενεργός εδώ και χρόνια, στο υπόγειο του σπιτιού μας κι έπεσε κι αυτός θύμα της συμμορίας Δανιήλ-Ηλία, τον Σεπτέμβριο του 2023.

«ΠαΣοΚ, ωραία χρόνια» που λέει η γιαγιά Μαριλού στην πολύ επιτυχημένη σειρά της ΕΡΤ1 «Η Τούρτα της Μαμάς». Στα τέλη του 20^ου αιώνα οι περισσότερες καταστάσεις ήταν πιο απλές, πιο ανθρώπινες, παρά τα πολύπλευρα κοσμοϊστορικά γεγονότα που τον σημάδεψαν εκείνον τον αιώνα – τώρα ζούμε υπό την απειλή της τεχνητής νοημοσύνης (artificial intelligence, εν συντομία ΑΙ – πώς λέμε άιιιι χάσου…) η οποία θα αντικαταστήσει την προ πολλού απωλεσθείσα φυσική νοημοσύνη.

Βεβαίως με την αμέριστη συμπαράσταση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, η ίδρυση των οποίων υψηλοφρόνως υπερψηφίστηκε αποκλειστικά και μόνον από τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, τα τέκνα των οποίων ανεξαιρέτως φοιτούν σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια παντός είδους και επιπέδου. Και αναρωτιέμαι, εγώ ο τάλας: α) όλοι οι υπόλοιποι βουλευτές, κατά συγκυρίαν λιγότεροι από τους παντοδύναμους, από κακία και μίσος δεν υπερψήφισαν την καινοτόμο ίδρυση; β) τι ακριβώς συμβαίνει με το άρθρο 16 παρ. 5 του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδος, στο οποίο ρητά αναφέρεται ότι: «5. Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση. Τα ιδρύματα αυτά τελούν υπό την εποπτεία του Κράτους, έχουν δικαίωμα να ενισχύονται οικονομικά από αυτό και λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους που αφορούν τους οργανισμούς τους…». Αυτό είναι το επαίσχυντο «κρατικό μονοπώλειο στην παιδεία», που αίφνης ανακαλύφθηκε από τους παντοδύναμους φωστήρες, αλλά που ρητά (ρητότερα (sic!) δεν γίνεται) καθορίζεται στο ισχύον (;) Σύνταγμα της Ελλάδος και έπρεπε να καταργηθεί, όπως, άλλωστε, και όλα τα υπόλοιπα μονοπώλεια όπως του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ, του ΟΠΑΠ, των Αεροδρομίων, των Δρόμων και των Διοδίων και τελειωμό δεν έχει ο κατάλογος – το επόμενο, να μου το θυμηθείτε, θα είναι η κατάργηση του επίσης κατάπτυστου «κρατικού μονοπωλείου στην υγεία», ήδη ο αρμόδιος υπουργός και σχολιαστής του ΣΚΑΪ κάνει την προεργασία.

Τι έγινε, λοιπόν, με το Σύνταγμα; Όσο κι αν ασχολήθηκα δεν μπόρεσα να καταλάβω με ποιά κομπίνα το παρακάμψανε. Εκείνο που σαφέστατα μπόρεσα να καταλάβω είναι ότι τις άδειες τις έχουν έτοιμες από χθες και πιθανότατα να έχει μπει και κατιτίς σε τίποτε λογαριασμούς…

«Ένα μικρό-μικρό ποδήλατο / κι ένα μικρό-μικρό παιδί / είδαν το πρόβλημα το άλυτο / και κάναν βόλτα στη ζωή» τραγουδάει από το 2008 σε δικούς της στίχους και μουσική η Ελένη Βιτάλη.

Κι εμείς είπαμε να πάμε μια ακόμη βόλτα στο Βουνό μας, να φτάσουμε στον αγαπημένο μας Αη Γιάννη. Φτάσαμε πρώτα στα Χάνια, κι εκεί άρχισαν τα θαύματα. Η Βρυσούλα απέναντι στον Λούκουλο, που με τόση αγάπη και τόσο κόστος ανακαινίσαμε στην μνήμη του Αδερφού μας Γιάννη Αθ. Κολέτσου (1959-2022) ως Παλαιοί Πρόσκοποι του 58^ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Βόλου, δεν λειτουργεί, δεν έχει νερό, δεν είναι συνδεμένη σε κάποιο δίκτυο. Κάτι περίεργο συμβαίνει και προσπαθούμε να μάθουμε τι είναι, γιατί νερό υπάρχει στο σημείο, η Βρυσούλα δεν έχει! Και σ’ αυτή τη Βρυσούλα, που είναι, πλέον, εξ ολοκλήρου πετρόκτιστη, έχουμε ενσωματώσει μία μαρμάρινη πλάκα που γράφει «είθε η βρυσούλα τούτη εδώ / στων Κένταυρων τα χώματα / να σου προσφέρει γιατρικό / τα δροσερά της νάματα». Τα δροσερά νάματα, που πάντα διέθετε απλόχερα σε κατασκηνωτές, επισκέπτες, ορειβάτες, περιπατητές και επωχούμενους αυτή η Βρύση – και τώρα δεν διαθέτει κι είναι μεγάλο κρίμα.

Ανεβαίνοντας τις Αγριόλευκες να! η υπό κατασκευήν «παράκαμψη του Χιονοδρομικού Κέντρου». Κατά την γνώμη μας το πιο άχρηστο έργο που έγινε ποτέ όχι μόνο στην Μαγνησία, σ’ ολόκληρη την Θεσσαλία τουλάχιστον. Απίστευτα κομμένα δέντρα και πεταμένα λεφτά. Σε ένα δίκτυο Εθνικής Οδού και Επαρχιακών Οδών που υποφέρει τα πάνδεινα και απαιτεί διαρκή συντήρηση για να μπορεί να εξυπηρετεί στοιχειωδώς όλους τους οικισμούς του Πηλίου, αυτός ο δρόμος δεν εξυπηρετεί τίποτε απολύτως πέρα από κανα-δυο-τρεις εγωισμούς. Θεωρώ επιβεβλημένο να εξεταστεί άμεσα το όλο θέμα από την καινούργια Περιφερειακή Αρχή και το άχρηστο έργο να σταματήσει τώρα – τα δέντρα θα ξαναφυτρώσουν, τα λεφτά, εφ’ όσον υπάρχει δεσμευμένη πίστωση και μετά την εκκαθάριση του εργολάβου, να διατεθούν στον Πλατανιά, στην Μηλίνα, στην Πάλτση, στο Χορευτό, ενδεικτικά, είναι τεράστιες οι πραγματικές ανάγκες για να «παίζουν» κάποιοι λίγοι με τις ζωές των πολλών…

Και στον Αη Γιάννη, ομοίως. Οι ντόπιοι μάς είπαν ότι κάποιοι εργολάβοι που πάλευαν να ξαναστήσουν τον κατεστραμμένο περιφερειακό δρόμο δίπλα στο ρέμα της Μαυρούτσας τα μάζεψαν κι έφυγαν διότι δεν πληρώθηκαν! Και οι άνθρωποι αγωνιούν για το Πάσχα και το Καλοκαίρι. Είναι τεράστιες οι ανάγκες σας λέω, κι είχα την ευκαιρία να τις δω «με τα μάτια μου», μέχρι κάτω στο Τρίκερι. Για το φοβερό και τρομερό μάστερπλαν (master plan) της ολλανδέζικης HVA θα πούμε την άλλη φορά.

Σας ασπάζομαι περιδεώς, Μπάμπης. Γεια σας.

Στην φωτογραφία η Βρυσούλα μας στα Χάνια.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 13.03.2024, αρ.φύλλου 4131)

κυκλο-φ-οριακα 1185, 6 Μαρτίου 2024

 

Καλημέρα και ας μην ξεχνάμε την σοφή ελληνική παροιμία (από τότε που ο σοφός ελληνικός λαός είχε κι άλλες ασχολίες πέραν των σόσιαλ μίντια…) «Σαν ρίξει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρας σ’ εκείνο το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα» – τουτέστιν πρέπει να βρέξει, είναι απαραίτητο για τις αγροτικές καλλιέργιες. Το χιόνι μάλλον πρέπει να το ξεχάσουμε για φέτος, το νερό-νεράκι θα πούμε το καλοκαίρι με τις μεγάλες ζέστες, μου φαίνεται. Κι αν βρέξει, συμπολίτες, αυτό δεν θα είναι «κακοκαιρία», ευλογία Θεού θα είναι, το Αστεροσκοπείο ανακοίνωσε ότι ο φετινός χειμώνας ήταν ο πιο ζεστός από καταβολής των καταγεγραμμένων μετεωρολογικών στοιχείων στην χώρα μας.

Ταξίδευα πάλι τις προάλλες στον θεσσαλικό κάμπο, να φτάσω στην αγαπημένη μου Καρδίτσα κι από εκεί – άκουσον, άκουσον! – να πάω στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Και σ’ όλη τη διαδρομή άκουγα «καμπάνα» το Δημοτικό Ραδιόφωνο Λάρισας στους 93,6 μεγακύκλους των FM. Με κυρίεψε, πάλι, η γνωστή «τοπικιστική» απογοήτευση. Είχαμε κι εμείς, είχε και ο Βόλος Δημοτικό Ραδιόφωνο (κάποια στιγμή, για πολύ λίγο, είχε και δημοτική τηλεόραση), ένα Ραδιόφωνο με άξιους συντελεστές και μια ποικιλία εκπομπών, που κάλυπταν ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων. Με το ΦΕΚ 207 Β/1/11-02-2008 συστάθηκε η Δημοτική Επιχείρηση Ειδικού Σκοπού με την επωνυμία «Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου» και με το ΦΕΚ 1830 Β/4/11-06-2012 λύθηκε η Δημοτική Επιχείρηση. Ο Σταθμός λειτουργούσε από το 1992 (από τους πρώτους…) και σταμάτησε να επέμπει στις 3 Σεπτεμβρίου 2012, αφού δεν κατάφερε να περάσει μέσα από τις συμπληγάδες των μνημονίων, του Καλλικράτη, και των εκπληκτικών και διαρκώς αντιφατικών νόμων για την Αυτοδιοίκηση – τώρα υπάρχει ακόμη μία ανστάτωση με την κατάργηση όλων των νομικών προσώπων, κάποτε οι Δήμοι πανηγύριζαν επειδή μπορούσαν να αξιοποιούν τις δυνατότητες των νομικών προσώπων δημοσίου ή και ιδιωτικού δικαίου στην απόκτηση και διαχείριση πρόσθετων πόρων, τώρα δεν υπάρχει τίποτε και όλα εξαρτώνται από τις «κοληγιές» με την κυβέρνηση και την κατανομή των πιστώσεων.

Πάει, που λέτε, το Δημοτικό Ραδιόφωνο Βόλου. Όμως σε άλλες πόλεις κατάφερε να επιβιώσει ο θεσμός, σωστότερα, κατάφεραν οι διοικούντες τους Δήμους, τότε και τώρα, να τα διατηρήσουν σε λειτουργία: Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Ιωάννινα, Ξάνθη, Τρίπολη, Κατερίνη, Λαύριο, Πολύγυρος, Αλεξανδρούπολη, Ηράκλειο Αττικής, Πειραιάς, Αθήνα, Ηλιούπολη, Άρτα, Ορεστιάδα, Κως, Κάρπαθος, Λέρος, Καστελόριζο, Σύρος, Πρέβεζα. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλα εγώ αυτά βρήκα στο διαδίκτυο. Κι εγώ να ακούω τη Λάρισα και να στεναχωριέμαι για ένα ακόμη αγαθό που στερείται ο ταλαίπωρος Βόλος.

Ο οποίος Βόλος τεράστια προβλήματα αντιμετωπίζει, συμπολίτες. 50.000 € πρόστιμο ο Πρόεδρός και Άρχοντάς μας, 20.000 € πρόστιμο η προς μεταβίβασιν ομάδα ΝΠΣ Βόλος και ένας βαθμός στο παιχνίδι χαμένος – ποιος νοιάζεται για τον βαθμό, τα λεφτά πού θα βρεθούν μας νοιάζει, ο άνθρωπος είναι πτωχός, πού θα βρει 50 χιλιάρικα, εκτός αν του τα δανείσει-χαρίσει η ομάδα, αυτή πρέπει να έχει λεφτά, τόσα παιχνίδια…

Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Ας ελπίσουμε ότι ο Βόλος θα στερηθεί την ξενόφερτη-φυτευτή τρίτη ομάδα;

Και κάτι ακόμη πρωτοποριακό που είχε και δεν έχει πλέον ο Βόλος, κάτι που ίσως πολλοί/-ές από εσάς δεν γνωρίζουν: στα κυκλο-φ-οριακα 174, στις 17.11.1995 έγραφα επί λέξει: «Με την αναφορά στην ΤΕΟΚΑΡ μου ήρθε στο νου και το νέο αυτόματο μηχανικό γκαράζ που εγκαταστάθηκε στα υπόγεια του κτιρίου που ανεγείρει ο κ.Νάκος στην διασταύρωση Ογλ και Δημάρχου Κονταράτου (πρώην Ορφέως). Πρόκειται πράγματι για ένα τεχνολογικό επίτευγμα, που κοσμεί την πόλη μας (η επισήμανση είναι τωρινή!). Θα προσπαθήσω την επόμενη Παρασκευή να έχω και κάποιο σκίτσο και να σας ξηγήσω όσο γίνεται την λειτουργία ενός τέτοιου μηχανικού γκαράζ». Όσοι ακόμη θυμούνται σ’ αυτή την πόλη θα αναγνώρισαν «μαγικές» λέξεις, όπως ΤΕΟΚΑΡ και Νάκος, Θανάσης Νάκος, ο Βουλευτής από το 1993 και Υφυπουργός με τους πολλούς φίλους, Πολιτικός Μηχανικός, κατασκευαστής οικοδομών κατά τα λοιπά, που «έφυγε» πολύ νωρίς, το 2013. Η ΤΕΟΚΑΡ, πάλι, μία από τις διαχρονικά καλύτερες ελληνικές βιομηχανίες, κατασκεύαζε στην Α’ ΒΙ.ΠΕ. Βόλου τα αυτοκίνητα NISSAN, από τον Φεβρουάριο1980 μέχρι τον Απρίλιο 1995, ύστερα «έφυγε» κι αυτή από τον Βόλο, αφήνοντας περίπου 450 εργαζόμενους χωρίς δουλειά.

Το καλοκαίρι του 1994, κατόπιν διαγωνισμού, η ΤΕΟΚΑΡ ανέλαβε την πλήρη λειτουργία του Συστήματος Ελεγχόμενης Στάθμευσης (ΣΕΣ) για λογαριασμό του Δήμου Βόλου. Ταυτόχρονα, σε συνεργασία με εξειδικευμένες γιαπωνέζικες εταιρείες, ανέπτυξε μηχανικά συστήματα στάθμευσης για κτήρια, τα οποία άρχισαν να λειτουργούν σε υπόγεια parking της Αθήνας και της Θεσσαλινίκης. Στα συστήματα αυτά η στάθμευση γίνεται με τη βοήθεια κινούμενων μεταφορικών διατάξεων, με μεγάλη εξοικονόμηση χώρων, καθώς τα οχήματα μπορούν να αποθηκευτούν το ένα πάνω από το άλλο. Ο Θανάσης Νάκος αποφάσισε να εγκαταστήσει ένα τέτοιο στο υπόγειο του κτηρίου που ανήγειρε εκείνη την περίοδο στην διασταύρωση Ογλ και Δημάρχου Κονταράτου, όλη η είσοδος και η έξοδος των οχημάτων πραγματοποιούνταν στο «δωματιάκι» που βρίσκεται (ακόμα…) στην γωνία. Σωστή επένδυση, τεχνολογική πρόοδος, κυκλοφοριακή αριστεία, βολιώτικη πρωτοπορία. Τελείωσε κι αυτό, δεν λειτουργεί πλέον.

Η Ιστορία υπάρχει για να διδάσκει. Σ’ αυτή την πόλη δεν υπάρχει Ιστορία, κι εγώ φλυαρώ…

Παρακαλούνται οι Δημοτικοί Σύμβουλοι της μείζονος μειοψηφίας να ενδιαφερθούν, τώρα που η οδός Ερμού «αναπλάθεται», για τους μεγάλους μαρμαρόλιθους, που κρατάνε από Δήμαρχο Νικόλαο Γεωργιάδη (1830-1915) και τοποθετήθηκαν στην (αρχική) πεζοδρόμηση της οδού το 1986, με Δήμαρχο Μιχάλη Κουντούρη και υπεύθυνη Αρχιτέκτονα Ήβη Αγγελοπούλου.

Σας ασπάζομαι μεγαλοπρεπώς, γεια σας.

Στην φωτογραφία δυστυχώς η πινακίδα αναγγελίας του Βόλου στον Σωρό.

(δημοσιεύτηκε στην καθημερινή βολιώτικη εφημερίδα "Μαγνησία" (στην 2η σελίδα!) την Τετάρτη 06.03.2024, αρ.φύλλου 4126)